Wat vinden jullie?
Mijn ex heeft onze dochter de ene week een dag en de andere week twee dagen. Het kind was al een paar maanden zonder buitenschoolse activiteit omdat ze zoals jullie wellicht weten erg moe was van de Pfeiffer die ze heeft.
Nu heeft mijn ex haar op judo gedaan. Dat vind ik wel leuk voor haar en ik denk ook wel dat ze het aankan (als ex ten minste een beetje rekening met de Pfeiffer houdt, waar ik niet helemaal op vertrouw. Maar goed, ze is vandaag naar een proefles geweest, vond het leuk en ik hoorde van haar dat ze nu altijd gaat op zaterdag.
Allemaal goed en aardig maar hij heeft n iets met mij overlegd. Hij woont in een andere stad (hij is verhuisd twee jaar geleden) en het is voor mij niet makkelijk naar een oudervoorstelling of examen te komen. Er was sprake van dat ze hier op karate of aikido zou gaan, dat is nu gepasseerd.
Ik stel mijn ex zoveel mogelijk op de hoogte van de wederwaardigheden rond ons kind. Ik zou haar niet zomaar ergens op doen zonder hem erin te kennen. Ik ga er geen stokje voor steken, maar vind het niet netjes. Wat vinden jullie? En moet ik er nou wat van zeggen of maar laten zitten? Ik voel me ook zo'n deurmat. Ik zit alles te communiceren (en dat is veel meer dan hij want ik heb haar vier keer zoveel) en dan geeft hij me vaak niet eens antwoord maar gaat wel tekeer als hij iets niet weet (toen had hij zelf over de mail heen gelezen). En hij doet gewoon maar.
MariaRosa
Zelfde gehad
Hoi,
Hier precies hetzelfde gehad, zoon zat ineens op judo. Ik vond het op zich wel goed, zolang het binnen zijn dagen valt moet je je er maar bij neerleggen. Maar het blijft raar niet op de hoogte gehouden te worden. Ik vind het ook heel raar en vervelend dat ik nooit een overdracht of informatie krijg. Laatst was mijn zoontje bijv. aangereden door een fietser en had een enorme schaafwond en bult. Ik zag het toevallig, maar ik wist dus van niets! Je hebt misschien niet veel aan mijn antwoord, alleen herkenning dus.
Ja weet je wat het is, lena
Op zich kan ik me er ook wel bij neerleggen. Het is in zijn tijd en ze vindt het leuk. Maar... ex let helemaal niet op hoe het kind zich voelt. En dan krijg ik haar hier: kapot. Misschien is ze bij hem ook wel nog goed (ze heeft dus een verse Pfeiffer) en kakt ze hier helemaal in. Hij ziet dat niet en hij gelooft me niet op mijn woord. Maar wat je krijgt is dat ze hier moet herstellen.
Ja herkenning dus.
MariaRosa
Kan het me wel voorsttellen..
Je irritatie kan ik me voorstellen, maar er zijn ook voordelen.
Je dochter heeft nu de kans om ook bij je ex in de woonplaats wat vriendjes en vriendinnetjes te krijgen, het is goed voor haar zelfvertrouwen, het scheelt jou energie, hij regelt alles.Misschien heb je een kennis/buren die af en toe met je meewillen naar een examen?
Judo is niet een sport waar je helemaal uitgeblust van thuiskomt , tenminste ik kan me dat niet herinneren) dus voor een kind met Pfeiffer misschien juist goed.Judo is ook een sport waarin je leert je grenzen aan te geven en die van een ander te respecteren.
Dus er zitten ook zeker voordelen aan.
Damajo
Reactie
Ja Damajo, daar heb ik ook allemaal aan gedacht hoor, en voor haar vind ik het ook erg leuk. Ze was alleen wel helemaal uitgeblust gisteren, wilde om half zes al naar bed (gaat anders om half acht) en is vandaag nog niet bijgekomen. Het feit dat ze zo uitgeblust was, terwijl je zegt dat judo geen sport is waar ze uitgeblust van thuiskomen, doet voor mij juist de alarmbellen rinkelen. Ik heb zelf ME gekregen door een verwaarloosde pfeiffer dus ik wil er alles aan doen om te voorkomen dat dat bij haar ook gebeurt, alleen tegen factor ex valt zo niet op te werken.
Nee, geen kennissen buren die me even naar het examen rijden, dus als dat zover is, gaat me dat een halve dag kosten van de ene dag per week dat ze bij haar vader is.
Knurf, ja normaal (dus zonder pfeiffer) was het ook al zo. (ik had je nog moeten mailen, sorry het slipt hier zo snel dicht).
Ik vraag me nog steeds af of ik er iets van zal zeggen. Maar dat is dus eigenlijk voor het protocol. Omdat ik alles moet doorgeven en hij gewoon zijn goddelijke gang maar gaat en er ook geen rekening mee houdt hoe moe ze is. Zucht, en als ik er wat van zeg, ook al is het nog zo tactisch en aardig dan ben ik de trut die haar kind leuke dingen wil onthouden.
Ze heeft ook een vel bij zich met allerlei judo-termen met de naam van haar juffie op school erop, weet niet wat ik er mee moet.
MR
Tops
"Ik kan mij voorstellen dat hij geen zin meer heeft om toestemming aan jou te moeten vragen. " hoho, wie heeft het over toestemming gehad? Zo zal hij het ook verklaren maar dat vind ik echt een non-houding van gescheiden ouders. Dat is een van de redenen waarom ik hem ook overal in ken. Om zijn mening te horen en te overleggen.
Judo-examen: tja wij hebben toch wel een cultuur van beide ouders zijn bij dit soort speciale gebeurtenissen aanwezig. Volgens mij is dat heel gebruikelijk bij veel ouders, gescheiden of niet. En zij zal dat ook regelmatig vragen. Ja dan kan je nee verkopen natuurlijk, daar had ik niet eens aan gedacht, maar dat doe ik ook liever niet.
Ik vind het echt leuk voor haar hoor, zeker gezien het feit dat ze zo enthousiast is. Maar ja twwe dingen, ze is nu nog steeds kapot en het lijkt toch weer een aanslag op haar conditie. En tweede is wat je al zegt: waarom communiceert hij niet gewoon netjes?
MariaRosa
Pelle
Je hebt gelijk hoor, ik vind het ook leuk dat hij dit doet en niet alleen maar aan de moeder overlaat. Ik had geen nee gezegd maar wel dat ik er twee maanden mee wilde wachten om haar uit te laten zieken.
dit: Misschien moet je alleen met dochter en ex en ex met trainer bespreken dat ze niet de renspelletjes moet mee gaan doen."Misschien moet je alleen met dochter en ex en ex met trainer bespreken dat ze niet de renspelletjes moet mee gaan doen." gaat dus niet want dat zal ex als inmenging ervaren.
Intussen is het kind toch te moe en te slap hier.
MR
Probleem
het probleem is niet zozeer de examens (hoewel ik toch zal gaan denk ik) maar het feit dat ze zich boven haar ziekte uit tilt en hier doodmoe thuiskomt.
Ik legde al uit dat met ex overleggen dat ze niet moet rennen gewoon genegeerd zal worden. En dat terwijl gymjuf, gewone juf en ik voortdurend in afstemming bezig zijn een route voor haar uit te stippelen die recht doet aan en haar behoefte aan sport, de noodzaak van het leren en daarnaast het uitzieken. Een overleg waar hij voor is uitgenodigd doch onder het mom van 'gezeik' negeert, evenals de doktersadviezen. Maar laatsten zijn ook zo vaag (luisteren naar lichaam, als ze moe is geen fysieke of stressvolle inspanning) dat hij ze makkelijk kan negeren. En ja zoals nu: ik heb haar vrijdag thuisgehouden en lesjes met haar gedaan die ik van de juf had gekregen in verband hiermee. Natuurlijk komt vrijdagmiddag en zaterdag vrij fris bij hem over. Ik weet dat dat maar een dun laagje is want dat ze donderdag kapot was van de schoolweek. Ik zou er hier wat langer rust in hebben gegooid zodat ze een flinke basis heeft voor de nieuwe week. Maar eigenlijk werd de opbouw van vrijdag weer teniet gedaan door dat ze helemaal gevloerd was van de judoles.
Misschien laat ik het toch maar lopen, want ze vindt het leuk en dat is een groot argument voor mij. Maar wat blijft is mijn gevoel dat ze op zo'n manier nu nooit eens helemaal tot rust komt en hier weer bovenmatig moet bijtanken/
MR
Tops
Nou om het dan heel precies te zeggen: de examens zijn niet het grootste probleem, dat is de communicatie en voornamelijk dat ex niet op de ziekte let.
Je zegt: ja dat is een probleem maar daar kun je niks aan doen. Maar hoever ga je daarin dan? Moet je dan als moeder je schouders altijd maar ophalen en de zooi van Pa opruimen? Ik verwonder me altijd zeer hier en in het dagelijks leven hoezeer vrouwen maar hun schouders ophalen want ex of man is nou eenmaal zo en moeders ruimt de zooi wel weer op. Daar komen ze dan wel makkelijk mee weg
Natuurlijk kan je er wat aan doen: je kan in ieder geval je mening kenbaar maken. Dat kost (te veel ja) energie maar het laten lopen kost ook frustratie. Soms helpt het zelfs wel, kijkt ex volgende keer wat meer uit. En ik kan ook verder niks gaan overleggen natuurlijk, want waarom zal ik nog veel moeite doen als ex zijn gang maar gaat.
Maar niks zeggen terwijl de gezondheid van mijn kind geschaad dreigt te worden, dat kan ik niet zo goed.
MR
Tops e.a.
ja nu begrijp ik jou weer niet. De tip van niet laten rennen welke genegeerd zal worden en op de hoogte stellen is toch hetzelfde en niet iets aanvullends? Het is allemaal ex die zijn zin doet. Tja en als we als (meestal) moeders maar blijven zeggen 'ja ik kan er toch niks aan doen dus moet ik alles maar opvangen en kan ex de leuke dingen eruit pikken want ja ik kan verder niks doen' blijft het dus altijd hetzelfde.
Ik bedoel, mss zijn er wel mensen die met het bijltje hebben gehakt en zeggen: goh mijn arts vroeg hem langs te komen of ik stuurde de trainer een Patientenfolder over Pfeiffer. Ik noem maar wat... er zijn vast meer dingen waar ik nu niet op kan komen.
Mijn bedoeling met dit draadje was kijken wat anderen ervan vinden. Inmiddels heb ik ex gemaild, verteld dat ik het leuk vind maar ook hoe ze gisteren en vandaag was, dat ik ermee had willen wachten tot ze een stuk beter was en ook dat ik vind dat hij mee over deze zaken in moeten lichten.
Het feit dat het nu van mijn hart is, lucht me op.
MR
Pelle
"Nee je vond helemaal niet dat hij jou over deze zaken moet inlichten. Hij moet bij jou toestemming vragen. Je had het niet goed gevonden als hij erover begonnen was namelijk."
Het feit dat ik liever twee maanden had gewacht leidt jij uit af dat hij zijn toestemming had moeten vragen en ik het niet had goed gevonden. Dat is jouw conclusie. Ik vind dat speculatieve onzin. Waar haal je dat vandaan?
Ik was er wel degelijk in meegegaan en op dat moment was het makkelijker geweest om zoiets in te brengen als 'misschien kun je dan letten op rennen". Het was netter en prettiger geweest. En dan ben ik echt niet de lulligste of ga ik het lopen blocken.
Tuurlijk kan een kind ook moe zijn van de eerste les. Laten we hopen dat dat hier zo is.
Ik zal het aangeven aan mijn dochter maar vind het eigenlijk te lastig voor haar als zij in een nieuwe groep een activiteit niet mee kan doen terwijl ze daarin niet gesteund wordt door trainer/ vader.
MR
Ik ben het eigenlijk wel eens met tops
Lieve MariaRosa, je kan gewoon niets doen. Je ex wilt niet naar je luisteren.
Je kan natuurlijk boos worden of je kan je ex vertellen hoe het allemaal zit. Maar hij zal alles wat je zegt automatisch als gezeik opvatten en naast zich neerleggen.
Hij wordt dan weer boos op jou en het wordt ruzie waar je dochter ook niet mee geholpen is. Misschien verhaalt hij zijn ergernis wel naar je dochter toe. 'mamma is een grote zeur, let maar niet op haar' Is dat wat je wilt?
Dat is fout, ja natuurlijk is dat fout, maar het is gewoon de realiteit. Het enige wat jij kan doen is je dochter opvangen en een thuisbasis creëren wat haar de ruimte geeft ziek te zijn.
Dat is heel vervelend en heel naar, maar helaas de enige manier
groetjes
Kiki
En toch... kiki (e.a.)
Nou Kiki, door de discussie hier heb ik het toch zo weten te formuleren dat ik niet erg verwijtend was maar toch op mijn standpunt bleef. Dat heeft het laaste uur geresulteerd in een excuus van hem dat hij het idd had moeten overleggen en nu toch wat openheid over hoe het eventueel ligt met de ziekte. Hij vindt dat ze niet ziek kan zijn van wat ze bij hem doet, ik leg uit dat ze heel wat lijkt maar dan toch hier instort. Er lijkt zowaar even wat dialoog op gang te komen.
MariaRoa
Jeetje tops
wat verdraai jij mijn woorden zeg.
"Eerst was het te ver weg en lastig met de examens." Nee het was én ver weg ivm met de examens én slecht om door de lichamelijke grens die de ziekte aangeeft heen te gaan. Later bedacht ik me dat ik die examens dan wel voor lief neem en haar gezondheid belangrijker is. Mag dat niet?
"En vond je het goed als hij maar rekening zou houden met de pfeiffer." Euh ja, en dat vind ik nog steeds
"Nu denk je dat het voor je dochter lastig zal zijn om niet mee te rennen in de les, want de trainer zal haar niet steunen. Alsof het kinderbeulen zijn, judotrainers. " KIjk dit zeg ik weer helemaal niet, althans ik bedoel het niet alleen de kwade genius wil het erin lezen. Wat ik bedoel is dit: als vader zowel als trainer het advies van arts negeren, dan moet dat kindje van zeven zelf zeggen: ik mag niet mee rennen want ik ben ziek. Ze wordt op dat moment niet gesteund door haar vader en de trainer trekt zijn wenkbrauwen op want weet van niets (natuurlijk als de trainer door vader die het ook vindt is ingelicht is het een heel ander verhaal). Alle kindjes kijken naar haar, ze moet in haar eentje voor haar ziekte opkomen. Vind ik niet zo geslaagd voor een kindje van zeven voor het eerst in een les. Lijkt op zware dingen willen ontduiken. Ik beticht judotrainers helemaal niet van nietsteunend gedrag maar zo'n man kan toch niet een zaak steunen waar hij niets van weet? Pfffffff
Snap-je- het-nu?
Foutje
in bovenstaande posting:
"Wat ik bedoel is dit: als vader zowel als trainer het advies van arts negeren"
moet zijn
als vader het advies negeert en de trainer van niets weet
Fijn mariarosa, dat er een dialoog op gang komt
Daar ben ik oprecht blij mee.
Ik vind je overigens behoorlijk defensief. Het klinkt misschien wat hard wat Tops zegt, maar inhoudelijk snijdt het hout.
Misschien had je van tevoren even moeten specificeren dat alleen de mensen die het met je eens waren mochten reageren.
Dit klinkt ook weer akeliger dan ik bedoel, denk er even een oprecht lieve gezichtsuitdrukking van mij bij.
Ik moet ook zeggen dat het overkomt alsof jij graag beren op de weg ziet en dat je het bewust niet makkelijker voor jezelf wilt maken.
Overigens doen veel alleenstaande vrouwen dat hier op het forum hoor. Zeker degene met de wat moeilijkere omgangsregelingen. Ze voelen zich enorm verantwoordelijk voor iets waar ze niet verantwoordelijk voor zijn en waar ze absoluut geen verandering in kunnen brengen.
Dat bedoel je vast niet zo, dat is het lastige van een forum, je ziet niet wie het schrijft. Ik zeg alleen, niet rot bedoeld, hoe het overkomt en hoe ik de reactie van Tops interpreteer. Sorry Tops, als ik het fout hebt.
en sorry MariaRosa als je boos wordt op mijn posting. Ik kan alleen maar met klem herhalen dat ik het niet rot bedoel en dat ik notoir slecht ben in dingen onder woorden brengen
Kiki
Wat zou jij er van vinden als je man zonder overleggen je zoon of dochter op een sport zou hebben gedaan? Ik vind het heel normaal dat je zoiets met de andere ouder overlegd. Ook als je uit elkaar bent.
Je schrijft: "Misschien had je van tevoren even moeten specificeren dat alleen de mensen die het met je eens waren mochten reageren.
Dit klinkt ook weer akeliger dan ik bedoel, denk er even een oprecht lieve gezichtsuitdrukking van mij bij." Sorry, maar ik kan met geen mogelijkheid een vriendelijk gezicht bedenken bij je opmerking. Dit is een regelrechte sneer omdat jij vind dat MariaRosa niet mag zeuren.
Verder heb je het over "veel alleenstaande vrouwen hier op het forum die zich verantwoordelijk voelen voor iets waar ze niet verantwoordelijk voor zijn". Tja, als je man of ex man geen verantwoordelijkheden neemt (zie legio voorbeelden op dit forum) dan moet een ander dat toch doen?
Gr. Poezie.
Kiki
nee ik word niet boos op je posting. Ik denk ook dat er een groot verschil is tussen mensen (vrouwen) die in een relatie leven en daarin hebben leren te geven en te nemen en tussen mensen die niet alleen alleen staan voor alle zaken maar zich ook vaak in moeten dekken en het gevoel hebben hun kind te moeten beschermen tegen een makkelijker levenshouding tov de kinderen van ex.
Jij noemt het beren op je pad zien, ik noem het ervaring (en alle ervaringen en pijn kan ik niet in een posting delen natuurlijk).
Jij noemt het defensief tov van Tops, ik begrijp oprecht niet hoe zij mijn woorden zo kan verdraaien en appels met peren kan vergelijken. Ik begrijp ook niet waar het hout snijdt. Ik noem eerst mijn bezwaren (ver weg en slecht voor gezondheid). Vervolgens vind ik slecht voor gezondheid het belangrijkste maar dat wordt me dan verweten. Dan leg ik uit hoe het voor een kindje van zeven moet zijn alleen en nieuw in een klasje vader die haar niet backt en trainer die van niks weet om dan te moeten zeggen dat ze niet 'mag' rennnen. En dan is dat weer iets erbij slepen (terwijl ik alleen maar reageer op de suggestie van iemand anders).
Ja men noemt dat beren op je pad zien en defensief, ik noem het alleen maar de hopeloosheid van een alleenstaande moeder met een ex die niet wil communiceren en meedenken.
Ik wil ook alleen maar mijn jong beschermen tegen invloeden die ervan uitgaan dat ze alles wel aankan ondanks dat ze ziek is. En sterker nog: ik vermoed dat ze juist ziek geworden is door veel te weinig op haar grenzen te letten. Nu is er een diagnose en nu gaat het nog door. En ex zit nergens mee.
MR
Ach,
Ach, MariaRosa, ik denk dat dit moeilijk uit te leggen is aan iemand die dit nog nooit gevoeld heeft. Er zijn sowieso zo ontzettend veel vooroordelen t.o.v. alleenstaande moeders (met name). Laten we maar hopen dat zij nooit dit hoeven meemaken, dat maakt het leven een stuk makkelijker.
Gr. Poezie.
Ja (poezie)
Ik denk ook dat de meeste mensen denken dat zij het heeeel anders zouden doen (een beetje in de trant van 'wat vond je toen je nog geen ouder was en wat doe je nu anders'. En het lijkt voor mij ook op gezonde mensen tov van zieke mensen: men heeft weinig idee hoe het zit of voelt. Als iemand niet zelf er alleen voor staat (maar wie weet doet een van de bovenstaande dames dat wel) met een noncoöperatieve ex dan weet je echt niet wat het is.
En dan kan men makkelijk denken: oh maar mijn tussen mij en mijn man zou het nooit zo worden hoor. Nou vergeet het maar. Ex was ook heel redelijk tot het naar zijn nieuwe vriendinnen ging luisteren. Het is echt niet altijd waar er twee vechten hebben er twee schuld, de een kan de ander onwijs het leven zuur maken en als je er na jaren gedulde en pogingen tot overleg eindelijk genoeg van heb ben je defensief en zie je beren op je pad.
Soms lijken moeders altijd te verliezen, ze knappen alles op, proberen de kerk in het midden te houden en toch achter hun kind te staan maar het is nevernooit goed.
dank voor je steun, MariaRosa
Ja maar poezie, dat zeg ik toch ook!
Ik vind het ook fout, ik vind het absoluut fout. En volgens mij zegt Tops dat ook.
Maar wat we ook zeggen en dat is werkelijk geen sneer, jammer dat je dat zo ziet, is dat MariaRosa er niets aan kan veranderen. En dat geldt voor een hoop alleenstaande ouders met omgangsregelingen.
Ex heeft nu eenmaal dit recht en het is tragisch dat dat hij het over het hoofd van het arme meisje heen speelt en dat hij niet naar MariaRosa luistert. Maar daar kan MariaRosa niets aan veranderen.
Ik geloof dat iedereen het er wel mee eens is dat de ex van MariaRosa behoorlijk forse steken laat vallen, op zijn zachtst gezegd.
Maar ze kan, de zoveelste, discussie met hem aangaan, voor de zoveelste keer voor zeikerd uitgemaakt worden. Want dat is wat ik uit haar postings begrijp, dat ex haar overdreven beschermend en zeurderig vindt, En dat vind ik echt heel erg, want ik lees ook uit haar postings de betrokkenheid en de zorgen die ze heeft.
Maar ex vindt dat nou eenmaal en daar kan ze niets aan veranderen. Dan kan ze beter haar energie gebruiken om een veilige omgeving creëren voor haar dochter zodat die rustig in haar eigen vertrouwde omgeving ziek kan zijn.
In dit geval is er een dialoog en dat is heel fijn, maar was ex niet zo geweest dan had ze toch haar ergernis moeten verbijten en doorgaan om zelf zoveel mogelijk het meisje terwille te zijn. En dat is heel zuur.
En als MariaRosa dat soort reacties had gewild, had ze dat moeten zeggen. Maar dat is niet zo, ze wil raad en advies. En die krijgt ze, dan krijgt ze ook mensen die het niet met haar eens zijn.
Mariarosa, niemand verwijt jou iets
Ik niet in ieder geval.
Dat wil ik even heel duidelijk gezegd hebben.
Ik lees al langer mee dan ik schrijf. Ik kan mij meerdere draadjes herinneren waarin jij als een tijger vecht voor je kind. Ik heb daar ook super respect voor!
Ik vind het ook niet terecht dat poezie denkt dat ik een sneer naar jou geef (en dat terwijl ik het nog extra zeg) Dat is werkelijk niet zo.
En ik vind het schrijnend dat jouw ex, je kind gebruikt als machtsmiddel of als pesterij
Maar daar kan je niets aan doen en dat bedoelen we (ik) te zeggen. Het rotte is, dat jouw ex het recht heeft om op zijn dagen jouw dochter op een sport te doen.
Dat hij niet overlegt is fout, dat hij geen rekening houdt met haar pfeiffer is nog erger. (hoewel hij nu wel voor rede vatbaar lijkt gelukkig)
Maar wat kan je er verder aan doen?
Tops geeft, misschien niet heel tactvol, dezelfde argumenten. Je hebt een hele vervelende status quo en het enige wat je kan doen is er voor je dochter zijn.
Later als ze wat ouder is, zal ze waarschijnlijk herinneren dat haar mamma haar altijd heeft beschermd en er altijd voor haar is, waar pappa het liet afweten en daar moet je je aan sterken.
Ik was me er overigens niet van bewust dat je alleenstaand moest zijn om voldoende empathie te kunnen hebben.
Achterliggend probleem
Achterliggend probleem is toch meestal dat moeders (in het algemeen en in dit draadje MR) meestal vinden dat het Belang van het Kind alleen door hén gezien en vertegenwoordigd kan en moet worden. Als ex het dan niet eens is is er een conflict, want ex handelt dan tegen het Belang van het Kind in. Als je de ex ernaar zou vragen komt er ws. een heel ander verhaal (ze zit me altijd op m'n nek, geen vertrouwen, bemoeit zich met alles, denkt de wijsheid in pacht te hebben). Communicatie kan nooit van 1 kant slecht zijn, de ander kan wel eens vinden dat er overdreven veel en vaak gepraat/ geschreven moet worden en vindt dat dan drammerig en opdringerig (en de moeder verwart dat dan weer met het Belang van het Kind wat niet gezien wordt...)
Het is lastig lastig lastig na een scheiding om de ander zijn ding te laten doen met zijn eigen kind, maar als het je lukt geeft het wel veel rust. Voor iedereen.
De grote winst is dan dat kind een heel eigen band heeft met allebei de ouders, zonder druk.
En echt, ik weet alles van zieke kinderen, omgang, onaardige exen, alleenstaande ouders, communicatie en rechtszaken. Ik spreek geheel gebaseerd op ervaring 
(en deze posting gaat niet specifiek en alleen over jou MR, maar dat had je vast wel begrepen)
Tops kiki e.a.
reageer nou eerst eens inhoudelijk op mijn posting "jeetje Tops", daarin leg ik uit hoe het zit qua prioriteit wb gezondheid en met een nietsteunende trainer ipv te zeggen 'maar ik verdraai je woorden niet'.
Kiki
"Overigens doen veel alleenstaande vrouwen dat hier op het forum hoor. Zeker degene met de wat moeilijkere omgangsregelingen. Ze voelen zich enorm verantwoordelijk voor iets waar ze niet verantwoordelijk voor zijn en waar ze absoluut geen verandering in kunnen brengen."
Ja iemand moet de gaten vullen die veel vaders laten vallen. Doe je dat niet, dan is het kind de dupe. Doe je het wel dan krijg je het verwijt dat je er te veel op zit en de grenzen van je eigen verantwoordelijkheid niet kent.
"je kan niets doen"
Ja ik vind dus dat sommige poststers maar in herhaling vervallen "je kan niets doen" en gewoon niet ingaan op inhoudelijke zaken.
"Natuurlijk kan je er wat aan doen: je kan in ieder geval je mening kenbaar maken. Dat kost (te veel ja) energie maar het laten lopen kost ook frustratie. Soms helpt het zelfs wel, kijkt ex volgende keer wat meer uit. En ik kan ook verder niks gaan overleggen natuurlijk, want waarom zal ik nog veel moeite doen als ex zijn gang maar gaat." Maar goed, ik ben het nu wel met ex aangegaan, en dat is niet fout geweest. Even hier sparren om voor mijzelf te voelen hoe ik er in sta, heeft me goed gedaan. (Overigens: Beetje flauw om te zeggen: ja als je geen tegenstand wilt moet je dat zeggen. Ik vind tegenstand prima, daarvan leer ik wat ik zelf eigenlijk vind. Maar als jullie dan weer tegenstand van mij krijgen, moet je je daar ook niet over verbazen, toch?)
En dit: "Ik bedoel, mss zijn er wel mensen die met het bijltje hebben gehakt en zeggen: goh mijn arts vroeg hem langs te komen of ik stuurde de trainer een Patientenfolder over Pfeiffer. Ik noem maar wat... er zijn vast meer dingen waar ik nu niet op kan komen. " Is ook niet inhoudelijk op gereageerd verder.
Ik denk wel degelijk dat je meer kan dan het moede hoofd in de schoot leggen en dan alles maar alleen opknappen als moeder.
MR
Marleen
Ik vind dat je in de discussie onnodig chargeert door hoofdletters te gebruiken "In Het Belang van Het KInd". Daarop bouw je dan een betoog maar vaders denken meestal ook te handelen in het belang van het kind. Dat moeders het gevoel hebben dat zij meer het belang van het kind zien is toch niet zo heel vreemd als je ziet dat kinderen overwegend bij de moeder zijn? Ik bedoel als ik mijn kind 3 van de 14 dagen zou hebben, zou ik ook veel minder van mijn kind kennen en wel vinden dat alles goed ging zolang ik niet merkte dat het kind ziek was.
"communicatie kan nooit van 1 kant slecht zijn" Een boude uitspraak. Ik denk dat dat wel kan. Als één partij systematisch gewoon niet communiceert (en dan heb ik het niet over mijn ex) dan is het echt wel vanuit een kant slecht.
Ik weet dat je uit eigen ervaring spreekt en vindt dat je gewoon ex in alles gelijk moet geven (of herinner ik me dat verkeerd) en daarna je eigen gang moet gaan. Ik ben daar nog niet uit. Ex zijn gang laten gaan vind ik prima maar als hij echt dingen zou doen niet het welzijn van ons kind benadelen, dan vind ik dat ik een slechte moeder ben als ik dat maar laat lopen. (misschien wel een wijze moeder ofzo, of een deurmat of weet ikveel het strijkt echt volledig tegen mijn haren in)
MR
Punt
Het punt is dat ik juist denk dat vaders (niet alle, maar de meesten toch wel) ook het Belang van het Kind voor ogen hebben, ze hebben er alleen een andere visie op. Ze vinden bijvoorbeeld moe niet opwegen tegen lol hebben bij judo, of ze hebben helemaal niet zo'n problemen met moe (dat is toch meer iets voor vrouwen), of ze zien het wel en houden er op hun eigen manier rekening mee, na inspanning drie uur tv kijken ofzo 
Dat voelt dan voor jou niet als de Juiste Zorg, maar dat is het natuurlijk gewoon wel, 't is prima zorg. De vrijheid om zelf met je eigen kind uit te zoeken wat wel en niet kan is geweldig en doet ouder en kind veel goed.
In mijn persoonlijke situatie laat ik ex inderdaad z'n gang gaan (maar dan zonder die slachtofferige toevoegingen uit jouw posting en raad eens, het blijkt altijd goed te komen. Ja, ze zijn wel eens een dag moe, in 'mijn tijd', maar ho eens, ze hebben het leuk gehad en het gaat om hún tijd! Hoe ouder ze worden hoe makkelijker het is, en dan heeft jouw kind een band met haar vader die helemaal van hun samen is, met alle leuke en minder leuke dingen. Niets daarvan ligt op jouw bordje.
Niks slechte moeder als je niet alles zegt wat je denkt dat hij zelf niet kan bedenken, een kind is nu eenmaal niet van jou alleen. Als er iets misgaat (schade en schande om wijs te worden, je kind kan het aan, verwar haar moeheid niet met jouw ziekte!) dan maakt hij een fout, niet jij. Nergens jij. Mooi bijkomend effect is, dat kind dan naar vader toe haar eigen grenzen leert herkennen en uitspreken. Ook dat moeten ze samen leren, zonder jou.
In jouw specifieke geval komt daarbij dat je het je ook niet kunt permitteren. Jij hebt die energie niet. Zelf dit draadje kost je al teveel, loslaten is waarschijnlijk voor jou het beste wat je kunt doen. Ook voor je kind.
Pelle
Natuurlijk heb ik zulke dingen geprobeerd, maar er kunnen toch mensen zijn die nog meer dingen hebben gedaan die werkten? Het was als voorbeeld bedoeld van dingen die je kunt doen.
Jij noemt het open deuren, nou ik kan niet alles in mijn eentje bedenken hoor.
En wederom ga je niet in op mijn reactie op jouw tip dat ik tegen dochter moet zeggen dat ze maar niet moet rennen.
Marleen
Jahaa dat is zo... vaders hebben gewoon een andere invulling. En die moet je ze laten en dat is zelfs goed voor het kind.
Je verhaal lezend lijkt het of je alleen maar denkt dat kind een beetje moe is. Maar er is een net een verse besmetting met Pfeiffer ontdekt, ze heeft regelmatig koorts en voortdurend dikke bobbels in haar nek.
En jij doet nu waar ik de hele tijd bang voor ben: moeder is ziek en die projecteert het op haar kind. Dat gebeurde al voordat er een diagnose was en nu ligt er een diagnose en het gaat gewoon door. Maar het zo zou ook nog eens anders kunnen zijn: juist doordat ik zelf een pfeiffer heb gehad die in een post-viraal-syndroom is overgegaan weet ik als geen ander hoe nauw grenzen luisteren in zo'n tijd. Dus niet: beetje moe zijn van judo maar inwit met blauwe kringen onder haar ogen anderhalve dag voor pampus liggen. Hier dus. En ja... dat is zo, daar baal ik van, dat ik hier alles mag opknappen. Misschien contraproductie maar vrij menselijk zou ik zeggen.
Ik heb eens een half jaartje niks van ex gezegd (onder andere nav jouw posting want ik vind het heus het proberen waard) en hem in alles zijn zin gegeven. Zeker goed voor de lieve vrede. Niet goed voor kind, te uitgeput, ziek geworden. Bij zijn zin geven hoorde twee keer per week in de avond naar weer een ander adres dan zijn huis om daar weer te eten met brusjes. Superleuk voor haar, ik kon de tijd goed gebruiken eerlijk is eerlijk. etc. Maar ik kreeg haar om half negen doorgedraaid terug, ze ging vaak pas om half tien slapen, nu blijkt dat ze toen die Pfeiffer heeft opgelopen. Toen wist ik dat nog niet moest tegen alles en iedereen (ook de arts) opboksen om haar te laten testen en toch die twee avonden weer terug te draaien. Het was eenvoudigweg te zwaar voor het kind. Ze had hoge koorts de volgende dag. Ex vond het allemaal 'gezeik'. Dit was dus, na een half jaar (en geloof me, er zijn in die tijd echt wel onverkwikkelijke dingen voorgevallen) de eerste keer dat ik weer eens iets inbracht. Nou de rapen waren gaar het was allemaal gelul. Wat moet je dan? Het dan toch maar door laten gaan. Nee, formeel ben ik geen slechte moeder dan, natuurlijk niet. Maar voor mijn gevoel deed het het kind echt tekort. Nu ben ik blij dat ik doorgezet heb.
En eigenlijk geldt dat ook voor deze discussie: jij denkt mss: kijk nou uit, hier heb je geen energie voor. Nou ik krijg hier, ook tov meer energie van dan alles maar over mijn kant te laten gaan. En uiteindelijk pakt het toch zelfs met ex niet slecht uit: hij zei dat hij het idd had moeten overleggen en ik heb kunnen uitleggen hoe ik de moeheid/ziekte etc zie.
MR
Pelle
"O ik moet op alles wat jij opzij schuift weer wat zeggen? "
Ja kijk, je kan het tendentieus opzij schuiven noemen, mijn uitleg dat pa het niks vindt en dus ook de trainer van niks weet en dat kindje van zeven er dan alleen in staat, je kan ook zeggen 'okay, daar zit wat in. Maar door het 'opzij schuiven' te noemen (en iemand anders die zegt: ja dat van Pelle vind je ook niks) chargeer je de discussie.
Je worden moe van dat ik steeds met iets nieuws komt. Dat ik er steeds iets lijk bij te halen. En ja daar kan ik me wel iets bij voorstellen maar dat is een afspiegeling van hoe nauw het luistert met ex.
Renspelletjes heb ik genoemd nu tov ex maar via de mededeling van de huisarts (had ik al eerder gedaan ja, leest ex overheen). Ik kan niet zeggen: "ik vind dat ze even geen renspelletjes moet doen" want dan doet ex het expres wel.
MR
