Verstoorde relatie met familie

"@ Angela: Als ik kies voor de eerste optie, heb ik het gevoel dat ik mijn kind uit handen geef en geen controle meer heb over zijn opvoeding. En die ligt toch echt bij mij/ons."

Maar toch ben je nog niet tot de kern gegaan, zelf, en dat zou je volgens mij wel moeten doen:

1. je hebt nooit controle over zijn opvoeding. It takes a village to raise a child. Je zus zal je zoon nooit kwaad doen, dus zij doet hoogstens iets wat je niet fijn vindt. Het is altijd de taak van ouders om 'invloeden van buitenwereld' te integreren in je opvoeding. Dus als je dit doet dan heb je volgens mij een illusie gevolgd. Maar het is wel het makkelijkste want je denkt dat je daarme 'de opvoeding zelf in de hand hebt'. 

2. Je hebt je moeder wél voor het blok gezet. En dat omdat jij niet met je zus in het reine kunt komen. 

3. Als jij tot de kern komt, zonder je man te betrekken in je proces, kun je je eigen wensen veel beter met hem bespreken (omdat je echt je eigen overtuiging kunt formuleren) én je hebt dan energie over om met hem een manier te vinden én hem te laten inzien dat ook hij niet het 'alleenrecht heeft' op je zus. Hij kan ook er naar toe werken dat jullie de invloed van je zus verminderen.

Dat zit namelijk in jullie eigen hoofden. 

gr Angela

Vervelende situatie hoor. Het blijft altijd schipperen, of je nou je eigen grenzen bewaakt en daar dus ruzie over krijgt, of dat je dingen laat lopen voor de lieve vrede en dan steeds baalt dat er dingen gebeuren waar je het niet mee eens bent.

Ik heb er eigenlijk geen wijze raad in, wij hebben ook wel problemen met mijn schoonfamilie gehad en dat was ook niet op te lossen zonder verliezen. Mijn man wilde zijn familie niet kwijt, ik vond het toch iets te gek om er voor te gaan scheiden en zijn familie zag niet wat ze verkeerd deden en wilden niet veranderen.

Dus uiteindelijk is het jaren schipperen geweest, beetje afstand houden, beetje dingen wegslikken, beetje grenzen trekken. Niet ideaal. Maar er was geen ideale oplossing. Nou wonen wij een eind verderop en we hadden ze niet als oppas nodig dus dat scheelt. Maar dat mijn kinderen daar niet echt welkom waren terwijl hun nichtjes er wekelijks waren en mochten  logeren, dat heb ik altijd wel zuur gevonden. Inmiddels is iedereen zoveel ouder dat het weinig zin meer heeft om me er nog druk om te maken. En het is evengoed wel fijn dat we toch contact hebben gehouden want het blijft toch familie.

Het is wel zielig eigenlijk dat jouw zus zich jouw kinderen toe eigent. Het is vervelend voor jou, en sneu voor haar, en het geeft heel veel spanning. Je moeder zit er tussenin en wil haar gezin bij elkaar houden zonder ruzie, dus die kan ook geen kant op. Je zus heeft geen zin om zich aan te passen want daar wint ze niks mee. Dus jullie zitten in een impasse, denk ik.

Het is toch heel jammer, vooral voor je zoon, maar ook voor je moeder en zus. En wat schiet je er zelf mee op? Dat je nu meer controle hebt over je zoon en je gezin? Wat levert dat je op, je eigen gelijk?

Ik weet het, ik heb elders opgepast, het ligt gevoelig en ik heb altijd mijn best gedaan om me aan te passen aan de cultuur van het gezin, maar ik vond het soms ook nogal kleinzielig en angstig. Hoezo je zoon verwend. Die cadeaus krijgt hij van oma en tante, die hebben het geld om het hem te geven. 

Er komen vaak nog genoeg kleinere en grotere ervaringen in het leven van een kind waardoor 'verwend' geen dingetje is. 'Verwend' is ook zo'n onderbuikopvoedingsding dat mensen gebruiken om andere mensen te veroordelen.

Want jij voed toch altijd goed op, maar een ander niet! Bleek al weer jaren geleden uit een onderzoek.

Het zou voor iedereen fijn zijn als je het wat los kunt laten. Nu laat je iedereen voor jou door hoepeltjes springen. Mensen die ook graag betrokken zijn bij jou en jou leven. En die je zoon een gevoel van familie geven. Wat denk je dat het doet met je zoon als je zo met je familie omgaat? Alsof hij daar geen rare opvattingen over anderen van krijgt? Of is dat: je grenzen leren stellen?

Denk er nog eens heel goed over na. En betrek je man er ook in. En neem de zaken ook eens met een hele flinke korrel zout. Dat zal je zelf ook opluchten.

Mijn eerste gevoel is koop een puppy en doe er een grote strik om heen. ze heeft veel te veel liefde te geven, maar lijkt iemand te missen aan wie ze die aandacht kan geven. Best triest eigenlijk en haar flauwe reacties helpen haar niet.

Toch denk ik dat je zoon binnen een paar jaar ook niet meer zo hoge aaifactor heeft omdat hij steeds meer zijn eigen wil gaat krijgen. Als hij bij je moeder is en buiten met wat buurjongetjes wilt voetballen, kan je zus hoog en laag springen, maar hij zal dan wrs minder meegaand zijn dan nu het geval. Nog even aankijken, en je zorgen gaan vanzelf voorbij, zonder ruzie! Want tijd is zo’n vreemd fenomeen; er is een probleem, en tegen de tijd dat je denkt de oplossing te hebben gevonden, is het probleem als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ik hoop dat je man zich dat ook realiseert ipv dat mopperen naar jou.

Volgens mij ligt het probleem meer in hoe je zus zich gedraagt dan de omgang met je zoon. Er komt nu allerlei extra informatie waardoor de situatie duidelijker wordt. Ik denk dat de vraag meer is hoe jij met je zus moet omgaan dan hoe zij met je zoon omgaat. 

Als je zoon vier is en naar school gaat verandert de hele situatie, ik zou hier vooral niet teveel energie in steken. Deze periode is, of gaat heel snel, voorbij en blijkt dan helemaal niet zo belangrijk te zijn.

Ja en dus?

je blijft jezelf herhalen

en het is niet zo dat het niet heel erg vervelend is. 

maar jij bent gekwetst en wil genoegdoening. Je wil gehoord worden.

Maar dat ga je niet krijgen. En dat weet je. Maar nu is het moment dat je jezelf mag toestaan om te stoppen met afhankelijk zijn van anderen. 

je bent voor het slagen van je opvoeding en het sussen van je boosheid niet afhankelijk van haar of anderen.

jij kunt nu en hier besluiten dat je er geen energie meer aan gaat besteden.

punt. Klaar.

gr Angela

Ik kan mij voorstellen dat je het contact verbroken hebt, ze gaat flink over je grenzen heen. Ik zou zo een zus niet vertrouwen met mijn kind. Ik snap niet dat de meesten hier daar zo nonchalant over doen.

Maar je kunt toch het contact alleen tussen zus en zoon laten bestaan?

je hoeft toch niets met haar?

im snap dat je dat moet gaan organiseren en in je hoofd voor elkaar krijgen maar het lijkt me een goed doel om naar te streven

gr Angela