Waarom doen mensen niks
Ik ben 6 getrouwd en hebben twee kleine kinderen. Er zijn een aantal mensen die weten van het agressieve karakter van mijn echtgenoot. Ook dat hij mij soms slaat. Maar wekelijks vreselijke verbale woede-uitbarstingen met de vreselijkste scheldwoorden en verwensingen met als gevolg genegeer wat zo 2 dagen kan duren. Ik loop op eierschalen, intense angst om een fout te maken.
Uiteraard is alles, maar dan ook alles mijn schuld. Tegen hem in gaan is not-done.
Natuurlijk weet ik dat dit een slechte omgeving is voor mijn kinderen, al is hij tegen hen nooit zo boos, al horen ze hem wel tieren.
Ik heb paar keer hulp gevraagd, zowel bij professionals als bij vrienden en familie.
Maar buitenshuis mankeert hij niks en is hij de perfecte zoon/broer/buur/vriend en werkgever voor zn personeel.
Ik word niet geloofd en het probleem ligt bij mij.
Terwijl zijn vorige relaties hierdoor uitgingen en het een soort publiek geheim is dat hij agressief kan zijn.
Waarom is hulp krijgen zo moeilijk? Ik kreeg te horen dat ík regie op eigen leven moet nemen, ík grenzen moet stellen etc etc. Maar wie zal me begrijpen dat dit onmogelijk is bij mijn man.
Weggaan met de kinderen is écht onmogelijk. Dit klinkt als een zielig slachtoffer maar dat zie ik niet zo. Voel me ook niet zo. Ik begrijp ook heel goed mijn aandeel hierin. Zijn er vrouwen die zich in mijn verhaal herkennen?
Het ergste is voor mijn kinderen. Ik weet echt niet wat ik moet doen.
Het hoeft niet nu
Je hoeft niet NU te vertrekken, dat kan ook helemaal niet. Misschien besluit je om niet te vertrekken, dat kan ook. Maar het is wel prettig om een plan te hebben, geeft jezelf ook meer evenwicht in deze situatie, lijkt mij. Maak een plan, begin met alle belangrijke papieren, vergeet foto's niet, lees je in (je rechten, plichten, mogelijkheden) etc.. Misschien doe je er een jaar over en durf je die stap dan wel te nemen, misschien duurt het twee jaar, misschien besluit je het plan voorlopig in de ijskast te zetten. Geef jezelf de tijd. Vandaag vertrekken wil niet zeggen dat je van alle ellende afbent (waarschijnlijk het tegenovergestelde).
Je hebt een ervaringsdeskundige nodig, lijkt mij.
Stappen ter beschermng
Allereerst wens ik je veel kracht toe, kracht en geduld.
In de link staan stappen waar je misschien op korte termijn iets mee kan. Onderaan staan nog wat verwijzingen onder kopje ' lees verder'. Ook de reacties op het artikel kunnen herkenbaar en je kracht geven om je situatie op te pakken.zoals in artikel staat: ' Het ligt niet aan jou hoe je man reageert.' Maar ook: ' Hoe jij reageert, bepaalt hoe je je voelt.' Niemand is minder waard dan een ander.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/man-en-vrouw/48650-leven-met-een-narcist.html
eenmoeder1975
Het is al eerder genoemd, maar kun je de uitbarstingen niet opnemen... Is er geen mogelijkheid om je telefoon aan te zetten als zoiets gebeurt of als je het ziet aankomen.
Je hebt dan bewijs, voor jezelf. Vaak geeft het inzichten als je terugluistert en het patroon ziet wat er is ontstaan. Eventueel kun je door je eigen gedrag te veranderen toch iets bijsturen.
Je hebt ook bewijs voor je omgeving: voor de huisarts, voor je ouders en voor eventueel de politie.
Ik zou het ook niet bij 1 opname laten.
Wat ik je wil adviseren: ga toch met je ouders praten. Zeg het hen wel. Ook als is je moeder ziek. Ik zou dit van mijn kind willen weten, al was ik aan het doodgaan. Echt. Veel mensen noemen het al, maar ik denk dat het heel belangrijk is dat je het aan veel mensen (eerst 1 vriendin bv.) gaat zeggen. Dat lukt je natuurlijk niet in een keer, je moet een patroon van jaren zien te doorbreken. Dat is moeilijk, maar lees dan ook ter inspiratie dit draadje. Mensen geloven je. Je bent juist een heel sterke vrouw met doorzettingsvermogen. Ook ik geloof je. Ik weet dat dit kan gebeuren, dat het gebeurt, en dat het jouw schuld niet is!
Bewijzen
Zorgt de manier van denken van TS en de gedachten om bewijzen te verzamelen enz. juist niet voor een verergering van de situatie? Het ALLERLAATSTE wat ik hier mee wil zeggen is dat TS schuldig is, de dader is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
Ik vraag me sterk af of huisarts, Jeugdzorg, meldpunt huiselijk geweld enz. iets kunnen doen. Zeker wanneer je bij hem blijft lijkt dit mij lastig en mogelijk wordt de situatie nog erger.
Ik herken mezelf enigzins in de dader. Een aantal jaren geleden was ik onbewust enigzins aan het stabiliseren maar werd toen erg depressief doordat mijn vrouw mij in de opvoeding door omstandigheden deels negeerde (lees bewijslast verzamelen) en problemen op mijn werk met een suïcide poging tot gevolg. Vandaar zijn alle instanties betrokken geraakt maar zelfs toen bleek het de normale gang van zaken te zijn om met de "goedkope"/eenvoudige therapieën te beginnen. Het onbegrip dat ik hier door voelde heeft er (mede) voor gezorgd dat ik keihard teruggevallen ben in de oude patronen waardoor ik opnieuw tegen de lamp liep en mijn vrouw en kinderen heel wat meegemaakt hebben. Gelukkig ben ik uiteindelijk wel bij een hulpverlener terechtgekomen die me inzichten gegeven heeft in mijn psychiatrische problematiek maar zelfs die kan niet verder omdat ik niet heftig genoeg ben en/of me wil inzetten voor mijn gezin door te blijven werken.
Ik wil duidelijk maken dat zonder eigen wil van de dader hij niet kan veranderen, hij mogelijk overgevoelig of hoogbegaafd is en de bewijslast enz. verzamelen aanvoelt en daarop reageert, hulpverlening niets kan als hij niet wil, politie of meldpunt huiselijk geweld zeer weinig zullen doen als je blijft of blijft terugkeren. Als ik het zo lees was het bij mij minder heftig en is het met een sisser afgelopen maar pas op voor Jeugzorg als daar een melding binnenkomt.
Ik lees zo hier en daar dat de praktische zaken, o.a. geld meewegen om niet te kunnen scheiden. Dit is toch wel het laatst belangrijke?
Ook al ga je weg verwacht dan niet veel hulp van politie enz. in Nederland kun je heel ver gaan. Dit weet ik van bekenden.
Anonieme vader
Dapper dat je je verhaal hier vertelt. Ik zeg er meteen bij dat ik zo goed als geen ervaring met Jeugdzorg heb. Daarom zal mijn vraag misschien een beetje dom of naïef overkomen, maar als een van de ouders een risico vormt voor de kinderen en ook de partner, is het dan niet zo dat álles waar je hulp kunt vragen 'goed' is? Dus ook van Jeugdzorg?
Nou Kaaskopje
JZ lijkt me een groot risico op 'schaadt het niet, het baat ook niet'. Het gaat hier dan natuurlijk om de jeugdbescherming, niet per se over jeugdzorg. Hoe kun je verwachten dat sociaal opgeleidde jongedames een gewelddadige relatie kunnen doen stoppen?
http://www.opzij.nl/nl/artikel/39281/locatie-blijfhuizen-niet-langer-geheim.html
Er wordt op allerlei manieren naar mogelijke hulpverlening gezocht. Het is ook gewoon moeilijk maar je kunt het beste direct afstappen op de best mogelijke deskundigheid. En dat is ook gewoon lastig nu alles dichtgetimmerd leidt naar jeugdbescherming.
Kaaskopje
Een melding komt zover ik weet heftiger bij ze binnen als zelf hulp vragen maar het grootste probleem lijkt mij dat èèn van de ouders niet echt aan zichzelf wil werken en dan gaat het op geen enkele manier werken. De hulp van JZ en ook anderen is in eerste instantie alleen gericht op het oppervlakkige. Als mijn herkenning klopt zal dat in het begin prima werken maar de problemen daarna groter maken. Het allerbelangrijkste is dat de veroorzaker inzicht krijgt in zijn eigen patronen. Ik wens TS maar ook de partner heel veel sterkte en inzicht.
Anne J
Verwacht overigens niet erg veel van de sociaal opgeleide jongedames, ik ben totdat bij een "zware" GGZ instelling terechtkwam en zelf ook eerlijk wilde zijn in staat geweest die jongedames om mijn vingers te winden of is hun budget niet toereikend voor de benodigde intensieve hulp.
Hoe nu?
TO, hoe is het nu met je?
Heb je door dit topic het idee dat je iets wilt veranderen?
Een plan, zodat je stappen, of evt stapjes kunt zetten?
Eerste stap (naast het verzamelen van bewijs door geluidsopnames) lijkt me echt met hulp van een therapeut o.i.d. sterker worden, je zelfvertrouwen en kracht in jezelf, want die heb je!, weer terugvinden. Daarna zijn andere stappen makkelijker te nemen.
Wat ik me nog afvroeg, je geeft aan dat jij veel "moet" betalen, zover dat je niet kunt sparen. Hoe zit dat? Kan je dit niet bespreekbaar maken, dat hij eens wat meer gaat betalen gezien de verhouding in inkomen tussen jullie?
Heb je zicht op zijn spaargeld? Kan je daar foto's /print screens van maken?
En zijn jullie in gemeenschap van goederen getrouwd? Zo ja, dan is de helft van jullie vermogen van jou. Ik vermoed dat er vermogen moet zijn. Of ben je van dat hij alles sneaky heeft weggesluisd?
