Relaties Relaties

Relaties

Vrouw gaat eigen weg

Hallo, ik ben 68 jaar oud, gehuwd sedert 1974 en mijn echtgenote is 62 jaar.
Ik ben reeds meer dan 10 jaar op rust gezet wegens gezondsheidsproblemen.
Mijn echtgenote is ongeveer 2 jaar geleden op prepensioen gezet en sedertdien leidt ze meer en meer een eigen leven. Ik verduidelijk :

We hadden het niet makkelijk aangezien ik vrij jong een zware operatie aan het hart moest ondergaan. Gelukkig verliep alles naar wens maar toch blijft er iets hangen in je jonge leven. Mijn echtgenote kampte toen met familiale problemen langs haar ouders kant met als gevolg dat ze er nooit meer contact mee had.

Kwam daarbij dat ze ontslag kreeg op haar werk maar toch na enkele maanden terug werk vond. Van toen af was er wel een en ander veranderd bij haar. Ik heb ooit de echte bewijzen kunnen achterhalen, maar ik vermoedde dat ze er een verhouding had met iemand op haar werk. Sexueel werd het een puinhoop tussen ons en zo kon je een en ander aan elkaar rijmen.

Met ouder te worden verergerde haar gedrag nog meer. Bij de minste gelegenheid deinsde ze er niet voor terug om mij publiekelijk op alle mogelijke gebied te kleineren, te beledigen. Komt daarbij mijn gezondsheidstoestand en stilaan mijn leeftijd en zo had ze een bron van ergernis.

Ik meen echter te mogen zeggen dat ik haar nooit in de steek gelaten heb. Hielp waar ik kan in het huishouden op alle mogelijke manieren en vergezelde haar zo veel als ik kon. Dat volstaat niet meer. Gezelligheid thuis, romantiek op oudere leeftijd is er allemaal niet meer bij en ze is zowaar veranderd in een ijsberg. Thuis tenminste. Eens ze buiten is in gezelschap van eender wie, oude collega's van het werk ... bloeit ze open, drinkt een glaasje (wat ze thuis nooit doet) en lacht en is speels. Ze zoekt en vind nu allerlei gelegenheden om thuis weg te gaan, vrijwilligerswerk en uitstapjes, niets is haar te min om weg te zijn .

Als ik opmerkingen maakt is het huis te klein en moet ik het ontgelden.
Wat is hier aan de hand ? Kan er iemand goede raad geven ?


Marileen

Marileen

22-08-2017 om 01:53

Wat zegt zij er zelf over?

Heb je al aan haar gevraagd wat zij van jullie relatie vindt en hoe zij het ziet?
Het lijkt in jouw verhaal of de verkilling binnen jullie relatie alleen door haar komt. Maar wellicht denkt zij daar anders over?

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 05:53 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Het doet goed om een verhaal langs twee zijden te horen. Daar wringt het schoentje. Een echte reden krijg je nooit bij een ernstig gesprek met haar. Na verloop van tijd begint ze te schelden en ben ik een nietsnut, een saaie piet, die niet kan lachen en geen plezier maken. Ik amuseer haar niet meer, daar komt het op neer.

Vanzelfsprekend is haar schelden aanstekelijk en laat ik me ook niet onbetuigd. Maar een echte gefundeerde reden krijg ik er niet uit. Het is alsof ik haar belet van te leven. Ze begrijpt niet goed mijn beperkingen in mijn fysieke toestand als hartpatiënt en chronische aandoeningen daarrond.

Enkel haar pleziertjes tellen nog en kan ik nog wel even van pas komen voor allerlei kleine klusjes waar zij haar handen niet vuil wil aan maken. Als ik bij een of andere gelegenheid eens gek wil doen en bvb. een glaasje champagne voor ons twee wil bovenhalen, reageert ze dat dat slecht is voor mijn gezondheid en daarmee basta.

Ik begrijp ook dat er sexueel geen zaken meer gebeuren zoals bij een tiener, maar als ik in die aard, hoe bescheiden ook, avances maak, wordt daar bijna hysterisch op gereageerd en steevast met de reactie : ben je niet beschaamd, moet dat nu op je leeftijd ... ?

Ze grijpt elke gelegenheid aan om overdreven te reageren op mijn woorden en daden. Ik ga dan ook niet vrijuit en laat mij natuurlijk niet onbetuigd als ze alweer tracht mij door het slijk te halen.

Bepaalde fysische problemen veroorzaakt door mijn aandoeningen, zijn dan het ideale middel voor haar om mij te bespotten. Spot tot het laagste dat er is. Denk maar aan het uitblijven van een erectie, al is sex in die fase al lang verleden tijd vermits ze reageert als een ijsklomp.

Ik ben nooit een uitgaanstype geweest. Ben zeer (overdreven dacht ik) huiselijk ingesteld en hou niet van reizen. Een en ander staat nu ook in verband met een minder goede fysieke conditie. De verwijtsels die ik daar al voor geïncasseerd heb, zijn reusachtig. Net of dat mijn schuld is.

Ze stuurt m.i. steeds aan op een breuk. Dit proces duurt al jaren overigens, maar telkens ze voelt dat ik het niet meer pik, draait ze bij. Ik weet van mijzelf dat ik nog van haar hou, dat ze mij zelfs nog sexueel hel erg aantrekt. Helaas zal daar aan de andere zijde niks meer van overblijven. Ze is overigens steeds een mooie meid geweest en voor haar leeftijd is ze nu best wel aantrekkelijk. Ik ben niet te beroerd haar dat nog te zeggen dat ik haar nog altijd een mooie vrouw vind en haar nog steeds begeer met al mijn beperkingen. Weinig mannen van mijn leeftijd zullen hun vrouw nog begeren na meer dan 40 jaar. Misschien doe ik dat beter niet meer. Ze wordt er wellicht te verwaand door en zou wel eens op ander gedachten kunnen komen. Als ze al niet iemand heeft als minnaar vraag ik me wel eens af.
Opvallend dat mijn insinuaties van jaren geleden dat ze mogelijks vreemd ging, nooit een echte hevige reactie van ontkenning bij haar teweegbracht. Vreemd.

Om een idee te geven, ik wordt stilaan hardhorig en als ik een en ander niet versta wat ze vertelt en vraag om even te herhalen, gebeurt dat steevast onder spottend protest met een flegma van "heb je het weer eens niet verstaan sukkel "?

Die toestand kan toch niet blijven duren. Ik ben fysiek stilaan uitgeput.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

22-08-2017 om 07:06

verdrietige situatie

Het klinkt inderdaad alsof ze niet met jouw beperkingen kan omgaan. Maar dat geeft haar nog niet het recht je zo te kleineren.

Als ze niet bereid is te accepteren dat je geen gezonde man meer bent en het niet mogelijk is dat zij hiervoor hulp zoekt om dit te accepteren, wil jij dan de rest van je leven op deze manier gekleineerd blijven worden?

Je noemt dat je fysiek uitgeput raakt, maar psychisch is dit ook niet gezond.

Parka

Parka

22-08-2017 om 09:45

niet doen, niet accepteren

Hier ga je aan kapot.
Ik weet niet welke beperkingen je hebt door je hart- en andere problemen, maar er is voor jou vast nog een leuke vrouw te vinden die je wél waardeert.
Laat merken dat je dit niet meer accepteert, het is geestelijke mishandeling als iemand je zo kleineert. Stap naar voren en neem je plaats in, kin omhoog en borst vooruit.

Minnie

Minnie

22-08-2017 om 09:57

En in aanvulling

Wellicht is het nuttig om tegelijkertijd wat kritischer te zijn tav je eigen gedrag. Ben je zelf een gezellige vent? Zijn er andere mensen graag in jouw gezelschap? Ook met gezondheidsproblemen en als huismus kun je nog gezelligheid creëren. Valt er nog met je te lachen? Kom je nog weleens met wat nieuws? Nodig je vrienden of familie thuis uit voor wat gezelligheid?
De situatie klinkt als bijzonder ongezellig. Los van dat je vindt dat ze qua uiterlijk er nog mee door kan, wat vind je echt leuk aan je vrouw? Wanneer zie je haar het liefst?
Natuurlijk Kun je door wat eerlijker naar je eigen aandeel in dit geheel te zijn niet deze situatie 180 graden keren. Maar als je het niet doet denk ik dat er helemaal niks zal veranderen, behalve een grotere verwijdering.

Maria

Maria

22-08-2017 om 10:51

Respect

Sommige (medische) problemen zijn te verhelpen, maar de kern van de zaak is dat ze jou niet lijkt te respecteren. Je bent geen sukkel omdat je slechter gaat horen of omdat je fysieke problemen hebt, dat hoort gewoon bij de leeftijd. Je kunt wel je best doen om ze zo goed en zo kwaad als het gaat op te lossen. Dus zorg voor hoorapparaatjes, vraag de huisarts eens wat er aan de andere problemen wel en niet te doen is. Ze vindt jou te saai, maar als je het gezellig wilt maken (champagne, knuffelen) dan is het ook niet goed en krijg je de wind van voren. Hoe lang denk je dat nog vol te houden?
Ik zou echt aansturen op ofwel relatietherapie (waar jullie leren weer normaal met elkaar te praten), ofwel nog meer jullie eigen weg gaan. Als jullie elk jullie eigen bezigheden hebben, hebben jullie misschien minder drang om elkaar in de haren te vliegen. Dat zal denk ik wel leiden tot nog meer emotionele afstand tussen jullie en misschien wel tot een breuk.

Jasmijn

Jasmijn

22-08-2017 om 10:55

nog wat ideetjes

Ik ben het eens met de vorige schrijfsters en vind het echt schrijnend hoe je vrouw tegen je doet, en dan bijna ben ik verbaasd dat je haar ondanks haar gedrag nog steeds leuk vindt.
Kunnen jullie niet in relatietherapie? Alhoewel ik denk dat zij dat grote onzin vindt, maar goed proberen kan altijd.
Verder kan je misschien eens wat activiteiten zelf gaan ondernemen,met andere mensen, ben benieuwd hoe je vrouw dat vindt, dat jouw leven ook zonder haar leuk is. Misschien dat ze zo ziet dat jij ook iemand bent die zij wel eens verliezen zou kunnen, want ik denk dat ze nu denkt 'hij blijft toch wel, en ik kan daarom mijn eigen plan trekken'

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2017 om 14:14

Toch even vanuit je vrouw gezien

Ik heb de indruk dat je amper uit huis te krijgen bent. Als je vrouw het leuker vindt om iets samen te doen dan alleen, kan ik me voorstellen dat die huiselijkheid op een gegeven moment benauwend kan werken. Ik weet ook niet hoe jullie financiële situatie is. Als die riant is, zou je vrouw gewoon haar gang kúnnen gaan, dat lijkt me dan ook echt een goed idee, maar is de situatie belabberd dan kan ze geen kant op. Dat laatste kan frustrerend zijn. Ik begrijp volledig dat jouw gezondheid ook fysieke beperkingen met zich meebrengt, maar verschuil je je er niet wat te gemakkelijk achter?

Dat ze zo de spot met je drijft is uiteraard echt niet goed. Dat kan gewoon niet en dat moet je ook echt niet accepteren. Jullie hebben nog een stukje leven te gaan en als dat op deze manier moet gebeuren is dat géén leven. Kennelijk stoort ze zich niet voldoende aan je gedrag om daadwerkelijk uit elkaar te gaan. Hoe zie jij een scheiding voor je? Wil je dat of wil je alles op alles zetten om via therapie bijvoorbeeld toch een poging tot verbetering te doen.

Ik vraag me wel af of je gelijk hebt met dat weinig mannen hun vrouw na 40 jaar huwelijk nog begeren. Dat kon nog wel eens meevallen. Na 40 jaar is alles wel 'vanzelfsprekend' geworden en dat is misschien iets waar jullie állebei naar moeten kijken. Zij met haar neerbuigende gedrag wat ze zich denkt te mogen permitteren en ik heb het gevoel dat jij eens moet kijken of je toch tot meer in staat bent qua 'leuk doen' dan wat nu gebeurt. Je hoeft de marathon niet te lopen, maar zomaar een stukje rijden en ergens op een terrasje zitten kan al voldoende zijn.

Of je vrouw vreemd is gegaan, kunnen wij ook niet beoordelen natuurlijk. Niet ontkennen is niet bekennen. Misschien zou je voor jezelf kunnen beslissen dat je het niet (meer) wilt weten, omdat je nog wel van haar houdt en die kennis alles wát er nog is definitief stuk zal maken.

Ik bedenk me nu ook dat jij echt na moet denken of je hier zelf nog mee door wilt gaan. Misschien heb je nog zo'n 20 jaar (je weet maar nooit) en als het je niet afschrikt om die alleen door te brengen, dan is het het overwegen waard. Het is zo triest als twee 'oudjes' (ik ben zelf 56 ) elkaar (of door een van de twee) bespottend en kleinerend het leven zuur maken na zo'n lang leven samen. Dat kun je gerust geestelijk mishandelen noemen.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2017 om 14:17

Ontkennen is niet bekennen

Niet ontkennen is niet bekennen, moet dat zijn.

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 14:44 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Hartelijk dank voor de laatste vijf reacties op mijn eerder bericht.
Ik kan die laatste berichten samenvatten door 5 begrippen, te weten :

1) psychische belasting
2) geen waardering door beperkingen
3) uiterlijk echtgenote
4) poging tot gezelligheid
5) relatietherapie

Op punt 1 kan ik melden dat ik psychisch wel wat aan kan. begrijp me niet verkeerd. Maar als je op jonge leeftijd, in volle bloei van je leven, een fysische dreun van jewelste te verwerken krijgt, die ondanks het relatief goede verloop, toch moet verwerken en die dan te boven komt, dan ben je gewapend voor de rest van je leven vind ik. Natuurlijk is dit aftakelend, maar zover wil ik het nog niet drijven. De essentie is dat ik fysisch aanvaard wordt zoals ik nu ben, met de beperkingen. Hoe jammer die ook voor haar mogen zijn. Wat die beperkingen zijn, lezen we wel verder.

Punt 2 : dit is misschien de grootste essentie van heel die affaire : als hartpatient ben je beperkt in voeding, in het drinken van een glaasje (er is ook diabetes), kortom in het schappen van gezelligheid zoals jullie dat zo mooi definiëren. Er is ook de factor fysische beperkingen, die zich vertalen in snelle vermoeidheid, slecht uitghoudingsvermogen zeg maar, en ja, dat geef ik grif toe, het veroorzaakt stemmingswisselingen. Zeg nou zelf als je je niet lekker voelt, je bent moe, wie heeft eer dan nog zin om vrienden uit te nodigen ? Vrienden die er eens lustig op uit zijn voor een leuk avondje, terwijl je met je beperkingen met veel moeite dit enkele uren volhoudt. Dat ze zulke dingen niet accepteert en dan nog er de spot mee drijft, is er over dacht ik. Hoe zouden julkie willen dat ik hadnel als een normaal gezond persoon ? Ik vind het verdraai v ervelend om zo te zijn en maakk er het beste van. Minstens 2 maal in de week vergezel ik haar naar een of ander shoppingcentra, laat haar de vrije keuze doen (waarom niet hé), eten een stukje en dan nog moet ik uitkijken of ik in haar ogen geen stommiteiten doe of zeg ... je zou voor minder. In die optiek ben ik een echt pantoffelheld, maar zij denkt daar anders over. Zij meent zelf te moeten zeggen dat het voor eens en voor altijd moet
gedaan is om te moeten doen wat ik haar zeg (sic); De werled op zijn kop. Dat ik elke week deze secène opnieuw beleef is omwille dat ik ondanks mijn zwakke fysieke toestand, toch nog een keertje iets gezellig wil doen. Het verschil zit hem dan weer in het feit dat elke poging die ik doe binnenshuis, per definitie afgeschoten wordt als waardeloos, maar eens uithuizig, ho maar, dan speelt zij natuurlijk de hoofdrol als gezellige mooie dame, vol van energie en noem maar op. De figurant ben ik dan.

Zo komen we aan punt 3 : mijn vrouw is altijd - volgens mijn smaak - een heel mooie vrouw geweest en nog is het een knappe dame. Als man voel je je onmiddellijk aangetrokken tot zo een vrouw. Daar moet ik geen tekening bijmaken, dat is een natuurwet. Ik heb haar sexueel steeds heel erg aantrekkelijk gevonden en aanvankelijk hadden wij fantastische ervaringen op dat gebied. Na mijn hart operatie was daar natuurlijk een en ander dat in de weg zat. Tijdelijk weliswaar, maar toch moet er rond die periode iets gebeurd zijn met haar. Ze werkte toen reeds op haar nieuw bedrijf en aan haar gedrag merkte ik dat er iets niet pluis was. Dit is nooit bevestigd. Wel waren er geruchten van ander personeel, maar geruchten zijn maar wat ze zijn. Ik confronteerde haar er mee en haar reactie was heel erg koel en onverschillig. Pas door mijn aandringen geraakte ze ietwat meer opgewonden in haar ontkenning en daar bleef het bij. Ondanks het mij kwetste, die onzekerheid weet je, ging ik er niet verder op in. Maar het was te laat. Het werd nooit meer wat het was en haar werk ging plots voor alles, want zo'n job, zo'n entourage aan collega's had ze nog nooit gehad. En daar gaan we weer : met ander woorden, wat was ik een boer ...

Zo benaderen we punt 4 : poging tot gezelligheid. Dat heb ik hierboven al even uitgelegd. Om eens iets gezellig te maken, had zij ander factoren nodig. Even onder zijn tweetjes het thuis romantisch maken, dat was niet naar haar zin. Het was pas interessant als er derden bij waren en het werd nog interessanter als het buitenshuis was en je raadt het al, als ik er niet bij was. Wat wil je dan dat ik doe ?

Een relatietherapie zou je zeggen ? Daar wees ik haar anderhalf jaar terug op en haar antwoord was dat zij dat niet nodig had. Dat het best was dat ik naar zo een therapie ging want mijn reactie waren abnortmaal ... dan weet je het wel.

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 15:03 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Bedankt Kaaskopje voor je reactie en dat wil ook ook nog even kwijt : in mijn voorgaande post lees je dat ik - mijns insziens - mijn stinkende best doe om toch meerdere malen per week met haar een uitstapje te doen. Wij hebben het financieel riant genoeg voor een leuk leven notabene. Maar er zijn uitstapjes en uitstapjes. Voor haar zijn mijn uitstapjes niet interessant genoeg. Ik meen te mogen zeggen dat ze liever heeft dat ik er niet bij ben omdat ze dan dingen kan doen die ik best niet weet.

En ja ik verberg mij achter mijn beperkingen en ja daar maak ik wel eens misbruik van en ja ik help elke dag aan de huiselijke taken, en ja ik onderhoud de tuin helemaal alleen zonder haar hulp en ja ik poets het huis als mevrouw even naar naar vriendinnen is en ja daarna doe ik nog de boodschappen ... is daar dan iets verkeerd aan ? Moet ik handelen als een tiener ? U en ik verschillen niet zoveel in leeftijd maar eens twaalf jaar verder zul je wel weten wat ik bedoel en dat er een groot verschil is tussen 56 en 68 jaar en ik hoop uit de grond van mijn hart dat je fysisch een gezonde kerel blijft.

Ik vraag me af of zij eens niet uit haar schelp mag komen om eens thuis leuk te doen. Waarom is dat een exclusiviteit voor mij ? Als zij het buitenshuis kan, wat houdt er haar dan binnenhuis tegen dat te doen ? Juist ja, je raadt het al, de hinderpaal ben ik.

rode krullenbol

rode krullenbol

22-08-2017 om 15:09

Hmm ...

Hou je er eigenlijk wel rekening mee, dat mensen (m/v) zich tot op het bot gegriefd kunnen voelen door de suggestie van ontrouw?

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2017 om 15:22

Hmmm...

Wat betreft je conditie, sneller moe e.d., staat ze ook niet open voor iets wat niet de hele avond hoeft te duren? Mijn man is rond half 10 ook klaar met de dag, af en toe is het wel te doen om het wat later te maken. Achter haar aan sjokken in een winkelcentrum is ontzettend vermoeiend als je zelf geen belangstelling hebt. Aardig dat je het toch doet, maar waarom meerdere keren per week?

Ik haal uit je verhaal het volgende:

zij: staat nog volop in het leven, ziet er leuk uit (wat jij ook als bedreigend ervaart) en is nog niet toe aan een zittend bestaan achter de geraniums.

Jij: ietwat uitgeblust, wat tobbend met de gezondheid, overgewicht, huismus, die geraniums zijn eigenlijk best leuk. Je vrouw kan daar niet mee omgaan.

Jij zet je vrouw nog steeds op een voetstuk, jij bent voor haar van dat voetstuk afgevallen.

Je vrouw vindt je blijkbaar 'geen echte man' meer. Jij vindt haar op en top vrouw.

Sorry dat ik het allemaal zo bot opschrijf, maar dit zijn mijn conclusies. Jullie lijken totaal anders in het leven te staan. Dat is kennelijk een tijd goed gegaan, maar daar is op een gegeven moment een eind aan gekomen.

Ik weet niet of jullie kinderen hebben? Zo ja, ten eerste... zeggen die wel eens wat, kiezen ze partij voor een van jullie, of weten ze niet wat ze ermee aan moeten? Had je vrouw misschien te hoge verwachtingen van de mogelijkheden als de kinderen het huis uit waren? Of verveelt ze zich sindsdien thuis, omdat die zorg weg is?

Vraag eens aan haar wat ze van jou verwacht. Wat wil ze van je? Je zou haar ook kunnen vragen of ze het op kan brengen om jou als persoon te respecteren, zo nee, hoe ze de toekomst dan voor zich ziet.

Marileen

Marileen

22-08-2017 om 15:33

"helpen in het huishouden"

Als je ook in een huis woont, 'help'je niet in het huishouden, dan draag je gewoon je evenredige deel bij aan de huishoudelijke taken. Maar dat terzijde. Toch klink je als een slachtoffer, van je hartkwaal, van je diabetes, van het gedrag van je vrouw. Nu zijn die dingen er en dat is rot maar ieder mens heeft in zijn leven dat soort dingen en het gaat erom hoe je daar mee omgaat. Op welk punt pak jij je eigen leven ter hand? Er zijn altijd dingen die je wel kunt doen, interesses en talenten die je kunt uitleven. Ik noem maar wat... je bent vrij taalvaardig. Ga een bijvoorbeeld online cursus 'verhalen schrijven' doen, of beter nog: doe het buitenshuis. Ik denk dat het voor je vrouw heel aantrekkelijk is als jij even geen tijd voor haar hebt omdat je eigen zaken belangrijker zijn. En voor jou is het ook goed, hoef je niet op haar te wachten om het leuk te hebben. Hup, zoek iets waar jij gelukkig van wordt, moet je eens kijken hoe dat je relatie verandert.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

22-08-2017 om 15:34

Jullie hebben allemaal gelijk, maar...

...iemand zijn ziekte verwijten uitmaken voor "sukkel" omdat die doof aan het worden is, tja, dan slaat mijn balans toch naar de richting van meneer.

Sally MacLennane

Sally MacLennane

22-08-2017 om 15:35

Sorry, tikje krom Nederlands

Wanneer krijgen we een edit-knop voor toetsenbordsukkels als ik?

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2017 om 16:22

Sally

Daar ben ik het volledig mee eens. Ik zeg ook wel eens 'sukkel' tegen iemand, maar dat is altijd met een knipoog bedoeld en dat is dan ook duidelijk. Maar je man serieus sukkel noemen is fout en je man überhaupt onaardig bejegenen vanwege 'mankementjes' is echt zo lelijk. Mooi van buiten, maar lelijk van binnen dus.

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 16:28 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Marileen, bedankt voor je bijdrage. Sta me toe u het volgende te vertellen : of je nu helpt of je deel doet dat is nu mijn zorg niet. Ik doe wat ik moet doen en daarmee basta. Als ik je vertel dat mijn dagen te kort zijn, geloof je me waarschijnlijk niet. Ik kan mij in tegenstelling tot mijn vrouw, nagenoeg met alles amuseren, zeg maar uit de slagtrekken. Als je even mijn dagindeling er op na gaat zul je begrijpen waarom : ik sta steeds als eerste op, dat is soms 7 uur soms vroeger terwijl mevrouw toch graag nog even doorzuilt tot 8.30 uur of soms later. Nou ja , waarom niet hé zeg. Na het ontbijt en de honden hun eten gegeven te hebben, maak ik me klaar voor de boodschappen als er op bepaalde dagen geen huishoudelijke taken prioriteit hebben wel te verstaan. Al vlug is de voormiddag voorbij als je tussendoor nog even in de tuin of de garage klust of de auto in z'n sop zet. Overigens heb ik daar nooit hulp bij dat laatste.

Na het middagmaal - als we dan eens niet er op uit trekken naar een grootstad, een shoppingcenter ... stort ik me wel eens op één van mijn hobby's en dat zijn er vele : geschiedenis, oorlogsverhalen, films, computer, autotechniek, computerlectuur, computerspelen (tsja waarom niet op mijn leeftijd), klussen zoals schilderen, elektriciteit, timmeren, een onderhoudsbeurt aan het tuinhuis geven ... en dat allemaal zonder hulp ondanks de beperkingen die ik heb.
A propos, als je dit leest vinden jullie dan niet dat ik overdrijf met mijn beperkingen ? Feit is als er zwaardere fysieke inspanningen bijkomen, ik het niet lang volhou.

Ik kan jullie verzekeren dat een dag zo voorbij is. Komt daarbij dat op het einde van de dag je wel eens een opmerking te horen krijgt dat ik te lang voor de computer zat. Nou ja te lang in de tuin of te lang de auto wassen of te lang poetsen hoor ik nooit.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2017 om 16:32

Nou mooi toch?

Je vermaakt je kostelijk, maar wel rond huis. Daar is op zich helemaal niets mis mee. Maar kan je vrouw, financieel gezien wel andere dingen doen met een vriendin bijvoorbeeld? Heeft ze vriendinnen?

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 16:46 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Kaaskopje, je laatste summiere kroniek van de feiten lijken me wel correct. De problemen die ik hier aankaart werden erger toen mijn vrouw in prepensioen ging en zodoende die contacten verloor die ze dagelijks had op haar werk.

Dat begreep ik ten volle dat dat haar zwaar viel. Ik kon dan ook niet anders dan toekijken wanneer ze op allerlei manieren opnieuw dat sociale contact opzocht en solliciteerde naar vrijwillegerswerk in de ouderlingenzorg.

Dat is contradictorisch zul je zeggen en je hebt nog gelijk ook. Daar zitten ouderlingen die er veel slechter aan toe zijn dan mezelf, maar dan op een ander manier door haar behandeld worden.
Dan zul je zeggen : jij bent jaloers man, je vrouw gaat zich populair maken bij een stelletje ouderlingen terwijl ze je zelf minacht. Dat is de essentie van één van haar opvattingen over sociaal contact. Dat gaat er bij mij niet in. Hoe zou je zelf zijn overigens ?

Zo komen we steeds tot die rode draad in dit verhaal, nl. dat zij eens uit het huis ze een metamorfose ondergaat zoals een ontluikende bloem.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze gelet op haar houding t.o.v. mijzelf, de oorzaak van haar gedrag wil wijten aan mijn gedrag thuis.

Even terzijde, laatst waren we even binnengewipt bij m'n schoonzus die onlangs weduwe werd. Op het einde van het gesprek en bij het afscheid ging ze weer te keer toen ik m'n schoonzus bepaalde opmerkingen gaf over de toestand van haar woning, m.a.w. goedbedoelde opmerkingen dat er een en ander moest geklust worden en ze nu iemand moest aanstellen om dit te doen aangezien haar echtgenoot - mijn broer - overleden was. Al vlug kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat dit nu het moment niet was en dat ik van die dingen toch niet veel meer kon doen ... waarop m'n schoonzus verontwaardigd m'n vrouw aankeek bedoelend waarom zeg je dit nou ?

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 16:48 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Nou Kaaskopje, als je even het hele topic doorleest, zul je merken dat ze een hoop vriendinnen (en misschien ook vrienden) heeft waarmee ze regelmatig er een op uit trekt.
Natuurlijk hoor ik daar niet bij of wat dacht je.

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 16:51 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Rode Krullebol, dank je voor de bijdrage.
Je opmerkinng is terecht. Heb je er een idee van hoe iemand zich voelt die in het ongewisse verkeert over de ontrouw van zijn vrouw ? Daar allerlei tekens van merkt maar niks kan bewijzen ?

Marileen

Marileen

22-08-2017 om 17:02

en toch...

Je zal overal gelijk in hebben, en zo te horen doet ze vreseijke dingen en offer jij je op. En toch klinkt het als een klaagzang. Waarom blijf je nog dan? (denkend aan alle keren dat ik mijn vriendinnen de kop heb gek gezeurd met "ja maar moet je horen, hij doet dit, en hij doet dat", verontwaardigd zijn als ze vroegen 'maar waarom ga je niet weg', dus dank je wel voor de spiegel die je me voorhoudt, ik herken er veel in van mijzelf en krijg daardoor inzicht in eigen situatie)
Het komt allemaal heel passief agressief over. (zie je antwoord op Rode Krullenbol) Je bent eigenlijk gewoon heel kwaad op haar. Waarschijnlijk terecht. Doe daar iets mee. Blijf niet klagen en wachten tot zij verandert. Onderneem zelf iets. (Maar nu verwacht ik een verhaal dat dat eigenlijk niet mogelijk is want je dag zit al vol)Het is een mindset: de mindset: het gaat nu om mij, ik zorg dat ík het leuk heb. Succes!

rode krullenbol

rode krullenbol

22-08-2017 om 17:09

Hmm ... (2)

Maar wat nu als het allemaal één groot misverstand is?

Haar bedenkingen speciaal ten aanzien van de tijd die je doorbrengt met computeren, geven wellicht te denken. Mogelijk voelt zij zich onheus behandeld door jouw uitdrukkelijke verdenking van huwelijkse ontrouw. Mogelijk zij heeft zij bedacht, dat die beschuldiging aan haar adres voor haar gerede aanleiding is om nu juist jou te gaan verdenken.

Over het venijn waarmee zij jou tegemoet treedt: het betreft zonder meer bedenkelijk gedrag, maar, dit gezegd hebbende, misschien is dit haar manier om jou duidelijk te maken hoe het voelt onheus te worden beschuldigd. Hoe dan ook; een vrouw die zich gegriefd voelt door haar partner gedraagt zich nu eenmaal anders dan iemand die in harmonie met hem leeft.

Ook een beschuldiging van vreemdgaan kan de vertrouwensbasis van een huwelijk dermate beschadigen, dat de relatie danig onder druk komt te staan.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-08-2017 om 17:39

Buitenshuis en thuis

Ik denk dat iedereen buitenshuis een beetje anders is dan thuis. Buiten zet je je beste beentje net even wat harder voor, glimlach je misschien wat vaker, allemaal vanwege 'sociaal wenselijk gedrag'. Thuis is ze thuis en kan dat masker van sociaal wenselijk gedrag weer af. Maar óók, buitenshuis kan ze misschien op een andere manier zichzelf zijn dan thuis. Met andere mensen heb je een andere 'chemie'. Dat hoeft niets te zeggen over hoe ze tegen jou aankijkt. Door wat jij hebt verteld, komt hoe ze tegen jou aankijkt echt niet sympathiek over, dat is duidelijk. Ze mist dus misschien iets wat ze buitenshuis wel ervaart. Vraag haar wat dat is. Wat mist ze thuis? Vraag haar ook waarom ze je sukkel en dergelijke denkt te kunnen noemen. Probeer niet te 'klagen', maar echt te bespreken hoe zij zich hieronder voelt en waarom ze bepaalde dingen zegt. Je vrouw is gelijk aan jou, waardoor je bepaalde zaken net even anders zult moeten zeggen dan bij kinderen, maar ik heb tegen mijn dochter wel eens gezegd dat ik bepaalde uitspraken echt niet accepteer. Dat hielp wel. Maar tegen je vrouw zou je het anders kunnen uiten.

Minnie

Minnie

22-08-2017 om 18:12

Tsja

Eerlijk gezegd klink je niet als een gezellige vent om de hele dag mee thuis te zitten. Dat je jezelf weet te vermaken is fijn voor je maar zoals je het opschrijft vind jij het meer een olympische prestatie. Maar misschien wordt het tijd dat je je realiseert dat wat goed is voor jou wellicht helemaal niet zo optimaal is voor je vrouw. In post #6 vraag ik een beetje door naar hoe gezellig je nog bent maar het enige wat ik lees is dat je het niet kunt opbrengen want te snel moe. Terwijl ik dan denk: sjok wat minder mee naar dat winkelcentrum (sowieso een goed plan denk ik), was de auto een keer niet, maak een vrolijke schaal met rauwkost, humus, tzaziki en avocadodip, zet er matig maar gezellig andere hapjes naast, nodig wat mensen uit voor een potje kaarten oid waarbij je op voorhand gewoon zegt: sorry lieve mensen maar de koek is bij mij om half elf op, of tien uur whatever. Waar een wil is, is een weg.

Volgens mij heb je gewoon moeite met accepteren dat jouw vrouw andere dingen in het leven nodig heeft dan jij. Vind je dat zij op dezelfde manier moet omgaan met jouw beperkingen. Heb jullie ooit met elkaar gesproken over de impact van jouw medische gedoe op háár leven? Het is misschien taboe maar voor een partner van een patiënt is het echt mega ingewikkeld. Je moet je wel aanpassen maar hebt nagenoeg geen invloed op de situatie. Als 'patiënt' kun je besluiten jezelf te pushen of niet, iets uitproberen. Als partner van sta je erbij en kijk jr ernaar. Dat is echt niet eenvoudig. Is dat bij jullie weleens besproken?

Hopeless

Hopeless

22-08-2017 om 20:57 Topicstarter

Vrouw gaat eigen weg

Hallo Minnie, dank je voor je bijdrage.
Om met de deur in huis te vallen : ik begrijp niet goed hoe je zoiets durft te schrijven. Dat ik nu misschien geen gezellige vent meer ben, is best mogelijk. Zoals je weet is er een en ander gebeurd dat daar oorzaak van is. Je keert de feiten om. De kip en het ei weet je. Als ik werkelijk altijd die engerd was, wees er dan maar zeker van dat er nooit iets zou geweest zijn tussen mijn vrouw en mezelf. Daarvoor waren wij te enthousiast toen we jong waren.

Je opmerking dat ik me maar eens moet afvragen welke impact de gezondheidsperikelen van mezelf op mijn vrouw hadden, vind ik nou echt kort door de bocht. Ik hoop dat ik me vergis, maar heb jij ooit een zware ingreep meegemaakt op je 40ste, een kind van 7 hebt, kans dat je je werk verliest en bovendien een hypotheek af te lossen hebt ?

Iederen heeeft de mond vol dat de entourage van de patient in het bijzonder omzichtig moet behandeld worden. Maar sta jij wel even stil wat de patient zelf meemaakt ? Besef jij wat er op het spel staat als er iets verkeerd afloopt ? Ik denk het niet.

Dat dit alles dan een nefaste invloed kan hebben op de patient zelf is niet uitgesloten. Als je bovendien geen enkele medewerking krijgt van die entourage - mijn vrouw dus - die er zich lakoniek vanaf maakt met de woorden : “als je het niet aankunt ga dan naar een psychiater …”

Dat vind jij natuurlijk leuk om zo een reactie te moetgen incasseren ? Ik niet hoor. Eerlijk, op dat moment zakt de moed in je schoenen en vraag je je wel af waarom je dergelijke problemen met je vrouw moet bespreken.

Ik moet alweer die rode draad ophalen in dit topic. Mijn vrouw is zodanig geobsedeerd door haar eigen welzijn dat zij zich momenteel niks meer aantrekt hoe het met mij evolueert. Als dat dan overkomt als een klaaagzang, dan zijn alle topics die hier op dit forum besproken worden, allemaal klaagzangen. So what.

Als ik al die klussen doe, als ik mee sjok met haar is dat verdorie om haar te behagen, om trachten te redden wat er te redden valt, al is het misschien vechten tegen de bierkaai, verdraaid nog aan toe.

Ik kan morgen naar de rechter stappen en een en ander regelen met het oog op een echtscheiding. Wat dan ? Dan ben ik nog een grotere pineut als ik nu ben. Of niet soms ?
Ik tracht de zaak nog draaiende te houden, maar verlies stilaan alle hoop.
Dat laatste had ik graag hier nog gevonden, maar dat zal niet lukken vrees ik.

Man

Man

23-08-2017 om 07:36

Hopeless

Ik lees nu even mee in je topic. Het is niet bedoeling om e.e.a. hard over te laten komen, maar een andere kijk dan de dames hier is wellicht wel op zijn plek.

Allereest vind ik dat binnen een relatie ruimte moet zijn om ieder zijn eigen hobbies of activiteiten te kunnen doen. Daarnaast is zijn er activiteiten die je gezamelijk onderneemt. Alles op basis van gelijkwaardigheid.

Zoals je zelf ook aangeeft is de gelijkwaardigheid in je relatie volledig zoek. Je vrouw staat op een voetstuk en niemand heeft haar daar van af gehaald. Ik lees uit je verhaal dat je je vrouw, even overtrokken, aanbeden hebt.

Uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat een vrouw op een voetstuk zetten killing is voor het zelfvertrouwen van de man (of andersom als rollen zijn omgedraaid). Uiteindelijk zal de partner als voetveeg worden gebruikt voor het pleasen van eigen welzijn.

Zoals ik nu even jou verhaal inschat ben je door al je fysieke beperkingen minder mobiel. Daarnaast is de manier waarop je vrouw nu met je omgaat niet bevoordelijk voor je mentale welzijn. Voor mijn gevoel word je steeds meer 'misbruikt' voor haar status.

Als je het financieel kan trekken zou ik eens een tijdje op jezelf gaan zitten en de 'verzorging' voor je vrouw laten vallen. Laat haar nu haar eigen 'huishoudelijke' boontjes maar eens doppen. Dat je maling hebt aan haar voetstuk maar dat je voor jezelf kiest. Ga je eigen gang, laat zien dat je haar niet nodig hebt.
De situatie kan zich dan op 2 manieren ontwikkelen, of ze wordt wakker en beseft zich waarin ze in is terecht gekomen of ze gaat haar gang verder en bekommert zich niet om je.
In het laatste geval kun je haar liever kwijt dan rijk zijn en verder je eigen pad gaan volgen.

De stap naar de rechter zou ik op dit moment nog niet maken, Ik zou haar eerst de mogelijkheid nog even om van haar sokkel af te stappen.

Voorkom dat je als voetveeg wordt gebruikt en je eigenwaarde helemaal verliest. Er zijn genoeg dames die een moord zouden doen voor een man zoals jij.

Jasmijn

Jasmijn

23-08-2017 om 09:33

toch relatietherapie

Het is al eerder geschreven door mij en door anderen, ik zou toch blijven hameren op relatietherapie. Ze kan dan wel zeggen 'ik heb dat niet nodig' maar dat slaat natuurlijk nergens op. Beargumenteer dat het met jullie samen niet goed gaat op dit moment, noem wat voorbeelden die je hier noemt, het kleineren, geen sex enzovoorts, ze moet toch snappen dat dit niet echt normaal is, en vraag me wel degelijk af of ze zelf zo gelukkig is. Het buitenshuis gaan lijkt op een soort 'vlucht'. Probeer tot haar door te dringen dat het voor jullie allebei toch leuker is als jullie weer wat gezelliger met elkaar kunnen omgaan.

Marileen

Marileen

23-08-2017 om 13:15

communicatie

Vraag ik me af of je wel open staat voor feedback. Als ik kijk naar je reactie op Minnie, en op andere welgemeende kanttekeningen, zie ik dat je alleen maar afhoudt: "hoe durf je zo iets te zeggen" "weet je wel wat het is om gezondheidsproblemen te hebben, ik hoop het niet voor je" "of het nou helpen is of iets anders, ik doe het basta!" "ik moet weer de rode draad ophalen hier: mijn vrouw... etc"
Minnie oppert dat je vrouw het misschien ook niet makkelijk heeft en krijgt dit antwoord "Je opmerking dat ik me maar eens moet afvragen welke impact de gezondheidsperikelen van mezelf op mijn vrouw hadden, vind ik nou echt kort door de bocht. Ik hoop dat ik me vergis, maar heb jij ooit een zware ingreep meegemaakt op je 40ste, een kind van 7 hebt, kans dat je je werk verliest en bovendien een hypotheek af te lossen hebt ?

Iederen heeeft de mond vol dat de entourage van de patient in het bijzonder omzichtig moet behandeld worden. Maar sta jij wel even stil wat de patient zelf meemaakt ? Besef jij wat er op het spel staat als er iets verkeerd afloopt ? Ik denk het niet."

Dat is passieve agressie. Je kan ook zeggen: "goh nee daar hebben we het nooit over gehad." Of, als dat eerlijker is: "nee en het interesseert me geen hol want ze doet superlelijk tegen me" of "ja in het begin wel, maar na een jaar kon ik haar niet meer bereiken"

Kijk bij zulke antwoorden kunnen we verder gaan kijken hoe het aan te pakken. Maar als je antwoordt zoals het citaat hierboven, slaat het alles dood. Kan je dat begrijpen?

Andere voorbeelden van niet assertieve communicatie: (bv. als iemand zegt "goh maar het is naar als je onterecht van vreemdgaan wordt beschuldigd") "maar weet je wel hoe naar het is om vermoedens te hebben en die niet te kunnen achterhalen". Je gaat meteen in de tegenaanval hier. Maar je zou ook kunnen zeggen: "ja ik weet het niet zeker en om mijn huwelijk te redden moet ik daar achter komen" of "ja dat zou ik ook heel naar vinden, maar wat moet ik nou want ik weet bijna zeker dat dat zo is." Of "ja daar is het vast komen te zitten, daar moeten we het weer gaan oppakken door eerlijk erover te praten en als dat niet kan moeten we maar opbreken" Kijk dan kan je weer verder, je lijkt zo vast gekomen in niet-communiceren en aannames. En daar zal het gedrag van je vrouw mee te maken hebben. Hoe zij op jou reageert en jij op haar. Maar als jullie er nog wat van willen maken zal je toch echt moeten communiceren en niet alles wat een ander zegt terugketsen.

sterkte

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.