Waarom doen mensen niks

waarom is wegaan onmogelijk?

Wil je dit jaar in jaar uit blijven verduren dan?

(Ik ben niet een vrouw zoals je zoekt, maar er zijn hier vast mensen die een partner hebben (gehad) die lijkt op de man zoals jij hem beschrijft. Het lijkt net Jekyll en Hyde zoals je het vertelt.)

'waarom doen mensen niks'

is je startvraag. Wat verwacht je dat ze doen dan? Welke concrete acties?

Wespennest

Je zit in een soort wespennest. Je kunt alleen jezelf en je kinderen helpen als je partner niet bereid is om zijn slechte gedrag te stoppen.
Tegelijk als je weggaat heb je weer een dilemma omdat je dan je kinderen wat betreft de omgangsregeling bij je man moet laten.
Omdat je er vanuit gaat dat iemand toch niet van alle inzicht gespeend is kun je proberen om je voorlopig in elk geval thuis meer afstand te geven van je man.
Trek je met de kinderen terug op de bovenverdieping als hij thuis is. Zorg dat je al gegeten hebt. En draag voortdurend de boodschap uit dat dit agressieve gedrag niet acceptabel is en dat jij er alles aan doet om jezelf en de kinderen uit de vuurlinie te halen.
Bel een paar psychiaters op en zoek een goede psychiater die zich bezig kan houden met agressie problematiek. Vrijgevestigd. Wie weet gaat je partner er op in. Hoewel het echt een moeilijke zaak is.
Probeer afspraken te maken wat je man doet als hij agressie voelt opkomen en herinner hem aan de afspraken als je het aan ziet komen.
Analyseer in welke situaties agressie de kop opsteekt en verwijder jezelf tijdig met de kinderen.
Maak afspraken met familie dat ze langskomen om met je partner te praten als hij zich misdraagt. Leg een telefoon klaar waarmee je ze kunt bellen.
Vertrek zonodig naar familie als het weer opdoemt. Bel je man dan op of hij gekalmeerd is anders blijf je weg.
Spreek dit duidelijk met hem af.
Hier kalmeerde ex als mijn vader kwam. Later de wijkrechercheur, maar dat durf ik je niet aan te raden vanwege de link naar jeugdzorg en het gebrek aan hulp dat je daar ook niet kunt vinden.
Maar het publiek maken van dit gedrag, kun je het opnemen op media? kan helpen om je draagvlak en hulp daarbij te vergroten en ook je man te kalmeren.

Agressie afreageren

Heeft het zin om voorstellen te doen als je man zich weer zo agressief begint te gedragen? Zet een grote trampoline in de tuin, voor de kinderen, maar wijs je man er op dat hij ook even kan gaan springen. Wijs een kastje aan waar hij zich op mag uitleven in plaats van op jou. Ga zelf een rondje lopen om hem de kans te geven te kalmeren.

Ik geloof je

Dit gebeurt en het is niet acceptabel. Ik heb zelf een familielid die de agressieve buien van haar man altijd heeft verdragen maar uiteindelijk, toen de kinderen groot waren, eruit gestapt is. Nu zijn ze wel weer bij elkaar. De man heeft in de gevangenis gezeten en is psychiatrisch behandeld en gebruikt nu medicatie. Jammer dat het zo lang heeft moeten duren.
Misschien wil jou man er eerder aan geloven?

Bezorgde moeders

http://www.bezorgdemoeders.nl/content/1/home.html
Misschien kun je hier nog wat van leren en tips opdoen want het valt echt niet mee.

Je moet toch iets

Kan je niet, als eerste stap, toch iemand van je familie, of een vriendin in vertrouwen nemen en daar hulp en steun van krijgen om een plan te maken? Weet je, je hebt waarschijnlijk meer mentale kracht in je dan je zelf denkt. En misschien helpt het je te realiseren dat er eens stappen gezet moeten worden, dit kan zo niet doorgaan maar ik zou weloverwogen, goed voorbereid en voorzichtig te werk gaan want zo te lezen is de situatie heel dreigend. En waarom mensen niets doen? Angst, onwetendheid, bang als bemoeial gezien te worden? Sterkte.

Opnemen?

Ik begrijp hoe moeilijk het is om uit zo'n web te komen. Weet uit ervaring hoe zo'n verandering in jezelf plaats vindt, hoe sluipend dat gaat. En dan de enorme schok wanneer je erachter komt dat je van zelfstandige vrouw verworden bent tot een bang en onderdanig wezen en er is niets meer dat je eraan kan doen. Het maakt het voor mensen ook heel moeilijk om voor te stellen dat 'iemand zoals jij, zo'n sterke vrouw' in zo'n situatie terecht komt, dat laat gebeuren en dan ook nog erin blijft zitten. De kracht om weg te gaan kun je alleen uit jezelf halen, en daar heb je hulp voor nodig. Je zelfvertrouwen lijkt afgebrokkeld, weggenomen, opgelost in het niets maar heus, geloof me, het zit nog ergens in je. Het feit dat je nu stappen aan het ondernemen bent (posten op dit forum) is een bewijs. Die zelfstandige, sterke vrouw is ergens in jou en zal op een dag weer naar boven komen. Al is het alleen maar om je kinderen te beschermen, maar ergens zal er iets gebeuren wat maakt, dat je opstaat, en als een phoenix op de brokstukken zal staan, klaar om opnieuw te beginnen (of eigenlijk: het normale leven oppakken, want waar je nu in zit, is niet normaal).
Iets dat in me op kwam: kun je niet op een of andere manier een keer zo'n tirade opnemen, met je mobiel of zo? Ergens een camera neerleggen die filmt, zodat je bewijs hebt voor andere mensen? Er zijn tegenwoordig zoveel van die dingen te koop met sd-kaartjes verstopt in pennen, potten en als alarmsysteem (eBay, marktplaats). Verzin iets, zorg dat je bewijzen krijgt. Horen je buren nooit iets? Het is een vreselijk geheim om mee te dragen en misschien moet je daar beginnen: het niet langer een geheim laten zijn. Vertel je familie dat het niet zo goed gaat thuis. Je hoeft niet in detail te treden, maar laat ze weten dat er problemen zijn. Hoe oud zijn je kinderen?

Niet gezien

Toen ik reageerde in #16 had ik jouw reactie #14 nog niet gezien en zo lijkt het alsof ik deze negeerde. Ik geloof je ook en wilde dat ik iets kon doen. Ik denk dat het nu tijd is om niet meer op hulp te wachten maar er om te vragen. Nogmaals heel veel sterkte.

Angst en kracht

Ik geloof je ook.

Ik herken veel alleen mijn man gebruikte geen fysiek geweld naar mij. Verder wel veel naar gedrag terwijl hij naar de buitenwereld rustig, vriendelijk en zo was/is. Gaf mij ook altijd de schuld.

Net als voorgangsters: je hebt kracht in je en het is belangrijk die weer - met hulp van een coach of therapeut - weer naar boven te halen. Dan kan je stappen zetten.

Verzamel bewijs. Je kunt geluid opnemen op je telefoon (gratis apps). Kan onopvallend, evt ga je even naar het toilet om hem aan te zetten. Wel handig als je een hoesje om je mobiel hebt en zorgt dat je je mobiel altijd bij je hebt dan valt het niet op als je die in de buurt hebt als je hem aangezet hebt. Dus begin eerst met een hoesje en gem steeds bij je te hebben.

Angst is een slechte raadgever!

Waarom kan je niet bij hem weg? Ik herken het, daar niet van, maar volgens mij is het geen feit, maar zie je redenen waarom je niet bij hem weg Wilt gaan. Dar is toch iets anders.

Waarom heb je het je eigen familie en vriendinnen nog niet verteld? Begin daarmee! Zij kunnen je helpen.

Oh en wat mij uiteindelijk overtuigde dat ik echt iets moest doen was: Dat zijn respectloze gedrag naar mij zo'n slecht voorbeeld naar de kinderen toe was.

Cassandra complex

https://en.wikipedia.org/wiki/Cassandra_(metaphor)

Je wordt niet geloofd omdat het voor normale mensen ongelooflijk is dat je in zo'n bedreigende situatie terecht kunt komen. Tot het te laat is.
Het is belangrijk om het toch aan familieleden te vertellen. Niet om je man zwart te maken maar om de ernst van de situatie duidelijk te maken. En ze bij je veiligheid te betrekken.

Er zit nogal eens een onbehandelde psychiatrische stoornis achter waardoor iemand emotioneel zeer onrijp en instabiel is en reageert. Thuis waar ze zich veilig voelen want hetzelfde gedrag in publiek zijn ze zich scherp van bewust dat dat niet getolereerd wordt. Het zijn soms juist hele charmante mensen die met hun publieke presentatie proberen goed te maken dat ze sociaal nog weleens te wensen overlaten.
Lees je in zo kom je op ideeën. En realiseer je ook dat je man zich heel onveilig kan voelen en probeert met dysfunctionele methoden als agressie veiligheid voor zichzelf af te dwingen. Zijn veiligheid is ook jullie veiligheid zolang je je niet aan hem kunt onttrekken.

Hulp

komt pas als je begint met jezelf helpen.

Je geeft aan de je niet weg kunt, waarom niet? Wat is de reden dat je niet contact opneemt met een 'blijf van mijn lijf huis'? Of Samen Veilig? Desnoods pak je een paar tassen/koffers en ga je naar het Leger des Heils of naar het politiebureau. Geef duidelijk aan dat jij vanwege de veiligheid van de kinderen niet teruggaat naar je woning zolang je man er is.

Kracht

Je schrijft dat je vroeger zo sterk was en nu niet meer. Dat jij dit allemaal in je eentje volhoudt getuigt juist ook van een enorme kracht. Geen wonder dat mensen denken dat je geen hulp nodig hebt, want je doet het toch allemaal zelf? Die valkuil ken ik heel goed! Gebruik je kracht eens om een famililid in vertrouwen te nemen (en je huisarts). Je zou wel eens kunnen merken dat je helemaal niet de enige bent in jouw familie met deze problematiek. Vaak zijn het patronen waar je geen weet van hebt. Dat geldt trouwens ook voor je man.

Kun je ongezien geld sparen?

Ik zou beginnen met geld wegzetten. Zorg dat je wat achter de hand hebt, voor als je de moed bij elkaar hebt geschraapt om weg te gaan. Ik geloof bij 'dit soort' mannen niet zo in een wonderbaarlijke ommekeer. En als die ommekeer er al kan zijn, mag hij dat mooi zonder huisgenoten doen, die hij als therapeutische boksbal kan gebruiken. Banken sturen geen papieren afschriften meer als je daar niet om vraagt, dus hij hoeft het niet te zien als iemand je daarbij wil helpen (geld contant aan diegene geven, zodat diegene het
bedrag op jouw spaarrekening kan storten). Een oude sok kan natuurlijk ook, maar die moet je wel mee kunnen nemen als het zover is.
Ik weet niet of jij de post kunt pakken, zonder dat je man het ziet? Regel dan ook een eigen bankrekening met bankpas, zodat je daar je spaargeld op kunt storten als het zover is.
Vraag daarnaast ook hulp van een instantie, als je familie of vrienden dat niet aanbieden. Regel dat je ergens heen kunt als het zover is.
Is er een vertrouwenspersoon op de school van je kinderen? Neem die dan ook in vertrouwen, zodat duidelijk is wat er gaande is.

Ik begrijp op zich wel het mechanisme waardoor je niet weg zegt te kunnen, maar zolang jíj niet de knop omzet, jij alleen!, zal het zo blijven. Ik kan me voorstellen hoe beangstigend het voelt dat jij degene moet zijn die die knop om zal moeten zetten. Het is zielig voor je kinderen, het is zielig voor je man en hoe krom ook, zul je het waarschijnlijk ook zielig voor jezelf vinden. Liever negatieve aandacht dan geen aandacht.

Vraag je af wat belangrijker is: geen angst meer als je 's morgens wakker wordt en je kinderen de meeste tijd in een omgeving waar geen spanningen hangen, maar wel weer van onderaan alles op moeten bouwen, of hiermee doorgaan met wat je hebt? Het klinkt misschien een beetje hard, maar als je voor het laatste kiest, kan ik me voorstellen dat anderen het probleem niet ernstig genoeg vinden om in actie te komen.

Zijn gedrag vastleggen via je telefoon oid vind ik een goede tip, ook al zul je peentjes zweten bij het idee dat hij je betrapt.

Ik sta niet in jouw schoenen, dus ik kan het nooit zo voelen als jij. Ik snap het gevoel van 'vrezen' wel een beetje door ervaringen (van lang geleden) en dat moet je jezelf en je kinderen niet langer aan doen.

zelf

Als hij al in vorige relaties zo was (wist je dit?) lijkt het me minder kans dat het beter gaat worden. Maar hoe vindt hij het zelf? Erkent hij dit probleem en wil hij hier iets aan doen? Weet hij dat jij je er bezorgd over maakt, ook voor je kinderen?
Als hij het probleem zou durven te onderkennen kan hij psychologische hulp zoeken hierbij. Zo niet, en als hij jou niet serieus neemt hierin, dan zou ik inderdaad liever afstand nemen. Al is dat niet makkelijk met kinderen, het is wel hun vader.

zelf meegemaakt en weggegaan.

Ik herken je verhaal. Hoewel ik bijna nooit mishandeld ben (maar elke keer is een keer teveel, ook als het bijna nooit gebeurt) heb ik zeer veel te maken gehad met verbale agressie. Fysieke agressie kun je nog aantonen met blauwe plekken, verbale agressie niet, zeker niet als het achter gesloten deuren gebeurt en de schreeuwer buiten de deur zo charmant is (hoewel... Vergis je niet, er zijn mensen die daar goed doorheen kunnen kijken, weet ik achteraf!)

Achteraf (maar dan kijk je een koe in de kont) heb ik me ook vaak afgevraagd: waarom deed niemand iets? De buren moeten het toch gehoord hebben? Maar nu weet ik: wat kunnen ze doen? Ja, een melding naar een jeugdinstantie wegens onveilige omgeving voor de kinderen (onderschat het effect niet dat het gedrag van vader op de kinderen heeft, ook al zijn zij niet het directe slachtoffer - zo leren ze dat je met schreeuwen altijd wint. Wil je dat?). Maar met een melding kun je nog dieper in de shit raken. Dan word jij weggezet als labiele moeder of zo en ben je je kinderen kwijt.

Je hebt inderdaad een aandeel: je staat zijn gedrag toe. Het gedrag stopt pas als er één niet meer in mee gaat. Maar ik weet als geen ander dat het bij sommige mensen onmogelijk is je grenzen te stellen.
Je hebt je er blijkbaar bij neergelegd. Ik ook, jarenlang, en ik besloot: niet klagen maar dragen, alles is een keuze, blijven ook.

Totde situatie steeds onhoudbaarder wordt. Ook de kinderen waren slachtoffer van zijn gebrul. En ze namen zijn gedrag over.

En dan is er nog maar één oplossing. Jij zegt dat het niet kan. Tja, dan houdt het op.
Wat "kan niet" betreft, dat heb ik ook jaren gezegd. En wat wilde ik ook graag hulp hebben! Maar wat kunnen ze doen? Mijn man aanspreken op zijn gedrag? En denk je dat dat zou helpen?
Scheidsrechter zijn? Bij je intrekken om in te kunnen grijpen? Jou in hun huis nemen?

Wees realistisch. Wat voor hulp verwacht je van anderen? Concreet? Kun je dat benoemen? En is het haalbaar? Indien ja: vráág die hulp, wees concreet, met "mijn man mishandelt me" ben je te vaag. Vraag hulp, zoals "kan ik mijn persoonlijke dingen/papieren bij je verbergen, kun je me helpen met het inschrijven bij de woningbouwvereniging (vandaag nog doen!!!!!), kun je me helpen bij de verhuizing, ken je een sterke man die me wil beschermen als hij dwarsligt als ik ga verhuizen?" Ik noem maar even wat maar dat is dus concreet en duidelijk hulp vragen. Anderen kunnen namelijk niks met "mijn man is slecht voor me".

Je zegt trouwens iets tegenstrijdigs. Namelijk: mensen helpen me niet. En: ik leef met een groot geheim. Daaruit maak ik op dat je dit NIET hebt gecommuniceerd. In ieder geval niet duidelijk.

Ik kon pas stappen gaan zetten toen ik in mijn wanhoop mijn familie ging inlichten. En toen kon ik niet meer terug. Dat is heel eng. Maar wel de beste beslissing van mijn leven geweest.

Concreet:
* schrijf je NU in bij de woningbouwvereniging.
* ga geld apart leggen.
* ga praten met anderen
* GA PRATEN MET ANDEREN

Doe je het niet voor jezelf, omdat hij je heeft aangepraat dat het allemaal jouw schuld is, doe het dan voor je kinderen, die dit gedrag zeker weten van hem zullen overnemen.

Jij kunt van hem weg. Je kunt werken, je hebt bewezen dat je zelfstandig kunt zijn. Ik was ziekelijk en had beperkingen, maar zelfs mij is het gelukt. Dan lukt het jou zéker. Maar ga eerst naar de woningbouwvereniging (NU!!!) en ga praten. Ze zullen schrikken, misschien met ongeloof reageren. Maar ga praten. Ik durf er wat op te verwedden dat er echt wel mensen zijn die je geloven en willen helpen. Goed willen helpen, zonder hysterisch te roepen dat het een klootzak is want daar heb je niks aan. Maar dan moet je je geheim bekend maken. Anders kan men je niet helpen.

Sterkte. Je kunt meer dan je denkt!

Mijntje

"Maar hoe vindt hij het zelf? Erkent hij dit probleem en wil hij hier iets aan doen? Weet hij dat jij je er bezorgd over maakt, ook voor je kinderen?"

Uit de tekst maak ik op dat hij haar de schuld geeft van zijn gedrag. Ik quote:

"En niet alleen dom, maar mij wordt zelfs verweten dat ik hem zo kwaad maak en dat ik het zelf veroorzaak.

Natuurlijk ben ik ook een gewoon mens en heb mijn eigenaardigheden. Maar ik geloof dat geen mens het verdiend om continue te horen dat je gestoord, gek, egoïstisch, dom, lelijk, etc etc ben.
Ik kom uit een omgeving zonder agressie. Mn ouders en mijn familie weten hier niks van.
En ondertussen leef ik met een groot geheim en merkt niemand iets aan me. Enige wat ik probeer hem koest te houden zodat de kinderen niks merken.
Een nachtmerrie is het."

Hij legt de schuld bij haar. Zo iemand is niet aanspreekbaar op zijn gedrag en zal mooi weer spelen naar de buitenwereld.

Been there, done that. Pas als je zelf je geheim naar buiten brengt en de mensen vindt die je serieus nemen (blijkbaar is dit nog niet gebeurd, maak ik hieruit op) kan ze de hulp krijgen die ze nodig krijgt. Ze zit nu in een "kan niet, mijn schuld"-kramp.

Sally

Ik bezie het ook vanuit een andere hoek Mijn vader was (is) ook nogal opvliegend. Hij ziet zelf wel het probleem, er valt wel met hem over te praten op zich. Alleen gelooft hij niet dat hij dit kan veranderen. Nu is hij ook al bejaard, dus ik denk dat ook niet meer. Mijn moeder was nooit assertief genoeg door hem voor het blok te zetten om het zijn probleem te laten zijn, waar hij wat aan moet doen. Zij kreeg ook altijd de schuld trouwens.
Dus ik vraag me af of er niet toch mee te praten valt. Daarna plan B

Niet op school

Doe wat absoluut noodzakelijk is maar schakel niet de school in of instanties. Die vinden er ook allemaal wat van en dan ben je de regie kwijt. Een melding is zo gebeurt, daar zijn protocollen voor. Soms ziet men als enige oplossing om de kinderen uit de situatie te halen. Jij bent volwassen en daar is niets voor. Alleen je huisarts kun je nog in vertrouwen nemen. En aangeven wat je doet zodat duidelijk is dat je zaken aan het oplossen bent. Dat kan niemand voor je doen.
Wij zijn voor een periode gaan inwonen bij mijn ouders. Daarvoor kwam mijn vader al regelmatig om met ex te praten. Alleen al de wetenschap dat er meegekeken werd kon zaken weer laten inzakken.

Hulp

Sally zegt het terecht. Jij moet concreet aangeven wat anderen voor jou kunnen doen. Het is voor jou al verwarrend voor buitenstaanders helemaal.
Ook richting instanties. Bedenk wat ze voor jou kunnen betekenen en of je dat ook kunt krijgen. Anders begin er niet aan. De eigen initiatieven van mensen kunnen je zaak ook nog in de weg gaan zitten.

Mijntje

Ja, dat klopt. Maar denk je dat ze dat niet geprobeerd heeft?