Wanneer nieuwe vriend ontmoeten?
Dochter en schoonzoon zijn net uit elkaar. (14 dagen geleden)
Moeilijke moment voor iedereen, ook al wisten we dat het al een tijdje niet meer goed zat.
Dochter woont reeds samen met haar kind, in bij haar nieuwe vriend.
Vonden wij veel te snel, maar wat doe je eraan? Niets zeker.
Voor ons is het vooral belangrijk dat het kind niet teveel nadeel ondervind van de hele situatie en zoals het er nu uitziet, komen de ouders goed overeen.
De vriend zelf ken ik oppervlakkig.
Momenteel zien wij het niet zitten om reeds contact te hebben met hem.
Lijkt ons veel te snel. We zijn van mening dat de relatie nog veel te pril is en ze eerst zelf
moeten ondervinden hoe het loopt.
Natuurlijk weet je nooit hoe zoiets zal verlopen, maar zijn er hier nog ouders, grootouders
die iets dergelijks hebben meegemaakt?
Hoe lang wachten vooraleer wij die nieuwe vriend hier binnen laten?
Aangezien je kleinkind bij die nieuwe vriend inwoont zou ik hem zeker willen leren kennen.
Als er direct na een breuk een nieuwe partner opduikt. En ze daar ook nog (met kind) bij intrekt weet iedereen dat er sprake was van een affaire. Nieuwe partners komen niet spontaan uit de lucht vallen namelijk. Deze man was al veel langer in beeld. En wat dochter doet mbt haar kind is zeer ongezond gedrag. Dat meisje gaat door een scheiding en wordt direct geconfronteerd met een nieuwe stiefvader. Terecht dat de grootouders zeer bezorgd zijn. Moeder is absoluut niet in het belang van haar kind aan het handelen. Een goede ouder was eerst apart gaan wonen. Had haar kind tijd en rust gegeven om te wennen aan de scheiding. Dat is een zeer ingrijpend gebeuren wat veel tijd nodig heeft. Pas na langere tijd had een nieuwe partner rustig geïntroduceerd kunnen worden. Ik zou to aanraden haar kleinkind goed in de gaten te houden. Passen jullie al op? Ga dat dan structureel doen en aanbiedingen. Dan heeft ze een veilige plek om tot rust te komen. Bouw een goede band op. En hou goed contact met dochter en deze man ten behoeve van het kleinkind. De kans op schade bij een kind is erg groot. Heeft deze man ook eigen kinderen? En willen ze er samen nog wat?
Ik snap dat jullie nog niet direct zitten te wachten op een kennismaking met de nieuwe vlam van jullie dochter en dat jullie ook een mening hebben over het waarschijnlijke vreemdgaan (je gaat doorgaans niet samenwonen als je elkaar twee weken kent/wat hebt). Maar aangezien jullie dochter bij hem inwoont en jullie kleinkind daar ook woont, zou ik het toch doen. Als jullie dochter en kleinkind opzoeken, dan is de kans groot dat hij daar ook thuis is. En aangezien het zijn huis is, kun je ook niet vragen of hij op dat moment even weg kan.
Izza schreef op 17-08-2025 om 14:32:
Als er direct na een breuk een nieuwe partner opduikt. En ze daar ook nog (met kind) bij intrekt weet iedereen dat er sprake was van een affaire. Nieuwe partners komen niet spontaan uit de lucht vallen namelijk. Deze man was al veel langer in beeld. En wat dochter doet mbt haar kind is zeer ongezond gedrag. Dat meisje gaat door een scheiding en wordt direct geconfronteerd met een nieuwe stiefvader. Terecht dat de grootouders zeer bezorgd zijn. Moeder is absoluut niet in het belang van haar kind aan het handelen. Een goede ouder was eerst apart gaan wonen. Had haar kind tijd en rust gegeven om te wennen aan de scheiding. Dat is een zeer ingrijpend gebeuren wat veel tijd nodig heeft. Pas na langere tijd had een nieuwe partner rustig geïntroduceerd kunnen worden. Ik zou to aanraden haar kleinkind goed in de gaten te houden. Passen jullie al op? Ga dat dan structureel doen en aanbiedingen. Dan heeft ze een veilige plek om tot rust te komen. Bouw een goede band op. En hou goed contact met dochter en deze man ten behoeve van het kleinkind. De kans op schade bij een kind is erg groot. Heeft deze man ook eigen kinderen? En willen ze er samen nog wat?
Even uit eigen ervaring: langer in beeld betekent niet perse dat er al sprake was van een affaire. Ik had ruim 5 jaar een LAT-relatie. Eindelijk gaan samenwonen, maar na 3 dagen kwam ik tot de ontdekking dat er geen zegen op rustte: partner bleek dusdanig alcohol te gebruiken dat er geen normaal functioneren mogelijk was. Ja, ik wist dat hij wijn lekker vond, maar dat hij door het vele drinken echt niet normaal functioneerde doordeweeks viel (mij en anderen) niet op - hij kon het allemaal erg goed verbloemen.
Ik heb nog een half jaar geprobeerd hem te 'redden', daarna voor mezelf gekozen. Ik had ondertussen wel iemand anders leren kennen, maar daarmee niets gedaan - omdat ik partner had. Maar toen ik eenmaal weer single was, heb ik toch heel snel tijd/moeite/energie gestoken in die nieuwe relatie. Daar vond mijn omgeving best wel wat van....
In tegenstelling tot het verhaal van TO is mijn vriend toen ook al vrij snel bij mij ingetrokken op tijdelijke basis (i.v.m. een verbouwing van zijn huis). Dat wilde ik erg graag, omdat ik graag wilde ervaren hoe dagelijks samen leven gaat (want daarmee had ik dus slechte ervaring in de relatie ervoor). Hij heeft enkele maanden bij mij gelogeerd, daarna zijn we in zijn huis gaan samenwonen. En ondertussen meer dan 25 jaar getrouwd.
Dat bedoel ik dus. Je bent niet gelukkig in je huidige relatie. En leert iemand anders kennen. Wellicht is er bij jullie geen sprake geweest van fysiek vreemdgaan. Maar er was waarschijnlijk wel degelijk sprake van een zeer goede klik, openstaan voor een ander, een bepaalde vriendschap etc. In een goedlopende relatie leer je niet spontaan mensen kennen waarmee je direct dit soort stappen zet. Ik geef je volledig gelijk dat je iemand met zo'n verslaving aan de kant zet. Maar die ander was wel degelijk al in beeld.
Het kan best dat je iemand al langer kent zonder fysiek contact, maar als er een klein kindje bij betrokken is, dan nog introduceer je die iemand toch niet meteen als nieuwe vriend lijkt mij?
Ik begrijp heus het dilemma van TO, maar juíst omwille van het kleinkind zou ik die nieuwe vriend zsm willen leren kennen!
Breng jij je kleinkind nog steeds zo vaak naar school of is dit inmiddels ook niet meer?
Azer123, kom je nog reageren hier?
Hallo iedereen,
Sorry dat ik niet eerder heb gereageerd, maar het is hier een intens moeilijke periode geweest.
Dank voor de goede raad.
Vanuit ons eigen gevoel hebben wij het contact met de nieuwe vriend van onze dochter toch uitgesteld.
Die is er uiteindelijk niet gekomen omdat de relatie reeds is stuk gelopen.
Dochter woont met kind terug bij haar echtgenoot.
Ze willen hun relatie nog een kans geven .
Prima en zijn we ergens wel blij om natuurlijk.
Toch roept de situatie heel wat vragen op en zijn we er niet helemaal gerust in.
Wij maken ons echter heel erg zorgen om onze dochter.
Ze is nu gekalmeerd, maar wist eergisteren geen raad met zichzelf.
Een gesprek met haar dat in eerste instantie rustig en begripvol begon, eindigde in een woede uitbarsting met agressie van haar kant naar ons toe. Een opmerking van ons ,die goed bedoeld was, vatte ze totaal anders op.
Het is niet de eerste keer dat ze door het lint gaat, wanneer mensen niet met haar akkoord gaan. We begrijpen dat het voor haar waarschijnlijk ook een moeilijke stresserende periode geweest is, maar dat verantwoord zeker niet haar gedrag.
Nu verlangd ze van ons dat wij de eerste stap zetten, maar aangezien dit echt geen gedrag is dat kan getolereerd worden, moeten we van ons hart een steen maken, zodat ze echt eens gaat inzien dat dit echt niet kan. Wij hebben ook de indruk dat ze het doodnormaal vind wat ze heeft gedaan en geen schuldbesef heeft.
Wij vrezen dat er ergens een psychische stoornis is, waardoor ze zo impulsief en agressief uit de hoek kan komen. De obsessie voor die andere man en het halsoverkop daar in te trekken zal hier ook denk ik deel vanuit maken.
Haar echtgenoot lijkt dit blijkbaar ook normaal te vinden, wat wij niet kunnen begrijpen.
Dat hij haar en kind terug in huis neemt omdat hij hen graag ziet begrijpen wij.
De vraag is alleen, hoelang gaat dit duren?
Verschillende mensen die ze kent hebben haar aangeraden om hulp te zoeken, maar dat wil ze niet. Wij als ouders kunnen weinig doen.
Wat een nare situatie. En het gedrag dat jullie dochter laat zien is absoluut niet normaal. Agressie en impulsief gedrag. Jezelf bewust in ongezonde situaties brengen en een onschuldig kind daarin meeslepen. En daarnaast in conflict komen met naasten (ouders, partners). Verdiep je eens in borderline. Waarschijnlijk zit daar veel herkenning. Wat betreft je dochter zou ik proberen een lijn van contact te blijven houden. Ga niet mee in haar gedrag. Maar hou wel contact vanwege toezicht op je kleinkind. Mocht je grote zorgen hebben dan kan je veilig thuis bellen voor advies.
Izza schreef op 03-09-2025 om 08:32:
Wat een nare situatie. En het gedrag dat jullie dochter laat zien is absoluut niet normaal. Agressie en impulsief gedrag. Jezelf bewust in ongezonde situaties brengen en een onschuldig kind daarin meeslepen. En daarnaast in conflict komen met naasten (ouders, partners). Verdiep je eens in borderline. Waarschijnlijk zit daar veel herkenning. Wat betreft je dochter zou ik proberen een lijn van contact te blijven houden. Ga niet mee in haar gedrag. Maar hou wel contact vanwege toezicht op je kleinkind. Mocht je grote zorgen hebben dan kan je veilig thuis bellen voor advies.
Op basis van de summiere informatie die in dit draadje gegeven wordt, vind ik het heel ongepast om te spreken over borderline en veilig thuis bellen.
Het is helemaal niet duidelijk wat de dochter van azer123 precies gedaan heeft dat zij als agressief en impulsief bestempelen. En al helemaal niet of kleinkinderen in gevaar zijn.
Azer123, wat heb je gezegd dat zo verkeerd gevallen is? En wat was precies het agressieve gedrag dat jullie dochter liet zien. Het kan best zijn dat zij op dit moment psychisch niet het meest stabiel is, maar dat is juist het moment om haar te laten weten dat jullie er voor haar zijn. Dat kan overigens prima in combinatie met een grens aan bepaald gedrag stellen.
.
Eens met Saar! Ik probeer ook te denken aan allerlei andere berichten hier waaruit blijkt dat sommige ouders-vooral moeders- moeilijk kunnen loslaten en een "goed bedoelde opmerking" kan bestaan uit een opmerking waaruit blijkt dat je nog steeds door je moeder niet geaccepteerd wordt zoals je bent, of zij totaal geen respect heeft voor de manier waarop je je kinderen opvoedt enz. enz. Oude nare ideeen die je van je ouders gekregen hebt (terecht of onterecht) worden wederom bevestigd of iets in die trant.
Dus ik vel zeker geen oordeel; ouders kunnen soms -onbedoeld- hele nare dingen zeggen die veel oud zeer omhoog halen.
Reageren alsof deze dochter een persoonlijkheidsstoornis heeft vind ik dan ook zeer ongepast.
Ik weet ook niet wat die eerste stap zou moeten zijn, maar overweeg of jullie niet beter over jullie trots heen zouden stappen en eens echt in gesprek gaan met dochterlief, wat er nu bij haar allemaal achter haar gedrag zit. En sta ook open voor feedback op jullie houding naar haar toe. Nu de verhouding ook nog op scherp stellen zal de situatie er niet beter op maken en het is de vraag of het dat jullie waard is. (als je over enkele jaren moet constateren dat het contact nooit meer is geworden wat het was)
Eens een keer een woedeuitbarsting is helemaal niet zo gek in zo'n periode als dit waarin haar relatie waarschijnlijk nog onder hoogspanning staat. En schoonzoon kiest haar zijde, dat is ook oke. Zij hebben samen al veel spanning, wil je je relatie redden dan zou dit niet het moment zijn om partij te kiezen voor je schoonouders als je partner daarmee in conflict is: dat heeft hij goed gezien!
Ik vind het een beetje kort door de bocht om ervan uit te gaan dat er geen stoornis zou kunnen zijn. Agressief gedrag (gooien met drinkglas richting haar vader) kan volgens ons niet. Wanneer zij dingen zegt "je kan me op het kerkhof komen zoeken" schrik je daar als ouder vooral van. Reactie van vader was dat wanneer ze zoiets zou doen ze niet meteen aan haar kind dacht en dit was niet slecht bedoeld uiteraard. Nadien krijgen we te horen dat wij zouden gezegd hebben dat ze een slechte moeder was. Het is trouwens niet de eerste keer dat zo'n twist aan voorvallen gegeven wordt. Dit gebeurde zelfs vorig jaar op school met een leerkracht, wiens woorden ook werden verdraaid op die manier.
Wij zijn echt niet ouderwets, we bemoeien ons niet met onze kinderen hun leven, maar goede raad geven is ook een vorm van liefde naar je kind toe.
Het enige wat we zouden willen is dat ze hulp zoekt. Haar gedrag is er niet gekomen van vandaag op morgen. Dit is reeds verscheidene keren voorgevallen.
Zolang iedereen met haar gedachtegang mee gaat is er geen probleem.
We merkten reeds door de jaren heen dat ze vaak van werkplaats is gewisseld net door conflicten ook daar. Volgens haar zijn het dan wel altijd haar collega's die dwars liggen.
Dat is toch wel heel toevallig lijkt mij.
Ze is best een lieve meid, behulpzaam...maar dat impulsieve en agressieve kantje, maakt het moeilijk om mee om te gaan.
Wat haar echtgenoot betreft: het gaat hier niet om partij kiezen, totaal niet. Dat vragen wij ook niet. Het is zo dat hij gewoon alles doet wat zij vraagt en dat is altijd zo geweest. Lijkt me geen gezonde relatie.
Dochter ligt reeds jaren in conflict met haar schoonouders...
Hebben wij ons nooit tussen gemengd. Hij ging naar zijn ouders (weinig) nam dan
kleinkind mee en zij bleef thuis.
Afwachten nu...
azer123 schreef op 03-09-2025 om 19:48:
Ik vind het een beetje kort door de bocht om ervan uit te gaan dat er geen stoornis zou kunnen zijn.
Een psychologische stoornis zou kunnen, maar dat is een erg breed begrip. Een persoonlijkheidsstoornis zoals borderline is echter een heftige stoornis, die je niet zomaar diagnosticeert.
Met veel verschillende mensen conflicten krijgen kan bij verschillende stoornissen horen (onbehandelde ADHD of autisme, verslaving, etc.), of gewoon een moeilijk karakter.
Kennelijk voelt jullie dochter zich snel beoordeeld als het om haar opvoeding van de kinderen gaat, en is zij misschien wat rigide?
Ik zou niet teveel richten op een label plakken maar wel aangeven dat jullie je zorgen maken. En zelf duidelijke grenzen aan gedrag. Afspreken dat als de emoties hoog oplopen, ze even de kamer uitgaat. En dat als zij zich niet kan beheersen dat jullie dan het gesprek even stoppen. Maar een oprechte vraag: " hoe gaat het nu echt met je?" lijkt mij de eerste stap.
