Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
Zo'n verliefdheid en de vraag of je daar iets mee moet doen, de worsteling dus, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ik citeer een stukje uit je beginpost: 'Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.'
Maar goed, je hebt nu een reden waarom hij de boosdoener is en dan kun je je boos gaan maken. De simpele versie: hij verlaat mij voor een ander.
Tsjor
tsjor schreef op 08-12-2023 om 19:01:
Zo'n verliefdheid en de vraag of je daar iets mee moet doen, de worsteling dus, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ik citeer een stukje uit je beginpost: 'Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.'
Maar goed, je hebt nu een reden waarom hij de boosdoener is en dan kun je je boos gaan maken. De simpele versie: hij verlaat mij voor een ander.
Tsjor
Ik ben me ook wel bewust dat het nooit zo simpel is, en dat er hier genoeg lessen in te trekken zijn voor mezelf. Daar ga ik ook zeker wat mee doen de komende tijd.
Maar ja, uiteindelijk is hij degene die niet heeft aangegeven wat hem dwars zat, en op deze manier de stekker er uit trekt. En ik vind best dat ik daar boos om mag zijn.
Aranir schreef op 08-12-2023 om 18:36:
[..]
Verplicht blijven niet, maar samen kijken of er iets te redden valt vind ik eigenlijk wel.
Verliefdheid kan altijd gebeuren, en ik denk dat er weinig relaties zijn waarbij mensen niet een keer verliefd worden op iemand anders. Ikzelf ben ook twee keer verliefd geweest op een ander, maar heb besloten er niks mee te doen. Verliefdheid gaat ook echt vanzelf weer over.
Maar dat probeert hij toch door aan te geven dat jij een deel van z’n leven blijft door jullie kinderen?
Nick90 schreef op 08-12-2023 om 19:46:
[..]
Maar dat probeert hij toch door aan te geven dat jij een deel van z’n leven blijft door jullie kinderen?
Wat probeert hij daarmee aan te geven?
Aranir schreef op 08-12-2023 om 19:57:
[..]
Wat probeert hij daarmee aan te geven?
Aangeven dat er hij er nog wel voor jullie kinderen is als ouder en in die rol ook voor jou
tsjor schreef op 08-12-2023 om 19:01:
Zo'n verliefdheid en de vraag of je daar iets mee moet doen, de worsteling dus, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Ik citeer een stukje uit je beginpost: 'Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.'
Maar goed, je hebt nu een reden waarom hij de boosdoener is en dan kun je je boos gaan maken. De simpele versie: hij verlaat mij voor een ander.
Tsjor
Hier ben ik het zó mee oneens. Veel te vaak wordt er met grote stelligheid gezegd dat het ‘niet uit de lucht komt vallen’ en er ‘natuurlijk iets mis is in de relatie’ anders was de ander niet verliefd geworden en/of vreemd gegaan. Dat klopt niet. Degene die verliefd wordt en/of vreemd gaat mist iets in zijn of haar leven. Het zelfbeeld dat niet meer aansluit bij hoe diegene was vóór er een gezin kwam, maw ze missen hun oude zelf, gevoelens van leegte en sleur, gemis van spanning etc. Het ligt beslist niet aan de partner (tenzij er sprake is van ernstige zaken zoals bijvoorbeeld (psychische) mishandeling natuurlijk). In een gewone relatie tijdens de tropenjaren die ieder stel met kleine kinderen doormaakt en je elkaar weleens een beetje uit het oog verliest is het echt niet evident dat de ander dan per definitie verliefd op een ander wordt en het dus óók aan de trouwe partner ligt. Nee. Het ligt aan degene die het zichzelf toestaat verliefd te worden om egocentrische redenen en die zijn/haar mond niet open trekt als iets niet bevalt.
Hoe vreselijk het ook voor to is. Dit soort dingen gebeuren in relaties. Verliefdheid en houden van kan overgaan. Veel mensen met kinderen blijven dan hangen in die relatie. Maar soms weet je gewoon dat het over is. Dat vechten zinloos is. En niemand is verplicht bij een ander te blijven (kinderen of niet). Zo'n papiertje is wat dat betreft schijnveiligheid.
En natuurlijk is een leven als gescheiden co-ouder totaal anders. Zelfs met een nieuwe partner. Je hebt opeens dagen de tijd om alles te doen wat je wilt en volledige vrijheid. Echt niet vergelijkbaar met een huwelijk waar je een dagje weggaat of een avond sporten. Het heeft heus ook wel mindere kanten. Maar misschien past zo'n ander leven hem beter. Heel hard maar hij is niet verplicht bij jou te blijven. En andere liefde of niet doet er weinig toe. Hij wil jou niet meer. Stop met vechten en zoek hulp in de verwerking en rouw (want dat is dit). En handel het zo snel goed mogelijk af.
Nou, dat je verliefd wordt, kan gebeuren. Daar hoef je niet per se iets mee te doen.
Maar dan opeens willen scheiden, het gooien op je vrijheid en dat er dan toch opeens ook een ander blijkt te zijn, terwijl je nooit eerder hebt gecommuniceerd over wat je miste in je relatie, vind ik écht niet chique.
MamaE schreef op 08-12-2023 om 23:09:
Nou, dat je verliefd wordt, kan gebeuren. Daar hoef je niet per se iets mee te doen.
Maar dan opeens willen scheiden, het gooien op je vrijheid en dat er dan toch opeens ook een ander blijkt te zijn, terwijl je nooit eerder hebt gecommuniceerd over wat je miste in je relatie, vind ik écht niet chique.
Tja communicatie over dat je eigenlijk een ander wilt valt meestal niet zo goed
Dymo schreef op 08-12-2023 om 17:59:
[..]
Maar als je samen bent kan er eentje bij de kinderen blijven terwijl de ander iets anders gaat doen. Nu kan hij als hij de kinderen heeft niks en zij als zij ze heeft ook niet. Als dat beter is dan gewoon even communiceren of je weg kunt, dan moet hij het zelf maar weten.
Ik had ook zo'n flapdrol. Zijn nieuwe vlam wilde ons kind niet. Dat betekende in de praktijk dat IK nooit meer iets kon en hij altijd. Had ik dat van tevoren geweten, dan had ik met die man geen kind gekregen (maar ik ben wel heel blij dat ze er is).
Maar dat is toch anders als je moet overleggen over hoe laat je uiterlijk thuis bent en of het wel uitkomt.
Dat moet je uiteindelijk met een nieuwe vlam ook.
Zonne2017, en toch is heet algemeen bekend: een bloeiende, spannende, geluksbrengende relatie zal niet vaak leiden tot een tweede liefde. Overigens lees ik niet dat de man van Aranir al echt een tweede liefde heeft. Wel dat hij bepaalde gevoelens heeft gekregen voor een ander en dat hij daarover is gaan nadenken met betrekking tot zijn huidige situatie. Ik ben het met Mick90 eens: 'Tja communicatie over dat je eigenlijk een ander wilt valt meestal niet zo goed.' Zoals de man van Aranir zegt: het is vaak ook niet eens dat de huidige relatie niet goed is, je bent alleen jezelf kwijtgeraakt in die relatie.
Zo'n scheidingsmelding komt voor degene die hem krijgt 'opeens', maar voor degene die hem uitspreekt vaak niet. Vaak is er al lang over nagedacht, getwijfeld, wetende wat het zou kosten etc.
En dan, tsja, vrouwen met kleine kinderen die bedenken dat zij met deze man niet verder willen zijn dapper als ze gaan scheiden, mannen die bedenken dat dit niet het leven is wat ze willen leiden zijn egoïsten. Ergens moeten mannen toch de 'providers' zijn, degenen die voorzien in de behoeften van vrouw en kinderen. Als ze dat niet doen zijn het egoïsten.
Je kunt het ook anders zien: in onze cultuur is de basis voor een gezinsrelatie en daarmee ook voor de situatie waarin kinderen worden grootgebracht de liefde tussen twee volwassen mensen. Dat romantische plaatje van de liefde heeft ons verhinderd na te denken over het probleem dat die basis van romantiek wel erg wankel is als je dat van je 20ste tot je 90ste moet volhouden. Rond kinderen was er voorheen nog een arbeidsverdeling, waarbij beide werelden gescheiden werden: vrouw binnenshuis, kinderen, koken etc.; man buitenshuis, werk, geld binnenbrengen. In onze romantiek hebben we die taken (zorg voor kinderen en geld verdienen) ook tot een gemeenschappelijke taak gemaakt (ik heb hier dapper aan meegewerkt), zodat twee volwassen mensen helemaal verweven zijn met elkaar. In de meest ideale vorm van romantiek gaat dat altijd goed, maar we hebben weinig alternatieven voor als het niet zo goed gaat. Eigenlijk is scheiden dan het enige alternatief.
Tsjor
Eigenlijk is scheiden dan het enige alternatief.
Misschien heb je gelijk dat dit uiteindelijk het enige alternatief is, maar ik vind wel dat we veel te makkelijk doen over scheiden tegenwoordig. Het zou een laatste redmiddel moeten zijn, niet de standaard uitweg.
Ik vind eigenlijk dat je in een gezin, zeker met kleine kinderen, alles moet hebben gedaan om te kijken of het nog goed kan komen. En dat doe je niet door niks uit te spreken en alles op te potten tot het ontploft en dan hard weg te rennen.
Maar het is zijn keuze en ik kan daar niks aan veranderen, ik zal er mee moeten leren leven, en zorgen dat de kinderen zo min mogelijk lijden hieronder
Spreek hem erop aan dat de kinderen hier niet onder moeten lijden en dat hij daar ook zijn verantwoordelijkheid in moet nemen. Uit je berichten tot nu toe heb ik de indruk dat hij dat ook wil en daar ook zo over denkt. Neemt niet weg dat het nog de vraag is hoe zich dat dan concreet zal moeten uiten. Maar daar kun je over meedenken.
Ik ben iets milder over dat 'hard wegrennen'. Het is inmiddels al enige tijd geleden aangekondigd en jullie hebben nu gesprekken samen, maar die gesprekken leiden niet tot de uitkomst die jij graag zou zien. Niet uitspreken komt soms voort uit zorg: niet mee willen belasten. Of dat je in een periode waarin je zelf nog niet weet welke kant het uit gaat bang bent om alles overhoop te halen en dan meer onrust te veroorzaken dan je wil.
Het simpelste is om alles te zetten op: hij is de boosdoener die mij en de kinderen (altijd samen denken) verlaat voor een ander. Dan ben jij de beauty, de versmade achtergelaten goede vrouw en hij is de beast, de egoïstische, man die alleen aan zichzelf denkt. Zo kun je uit elkaar gaan en jarenlang, de rest van je leven, verbitterd blijven en dat op alle mogelijke manieren ook nog ventileren.
Het kan ook anders, maar dan moet je de andere dingen die volgens jou door hem gezegd zijn anders bekijken (niet als alleen maar smoesjes om toch naar die ander te gaan). En ook je eigen problemen wellicht anders benoemen. Bijvoorbeeld dat zijn beslissing ook voor jou veel zal veranderen en dat je daar tijd voor nodig hebt. Denk dan na en benoem wat er zal veranderen, wat je moeilijk vindt, of er oplossingen zijn daarvoor (niet alles is op te lossen en niet alle pijn is te voorkomen). Dan heb je een gesprek tussen twee volwassen mensen die beseffen dat hun relatie nu fundamenteel anders wordt, terwijl de zorg voor hun kinderen gelijk blijft. Het lijkt erop alsof jullie gesprekken nu vooral gaan over: hoe kun je mij dit aandoen. Dat is begrijpelijk in de eerste fase. Maar ik hoop dat jullie allebei samen toekomen aan een volgende fase, waarin je praat over die veranderde relatie, wat dat concreet voor jullie allebei betekent en hoe je jullie beider zorg voor de kinderen zo goed mogelijk waarmaakt.
Tsjor
Eens met Tsjor hoor.
En scheiden komt tegenwoordig vaker voor omdat met name vrouwen zich beter zelfstandig kunnen redden. En omdat religieuze en culturele opvattingen zijn veranderd. Niemand kan oordelen over de relatie van een ander en wanneer het genoeg is geweest. ik ken ook stellen die na langdurige therapie nog uit elkaar zijn gegaan terwijl eigenlijk aan het begin wel duidelijk was dat het zinloos was. Is dat dan beter?
Hij heeft al eerder aangegeven niet meer te willen. Blijft dat herhalen en jij blijft maar tal van redenen geven waarom het niet kan of mag. En een nieuwe liefde maakt geen verschil. Hij wil niet verder met jou. Of een ander wel kansrijk is doet niet ter zake.
