Wat moet ik in hemelsnaam met mijn vader?
Onder pseudoniem, al zal ik door deze of gene wel herkend worden. Geeft niet.
Ik vraag ook hier advies ipv alleen in real life omdat ik graag eerlijke input wil, van mensen die er neutraal instaan, en niet perse met me meepraten omdat ze mij ( of dit verhaal, of zelfs mijn vader)' kennen.
Ik zal proberen het kort te houden ( niet mijn sterkste kant)
Ik ben nu 52, opgegroeid in een gezin met 1 jongere broer. Lieve moeder, dominante stijfkoppige moeilijke vader met rigide meningen en altijd een (negatief) oordeel over alles wat anders was. Mensen die rijker waren, anders dachten, naar de kerk gingen, werkloos waren, of juist tweeverdieners werden over het algemeen weggezet als profiteurs, losers, egoïsten, sukkels of whatever. Weinig verdraagzaam was en is hij altijd geweest. Moeder hield zich in en bewaarde de lieve vrede.
Op zich heb ik geen ongelukkige jeugd gehad. Ik herinner me best leuke vakanties, het was thuis ook niet ongezellig of zo. Maar vanaf mijn middelbare schooltijd kreeg ik wel steeds meer het gevoel dat er 'meer' was in de wereld. Ik was slim, deed gymnasium met gemak, kwam bij andere mensen thuis, en ontdekte dat hoe het bij ons thuis ging niet de enige manier was. Ik ging studeren ( enige in de hele familie) Toen ik 19 was ging ik op kamers. Reactie van mijn vader op mijn 'ontwikkeling' in die periode was een continue waarschuwing dat ik niet moest denken dat ik meer was dan een ander omdat ik goede hersens had, dat ik vast allerlei arrogante denkbeelden zou krijgen nu ik ging studeren, en ga zo maar door. Dat ik uit huis wilde was voor hem ook een teken aan de wand dat zij 'niet goed genoeg' waren, dat ik ( hadden ze het niet gezegd!) me beter voelde dan de rest, en neerkeek op waar ik vandaan kwam.dat ik na een jaar thuiskwam met een vriend die een christelijke achtergrond had was helemaal onbegrijpelijk.
Ik was nog maar jong natuurlijk, maar ik denk dat hij door al dat defensieve geschreeuw alleen maar heeft bewerkstelligd wat hij juist niet wilde, namelijk dat ik afstand nam, en me idd steeds minder thuis voelde bij mijn eigen ouders.
Enfin, afgestudeerd, getrouwd, kinderen gekregen. Mijn moeder was een schat en zij was ook degene die er voor zorgde dat de relatie al was hij weinig diepgaand, toch soort van vredig bleef voortkabbelen. we woonden ver weg, maar zagen elkaar wel een aantal keren per jaar.
Toen werd mijn moeder ziek. En overleed. Nu 17 jaar geleden. Bizar. Ik was net bevallen van 2e kind. We woonden 300 km uit elkaar. Mijn vader heeft niets laten horen toen mijn moeder plotseling echt achteruit ging. Heeft opgebeld dat ze overleden was, en niet toegestaan dat we haar nog zagen. Ik was ook niet welkom thuis in de dagen tussen overlijden en crematie, werd net als de ander gasten 'gewoon' verwacht op het tijdstip dat op de kaart stond. Ik vertel ditveigrnlijk alleen maar omgaan te geven hoe 'raar' mijn vader is. Want voor hem was dit 'gewoon' de manier waarop hij het wilde. Ik was amper op de been na de bevalling, hormonaal nog volstrekt van de leg en zo overdonderd door de manier waarop alles verliep dat ik het gewoon heb laten gebeuren. Idioot achteraf, maar dit was zo de vader die ik kende, dat ik het op dat moment niet eens echt shockerend vond.
Vader alleen was natuurlijk een stuk lastiger dan met moeder. De sociale smering verdwenen, en steeds een dagje ouder werd hij nog uitgesprokener qua karakter en doen en laten. Lastig om mee te dealen voor mij. Altijd negatief, nare PVV achtige denkbeelden. Nare opmerkingen over asielzoekers, homoseksuelen, norm maar op. . Ik schaamde mij soms hem over de vloer te hebben op bv verjaardagen. Maar goed, ik dacht dat ik me erbij had neergelegd. Summiere bezoekjes bij een verjaardag, beladen onderwerpen vermijden, wn maar even op de tanden bijten, beter dan slaande ruzie leek me. Het eens worden leek me erg lastig.
Onze contacten beperkten zich de laatste jaren idd tot verjaardagen. Bij ons dan wel te verstaan, want vader zelf was anti verjaardag, en heeft een pesthekel aan Sinterklaas, kerstvetc. Dus sie feestdagen vierden we nooit met hem, en zijn eigen verjaardag sloeg hij altijd over. Zo groeide er een situatie dat we eigenlijk zelden meer bij hem over de vloer kwamen. Want spontane bezoekjes deden we niet (meer) over wn weer, en alle mogelijke 'gelegenheden' om bij hem te komen liet hij bewust schieten.
Enfin, onbevredigend, maar leefbaar. Ik had me er min of meer bij neergelegd dat dit het was.
Tot 3 jaar geleden. We waren in de buurt, en besloten soort van spontaan hem te bellen en even langs te wippen. Werd uiterst kortaf afgewimpeld, en een dag later kreeg ik een telefoontje waarin hij mij in niet mis te verstane bewoordingen liet weten dat ik een afschuwelijke dochter was, dat hij er helemaal klaar mee was, dat ik me afschuwelijk gedroeg, dat kinderen eigenlijk iedere week bij hun ouders op bezoek hoorden te komen , dat ik een ondankbaar mormel was en ga zo maar door.vik was zo perplex dat ik na 2 minuten rustig heb gezegd dat ik ging ophangen, en dat we maar verder moesten oraten als hij iets rustiger was. Dat heb ik ook gedaan, met knikkende knieën.
Dag later een brief van hem met de mededeling dat het hem erg had opgelucht, dat we er niet meer over gingen praten. Klaar. Ik heb teruggeschreven dat dat wel erg gemakkelijk was, en dat ik toch wel raar vond om dat allemaal maar naast me neer te leggen.
Maand later verjaardagen. Hem toch maar uitgenodigd. Op de dag zelf een mailtje dat hij het niet aankon om te komen.
Week later een brief dat hij nooit meer bij ons thuis wilde konen. ( maar we hadden geen ruzie hoor!)
Ik snapte er niks meer van. Nam een paar weken tijd om te bedenken wat te doen.
In die paar weken gebeurden hele andere dingen. Middelste puberzoon uit het niets heel ernstig ziek. Kanker. 12 maanden vol stress en ziekenhuis. Op het moment dat dat heldercafsorekenhelder kon ik het niet opbrengen in alle paniekmom zelf mijn vader te bekken. Heb mijn schoonzus gevraagd om het hem te vertelken ( met expliciet een sorry van mijn kant, maar dat ik het even niet kon opbrengen hem zelf te bekken nu ik me zo kwetsbaar en totaal van slag voelde)
Om een lang verhaal kort te maken.,,opa heeft zijn zieke kleinzoon voor het eerst weer gezien toen zijn haar alweer was teruggegroeid. Af en toe een kaartje, en 2 keer een kort belletje ( met mij, zoon zelf heeft hij niet gesproken). Nooit langs geweest, want een man een man.,,een woord een woord: hij kwam niet meer bij ons thuis immers?
Ook dit vertel ik eigenlijk alleen maar als anekdote, als voorbeeld van hoe hij met dingen omgaat. Voor mij onbegrijpelijk.
Richting nu dan maar: ik dacht dat ik het naast me had neergelegd. Inmiddels vader al meer dan een jaar niet gezien ( hij slaat tegenwoordig ook de verjaardagen bij mijn broer vaak over, daar troffen we elkaar eigenlijk alleen nog maar) kaartje en briefje bij verjaardagen, en dan idd af en toe zo'n per ongeluk treffen bij broer.
Laatste 2 verjaardagen van de kinderen helemaal geen kaart meer. Zat me af te vragen of hij ook het laatste beetje contact liet verwateren.
Komende week ben ik jarig. Gisteren uit het niets een brief. En jemig, wat viel die verkeerd zeg. ' Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik snap wel, en heb me er inmiddels bij neergelegd dat jullie veel te druk zijn om eens een keer bij je vader langs te komen' met daarna een vol A4 tje met een tirade over waar het heengaat met de huidige maatschappij, de doffe ellende van het leven met internet en smartphone, de kwaadwillendheid van de gemiddelde mens, dat je niemand meer kunt vertrouwen en dat vroeger alles beter was. En dan als afsluitende opmerking dat hij de doodgebloede relatie met zijn lat-vriendin maar weer heeft opgepikt want 'alleen is ook maar alleen'
En nu ben ik volledig van de leg. Ik heb hier geen zin in. Ik heb de halve nacht liggen malen wat ik hier mee moet. Wat hij wil is duidelijk, dat ik 'gewoon' eens koffie kom drinken of zo. Maar dat is zo'n onvoorstelbaar gepasseerd station. Dat KAN toch helemaal niet? Hij wil en kan nergens over praten. Maar koetjes en kalfjes..nee...dat is voor mij echt een paar bruggen te ver. Bizar. En ik WIL het eigenlijk ook helemaal niet. Ik ben zo ontzettend klaar met hem.
Maar wat dan? Ik wil deze brieven ook niet,van die oneerlijk eenrichtingsverkeer-sneren over mijn slechte dochter-schap. Terugschrijven? Alles er uit gooien? Ik hou helemaal niet van brieven vol verwijten, over alles wat niet goed is gegaan.
Bah,bah, bah. Ik heb hier zo ontzettend geen zin in. En ik baal vooral dat het me nog steeds iets doet. Ik dacht dat ik daar overheen gegroeid was. Dat ik zo word geraakt door het oordeel van een man die ik helemaal niet hoog heb zitten eigenlijk. Afschuwelijk vind ik dat.
Veel te lang dit. Sorry. Maar ik moest het even kwijt....
Vreemde eend
Triest
Ik vind het vooral triest voor jou. Ik hoor van een hoop vrouwen van onze leeftijd dat ze een moeizame relatie hebben met vaders van de Mandiehetvleessnijdtgeneratie hebben. Maar dan gaat het vaak om van die eigengereide types, die zowel door hun moeder als hun wederhelft naar de ogen gekeken zijn en dan botsen met eigenzinnige dochters. Vaders die hun liefde voor hun dochters op een soms rottige manier uiten, maar die onvoorwaardelijke ouderliefde is er wel. En dat lijkt bij jouw vader haast wel te ontbreken, dat lijkt me een hard gelag.Dan kan ik wel zeggen dat dat niet aan jou ligt, dat de man geen eens van zichzelf houden kan, maar toch...het lijkt me akelig om met dat gemis weer geconfronteerd te worden.
Mijn eigen moeilijke vader is er al op zijn zestigste tussen uitgepiept, en ik betreur het dat wij nooit de kans hebben gekregen om een volwassen, gelijkwaardige verhouding op te bouwen. Omdat ik wist dat hij ondanks dat hij stevig pedagogisch uitgedaagd was, voor ons door het vuur ging.
Onder die therapie moet je geen langdurige zielenknijperij voorstellen. Twee of drie gesprekken met een nuchter iemand die voor jou de zaken op een rij zet,ingaat op de vragen die je je in de voorlaatste alinea stelt, het onderscheid bloot kan leggen tussen wat je vindt dat je zou moeten of wat je echt wilt, kunnen erg verhelderend zijn. Wat ik in de gauwigheid lees zou jouw enige drijfveer om de band weer aan te halen een gevoel van morele plicht en proactief schuldgevoel zijn. In mijn ogen niet terecht - maar wie ben ik.
En onderschat het niet hoor, die mantelzorg die je opgelegd kan worden. Dat je vader geen prijs stelt op emotionele ondersteuning houdt niet noodzakelijkerwijs in dat hij ook af wil zien van praktische ondersteuning.
Het wordt steeds erger
Met elk stukje wat je vertelt wordt het erger. Ik denk dat je jezelf moet afvragen, echt eerlijk naar jezelf toe: waar kan ík mee leven? Kun je leven mét je vader? Of voel je opluchting bij het idee dat hij niet meer mee doet in jouw leven? Probeer het je voor te stellen.
Kaaskopje,
Ik voel vooral opluchting bij dat idee. Goed doen kan ik het in zijn ogen toch niet, dat blijkt al zeker een jaar of 35. Maar goed, dat is in zekere zin ook wederzijds. Hij vindt mij geen giede dichter, maar ik vind hem ook geen fijne vader.
Weet je, op een gegeven moment weet je zelf niet meer wat wel of niet normaal is. in zijn ogen ben ik de niet- sporende vsn ons tweeën. En vanuit zijn optiek is dat waarschijnlijk ook zo.
Daarom vind ik het wel fijn (en geruststellend) om hier te lezen dat ik niet helemaal gek ben. Dat hij echt heel raar is. En dat er grenzen zijn aan wat je mag accepteren.
Eigenlijk realiseer ik me door al dit geschrijf vandaag en gisteren pas hoe erg het is om te weten dat je eigen vader je manier van leven, denken, en 'hoe je bent' min of meer wegzet als 'niet oke'. Al vind ik hem tegelijkertijd heel triest en een enorme @&%$£, deep down hakt dat er toch in.
Misschien is het de overgang wel trouwens, bedacht ik me gisteren ook nog, dat ik het ineens allemaal zo zwaar opneem. Want al zijn sommigen van jullie een beetje geschokt....voor mij is dit niet nieuw....
Enfin, ik ben jarig vandaag!!!! Ik ga zo taart bakken en er een leuke dag van maken met mijn eigen lieve man en kinderen, met wie ik godzijdank een uitstekende, fijne en liefdevolle band heb. Daar ben ik zo blij mee!
Vreemde eend
Vreemde eend,
Alleereerst van harte gefeliciteerd. Een mooie zonnige dag is altijd fijn.
Zo kan het ook verlopen met je vader. Je weet niet of die ontmoetingen verlopen als een bak onweer en zwaar regen. De bezoeken kunnen wel degelijk te vergelijken zijn met een zonnige dag.
Ik heb ook een laag pitje verstandhouding. Mijn vader en ik zijn echt niet zo klef dat we elkaar iedere week zien. Ik ben zeker ook geen mantelzorger maar puur een dochter die één à twee keer per maand langs komt.
Toen hij nog thuis woonde, zag ik hem één keer per kwartaal. Verder heeft hij mij nog nooit een brief geschreven. Ook geen interesse voor mijn kinderen, dat is nu wederzijds geworden.
Mijn bezoekjes nu zijn van een ander niveau. Niet een vader-kind bezoek maar het bezoek van een familielid aan een eenzaam iemand. Als ik iets voor hem mee neem, vind hij dat fijn omdat hij dat zelf niet meer kan kopen.
Ik begrijp dat je vader genoeg zelfstandig door het leven gaat en niet afhankelijk is van anderen. Maar hij mist wel wat, het lijkt dat hij zich verveelt. Zit hij op jou af te geven omdat hij misschien stilletjes jaloers is op jou? Jij die alles heeft wat je hartje begeert; gelukkig getrouwd, leuk gezin, mooi huis, vrienden en warme familie manskant?
Ergens is je vader best een zielige man. Hij is toch binnenkort jarig. Misschien weet je schoonzus wat zijn favoriete fles wijn of jenever is. Je kan er langs gaan met een kadootje en een appeltaartje. En na een uurtje ga je weer weg, gewoon op visite. Geen ouwe koeien uit de sloot of therapie maar streven naar een nieuwe start. Niet te vaak, niet te klef maar uit een betrokkenheid waar jij je goed bij voelt.
Je band is slecht, het kan alleen beter. Daar kan jij zelf een draai aan geven.
Duidelijk
Er zijn al veel goede dingen gezegd hier boven. En een aardig eind weg ge-analyseerd over het waarom. Maar uiteindelijk komt je beslissing (wel of niet meer contact met je vader) eigenlijk maar neer op 1 ding; hoe goed kun je er mee leven. Denk je dat je spijt gaat krijgen, als je hem nooit meer ziet en dan plotseling het bericht krijgt dat hij er niet meer is? Nee? Dan lijkt me duidelijk wat je moet doen. Ja? Dan kun je nog iets met alle tips en ideeen die hier boven gegeven zijn.
Oh, en proficiat!
Ik lees even terug en zie nu pas dat je vandaag jarig bent! Van harte!
Oei, moeilijke vaders...
Ik heb er ook een. Heel anders maar geen doorsnee lieve papa.
Je gaat hem niet veranderen. Daar is hij te oud voor en bovendien, gezien alles wat je schrijft, sluit ik me aan bij ander posters en vermoed ik dat er sprake is van een flinke stoornis. Doet er niet toe.
Als je hem niet kan veranderen, dan jezelf en vooral je verwachtingen. Wat wil jij nog uit de relatie halen? Heb je medelijden, vind je het ergens je plicht om het contact te houden? Zo te lezen heb je niets met je familie, je broer ook niet. Durf je ze los te laten? Hebje andere mensen in je leven die je naast staan en met wie je familie-achtige banden hebt?
Sterkte met de beslissing. Mijn eigen vader (voor wat het waard is) hou ik op afstand en zie ik misschien een keer per jaar. Soms mailen we. Meer kan ik niet aan, hij zuigt zo veel energie uit me dat ik een maand nidig heb om te herstellen. Dat weten we van elkaar.
Sini
zo, pas bij nr 25
Pas bij posting 25 viel het autismewoord? Heeft lang geduurd zeg. Het is gewoon n moeilijke man, hou toch eens op om iedereen autist te noemen.
Vreemde eend
Ik heb niet echt tips (ben het wel eens met Kenfan), maar wil je gewoon even sterkte wensen omdat het inderdaad flink waardeloos is om te realiseren dat een ouder je eigenlijk niet ok vindt (je manier van leven, denken etc).
Fijne verjaardag in ieder geval. En fijn om dat te vieren met de mensen die je wel heel dichtbij staan en van je houden.
ach lieve vreemde eend
Weet je, beroepsmatig werk ik met mensen die gedrag laten zien als dat van je vader, of erger.
Omdat ik lang met dezelfde mensen werk bouw ik echt iets op met ze. Ik kan echt van ze gaan houden bijna! Ook van de mensen die me vaker zomaar uitschelden of wat dan ook. Ook van de mensen die maar heel moeizaam iets met mij opbouwen.
Maarja, prive heb ik een moeilijke vader en oei wat heb ik het er moeilijk mee. Alsof ik zelf ook maar niet goed tot volwassenheid kan komen oid, omdat ik zo erg een vader mis!
Het a- woord helpt mij trouwens wel, enorm. Ik weet helemaal niet of mijn vader die diagnose zou krijgen als hij zich zou laten onderzoeken. Weet ik ook nooit want mijn vader gaat zich nooit laten onderzoeken.
Misschien speelt er wel heel wat anders bij mijn vader. Doet er ook niet toe. Het a-woord is voor mij een overkoepeling van onmacht, onbegrip, ontbrekende vaardigheden. Het helpt mij mijn eigen onbegrip en verwarring te plaatsen.
Het helpt niet om mijn gemis naar een band met een vader te verminderen.
Alsnog gefeliciteerd 
Heb je een gezellige dag gehad?
Jij: Weet je, op een gegeven moment weet je zelf niet meer wat wel of niet normaal is. in zijn ogen ben ik de niet- sporende vsn ons tweeën. En vanuit zijn optiek is dat waarschijnlijk ook zo.===
Met alles wat je over je vader hebt verteld, denk ik dat we je gerust kunnen stellen. Jij bent heel erg oké, je vader niet. Misschien moet je hem maar als 'patiënt' gaan zien, of dat nou terecht is of niet. Hij is blijkbaar niet in staat tot liefdevol gedrag, afwijkend gedrag dus. Als je het op kunt brengen om koffie bij hem te drinken, kijk dan naar hem als een man die het niet helemaal op een rijtje heeft. Hij heeft het probleem, jij niet. En je broer lijkt me een uitstekende mantelzorger. Twee handen op één buik, toch?
Ik ben overigens niet geschokt door jouw situatie. Maar dat snapte je al denk ik .
Niet alles gelezen
Maar als je weet wat jij wilt zou ik een brief schrijven. Niet vol met verwijten, maar juist de andere kant. Ik zou aangeven dat ik hem dankbaar ben dat ik leef enzovoort (er zijn vast dingen waar je wel dankbaar voor bent, als is dat weinig). Afsluitend zou ik hem vergeven en aangeven dat hij in mijn hart een plekje blijft houden. Indien je nog contact wil houden dan kun je dat aangeven, anders zou ik het niet vermelden.
Op die manier kun je het misschien makkelijker voor jezelf afsluiten. Nu blijf je hangen in allerlei verwijten die je wil uitspreken, dat is hele negatieve energie waar je zelf heel veel last van hebt. Op een of andere vreemde manier lucht zo'n brief vaak meer op dan eentje vol negativiteit.
Ik wens je heel veel sterkte. Ik heb wel het gevoel dat het hebben van zo'n vader jou wel heel sterk heeft gemaakt.
Paddington
Als ik alles lees van Vreemde Eend, gaat het onaardige gedrag van vader nog steeds door. Ze zit er middenin. Ik weet niet of ik in haar geval dan zo ruimhartig zou kunnen zijn om het over vergeven te kunnen hebben.
Nog een invalshoek
Je draadje houdt me best nog wel bezig. Ook al omdat een paar details wel erg overeenkomen met mijn eigen geschiedenis. Maar dit terzijde.
Ik heb wel eens gelezen dat mensen die een gemankeerde relatie met de ouders de neiging hebben om in een situatie waarin ze zich voor het blok gezet voelen de neiging hebben tot een soort regressie, waarbij ze in de rol van meegaand, afhankelijk kind schieten of van een zich verzettende, opstandige puber. Of beurtelings in allebei. Beiden zijn geen constructieve basis voor een bevredigende oplossing.
Was ook een heel schema bij met voorbeelden van allerlei lastige situaties en kolommen van de kindreactie, puberreflex, en een afgewogen reactie als volwassene. Ik vond het wel verhelderend.
De adviezen die je hier krijgt neigen naar de inschikkelijke kindoplossing: brieven, uitstapjes, maken wat er nog te maken valt in de tijd die nog rest. Jij schommelt tussen Rambam en schuldgevoel. Je hebt het helemaal met hem gehad, maar het blijft toch je vader.
Wellicht schuilt een volwassen oplossing door een deel van de verantwoording van jullie contact bij hem te leggen, door er een aantal voorwaarden aan te verbinden. Even er van uitgaand dat hij ze misschien niet alle vijf, maar nog wel alle vier op een rijtje heeft. Je wilt het verleden laten rusten en best langskomen, maar niet om je uit te laten foeteren. Zodra hij begint te vitten of steken onder water geeft, geef je een duidelijke waarschuwing, bij de tweede ben je weg zonder al te veel ophef. Dag pa, volgende keer beter. Eigenlijk een beetje zoals je een bewerkelijk kind aanpakt, consequent en kordaat. Die rolverwisseling is niet ongebruikelijk bij bejaarde ouders.
Geen flauw idee hoor, of dat werkbaar is.Het vraagt ook wel om met een beetje afstand naar de situatie te kijken en zijn gedrag je niet persoonlijk aan te trekken. En erin berusten, dat dit is wat het is.
Kaaskopje
Misschien wel, maar juist als je er middenin zit kan het schrijven van zo'n brief relativerend werken.
Of gewoon therapie?
Zelf? Om voor jezelf helder te krijgen hoe het voor jou is. Wat jij nog wilt, of jij nog wat wilt en hoe dan. En welke verwachtingen realistisch zijn of niet.
En om je onverwerkte en onuitgesproken verlangen naar een vader/gezin/broer met wie je wel een band hebt, bij wie je je niet verwisselt voelt, kwijt te kunnen, om te zetten in acceptatie van hoe het wel is.
Als ik heel eerlijk ben: het lijkt me een heel eenzaam gevoel, om zo in een gezin te zitten...
En natuurlijk kun je ook besluiten om het zo te laten. Maar omdat je schrijft dat zijn nare brieven zo heel hard bij jou binnen komen, vermoed ik dat ze aan een diepere emotie raken. Daar zou ik wat mee willen...
Kenfan
Ik heb wel eens gelezen dat mensen die een gemankeerde relatie met de ouders de neiging hebben om in een situatie waarin ze zich voor het blok gezet voelen de neiging hebben tot een soort regressie, waarbij ze in de rol van meegaand, afhankelijk kind schieten of van een zich verzettende, opstandige puber. Of beurtelings in allebei. Beiden zijn geen constructieve basis voor een bevredigende oplossing." En de rest van je tekst:
Bam, die kwam binnen bij mij.
Ik heb na wat heftige gebeurtenissen gedurende mijn leven van jong kind tot nu een onwrikbaar passief innerlijk verzet ontwikkeld. Daar waar ik het inschikkelijk kind/vrouw/collega laat zien, speelt zich innerlijk de 3e wereldoorlog af.
Heel verhelderend, jouw tekst. Een opluchting ook, want ik ben in een enorm conflict met mezelf geraakt en loop er op vast. Hier kan ik iets mee, dank je wel voor het delen.
Paddington
Uit ervaring kan ik zeggen dat als je er middenin zit je gevoelens toch meer richting boosheid, verontwaardiging, ongeloof, verdriet e.d. schieten dan naar vergeving. Bij elk contact was ik een week of meer van slag. Pas als je meer afstand hebt kunnen nemen, meer levenservaring hebt opgedaan dan kún je het punt bereiken waarop je kunt zeggen 'ja, ik kan het achter me laten en daarom ook vergeven, of accepteren'. Ik heb op een gegeven moment een brief geschreven met 'laten we een streep onder het verleden trekken en alsjeblieft de blik op de toekomst richten.' Met het oog op hun leeftijd en dat het mij nuttiger leek om de laatste jaren zonder ellende door te kunnen brengen. Maar mijn vader nam daar geen genoegen mee, hij vond dat we eerst alles uit moesten praten. En dan vooral gericht op dat ik sorry zou zeggen en ja... ik heb het helemaal verkeerd gezien. Ik heb inderdaad mijn deel verteld en dat vond mijn vader dermate shocking dat hij vond dat (na nog wat geheen en weer) we het contact maar moesten terugbrengen naar de hoogst noodzakelijke mededelingen. En zelfs dat is er niet meer van gekomen. Vanuit mijn kant niet en ook niet vanuit hun kant. Hoe vertel je na jaren geen contact, dat je met ernstige gezondheidsproblemen in het ziekenhuis bent geraakt? Zowel man, kind als ik. Wat heb je eraan als ze toch niet komen? Met dát in mijn achterhoofd heb ik tegen Vreemde Eend gezegd, dat het misschien toch goed is om zo oppervlakkig mogelijk toch contact te houden. Beter iets dan niets, want vanuit het niets wordt het wel erg moeilijk om de deur op een kiertje te houden en zo met elkaar mee te kunnen leven, hoe beperkt ook.
Tja.
Vader is deze week jarig. Kroonjaar. Ik heb zonet een mooie kaart op de bus gedaan. Met de hartelijke felicitaties namens het hele gezin. Zonder verdere tekst. Reageren op zijn epistel wilde ik niet, en algemene blablablabla voelt ook raar. Alsof ik helemaal niet gelezen heb wat hij schreef een paar weken geleden.
Ik overweeg om misschien idd maar eens twee of 3 gesprekken te boeken bij een psycholoog waar ik een paar jaar terug wegens andere stress al eens een aantal malen mee heb gesproken. Ze beviel me erg goed. Maar ik zag op haar site dat ze tot eind juni een stop heeft op nieuwe klanten. Niet erg natuurlijk. Dit verhaal sleept al jaren, een paar maanden extra maakt ook niet uit natuurlijk...
Ook geen idee of broer iets speciaals doet trouwens nu vader 75 wordt. Raar eigenlijk..,.
Vreemde eend
