Waarom verzint iemand dingen?
In mijn familie zit iemand die dingen verzint en verdraait. In sommige gevallen verdraait ze in haar eigen voordeel, maar in andere gevallen verzint ze dingen in iemands nadeel. Waarom doet zo iemand dat, vooral dat tweede? Er is werkelijk helemaal niemand bij gebaat. Over het algemeen is er bij het tweede geval ook meestal niemand anders bij wiens beeld van haarzelf of van de ander ze kan beïnvloeden. (Als ze dingen in haar eigen voordeel verdraait, is dat nog enigszins logisch met publiek erbij.)
Voorbeeld: Zeggen dat niemand een bepaald iets zou doen, maar van jou weet ik het nog niet zo net, want jij hebt gezegd dat je het wel zou doen. Terwijl ze dat gewoon ter plekke verzint. Echt, je hebt meestal geen idee hoe ze erop komt, zo idioot zijn de aannames.
Heeft iemand ervaring met dit soort types of weet iemand waarom ze zo doen? Inmiddels is het al zo vaak gebeurd dat ik het meer als een interessante case study zie hoor, en ik voel me niet persoonlijk aangevallen of zo. Ik denk alleen maar jij hebt ze niet allemaal op een rijtje. We delen alleen familieleden en geen kennissenkring gelukkig, en in dat beperkte aantal is er niemand die dit hetzelfde ziet als ik. Ik kan dus niet vragen goh, waarom denk jij dat ze zo doet, want ze zien het niet, of ze beginnen meteen over mij.
Met elkaar weinig zien is het heel werkbaar, maar toch, als er net weer zoiets idioots is voorgevallen, kan ik het toch niet helpen om het te proberen te doorgronden.
hmm
Ja, het idee is leuk, maar ze heeft een abonnement, dus ze zou zelf iedere dag kunnen. Andere kleinkind is er op dagen dat wij niet kunnen, terwijl we wel zouden kunnen op dagen dat dat kind er niet is. Maar ik geloof dat het echt alleen de bedoeling is dat we komen als het andere kleinkind er is.
Vervolgens blijken wij niet te kunnen en stelt ze een onbegrijpelijke vraag. Die snap ik ook niet.
Maar ik vermoed dat het komt omdat ik heb gezegd dat wij niet kunnen.
En de vraag is onbegrijpelijk omdat ik, zoals ik al zei, meerdere keren per jaar heb verzucht dat zo'n vakantie mij echt verschrikkelijk zou lijken. En dan vraagt ze of wij dat gaan doen. Van de honderden dingen die we zouden kunnen gaan doen, pikt ze net dat ene uit waarvan ik gezegd heb dat doe ik nooit. Terwijl ik al een paar weken geleden had gezegd waar we wél heengingen.
Het is op zich wel vergelijkbaar met als ze dingen verzint over mij: op de een of andere manier is ze niet in staat om mij in haar hoofd op de juiste manier met de juiste associaties te archiveren zeg maar. En dát vind ik vooral erg bizar.
onbegrijpelijke vragen
Mmm, ken ik wel. Als wij aangeven niet langs te kunnen komen, of later te komen, dan krijg ik ook regelmatig steevast de vraag of we dan weggaan met schoonouders of andere dingen ga doen met met schoonouders. ????? Mijn moeder weer zeer goed weet dat ik nooit met schoonouders wegga of iets met ze doe of zal doen. Ik verbaas me daar ook iedere keer weer over, maar geen idee waarom ze dat steeds vraagt. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ze die vragen steeds stellen….waarvan ze het antwoord al weten.
ook zo'n vraag
Aan mijn schoonzus (de 40 gepasseerd) die vrijgezel is, moeite heeft met omgang met anderen, nooit op vakantie gaat (alleen met ouders), geen vrienden heeft….keer op keer de vraag stellen of ze een vriendje heeft. Het lijkt haast op sarren….
onbewust expres
Ik ga er maar vanuit dat het een soort onbewust expres is. Dat het helemaal expres is zou ik toch niet goed kunnen bevatten. Ik denk altijd maar dat ze een totaal verkeerd, en vooral negatief, beeld van mij heeft. Rare of nare opmerkingen komen meestal na een indicatie dat ik het goed voor elkaar heb, of dat ik ook zelfstandig goede dingen doe buiten haar om, of zoiets. In ieder geval iets dat tegen haar beeld ingaat. Ergens veroorzaakt dat wrijving in haar hersens en dan komt er zo'n volstrekt idiote opmerking of vraag uit.
Het lijkt wel alsof ze ook liever niet van dat beeld af wil. Had allang gekund namelijk 
half luisteren
het lijkt of ze half luisteren en dan dingen aan elkaar knopen.
Op een geheugentest zouden ze waarschijnlijk prima scoren behalve op het punt korte termijn leerbaarheid. Je vertelt ze iets, maar dat KUNNEN ze gewoon niet zo snel zo goed op slaan. Alleen als je het ze in een relatief korte tijdsperiode (1 dag) meerdere malen (10+) verteld zal het misschien lukken. En dat is nu iets dat je bij zo'n onderwerp nooit doet. En dus wordt het helemaal niet gecorrigeerd en blijven ze steeds hetzelfde vragen en zeggen.
Timmeren aan het eigen imago
Ook in mijn familie is er zo eentje. Je vraagt je echt af waarom ze in vredesnaam zulke rare dingen vertellen. Niet alleen over zichzelf, maar ook over mij en mijn partner en mijn kinderen en de buurvrouw en het achternichtje van kennissen enz enz. Ik kan na al die jaren maar tot 1 conclusie komen. En dat is dat ze met al die verhalen alleen maar probeert te timmeren aan het beeld, waarvan ze dénkt dat anderen van haar hebben. Imagebuilding dus. Die verhalen over anderen zijn daarbij "nodig" omdat zij daar op de 1 of andere manier anders in beeld komt, hoe zijdelings ook. Al is het maar doordat zij het natuurlijk heel anders zou doen of een goede raad heeft gegeven of weet ik wat. Verder denk ik dat ze op die manier ook haar eigen realiteit in elkaar timmert, omdat de echte realiteit haar niet bevalt. En daar heeft ze het zo druk mee, dat de verdraaglijke realiteit er wat bij inschiet.
Esmee
#33 en 34:
Het zit je niet mee he? Zowel een onuitstaanbare schoonmoeder als een moeder die de verkeerde vragen stelt.
vrij algemeen verschijnsel
Volgens mij is het verzinnen van dingen een vrij algemeen verschijnsel bij mensen die niet zoveel interessants beleven. Ik had vroeger een vrij sneu klasgenootje zonder vriendinnen die met geweldige avonturen, waarin zij steevast een heldenrol speelde, probeerde aandacht te trekken. Mijn moeder heeft er ook een handje van (gehad, totdat mijn vader er een keer héél boos om is geworden). Verder heb ik een tante van wie algemeen bekend is dat ze het een na het ander bij elkaar verzint, vooral het vertellen over enge ziektes en zware ongelukken van dierbaren zijn populair bij haar. Grappig is dan weer dat mijn moeder die tante dan weer een ontzettende fantast vindt.
Ik vraag me wel eens af of het erfelijk of aangeleerd kan zijn. We krijgen hier wel eens een vriendinnetje over de vloer van een van de kinderen en dat kind heeft ook de meest fantastische verhalen af te toe, terwijl ik weet dat die mensen het niet zo breed hebben en bijv. nooit op vakantie gaan. Haar moeder maakt de werkelijkheid ook graag een stuk mooier. Dat ze een brief heeft gehad van de koningin (maar als je hem wil lezen weet ze niet zeker of ze de brief wel bewaard heeft, dat haar kinderen overal A+ voor staan, dat ze een keer een heel bijzondere bananenspin uit de supermarkt hadden die de dierentuin had overgenomen, dat soort dingen. Wel vermoeiend, ik mijd zulke mensen ook liever een beetje. Enerzijds omdat de verhalen vaak tenenkrommend zijn (en als er echte mensen in betrokken zijn, of jezelf, zijn ze niet persé grappig!) en anderzijds heb ik liever niet dat ik wordt gebruikt als inspiratiebron.
echt verzinnen of invullen
Mijn ouders vullen dingen in, ook voor mij. Komt soms dicht in de buurt van verzinnen, maar is toch anders. Ik krijg ook een hoop denkbeelden van hen over mij niet gecorrigeerd.
Echt verzinnen is mi toch anders. Ik heb een collega die zoveel meemaakt dat ze eigenlijk 5 levens zou moeten leiden. Het kan gewoon onmogelijk allemaal waar zijn. Ik denk eigenlijk dat ze niet echt dingen verzint maar misschien wel een hoop zaken echt enorm overdrijft.
