Vraagje over doorgegeven kleding
Een goede vriendin van mij heeft 1 dochter van 9. Ik heb er 2... eentje van 9 en eentje van 7. Haar dochter is stevig gebouwd, dus ik krijg soms kleren voor mijn dochters, die haar dochter te klein zijn. Ik heb wat minder te besteden dan mijn vriendin, dus ik ben er blij mee. Laatst had ik een tegoedbon voor 'n sportzaak en die wilde ik wel verzilveren voor hij een paar dagen later zou verlopen. De vriendin was mee. Ik vroeg nog of zij iets nodig had voor haar dochter. Ik wist dat de rits van een fleece-vest kapot was gegaan, maar die hadden ze niet in haar dochters' maat. Later zei ze dat dat haar op het verkeerde been had gezet. Ze dacht dat we een alternatief voor het fleece-vest voor haar dochter zouden zoeken. Maar toen merkte ze dat ik voor mijn eigen kinderen keek. Ook voor hen vond ik niets, en toen nam ik een trainingsjackje voor mezelf. Eenmaal buiten zei mijn vriendin boos dat ik eindelijk de kans had om iets terug te doen voor al de kleren die ik van haar kind kreeg. Namelijk door iets voor haar kind te kopen, en dat dit een gemiste kans was. Ik schrok ervan. Haar dochter heeft in haar eentje veel meer kleren dan mijn dochters met hun tweeën... En ja, natuurlijk kun je altijd wel een vestje o.i.d. gebruiken, maar dan zou ik praktisch gezien eerder denken aan mijn eigen kinderen. Ben ik nu heel egoïstisch? Volgens mijn vriendin dus wel. Een 'nemer' noemde ze me ook nog. Ik ben in ieder geval niet zo blij meer met mijn trainingsjackje... 
Ik geef ook kleding door
Aan mijn zus, en daar krijg ik nooit wat voor terug. Nu geeft zij die kleren die ik geef dus ook weer door aan iemand anders. En van diegene krijgt zij regelmatig een bon. Maar die deelt ze niet met mij en toch gaat het dan even door mijn hoofd dat het wel kleren zijn die ik gekocht heb ooit. En zij strijkt met de eer.
Maar goed, ik denk het en zeg het niet, ik wil niet inhalig lijken of verwachtingen hebben, dus ik adem het in en laat het los 
Maar ik snap het wel een beetje van je vriendin, maar ik zou het niet zo heftig kenbaar hebben gemaakt. Maar misschien brutale vraag, waarom heb je nooit een bosje bloemen, of inderdaad iets voor de kinderen, gegeven als bedankje?
Jet
Ja... de kleren die mijn kinderen te klein zijn geef ik ook weer door. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat ik daar niks voor krijg... Mensen vragen er ook niet om, dus ik vind zelf een 'dankjewel' genoeg, misschien dat dat voor anderen anders ligt?
Ik heb toevallig laatst een dvd gegeven aan haar dochter omdat het in een gesprek ging over die film en ik merkte dat ze die film graag wilde zien. Het is dus niet zo dat ik nooit iets geef maar eerlijk is eerlijk, dat is uitzonderlijk. Het voelde ook raar omdat ik voor mijn eigen kinderen nooit zomaar iets koop, snap je? Maar mijn vriendin geeft haar dochter heel makkelijk speelgoed zonder dat er een reden voor is.
Overigens bedenk ik me nu dat het een paar maanden terug precies zo ging met de oude fiets van haar dochter. Die kreeg mijn jongste en ik vond wel dat ik daar iets mee moest. Ik gaf haar dochter een boekenbon van 20 euro en een doosje Leonidas-bonbons. We hadden een meningsverschil (over iets heel anders) en toen kwam die fiets ter sprake. Dat ik daar heel makkelijk aan gekomen was, en dat ze er op Marktplaats meer voor had gekregen. Toen bedacht ik me dus dat ik nooit meer iets van haar wil aannemen. Dat heb ik daarna ook niet meer gedaan, maar dat met die kleding en de tegoedbon waren haar frustraties met terugwerkende kracht denk ik.
Al met al heeft ze gelijk: als al haar giften op de weegschaal worden gelegd, dan helt die zwaar naar haar kant over.
Leanne
Ik geef kleding ook door, maar ik verwacht daar echt niets voor terug hoor, zeker niet als ik weet dat de ontvanger minder te besteden heeft dan ik (trouwens, de meeste kleding voor de kinderen heb ik ook gehad).
Ik vind de houding van je vriendin dus echt heel erg merkwaardig!
Op die manier
vind ik het ook wel overdreven hoor. Ze is duidelijk erg gefrustreerd erover. Dat heb ik dan weer niet. Ok, ik trok mijn wenkbrauwen op toen mijn zus vertelde dat ze steeds kadobonnen kreeg van de vrouw aan wie zij de kleding doorgaf. Maar zoals ik zei, ik laat het ook weer gelijk los.
Geven
Als je iet geeft, geef je dat. Omdat je het wil geven, En de cloe van GEVEN is dat je er niks voor terug krijgt, anders was het ruilen of verkopen. Geven is geven, als je iets geeft met het idee er iets voor terug te willen moet je het niet geven!
Zeg dat maar tegen je vriendin.
Het werkt vaak niet
Incidenteel eens een tas kleding of speelgoed of een fietsje naar een en dezelfde persoon doorschuiven is beter dan altijd dat eenrichtingsverkeer. Binnen de familie geeft het vaak al scheve ogen op den duur, laat staan tussen vrienden of kennissen. De gever/geefster verwacht toch iets terug, is het geen cadeautje dan is het wel een soort permanente dankbaarheid. Natuurlijk is dit lang niet altijd zo, er zijn genoeg mensen die dat doorschuiven prompt weer vergeten of sowieso geen verwachtende types zijn.
Ik probeer zelf meestal wel iets terug te doen als mensen meerdere keren iets geven. Niet omdat ik dat zelf ook van anderen verwacht, maar meer omdat ik die scheve ogen bij voorbaat wil uitsluiten.
Het lastige is wel dat het voorkomt dat je dingen krijgt waar je eigenlijk weinig behoefte aan hebt, zoals enorm verwassen kleding of dingen voor in huis die mensen dan wegdoen omdat ze hun interieur gaan vernieuwen en denken: goh, die witte bonbonniere met roze nepbloemen / dat aardewerken puppybeeld van de Blokker / zou Massi vast waanzinnig leuk vinden.
Nee hoor
Ik geef regelmatig wat kleding weg (ik heb nu ook weer wat klaarstaan) en ik wil en verwacht er niets voor terug. Zoals Polly zegt: geven is geven, niet meer en niet minder. Ook op de lange duur wil ik er niets voor. Sterker nog: ik zeg er voor de zekerheid bij dat het voor de ontvanger is en dat die er mee kan en mag doen wat het beste is.
Doorgeven
Ik weet dat mensen er soms verschillend over kunnen denken. Het spreekt dan niet vanzelf. En mensen hebben het ook altijd over zichzelf als je goed oplet. Deze vriendin is waarschijnlijk zelf nogal van de 'voor wat hoort wat' maar zo werkt het bij mij toch niet bij het doorgeven van kleding en spullen.
Zelf heb ik kleding van kleintjes doorgegeven aan voor mij onbekende mensen met kleinere kinderen. Soort achterburen die ik toevallig te spreken kwam toen ik iemand zocht. Het is ook zonde om die kleine dingetjes die vaak nog erg mooi zijn weg te gooien.
Verder heb ik zelf ook kleding gekregen, vooral toen kinderen groter werden. Dat kon ik voor een deel ook doorgeven, niet alles, rest naar de tweedehandswinkel, soms toch maar weggegooid. Je doet het toch ook gewoon voor elkaar net zoals het uitkomt. En ik geef er ook echt niets voor, behalve een hele hartelijke dank, en ik verwacht er ook niets voor terug als ik zelf zoiets wegdoe.
En ja, het kan dat ze juist door je aanbod bij de tegoedbon juist verwachtingen had gekregen. Maar anderzijds had je ook niet kunnen weten dat het zoveel uitmaakte. Ik vind je gebaar ook gewoon samen delen, even kijken wat er met de bon kan, lukt het niet dan is het jammer.
Uitleggen hoe je het zelf zag kan mischien helpen?
En dan hopen dat het land.
Het is en blijft lastig
Mijn schoonzus schuift alles van neef door naar mijn zoon. Kleding, boeken, speelgoed. Echt grote dingen vaak.
Behalve een bedankje doen wij eigenlijk niets en ik geloof ook niet dat zij daarop zit te wachten. Meestal is het toch spul dat wij anders nooit gekocht zouden hebben.
Ik geloof dat zij al blij is met een bestemming zodat haar huis niet dichtslibt.
Laatst kreeg zoon een ladekast vol met lego, oa een groot vliegtuig. Nou kan ik wel iets voor neef kopen maar zijn speelkamer puilt al uit.
We hebben weinig ervaring met zelf spullen doorgeven maar gegeven is gegeven vind ik.
Als ik jou was zou ik idd niets meer van die vriendin aannemen. Zodra er iets terugverwacht wordt hoeft het van mij niet meer.
Zeker familie
ik krijg van mijn zus ladingen spullen, kleding en speelgoed voor mijn zoon. En ze vindt het maar wat leuk dat het weer gebruikt wordt en ze het terugziet. Ze verwacht er verder echt niets voor terug.
Geven
ik ben altijd weer blij dat ik er af ben als ik iets doorgeef aan een ander. Beter dat zij het gebruiken dan dat het bij mij ergens in een hoek staat. Ik hoef er dus ook nooit wat voor terug te hebben. Mijn overbuurvrouw geef ik vaak iets en dat laat ik altijd door mijn kinderen brengen. Die krijgen dan een snoepje van haar en zo is iedereen weer tevreden.
Het verschil tussen zuinig en gierig
Als ik spullen die ik niet meer nodig heb weggeef hoef ik er niets voor terug, ik ben in die zin geen persoon van voor wat hoort wat. Laat dat voorop staan.
Zelf heb ik het niet breed en mensen weten dat, toch probeer ik niet te veel mijn hand op de knip te houden. Egoïstisch vind ik een groot woord maar ik vind je eerlijk gezegd wel wat gierig. Laat ik het met een paar voorbeelden illustreren:
De moeder van een klasgenootje van mijn dochter schuift regelmatig te klein geworden kinderkleding naar me door, hoeft daar ook absoluut niets voor terug. Ze is bevallen van een meisje, ik weet dat ze niets nodig heeft omdat ze het allemaal zelf wel kan betalen, het contact is ook niet zo close dat een kraamcadeau op zijn plaats was, maar toch heb ik een kleertje voor de baby gekocht (heb helaas geen afdankertjes van eigen dochter meer). Het gaat om het gebaar. Haar blije gezicht is me meer waard dan dat ik het geld in mijn zak kan houden.
Mijn broer heeft veel meer geld dan ik en als we op stap gaan betaalt hij altijd de restaurants en entrees. Zo nu en dan doe ik eens iets terug, een drankje op een terrasje of iets anders dat niet zoveel kost. Zo heb ik minder het gevoel dat ik van hem profiteer, het is een manier om te laten zien dat ik zijn gulheid waardeer. Hij zou er geen boterham minder om eten als hij ook dat terrasje zou moeten betalen maar ik vind het te karig om alleen maar te zeggen dat ik het waardeer dat hij zo gul is.
Ik ken ook de andere kant want mijn zus is nog armer dan ik en met haar zit ik zelf meer in de gevende rol. Heb haar vorige herfst bijvoorbeeld een paar stuks zo goed als nieuwe lingerie gegeven die ik niet meer aan wil vanwege bepaalde herinneringen die eraan kleven. We wonen ver uit elkaar en laatst heeft ze mij een stapel leuke cd's en dvd's gestuurd waar ze niets meer mee doet. Had niet gehoeven, het heeft haar porto gekost. Toch denk ik dat ik me er op den duur stiekem een beetje aan haar zou ergeren als het altijd alleen maar bij een bedankje bleef.
Je hebt een mogelijkheid laten lopen om op een voordelige manier iets voor je vriendin terug te kunnen doen. In plaats van een overbodig kledingstuk voor haar kinderen te kopen heb je gekozen voor een net zo onnodig jasje voor jezelf en dat steekt want het was duidelijk een "dan maar dit"-aankoop.
P.s.
Wat ik nog zeggen wilde: maak het goed met haar door een aardigheidje voor haar of haar kinderen te kopen en zeg dat je haar reactie wel snapte.
Eens met brunette
Dit was een mooie kans geweest om te laten zien dat je kunt delen ...
Vooral - inderdaad - omdat het een 'dan maar dat'-aankoop was. Is het echt niet in je opgekomen om haar te vragen of zij de bon misschien wist te besteden ?
Je had haar op het verkeerde been gezet; anders was ze er misschien niet eens over begonnen. Het zal haar niet om die bon gaan, maar wel om jouw houding. Er zijn maar weinig mensen die de moeite nemen je daarop te wijzen.
Niet voor wat hoort wat
Maar geven en nemen. Ik sta niet na elke zak met doorgeefkleren bij de gulle geefster op de stoep met een bon, maar als ik iets te geven heb, komt zij het eerst in aanmerking. En bij grotere dingen bied ik ongevraagd geld aan. 'Wat zou je er op Marktplaats voor gevraagd hebben?' Dan hoeft zij er zelf niet om te vragen, en ik trek voor mijn gevoel de relatie weer wat rechter.
(Veel) krijgen kan een onbehaaglijk gevoel als bijverschijnsel geven, en een goede remedie tegen dat gevoel is geven.
De kunst (en de moeilijkheid) is het niet expliciet te maken. Dat is in deze situatie wel gebeurd. Overigens vind ik de hoeveelheid kleren en spullen van geefster geen enkele rol spelen in dit verhaal. Dat ze al veel heeft, staat erbuiten.
Oei
Wat een gedachtengangen allemaal over geven en nemen. Ik heb die nooit gehad. Misschien zit ik wel in een subcultuurtje waarin dat niet speelt? Anders heb ik jarenlang een bord voor mijn kop gehad. Toen wij financieel aan de grond zaten had mijn dochter alleen maar kleren die de buren overhielden van hun iets oudere dochter. Buurvrouw bracht het altijd heel expliciet in termen van "ik heb zo lekker de kast uitgeruimd, maar nou zit ik met deze hele stapel, wat fijn als jij het wil hebben, scheelt me weer een ritje naar de kringloop." Ondertussen wist ze ook wel dat ik het ontzettend graag wilde hebben. We hebben ook een kinderfiets van haar gekregen, en die later weer teruggegeven voor haar jongste. En nu wij financieel ruim zitten geef ik ook stapels kleren en fietsen en speelgoed door aan andere kinderen, niet eens vanzelfsprekend naar diezelfde buren, maar dat is meer omdat ze zijn verhuisd en hun jongste een jongetje is. Maar goed, ik denk dus helemaal niet na over dat soort dingen. Geven is geven, zoals iemand al zei, als je er iets voor terug wil hebben moet je het niet geven. We krijgen eigenlijk nog steeds best veel, bedenk ik nu, en we geven ook veel. Altijd zonder cadeaubonnen of andere materiële bedankjes.
Ik zou het dan ook heel vreemd vinden als een frequente gever zou verwachten dat ik voor mijn cadeaubon iets voor haar zou kopen, echt heel vreemd. Het zou in mij als frequente gever ook niet opkomen om dat te verwachten.
Eens
met Brunette. Al moet ik zeggen dat ik eigenlijk nooit wat verwacht van de ander (wordt je ook niet teleurgesteld) maar ik vind het zelf wel leuk om dan iets terug te doen. Zo krijg ik altijd een stapel tijdschriften van iemand en heel af en toe geef ik die een bon. Dat hoeft niet van haar maar ik vind dat zelf ook leuk om te doen. Een klein gebaar dat het wordt gewaardeerd. Dat heb ik ook wel van huis uit meegekregen. Mijn moeder is daar veel erger in. Die is zo attent in dat soort dingen, die overdrijft wel eens vind ik en die mag wel wat meer aan haar zelf denken en ook gewoon iets aannemen en volstaan met een dank je wel. Maar goed, het is ook haar karakter, zo is ze gewoon.
Het is
trouwens niet zo dat ik voor de ander iets koop omdat ik denk dat die ander dat verwacht. Ik doe dat omdat ik het leuk vind om iets terug te doen.
Iets gekocht...
Het zat me toch niet lekker. Niet zozeer omdat ik niet iets voor haar dochter kocht, maar wel omdat ik me er iets bij kan voorstellen dat zij dacht dat we iets voor haar dochter gingen uitzoeken. Ik ben gisteravond nog even de stad ingegaan en heb in een andere winkel een mooi fleece-jack gevonden. Veel mooier dan het fleece-jack wat ze in die zaak van de bon niet in haar dochters maat hadden. Goed, ik dacht daarmee een gebaar gemaakt te hebben, maar nu voelt ze zich bezwaard omdat dit niet van de bon is gegaan! Ik vraag me af wat ze dan van me verwacht eigenlijk . Voor de duidelijkheid: ik hèb gevraagd of ze nog iets nodig had, een fleece-jack dus... en die hadden ze niet. Ze zei zelf dat ik dat jasje maar moest kopen... (dat was overigens niet overbodig maar had wel kunnen wachten tot ik m'n oude hardloopjackje had afgedragen, maar nu kan ik afwisselen). Maar eenmaal buiten zei ze dat haar dochter altijd wel een joggingbroek had kunnen gebruiken... of een trainingsjack.. of whatever, dat het ging om het gebaar en dat dit een gemiste kans was.
Ik vind het zelf heel vervelend omdat ik 'al' die kleren die zij geeft vaak zelf niet zou hebben uitgezocht, sommige broeken zijn extra breed en die zullen mijn kinderen nooit passen... dus ik heb ook kleding ongebruikt doorgegeven en naar de kringloop gebracht... maar waarschijnlijk heeft zij die stapeltjes nog compleet in haar hoofd... Wat ik ook wel vind... zij heeft die kleding liggen en niet meer nodig, ze verwacht van mij dat ik dan af en toe iets nieuws terugkoop. Heb ik ook wel 'ns gedaan... bij de kringloop vond ik een schattig rokje voor haar dochter. En ik heb eens een stapeltje hemdjes gegeven omdat ik zag dat ze dat echt nodig had (waren allemaal te kort). Ook heeft ze van mijzelf een een paar vestjes en t-shirtjes gekregen omdat ze mij te klein waren (ik heb een klein maatje). Hmm, ik voel me geloof ik wel aangesproken door Slimme Brunette (o.a.) om mijn gierigheid. Maar ik moet gewoon wel opletten. Het voelt krom om dan onnodige kleding voor haar dochter te kopen terwijl mijn eigen kinderen niet zo ruim in de kleren zitten. Maar dat is misschien de consequentie van deze vriendschap (financiële scheefheid).
Hmmm
In je laatste bericht schrijf je dat zeker wat terug doet, oa die hemdjes en rokje. Gewoon omdat je ziet dat ze dat nodig had. Dus dan doe je toch al wat? Maar blijkbaar is je vriendin daar niet tevreden over. En als jij duidelijk vraagt of ze nog iets nodig had, met die bon, zei ze niet dat ze een trainingsbroek of jasje wilde. Zit haar niet meer dwars? Want als ze niet ziet dat jij wel degelijk iets terug doet...
Je bent helemaal geen gier, en de meeste hier hebben gelijk in dat geven geven is, zonder weder verwachting. Maar soms is het fijn om een blijk van waardering te krijgen (stiekem dan hé) en in mijn ogen doe jij dat zeker, Leanne.
Het is ook nooit goed (leanne)
Haha, nu voelt zíj zich bezwaard, de schuld is dus vereffend
Zoals je het nu afschildert is je vriendin toch een beetje iemand die iets terugverwacht, dat is moeilijk in te schatten voor wij forumsters, die jou en jouw vriendin niet kennen. Als de vriendschap je veel waard is zou ik zeggen: gooi haar zo nu en dan een kluif toe, probleem opgelost, is de financiële investering wel waard. Je doet dat ook al, het winkelincident was waarschijnlijk een samenloop van omstandigheden.
Wat gierigheid betreft: ik heb sinds ik op kamers woon zelden Jan Modaal gehaald, momenteel zit ik nagenoeg aan de grond en moet elke maand bijpassen van mijn spaargeld. Al 30 jaar moet ik dus zuinig zijn, in sommige tijden meer dan in andere. Wat me heeft geholpen wat minder benepen te denken is hoe de mensen om me heen leven, ik woon in Spanje en daar zijn mensen die de koopkracht hebben van een Nederlandse bijstandstrekken een stuk guller dan de gemiddelde arme sloeber in Nederland. Echt, je gaat niet meteen failliet als je eens een onnodige aankoop doet voor iemand om wie je geeft.
Nooit over nagedacht
Pfff soms mis ik echt dingen. Ik heb in het verleden ook wel eens kinderkleding van een vriendin gekregen. Ook wel eens een driewieler. Natuurlijk heb ik daar voor bedankt, maar het is niet in me op gekomen dat er iets tegenover zou moeten staan. Ik ben zelf juist blij als ik een stapel kleding kan doorgeven aan iemand. Ben ik er vanaf. Zij blij, ik blij.
Kan goed, jet
... want op terrasjes is zij ook meestal degene die betaalt. En zij heeft een auto en ik niet, ik ga na afloop van een uitje vaker bij haar eten dan zij bij mij, dat soort dingen. Dat komt ook door haar extraverte/manische karakter. Als het gezellig is, trekt ze alles naar zich toe. Ook al bied ik aan om te betalen, ze wil er niet van weten. Ze trekt me letterlijk met portemonnaie en al van de bar weg. Ze is ook wel bourgondisch ingesteld, en ik eerder calvinistisch.
Als we een dagje samen weg zijn met de kinderen, heeft ze ook geen zin in de belegde broodjes die ik heb meegenomen. Ze wil dan per sé op een terrasje zitten. En dan betaalt zij wel. Vind ik ook lastig, ik vind het dan zonde van het geld en ook zonde van de broodjes die ik dan aan het eind van de dag weg kan gooien!
Verschillende kringen
Het maakt erg uit met wie je om gaat heb ik gemerkt. Bij ons in de familie geeft iedereen altijd van alles aan elkaar door en je zegt bedankt en kijkt wat je ermee doet. De gever is al lang blij dat ze ervan af is en nog blijer als ze jouw kind eens in een kledingstuk ziet lopen, want het is toch wel leuk als iemand echt blij is met die spullen. Zo gaat dat ook met over en weer oppassen bijvoorbeeld, daarvoor neem je ook niet elke keer een bos bloemen ofzo mee. Jaren geleden gaf ik eens een zak kleding weg aan een vriendin, iemand die hier wel veel over de vloer kwam en de familie goed kende, maar toch anders gewend was blijkbaar. Die gooide daarna een pakket tijdschriften in de bus als bedankje. Ik vond dat echt niet leuk en heb haar daarna ook nooit meer wat gegeven. Dan blijkt iemand opeens heel andere omgangsvormen te hebben en dan weet ik ook niet meer wat er van me verwacht wordt als zij eens wat voor mij zou moeten doen, op mijn planten passen in de vakantie, een keer op de kinderen passen en wanneer geef je dan iets? Als het langer dan een uur is of langer dan 2 uur of sowieso? Dan raak ik in de war en dan doe ik het uitwisselen van spullen en hulp liever binnen familiekring waar iedereen er hetzelfde in staat, dat is veiliger.
Dat van die broodjes en terrasjes als je een dagje weg gaat, vind ik ook een lastig verhaal. Misschien toch benoemen als het moment zich voordoet of als je de afspraak maakt. Dat je je er ongemakkelijk bij voelt dat zij telkens betaalt, maar dat jij anders geen terras had genomen maar meegenomen broodjes had gegeten omdat dat toch een stuk voordeliger is.
Nog een hmmm
(want dat klinkt zo lekker psychologisch)
Kan je niet een keer op een rustig moment een gesprek met haar aan? Gewoon vragen hoe zij het ziet. Misschien heeft ze niet door hoe ze doet of weet ze niet hoe jij erover denkt.
Mmmmmmmmmmmmmm 
Ik krijg en geef door. Ik krijg kleding voor de kinderen en ook wel voor mijzelf, daar ben ik erg blij mee. De kleding etc die ik over heb geef ik ook weer door, hoef daar niets voor terug. Maar als ik merk dat er iets is wat ik heb waar ik iemand plezier mee kan doen, dan doe ik dat wel. Maar ik weeg niets af, zowel niet in het geven als in het ontvangen
Muizemeis
Onduidelijk
'Laatst had ik een tegoedbon voor 'n sportzaak en die wilde ik wel verzilveren voor hij een paar dagen later zou verlopen. De vriendin was mee. Ik vroeg nog of zij iets nodig had voor haar dochter. Ik wist dat de rits van een fleece-vest kapot was gegaan, maar die hadden ze niet in haar dochters' maat. Later zei ze dat dat haar op het verkeerde been had gezet.'
Nou- dat lijkt me ook.
Waarom vroeg je aan haar of zij iets nodig had voor haar dochter? Dacht je dat ze ook een bon bij zich had of zo? Ik snap die vraag van je niet. Zonder die vraag was de hele kwestie niet zo vervelend geworden.
Tja...
...geven doe ik (bijna) nooit. Ik verkoop alles op Marktplaats en die mensen ken ik toch niet, haha! Lekker spaarpotje voor een paar daagjes Disney ook.
Van onze buren krijg ik ook wel eens kleding voor onze dochter, en daar willen ze dan niets voor hebben. Als het mooie (merk)kleding is, verkoop ik het daarna op Marktplaats en geef ik haar de opbrengst. Stop ik haar een tientje toe: "da's jouw winst". Volgens mij vindt ze dat niet nodig, maar ze accepteert het lachend. Hoef ik me niet schuldig te voelen.
Bedenk me nu ineens wat anders. Omdat de vakantie-opvang van de BSO heel duur is en ik nog niet wist of ik de komende vakantie moest werken (en geplande opvang afgenomen MOET worden), heb ik mijn vriendin gevraagd of zij 2 hele dagen zou willen oppassen op mijn kinderen. Daar betaal ik dan voor, want zij moet wel 2 dagen in haar agenda reserveren en ook nog eens thuisblijven met haar kinderen, terwijl die ook vakantie hebben.
Vandaag reageerde een collega heel verbaasd: "Betaal jij je vriendin voor oppassen???" Ik schrok van die opmerking, want het was zo kort-door-de-bocht! Het heeft met zoveel factoren te maken, dat ik vind dat ik er best wat voor mag betalen. Ik verdien prima, vriendin werkt niet. Dan hoeft zij toch niet kostenloos voor mijn kinderen "op te draaien"? Normaal gesproken mogen ze altijd daar spelen (of haar kinderen bij mij) en dan betalen we ook niet. Maar deze 2 dagen heb ik wel in december al vastgelegd, dan vind ik dat anders. Is dit nou raar?
Groeten,
Muriel
Muriel
Nee ik vind het niet raar dat je het zo doet. Als je het zo vastlegt en op die manier wilt doen en jullie zijn er beiden tevreden over dan is het prima.
Het zou wat anders zijn als je over en weer een uurtje hier of daar doet
Muizemeis
Muizemeis
Ach, beiden tevreden... Vriendin heeft meerdere malen benadrukt dat ik helemaal niet hoef te betalen. Maarja, voor BSO had ik toch ook betaald. Ik vind het voor haar gewoon een leuke manier een extraatje te verdienen en ik ben gewoon heel erg blij dat de kinderen een paar leuke dagen hebben in de vakantie!
Groeten,
Muriel
