Wat moet ik in hemelsnaam met mijn vader?
Onder pseudoniem, al zal ik door deze of gene wel herkend worden. Geeft niet.
Ik vraag ook hier advies ipv alleen in real life omdat ik graag eerlijke input wil, van mensen die er neutraal instaan, en niet perse met me meepraten omdat ze mij ( of dit verhaal, of zelfs mijn vader)' kennen.
Ik zal proberen het kort te houden ( niet mijn sterkste kant)
Ik ben nu 52, opgegroeid in een gezin met 1 jongere broer. Lieve moeder, dominante stijfkoppige moeilijke vader met rigide meningen en altijd een (negatief) oordeel over alles wat anders was. Mensen die rijker waren, anders dachten, naar de kerk gingen, werkloos waren, of juist tweeverdieners werden over het algemeen weggezet als profiteurs, losers, egoïsten, sukkels of whatever. Weinig verdraagzaam was en is hij altijd geweest. Moeder hield zich in en bewaarde de lieve vrede.
Op zich heb ik geen ongelukkige jeugd gehad. Ik herinner me best leuke vakanties, het was thuis ook niet ongezellig of zo. Maar vanaf mijn middelbare schooltijd kreeg ik wel steeds meer het gevoel dat er 'meer' was in de wereld. Ik was slim, deed gymnasium met gemak, kwam bij andere mensen thuis, en ontdekte dat hoe het bij ons thuis ging niet de enige manier was. Ik ging studeren ( enige in de hele familie) Toen ik 19 was ging ik op kamers. Reactie van mijn vader op mijn 'ontwikkeling' in die periode was een continue waarschuwing dat ik niet moest denken dat ik meer was dan een ander omdat ik goede hersens had, dat ik vast allerlei arrogante denkbeelden zou krijgen nu ik ging studeren, en ga zo maar door. Dat ik uit huis wilde was voor hem ook een teken aan de wand dat zij 'niet goed genoeg' waren, dat ik ( hadden ze het niet gezegd!) me beter voelde dan de rest, en neerkeek op waar ik vandaan kwam.dat ik na een jaar thuiskwam met een vriend die een christelijke achtergrond had was helemaal onbegrijpelijk.
Ik was nog maar jong natuurlijk, maar ik denk dat hij door al dat defensieve geschreeuw alleen maar heeft bewerkstelligd wat hij juist niet wilde, namelijk dat ik afstand nam, en me idd steeds minder thuis voelde bij mijn eigen ouders.
Enfin, afgestudeerd, getrouwd, kinderen gekregen. Mijn moeder was een schat en zij was ook degene die er voor zorgde dat de relatie al was hij weinig diepgaand, toch soort van vredig bleef voortkabbelen. we woonden ver weg, maar zagen elkaar wel een aantal keren per jaar.
Toen werd mijn moeder ziek. En overleed. Nu 17 jaar geleden. Bizar. Ik was net bevallen van 2e kind. We woonden 300 km uit elkaar. Mijn vader heeft niets laten horen toen mijn moeder plotseling echt achteruit ging. Heeft opgebeld dat ze overleden was, en niet toegestaan dat we haar nog zagen. Ik was ook niet welkom thuis in de dagen tussen overlijden en crematie, werd net als de ander gasten 'gewoon' verwacht op het tijdstip dat op de kaart stond. Ik vertel ditveigrnlijk alleen maar omgaan te geven hoe 'raar' mijn vader is. Want voor hem was dit 'gewoon' de manier waarop hij het wilde. Ik was amper op de been na de bevalling, hormonaal nog volstrekt van de leg en zo overdonderd door de manier waarop alles verliep dat ik het gewoon heb laten gebeuren. Idioot achteraf, maar dit was zo de vader die ik kende, dat ik het op dat moment niet eens echt shockerend vond.
Vader alleen was natuurlijk een stuk lastiger dan met moeder. De sociale smering verdwenen, en steeds een dagje ouder werd hij nog uitgesprokener qua karakter en doen en laten. Lastig om mee te dealen voor mij. Altijd negatief, nare PVV achtige denkbeelden. Nare opmerkingen over asielzoekers, homoseksuelen, norm maar op. . Ik schaamde mij soms hem over de vloer te hebben op bv verjaardagen. Maar goed, ik dacht dat ik me erbij had neergelegd. Summiere bezoekjes bij een verjaardag, beladen onderwerpen vermijden, wn maar even op de tanden bijten, beter dan slaande ruzie leek me. Het eens worden leek me erg lastig.
Onze contacten beperkten zich de laatste jaren idd tot verjaardagen. Bij ons dan wel te verstaan, want vader zelf was anti verjaardag, en heeft een pesthekel aan Sinterklaas, kerstvetc. Dus sie feestdagen vierden we nooit met hem, en zijn eigen verjaardag sloeg hij altijd over. Zo groeide er een situatie dat we eigenlijk zelden meer bij hem over de vloer kwamen. Want spontane bezoekjes deden we niet (meer) over wn weer, en alle mogelijke 'gelegenheden' om bij hem te komen liet hij bewust schieten.
Enfin, onbevredigend, maar leefbaar. Ik had me er min of meer bij neergelegd dat dit het was.
Tot 3 jaar geleden. We waren in de buurt, en besloten soort van spontaan hem te bellen en even langs te wippen. Werd uiterst kortaf afgewimpeld, en een dag later kreeg ik een telefoontje waarin hij mij in niet mis te verstane bewoordingen liet weten dat ik een afschuwelijke dochter was, dat hij er helemaal klaar mee was, dat ik me afschuwelijk gedroeg, dat kinderen eigenlijk iedere week bij hun ouders op bezoek hoorden te komen , dat ik een ondankbaar mormel was en ga zo maar door.vik was zo perplex dat ik na 2 minuten rustig heb gezegd dat ik ging ophangen, en dat we maar verder moesten oraten als hij iets rustiger was. Dat heb ik ook gedaan, met knikkende knieën.
Dag later een brief van hem met de mededeling dat het hem erg had opgelucht, dat we er niet meer over gingen praten. Klaar. Ik heb teruggeschreven dat dat wel erg gemakkelijk was, en dat ik toch wel raar vond om dat allemaal maar naast me neer te leggen.
Maand later verjaardagen. Hem toch maar uitgenodigd. Op de dag zelf een mailtje dat hij het niet aankon om te komen.
Week later een brief dat hij nooit meer bij ons thuis wilde konen. ( maar we hadden geen ruzie hoor!)
Ik snapte er niks meer van. Nam een paar weken tijd om te bedenken wat te doen.
In die paar weken gebeurden hele andere dingen. Middelste puberzoon uit het niets heel ernstig ziek. Kanker. 12 maanden vol stress en ziekenhuis. Op het moment dat dat heldercafsorekenhelder kon ik het niet opbrengen in alle paniekmom zelf mijn vader te bekken. Heb mijn schoonzus gevraagd om het hem te vertelken ( met expliciet een sorry van mijn kant, maar dat ik het even niet kon opbrengen hem zelf te bekken nu ik me zo kwetsbaar en totaal van slag voelde)
Om een lang verhaal kort te maken.,,opa heeft zijn zieke kleinzoon voor het eerst weer gezien toen zijn haar alweer was teruggegroeid. Af en toe een kaartje, en 2 keer een kort belletje ( met mij, zoon zelf heeft hij niet gesproken). Nooit langs geweest, want een man een man.,,een woord een woord: hij kwam niet meer bij ons thuis immers?
Ook dit vertel ik eigenlijk alleen maar als anekdote, als voorbeeld van hoe hij met dingen omgaat. Voor mij onbegrijpelijk.
Richting nu dan maar: ik dacht dat ik het naast me had neergelegd. Inmiddels vader al meer dan een jaar niet gezien ( hij slaat tegenwoordig ook de verjaardagen bij mijn broer vaak over, daar troffen we elkaar eigenlijk alleen nog maar) kaartje en briefje bij verjaardagen, en dan idd af en toe zo'n per ongeluk treffen bij broer.
Laatste 2 verjaardagen van de kinderen helemaal geen kaart meer. Zat me af te vragen of hij ook het laatste beetje contact liet verwateren.
Komende week ben ik jarig. Gisteren uit het niets een brief. En jemig, wat viel die verkeerd zeg. ' Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik snap wel, en heb me er inmiddels bij neergelegd dat jullie veel te druk zijn om eens een keer bij je vader langs te komen' met daarna een vol A4 tje met een tirade over waar het heengaat met de huidige maatschappij, de doffe ellende van het leven met internet en smartphone, de kwaadwillendheid van de gemiddelde mens, dat je niemand meer kunt vertrouwen en dat vroeger alles beter was. En dan als afsluitende opmerking dat hij de doodgebloede relatie met zijn lat-vriendin maar weer heeft opgepikt want 'alleen is ook maar alleen'
En nu ben ik volledig van de leg. Ik heb hier geen zin in. Ik heb de halve nacht liggen malen wat ik hier mee moet. Wat hij wil is duidelijk, dat ik 'gewoon' eens koffie kom drinken of zo. Maar dat is zo'n onvoorstelbaar gepasseerd station. Dat KAN toch helemaal niet? Hij wil en kan nergens over praten. Maar koetjes en kalfjes..nee...dat is voor mij echt een paar bruggen te ver. Bizar. En ik WIL het eigenlijk ook helemaal niet. Ik ben zo ontzettend klaar met hem.
Maar wat dan? Ik wil deze brieven ook niet,van die oneerlijk eenrichtingsverkeer-sneren over mijn slechte dochter-schap. Terugschrijven? Alles er uit gooien? Ik hou helemaal niet van brieven vol verwijten, over alles wat niet goed is gegaan.
Bah,bah, bah. Ik heb hier zo ontzettend geen zin in. En ik baal vooral dat het me nog steeds iets doet. Ik dacht dat ik daar overheen gegroeid was. Dat ik zo word geraakt door het oordeel van een man die ik helemaal niet hoog heb zitten eigenlijk. Afschuwelijk vind ik dat.
Veel te lang dit. Sorry. Maar ik moest het even kwijt....
Vreemde eend
Kort door de bocht
Maar als ik dit zo lees en lees wat het met jou doet denk ik, wegwezen. Geen contact meer, brieven en mailtjes ongelezen weg gooien, telefoon niet meer opnemen.
Iemand die mij zoveel kost en helemaal niks oplevert verwijder ik uit mijn leven. Dat is een parasiet. Ook al is het je vader.
Ik vermoed trouwens wel ergens iets van een stoornis want het klinkt allemaal niet echt normaal. Dus reden te meer om je nergens schuldig over te voelen.
Kies voor jezelf en je gezin. Dat is belangrijk en dat moet je beschermen tegen negatieve invloeden
Sterkte
Slikken
Wat naar allemaal. Het klinkt alsof je vader dus wel heel graag een band met je heeft maar totaal niet weet hoe hij die moet bewerkstelligen. Als jij nog een band met hem wil kan je besluiten om over alles heen te stappen en voortaan regelmatig bij hem langs te gaan. Wie weet wat er nog van te maken is. Laat alle nare dingen uit het verleden zitten, misschien wordt hij milder als je gewoon regelmatig langskomt en gewoon wat knikt als hij weer een tirade tegen alles wat hem stoort afsteekt. Hij zal inmiddels wel op een leeftijd zijn dat er niet zoveel tijd meer is om iets van een band te krijgen, als je het nu niet doet gebeurt het misschien wel nooit meer. In het reine zal je met hem niet komen, maar in het reine met jezelf misschien wel.
skik
Vreemde eend
Persoonlijk ben ik van mening dat je je ouders op een gegeven moment meer als kind dan als ouder moet gaan zien (uitzonderingen daargelaten), maar in dit geval is het misschien verstandig om gewoon maar helemaal geen contact meer te habben.
(wel verfrissend om eens een PVV-er mee te maken die een hekel aan Sinterklaas heeft!)
overleg eens met je broer
Wie weet heeft die een helder zicht op wat te doen.
Mensen kunnen makkelijk zeggen 'afstand nemen' maar iemand die je toch zo raakt, zoals je beschrijft, kun je niet zomaar schrappen. Die blijft spoken in je dromen, je moet er iets mee al is het een vraagstuk wat.
Het is in jullie contact allemaal heel bizar gegaan, al jarenlang, waarschijnlijk is hij onmachtig het anders aan te pakken. Je moeder leidde alles in redelijke banen en die is er al zo lang niet meer. Iemand die alleen leeft en op leeftijd is, kan heel benauwd gaan denken, dag en nacht alleen met eigen gedachten in een kringetje ronddraaiend.
handicap
Hij zal het vooral heel lastig hebben met zichzelf. Ik zie hem meer als iemand met een handicap. Als je een been mist zie je dat diegene niet kan lopen. Hij kan moeilijk contact maken, maar dat zie je niet aan hem.
Misschien kan je het opbrengen om de nare dingen die hij zegt los te zien van de echte woorden. Alsof hij denkt als een kind: kijken hoever ik kan gaan om te zien of m'n dochter wel echt van me houdt.. Niet reageren dus op sneren, hij meent het niet werkelijk.
Het kan ook zijn dat zijn gedrag nu erger is door bv beginnende dementie.
Jullie relatie zal nooit worden zoals je altijd had gehoopt, maar koetjesenkalfjes hoeft niet zo erg te zijn. Ik denk denk dat het echt verbreken van contact uiteindelijk toch meer verdriet voor jou oplevert, dan af en toe (alleen) langsgaan (niet te lang) om even te checken of hij zich nog wel redt en dan meer voor jezelf (en je moeder en broer).
Praat er ook over met je broer.
Psychische stoornis.
Je vader klinkt als een man met een behoorlijke psychische stoornis. Ik zou de brief niet beantwoorden en op de stapel onbegrijpelijkheden leggen.
Even geen bezoekje, geen belletje.
Je verjaardag vieren de komende week en je focussen op jezelf en je gezin.
Over een maandje ofzo zou je hem, afgekoeld en verstand op 0, misschien kunnen bellen. Eventueel een afspraak maken voor een bezoekje en dat bezoek kort en oppervlakkig houden. Ik combineer dat soort verplichtingen vaak met iets leuks.
Ergens winkelen en lunchen in de omgeving van het bezoek en toch met een redelijk goed gevoel weer naar huis.
Praten, diepgaande gesprekken, gal spuien?
Ik denk dat het verloren energie is.
Wat ontzettend triest, deze situatie, sterkte.
Je vader
Ik denk dat het heel onbevredigend is om het contact helemaal te verbreken. Je vader is al zijn hele leven zo en nu hij ouder is wordt het misschien zelfs wat meer.
Het lijkt me handig om op vaste tijden, bijvoorbeeld een keer in de maand op zaterdag of zo een keer langs te gaan en een kopje koffie te drinken.
Misschien wel op een moment dat je samen even een bepaald televisieprogramma kunt kijken als hij daar voor open staat. Blijkbaar is hij niet goed in koetjes en kalfjes maar naast elkaar zitten en samen kijken en een kopje koffie doen is ook een moment. Dan hoeft hij niet te praten.
Als hij niet ver weg woont kun je het misschien wel vaker doen. Op een vast moment. Altijd even voordat je de weekboodschappen gaat doen of zo. En dan blijf je een half uurtje. En inderdaad, je knikt eens wat en gaat nergens op in. Het leven is niet altijd leuk en al helemaal niet eerlijk.
Ik wil er ook niet altijd het A woord ingooien maar dit klinkt wel herkenbaar. Vooral het onvermogen om een praatje te houden zonder overal een negatieve mening over te hebben.
Dat is hier thuis ook wel een bekend aandachtspunt.
Herkenbaar?
http://autisme-kasper.blogspot.nl/
Er zijn ook contactmogelijkheden.
"Het gemis aan – getoonde – affectie (waarbij het dus gaat om de afwezigheid van iets dat van zichzelf al moeilijk zichtbaar is) wordt niet gesignaleerd, en heeft derhalve vrijelijk invloed op de levens-beleving van het kind. Het meer dan gemiddeld ontvangen van kritiek in combinatie met het zelden of nooit ontvangen van complimenten, het gebrek aan invoelend vermogen, waardoor de mening en de wil van het kind er ‘niet toe doen’, geen ruimte krijgen, de stress en paniek die de ouder als gevolg van zijn/haar AS ervaart in bepaalde situaties en die worden overgedragen op het kind, het ontbreken van onderhandelingsruimte in de ouder-kind relatie, dit alles heeft gevolgen voor de ontwikkeling van het kind.
Gevoelens van minderwaardigheid, perfectionisme (als gevolg van het streven om vooral niets ‘fout’ te doen), het niet leren herkennen en erkennen van de eigen gevoelens en het niet goed kunnen vaststellen van en opkomen voor een eigen mening en eigen grenzen kunnen het gevolg zijn. Dit alles kan weer leiden tot burn-out, depressie en/of agressie, hetgeen weer kan leiden tot fysieke klachten. (*zie resultaten onderzoek Maxine Aston)"
Wat lief
Al jullie reacties..
Wat betreft mijn broer: net mijn vader. Stemt ook pvv, zeurt ook alleen maar over de toestand van de wereld, en is trots op zijn vrienden van het type ' bij problemen lossen we het zelf wel even op met wat geknok of spierballentaal ipv dat we netjes een klacht indienen of de politie bellen'. Hij vertelt stoer over zijn 14 jarige zoon met illegale vuurwerkopslag in de garage. Dat soort dingen. Wat betreft mijn vader is zijn positie helder : niet zijn probleem. Hij wil er niets mee te maken hebben, en al zeker geen bemiddelende rol spelen.
Schoonzus is trouwens net mijn moeder: lief, zorgzaam, en laat alkes over haar kant gaan voor de lieve vrede.
Iemand zei dat mijn vader weer wen 'relatie' wilde. Met mij. Ja, zo klinkt het wel. Maar die relatie was er eigenlijk nooit. In de tijd dat we elkaar wel zagen was het ook nada, nul interesse. Zei hallo tegen de kleinkinderen, oreerde 1 1/2 uur over de toestand vd wereld en verdween weer. Ik noem dat geen relatie. En ik weet eigenlijk wel zeker dat dat t hoogst haalvare is om 'terug' te krijgen. En wil ik dat?
Maar wat iemand anders zei..,hier heb ik idd ook geen vrede mee. En het blijft me ergens ook achtervolgen. Ik weet ook biet of alle brieven ongeopend weggooien dat echt gaat oplossen.
Maar die koffiebezoekjes die Anne J ( en iemand anders) voorstelde...dat zie ik echt zo onvoorstelbaar niet voor me. Ik word echt fysiek naar als ik er aan denk eigenlijk. Zo'n diepe tegenzin. Ik vraag me af of en hoe ik me daar overheen zou kunnen zetten. Dan doe ik het echt alleen maar voor hem. En dan moet ik al die shit die hij me van vroeger, ( denk aan gedoe met mijn moeder, en zoon, en zo zijn er natuurlijk nog veel en veel meer) met daarbovenop al die nare brieven en telefoontjes van de afgelopen haren over hoe 'slecht' ' ik ben dus allemaal naast me neerleggen. Ik weet echt niet of ik dat kan. Echt niet.
Maar als ik niets doe is het ook niet opgelost. Dat blijkt nu maar weer. Het zit dieper dan ik dacht. En ik loop me inmiddels zelfs af te vragen wat IK misschien allemaal fout heb gedaan. Of het toch (ook) aan mij ligt.
Bah.
Vreemde eend
je kunt alleen jezelf veranderen
ik denk dat je je eigen emoties moet gaan managen, met hulp van aantal goede gesprekken, zonder dat je iets met je vader 'hoeft'. Hij zal niet veranderen dus je weet wat hij nu wel/niet doet (ongeveer), en je hebt geen idee wat hij in de toekomst wel/niet gaat doen of willen. Je weet niet eens hoe gezond of ongezond hij is en hoe lang hij nog te leven heeft.
Dus ik zou er voor zorgen dat het voor jou helder wordt en een plek krijgt in je dagelijks leven. Ga 'in therapie' klinkt wat beladen maar ik geloof echt dat je nu goed voor jezelf moet zorgen. Duik in die emoties, zorg dat het een plaats krijgt waardoor je het kunt managen. Dan hou je energie over voor al die onvoorspelbare dingen die nog gaan komen. Je kunt dan ook een beslisboom maken: wat doe ik als hij dit of dit doet, wat zou ik wel of niet willen op dit moment of in de toekomst?
Zie het los van hem, maar kom in het reine met je verleden zodat je het heden en de toekomst aankan.
gr Angela
Ho stop!!
Jij: "En ik loop me inmiddels zelfs af te vragen wat IK misschien allemaal fout heb gedaan. Of het toch (ook) aan mij ligt."
Ho, stop ermee, zodra je die kant uit gaat denken.
Iedereen maakt fouten en doet of zegt wel eens onhandige of mindere handige dingen. Maar niets rechtvaardigt reacties zoals die van je vader. Echt niet!
Dus allerbelangrijkste: twijfel niet aan jezelf en jouw goede bedoelingen. En, onthoud dat het zijn onmacht en beperking is om "normaal" te reageren en te doen.
Dus ook: het heeft geen zin om boos op hem te worden (hoe begrijpelijk en herkenbaar ook), want zijn reactie komt voort uit onmacht. Niet persoonlijk opvatten dus.
Zie hem als een gehandicapte zonder been die probeert te lopen. Moeilijk....
Vraag je alleen af, of je contact met hem wil houden.
En zo ja, wat voor jou een acceptabele vorm is.
Nb ALS je contact met hem wilt houden, neem je dan voor alles over je heen te laten komen, het je niet persoonlijk aan te trekken, hmmm en ja, ja te zeggen, niet met hem in discussie te gaan. Je hebt er niets aan in de zin van dat het dan een relatie is waar JIJ wat aan hebt. Nee. Je doet het dan puur omdat het je vader is en je de band niet volledig en definitief wilt doorsnijden. Misschien wel een beetje in stand wilt houden uit... medelijden met hem.
Het is jammer, maar meer dan dat zal het niet worden. Sterkte.
Te persoonlijk
Ik begrijp dat het lastig is omdat je het door levenslange gewenning te persoonlijk neemt. Toch geloof ik dat je daar wel vanaf kunt door je te realiseren dat het bij je vader hoort en niet bij jou.
Je realiseren dat je die negativiteit met een korrel zout kunt nemen.
Het te persoonlijk nemen, of soms zelfs sorry zeggen is niet handig. En als je dat kunt negeren kan er mogelijk toch nog een soort wederzijdse acceptatie ontstaan. En misschien zelfs wel waardering.
Maar ik zie hoe ook mijn kinderen hiermee worstelen met hun vader.
Mijn zoon doet het inmiddels prima, die heeft geleerd om van onderwerp te veranderen, het concreet te houden, en negatieve zaken te negeren en dan de bezoekjes kort te houden. Of we lachen er maar eens om.
Dochter geeft het nog veel spanning. Ik help haar soms om een appje naar haar vader te beantwoorden als hij weer vol commentaar zit.
Maar het heeft ook met jezelf te maken.
Zoon is vol zelfvertrouwen en gaat prima met vriendschappen en opleiding.
Dochter heeft veel minder zelfvertrouwen en is gestopt met haar opleiding. Verder gaat alles prima, maar haar vader lukt dan vaak toch niet omdat hij inhakt op haar zwakke plekken. Waardoor ze inmiddels wel veel meer tekst heeft om dat te pareren gelukkig. Het is ook een kwestie van oefening.
Maar het kan echt wel zwaar zijn en je buikpijn geven.
Even afstand nemen kan ook goed zijn, maar loslaten denk ik niet.
Herkenbaar
Mijn vader is wel anders dan de jouwe, maar dat hij 'bijzonder' is, is een feit.
Met alle ervaring die ik heb, zou ik in eerste instantie toch nog proberen om het op een kopje koffie met koetjes en kalfjes te houden. Over hoe het de kinderen vergaat, hoe is het met je vriendin, hoe is het met je zere teen, meer niet. Dus geen politiek, geloof of ander ruzie-veroorzakend onderwerp. Als je bij hem langs gaat, is het aan jou hoe lang je wilt blijven. Doet hij vervelend, dan ga je weer. Verjaardagen zou ik in jouw geval denk ik niet meer met familie vieren, voor zover je die opwelling toch nog zou krijgen. Gewoon met je eigen gezin, eventueel vrienden, gewoon mensen die je leuk vindt.
Kun je dit echt niet opbrengen, dan zit er maar een ding op: het contact verbreken. Laat je broer het verder maar opknappen.
Ik zou je kinderen vrij laten in wat ze willen.
Kaaskopje
Het zou kunnen dat de vader van TO juist heel slecht "koetjes en kalfjes" gesprekken kan voeren. Dat zijn nl. bij uitstek sociale conversaties waar sommige mensen minder goed in zijn.
Dus dan juist niet doen.
De koetjes en kalfjes van mijn vader....
Die gaan over politiek, religie, de internetgedomineerde samenleving, misbruik van sociale zekerheid en zorg, en de algehele ineenstorting van alles wat vroeger beter was. Hij weet de meest neutrale algemeen geïnteresseerde vraag over hoe het met hem gaat in no time qua reactie on te buigen naar een van bovenstaande onderwerpen.
Ik heb inmiddels wel besloten dat wat ik ook doe, impulsief reageren is een slecht idee. Hij is zelf over 2 1/2 week jarig. Dan stuur ik meestal een sms je ( hij is over het algemeen op vakantie rond die tijd op locaties met matige WiFi) misschien een goed moment om dan evt een balletje op te gooien over een kopje koffie. Als ik het op kan brengen. Daar ben ik nog niet uit.,,
Vreemde eend
Misschien eens naar het openluchtmuseum?
Als verjaarscadeautje ? Of naar het museum van de twintigste eeuw in Noord-Holland? Het veenmuseum in Drenthe ? Heel veel verleden. Ergens heen gaan doorbreekt misschien een impasse.
Eenzaamheid
Ik weet niet of je vader een betere band met je wilt, maar ik denk dat hij zich ontzettend eenzaam voelt. Dat waarschijnlijk al sinds je moeder overleed. Alsof jij haar plaats mag opvullen, qua aandacht. Ergens herken ik dat gemopper van vaders die minder aandacht krijgen dan ze gewend zijn. Ik maak uit je tekst op dat hij vroeger respons kreeg op zijn ideeën, of het respons nu positief of negatief was, het was wel respons. Omdat dat best vermoeiend kan zijn voor anderen, wordt zijn sociale kring waarschijnlijk ook steeds kleiner. Alleen is het niet aan jou om die op te moeten vullen.
Mijn bezoeken aan mjn demente vader in zorgcetrum verlopen ook wel eens stroef, helemaal als een derde zich ermee gaat bemoeien. Zo wilde ik laatst voor hem bestelde broeken met hem passen maar die derde vond dat dat niet in diens tijd mocht gebeuren en daar was mijn vader het prompt mee eens. Ik kn 's avonds nog eens terug komen. Pissig ging ik weg.
Maar 's avonds vertelde mijn vader uit het niets over zijn behoefte aan een kerkdienst als hij komt te overlijden. Hij ging als kind naar de kerk en daarna nooit meer. Ik vond dit moment waarop hij zijn wens deelde zo wonderlijk. Het maakte mij blij. Dat hij dat met mijn deelde was als een bewijs van zijn vertrouwen in mijn goede zorg.
Vreemde eend, de bezoekn aan je vader kunnen ook goed en prettig zijn. Juist wanneer je alleen gaat en je vader weet dat je voor hem alleen komt. Misschien zo hij wel graag met jou zo graag herinneringen willen ophalen aan zijn overleden vrouw of zijn vrees voor het ouder worden. Ik denk niet dat hij die met je broer kan bespreken.
Het gevaar zit hem wel eens in de lokatie. Een gesprek gedurende een wandeling buitenshuis, kan fijner verlopen dan tijdens een kopje koffie bij je vader thuis want dat is zijn terratorium waar hij zich veilig en sterk voelt.
Misschien helpt deze post je wat zonniger tegen je probleem aan te kijken.
Ps Ik ga nooit op vaste dagen bij iemand op visite. Dan worden ze alleen maar onrustig als ik op een bepaalde dag niet kan komen. En met een gezin weet je nooit hoe je week eruit gaat zien. Als je hoofd er niet naar staat, is zo'n vastgelegde datum zo'n juk om je nek en verloopt het gesprek ook stroever.
Oh ja over jouw fouten...
Bij ons is de situatie: 3 dochters die uiteindelijk geen contact meer hadden met de ouders. Dat is dus heel erg duidelijk, zou je zeggen. Als ouders met alle drie de kinderen geen contact meer hebben... Toch vraag je je wel eens af... "had ik niet misschien toch mijn mond moeten houden?", "Had ik het vriendelijker kunnen zeggen?" e.d.. Groot was dus mijn opluchting toen familie van zowel mijn moeder als vader aangaven dat vooral mijn vader altijd al een aparte en moeilijke man was geweest. Ik weet niet hoe de rest van jouw familie is, maar mocht het zo zijn dat daar ook al ingewikkeld gedoe is tussen je vader en de familie, dan zegt dat genoeg. Maar ook zonder die bevestiging, kan ik er weinig verkeerds in zien dat jij intelligenter bent, of op zijn minst meer hebt gedaan met je intelligentie. Wie weet is je vader ergens best intelligent, maar heeft dat geen kans gekregen. Daar kun je ook gefrustreerd van raken. Ik kan er ook weinig verkeerds in zien dat jij niet achter Wilders aan roeptoetert, in tegendeel, dus dat is ook al niet jouw schuld. Je vader lijkt er alles aan gedaan te hebben, om jou als kind een rotgevoel te bezorgen. Alleen dat vind ik al genoeg om je niet schuldig te hoeven voelen over de gang van zaken. Fouten maken we allemaal. Maar als een partij niet wil erkennen dat er wel eens fouten gemaakt worden, dan wordt het moeilijk.
Al die dingen..,,
Die jullie noemen die klinken zo 'normaal' maar zijn het voor mij absoluut niet. Ik kan me de laatste keer dat ik ( of wij) met mijn vader 'iets' gedaan hebben niet eens herinneren. Ik denk dat dat was toen mijn moeder nog leefde. Hij wilde ook nooit ergens mee heen of naar toe. Geen zin, of druk met zijn eigen beslommeringen. En zo'n leuk gezelschap is hij ook niet, dus dan houd je sluipenderwijs op een gegeven moment op met vragen. Slecht misschien, maar zo werkt dat. Hij heeft zichzelf wat dat betreft ook eigenlijk wel wat buiten beeld geplaatst.
En zijn verjaardag idem dito. Die heeft hij na het overlijden van mijn moeder ook afgeschaft. Hij is/was dan ook nooit thuis. Meestal van mei tot september ergens op een camping in Frankrijk. Dus een verjaardagskado heb ik ook al in geen 15 jaar voor hem gekocht. Kaaltjes, ik weet het...maar ja. Dingen groeien zo.
En het voelt echt heel raar en ongemakkelijk om zoiets 'gewoons' te gaan doen. Ik moet echt heel veel overwinnen, los van het feit dat ik me afvraag of ik dit nog 'wil'. Al die moeite en energie om datgene terug te krijgen waar ik me ook al niet gied bij voelde.
Ik vraag me wel eens af hoe ik me zou voelen als ik morgen een telefoontje zou krijgen dat hij er niet meer was. Eerlijk gezegd denk ik vooral dat ik iets van opluchting zou voelen....triest maar waar...
Vreemde eend
Tussen de eerdere en de laatste heb ik geen reacties gelezen.
Dat kan dus vreemd overkomen.
Heibel
Kaaskopje,
Mijn vader heeft regelmatig langdurig heibel met jan en alleman. Zijn familie is 1 groot wespennest, broers en zussen veelvuldig niet on speaking terms, en de relatie van mijn vader met zijn eigen vader was dramatisch. Hij heeft ook een erg onplezierige jeugd gehad. Ik herinner me nog dat mijn vader gebeld werd met de mededeling dat opa dood was en dat hij iets tegen mijn moeder zei in de geest van' nou, dat is in ieder geval klaar nu'. Eigenlijk hetzelfde genre opmerking als ik zelf ik zou kunnen maken als hij er niet meer zou zijn. Vreselijk triest toch eigenlijk? Ook met de familie van mijn moeder lag en ligt hij regelmatig in de clinch.bIedereen vindt hem een moeilijk figuur. En dat is hij ook.
Met mijn broer heeft hij geen gedoe. Ze lijken erg op elkaar. Broer zelf daarentegen heeft net als mijn vader regelmatig mot met mensen in zijn omgeving.
Soms vraag ik me serieus af of ik misschien niet verwisseld ben in t ziekenhuis. Zo onvoorstelbaar niet thuis als ik me voel bij vader en broer...
Vreemde eend
Eendje
Ik heb met je te doen. Ik zou net als wat je zelf al zei, eerst maar eens dat kopje koffie proberen, als je het op kunt brengen. Uitstapjes verder weg, zou ik zelf ook (nog) niet zien zitten in jouw geval.
Ik heb mijn ouders al 20 jaar niet gezien, 21 jaar zelfs, en ik zou het nu nog steeds moeilijk vinden om me écht gelijkwaardig op te stellen door hoe hij tegen mij zal doen. Maar feit is, dat in dit geval, jij dus, jij ook mag meebepalen hoe een gesprek gevoerd wordt. Dus als 'gevaarlijke' onderwerpen beter niet aan bod kunnen komen, kun jij zeggen dat het beter is als jullie het daar niet over hebben, omdat jullie daar nu eenmaal anders over denken, maar dat je álles wilt weten over zijn vakantie.
Over als hij dood zou gaan... inmiddels weet ik hoe het is als het bijna zover lijkt te zijn. Afgelopen winter was mijn vader, 87 jaar, behoorlijk ziek. Maar hij is weer thuis. Ik vind het fijn voor mijn moeder. Om eerlijk te zijn vond ik het 'verwarrend'.
Opportunisme?
Even heel cynisch gedacht: hij zoekt op een onbeholpen manier weer contact met zijn dochter en hij haalt de banden met een oude vriendin weer aan. Is zijn gezondheid soms aan het achteruitgaan? Is hij soms op zoek naar een mantelzorger? Vader noch je broer lijken me personen die nou hele verlichte ideeen over de rol van de vrouw zullen hebben. En in deze tijd krijg je die rol ook zo op je dak geschoven van de instanties.
Ik denk niet licht over het verbreken van de band met ouders. Iedereen maakt fouten. Maar persoonlijk zou ik het niet meer opbrengen bij iemand die me herhaaldelijk zo diep gekwetst heeft. De onverschilligheid bij de ziekte van je zoon, je uitsluiten bij het overlijden van je moeder vind ik echt onbegrijpelijk en onvergeeflijk. Dat verdriet zou ik niet meer op willen rakelen.
ALs dit echt veel bij je overhoop haalt, is het misschien ook een idee om er eens met een professioneel iemand over te praten, die niet zozeer een raad/mening geeft maar met jou op een rij kan zitten of je nog contact met je vader wilt en hoe je dat vorm kunt geven.
Dat jij spreekt over opluchting bij een evt overlijden zegt wel iets,denk ik.
Autisme
Ik denk dat er een reële kans is dat bij zowel je vader als je broer autisme speelt.
Dus als je hulp wilt hoe hier (toch nog) mee om te gaan, kan je hulp zoeken bij iemand die daar verstand van heeft. Als je beter snapt hoe het werkt, kan je het misschien beter accepteren en er dus beter mee om gaan.
Of misschien kan je er meer over lezen.
Maar twijfel vooral niet aldoor aan jezelf. Dat is echt niet goed.
Als je het nog kunt opbrengen om hem weer eens te spreken/zien, dan zou ik het niet bij jou thuis doen. Ik zou het ergens doen waar je makkelijk weg kunt gaan als het gesprek de verkeerde kant uit gaat.
Ik wens je veel sterkte. Het is niet makkelijk om te gaan met dit soort "moeilijke" mensen.
Kenfan
Jij zou wel eens gelijk kunnen hebben dat hij bewust of onbewust om die reden het contact met TO weer meer opzoekt.
Hij lijkt toch wel meer met zichzelf bezig te zijn, dan met (de gevoelens van) TO.
Zoek hulp
Zou ik zeggen.
Dit is zo complex en je kunt het maar 1x goed doen.
Er speelt van alles door elkaar en ik ben denk ik de laatste om je een goed advies te geven. Maar echt, zoek samen met een professional uit wat je nog wil met je vader en hoe je hier vorm aan kunt geven.
En wellicht is het geen bewuste opzet van je vader, maar kun jij zoals je er nu in staat een roep om mantelzorg goed pareren, op een manier zodat je er zelf ook vrede mee hebt? Dan wordt de druk alleen maar groter namelijk en is het vast en zeker ook niet meteen je broers probleem. Dus echt, zoek hulp hierbij!
FF zo
"Ik denk dat er een reële kans is dat bij zowel je vader als je broer autisme speelt."
Ja, joh, iedere man die je niet bevalt is gelijk autistisch, lekker makkelijk. Fijn dat 'jullie vrouwen' daar geen last van hebben he? 
Ad
Jullie mannen trekken aan het langste end, het lijkt me juist heerlijk om elk gebrek aan empathie te kunnen schuiven op een aandoening. Ik sta in deze draad weer te kijk als een kille, harteloze bitch.
vergat ik nog
Mantelzorg...
Nee, dat denk ik niet eerlijk gezegd, dat dat er achter zit. De lat vriendin is zijn ex vrouw. Hij is hertrouwd na mijn moeders dood, maar ze hebben een haat- liefde moeilijke verhouding. Gescheiden, daarna LAT en nu soort van puberaal knipperlicht. Dan weer aan, dan weer uit. Ik kan er geen hoogte van krijgen. Mocht hij zorg nodig hebben dan ben ik denk ik de laatste waar hij aanklopt. Hij heeft wel eea aan medisch gedoe gehad, maar laat mij daar altijd volledig buiten. Lag op een gegeven moment in het ziekenhuis voor een gecompliceerde bypass operatie , en wij wisten van niets. Ook niet gebeld door broer of schoonzus. We hoorden het toevallig via via op de dag voor we op vakantie zouden gaan nota bene. Dat hij 2 dagen later onder het mes zou, en aan de hartbewaking lag. Geen idee hadden we. Voel je je lullig hoor, en buitengesloten. En soort van schuldig. Maar jemig, je bent niet helderziend...je kunt niet raden wat er loos is...
We zijn toen bij hem langs gegaan en de volgende dag toch maar op vakantie vertrokken. Ook raar, maar wat moesten we anders....
Maar Kenfan..je voelt het goed aan. Ik kan het idd eigenlijk niet meer opbrengen. Heb voor mijn gevoel al decennia lamg toneel gespeeld en mijn mond gehouden . Allemaal voor de lieve vrede, en omdat breken me een nog rottiger alternatief leek. Die magere status quo heeft mijn vader dus een paar jaar terug helemaal in zijn uppie over de kop gegooid, en tja. Daar zitten we nu.
Ik vind het triest voor hem. En heb ergens ook wel medelijden. Maar ik vind het ook triest voor mezelf. En ik heb er geen zin meer in. Ook niet in therapie of zo eigenlijk. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om tijd of energie in hem of mijn relatie met hem te steken. Ook niet door er over te praten met iemand.
Hij speelt over het algemeen ook amper een rol in mijn leven. Er gaan weken of maanden voorbij zonder dat ik uebehaupt aan hem denk eigenlijk. De kinderen zijn min of meer vergeten dat hij bestaat.
Maar zo'n brief...dat hakt er dan toch weer in. Dat voert in mijn achterhoofd idd de knagende twijfel wat nou wijsheid is. Stel dat hij er over een half jaar niet meer is. Of hulpbehoevend wordt. Wat dan? Ben ik dan tevreden met hoe ik het heb gedaan?
En beginnende dementie....ik kan heel goed met mijn schoonmoeder praten over deze hele toestand. Ze is slim, wijs en altijd voorzichtig met oordelen. Kent mijn familie natuurlijk ook al 25 jaar. Zij opperde hetzelfde. Dat hij misschien wel het spoor bijster aan het raken is. Misschien is dat wel zo. Wie weet. Maar moet dat iets veranderen aan wat IK al dan niet doe? Als ik er al achter kom dat dat het is?
Vreemde eend
