Wat is "gewoon"? [babyzorg delen]
Sinds 10 weken zijn we de trotste ouders van een prachtige dochter. Sinds dezelfde 10 weken slaapt mijn man aan de andere kant van het huis omdat hij niet kan slapen met onze dochter op de kamer. Onze dochter maakt wat knorrende geluidjes tijdens het slapen.
De praktijk is dat hij de laatste fles geeft om 23.00 en haar bij mij neerlegt (naast mijn bed in haar eigen bedje). De volgende ochtend komt hij rond 8.00 zijn bed uit waarna hij naar zijn werk gaat. Ik hoef uiteraard nog niet te werken en heb de hele dag de tijd.
Desondanks vraag ik me af wat "normaal" is? Ik draag nu nagenoeg alle zorg op me (met liefde, dat is het probleem niet!!). Mijn man heeft haar af en toe vast en geeft haar dus 's avonds de fles en doet dan ook een schone luier om, that's it.
Zo nu en dan ontstaan er discussies hierover, natuurlijk op een moment dat ik moe ben. Mijn man vindt dat hij genoeg doet en ik vind dat hij een nogal luxe positie heeft.
Wat mag/kan ik van hem vragen?? Hoe doen andere vrouwen of mannen dit??
Aanvulling
Onze dochter heeft een klein medisch probleem waardoor ze bij ons op de kamer slaapt (voor de veiligheid), de oplossing zit 'm dus niet in haar op d'r eigen kamertje neerleggen.
Er zijn geen regels
...zoveel kinderen, zoveel ouderparen.
Iedereen moet er zelf een weg in vinden. Dit is een heel grote verandering in jullie leven, en dat is niet in een paar weken uitgekristalliseerd. De veranderingen zijn ook niet in een keer helder, en ze zijn voor ieder (kind, vader, moeder) verschillend.
Paar puntjes:
1. communicatie. Is heel erg belangrijk, gaat niet vanzelf goed. Moeheid maakt het moeilijker. Daar moet je dus aan gaan werken, samen natuurlijk.
2. Alles verandert voortdurend. Je kunt nu een bepaalde manier van doen hebben die over een paar weken weer totaal verouderd is. Dit is misschien wel de grootste verandering t.o.v. het kinderloze bestaan; toen kon je vooruit kijken. Dat kan nu niet meer. Je weet niet hoe het over een paar weken is.
3. Hebben jullie van te voren over deze dingen gepraat? en in dit verband:
4. Zijn jullie een beetje op de hoogte van je eigen en elkaars verwachtingen? Hoe ging het eraan toe in jullie gezinnen van herkomst? Wat wil je hetzelfde doen, wat anders?
5. Het is een bekende valkuil dat moeder aan het begin de hoofdmoot van de zorg op zich neemt en er zijn mensen die denken dat dat voor een hoop scheefheid zorgt omdat vaders daardoor blijvend aan de kant staan kwa zorg.
Hoop dat je wat kunt met deze puntjes...
zo te horen heb jij iig behoefte aan een uurtje voor jezelf. Ik kwam in die fase wegens huilbaby niet verder dan een kwartier per dag. In de avond, dan hield ik een dagboekje bij. Maar een uur of twee naar de winkels zou ook al moeten kunnen bij 10 weken. Erg belangrijk.
Oh en probeer er een keer over te praten als je niet al te moe bent. Trek het onderwerp dus los van de situatie.
Normaal is voor mij...
...waar je je allebei tevreden bij voelt. En dat zal dus voor iedereen anders zijn. Maar, je zal vooral aan balans moeten vinden in wat voor jullie werkt.
Ik denk dat het vaak gebeurt dat er in de periode dat de moeder nog zwangerschapsverlof heeft een groter deel van de zorg bij de moeder komt te liggen. En dat toch bij veel moeders de neiging bestaat (in die valkuil ben ik zelf in elk geval gestapt) om de zorg over te nemen wanneer de vader iets net iets anders doet of er mogelijk iets dreigt mis te gaan.
Wat bij ons heeft gewerkt;
- Wat rodebeuk ook zegt proberen erover te praten wanneer het niet speelt. Dus als je samen op de bank zit bijvoorbeeld zeggen 'Ik vind het best zwaar om de hele dag voor baby te zorgen. Ik zou het fijn vinden als jij als je uit je werk komt meehelpt met eten koken/in bad doen/de kamer opruimen'. En idd bespreken wat elkaars verwachtingen zijn. Misschien komt je man uit een gezin met een traditionele taakverdeling en heeft hij dit voor zichelf ook zo voorzien.
- Wat bij ons werkt is een redelijk vaste routine waarin we de taken hebben verdeeld. Op mijn vrije dag doordeweeks doe ik de was. Op zijn vrije dag doet man de grote boodschappen. 'S avonds als iedereen heeft gegeten breng ik zoon naar bed en ruimt man de kamer op, ruimt de vaatwasser in en zet een pot thee. Ik merk dat wij heel goed gedijen bij een vaste taakverdeling omdat er dan veel minder discussies en irritaties ontstaan. Man noemt mij wel eens 'Hoofdwas' als hij iets kwijt is en ik vraag aan 'Hoofdboodschappen' of er nieuwe boter kan komen.
- Het duurde bij mij enkele weken met ergernissen toen ik ontdekte dat ik vaak commentaar had op hoe man bijvoorbeeld het troosten van zoon aanpakte (ik was zo'n irritant mens die dan zei 'oh, weet je wat goed werkt, dan moet je even zusofzo doen'). Met als gevolg dat man zoon aan mij gaf. Ik ben zelf opgegroeid met veel kinderen in mijn omgeving en was vanaf het begin wat handiger. Man heeft echt vertrouwen moeten opdoen. Toen ik dat meer besefte ben ik vaker weggegaan (bijvoorbeeld 's avonds even alleen naar de bibliotheek) zodat man kon ervaren dat hij ook echt alleen voor zoon kan zorgen.
- Bij ons was het onvermijdelijk dat ik 's nachts meer werk deed omdat ik borstvoeding gaf. In die periode van slechte nachten ging man vaak op zondagmiddag een wandeling van ongeveer twee uur maken met zoon. Ik ging dan vaak slapen of met een boek op de bank en dan na vijf minuten slapen. Heerlijk was dat!
En nog een laatste overweging... Mijn man heeft een paar nachten op de bank geslapen toen hij in een drukke werkperiode zat. We zorgden er dan wel voor dat hij nog even bij mij in bed kwam knuffelen, even samen naar het mannetje kijken en vaak bleef hij dan bij mij tot ik in slaap viel en verkaste hij daarna naar de bank. Ik vind langdurig apart slapen altijd een beetje kil klinken, juist dan is het extra belangrijk om de intimiteit er een beetje in te houden.
Succes!
Je hebt
al heel goede tips gekregen. Hier nog even een aanvulling:
Wat ik denk dat heel belangrijk is dat je man dingen doet met je dochter zonder jou erbij. Zorg dat hij desnoods alleen een eindje gaat wandelen met haar, ga een avond weg met vriendinnen of wat dan ook. Het punt is vaak dat vaders onzeker worden en jij bent de moeder, jij doet het meeste, jij zal het wel weten.... Je moet hem misschien een beetje pushen om zijn verantwoordelijkheid te gaan nemen. Niet dat hij onverantwoordelijk doet, maar hij moet groeien in zijn vaderrol en dat valt niet mee als je er weinig bent.
En voor jou is het goed: ook jij moet vertrouwen gaan krijgen in zijn vaderrol. En loslaten. Je bent echt niet de enige die voor je dochter kan zorgen!
Wat betreft het apart slapen: ik vind dit op zich wel een beetje vreemd. Maar misschien is het goed om dit even zo te laten; hem even de ruimte te geven deze afstand in te voeren die hij blijkbaar nodig heeft. Als hij maar wel iets gaat opbouwen met je dochter, anders wordt het steeds moeilijker.
Je schrijft verder niet over wat de medische oorzaak is dat ze niet alleen mag slapen, het zou kunnen zijn dat dit iets is wat het voor hem moeilijker maakt om iets met haar te doen en misschien voor jou om het los te laten. Maar ja, dat weet ik dus niet.
(was ik natuurlijk wel nieuwsgierig
naar... viel het op?☺)
Praktisch
heeft hij al eens oordoppen geprobeerd?
Het lijkt mij gevoelsmatig erg ongezellig om al 10 weken apart te slapen wegens de baby. Even los van alles wat 'normaal' is of niet....ik denk dat als je niet uitkijkt de puur praktische reden voor dat apart slapen (namelijk de geluidjes van je dochter) straks een hele riedel ongezellige bijeffecten die de algehele stemming en saamhorigheid niet ten goede komen. Het is sowieso al een enorme 'event' een kind, en ik denk dat iedere relatie daardoor best even wordt opgeschud om daarna een nieuwe balans te vinden. Om dan ook nog eens maanden lang apart te gaan slapen lijkt me nou niet echt een lekkere start van dat proces...
Dus als je dat heel praktisch kunt oplossen dmv bv oordopjes dan zou ik dat acuut uitproberen. 10 weken is al lang, en ik hoor niet van jou dat er de komende maanden veel aan de situatie zal veranderen als je geen actie onderneemt...hopla...naar de drogist (of zo)
Ingrid
Inderdaad oordoppen
Je hebt het knuffelen 's nachts echt nodig. Mijn man ligt nu met ons 3e kind (3 maanden) regelmatig op de slaapbank te slapen, maar hij komt er in elk geval in het weekend bij liggen. Je relatie staat zonder apart slapen al zat onder druk met een baby in huis!
Verder deed mijn man veel met de eerste baby, nu doet hij bijna niets. Maar dat komt omdat hij zich veel met de 2 jongens bezighoudt. Het is heel belangrijk dat jullie over jullie verwachtingen praten. Ik ga nu 1 keer per week een paar uur naar het zwembad, en het is zo lekker om even niet te zorgen. Kijk of je zoiets kunt afspreken met je man. Vaak vinden ze het moeilijk om zorgtaken over te nemen als je nog in de buurt bent!
Slapen
Mijn man en ik hebben de eerste tijd ook gescheiden geslapen, in de eerste weken wordt zo'n hummel gewoon vaak wakker en gezien het feit dat we al kinderen hadden, vonden we het belangrijk dat tenminste een van ons genoeg had geslapen.
Wat we wel deden was voordat ieder naar z'n bed ging nog even knuffelen en we namen ook meer tijd om de dag door te nemen. Het is echt belangrijk om je relatie goed te houden, baby's zetten die namelijk behoorlijk onder druk en helaas wordt dat niet minder bij het opgroeien, over opvoeding heb je namelijk gegarandeerd andere ideeen dan je partner en zelfs andere ideeen dan je van te voren had gedacht.
Normaal, alles wat voor jullie werkt is normaal, maak je daar geen zorgen over. Het is alleen de zaak om iets te vinden wat voor jullie allebei werkt, en dat regelmatig te bekijken, want wat nu werkt, hoeft over 2 maanden niet meer te werken. Overigens was het voor mijn man ook wennen aan die baby-geluidjes. Onze ervaring is dat het na een paar dagen al beter gaat, en na een week slaap je er prima doorheen, dat deed hij tenminste wel. Bij de vierde hebben we ook zo'n 8 weken gescheiden geslapen, dat werkte, daarna weer samen (kostte mijn man een paar nachten slecht slapen).
We hebben ook wel eens gescheiden geslapen toen alle vier tegelijk besloten om een virus op te pikken waarbij ze 's nachts veel overgaven. De ene had de nachtdienst en verschoonde alles, de andere gaf ze 's ochtends wat te eten zodat de nachtdienst even kon slapen voordat hij naar z'n werk ging. Tsja, het gaat over en soms heb je ook later van die nachten waarbij je bijna geen slaap krijgt.
Overigens is het heel belangrijk om wel even een moment voor jezelf te pakken en bewust iets te doen wat jij leuk/belangrijk vindt. Dat hoeft niet perse buiten de deur te zijn, al is dat waarschijnlijk wel lekker als je baby wat ouder is, maar neem wel die tijd om zelf ook bij te tanken. En gewoon een vriendin bellen en eens lekker de baby's vergelijken of lekker klagen kan ook heel fijn zijn om er daarna weer tegen te kunnen.
Slaapt ze door?
Slaapt je dochter al door?
Het is wel een saaie verdeling zo, maar als ze al doorslaapt en jij geen nachtvoeding meer hoeft te geven, dan is het best fijn dat hij de avondvoedingen doet. En als ze niet doorslaapt, dan kan jij in ieder geval vroeg gaan slapen als hij om 11 uur nog een fles geeft. Zo krijg je allebei genoeg slaap/
Ik kan me ook wel voorstellen dat hij zijn nachtrust nodig heeft als hij een fulltime baan heeft.
Wat wil je zelf graag dat hij savonds nog met haar doet?
Dank!
Allereerst bedankt voor jullie meedenken!!
Inmiddels heb ik een gesprek gehad met mijn man, wat overigens maar zeer moeilijk op gang kwam. Uiteindelijk kwamen we er op uit dat we ons beide niet gezien/gehoord/gewaardeerd voelen door elkaar. Mijn man heeft het gevoel dat hij alles verkeerd doet en tekortschiet en ik voel me niet gezien/gewaardeerd in mijn zorgen voor onze dochter. Het gaat er voor mij dus niet zozeer om dat hij meer zou moeten doen, het gaat veel meer om het feit dat hij bijna dagelijks klaagt over zijn slechte nachten omdat hij niet in zijn eigen bed ligt, dat hij opmerkingen richting mij maakt (als hij zo moe is....) over mijn manier van zorgen voor onze dochter. Je begrijpt dat dit geen positieve opmerkingen zijn.
Oordoppen hebben we overigens geprobeerd al geeft hij het na 2 uur alweer op en gaat dan weer richting de logeerkamer. Misschien zit me dat ook niet lekker, dat hij zo snel opgeeft. Onze dochter slaapt overigens niet door, verre van...
Al met al vindt mijn man zichzelf regelmatig nogal zielig omdat hij alleen maar bezig is met zijn werk en onze dochter en daarbij slecht slaapt en dat schiet bij mij nogal in het verkeerde keelsgat. Hij zegt hierbij dat hij wel heel veel van zijn dochter houdt, maar toch.
Nee, het zit me niet lekker en ik weet echt niet wat ik ermee aan moet...pffff
Aanvulling
Ik heb sterk de indruk dat ik mijn man vooral heel erg dankbaar moet zijn voor dat wat hij wel doet en dat gaat me op een of andere manier te ver hoor. Eerlijk gezegd denk ik dat hij in een luxepositie zit en hij zich dat best eens mag realiseren. Moeilijk hoor!
Vader
Dit is het begin van de tropenjaren 
Als jij zegt dat je dochter nog lang niet doorslaapt en ms we erg regelamtig wakker wordt snap ik je man wel. Hij moet nl gewoon werken de volgende dag. Een weekje kort slapen kom je wel door maar 10 weken niet en als je baas eea van je verwacht, dan zul je uitgerust op je werk mpoeten verschijnen.
Probeer als hij thuis is je kindje in de wandelwagen te leggen en papa lekker met hem laten wandelen.
Heb je toch wat kleine momentjes! En ja, het zijn zware nachten voor jou als moeder, dan ben ik echt niet vergeten. Maar ik heb ook gezien dat het levne van een man wat sneller doorgaat als daarvoor. Betekent niet dat je niets mag verwachten, maak afspraken samen!
En bovenal, geniet vna elkaar.
Maar....
Kan je man niet in het weekend een nacht voor de kleine zorgen zodat jij in de logeerkamer slaapt? Jij moet toch ook je rust eens kunnen krijgen? Dan weet hij ook eens wat voor een nachten jij maakt.
Het is in het begin nu eenmaal afzien en dat moet je een beetje verdelen. Hij is de hele dag op zijn werk en ik kan me nog herinneren dat toen ik eenmaal weer aan het werk was, dat heerlijk was, gewoon heerlijk rustig werken 
dat was relaxter dan thuis zijn.
Let wel, de goede tijden komen wel weer, dit is tijdelijk. Kan je oppas regelen? Vraag of die de kleine eens een paar uur mee kan nemen, kunnen jullie lekker even iets samen doen, knuffelen, slapen, even rustig de krant lezen, dat soort dingen. Als de kleine niet veel slaapt, vraag dan echt even hulp van anderen, (iemand die een eind met de kleine gaat wandelen ofzo en dan even een paar uur wegblijft)
Alleenzorger
Het is heel herkenbaar!
Je zit nu in een kokervisie. Je hebt een grijze bril op. Door de moeheid, de grote veranderingen. Het is namelijk van hier uit gelezen juist heel bemoedigend dat jullie een gesprek hebben gehad, hoe moeilijk ook. En wat jullie nu tegen elkaar zeggen klopt denk ik wel; jullie hebben allebei veel behoefte aan steun en houvast bij deze veranderingen. Die verwacht je van elkaar maar dat is lastig omdat je allebei met je kop in de verandering zit.
Eerlijk gezegd is het toch wel een uitgangspunt dat je min of meer per definitie altijd dankbaar moet zijn voor wat je man/partner wél doet. Zo werkt het nu eenmaal. Je vangt meer vliegen met stroop dan met azijn. Maar jij kunt het nu maar moeilijk opbrengen door de situatie waar je in zit.
Het woord tropenjaren is hierboven al gevallen. Ik kan er nog 1 ding aan toevoegen. De belangrijkste les van het moederschap voor mij is misschien een beetje onverwacht:
Alles is Tijdelijk!
De meeste dingen gaan ook weer over als je er niets aan doet. Je dochter gaat doorslapen, medische procedures waar jullie nu mogelijk erg tegenop zien zijn vroeg of laat ook gedaan, jullie krijgen weer goede nachten, weer tijd voor jezelf en voor elkaar.
Voor dit moment moeten jullie allebei nagaan wat het belangrijkste is voor jezelf en voor de ander, en hoe jullie elkaar een beetje tegemoet kunnen komen. Heel veel mensen kunnen niet goed tegen slaaptekort. Probeer dus om de opmerkingen van je man niet al te veel gewicht te geven. Bedenk ook dat je weinig contacten hebt op dit moment; daardoor wordt het ook nog vervelender als jullie elkaar niet kunnen steunen. Bedenk dat dat iedere dag dat jij je dochter verzorgt en je man werkt met de nachten zoals ze nu gaan al een hele prestatie is.
En, ik herhaal het nog maar eens, dit gaat dus over. Het is tijdelijk.
Maar is het 'gewoon'?
Ik lees dat man dankbaarheid verwacht voor wat hij allemaal doet, maar waardering geldt toch over en weer? Wat ik nu lees, ziet er een beetje uit zoals toen mijn oudste geboren was. Mijn toenmalige echtgenoot voelde zich ook niet gewaardeerd en vond dat ik veel te weinig aandacht aan hem besteedde. Achteraf bezien had hij daar wel een punt, maar helaas hebben we dat niet naar tevredenheid kunnen 'uitonderhandelen'. Vanaf het begin was het zo gegroeid dat ik de meeste zorgtaken op me nam, ook toen ik (na 10 weken) weer 4 dagen was gaan werken. Daarnaast bleef ook het huishouden mijn onverdeelde zorg, dus er bleef weinig tijd en energie over om nog als leuke spontane echtgenote te fungeren. Zo'n scenario moet je dus in ieder geval proberen te voorkomen. Ik denk dat het ook van het type man afhangt. Mijn zwager bijv. heeft zich vanaf het begin niet onttrokken aan nachtvoedingen, badjes, en spuugpartijen, ook niet als hij moest werken terwijl mijn zus nog herstellende was van haar zware bevalling. Dat biedt m.i. een beter perspectief dan vaders die het allemaal zo vreselijk zwaar vinden en hun werk als excuus gebruiken om zelf wel lekker 8 uur te slapen.
Tsja wat is gewoon...
Als ik het verhaal van Alleenzorger lees denk ik dat haar man typisch zo'n man is die denkt dat hij het heel zwaar heeft omdat hij werkt, terwijl hij geen idee heeft hoe zwaar het is om 24/7 voor een baby te zorgen. Ik denk dat de zorgverhouding nogal scheef is op het moment.
Het is wel een valkuil voor veel moeders om te denken dat zij het beste voor de baby kunnen zorgen en daardoor alle zorg naar zich toe trekken en/of kritiek te hebben op de manier waarop de man met de baby omgaat. Voor een man is dat natuurlijk best vervelend. Misschien speelt dat bij jullie ook?
Misschien kan je idd eens rustig proberen wat er gebeurt als jij een middag/avond weg gaat, of je man er dan nog hetzelfde over denkt. En dan bekijken hoe jullie eea wat beter kunnen verdelen. Zeker als jij straks ook weer aan het werk gaat.
En het is al veel gezegd, nu is het juist belangrijk om ook in elkaar te investeren. Bij mij is dat niet gelukt, en dan ben je pas echt een 'alleenzorger'.
Verdelen van zorg
toen ik nog zwangerschapsverlof had, deed ik door de week 's nachts de baby en in het weekend deed mijn man de nachtelijke verantwoordelijkheid. Want ook al hoef je niet te werken. Je bent herstellende van een bevalling, een zwangerschap en hebt gebroken nachten.
Wie weet is dat een ideetje?
groetjes van Purk
Klopt hoor vic
Die dankbaarheid moet natuurlijk van 2 kanten komen.
Maar ja, als je al vrouw je egel hebt laten ontploffen en sowieso al je negen maanden draagtijd hebt doorstaan, plus dan nog de zorg voor het wormpje de eerste weken... ja, dan verwacht ik ook dankbaarheid van de man.
Ik had de indruk dat AZ en haar SO er allebei doorheen zitten, maar het kan idd ook een gevalletje zeurman zijn. Dat zou geen goed nieuws zijn.
Gebroken nachten..
oh, dat is slopend, dat weet ik ook nog wel.Ook al slaap je telkens stukjes van 3 uur ofzo en maak je bij elkaar dan wel genoeg uren, toch ben je vaak kapot van moeheid. tja, dan helpt het toch te weinig, ook al doet je man de avondfles.
Mijn zwager ging er snachts uit, verschoonde de luier, en gaf baby aan moeder voor borstvoeding. Zij broer (mijn man) deed dat niet, die sliep overal doorheen. Ik weet nog dat ik dat ook erg moeilijk vond.
Misschien kan je man dan vrijdags en zaterdags de nachtvoedingen doen, als hij dan de dag erop niet hoeft te werken?
Hier
lagen beide baby's naast mij, we sliepen gewoon bij elkaar. Ik weet het niet meer zeker maar volgens mij maaktte mijn man de flesjes en ik gaf ze. Ik heb bij de jongste om en om fles en borst gegeven en volgens mij kwamen de nachtvoedingen uit op een flesje.
In ieder geval deden we veel afwisselend. Nu nog steeds, op zaterdag slaap ik uit en op zondag hij. En de eerdere nachtdiensten deden we ook om en om.
Inderdaad tropenjaren
"mdat hij alleen maar bezig is met zijn werk en onze dochter en daarbij slecht slaapt"
Welkom in het vaderschap zou ik zo zeggen. Mijn man is nu ook alleen maar bezig met werken (zo'n 60u per week), de kinderen en slaapt ook slecht, want babylief wordt zo'n 3 keer per nacht huilend wakker, en vaak niet meer in slaap te krijgen. Dus, ook al slaapt hij op de bank, hij wordt er toch wakker van.
Ik zit er ook aardig doorheen. Heb vanmorgen om 6u baby bij hem neergelegd, want ik trok het niet meer. Vanaf 3u had ze niet goed geslapen. (10 minuutjes, om dan weer huilend wakker te worden).
Mijn man en ik hebben voor de baby kwam afgesproken dat alle ruzies die we gaan hebben tot de baby een beetje slaapt, niet meetellen 
En da's maar goed ook!
Reactie
Op zich is het een goede tip om mijn man te vragen om in het weekend de nachtdienst een keer over te laten nemen. Helaas is het zo dat mijn man ook veel in het weekend moet werken. Dit weekend is hij vanaf vanochtend tot en met zondagavond weg, inclusief nachten.
'Met stroop vang je meer vliegen dan met azijn' vind ik een treffende uitspraak. Dat is natuurlijk hartstikke waar. Wij zitten een beetje vast in een vicieuze cirkel waarin we ons beide niet voldoende gewaardeerd voelen en niet de energie hebben om de ander een blijk van waardering te geven. Lastig.
Gezien mijn ontplofte egel en alles wat daarna nog komt (moest ik erg om lachen!) vind ik eigenlijk dat ik sowieso waardering verdien...maar ja, om daar nu op te gaan zitten wachten??
Zeurpiet. Ik ben bang dat mijn man het type zeurpiet is. Hij presteert het om 9 van de 10 x met een vermoeide blik naar beneden te komen, dan diep te zuchten om vervolgens te zeggen dat hij zo slecht geslapen heeft en doodmoe is. Vervolgens moet ik oppassen met dat wat ik zeg omdat hij dan zo chagerijnig is als wat.
Mijn man heeft het geluk dat ik pas eind oktober weer moet gaan werken en ik dan zeker op mijn strepen moet gaan staan.
Weet je wat ik nou eigenlijk het ergste vind? Dat de spanningen, stress en ruzies/discussies ook voor mijn dochter voelbaar zijn en als ik iets niet wil dan is het dat. Ik wil dat ze opgroeit in een veilige, warme omgeving waar liefde, zorg en aandacht is voor haar. Geen gesteggel over wie er voor haar 'moet' zorgen. Ze moet zich volledig welkom voelen bij ons.
Gisteren kreeg ik overigens een groot compliment van mijn moeder: ze vindt me een mooie en goede moeder voor mijn dochter! Het deed me erg goed, ik werd er helemaal stil van!
Overigens is het zo dat ik toch best veel op pad ga hoor, naar vriendinnen of even de stad/het dorp in. Ik geniet er dan erg van om zo trots als een pauw met mijn dochter in de kinderwagen of in de draagzak te lopen. Iedereen die het wil weten vertel ik wat voor een prachtige dochter ik heb!
Aanvullende reactie
Mijn dochter valt alleen in slaap als ik haar in de draagzak heb. Soms lukt het om haar even weg te leggen...ik ga het nu ter plekke proberen
Pelle
Welke oplossing had je dan in gedachten?
Zelf slapen
Pelle heeft het al eens (of meer keren) gezegd. Probeer zelf ook overdag eens wat bij te slapen. In die valkuil ben ik gestapt bij de eerste. Op ieder moment dat de baby sliep, ging ik wassen doen of andere huishoudelijke klusjes. En achteraf vroeg mijn man dan nog waarom ik die dag niets had gedaan Bij de tweede had ik me voorgenomen om bij ieder slaapje overdag, zelf ook even te gaan liggen. Nou bleek dat een makkelijke baby, dus ik heb nog nooit zoveel geslapen als in die eerste 10 weken. Ik had toen geen man, dus wel alle nachtdiensten maar geen ruzie erover. Zelfs toen de baby nog twee keer per nacht kwam (3 en 6 uur), stond ik toch redelijk uitgerust om half 9 op het schoolplein. Dan lag ik wel om 9 uur weer op de bank, dat dan weer wel
Hmm
Ik heb geen man maar ik zou dit gewoon niet accepteren. Ik zou liever gaan werken na een slechte nacht, dan de hele dag nog thuis zijn met een onvoorspelbare baby.
Dus ik zou dit met je man bespreken en last hem maar bedenken houe hij ook drie nachten per week kan doen. Het is echt onzin dat hij meer slaap nodig heeft omdat hij werkt.
En zuchtend klagen over slaapgebrek terwijl jij uren op bent geweest in de nacht vind ik echt getuigen van een gebrek aan empathie.
Liora
Hier ook herkenbaar
en bij de eerste was dat bovendien een enorme tegenvaller, omdat man wel heel huishoudelijk en ijverig is. Maar ja, dat bleek zich niet echt enthousiast uit te strekken tot kinderzorg - hij doet de klusjes graag op het moment dat hem uitkomt en dat gaat met vieze luiers zo moeilijk. Nu stel ik me er alvast op in dat we straks met nr. 3 wel weer wat meer ruzies krijgen... ik ben alvast de huidige pijnpunten zoveel mogelijk aan het wegwerken op het moment .
Enfin, wat hier werkte was blijven volhouden dat de situatie je niet bevalt, blijven proberen erover te praten. En soms zelf actie ondernemen, ik zei dan gewoon in een weekend 'vandaag is jouw dag' en wachtte af tot hij iets aan gehuil/vieze luiers ging doen. (ja, ik had dan ook wel het gevoel dat ik het over de rug van mijn kind speelde en dat was niet leuk. Maar ik kan slecht dingen slikken voor de lieve vrede, dus ik had echt het gevoel niet anders te kunnen). En uiteindelijk is man wel redelijk dus we zijn tenslotte wel altijd op compromissen uitgekomen.
Ik deed bij de vorige twee trouwens wel al het nachtwerk, maar dat was omdat het ten eerste niet waanzinnig heftig was, en ik ten tweede echt veel fitter ben dan man en met veel minder slaap toe kan. Het hoeft dus niet per se zo te zijn dat de nachten om-en-om of doordeweek/weekend verdelen de beste oplossing is, je moet blijven kijken naar de behoeften van allebei en die zo eerlijk mogelijk afwegen... het blijft altijd moeilijk om die behoeften te begrijpen als ze anders zijn dan de jouwe, maar we komen hier wel het verst als we die van elkaar serieus nemen.
Aanvulling
mijn laatste zin over behoeftes serieus nemen klinkt wschl. nogal alsof ik denk dat jullie dat niet doen. Maar het is meer een belangrijk leerpunt voor mijzelf! (en work in progress...).
Hier de kinderen verdeeld
Hier hebben we het een beetje anders gedaan, ik 'deed' de baby alleen (zoveel mogelijk) en man 'deed' onze kleuter. Dat kwam gewoon het makkelijkst uit. Ik geef de borst, dat kan man moeilijk overnemen. Daarnaast is hij nooit zo goed geweest met heel jonge baby's (er zijn wel meer mannen die het lastig vinden om zo'n klein wurm te verschonen of om die kleine handjes door de mouwen van een romper te krijgen). Al met al ging dat prima. Nu van lieverlee doet hij steeds meer met de baby, zoethouden, wiegen etc. en ik kom weer meer aan mijn dochter toe.
Hier slapen we wel apart. Man kan echt niet tegen slaapgebrek, hij wordt dan onverdraaglijk, en om nu je huwelijk zo op het spel te zetten voor die tijd dat de baby nog niet doorslaapt, lijkt ons allebei onzin. Man slaapt dus op het logeerbed en ik deel ons grote bed met de baby. En hoezo zou je dan niet samen gezellig kunnen doen? Je kunt elkaar toch opzoeken als de baby slaapt? Die merkt er niets van, hoor, als je even de huwelijkse banden aantrekt op een meter afstand.
Ik vind het met een eerste ook weer anders. Bedenk goed dat de moeder meestal veel sneller de weg weet met haar baby, veel sneller de baby aanvoelt, dan de vader. Ik ben het er helemaal mee eens dat de vader regelmatig even alleen moet zijn met de baby. Ga even een uurtje de stad in en laat hem aanrommelen. Niet te lang, zeker niet in het begin. Ik heb wel eens gehad dat zowel de vader als de baby totaal overstuur waren na een paar uur en ze mij allebei verwijtend aankeken toen ik thuiskwam, haha.
Joh, dit is inderdaad een tropentijd. Hoe ouder je kindje wordt, hoe makkelijk het zal zijn om je man er op een natuurlijke manier bij te betrekken. Hij zal zelf ook steeds vaker het initiatief nemen. Geef het tijd.
Groetjes
Massi
Liora
Het is helaas niet onzin dat de ene beter tegen weinig slaap kan dan de ander. Mijn man functioneert prima op weinig slaap, 5 à 6 uur, op voorwaarde dat het onafgebroken is. Als hij 's nachts een paar keer wakker gemaakt wordt, dan is hij echt een wrak.
Ik kan er beter tegen, dus ik draai de nachtdiensten. Hij neemt dan weer de kinderen van me over wanneer hij thuiskomt van werk (rond 18u) en legt de jongens op bed, zodat ik even kan bijkomen. Hij laat me ook zo lang mogelijk 's morgens op bed liggen. We zijn een team, dus proberen elkaar zo goed mogelijk aan te vullen. En hij houdt er ook rekening mee dat ik om het minste ontplof omdat ik moe ben Heb hem gisteren nog voor van alles uitgemaakt omdat hij steeds de broodkruimels op de tafel laat liggen. Ahem.
Pelle
Dat slaaptekort killing is, daar weet ik alles van. Maar je schreef zo makkelijk over het laten doorslapen van kinderen boven de 1 jaar, dat ik dacht dat je echt een oplossing had
