Wat maakt een relatie tot een goede relatie
Hallo mensen,
na een huwelijk van 25 jaar ben ik drie jaar geleden gescheiden. Volgens mijn ex waren wij te verschillend, terwijl ik juist veel overeenkomsten zag. Hij was meer een sportman en ik meer een cultuurvrouw, hij visliefhebber en ik vegetariër, maar allebei waren we rommelkonten, konden we prima rommelen in en om het huis, en kwamen op hetzelfde moment, onafhankelijk van elkaar, met een pizza thuis. Nu wil ik weer gaan daten, maar ja, op basis waarvan ga je iemand ‘uitkiezen’, wat zet je in je profiel, wanneer zou een match een klik kunnen zijn? Ik ben heel benieuwd of mensen met een goede relatie kunnen aangeven wát het nu is dat hen bij elkaar houdt, dat hen tot een goed stel maakt. Hangt dat af van dezelfde interesses en hobbies? Daar lijkt het in datingland erg op. Of zit het in andere dingen?
verder verwachtingen
En ook dat is hier al gezegd, maar het is ook erg belangrijk dat je min of meer dezelfde verwachtingen hebt van een relatie. En dat dat ook wel uitgesproken wordt. Niks zo vervelend als iemand die denkt dat jij denkt dat hij denkt dat je iets wel of niet wilt in de relatie.
Alkes
Herkenbaar. Ik verwacht een positieve reactie op '42', anders zou de kloof te groot zijn ☺
Alkes
Ik heb nooit zo goed begrepen waarom Rowan Atkinson bij de meesten alleen bekend is vanwege mr. Bean. BA was leuker met name vanwege het taalgebruik (wat in mr. Bean vrijwel afwezig is) en natuurlijk het aandeel van Fry & Laurie.
Humor
Is inderdaad heel belangrijk. Dat je elkaars grapjes begrijpt is essentieel. Maar wel tegelijk ook lastig, bij het zoeken naar een nieuwe partner denk ik. Tenminste, een groot deel van onze humor komt voort uit gezamenlijke herinneringen. En die heeft een eventuele nieuwe partner natuurlijk niet.
Bij ons zijn uitspraken/sketches uit Blackadder en Monty Python ook begrippen. En '42' is het standaard antwoord op alle onbegrepen vragen. Vinden de kinderen ook heel normaal, maar levert in gezelschap nog wel eens vragend opgetrokken wenkbrauwen op 
.
Maar dat ik vreselijk kan lachen om Brigitte Kaandorp en Ronald Goedemond en man me dan glazig aan zit te kijken, daar komen we wel overheen hoor.
Wat ik verder belangrijk vind is dat je de eventuele (in jouw ogen) mindere kanten van je partner samen kunt bespreken, met humor (!) en zonder het gebruik van de woorden nooit en altijd. En samen kunt zoeken naar hoe(ver) je elkaar daarin tegemoet kunt komen.
Elkaar vrijlaten, naast voldoende samen doen, dat is ook belangrijk, daar moet een goede balans in zijn. Die best kan schommelen, soms is de een wat uithuiziger dan de ander.
Het helpt zeker als je het met elkaars familie kunt vinden, in ieder geval dien je daar wederzijds je best voor te doen. Wij hadden allebei (flink) moeite met onze schoonmoeders, dat schept een band .
En inderdaad redelijk op een lijn zitten wat betreft verwachtingen in het leven en in de relatie en in de opvoeding en wat betreft levensovertuiging. Maar ook weer niet teveel, anders heb je geen stof voor gesprekken/discussies, en daar geniet ik ook altijd wel van. Voor dit laatste punt is het ook wel fijn (essentieel?) dat je op vergelijkbaar intellectueel niveau zit, anders wordt sowieso de communicatie denk ik een uitdaging.
Maar ik realiseer me dat 'de ideale relatie' niet bestaat. En misschien maar beter ook, lijkt me behoorlijk saai.
Knurf
Bij '42' ga ik alleen geeuwen. Zo vaak gehoord van zoveel mensen die allemaal dachten dat ze heel origineel waren. Dat terwijl ik het boek als SF-fan/puber het boek al had gelezen voor er ueberhaupt een TV serie van was.
Ik weet niet wat de vraag is, maar het antwoord is.. Ja, ja...
Nee, ik denk dat Alkes en ik dan beter bij elkaar passen.
"Baldrick, you wouldn’t recognise a subtle plan if it painted itself purple and danced naked on a harpsicord singing ‘subtle plans are here again’."
Blackadder en 42 zijn vast van voor mijn tijd Vaag wel eens van gehoord maar nooit gezien. Mr Bean vind ik trouwens ook vooral irritant, net als Fawlty Towers en Youp van ‘t Hek.
Wij gebruiken the family braincell hier nog regelmatig. Om de beurt, dat snap je ☺
Knurf
It shows...
Phryne fisher
Ik weet niet hoe oud jij precies bent, maar mijn verkering is 9 jaar jonger dan ik en die kent het. Dat moet wel want anders was het niks geworden 
Black Adder
Oh ja, briljant, haha. Monty Phyton kende ik niet zelf, maar heb ik door man leren kennen. Dan moet je eigenlijk ook Fawlty Towers noemen. Zoals dit (haast ongemakkelijk, maar zo geestig)
https://www.youtube.com/watch?v=yfl6Lu3xQW0.
Om mr. Bean heb ik ook vreselijk gelachen, net als man, dit is dus iets echt iets wat we delen. Als ik mezelf een verrassing bezorg noem ik dat altijd een mr. Bean momentje. Bijvoorbeeld als ik iets besteld heb en vergeten ben dat ik dat gedaan heb en dan blij ben met dat onverwachte 'cadeautje', haha.
Wat Youp betreft... helaas, ik vind er geen bal meer aan. Ik moet soms wel gniffelen hoor en soms zelfs voluit lachen, maar ik hoor vrolijk te worden van cabaret en alleen al zijn verschijning roept tegenwoordig chagrijn bij me op. Van cabaretiers die té veel weten dat ze tot de top horen, of hebben gehoord en zich daardoor als een soort autoriteit op het gebied van van alles en nog wat zijn gaan gedragen, gaat de glans af wat mij betreft. Herman Finkers bijvoorbeeld heeft dat helemaal niet. Gelukkig is man het wat Youp betreft ook wel met me eens.
Blackadder
Net even gegoogeld, het speelde van 1983 tot 1989. Dat is mij compleet ontgaan dus. Maar goed, ik ben dus ook niet van de filmhuisfilms, en dat zie ik toch ook wel in dat rijtje (zeg het VPRO-gezin).
fawlty towers
konden wij dus vreselijk om lachen allebei. En toch ging het mis, boehoehoe...
maggiemag
Begrijp me goed. Humor is voor mij de basis, anders begin ik er niet aan. Maar dat wil niet zeggen dat het dan alsnog niet fout kan gaan.
