Vriend wil bij me weg
Twee weken geleden nu vertelde mijn vriend met dat hij niet meer samen verder wil.
Voor mij kwam dit totaal onverwacht, ik hou ontzettend veel van hem en dacht dat we het nog steeds leuk hadden samen. Ik heb me altijd voorgesteld dat we samen oud zouden worden. We hadden het de week ervoor nog gehad over meer tijd maken voor elkaar, en ik stond op het punt te regelen dat de kinderen af en toe bij mijn ouders of zus konden logeren, zodat wij tijd voor elkaar konden nemen, dus dit kwam voor mij echt als een donderslag bij heldere hemel.
Natuurlijk heb ik gemerkt dat we heel weinig tijd voor onszelf en voor elkaar hebben de laatste jaren, en misschien had ik daar veel eerder iets aan moeten doen. Ik heb altijd gedacht dat dat wel weer zou komen als de kinderen (3 jaar en 8 jaar) wat groter zouden zijn. Ik heb nooit gemerkt dat hij hier zoveel anders in stond.
Ik snap nog steeds weinig van de situatie, hij zegt weg te willen en meer ruimte voor zichzelf nodig te hebben, maar zit ondertussen van alles in het huis te klussen en plannen te maken voor gezamenlijke vakanties. Hij wil ook graag goede vrienden blijven en nog steeds leuke dingen doen samen.
Ik ben ook heel erg geschrokken van de dingen die hij de afgelopen weken heeft gezegd. Hij zegt voornamelijk dat hij niet meer weet wie hij zelf is en dat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft en dat hij niet meer op die manier van mij houdt. Maar de afgelopen dagen heeft hij ook gezegd dat hij zich gevangen voelt in zijn leven (werk, gezin en relatie) en dat hij eigenlijk helemaal niks meer voelt. Met name dat laatste heeft me erg laten schrikken, en ik vraag me nu af in hoeverre dit misschien een depressie kan zijn, of met een midlife crisis te maken kan hebben.
Ik wil mezelf natuurlijk geen valse hoop geven, maar het klinkt voor mij alsof hij vooral erg met zichzelf in de knoop zit, en denkt dat weglopen en een huis voor zichzelf hebben alles gaat oplossen. Ik ben alleen bang dat zelfs als dat zo is, hij dat niet van mij zal aannemen, en zeker niet nu..
heeft iemand tips hoe hiermee om te gaan, of ervaringen met soortgelijke situaties? Ik ben even helemaal de kluts kwijt 
Izza schreef op 09-12-2023 om 12:45:
Eens met Tsjor hoor.
En scheiden komt tegenwoordig vaker voor omdat met name vrouwen zich beter zelfstandig kunnen redden. En omdat religieuze en culturele opvattingen zijn veranderd. Niemand kan oordelen over de relatie van een ander en wanneer het genoeg is geweest. ik ken ook stellen die na langdurige therapie nog uit elkaar zijn gegaan terwijl eigenlijk aan het begin wel duidelijk was dat het zinloos was. Is dat dan beter?
Hij heeft al eerder aangegeven niet meer te willen. Blijft dat herhalen en jij blijft maar tal van redenen geven waarom het niet kan of mag. En een nieuwe liefde maakt geen verschil. Hij wil niet verder met jou. Of een ander wel kansrijk is doet niet ter zake.
Ja joh Aranir, doe toch niet zo moeilijk. Die man heeft gewoon geen zin meer in dit leventje, moet kunnen toch? Hij wil jou niet meer, moet kunnen toch? Heeft al iemand anders op t oog, moet kunnen toch? Ja jullie leven komt een beetje op zn kop te staan, je moet wellicht verhuizen, de kinderen de helft vd tijd missen, feestdagen splitsen, je bent geen gezin meer, jij houd misschien nog van m, maar joh daar kom je allemaal wel overheen hoor. Gewoon niet zo moeilijk doen, en niet zo aan m trekken hoor! ( ironie uit)
Ik wens je sterkte, het is niet niks.
Omega schreef op 09-12-2023 om 15:17:
[..]
Ja joh Aranir, doe toch niet zo moeilijk. Die man heeft gewoon geen zin meer in dit leventje, moet kunnen toch? Hij wil jou niet meer, moet kunnen toch? Heeft al iemand anders op t oog, moet kunnen toch? Ja jullie leven komt een beetje op zn kop te staan, je moet wellicht verhuizen, de kinderen de helft vd tijd missen, feestdagen splitsen, je bent geen gezin meer, jij houd misschien nog van m, maar joh daar kom je allemaal wel overheen hoor. Gewoon niet zo moeilijk doen, en niet zo aan m trekken hoor! ( ironie uit)
Ik wens je sterkte, het is niet niks.
Ik zeg niet dat het makkelijk is. Maar uiteindelijk heeft trekken aan een dood paard geen zin. To zal pas weer gelukkig worden als ze zich kan richten op zichzelf ipv bezig te zijn met een ander, zijn nieuwe liefde of zijn wensen. Acceptatie is een lange weg. Maar andere opties zijn er niet.
Het leven is niet eerlijk helaas...
Izza schreef op 09-12-2023 om 16:34:
[..]
Ik zeg niet dat het makkelijk is. Maar uiteindelijk heeft trekken aan een dood paard geen zin. To zal pas weer gelukkig worden als ze zich kan richten op zichzelf ipv bezig te zijn met een ander, zijn nieuwe liefde of zijn wensen. Acceptatie is een lange weg. Maar andere opties zijn er niet.
Het leven is niet eerlijk helaas...
Dit tegen mij zeggen in deze toestand heeft even weinig zin, tenzij het je bedoeling is nog even een schop na te geven.
Ik weet ook wel hoe het zit, maar ik zit nu wel in een hele heftige emotionele achtbaan vol verdriet, angst, boosheid, pijn, vertwijfeling. En ik vermoed dat ik daar voorlopig niet uit ben. En ondertussen moet ik me groot zien te houden voor de kinderen en doen alsof dit allemaal ok is.
Gelukkig zijn zij nog steeds in staat mij te laten lachen en genieten, daar hou ik me voor nu maar aan vast.
Omega schreef op 09-12-2023 om 15:17:
[..]
Ja joh Aranir, doe toch niet zo moeilijk. Die man heeft gewoon geen zin meer in dit leventje, moet kunnen toch? Hij wil jou niet meer, moet kunnen toch? Heeft al iemand anders op t oog, moet kunnen toch? Ja jullie leven komt een beetje op zn kop te staan, je moet wellicht verhuizen, de kinderen de helft vd tijd missen, feestdagen splitsen, je bent geen gezin meer, jij houd misschien nog van m, maar joh daar kom je allemaal wel overheen hoor. Gewoon niet zo moeilijk doen, en niet zo aan m trekken hoor! ( ironie uit)
Ik wens je sterkte, het is niet niks.
Bedankt ❤️ uiteindelijk komt alles vast weer goed, maar nu zie ik het nog even niet.
Aranir schreef op 09-12-2023 om 20:19:
[..]
Dit tegen mij zeggen in deze toestand heeft even weinig zin, tenzij het je bedoeling is nog even een schop na te geven.
Ik weet ook wel hoe het zit, maar ik zit nu wel in een hele heftige emotionele achtbaan vol verdriet, angst, boosheid, pijn, vertwijfeling. En ik vermoed dat ik daar voorlopig niet uit ben. En ondertussen moet ik me groot zien te houden voor de kinderen en doen alsof dit allemaal ok is.
Gelukkig zijn zij nog steeds in staat mij te laten lachen en genieten, daar hou ik me voor nu maar aan vast.
[..]
Bedankt ❤️ uiteindelijk komt alles vast weer goed, maar nu zie ik het nog even niet.
Niemand geeft je een schop na, jij ervaar dit zo omdat je de realiteit niet accepteert. Zoals Izza al aangaf; trekken aan een dood paard heeft geen zin. Je hebt een lange weg te gaan en het zal niet makkelijk zijn. Je moet eerst beginnen met accepteren dat het over is en proberen zo snel mogelijk op je eigen benen te staan. Kinderen hebben een sterke mama nodig, je kunt dit! Praat met familie en vrienden en zoek steun bij hen. Vooral op momenten waarop je veel verdriet ervaart!❤️
Accepteren dat het over is gaat natuurlijk gepaard met veel negatieve emoties. Soms lijkt het alsof gezegd wordt dat je daar maar beter niet te lang in moet blijven hangen. Maar het kan ook te kort. Ik luisterde laatst een podcast over veerkracht. Uit onderzoek kwam iets verrassends, dat juist mensen die zich geregeld uit het veld laten staan en open staan voor hun eigen negatieve emoties en die niet verdringen, veerkrachtiger mensen worden.
Thera schreef op 09-12-2023 om 20:59:
Accepteren dat het over is gaat natuurlijk gepaard met veel negatieve emoties. Soms lijkt het alsof gezegd wordt dat je daar maar beter niet te lang in moet blijven hangen. Maar het kan ook te kort. Ik luisterde laatst een podcast over veerkracht. Uit onderzoek kwam iets verrassends, dat juist mensen die zich geregeld uit het veld laten staan en open staan voor hun eigen negatieve emoties en die niet verdringen, veerkrachtiger mensen worden.
Interessant, welke podcast was dat, als ik vragen mag?
Donna! schreef op 09-12-2023 om 20:48:
[..]
Niemand geeft je een schop na, jij ervaar dit zo omdat je de realiteit niet accepteert. Zoals Izza al aangaf; trekken aan een dood paard heeft geen zin. Je hebt een lange weg te gaan en het zal niet makkelijk zijn. Je moet eerst beginnen met accepteren dat het over is en proberen zo snel mogelijk op je eigen benen te staan. Kinderen hebben een sterke mama nodig, je kunt dit! Praat met familie en vrienden en zoek steun bij hen. Vooral op momenten waarop je veel verdriet ervaart!❤️
Ik zei ook dat dit in mijn toestand geen zin heeft.
Verstandelijk accepteer ik het ondertussen wel degelijk na de vele gesprekken, zoals ik ergens eerder ook al zei. En ik ben al gestopt met trekken.
maar emotioneel accepteren en verwerken is nog een heel ander verhaal.
Lexus schreef op 09-12-2023 om 21:00:
[..]
Interessant, welke podcast was dat, als ik vragen mag?
https://open.spotify.com/episode/6sxWtTEvzdpkWvSA6PkSil?si=lS-dy_ztTVm8EI6Ef6s09g
Komt nog iets verrassends in voor, dat het zogenaamde ‘bevriezen’ als reactie op iets schokkends (als het niet te lang duurt) een nuttige functie kan hebben in verband met veerkracht.
Thera schreef op 09-12-2023 om 21:06:
[..]
https://open.spotify.com/episode/6sxWtTEvzdpkWvSA6PkSil?si=lS-dy_ztTVm8EI6Ef6s09g
Komt nog iets verrassends in voor, dat het zogenaamde ‘bevriezen’ als reactie op iets schokkends (als het niet te lang duurt) een nuttige functie kan hebben in verband met veerkracht.
dank je ik ga luisteren!
@Aranir. Je man is een slappe zak die zijn verantwoordelijkheid niet neemt. Zo zijn er ook vrouwen die zo denken. Wie zijn de dupe precies de kinderen. Laat die lamlul gaan en ben er voor je kinderen. Eens komt het geluk op je pad. Sterkte
'Uit onderzoek kwam iets verrassends, dat juist mensen die zich geregeld uit het veld laten staan en open staan voor hun eigen negatieve emoties en die niet verdringen, veerkrachtiger mensen worden.'
Mijn ervaring is dat het wel degelijk uitmaakt wat voor emoties dat dan zijn, met name het verschil tussen boosheid en verdriet. Om een voorbeeld te geven uit een andere situatie: als iemand in een ziekenhuis overlijdt zijn sommige mensen vooral boos. en die boosheid zoekt een mikpunt: de arts, de verpleegkundige, de partner, nou ja iemand heeft 'het' gedaan en is de kwaaie pier. soms zit er ook nog een kern van waarheid in. Maar verdriet verpakken in boosheid blijft heel lang hangen en is heel destructief voor jezelf: je komt eigenlijk niet aan rouwen toe. Rouwen is verdriet. Maakt niet uit hoe of wat of waarom, uiteindelijk gaat het erom dat je iemand kwijt bent, dat je iemand mist en dat je daarmee verder moet in je leven. Die emotie tot je door laten dringen e daar ook de tijd voor nemen (dat is niet in een weekendje opgelost) maakt je een sterker mens. De boosheid laten overheersen maakt je een verbitterd mens.
Hetzelfde geldt voor een scheiding. Ik probeer Aranir dan eigenlijk te beschermen tegen impulsen om vooral de boosheid in te schieten, zoals nu de bijdrage van Ruud71. Wat heb je daaraan? Is iemand ineens een slappe lul of lamzak geworden? Natuurlijk niet. Dat blijkt ook niet uit alles wat Aranir schreef. Het is ook niet iemand die zijn verantwoordelijkheid niet wil nemen. Door te focussen op boosaardigheid raak je veel kwijt. Niet alleen de goede dingen van hem en jullie relatie (die er ook waren/zijn) maar vooral ook jezelf en je eigen vermogen om in een nieuwe situatie weer iets op te bouwen. Anders dan je voorheen gedroomd en gewenst had, zeker. Ik zal ook niet zeggen dat het beter is of wordt. Ook voor hem niet trouwens. Vaak is het groene gras aan de andere kant niet veel beter. Maar dit is het, dit is je leven.
Tsjor
Boosheid is een van de fasen van het rouwproces. Het hoort erbij. Het komt ook af en toe terug. Ook dat hoort erbij.
Natuurlijk is het niet handig om daarin te blijven hangen, maar het wegduwen belemmert het rouwproces ook.
Verl sterkte, Aranir. Het is gewoon Zwaar Klote. Uit ervaring kan ik je zeggen dat er betere tijden komen, maar daar heb je nu weinig aan. Virtuele knuffel dan maar.
Aranir schreef op 09-12-2023 om 21:01:
[..]
Ik zei ook dat dit in mijn toestand geen zin heeft.
Verstandelijk accepteer ik het ondertussen wel degelijk na de vele gesprekken, zoals ik ergens eerder ook al zei. En ik ben al gestopt met trekken.
maar emotioneel accepteren en verwerken is nog een heel ander verhaal.
Oh maar voor dat laatste moet je ook zeker de tijd nemen. En dat mag ook. Maar het gaat makkelijker als je inderdaad ondertussen verstandelijk wel de realiteit accepteert en er niet tegen blijft vechten en wel de nodige stappen zet om alles goed op de rit te krijgen. En ondertussen loopt je gevoel dan ergens achteraan te slenteren, te mokken, naar de berm te kijken, te mijmeren over andere dingen, tegen bomen te schoppen… maar dat mag allemaal.
Ik denk, maar dat is maar een gedachte, dat de eerste boosheid misschien ook averechts werkt omdat dat toch nog een gevoel is richting terug naar de oude toestand, naar herkauwen hoe het anders had kunnen gaan, hoe het anders had moeten gaan. Pas als die boosheid weg is komt er ruimte voor het verdriet, en acceptatie, en uiteindelijk weer boosheid maar dan niet eentje die aanzet tot het oplossen van het probleem (wat niet kan en dus verspilde energie is) maar die gaat over wat jouzelf is overkomen en hoe oneerlijk dat is. Daar mag je prima heel boos over zijn, maar pas als je accepteert dat het ook echt zo is en niet zolang je nog in de “ik moet er iets aan doen - iemand moet er iets aan doen” houding zit.
Maar goed, dat is een filosofietje van mij, gebaseerd op wat wij hebben ervaren in de jaren na verlies. Dus wellicht heb je er niks aan.
En niet in je boosheid dingen erbij gaan halen die anderen aandragen, zoals: hij is een slappe lul, hij is een egoïst, hij is een lamzak etc. etc. en dat zonder dat we de betreffende kennen of die kant van het verhaal horen. Andere mensen zijn ook niet ooit met hem een relatie begonnen.
Tsjor
tsjor schreef op 10-12-2023 om 09:48:
En niet in je boosheid dingen erbij gaan halen die anderen aandragen, zoals: hij is een slappe lul, hij is een egoïst, hij is een lamzak etc. etc. en dat zonder dat we de betreffende kennen of die kant van het verhaal horen. Andere mensen zijn ook niet ooit met hem een relatie begonnen.
Tsjor
Ik zie boosheid als een heel functioneel iets: een manier om je eigen kracht terug te vinden. Dus inderdaad: het voelen zonder de mindfuck van de andere allerlei verwijten maken, ook al zijn ze nog zo 'waar', je daarin verliezen helpt niet. Je kwaadheid voelen en accepteren zal je helpen opnieuw grenzen te stellen e.d.
Laat onverlet dat ts nu zaken als traumatisch ervaart en dan struikelen verdriet, boosheid en wanhoop natuurlijk over elkaar heen. Het enige wat je dan kan doen is doorademen, proberen de dag zo goed mogelijk door te komen en de tijd zijn werk laten doen.
