Relaties Relaties

Relaties

Vreemd gegaan, hoe verder

Hallo allemaal,

Deze week ben ik vreemd gegaan en mijn man is erachter gekomen (had de berichten niet goed genoeg gewist).
Het was eenmalig, ik wilde heel graag eens uitvinden hoe het met iemand anders was.
Ik was en ben niet verliefd (de ander ook niet), maar nieuwsgierig

Een paar jaar geleden ben ik verliefd geweest op iemand anders. Daar is niets gebeurd maar mijn man heeft het mij zeer kwalijk genomen en voelde zich in die zin bedrogen.
We hebben dit inmiddels achter ons gelaten met veel tijd.
Ik heb toen aangegeven dat ik graag eens met iemand anders iets zou willen doen. Om te kijken hoe dat is, voor de spanning.
Voor mijn man is dit onbespreekbaar. Voor hem is getrouwd zijn: nooit iets met iemand anders doen.
Hier staan we anders in.

Ik heb lang nagedacht (2 jaar) over de hele situatie. En uiteindelijk besloten dat als ik zich een keer de kans voor zou doen om vrijblijvend wat met iemand anders te doen...dat ik die zou nemen.
Anyway, zo is het ook gebeurd.

Verder speelt er nog meer mee. Ik heb hier al eens eerder over geschreven.

https://www.ouders.nl/forum/relaties/relatie-voelt-als-moeten

Kort gezegd: mijn man is erg lief, maar ik baal ervan dat hij nog steeds zijn studie niet af heeft (is sinds 5 jaar aan de 2e poging begonnen), dat hij vaak klaagt over zijn werk, te lang blijft hangen in situatie die niet beter gaan worden).
Ik baal ervan dat hij te dik is (hij hoeft van mij echt geen model te zijn, maar 120 kg is teveel).
Aan de andere kant doet hij ook veel goed, hij is lief voor de kinderen, voor mij, zorgzaam.
Maar ik zou graag eens tegen hem op kijken (au... ik weet dat dat hard klinkt)

De vraag is hoe nu verder. Misschien beste om er maar een einde aan te maken.
Hij vind mij uiteraard egoistisch, een slechte moeder, een slet...noem maar op.

Dat vind ik heel moeilijk, we hebben 3 kinderen.
Aan de andere kant heb ik het er ook op aan laten komen (ik had natuurlijk veel beter op die berichten moeten wissen).

Graag jullie eerlijke advies!


Emmawee

Emmawee

14-04-2020 om 13:22

Huh?

Hoe doe je dat dan met die anderhalve meter afstand bewaren?

key_west

key_west

14-04-2020 om 13:24 Topicstarter

dat lukt niet echt

...die 1,5 meter, zoals je snapt.
Niet goed, ik weet het.

Mari

Mari

14-04-2020 om 13:27

dit

"(ik had natuurlijk veel beter op die berichten moeten wissen)." laat zien hoe jij er in staat: zijn gevoel kan je niets schelen, je hebt geen spijt, je baalt ietwat dat je het ontdekt is.

Tja, wat je moet doen? Wat wil je? Wat wil hij?

Er zijn drie kinderen. Je bent nu een soort + en - lijstje van hem aan het maken, maar ergens zal er toch liefde (geweest) zijn. Ik zou zeggen: ga er beiden helemaal voor staan die weer op te zoeken, als hij dat nog kan en dan mag je in je handjes knijpen.

Lees het bericht van Andrieke van vandaag elders in deze rubriek eens. Je kan onherstelbare schade aanrichten door vreemd te gaan. Niet in de laatste plaats voor je kinderen

key_west

key_west

14-04-2020 om 13:34 Topicstarter

een ander, of verlangen naar een ander onbespreekbaar

Wat ik bedoel met die berichten dat ik er het op een laffe manier op aan heb laten komen. Dat het uit zou komen en dat de bom zou barsten.
En dat wil ik ook helemaal niet goed praten.

Ik snap echt dat hij heel boos is en gekrenkt. Dat ontken ik zeker niet.
Hij vroeg, waarom heb je niet van te voren gezegd dat je dit wilde....wat moet ik daar op zeggen.

Want als ik eerlijk zeg dat ik benieuwd ben naar een ander, dan is het niet goed.
Als ik het niet zeg, is het ook niet goed.

In mijn ogen is het niet gek dat je na jaren samen eens nieuwsgierig bent naar een ander. Wat helemaal niet wil zeggen dat ik bij mijn man weg wil.
Maar hij zit dit compleet anders, dit is echt onbespreekbaar.

Verder hebben we het ook zeker goed. Maar ik twijfel stieken altijd of het genoeg is.
En of het beter is om op zoek te gaan naar iemand anders, omdat iemand anders beter bij mij past.
Of dat ik een egoist ben die teveel wil en alleen maar aan zichzelf denkt.

Mari

Mari

14-04-2020 om 13:50

Maar

zit je onvrede eigenlijk niet gewoon in jezelf en projecteer je dat op je relatie?

Pennestreek

Pennestreek

14-04-2020 om 13:53

Hulp voor jezelf zoeken

en snel. Als je altijd twijfelt of het wel (goed) genoeg is, ben je ook nooit echt gelukkig lijkt me. Daarnaast komt die twijfel vast ergens vandaan. Die zit in jou. Hoe goed of knap of slim of rijk je man ook is, daar zit die twijfel niet. Dan is er wel weer iets anders waar jij aan twijfelt. Jij bent de enige die dit kan oplossen. En ik vind het echt heel kwalijk dat je je daar je man (en zijn gevoelens) voor hebt opgeofferd. Als iets voor hem onbespreekbaar is en je negeert dat en doet het toch, ai, dat vind ik echt wel getuigen van heel weinig liefde en respect voor je man. En veel egoïsme ja.

Heel jammer dat jullie nooit in therapie zijn gegaan. Of jij. Dat had kunnen helpen. Maar als je eerst zoiets doet en dan pas gaat nadenken over wat voor consequenties het heeft of kan hebben ben je echt heel dom bezig. Vind ik.

Scheiden vanuit een overspelsituatie is een heel stuk lastiger om 'goed' te doen dan wanneer je in gezamenlijk overleg en met wederzijds respect uit elkaar gaat. Ik vind het werkelijk onbegrijpelijk dat je zoiets willens en wetens doet.

SVG

SVG

14-04-2020 om 15:13

Pennestreek

Je zegt: Als iets voor hem onbespreekbaar is en je negeert dat en doet het toch, ai, dat vind ik echt wel getuigen van heel weinig liefde en respect voor je man. En veel egoïsme ja.
Wel, hoe zie je dat dan? Man moet maar zeggen dat hij iets onbespreekbaar vindt en daarmee ben je zelf geblokkeerd. Makkelijk hoor. Zo geraak je niet verder en toegeven aan andermans standpunt is dan wel erg gehoorzaam maar leidt bij jezelf tot geen enkele oplossing.

Pennestreek

Pennestreek

14-04-2020 om 16:28

SVG

Hoe ik dat dan zie? Dan ga je in gesprek. En als je er dan samen niet uitkomt, en dat is een breekpunt, dan ga je uit elkaar. In goed overleg, en met respect voor elkaar. Maar dan ga je dus niet eerst gewoon seks hebben met een ander en laat je niet daarvan het bewijs semi-bewust achter voor je man om er op die manier achter te komen. Waarmee je dan dus eigenlijk de bal bij de ander legt, om de knoop door te hakken waarvoor je zelf dus eigenlijk de ballen niet hebt. Tenminste, dat is wat ik lees in het bericht van Key_West. Dat ze eigenlijk aanstuurt op een scheiding maar dat ze zelf die stap niet durft te zetten. Omdat ze - eigenlijk - geen echt goede reden heeft voor die scheiding. Er zijn een hoop kleine dingen, ze kijkt niet meer tegen hem op, maar ze vindt eigenlijk zelf dat niet voldoende 'rechtvaardiging'. Dus doet ze iets waarvan ze weet dat haar man er zeer waarschijnlijk niet overheen kan stappen. En onbewust (?) hoopt ze dat haar man de knoop doorhakt en de scheiding inzet. Denk ik. Ik hoop dat ik ernaast zit.

En dit gaat natuurlijk niet over jouw situatie.

Hmmm

#5: ‘Hij vroeg, waarom heb je niet van te voren gezegd dat je dit wilde....wat moet ik daar op zeggen.’

Waarom zou hij die opmerking gemaakt hebben? Misschien kent hij je wel beter dan je denkt. Hij weet van je wens naar andere ervaringen beleven. Als je het wel van te voren besproken had, had hij je die ruimte misschien wel geboden. Niet van harte, maar toch. Er bestaan genoeg stellen met een vrije interpretatie van trouw.
Maar dat vraag wel een openheid tov elkaar.

Dus voor je die afslag ( vrije relatie) voorbij rijdt, toch maar met elkaar in gesprek gaan.

Enne, misschien kom je er zo achter dat wat naast je ligt, nog helemaal niet zo beroerd is. Gras is niet altijd groener aan de overkant. Maar dat merk je pas als je daar geweest bent.

Tja

'En uiteindelijk besloten dat als ik zich een keer de kans voor zou doen om vrijblijvend wat met iemand anders te doen...dat ik die zou nemen.'

Zo vrijblijvend is dat toch niet, als je weet dat het je huwelijk kan kosten?

Je man heeft duidelijk aangegeven dat hij niet wil dat er naast hem nog andere bedpartners in jouw /jullie leven zijn. Dat had je moeten respecteren. Door trouw te blijven óf door bij hem weg te gaan.

Wilma

Wilma

14-04-2020 om 18:22

Tjonge

Ik probeer me even in te leven in je man:
Twee jaar geleden een relatiecrisis gehad omdat mijn vriendin vreemd ging. Na
veel praten en praten zijn we hier uit gekomen. Ik dacht dat we het achter ons gelaten hadden, gekozen voor ons gezin zeg maar.
Nu kom ik allerelei berichten tegen die ze niet gewist heeft en bij navraag blijkt dat ze toch nog wel nieuwsgierig is naar hoe het is om vreemd te gaan. Ik dacht dat ze dat onderhand wel wist, en ook hoe het allemaal op mij overkomt.
Verder vindt ze dat ik niet hard genoeg studeer(dat heeft er dacht ik niet zoveel mee te maken), maar verder ben ik wel lief geloof ik en ik ben ook wel aardig voor de kinderen. Nou dat is dan nog iets. Ze wil tegen me opkijken geloof ik, maar wat moet je dan doen? Harder studeren? Ik geloof niet dat dat helpt, bovendien heb ik jonge kinderen dus ik kan niet elke avond met mijn neus in de boeken. Als ik helemaal vanuit mezelf reageer dat ik dit niet zie zitten is het ook niet naar haar zin.

Wauw

Miss

Miss

14-04-2020 om 19:31

Tjonge jongen

Onbegrijpelijk blijf ik het vinden.

Kan er niet meer van maken. Verder zal ik me inhouden.
Je hebt met de duivel gespeeld. Wat wil je nu horen van ons?
In mij ogen ben je spannings verslaafd en zou ik daar wat aan gaan doen. Waarom heb je het nodig? Welke leegte in jezelf wil jij zo graag opvullen?
Want blijkbaar ondanks dat hij oh zó lief is voor je mis je iets. Je vind hem niet meer mooi, dus ga je maar voor de eerste beste bokito?

Key_west in godsnaam, je man heeft duidelijk jaren geleden al aangegeven dat monogamie voor hem op nummer 1 staat, en weer breek jij zijn hart nogmaals?
Waarom ben je niet van te voren " in gesprek gegaan " met deze opkomende, in mijn ogen terug kerende welwillende shot?
Dan hadden jullie misschien nú wel tot een andere compromie gekomen. Maar ja dat is achteraf.

Ga op zoek naar jezelf en waarom je het nodig hebt om spanning nodig te hebben, dat is mijn eerlijke advies dat ik je kan geven.

Miekemieke

Miekemieke

14-04-2020 om 19:47

vreemdgaande vrouwen

In het algemeen wordt het vrouwen zwaarder aangerekend als ze vreemd gaan. Als het vreemdgaan van de vrouw reden van de scheiding is dan kan het er ook op uit draaien dat ze de kinderen amper nog te zien zal krijgen. Dat wil je niet.

Zeg dat het je spijt, stel relatietherapie voor. Accepteer je man, hij gaat heus niet veranderen. Waardeer zijn rol als vader en gezinslid. Zoek wat leuke hobbies en als je per ongeluk toch weer aan het 'experimenteren' slaat wees dan niet zo slordig.

Veer

Veer

14-04-2020 om 20:05

Nou, Miekemieke

Ik zou zeggen: 'als je weer aan het experimenteren gaat, laat het je man dan eerst even weten.'

Dan heeft hij de gelegenheid op basis daarvan zijn eigen keuzes te maken. Dat lijkt me wel zo netjes.

juf Ank

juf Ank

14-04-2020 om 21:54

jakkes

Wat klink jij ontzettend onvolwassen.
Jij gaat welbewust vreemd en vervolgens ga je negatieve eigenschappen van je man opnoemen. Je draait zaken om. Je bent je eigen gedrag aan het vergoelijken.
Je wist precies waar je aan toe was met je man en jullie afspraken over monogamie. Als je het daar niet mee eens bent dan had je niet met hem in zee moeten gaan met hem. Nu heb je kinderen op de wereld gezet die nu het kind van de rekening worden.

Dus kortom: je man heeft gelijk: je hebt alleen maar aan jezelf gedacht; zelfs 3 kinderen konden jou er niet van weerhouden om risico's te nemen met de relatie die je met hun vader hebt. En ja, je hebt zo maar seks met een ander gewoon om eens te proberen. Hoe noem jij dat?

Daarnaast heb je behalve die relatiekant-risico ook nog eens een fysiek risico genomen i.v.m. coronavirus. Dat vind ik ook getuigen van groot disrespect voor je kinderen en je man.

Ik hoop voor je kinderen dat je iets weet te redden van wat er van je relatie over is en dat je er straks niet achter komt dat er nog een coronastaartje aankomt. Dat jijzelf ziek wordt is het punt niet zo, je had je eigen verantwoordelijkheid en hebt welbewust dat risico genomen met je volle verstand. je was tenslotte niet eens verliefd. Maar als je man en/of een van je kinderen er straks misschien ziek van wordt.... je verdrinkt in je schuldgevoel vrees ik. Blij dat ik niet in je schoenen sta!

Ik zou zeggen doe je uiterste best om de scherven te lijmen en ga eens heul heul heul diep nadenken over je eigen gedrag en wat je nodig hebt om iets serieus en respectvoller te worden naar je omgeving. Sterkte!

Emmawee

Emmawee

14-04-2020 om 22:13

"Niet goed. Ik weet het."

Nou, daar heb ik dan niet veel aan toe te voegen. Je doet dingen die fout zijn en je weet het. Dat heeft consequenties, voor jezelf en voor je omgeving.

Kom het serieus onder ogen en probeer je eigen fouten recht te zetten, zonder je aandacht te verleggen naar de fouten van anderen.

key_west

key_west

15-04-2020 om 08:59 Topicstarter

update

Gister hebben we na de nodige ruzie toch een goed gesprek gehad.
Mijn man is nog steeds heel boos. Niet om de sex, maar het feit dat ik het doelbewust heb gepland. Een dronken misstap in de kroeg zou minder erg zijn.
Dat snap ik heel goed. Dus dat neem ik mijzelf ook erg kwalijk.

Er is ook ruimte gekomen om wat meer de mogelijkheden te verkennen.
Mijn man begint in te zien dat mijn wens om iets met iemand anders te doen, los staat van hoe ik over hem en onze relatie denk. En dat is ook zo.
Dus we gaan onderzoeken hoe, en onder welke voorwaarden we dit vorm zouden kunnen geven. Randvoorwaarde is wel dat het met ons goed gaat en dat onze basis goed genoeg is.
Ik moet zeggen dat ik heel trots ben op mijn man dat hij dit voorstelt. en ik ben ook zeker niet van plan daar misbruik van te maken.

De afgelopen maanden ging het ook heel goed tussen ons. We denken beiden dat dat ook niet direct weg is. Toch zijn er nog steeds dingen die nog iets te wankel zijn.
We hebben afgesproken om daaraan te werken. We gaan op zoek naar een goede therapeut.
Vandaag ga ik zelf praten met iemand, wellicht is diegene ook geschikt voor ons beiden.

Mijn man geeft toe dat hij qua studie werk, inderdaad de neiging heeft om de schuld bij externe factoren te leggen. Dit omdat hij bang is dat hij het zelf niet kan.
Ik heb aangegeven dat ik inderdaad onrustig ben en dat ik graag wil kijken hoe ik dat een plek kan geven. Let wel, dat betekent niet dat ik ervanaf wil (die onrust), maar wel beter kijken hoe ik het op de juiste manier kan inzetten en ervoor kan zorgen dat ik er anderen geen schade mee berokken.
Het was fijn om dit met elkaar te delen.

Al met al heb ik wel meer vertrouwen in de toekomst. Want ik denk echt dat we een goede relatie hebben (en dat het gras bij de buren zeker niet groener is).
Onze uitdaging is WEL om goed te blijven praten en eerlijk aan te geven wat je zou willen (en geen aannames te doen wat een ander daarvan zou vinden).

Aagje Helderder

Aagje Helderder

15-04-2020 om 11:00

De voorwaarde is dat het goed is

tussen jullie, zeg je. En je zegt nu dat het de afgelopen maanden goed ging tussen jullie. En daarmee impliceer je dat er aan die voorwaarde voldaan is dus om verder te kijken.

Eerlijk gezegd......dit klinkt voor mij erg ongeloofwaardig. Het ging zo goed dat jij je ervaring buiten de deur zocht terwijl je wist dat dit voor hem onbespreekbaar was. Je walste over hem en zijn gevoel heen. Je vond hem te dik om nog aantrekkelijk te zijn. En nu beweegt hij ineens mee. Seks buiten de deur is te onderzoeken en hij erkent zijn fout op de plek waar jij te toch al aan hem ergerde.
Het klinkt alsof je man, meer dan jij lijkt te doen, het voortbestaan van jullie gezin voorrang wil geven. En dat hij dan maar meebeweegt met jouw frustratie en jouw wensen. Lijkt me helemaal geen goede voorwaarde.

Ik zou toch eerst samen in therapie gaan om wat dingen uit te zoeken. Of jullie nog wat delen behalve de kinderen en zo ja, of jullie relatie echt zo goed is dat hij seks buiten de deur aankan.

key_west

key_west

15-04-2020 om 11:50 Topicstarter

volgens mij lees je niet goed

Aagje,

Zoals ik al schreef, er is mogelijkheid om te onderzoeken in hoeverre mijn man openstaat voor bepaalde wensen. Op voorwaarde dat het tussen ons goed gaat.
Daar gaan wij eerst aan werken.

En uiteindelijk moeten we wel een situatie kunnen vinden die voor beiden acceptabel is. en als dat niet zo is, dan maken we er op een volwassen manier een eind aan.

En ja, hij heeft ook toegegeven dat hij sommige dingen niet goed heeft aangepakt of heeft laten lopen.
Dat heb ik van mijn kant ook gedaan.
Belangrijk is voor ons allebei om te onderzoeken waarom dat zo is gebeurd, en hoe we daar beter mee om kunnen gaan.
Waar er twee in een relatie zitten, hebben er 2 ' schuld' .

Aagje Helderder

Aagje Helderder

15-04-2020 om 12:12

Nou

Dat had ik echt wel gelezen hoor. Maar je schrijft in 1 moeite door dat het de laatste tijd eigenlijk goed ging tussen jullie, ook al noem je wat dingen terecht wat wankel. Maar het klinkt me allemaal net te mooi en te veel in jouw straatje. Maar dat kan aan mij liggen.

Lijkt me niet fijn

'er is mogelijkheid om te onderzoeken in hoeverre mijn man openstaat voor bepaalde wensen. Op voorwaarde dat het tussen ons goed gaat.
Daar gaan wij eerst aan werken.'

Ik ken je man natuurlijk niet, maar ik zou van zo'n afspraak heel ongelukkig worden. Want als het goed gaat, wil jij de vrijheid om vreemd te gaan. En als het slecht gaat, neem je de vrijheid om vreemd te gaan. En hij dan?

Pennestreek

Pennestreek

15-04-2020 om 12:28

Mooi, denk ik

Ik vind het fijn voor jullie dat er een goed gesprek heeft plaatsgevonden en dat jullie professionele (denk ik, dat zeg je niet expliciet) hebben ingeschakeld. Daarmee hoop ik dat de balans weer gevonden kan worden. Want naar mijn idee slaat die nog steeds heel erg door naar jouw kant.
Dit: "Dus we gaan onderzoeken hoe, en onder welke voorwaarden we dit vorm zouden kunnen geven. Randvoorwaarde is wel dat het met ons goed gaat en dat onze basis goed genoeg is.
Ik moet zeggen dat ik heel trots ben op mijn man dat hij dit voorstelt. en ik ben ook zeker niet van plan daar misbruik van te maken." Stelt hij dat echt uit eigen beweging voor, omdat hij jou de ruimte wil geven? Of voelt hij zich daartoe gedwongen? Ik kan me echt heel moeilijk voorstellen dat hij onder druk van jouw 'uitstapje' nu plotseling wel oké is met dit soort dingen. Ik vermoed dat hij zich door de situatie gedwongen voelt. Precies wat Sydney zegt. Je doet het misschien in zijn ogen hoe dan ook. Maar wellicht vergis ik me.

Waar ik wel een beetje van schrik is dat je schrijft over dat je nog steeds onrustig bent. Heeft je escapade je dan geen rust opgeleverd? Je hebt nu toch 'iemand anders uitgeprobeerd'? Of ben je nog steeds nieuwsgierig, smaakt het naar meer? Lijkt me dat je daar - voor jezelf! - een eerlijk antwoord op moet zien te vinden.

Wat is nu eigenlijk jouw prioriteit hier? Dat de relatie met je man goed blijft/beter wordt, of dat jij officieel de ruimte krijgt om te experimenteren met een ander?

key_west

key_west

15-04-2020 om 12:55 Topicstarter

balans is belangrijk

Ik denk dat hij er inderdaad voor openstaat om mij meer ruimte te geven.
Maar het is belangrijk om uit te vinden wat die ruimte dan is (10 keer per jaar is niet ok, 1-2 keer per jaar wel).
En dat hij dat doet omdat hij het zelf wil, niet uit angst mij kwijt te raken. Dat is geen goed uitgangspunt. Als hij het eigenlijk niet echt wil, dan moeten we concluderen dat het voor ons niet werkt zo.

Die onrust, die heb ik altijd. Dat heeft me veel goeds gebracht (een goede baan, niet bang zijn risico's te nemen). Maar het heeft ook een keerzijde - anderen schade toebrengen. En dat is NIET goed. Dus dat wil ik ook niet meer.
Het is niet zo dat onrust na 1 keer iets spannends weg is voor altijd. Maar dus wel: hoe kan ik er het beste mee om gaan, op zo'n manier dat anderen er geen last van hebben.

Qua prioriteiten: eerst aan ons werken en kijken of we samen doorgaan enzo ja, dan kijken welke ruimte er voor een andere mogelijk is.

@sydney: ik denk dat een ieder moet bepalen of hij/zij gelukkig of juist niet ongelukkig wordt van een bepaalde afspraak.
Stel dat mijn man aangeeft dat hij iets met een ander wil doen.....geen probleem mee. Binnen de voorwaarden die we afspreken. Maar ik zou me goed kunne voostellen dat je nieuwsgierig bent naar een ander na zoveel jaar samen.
Voor ieder werkt dat anders. Heb je er geen behoefte aan, ook goed natuurlijk.

In het algemeen denk ik dat het goed is om meer open te kunnen en mogen zijn dat je benieuwd bent naar een ander. Om het wat minder taboe te maken.
We kunnen allemaal wel vinden dat vreemdgaan fout is en niet kan, maar als je kijkt naar de cijfers, de populariteit van zaken als secondlife en tinder....dan zeggen die toch iets heel anders.

Mari

Mari

15-04-2020 om 13:34

Key West

Je schrijft steeds over het feit die onrust en het verlangen naar iets anders iets is dat onderzocht en aan toegegeven moeten worden.

Onderzocht denk ik zeker. Maar het maar buiten jezelf blijven zoeken en daar spanning en voeding uit proberen te halen is imho ook een teken van blijven hangen in een puberale en jongvolwassen levenshouding: een leegte willen vullen die eerder vraagt om introspectie en verdieping om vervolgens tot groei van de eigen zingeving te komen. Ook heel mooi om de groei die je dan meemaakt als voorbeeld voor je kinderen te laten zijn.
Leuk dat je nu een deal lijkt te hebben om die voeding buiten jezelf zoeken te gaan exploreren maar ik kan je op een briefje geven dat je over een paar jaar denkt "was dit het nou? Een paar sexy momentjes en ik voel me nog leeg en onvervuld"

Ik denk dat je je beter kunt gaan verhouden met de leegte in jezelf die je wilt opvullen op deze manier. Doe je dat, dan kan je elke partner, ook je man steeds als nieuw zien. Mensen zijn zo'n wonder van allerlei lagen in een persoonlijkheid. Vaak bouwen mensen een beeld van hun partner, dat gaat vervelen en ze willen iets nieuws, iets heel anders, om maar niet zich echt dieper met zichzelf en de andere te verhouden.

Het is jouw keuze, ik heb daar geen moreel oordeel over wat niet betekent dat ik denk dat het zonder gevolgen zal zijn, voor jou, je man je huwelijk en je kinderen. My two cents: ga naar binnen in plaats van naar buiten. Je zal er een rijker mens door worden .

key_west

key_west

15-04-2020 om 14:02 Topicstarter

Mari

Dat zeg je heel mooi en ik denk ook dat je gelijk hebt.
Die onrust die zit in mij, en kan voor een deel door iets van buitenaf worden opgevuld.

Waar ik dan wel mee worstel: Hoe moet dat dan, naar binnen kijken?
Hoe kan je in iets wat bekend is (of waarvan je denkt dat het bekend is), het nieuwe zien?
Dat vind ik wel een vraagstuk.

Misschien is het ook de leeftijd en de hormonen. (ben begin 40).
Datgene wat ik voel, ben ik dat nu? Of zijn dat hormonen?
De ene week ben ik veel rustelozer dan de andere week.
Ik vind het lastig om hiermee om te gaan.

Qua rusteloosheid, dat is ook waarom ik denk dat een andere relatie niet beter is. Want die onrust zit in mijzelf en die neem ik mee.

key_west

key_west

15-04-2020 om 14:07 Topicstarter

Quote

" Vaak bouwen mensen een beeld van hun partner, dat gaat vervelen en ze willen iets nieuws, iets heel anders, om maar niet zich echt dieper met zichzelf en de andere te verhouden"

Ja, dat is waar.
Hardop filosoferend....waar ligt dat dan aan, dat mensen die diepere verhouing niet willen of kunnen aangaan?
Zou erg interessant zijn om daar de vinger achter te krijgen.

Mari

Mari

15-04-2020 om 14:44

Key West

fijn dat je mijn woorden binnen laat komen.

Je schrijft "Hoe moet dat dan, naar binnen kijken?" Ik denk dat het begint met wat je nu doet: erkennen dat je onrust hebt, dat je weg wilt van dat gevoel van leegt in jezelf, dat je een (tijdelijke) verlossing daarvan wilt.

Dat is menselijk, dat hebben we allemaal. Het is ook zaak dat niet erg van jezelf te vinden.

Vervolgens zal zich een keuzemoment aandienen: ga ik weer voor het zoeken van de oplossing buiten me of ga ik me verhouden met die leegte, die misschien helemaal geen leegte is, maar iets waarvan ik weg wil.

Kies je voor naar binnen gaan, dan is dat heel dapper: je kan niet meer met je oude onrust drijfveren het op een zelfde manier aanpakken. Het is Sta Zona (russisch voor de zone, waar heel andere wetten gelden)

Maar als jij jezelf die keuze gunt, zal de weg zich aandienen. Die kan voor iedereen anders zijn: de een gaat mediteren, of mindfulness doen, de ander gaat schilderen of schrijven of dansen of een strandwandeling maken of tantra doen (met eigen partner). Even stilzitten per dag met je ogen dicht helpt al om die impulsen te gaan voelen. Het is een kwestie van ontvangen en vertrouwen dat steeds zal groeien. het klinkt heel zweefteverig maar als je de bereidheid hebt, zal je de antwoorden krijgen, op heel veel manieren. Het kan een wondermooi en diep bevredigend proces zijn. Met niets te vergelijken

"waar ligt dat dan aan, dat mensen die diepere verhouing niet willen of kunnen aangaan?"

Tja dat is ook een kwestie van uitzoeken voor ieder mens op zich, denk ik. Angst voor oude pijn, ooit ergens opgelopen, gewoonte, makkelijkheid: zich niet diep willen laten raken en vervulling buiten jezelf zoeken omdat dat 'the next best thing' is. Wat je ook zelf zegt: die drijfveren van onrust brengen je ook veel of hebben je veel gebracht.
Wat ik al eerder zei, in my humble opinion is het ook leeftijdsafhankelijk, in je jeugd moet je je leven op poten zetten dus heb je die onrust nodig. Later in een rustiger tijd gaat het knagen: hm ik wil weer die spanning. Maar dat is een spanning die bij een ander leeftijd hoort, wordt je ouder dan kan het even intens en enerverend zijn, alleen het heeft een andere vorm. Ik denk dat veel mensen dat ook gewoon niet weten. Media doen veel hier in. Wordt je echt ouder dus 50 60 70 dan wordt het echt een beetje zielig dat nog zoeken naar sensatie. En je kan veel minnaars hebben en op het laatst zeggen "maar ik heb wel geleefd ten minste" En als dat je voorkeur is, zal je van mij er verder geen woord over horen.

Aan jou om in te voelen of dat wat knaagt opgelost kan worden door iets buiten je of dat je voor verdieping in jezelf en je relatie wilt gaan. Het een is niet beter dan het ander al hebben beide wegen wel andere gevolgen. Aan jou de keuze

Pennestreek

Pennestreek

15-04-2020 om 14:46

Het buiten jezelf zoeken

is niet de oplossing. Zoals Mari ook al aangeeft. En je zelf ook wel weet.

"In het algemeen denk ik dat het goed is om meer open te kunnen en mogen zijn dat je benieuwd bent naar een ander. Om het wat minder taboe te maken.
We kunnen allemaal wel vinden dat vreemdgaan fout is en niet kan, maar als je kijkt naar de cijfers, de populariteit van zaken als secondlife en tinder....dan zeggen die toch iets heel anders."
Je kunt dat natuurlijk prima bespreken met je partner. Maar je hoeft aan geen enkele wens of behoefte toe te geven hoor. Volwassen zijn gaat veelal over het afwegen van belangen, en niet over het altijd op stel en sprong vervullen van je eigen wensen. Dat zou wat zijn zeg, als iedereen maar deed waar hij/zij zin in had!

Het is bij jou blijkbaar een kwestie van hoe zwaar ieders wensen wegen. Daar kom je volgens mij niet uit. Want waarom zou jouw wens om wel iets 'buiten de deur' te proberen zwaarder moeten wegen dan zijn wens dat jij dat niet doet? Dat jij je kunt voorstellen dat een mens na zoveel jaar nieuwsgierig is naar een ander, dat snap ik. En je zegt wel dat het ook goed is als iemand daar geen behoefte aan heeft, maar als dat je man betreft is het dus niet goed. Je meet met 2 maten, en je zoekt rechtvaardiging voor jezelf. En je man is blijkbaar zo'n lieverd dat hij jou die ruimte wil geven, ook al vindt hij dat zelf heel moeilijk....

Waar het aan ligt dat mensen die diepere verhouding met zichzelf niet willen of kunnen aangaan? Dat is meer een kwestie van durven. Jezelf echt leren kennen is eng. Je hebt namelijk van jezelf over het algemeen een nogal rooskleurig beeld. En de werkelijkheid is anders. Jij bent bijvoorbeeld iemand die zo egoïstisch is dat ze haar hele huwelijk, en dus het geluk van man en kinderen, op het spel zet, alleen voor een nachtje bevrediging van haar nieuwsgierigheid. Ik vind dat van een verpletterende stupiditeit en zelfgenoegzaamheid. Maar ja, zo kijk jij er niet tegenaan. Want zo'n beeld van jezelf is niet prettig.
Wat je zoekt is denk ik iemand die je een spiegel voor kan houden. En die met je op zoek gaat naar wat het is dat jouw handelen bepaalt. Ik heb zelf veel gehad aan een coach die gebruik maakte van allerlei technieken. Van NLP tot familieopstellingen. En samen en ieder voor zich zijn we heel wat wijzer geworden van een EFT-therapeut. Het boek dat bij die therapie hoort (Houd me vast, van Sue Johnson) heb ik je volgens mij al eerder aangeraden. Daarmee kun je in deze tijd samen met je man al aan de slag. Het lijkt me in deze tijd lastig om een therapeut of coach te vinden die live met je wil werken, maar zelfhulpboeken zijn natuurlijk mooi om mee te beginnen.

key_west

key_west

15-04-2020 om 18:02 Topicstarter

therapie

Vanmiddag heb ik een eerste gesprek gehad met een therapeut en dat was erg fijn.
Lang verhaal, maar het is belangrijk om echt op zoek te gaan naar je gevoel, wat je heeft gevormd, en hoe dat nu in je leven op te nemen.
Veel zal samen komen; vreemdgaan, hoe je in het huwelijk staat, andere dingen die je in je leven hebt meegemaakt staan niet op zichzelf.

Samen met mijn man besloten dat we samen een traject in willen gaan.
Gaat van ons beiden veel energie vragen.
Dat is eng! Want we zullen allebei pijn onder ogen moeten zien, de minder leuke kanten van jezelf en van elkaar.
Ik denk wel dat het het waard is, Het zou zo fijn zijn om uiteindelijk rust te ervaren en een keuze te maken vanuit ons hart, wat die keuze ook mag worden.

Ik denk dat ik daarom zo onrustig ben en blijf. Omdat veel zaken vanuit nu, ons huwelijk, onze jeugd niet ECHT besproken en geaccepteerd zijn. Alleen aan de oppervlakte.

Verder nog iets. Meerdere van jullie geven aan dat het vreemdgaan, helemaal in deze Coronatijd, kinderachtig is en onverantwoordelijk.
Ja, dat is ook zo.
Ik vraag me af waar het vandaan komt. Ik ben de oudste van het gezin, ging altijd goed, er waren veel problemen met mijn broertje. Mijn ouders (en broertje) zijn allemaal te vroeg overleden. Kortom dat betekent dat veel regelwerk en verantwoordelijkheid bij mij lag. Ik denk dat ik iets te snel volwassen heb moeten worden.
Misschien is dit vanuit daar te verklaren, een soort tegenreactie zo van " nu mag ik ook eens onbezonnen dingen doen"
Niet dat ik het goed wil praten hoor. Maar meer om een verklaring te zoeken.

key_west

key_west

15-04-2020 om 18:04 Topicstarter

sue johnson

Haar boek heb ik inderdaad gelezen Pennestreek.
Een goed boek. Er is niks mee om te erkennen dat je de ander nodig hebt.
Zal het nog eens uit de kast halen!

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.