Relaties
Tutje
26-05-2009 om 13:28
Vreselijk dilemma (raad van kinderbescherming)
Nu moet ik een heel lang verhaal heel kort gaan samenvatten; daar gaat ie dan: Ik ben al heel lang getrouwd met een man die een psychiatrische ziekte heeft. Hij wist dat heel lang te verbergen, er waren telkens excuses voor zijn slechte periodes (hevige depressies, psychoses) en ik geloofde dat. Vorig jaar moest hij in een vreselijk diepe depressie/psychose acuut worden opgenomen in een psychiatrische kliniek, wat voor mij in zekere zin een opluchting betekende. Er kwam nu tenminste goede hulp voor hem, met medicatie, intensieve dagtherapie en gesprekken met een psycholoog/psychiater, en ik was vol goede hoop.
Helaas volgende na een paar maanden na zijn ontslag uit de kliniek al weer een slechte periode en vanaf het begin van dit jaar gleed hij weer vreselijk af, tot aan een serieuze zelfmoordpoging toe. Dit heeft mij zo'n klap in mijn gezicht gegeven dat ik de waarheid eindelijk ben gaan zien; de excuses waren ook alleen maar excuses, het probleem ligt bij hem. De depressies/psychoses/dwanggedachten zijn de uiting van een ziekte die hij bij zich heeft. Ik kon en kan hem emotioneel niet meer dragen en heb besloten hem, na een nieuwe opname in de kliniek, niet meer terug thuis te laten komen. De therapeute uit de kliniek stond daar achter; het 'systeem' (= het gezin) was overbelast en meneer moest maar een poosje op zichzelf gaan wonen.
Zover zijn we dus nu; ik ben met de kinderen (9 en 15) in ons huis gebleven en hij woont op een flat. We hebben ondertussen een mediator ingeschakeld om samen afspraken te kunnen maken. Zo wil hij 50/50 ouderschap, ofwel, de kinderen om de week een hele week bij hem (ik werk part-time, hij zit al 15 jaar volledig in de WAO). Ik ben het daar uiteraard niet mee eens; zijn klachten zijn nu beheersbaar, maar verre van over. Ik vind dat de kinderen daar nog steeds de dupe van worden. Vooral de oudste, die donders goed ziet dat er met papa wat aan de hand is en hem probeert te sturen, wat papa niet accepteert. Want dat is het kernprobleem waar ik nu tegenaan loop; mijn man weigert absoluut te erkennen dat hij een psychiatrische ziekte heeft en vindt zichzelf helemaal beter. Hij zal nooooit meer zo ver weg zakken. En als ik vraag wat er nu dan anders is, antwoord hij dat het allemaal aan mij lag... Tja, dan ben je uitgepraat...
De mediator weet uiteraard van mijn man's problematiek en pakt hem tijdens de gesprekken die we met z'n 3-en voeren vaak stevig aan. Maar desondanks geeft hij mij iedere keer te kennen dat vader's rechten hebben en mijn man niet ontoerekeningsvatbaar is verklaard, dus ik maar moet toestemmen in die 50/50 regeling. Al mijn argumenten daartegen (hij is nog niet goed en hij erkent zijn ziektebeeld niet, dus zal zich daar nooit op aanpassen c.q. hulp vragen) worden weggewoven. De mediator houdt mij telkens voor dat ik uiteindelijk een ouderschapsplan zal moeten tekenen (want we gaan richting echtscheiding) waarin de kinderen 50% van de tijd bij vader zijn.
Nu komt mijn dillema. Ik kan echt niet zo'n ouderschapsplan tekenen. Ik begrijp dat kinderen recht hebben op hun vader en hij mag ze absoluut een aantal dagen hebben, maar een hele week is veel te lang. Zolang hij niet erkent dat hij een risico op terugvallen loopt en zijn leven wilt aanpassen c.q. de vereiste medicijnen wilt slikken, moet ik een vinger aan de pols houden. Anders moet ik mijn kinderen 'politie-agent' laten zijn en dat lijkt me ook helemaal niet goed voor hun ontwikkeling! De mediator waarschuwt me dat als ik niet teken, de zaak voor de Raad van Kinderbescherming zal komen. Die moet dan oordelen. En dan loop ik een risico, volgens hem, omdat ik een endocriene ziekte heb (zeg maar diabetes maar dan anders) die dan tegen me gebruikt zal worden. Dan moet 'een broekie van 15', zoals hij dat zegt, beslissen wat het beste is voor mijn kinderen. En de oudste van 15 zal moeten worden gehoord, wat ik hem eigenlijk ook niet aan wil doen, want ik wil hem absoluut niet in een loyaliteitsconflict brengen.
Kortom, ik wik en weeg en weet niet wat te doen... heeft er toevallig iemand ooit met een dergelijk bijltje gehakt c.q. met de Raad van Kinderbescherming te maken gehad en kan mij advies geven?
Bedankt alvast, ook voor het lezen van mijn lange verhaal, Tutje
Fem
18-06-2009 om 16:12
Tutje
Ik heb ook geen psychotische stoornis. Mijn psychose bleek achteraf een 'reactieve psychose'. Al komt die tegenwoordig als diagnose niet meer voor. Het wordt nu omschreven als psychose nao (niet anderszins omschreven) en valt in de restcategorie. Ik heb dus geen psychotische stoornis.
Zoals jij het gedrag van je ex omschrijft doet hij mij het meest denken aan iemand die aan schizofrenie lijdt. Wanneer die stoornis onbehandeld blijft kan hij absoluut de verantwoordelijkheid van een co-ouderschap niet aan. Ik vroeg je eerder in dit draadje of je Ypsilon kent? Het spijt me als het anders is, maar ik meen daar nog geen reactie over te hebben gezien? Ik denk namelijk echt dat je daar lotgenoten treft die ervaring hebben met jouw situatie. In mijn ogen de plek bij uitstek om je dilemma neer te leggen. Ik denk dat je daar meer mensen vindt die jou kunnen helpen dan hier op ool.
Fem
18-06-2009 om 16:55
Zonnetje
Ik ga je niet citeren, want ik ben het met heel je reactie eens
Met pessisme doel ik op die 'prachtige' uitspraak van Tinus over de weg naar de hel. Vind het echt iets naargeestigs hebben.
Jo Hanna
18-06-2009 om 17:02
Onhelder en riskant
Ik hoop dat het allemaal goed uitpakt en ik heb getwijfeld of ik dit op zou schrijven omdat je natuurlijk heel hard nodig hebt dat mensen je steunen. Maar ik zie teveel onheldere conclusies en risico's om ethousiast te zijn.
Je ex heeft een ernstige psychiatrische stoornis, met regelmatig terugkerende psychoses en geen ziekte-inzicht. Verschillende mensen hebben aangegeven dat het plan dat jullie nu van plan zijn te maken vermoedelijk juridisch niet dicht te timmeren is en in het beste geval pas na verloop van tijd het gewenste resultaat oplevert. Je mediator gedraagt zich manipulatief en toont zich daarmee onbetrouwbaar. Toch wil je pas een jurist raadplegen voor een second opinion als je dit plan niet rond kunt krijgen.
Je schrijft dat je het voor je kinderen goed wil doen. Hoe goed is het voor je kinderen als ze straks met een doorgedraaide vader zitten? Kunnen ze dat hanteren? Begrijpen ze daar iets van? Voor mij is het gezien de achtergrond de vraag of het niet sowieso riskant is om een vader met een dergelijke bagage het alleenstaand vaderschap in de schoenen te schuiven. Als je niet op iemand terug kan vallen, kan de stress van het ouderschap hoog oplopen. Hij kan het wel willen maar kan hij ook inschatten of hij het wel kan hanteren, als hij inderdaad geen ziekte-inzicht heeft. Kan hij hulp vragen op een moment dat de zaken nog niet compleet uit de hand zijn gelopen? Is het co-ouderschap daarmee niet juist een extra risico-factor? Mijns inziens zijn kinderen erbij gebaat met ouders te leven die zichzelf in balans kan houden want als hij/zij dat te vaak, te extreen niet kan, heeft dat zeer beschadigende effecten, op de kinderen en op de relatie. Het is dus maar zeer de vraag of dit experiment aangaan het beste is voor voor de kinderen en zelfs voor de vader. En als blijkt dat het niet het beste is, kun je er bijna niet meer onderuit omdat je je er juridisch aan verbonden hebt.
Uiteraard kan ik de concrete situatie niet beoordelen maar reagerend op wat ik lees, kan ik niet anders dan me afvragen of de ingeslagen weg voor alle betrokken partijen niet heel veel ellende gaat opleveren waar je op dat moment nauwelijks meer positieve invloed op kunt uitoefenen.
Ik wens je veel wijsheid en succes toe. Groet, Hanna
Fem
18-06-2009 om 17:21
Welke opties blijven er dan over?
Zoals het nu is zal Tutje toch uiteindelijk in moeten stemmen met co-ouderschap? Want tot nu toe is er voor medici geen enkele reden om aan te nemen dat ex niet bekwaam is. Geen idee hoe dik dat bord voor hun kop eigenlijk is, maar het is in elk geval flink, als je het mij vraagt.
Wat Tutje wel nog kan doen, is een rechterlijke machtiging aanvragen. Daarover is meer te vinden op de site van Ypsilon, via http://www.schizofrenieplein.nl/rechterlijke-machtiging
Tinus_p
18-06-2009 om 18:44
Fem
Fem:
"Met pessisme doel ik op die 'prachtige' uitspraak van Tinus over de weg naar de hel. Vind het echt iets naargeestigs hebben."
Duh. De waarheid is soms naargeestig -maar beter dan vals optimisme.
Fem:
"Wat Tutje wel nog kan doen, is een rechterlijke machtiging aanvragen. Daarover is meer te vinden op de site van Ypsilon, via http://www.schizofrenieplein.nl/rechterlijke-machtiging"
En wat is daar het doel van? Een RM helpt niet als voorzorgsmaatregel.
Fem
18-06-2009 om 20:29
Tinus
"De waarheid is soms naargeestig -maar beter dan vals optimisme."
Klopt! Dus mijn wens voor jou, Tinus, is dat jouw weg in elk geval keurig geplaveid is. Anders ga je geheid nog 's onderuit. Misschien niet bij een klein zuchtje tegenwind of een milde storm. Wie weet doorsta je zelfs een orkaan. Maar wat als die een tijdje aan blijft houden? Sta je dan nog zo sterk in je schoenen? Dat de waarheid hard is, is mij niet onbekend. En als je op zo'n moment de kunst verstaat optimistisch te blijven, verklein je de kans op het krijgen van een psychose aanzienlijk.
Optimisme is niet hetzelfde als irrealisme.
Fem2
18-06-2009 om 20:46
"Een RM helpt niet als voorzorgsmaatregel."
En of dat helpt! Die dwangmaatregel bestaat niet voor niks. Dat is een voorzorgsmaatregel voor patiënten bij wie een gedwongen opname nodig is. Bijvoorbeeld omdat ze dat vrijwillig niet zullen doen vanwege gebrek aan ziektebesef. Anders dan bij een IBS hoeft er bij een RM geen sprake te zijn van een acute crisissituatie.
Wat Tutje dus zou kunnen doen; is zich goed te laten informeren over een RM en deze (eventueel met hulp) aanvragen. Ondertussen het tekenen van het convenant zo lang mogelijk rekken.
Als er al een RM wordt afgegeven is dit nog steeds geen garantie dat ex behandeld wordt. Opname kan met een RM afgedwongen worden, behandeling niet.
Maar iets doen, is beter dan niets doen. En iemand die uiteindelijk behandeld wordt, kan later wèl beter belastbaar zijn. In sommige gevallen zelfs met de verantwoordelijkheid van gedeeld alleenstaand ouderschap.
Tinus_p
18-06-2009 om 22:11
Paardemiddel
Fem:
"Dat is een voorzorgsmaatregel voor patiënten bij wie een gedwongen opname nodig is."
Jups, een RM is dus gedwongen opname. Een paardemiddel achteraf dus. Niets iets waar Tutje vooraf wat aan heeft.
Jo Hanna
18-06-2009 om 23:43
Is het nou echt zo ...
dat tegenwoordig echtscheidingen standaard uitlopen op co-ouderschap als maar een van beide dat wil tenzij voor de betreffende ex een RM wordt aangevraagd? Ik kan me dat eerlijk gezegd niet voorstellen.
Groet, Hanna
Tinus_p
19-06-2009 om 10:28
Co ouderschap
Jo Hanna:
"Is het nou echt zo dat tegenwoordig echtscheidingen standaard uitlopen op co-ouderschap als maar een van beide dat wil tenzij voor de betreffende ex een RM wordt aangevraagd? Ik kan me dat eerlijk gezegd niet voorstellen."
De nieuwe wet voortgezet ouderschap na scheiding heet niet voor niets zo: Die wet zegt niet met zoveel woorden dat co ouderschap verplicht is, maar heeft het wel over gelijkwaardige verzorging en opvoeding (zie bv hier http://www.eerstekamer.nl/9370000/1/j9vvhwtbnzpbzzc/vi25eue9hssk/f=y.pdf).
Tinus_p
19-06-2009 om 10:30
Wet
Voor de aardigheid citeer ik gewoon ff artikel 247 (BW boek 1). Dit artikel is dus kortgeleden drastisch herzien, jurisprudentie over de uitleg is er nog niet (veel):
Artikel 247
1. Het ouderlijk gezag omvat de plicht en het recht van de ouder zijn minderjarig kind te verzorgen en op te voeden.
2. Onder verzorging en opvoeding worden mede verstaan de zorg en de verantwoordelijkheid voor het geestelijk en lichamelijk welzijn en de veiligheid van het kind alsmede het bevorderen van de ontwikkeling van zijn persoonlijkheid. In de verzorging en opvoeding van het kind passen de ouders geen geestelijk of lichamelijk geweld of enige andere vernederende behandeling toe.
3. Het ouderlijk gezag omvat mede de verplichting van de ouder om de ontwikkeling van de banden van zijn kind met de andere ouder te bevorderen.
4. Een kind over wie de ouders gezamenlijk het gezag uitoefenen, behoudt na ontbinding van het huwelijk anders dan door de dood of na scheiding van tafel en bed, na het beëindigen van het geregistreerd partnerschap, of na het beëindigen van de samenleving indien een aantekening als bedoeld in artikel 252, eerste lid, is geplaatst, recht op een gelijkwaardige verzorging en opvoeding door beide ouders.
5. Ouders kunnen ter uitvoering van het vierde lid in een overeenkomst of ouderschapsplan rekening houden met praktische belemmeringen die ontstaan in verband met de ontbinding van het huwelijk anders dan door de dood of na scheiding van tafel en bed, het beëindigen van het geregistreerd partnerschap, of het beëindigen van de samenleving indien een aantekening als bedoeld in artikel 252, eerste lid, is geplaatst, echter uitsluitend voor zover en zolang de desbetreffende belemmeringen bestaan.
Fem
19-06-2009 om 10:43
Hé tinus, ik ben t met je eens
Of nou ja, gedeeltelijk dan
Ben het met je eens dat een RM een paardemiddel is. Maar als je het achteraf inzet ben je rijkelijk laat. Wanneer het tot een crisis komt is het tijd voor een IBS, waarbij overigens wèl dwangbehandeling kan worden opgelegd. Een RM wordt afgegeven om zo'n crisis te kunnen voorkomen.
Tutje
19-06-2009 om 11:06
Mag
Ja Hanna, volgens de nieuwste wetten mogen zowel vader als moeder een 50% ouderschap opeisen. Er zullen in de praktijk misschien niet zoveel (vooral) vaders zijn die dat doen, omdat het voor mensen die full-time werken bijna ondoenlijk is om daarnaast nog volledig en alleen voor kinderen te moeten zorgen, maar de wet geeft het recht wel. En omdat mijn bijna-ex volledig in de WAO zit, en dus tijd genoeg heeft, heeft hij zich erin vast gebeten om dit recht op te eisen. Ik hoorde trouwens laatst van iemand dat het WAO-technisch beter is om de kinderen 'veel' te hebben; dan heb je recht op een hogere uitkering... misschien werkt dat bij hem ook nog wel mee...
Fem, ik heb me helemaal het apezuur gelezen aan info over pscychiatrische ziekten en ik twijfel tussen manisch depressief, borderline en schizofrenie. Dacht eerst meer aan het eerste, maar nu toch meer aan het laatste. Heb de site van Ypsilon al lang uitvoerig bestudeerd en ben inmiddels lid van een forum voor partners. Daar heb ik mijn vragen ook neergelegd. Maar de meeste partners zijn gewoon getrouwd, dus dat is anders... Daarnaast is de groep maar klein en komt er dus niet veel respons. Hier krijg ik veel meer feedback.
Ik loop vooral tegen het feit aan dat de pcych-en in de kliniek officieel een hele vage diagnose hebben gesteld. Een 'ernstige depressieve stoornis' en een 'persoonlijkheidsstoornis NAO zonder psychotische kenmerken'. Dat laatste is doodgewoon niet waar, maar ze moeten uit gaan van wat hij verteld en hij is (helaas..) buitengewoon intelligent. Zolang ik echter geen 'hardere' diagnose heb, loop ik een risico bij de rechtbank. Daarom moet ik inderdaad rekken en vooral nog geen convenant tekenen.
Tinus_p
19-06-2009 om 11:09
Help me ff
Fem:
"Ben het met je eens dat een RM een paardemiddel is. Maar als je het achteraf inzet ben je rijkelijk laat. Wanneer het tot een crisis komt is het tijd voor een IBS, waarbij overigens wèl dwangbehandeling kan worden opgelegd. Een RM wordt afgegeven om zo'n crisis te kunnen voorkomen."
Help me ff, ik begrijp het niet:
Een RM leidt tot opname, en daarmee tot het de facto onmogelijk worden van een omgangsregeling. Toch?
Wat als de RM wordt afgewezen maar tutje zich zorgen blijft maken? Accepteren dat de situatie zo is?
Fem
20-06-2009 om 10:44
Geen idee
Ik weet echt niet wat er dan nog overblijft. Maar ik weet zeker dat er mensen zijn die dat wel weten. Waarmee ik niet wil zeggen dat die uiteindelijk een pasklare oplossing hebben. Want ik vrees met grote vrezen dat die er gewoon niet is. En dat Tutje uiteindelijk toch met paardemiddelen als deze aan de slag zal moeten.
Met een RM kan opname mogelijk worden gemaakt wanneer een patiënt zelf niet inziet dat dit nodig is, maar zijn directe omgeving dit wel nodig acht. Het staat in principe zelfs los van hoe de behandelend psychiater erover denkt. Voor een RM is namelijk een geneeskundige verklaring van een onafhankelijke psychiater nodig. Dat is natuurlijk wel dè kans voor Tutje om een second opinion te krijgen.
Het hele fijne weet ik er niet van, alleen dat het zeker de moeite van proberen waard is. Nee heb je, ja kun je krijgen. Je verliest er niets mee, maar kunt er een hele hoop mee winnen.
Want als ex eenmaal binnen is, zal hij er eerder naar neigen zichzelf te laten behandelen. Ook kan hij goed worden geobserveerd.
Het zijn geen zekerheden die je hier mee krijgt, maar wel handvaten die Tutje kunnen helpen te komen waar ze wezen wil, een juiste beoordeling van ex; Is hij op dit moment bekwaam co-ouderschap aan te kunnen, of is hij dat niet?
Maar let op; Bovenstaande mag Tutjes onderliggende gedachte zijn bij het aanvragen van een RM, maar als je dat als reden opgeeft zal er geen RM worden afgegeven. Want dat is niet het doel van een RM. Maar Tutjes angst dat ex een gevaar kan gaan worden voor zichzelf of anderen als hij onbehandeld blijft, is dat wel. Mits die angst reëel wordt geacht. Deze zal dus heel goed onderbouwd moeten worden.
Dit soort noodgrepen blijven inderdaad paardemiddelen. Maar wat moet je anders? Met je armen over elkaar en een hoofd vol zorgen gewoon maar toe blijven kijken hoe ex zich ten gronde richt en daar wellicht de kinderen (voor een gedeelte) in meetrekt? Want dat is wat je doet als je niet alles aangrijpt.
Ik begrijp dat Tutje het idee heeft dat het geen zin heeft aan iets dergelijks te beginnen, omdat het toch geen nut zal hebben. Maar dat weet je pas als je het hebt geprobeerd. En je voorkomt dat je wellicht ooit in de situatie komt dat je jezelf kwalijk neemt dat je niet alles op alles hebt gezet om erger te voorkomen.
Jo Hanna
20-06-2009 om 11:24
Juridisch advies
Ik begrijp dat beide ouders het op kunnen eisen maar er zullen toch ook nog steeds redenen zijn op grond waarvan een rechter zal oordelen dat het niet in het belang van kinderen is om ook daadwerkelijk tot co-ouderschap te besluiten. De behoefte aan onafhankelijk, kwalitatief goed, juridisch advies van een advocaat die eerder met dit bijltje heeft gehakt lijkt me in deze situatie toch echt de allereerste stap, in plaats van onmiddellijk tot maatregelen als het aanvragen van een RM over te gaan, met ook een slagingskans van bijna 0. Als je zelfs maar serieus overweegt om co-ouderschap met iemand aan te gaan, kan hij op dit moment niet zo ernstig aan de grond zitten dat een RM gerechtvaardigd is, lijkt mij. Dan zul je moeten wachten tot hij doordraait en dan maar hopen dat hij niet alleen verward doet maar ook echt aantoonbaar schade toebrengt aan zichzelf of anderen. Wat je ook al niet een twee drie hebt aangetoond. Oftewel, dit vraagt om specialistische juridische hulp.
Succes, Hanna
Fem
20-06-2009 om 13:27
Hanna
Uiteraard is het inwinnen van gedegen juridisch advies de eerste stap. Een RM aanvragen is een uiterste noodgreep. Tutje overweegt geen co-ouderschap met haar ex. Ze is er van overtuigd dat hij daar niet toe in staat is.
Tutje
22-06-2009 om 12:04
Hoe betaal je een advocaat
Hanna, je hebt gelijk. Ik heb inderdaad gespecialiseerd juridisch advies nodig. Maar 1 van de dingen die mij tot nu toe heeft tegen gehouden om een advocaat in te schakelen (naast het risico op een 'moddergevecht') is de kosten. Dit kan een langdurige en daarom erg dure kwestie gaan worden. Nu vrees is dat ik net weer voldoende verdien om geen recht te hebben op een pro-deo advocaat, dus zal ik het 'volle pond' moeten gaan betalen. Hoe betaal je zoiets in godsnaam? Moet je je dan in de schulden gaan steken? Hoe doen andere scheidende koppels dat?
Jo Hanna
22-06-2009 om 15:01
Weten of vrezen?
Je schrijft dat je vreest dat je teveel verdient. Het eerste is dus om dat uit te zoeken: www.rvr.org. Als eenoudergezin moet je > € 33.600 jaarinkomen alles zelf betalen. Daar beneden betaal je een eigen bijdrage van €98 tot € 732. En je mag niet meer vermogen hebben dan het heffingsvrije vermogen. In 2008 was dat zo'n € 20.000. Er gelden nog wat andere voorwaarden.
Stel dat je inderdaad alles zelf moet betalen, dan vraagt dat iets extra's bij het zoeken naar een geschikte advocaat. Ik zou het sowieso in jouw situatie heel belangrijk vinden dat de advocaat specifieke expertise heeft in vergelijkbare zaken. Bij mijn advocaat heb ik te vaak het idee dat hij het ook niet echt weet en hoe goed ik hem in bepaalde opzichten ook vind, in zekere zin is hij vrij lui om dingen echt uit te zoeken. Ik hoor vaak dezelfde soort verhalen van advocaten en daarom lijkt het mij belangrijk om er vooraf achter te komen hoe goed iemand inhoudelijk thuis is op een bepaald terrein.
Uit kostenoverwegingen kun je met een advocaat afspraken maken. Als je zelf een slimme meid bent, kan een advocaat je op bepaalde sporen zetten, kun jij het uitzoekwerk doen en kan hij/zij vervolgens commentaar geven en de juridische finishing touch aanbrengen. In feite kun je op die manier je eigen brieven/stukken schrijven (doe ik ook deels, al heb ik wel recht op pro deo) Je moet natuurlijk wel een advocaat hebben die bereid en in staat is op die manier te werken. En om dit zo te kunnen doen, moet iemand goed thuis zijn in de grote lijnen van de inhoudelijke kwestie.
Ik zou gaan rondbellen naar gerenommeerde advocaten(-kantoren). Vaak weten die ook wel wat de specialiteiten zijn van collega's in de omgeving. Je zou ook eens bij een belangenvereniging van familieleden van psychiatrische patienten (bijv. Labyrint in Perspectief) kunnen informeren of zij leads hebben. En volgens mij kun je bij best veel advocaten gratis een eerste oriënterend gesprek hebben. Daar zou ik zeker gebruik van maken in jouw geval. Daar kun je al veel helderheid door verkrijgen: je krijgt in ieder geval inzicht in je mogelijkheden.
Heel veel sterkte & groet, Hanna