vrouw gaat vreemd
Hallo allemaal,
Ik weet dat er al meerdere draadjes lopen over zoiets, maar dat zijn de vragen van andere. Ik start hier mijn eigen vraag...
Wij zijn een gezin met kinderen 2 en 7 jaar.
Wij zijn nu net 9 jaar samen waarvan bijna 7 jaar getrouwd.
Wij hebben thuis problemen met het opvoeden van onze oudste zoon. Vanaf zijn 2e jaar merken we al dat er iets was, maar wat?! Na veel onrust thuis daardoor zijn we elkaar ook verloren. Ik ben veel boos geweest en heb ook een aantal woedebuien gehad waarbij ik vooral schreeuwde tegen de kids. Gebeurde niet regelmatig. Het was een opbouwen van irritatie totdat weer die bom barstte.. Verder werk ik onregelmatig en heb daardoor een slecht slaappatroon. Tussen mijn vrouw en mij ging het daardoor ook minder. Gevolg mijn boosheid was ook dat bij haar telkens een stukje gevoel wegging. Wat ook gebeurt in zo'n situatie is dat er op een gegeven moment alleen naar alle negatieve dingen gekeken wordt en niet meer naar de leuke positieve dingen. Door mijn onregelmatige werktijden ben ik ook veel thuis. Mijn vrouw heeft nu geen werk en zit al 7 jaar thuis. In de tussentijd wel meerdere studies gevolgd, maar door dit alles zien we elkaar ook nog eens veel en dat werkt niet mee voor het opbouwen van irritaties (bij haar)
Nu terug naar onze zoon. Daar weten we na 5 jaar zoeken sinds januari dit jaar dat hij hoogbegaafd is. Nu pas weten we "hoe" onze zoon denkt en kunnen we hem enigszins begrijpen. We zijn nu veel aan het lezen en passen verschillende technieken toe.
Mijn zoon loopt hiervoor nu ook bij een psycholoog en ik ook. Mijn zoon voor begeleiding over hoe hij is. En ik vooral om mijn boosheid onder controle te krijgen. Handvatten om irritaties niet op te kroppen zo dat die bom niet zal barsten. Dit is een traject waarbij je er niet meteen vanaf bent. (kleine stapjes) Toch werd het mij 7 maart j.l. teveel met prikkels om me heen trapte ik tegen een ikea doos en die ging daarbij kapot.
Mijn vrouw vertelde 's avonds dat de koek op is en ze niet meer verder wil.
Tot zover kan ik alles begrijpen. Wat nu blijkt is dat mijn vrouw zich bij meerdere facebookgroepjes heeft aangemeld voor hoogbegaafdheid. Daarbij een vraag gesteld waarbij er iemand op antwoordde. Dit contact (mannelijk) vond zij fijn en had ze steun aan. Ze was ineens veel meer met de telefoon aan het appen.
Toen ik 7 maart boos was geweest gingen we met verdriet uit elkaar en zij ging naar een vriendin.. In de dagen en weken erna hebben we nog gepraat, maar ze gaf maar aan dat het gevoel gewoon op is. Therapie stond ze nog voor open. Ik voelde toch dat er nog meer was en vroeg haar op een avond of ze echt wil werken of dat er al een ander is.. daarbij beaamde ze na een korte stilte dat ze wel contact heeft gehad met een ander. Ik vroeg haar of ze hem ook al had gezien, maar dat was niet zo zei ze heel stellig. De week erna was ik voor werk 4 dagen in het buitenland en na terugkomst was alles ineens in zo'n sneltreinvaart gegaan (in haar hoofd). Ze wilde geen therapie meer en gewoon weg....rust..scheiden....
Ik vroeg uiteindelijk waar ze echt was geweest die avond. Ze bleef tot 4x zeggen naar een vriendin, maar uiteindelijk bevestigde ze dat ze naar hem is geweest. (ook getrouwd en 3 kinderen) Ik vroeg wederom of er iets gebeurt is, maar het was alleen praten. Hij begreep haar enzz (zo cliche)
Nu kwam er maandag een appje binnen (haar tel lag op tafel en dat licht dan op)
"kan niet wachten je weer te zien *hartjes*"
De grond zakt gewoon onder me vandaan. Ze heeft uiteindelijk bevestigd dat er wel gezoend is die avond, maar verder nog niets. Maar ik ben gekke henkie niet. Ze heeft nu al 3x gelogen. Niet alleen tegen mij, tegen mijn zus, tegen vriendinnen verteld ze niet het hele verhaal, haar zussen verteld ze niet het hele verhaal enz.. (ze verteld alleen dat er contact is geweest.)
Nu zegt ze eindelijk eerlijk dat ze verliefd is en dat hij dat ook is. Ik heb haar gezegd dat ze nu alles niet redelijk ziet. Alles door een roze bril en dat ze moet oppassen wat ze doet met de kinderen.
Ik heb erkend dat ik ook onderdeel van het probleem ben. Ik kan dit vreemdgaan los zien van de situatie. Dit is een gevolg van de situatie. Zover lukt het mij nog wel. Heb haar gezegd dat ik snap dat je gevoelens kan krijgen voor een ander en dat dat een fijn gevoel is en dat ik er alles aan kan doen, maar dat dat niet tegen het " fijne" gevoel kan wat je nu hebt (verliefdheid). Daarbij zei ik ook dat zij wel de mogelijkheid heeft de stekker eruit te trekken en te gaan vechten voor je gezin en kinderen.
Daarbij geeft ze na de stekker en niet uit te willen trekken en als ze daarmee een fout begaat de consequenties te zullen aanvaarden..
Ik voel me nu boos, onmacht, aan de kant gezet, gebruikt (9 jaar lang voor gezorgd en alle studies enz..... ), gefrustreerd en belazerd.. Ik kan het voor mezelf alleen een plaats geven als ik weet dat we er alles aan gedaan hebben, maar dat heb ik nu niet. Door dat fijne stofje wat ze nu door die verliefdheid heeft heeft ze GEEN idee wat dit voor mij betekend. Laat staan de kinderen. Hoeveel pijn dit geeft. Hoeveel schade dit geeft....
Ze moet echt alles goed op een rij zetten en beseffen wat ze doen, maar dat lukt niet met een derde persoon erbij....Hoelang moet ik wachten? Hoelang kan ik wachten..Het idee alleen al..iemand anders met haar..
Mijn emoties zitten nu heel hoog, dus denk dat ik het even moet laten rusten.. Ben nu 4 dagen uit huis en dan zij weekend weg. Kinderen blijven gewoon thuis..
Is er een mogelijkheid door te dringen bij haar zonder haar verder weg te duwen??
(sorry voor het lange verhaal...zit me hoog)
Gebroken man
Hallo Gebroken Man, zo herkenbaar. Ik ben een vrouw, in bijna exact dezelfde omstandigheid. Maar dan dat mijn man vreemd is gegaan en eigenlijk jouw verhaal. Wij zijn nu een paar maanden verder. De eerste weken leek mijn man in een waas en verwart en wist niet wat hij moest doen (dat was nadat hij het verteld had..ook zo'n beetje in dezelfde volgorde als jij. Eerst niet verder willen..en daarna kwamen de apen uit de mouw). Ik ben erachter gekomen dat ik jarenlang (3?) bedrogen ben, waarvan ze in het laatste jaar steeds meer contact hadden). Ze hebben een enorme band op kunnen bouwen zo. Ik heb werkelijk niets in de gaten gehad, behalve dan dat ik een afstand voelde (die ik nu heel goed begrijp). Ik zie ook mijn eigen fouten in en kan daardoor nog verder, maar alleen als zij samen geen contact meer hebben. Dat heb ik vanaf het begin wel heel duidelijk gemaakt, hoe eng ik dat ook vond, want daar hangt een risico aan vast. Ik heb het nog heel vaak heel duidelijk moeten maken, want het loslaten wilde niet zo lukken nog. Hij beseft wel dat als hij bij het gezin wil blijven dat zij er niet naast kan, maar het valt hem moeilijk om niet af en toe te vragen aan haar hoe het gaat. Waarna zij weer hoop krijgt etc. etc. Ik heb wat dagen in de hel meegemaakt de afgelopen maanden. Ik ben vooral bang en onzeker nu. Opboksen tegen een verliefdheid is een oneerlijke strijd. Het moeilijke van deze situatie is, is dat hij het eigenlijk niet meer zag zitten terwijl het denk ik vaker voorkomt dat de trouwe partner achter de affaire komt en de vreemdganger dan zijn best gaat doen. Maar ik moet in mijn geval dus mijn man ook nog eens overtuigen dat ik leuk genoeg ben om wél bij te blijven. Terwijl ik eigenlijk zo ontzettend behoefte heb aan bevestiging en liefde van zijn kant. Maar hij gedraagt zich voornamelijk ook als degene die iets aangedaan is in het verleden. Wel heeft hij na ongeveer 3 weken vastbesloten dat hij met ons als gezin verder moet en dat hij haar dan ook los moet laten. Dat is mijn houvast, dat hij er ook het beste van wil maken samen. Ik zie hem wel steeds opener en blijer en relaxter worden (dat verborgene wat ik jaren aanvoelde is bijna helemaal weg) en daar put ik dan ook weer mijn hoop uit. Het is eigenlijk vooral overleven in hoop nu. Het is slopend, écht slopend geweest de afgelopen weken/maanden, maar echt verdriet voel ik nu alleen nog in vlagen gelukkig. Als ik ze samen voorstel met zijn gedachten bij haar..dan overmant mij het grote verdriet.
Ik wilde nu eigenlijk een eigen topic beginnen om een lotgenoten groepje te vormen hier, ik heb zo'n behoefte aan mensen die me snappen, maar die er ook voor willen gaan en ik wil ook niet steeds in andermans topics stoken. Maar nu zag ik toevallig jouw bericht en wilde even reageren..hopelijk heb je er wat aan.
gebroken man
Lijkt me heel gezond dat er eens een flinke confrontatie ontstaat. Langs elkaar heen leven hou je echt niet eeuwig vol. Zie het als een mooie gelegenheid om je relatie samen opnieuw te definieren.
onzeker
Ik herken dat trouwens ook hoor, dat ze GEEN idee hebben wat dit voor je betekent. Het lijkt wel alsof ze voornamelijk met henzelf bezig zijn. Hij zei wel sorry, hij heeft me ook echt uren getroost in zijn armen wanneer het mij teveel werd, maar ergens lijken ze dan niet op aarde in het hier en nu. Ik wilde echt niet dat hij een beslissing zou maken op basis van zo'n emotie. Verliefheid gaat over..en wat als hij dan de verkeerde keuze heeft gemaakt. Hij zou dan alles kapot hebben gemaakt want dan nog terug komen is denk ik niet mogelijk. En wat mij ook verdriet doet is dat hij plotseling vergeet dat wij samen ook van die fijne tijden hebben gehad. Hij herinnerde zich alleen maar wat er NIET leuk was tussen ons. Ja..dat is verdrietig om dan machteloos tegenover te zitten. ''Gelukkig'' ben ik zelf ook verliefd geweest in een relatie (niets mee gedaan verder) en weet ik wat het met je doet en hoe spijt je kan hebben achteraf (soms zelfs pas een jaar erna). Ik weet dus wel wat hij nu doormaakt, maar helaas weet je nooit wat die ander gaat besluiten en vooral die onzekerheid maakt het zo ontzettend moeilijk.
raar
Punt is bij mij dat ze er nu bewust voor kiest om door te gaan. Ze schrijft letterlijk dat ze de stekker niet uit wil trekken en als later blijkt dat ze een fout begaat ze de consequenties zal accepteren.
Wat ik, vrienden of wie dan ook nu tegen haar zegt dat wordt beantwoord met ja en amen en vervolgens lekker verder gaan. Ze gaat nu op in haar eigen wereld om het maar even zo te zeggen.
Ben ik dan naief om te denken/hopen dat ze terug komt. Het gaat wel om mijn gezin en kinderen. Ik heb haar hoog zitten, maar hoe ze nu doet is 180 graden ten opzichte van hoe ik haar kende een aantal weken terug.
Wat verliefdheid allemaal niet kan doen met een mens...Zoals ik al zei snap ik, gezien de omstandigheden, dat ze gevoelens kan opbouwen voor een ander. Ik vind het alleen zwak/laf om eraan toe te geven en meteen alles op te geven zonder er alles aan gedaan te hebben.
Ik kom uit een gezin van ouders gewoon bij elkaar en de woorden gezegd tijdens het trouwen betekenen wat voor mij...voor en TEGENspoed.. Dit is een "tegen" dat is klote om het maar even zo te zeggen, maar wel wat aan te doen.
Zo denk ik alleen nu, maar je hebt er 2 nodig. En die andere heeft nu een roze bril op en ziet alles in een soort van tunnelvisie...
Ik zie ook niet hoe ze de toekomst straks ziet... kinderen in een flatje ergens 8 hoog achteraf beetje partneralimentatie (ze werkt verder niet) kinderen boos en verdrietig op ONS.. Dat doet me nog het meeste zeer. de kinderen.... Die kiezen hier niet voor. En de oudste is al zo gevoelig...
Kan nog wel even doorgaan, maar wil gewoon weten of ik er nu tussen kan komen zonder haar verder weg te duwen?
Bedankt voor je reactie ELF ..wetende dat ik niet alleen ben..
Werkt niet
Pas in elk geval goed op jezelf. Dat je vrouw niet werkt betekent dat ze ook niet makkelijk kan besluiten om weg te gaan. Sommige vrouwen kiezen er dan voor om de kaart van 'huiselijk geweld' of ' kindermishandeling' te spelen. Dan hebben ze in elk geval opvang met de kinderen. Dat is een familielid van mij overkomen. Ook de verwachting dat na scheiding pa wel alles kon blijven betalen was niet erg realistisch.
Blijf liefdevol
Ja, ook ik ben van de trouw tot op de dood. Zelfs nú nog, na wat mij is aangedaan. Ik hou zelfs nog steeds van hem en ik snap zelfs hoe dit heeft kunnen gebeuren (de verliefdheid). Ook mijn man wist eerst niet wat hij wilde en heeft ook erg veel risico's genomen, zelfs nadat het uitgekomen was. Hij ging zich echter niet veel later gelukkig wel realiseren dat hij niet zomaar zijn gezin kan kapotmaken voor iets als dit en dat hem dat ook niet gelukkig zal maken en alleen maar weer ellende brengt. Ik denk niet dat hij dit eerder echt zo realiseerde, hij hoopte/dacht dat ik ermee in zou stemmen om uit elkaar te gaan omdat hij dacht dat ik toch niet meer zoveel om hem gaf. Bleek het tegendeel waar en ineens was de ellende niet meer te overzien voor hem. Wat ik je als tip denk ik wel mee kan geven is dat je moet proberen liefdevol naar je vrouw te blijven, wat je volgens mij al heel erg goed doet! Het is de enige manier waardoor je je huwelijk nog kan redden. Ik denk dat ik beter vanuit mijn vrouw-zijn kan spreken en kan refereren aan een periode dat ik stapelverliefd was op iemand anders omdat ik die aandacht in mijn relatie zo mistte toen. Ik heb ondanks mijn verliefdheid echt voor mijn man gekozen, door ons verleden, kinderen maar ook doordat hij zich zo liefdevol opstelde. Terwijl ik ook echt best lang heb gelooft dat ik ze beide kon behouden. Dat hoop je dan natuurlijk als je verliefd bent. Hij is wel boos geweest, heeft detective gespeeld en we hadden nare momenten waarin hij mij van alles verwijtte, maar ik zag mijn verliefdheid als iets puurs en helemaal niet iets wat zo ontzettend erg was. Ik zág zijn verdriet écht niet, ik vond zelfs dat hij niet zo aan zichzelf moest denken. Maar ik zag wél dat hij om mij gaf, hij stuurde lieve berichtjes, vertelde mij hoeveel hij van mij hield, dat hij wilde veranderen, dat hij inzag wat ik allemaal gemist moest hebben etc. Ik heb het toen niet goed opgepakt (ik zou willen dat ik hem toen in mijn armen genomen had). Ik dacht ook een hele tijd dat hij alleen maar zo liefdevol deed om me bij die andere man weg te houden en niet uit pure liefde. Al heb ik wél écht voor hem gekozen en heb gebroken met die andere man. Misschien was het verschil ook dat ik nooit de intentie had bij mijn man te gaan maar deze andere man er hoopte naast te kunnen houden met toestemming van mijn eigen man. Maar nu na jaren zie ik pas hoeveel verdriet hij heeft gehad..ik heb ontzettende spijt dat ik het toen niet voelde en hem niet kón troosten. Wist ik toen maar hoeveel hij echt om mij gaf, het leek toen in mijn roes wat op bemoeizucht. Dat kwam denk ik ook omdat hij naast heel lief ook best boos was daarnaast en uitleg wilde. Ik kon er toen gewoon even niets mee. Je zit dan echt in een hele rare roes. Ik ben zo ontzettend blij dat ik toen geen rare keuzes heb gemaakt en bij mijn man ben gebleven. Als ik die andere man nu zie, dan snap ik echt niet wat er met mij aan de hand was. Ja.. dat ik die aandacht zo mistte. Dat was het alleen maar. En die andere man voelde en vulde dat feilloos aan. Het is een val die vreselijk gevaarlijk is. Nu mijn man in die val zit ben ik dus heel bang en weet ik dat het nog wel een tijdje duurt voor het water rustig wordt. Ik wil nu liefdevol naar mijn man zijn, zoals hij bij mij was toentertijd, omdat dat is waar je naar verlangd als je nog een sprankje hoop hebt op herstel. Misschien is het bij jou nog iets te vroeg omdat je vrouw ervoor kiest die andere man te houden. Dat was mijn nachtmerrie..ik kan alleen verder en werken aan onze relatie als die ander echt uit beeld is. En ik ben nu blij dat ik dat heel erg duidelijk gemaakt. Ik ben verbaasd over mijn rekbare grenzen en ik vraag me af of ik mijzelf niet te kort doe daardoor, maar ik weet gelukkig wel dat ik geen ander erbij wil. Wat mij moeilijk lijkt in jouw situatie is hoe lang je haar de tijd moet geven om haar mening te doen herzien en of dit alleen een reactie is omdat ze oogkleppen van verliefdheid heeft nu. Of dat ze altijd bij deze mening zou blijven. Of blijft ze erbij omdat ze feilloos aanvoelt dat jij dat wel toestaat om alles bij elkaar te houden. Doordat mijn man besefte dat het ellende wordt als hij haar ernaast houdt ziet hij ook in dat hij moest kiezen, terwijl hij eerst ook wel hoopte dat ik het goed zou vinden dat hij haar ernaast kon houden. ECHT NIET!!!! En ik ken iemand waarbij zijn vrouw al jaren een man ernaast heeft omdat hij geen nee durft te zeggen omdat hij bang is dat ze anders bij hem weggaat...het is een hel voor hem. En of je dat wilt? Altijd tweede-rangsje..dan heb ik liever dat ik weet waarvoor degene van wie je houdt gekozen heeft. Dan maar de pijn van de waarheid maar dan kan je wel verder (al zie ik geen leven voor me zonder ons twee...nooit gedaan ook..zelfs nu niet nog). Het is allemaal zo makkelijk gezegd dan gedaan. Ook dat liefdevol zijn. Ik ben het oprecht omdat ik nu als nooit tevoren inzie dat ik met hem verder wil maar als hij even chagrijnig is dan vind ik het heel moeilijk omdat ik óók bevestiging nodig heb en wil zien dat hij moeite doet. Dat doet hij ook..maar ik mis nog wel knuffels en kusjes (die krijg ik wel, ook als ik erom vraag..maar je voelt gewoon dat het nu nog moeite kost. En ik weet ook best dat hij nog met haar in haar hoofd zit omdat ze elkaar nooit meer kunnen zien en dat hij af moet kicken en dat hij zich schaamt tegenover mij etc etc). Ik ben zelf ook wel nieuwsgierig hoe het over 2 jaar is met ons. Ik hoop dichter bij elkaar dan ooit tevoren, maar daarin heb ik zelf een heel erg groot aandeel.
Herkenbaar gebroken man
Beste beroken man, wat een verademing dat er ook eens een man reageerd, ik heb zelf mijn hele verhaal op een ander draadje gezet. Maar kreeg daar geen reactie. Ook waren het allemaal vrouwen, denk toch dat het voor een man met iets anders is dan voor een vrouw. Veel van je verhaal komt zo veel over een met de mijne. Bij mij was het ook veel gelieg. Ik moest er ook zelf achter komen. Het zelfde als jou doordat ze op eens heel veel met haar telefoon zat en hem overal mee naar toe nam, wat ze anders nooit deed. Ik weet niet hoelang het voor jullie is geleden, voor mij nu twee maand. En ik zeg eerlijk het is nog steeds een hel. Eerste drie weken koos ze alleen voor hem en niet voor ons gezin (meisje van 2) dat was een hel. En met alles liegen. En het ergste is dat ze het met vriendinnen heeft gedeeld. Wat ze heeft gedaan dan. Helaas heb ik dat ook gelezen en walg er nog van dat ze zo trots was dat ze het had gedaan. Ook zij was vreselijk verliefd.
Oke bij ons liep het ook niet lekker, maar wat jij ook zij dat is toch nog niet een reden om met iemand anders het bed on te duiken. Ik ben ook van de oude stempel. Trouw in goede maar ook in slechte tijden. Nu wil zij nog wel verder maar na de eerste drie weken steeds te worden afgewezen en steeds probeerde ik het weer. Nu is de puf er bij mij uit. Zij zegt nu dat ze nog veel van mij houd, nou een persoon die in een app stuurt dat ze nooit vreemd zou kunnen gaan omdat ze het niet over haar hart zou kunnen verkrijgen om mij pijn te doen. En er dan achter komen dat ze toen al twee keer sex hebben gehad. Tja dat doet wat met een persoon.
Maar nog maals je verhaal is zeer herkenbaar, ik ben ook nog steeds radeloos wat moet ik doen. Door niet door. Er zijn nog veel meer zaken die zij heeft gedaan tijdens het vreemdgaan maar daar moeten we het maar een andere keer over hebben. Maar ik ken en heb het zelfde gevoel wat jij hebt, het gewoon niet meer weten.
