Vrouw gaat eigen weg
Hallo, ik ben 68 jaar oud, gehuwd sedert 1974 en mijn echtgenote is 62 jaar.
Ik ben reeds meer dan 10 jaar op rust gezet wegens gezondsheidsproblemen.
Mijn echtgenote is ongeveer 2 jaar geleden op prepensioen gezet en sedertdien leidt ze meer en meer een eigen leven. Ik verduidelijk :
We hadden het niet makkelijk aangezien ik vrij jong een zware operatie aan het hart moest ondergaan. Gelukkig verliep alles naar wens maar toch blijft er iets hangen in je jonge leven. Mijn echtgenote kampte toen met familiale problemen langs haar ouders kant met als gevolg dat ze er nooit meer contact mee had.
Kwam daarbij dat ze ontslag kreeg op haar werk maar toch na enkele maanden terug werk vond. Van toen af was er wel een en ander veranderd bij haar. Ik heb ooit de echte bewijzen kunnen achterhalen, maar ik vermoedde dat ze er een verhouding had met iemand op haar werk. Sexueel werd het een puinhoop tussen ons en zo kon je een en ander aan elkaar rijmen.
Met ouder te worden verergerde haar gedrag nog meer. Bij de minste gelegenheid deinsde ze er niet voor terug om mij publiekelijk op alle mogelijke gebied te kleineren, te beledigen. Komt daarbij mijn gezondsheidstoestand en stilaan mijn leeftijd en zo had ze een bron van ergernis.
Ik meen echter te mogen zeggen dat ik haar nooit in de steek gelaten heb. Hielp waar ik kan in het huishouden op alle mogelijke manieren en vergezelde haar zo veel als ik kon. Dat volstaat niet meer. Gezelligheid thuis, romantiek op oudere leeftijd is er allemaal niet meer bij en ze is zowaar veranderd in een ijsberg. Thuis tenminste. Eens ze buiten is in gezelschap van eender wie, oude collega's van het werk ... bloeit ze open, drinkt een glaasje (wat ze thuis nooit doet) en lacht en is speels. Ze zoekt en vind nu allerlei gelegenheden om thuis weg te gaan, vrijwilligerswerk en uitstapjes, niets is haar te min om weg te zijn .
Als ik opmerkingen maakt is het huis te klein en moet ik het ontgelden.
Wat is hier aan de hand ? Kan er iemand goede raad geven ?
Hopeless
Om maar met de deur in huis te vallen: ik was 38 toen ik levensbedreigend ziek werd en onze jongste was toen één, iets andere leeftijden, op alle andere punten is het antwoord "ja", dus ook ik had een hypotheek te betalen etc. Dus ik durf wel wat te zeggen hierover en ja met blijvende schade waar ik elke dag de hinder van ondervind.
En idd, het deed mijn huwelijk geen goed, al die shit, de doodsangst, ziekenhuizen, artsen, de blijvende fysieke veranderingen, pijn, verdriet. In een romantische film brengt dat soort ellende elkaar misschien automatisch nader tot elkaar, nou bij ons niet. Maar ergens in het verhaal hebben we besloten ervoor te gaan, ons niet neer te leggen bij het pad dat het lot ons leek op te sturen. En nee, dat was niet altijd makkelijk, beide hebben we geregeld water bij de wijn gedaan, onze trots opzij gezet, over onze schaduw heen gesprongen. Ik ben en was niet belangrijker dan hij in deze relatie en mijn behoeftes of de aanpassingen die voor mij nodig zijn zijn ook niet belangrijker, wél ingewikkelder en lastiger in te schatten soms maar niet hoger geplaatst. We hebben allebei recht om ons leven zo optimaal mogelijk proberen te leiden en hebben er bewust voor gekozen dat samen te doen waarvoor we allebei concessies doen en waar we allebei veel voor terug krijgen. Simpel maar zeker niet eenvoudig
Marileen
Andermaal dank voor uw bericht.
Wat zou het heerlijk zijn als alles verliep zoals je in je laatste bericht zo idyllisch beschreef. Begaan jullie niet de vergissing te denken dat je 2 partijen voor je hebt die bereid zijn voluit te praten over problemen in je levenswandel ? Jullie gaan er van uit dat je met mijn vrouw alles kunt bespreken op een normale wijze. Forget it.
Dat ik daardoor in mijn reacties eerder (passief) agressief voorkom, lijkt mij niet zo verwonderlijk. Ik geef je een voorbeeld. In mijn initiële post vermeld ik van een ruzie (zeg maar vete) tussen mijn vrouw en haar ouders.
Die ruzie ontstond onmiddellijk nadat wij terugkeerden van onze huwelijksreis en die ouders een bezoek brachten ...
Weet je dat ik na meer dan 40 jaar nog niet eens weet waarom er ruzie ontstond. Kun je je dat voorstellen ? Weet je dat ze in één klap geen enkel familielid meer aankeek ? Dan spreek ik van een 10 - tal personen die om een of ander reden haar aandacht niet meer kregen. In die jaren ontstond er meermaals een discussie waarom die ouders in het bijzonder het moesten ontgelden. Nooit ofte nooit duurde dat gesprek meer dan enkele minuten en haar antwoord was steeds : ik werd onheus behandeld door mijn moeder. daar moest ik maar mee doen.
Vind je nu mijn reacties ongepast e begrijp je nu waarom ik me steeds in de verdediging voel gedrukt ? Je hebt er geen idee van en ik zit me hier nu op te winden dat het me zeker geen deugd doet.
Je kan er geen kant mee op met dat mens verdorie, ze is zo hautainn geworden ... ah wat baat het nog allemaal.
De adviezen van "Man" van deze ochtend lijken mij in de huidige toestand misschien de beste oplossing.
Man
Bedankt voor uw bericht van deze ochtend.
Ik heb je raadgevingen aandachtig gelezen en eerlijk toegegeven, had ik ook zo al een idee gehad in die richting.
Het is verdraaid een gevaarlijke gok, maar het zal misschien haar ogen openen.
Alleen vraag ik me af of ik niet bepaalde rechten kan verliezen door de echtelijke woning te verlaten. Dit in geval het zaakje slecht moest aflopen en er uiteindelijk een definitieve breuk van komt.
Ik hoorde van een vriendin van haar dat ze links en rechts informatie inwint over alleen wonen en scheiding. Even uitkijken of ik ben nog te laat.
Hopeloos
Leuk dat je even ingaat op mijn schrijven nadat je zo fel van leer trok over dat ik allemaal geen idee heb etc. Dank
Tja
Als je er zo instaat, lijkt scheiden inderdaad het meest geëigende.
Minnie
Leuke titel van je vorige bericht 
hopeloos
Mensen kunnen om vele redenen uit elkaar groeien. Op een gegeven moment moet je zoiets onder ogen zien. Dan kun je er samen nog over praten wat je daar mee doet: ga je (samen!) aan de slag om weer dichter bij elkaar te komen, of laat je elkaar gaan. Jullie zijn het stadium van praten blijkbaar ver voorbij (als dat er al ooit geweest is?) dus dan blijft het laatste over.
Ik vind ook: als je echt oprecht van iemand houdt, dan moet je die ander ook de vrijheid gunnen als het samen niet meer gaat.
Als je elkaar alleen maar nog ongelukkig maakt (zoals jullie), wat is de meerwaarde van een relatie dan nog?
Minnie
Jij hebt zeker ook je portie wel gehad.
Maar aan deze man is het leed van anderen niet besteed! Neem het niet persoonlijk..
Marileen en tante Sidonia
Dank beiden, ik had beter moeten weten. Een nik zegt meer dan duizend posts, dat blijkt maar weer 
you're welcome
Hopeless
Het is inderdaad een gok. Maar stel jezelf de vraag... wil je deze gok nemen in de hoop dat ze tot inkeer komt, of wil je de rest van je leven in deze situatie doorbrengen.
Als zij ook al informatie inwint dan vermoed ik dat jullie al zover uit elkaar zijn gegroeid dat de kans klein is dat ze tot inkeer komt. Stel jezelf daarbij de vraag of je wil blijven wachten tot zij de scheiding aanvraagt en vertrekt.
Of je dan in huis kan blijven wonen ligt aan je financiele situatie.
Als jij vertrekt kun je achteraf toch dat huis weer in als je dat financieel kan trekken.
Door weg te gaan uit je huis verspeel je geen rechten. Ook in een scheiding zal je niet als zwarte piet worden gezien. Boedel is 50-50.
Hopeless
Ik ben toch ook dit draadje maar gaan lezen, maar ik haak volledig af bij je reactie op Minnie.
"Wat zou het heerlijk zijn als alles verliep zoals je in je laatste bericht zo idyllisch beschreef."
Idyllisch? Lees even beter en ga je schamen.
Trix
Nou, dan zeg ik je op mijn beurt lees eens goed en dan zul je merken dat ik dat woordje idyllisch als toepassing vermeldde op de opmerking dat ernstige problemen in een leven "romantisch in de film beleefd worden en tenslotte alles goed komt op het einde." Lariekoek dus.
Dat je daardoor al afhaakt getuigt over een uitgesproken subjectiviteit die helemaal niks bijbrengt en enkel maar je ego streelt.
nee het was nog anders Trix
Hopeless antwoordde mij met "Wat zou het heerlijk zijn als alles verliep zoals je in je laatste bericht zo idyllisch beschreef. " Ik heb het echter nooit over 'romantisch in een film etc"gehad. Ik had het noch over een film noch over romantiek. Ik gaf Hopeless alleen wat voorbeelden van hoe de communicatie ook van zijn kant iets opener en minder passief agressief zou kunnen verlopen... maar dat kon ergens niet door. Was te idyllisch blijkbaar (huh?) Wat was het ook al weer? Oh ja, zijn vrouw was onmogelijk (wat ik overigens niet bestrijd hoor)
Dat hij je jou vervolgens schrijft: "Dat je daardoor al afhaakt getuigt over een uitgesproken subjectiviteit die helemaal niks bijbrengt en enkel maar je ego streelt." is amusant te noemen en wederom een voorbeeld van passief agressieve communicatie.
I rest my case. QED etc. Maar wel met een hopeloos gevoel.
Minnie
Het was Minnie (in post 32 tenslotte) die schreef (citaat) : "In een romantische film brengt dat soort ellende elkaar misschien automatisch nader tot elkaar, nou bij ons niet."
Excuses voor mijn jammerlijke vergissing in post 33: De titel van uw reactie "Marileen" moet vervangen worden door Minnie.
Goh wat een blunder.
Neem me niet kwalijk.
Hopeless / Marilleen
Het was mij al duidelijk dat de reactie van Hopeless op Minnie was gericht. Foutje, geen blunder. Kan gebeuren.
Wat mjj niet helemaal duidelijk was, was dat je met 'idylle' verwees naar deze zin:
"In een romantische film brengt dat soort ellende elkaar misschien automatisch nader tot elkaar, nou bij ons niet."
Dat is dan mijn vergissing.
Het is voor mij onbegrijpelijk dat je verder niet reageert op Minnies eigen verhaal en dat je jouw eerdere 'jij weet niet hoe het is' niet rechtzet. En ja, dat maakt dat ik afhaak.
Hopeless
Beste Hopeless, ik heb de hele draad meegelezen en ook gereageerd maar je komt echt zoals ze het hier treffend benoemen, toch een soort van agressief over. Mijn haren gaan recht overeind staan als ik de reacties van jou lees zodra iemand je iets schrijft/adviseert wat jij niet vindt kloppen. Als je in werkelijk ook zo reageert op je vrouw dan snap ik wel dat ze liever buitenshuis is.
Zodra je iets leest waar je het niet mee eens bent, schiet je meteen in de verdediging of komt met tegenantwoorden in de trant van 'ja maar jullie dames.....' enz. Je trekt direct conclusies en stelt geen vragen ter verduidelijking.
Probeer iemand niet eens af te kappen of neer te sabelen als het je niet aanstaat, maar vraag door en probeer het vriendelijk te houden, volgens mij bereik je dan meer.
Ik vrees dat jij en je vrouw ook, al jaren zo met elkaar communiceren en het klinkt niet echt gezellig.
Zou het anders een idee zijn om in ieder geval alleen in therapie te gaan omtrent jullie relatie als ze echt niet met je mee wilt (ik zou het nog wel blijven vragen) zelf kan je daar ook heel goed je verhaal kwijt en adviezen krijgen. (ik heb zelf ook ooit therapie gedaan en daar heel veel van geleerd, vond het erg prettig om naartoe te gaan)
Hopeless
De vraag is: wat verwacht je hier eigenlijk?
We kunnen nu allemaal zeggen: Ja, jouw vrouw is vast vreemd gegaan, ze moet vaker bij jou thuisblijven, ze moet beter voor je zorgen en ze is gewoon een vervelend mens.
Maar ten eerste kunnen wij dat niet beoordelen na het verhaal van 1 kant gehoord te hebben en ten tweede schiet je daar toch helemaal niets mee op? Zij zal er niet door veranderen.
Verder vind ik jouw reactie in #28 heel vreemd. Mijn echtgenoot heeft ook een heleboel meegemaakt op gezondheidsgebied (en ik kan je verzekeren: erger dan jouw problemen, we waren tien jaar jonger en onze kinderen waren 1 en 3). Hoewel hij fysiek het slachtoffer was, heeft dit op beide ongeveer evenveel impact. Wij zijn beide slachtoffer van de situatie en moeten hier samen mee dealen. Dit gaat de ene keer beter dan de andere, maar blijft echt belangrijk te beseffen!
Ik wens je succes en wijsheid
laat maar
Had nog niet de hele draad gelezen, begrijp nu dat mijn reactie volkomen zinloos is...
Jouw huis , haar huis
Enigszins bevreesd mijn vingers te branden door te reageren, waag ik toch een poging.
Hopeless, je bent veel thuis. Het lijkt mij dat je echtgenote het huis ontvlucht omdat ze zich er niet zo thuis voelt.
Want, nodigt ze wel eens vriendinnen uit om bij haar thuis een kop koffie te drinken? Ziet ze dat huis waarin ze met haar echtgenoot woont, ook als haar thuishaven, haar eigen stekje?
Oftewel is ze onvriendelijk en zelfs kwetsend omdat ze het huis niet als eigen ervaart, omdat ze continu geconfronteerd wordt met de aanwezigheid van haar echtgenoot.
Ik ken in mijn omgeving ook een hartpatiënt. Hij poetste voorheen ook graag zijn auto, zodat deze er mooi uit zag. Maar na de bypass-operaties en de angst voor reizen, want stel dat hem iets gebeurd en hoe moet hat dan met haar- zwaarwegende verantwoordelijkheidsgevoel, werd zijn wereldje ook kleiner. De auto ging weg.
Maar hij had een hekel aan thuis zitten. Zo ging hij fietsen en andere activiteiten doen om onder de mensen te komen. Dat vond zijn vrouw ook fijn.
Het hoeven geen intensieve activiteiten te zijn, als ze maar buitenshuis zijn.
Wanneer een vrouw een vriendin op de koffie heeft, wilt het gebeuren dat de echtgenoot zich in het gesprek gaat mengen, als een soort van ook behoefte hebben aan gezelligheid. Een vrouw is niet altijd gediend van dergelijke inmenging.
Hopeless, vat dit niet meteen als kritiek op. Maar ik zie het vaker gebeuren dat het ongevraagd inmengen de gastvrouw irriteert. Meestal leidt dit tot een uiting van onvriendelijkheid, een vorm van vernedering om de echtgenoot weg te jagen. De inmengende echtgenoot is zich daar niet van bewust. De vraag is of dat bij jullie ook speelt. Ben je enigszins schuldig aan inmenging van haar sociale leven thuis, zodat ze haal sociale leven buitenhuis laat afspelen?
Als ik mij thuis 'niet thuis' zou voelen, zou ik het gevoel hebben in een gevangenis te leven. Dat klinkt wat overdreven maar het is voor mij wel de juiste beschrijving voor wat ik zou voelen. Het huis waarin je slaapt, waar je persoonlijke spullen liggen, waar je huwelijk vorm heeft gekregen, dat huis voelt dan niet als basis voor vrijheid.
Je geeft aan dat ze aan het informeren is naar een eigen stekje. Blijkbaar ervaart ze jullie huis niet als haar stekje.
Het is wat 'man' aan geeft. Als Hopeless twee maanden ergens anders gaat wonen, kan zijn echtgenoot hun huis weer gaan ervaren als ook haar stekje. De plek waar ze zich gelukkig voelt en met plezier naar binnen stapt, de plek waar ze zich thuis voelt.
Een hoog vanuit een mogelijke beleving van de echtgenote geschreven gedachtegang. Maar als Hopeless wilt weten wat hij kan doen om het tij keren, zal hij baat hebben bij het achterhalen wat haar doet 'vluchten'.
Trix
Dank je
Raffie
We zeggen tzelfde maar Hopeless ziet het anders geloof ik. Ik hoop dat het nu goed gaat met je man en met jullie. Leuke nik trouwens 
Eenzaamheid
Hopeless, ik las net uw andere draadje over sexualiteit. Een draadje dat tamelijk naar dit draadje is gaan buigen omdat het vooral gaat over uw onbegrip voor het gedrag van uw echtgenoot. De draadjes vullen elkaar aan.
Maar er valt mij ook iets anders op. Iets wat ik ook bij een familielid zag. De familielid zat graag achter de computer en schreef hele verhalen aan mensen die in alle onschuld hem iets gemaild hadden. Het was voor hem een manier om wat met zijn eenzaamheid en leegte om te gaan. De uitwisselingen kenden geen einde. Het was een vorm van tijdsbesteding.
Dit herken ik ook in uw stijl: u gaat iedereen persoonlijk antwoord geven. Het komt wel heel beleefd over, het heeft iets onderhoudends, maar het geeft ook blijk van tijdsbesteding waarbij eenzaamheid om de hoek kan kijken. ( Geljk aan mijn eenzame familielid'). Ik schrijf bewust ' kan', want dat weet u zelf het beste.
In totaal geeft u mij het gevoel dat u moeite heeft met de verwijdering met uw echtgenoot omdat dit leidt tot eenzaamheid terwijl uw echtgenoot wel plezier heeft.
Is er in uw omgeving geen boekenclub voor mannen, of een biljardclub. U houdt van schilderen. Misschien kunt u daar iets mee doen. Er zijn genoeg ouderencentra waar beroep wordt gedaan op mensen die met een inwoner geheugenspelletjes doen op de pc. Dergelijk werk haalt u uit uw dagelijkse 'sleur'.
Dat zou de relatie tussen u en uw echtgenoot misschien wel goed doen. Nu bent u gericht op hoe uw echtgenoot meer naar u toe komt. Dat komt best dwingend over en doet de spontaniteit te niet.
-----
Ps Als een vrouw bang is voor te veel opwinding van haar man tijdens sex, bang dat hij een hartaanval krijgt, daalt haar libido pijlsnel naar beneden. Misschien beschermt ze u.
Mijn vader was ook beschermend en ontzegde zich leuke uitjes uit angst voor een voortijdig einde. Hij wilde zo lang mogelijk bij zijn vrouw blijven. U heeft uw manier om met uw hartklachten om te gaan, uw echtgenoot kan u op haar manier beschermen, zonder dit te uiten. Het vervelende met hartproblemen is dat een hartaanval zo onverwachts snel kan plaatsvinden, heel beangstigend eigenlijk.
Zo vertelde mijn vader hoe hij tijdens een gesprek met een lotgenoot van 39 jaar op de ziekenzaal, op de knop moest drukken omdat die jonge man weer een hartstilstand had. In het korte verblijf vond dit wel 3x plaats.
Een hartpatient kent angst. Maar hun partners ook.
Minnie
Klopt, ik had alleen eerst jouw verhaal nog niet gelezen, vandaar dat ik dus later pas begreep dat dit geen zin had.
Het gaat nu goed met ons, hoewel het op gezondheidsgebied met mijn man niet meer goed komt, gelukkig wel stabiel (wil ik niet te veel over uitweiden ivm herkenbaarheid)
Sommige dingen blijven lastig, maar dat zal jij ongetwijfeld herkennen!
Thread beëindigen
Lieve mensen, ook die waar ik het expliciteit niet mee eens was, dank voor jullie antwoorden in deze thread.
Ik dacht dat ik er best aan doe om deze polemiek, want dat is het geworden, te beëindigen. Jullie zullen het me waarschijnlijk niet nageven, maar ik heb een hele boel informatie te verwerken gekregen en heus wees er maar zeker van, er is een en ander blijven hangen.
Ik denk dat het nagenoeg onmogelijk is om in een huwelijk na pakweg 4O jaar samen te zijn, elkaars gebreken en tekortkomingen nog effectief te veranderen. Mijn leeftijd en mijn fysieke toestand, alhoewel ik niet van plan ben om te zitten kniezen, laten niet toe drastische veranderingen door te voeren.
Misschien doe ik er best aan om mij minder of beter, helemaal niet meer te storen in haar gedrag en buitenhuis activiteiten. Wellicht heeft ze het niet alleen met mij lastig, maar kan ze zich na zoveel jaren sociaal contact op haar werk, niet aanpassen aan het nieuwe leven van een gezin en zoekt ze het buitenhuis... Who cares anyway.
Misschien is het best zelf ook eens een ruimere weg in te slaan en andere horizonten te ontdekken. Toegegeven, dat wordt een zoveelste moeilijke klus voor mezelf : gelet op mijn impulsiviteit, mijn reactie op onverwachte situaties, mijn vooroordelen, kortom een pakket van al de onhebbelijkheden die ik ten toon spreidt.
En ja, moet ik me niet schamen als een jochie die op mijn leeftijd nog seks wil als een jonge kerel ? Begrijp ik nu stilaan niet dat dat hoofdstuk voor mij gedaan is ? Dat wordt een harde dobber. Misschien even met de huisarts over praten, een ander oplossing is er niet of toch ? Zoek dan wat je thuis niet krijgt, ergens anders zei iemand uit de kennissenkring. God allemachtig, ik huiver van dat idee dat ik die weg zou inslaan, eerlijk daar heb ik de moed niet voor. Nu ja, dit even terzijde.
Ik wil jullie nogmaals danken voor de tijd die jullie aan mij opofferden en zoals er één van jullie de opmerking maakte dat het stilaan een soap serie aan het worden is, maak ik er meteen maar een einde aan.
Het ga jullie goed.
nou
Succes met de rest van je huwelijk en je leven!
