Wat vinden jullie?
Mijn ex heeft onze dochter de ene week een dag en de andere week twee dagen. Het kind was al een paar maanden zonder buitenschoolse activiteit omdat ze zoals jullie wellicht weten erg moe was van de Pfeiffer die ze heeft.
Nu heeft mijn ex haar op judo gedaan. Dat vind ik wel leuk voor haar en ik denk ook wel dat ze het aankan (als ex ten minste een beetje rekening met de Pfeiffer houdt, waar ik niet helemaal op vertrouw. Maar goed, ze is vandaag naar een proefles geweest, vond het leuk en ik hoorde van haar dat ze nu altijd gaat op zaterdag.
Allemaal goed en aardig maar hij heeft n iets met mij overlegd. Hij woont in een andere stad (hij is verhuisd twee jaar geleden) en het is voor mij niet makkelijk naar een oudervoorstelling of examen te komen. Er was sprake van dat ze hier op karate of aikido zou gaan, dat is nu gepasseerd.
Ik stel mijn ex zoveel mogelijk op de hoogte van de wederwaardigheden rond ons kind. Ik zou haar niet zomaar ergens op doen zonder hem erin te kennen. Ik ga er geen stokje voor steken, maar vind het niet netjes. Wat vinden jullie? En moet ik er nou wat van zeggen of maar laten zitten? Ik voel me ook zo'n deurmat. Ik zit alles te communiceren (en dat is veel meer dan hij want ik heb haar vier keer zoveel) en dan geeft hij me vaak niet eens antwoord maar gaat wel tekeer als hij iets niet weet (toen had hij zelf over de mail heen gelezen). En hij doet gewoon maar.
MariaRosa
Errug
"Je worden moe van dat ik steeds met iets nieuws komt."
moet zijn: jullie worden er moe van dat ik steeds met iets nieuw zou komen.
Mr against the world
Nou, als je er zelf tevreden over bent vind ik het best. Ga ik weer lekker verder met m'n werk. Sterkte met je dochter, en wees voorzichtig met jezelf.
Marleen
jammer dat ook jij niet inhoudelijk reageert,ik had toch graag je visie hierop gehad:
"Ik heb eens een half jaartje niks van ex gezegd (onder andere nav jouw posting want ik vind het heus het proberen waard) en hem in alles zijn zin gegeven. Zeker goed voor de lieve vrede. Niet goed voor kind, te uitgeput, ziek geworden. Bij zijn zin geven hoorde twee keer per week in de avond naar weer een ander adres dan zijn huis om daar weer te eten met brusjes. Superleuk voor haar, ik kon de tijd goed gebruiken eerlijk is eerlijk. etc. Maar ik kreeg haar om half negen doorgedraaid terug, ze ging vaak pas om half tien slapen, nu blijkt dat ze toen die Pfeiffer heeft opgelopen. Toen wist ik dat nog niet moest tegen alles en iedereen (ook de arts) opboksen om haar te laten testen en toch die twee avonden weer terug te draaien. Het was eenvoudigweg te zwaar voor het kind. Ze had hoge koorts de volgende dag. Ex vond het allemaal 'gezeik'. Dit was dus, na een half jaar (en geloof me, er zijn in die tijd echt wel onverkwikkelijke dingen voorgevallen) de eerste keer dat ik weer eens iets inbracht. Nou de rapen waren gaar het was allemaal gelul. Wat moet je dan? Het dan toch maar door laten gaan? "
Kijk ik heb natuurlijk liever geen ruzie met ex. Maar vind je echt dat ik bij bovenstaande situatie dan maar alles had moeten laten begaan?
ja dan kan je zeggen: MR against the world en daar heb je ook gelijk in. Zo voelt het wel. Of ik kan het meeste opknappen en niks tegen ex inbrengen maar dat moet dan blijmoedig want anders doe je slachtofferig. Ik geef je gelijk dat het meer rust brengt. Maar ook meer gelatenheid.
Maar als je in een situatie komt die duidelijk niet goed is voor het kind (of is dat dan alleen maar mijn visie?) dan moet je toch wel ingrijpen? Bij die twee avonden was het me duidelijk en er zal een hoop frustratie uit die tijd (want mén wat heb ik moeten knokken) meegedragen worden deze discussie in. En idd, wat betreft deze judoles geldt dat minder. Maar wat moet je dan? Juist van jou zou ik graag je mening daarover weten.
MR
Wat is het alternatief
MariaRosa:
"Kijk ik heb natuurlijk liever geen ruzie met ex. Maar vind je echt dat ik bij bovenstaande situatie dan maar alles had moeten laten begaan?"
OK, ff concreet. Wat is het alternatief?
Zet die computer uit
Ik denk -dit draadje overzien- dat je het beste je computer nu uit kan zetten. Eerst rust. Bij een volgende gelegenheid eens praten met je ex, dat je je zorgen maakt over jullie dochter.
Hopelijk is je dochter gauw zo oud dat ze voor zichzelf kan opkomen, dan hoeven jullie daar geen stennis meer over te maken. Maar eerst die computer uit, volgens mij word je helemaal gek van al die reacties.
Tinus
Het alternatief was ex dochter twee keer in de week toch dochter van half vijf tot half negen meegeven. En ik denk dat dat haar ziekzijn negatief beïnvloedde. Dat ze dus zieker werd/ bleef en meer school moest missen doordat ik haar thuis moest houden.
MR
Rafelkap
Je hebt gelijk, er wordt eigenlijk niets nieuws meer gezegd. Gek worden valt wel mee hoor, ik loop wel te denken: wat wilde ik nou met deze discussie eigenlijk. Inderdaad had ik de meest alternatieven allang de revu laten passeren. Zou ik toch gewoon bijval willen? Misschien wel want de bijval van Poezie deed me erg goed. Eindelijk iemand die het begreep...
Ja, mss is het wel zo kinderlijk. Dat ik genoeg heb aan: tss, tis ook wat hè? Nou, ja telt mee maar ik heb er wel degelijk wat aan gehad.
MR
Rust
Ik denk dat je hoofd- en bijzaken nu even niet meer zo goed uit elkaar kunt houden (wat logisch is als het om je kind gaat) en dat je (en ik ook) er niets aan hebt om een 'gevecht op de letter' te gaan leveren op het forum.
Mijn rust zit erin dat ik ook als ik iets zelf nooit zou doen ik ex en de kinderen met rust laat. Soms pakt iets minder handig uit, maar over de hele linie levert het iedereen vette winst op. Ik zie het niet als 'ex ter wille zijn' of 'deurmat zijn' maar als mijn ex en zijn eigen kinderen hun eigen weg laten zoeken, wat niet meer is dan waar ze recht op hebben. In ruil doet hij andersom hetzelfde, en kunnen de kinderen inmiddels haarfijn aangeven wat ze wel en niet zien zitten (in elke situatie, niet alleen bij hun vader) De boosheid die ik bij jou voel over dingen die je ex zegt of doet, die heb ik helemaal nooit. We zijn gescheiden, hij doet wat hem het beste lijkt.
't Is jammer dat je niet vlakbij woont, anders zouden we er eens in het echt over kunnen praten, volgens mij zijn we het dan best snel eens 
Onmacht
Dat is wat je voelt als je ex er maar alles mag uitblaten wat hij wil, als hij kritiek heeft op jouw manier van opvoeden terwijl hij zelf er met de pet naar gooit. Waarom zou je je mond moeten houden? Dat doet hij toch ook niet? Je mag best voor jezelf en daarmee ook voor je kinderen opkomen. En dat is iets wat veel mensen maar niet lijken te begrijpen. Dat je tijdens een slechte relatie jezelf al bent kwijtgeraakt, en dat niet nog een keer wil.
Gr. Poezie.
Onmacht ja
"Onmacht: Dat is wat je voelt als je ex er maar alles mag uitblaten wat hij wil, als hij kritiek heeft op jouw manier van opvoeden terwijl hij zelf er met de pet naar gooit. Waarom zou je je mond moeten houden? Dat doet hij toch ook niet? Je mag best voor jezelf en daarmee ook voor je kinderen opkomen. En dat is iets wat veel mensen maar niet lijken te begrijpen. Dat je tijdens een slechte relatie jezelf al bent kwijtgeraakt, en dat niet nog een keer wil."
Hier ook een alleenstaande moeder met weerspannige ex. In het stukje van Poezie zie ik het hele misverstand van dit draadje. Waarom zou ex er vanalles mogen uitblaten? Dat 'mag' hij niet, hij doet het gewoon. Waarom zou je je mond moeten houden? Dat moet je helemaal niet, je mag tegen hem zeggen wat je wil. De vraag is waar JIJ gelukkig van wordt. Mag je voor jezelf opkomen? Natuurlijk mag je voor jezelf opkomen, dat is zelfs heel slim. De vraag (uiteindelijk helemaal aan jezelf) is op welke manier jij dat het beste kunt doen. Hoe vind je jezelf terug nadat je jezelf tijdens een slechte relatie bent kwijtgeraakt, ja dat is de vraag hier.
Voor MIJ is duidelijk geworden dat iedere keer inhoudelijk reageren op de luimen van ex en proberen hem te overtuigen van zijn dwalingen mij bepaald niet in staat stelden om mezelf terug te vinden, dat dat de andere kant van de medaille was. Eerst teveel meegaan, dan er iedere keer maar tegenin gaan. Ik vond het enorm vermoeiend en had niet het idee dat ik er iets mee opschoot: ex ging er niet anders van denken. Ik heb mijzelf teruggevonden (en vind mijzelf nog regelmatig terug) door me af te vragen waar mijn macht ligt in de situatie en die te gebruiken en me daarbij niet afhankelijk te maken van ex, waarvan ik toch weet dat ik er weinig van kan verwachten. Dat betekent dat ik soms zeer impopulaire maatregelen heb moeten nemen en dat ik alle woede die ex daarover voelt heb moeten accepteren. Ik moet accepteren dat ex mij de slechtste vrouw op deze aardkloot vindt en dit beeld van mij verspreidt in zijn omgeving (waar gelukkig lang niet iedereen intuint). In plaats van te discussieren over dingen en hem proberen te overuigen gedraag ik me naar mijn inzichten. Dat betekende in mijn geval (na veel overleg met (ook zijn) therapeut, (ook zijn) familie en vrienden): geen co-ouderschap, verhuizen naar een andere woonplaats. Nou, het stoom van ex komt na anderhalf jaar nog uit zijn oren! Maar het raakt mij steeds minder.
Wat mij dan wel raakt: de pijn van onze kinderen. Ook hier hebben we een paar situaties gehad waarin ik echt vond dat hij onze kinderen beschadigde. In het algemeen vind ik zijn onvermogen om zaken vanuit een ander belang dan het zijne te zien al beschadigend voor de kinderen: hij ziet ze namelijk niet als de mensen die ze zijn maar eerst en vooral als de mensen die ze voor hem zijn. Daar krijg ik regelmatig een inkijkje in door dingen die mijn oudste vertelt. Door schade en schande heb ik moeten leren: ik kan niet de wijze waarop hij de wereld ziet veranderen, zélfs niet als dat mijn kinderen beschadigt. Dat is een keiharde en erg pijnlijke waarheid maar ik heb hem moeten zien om te zien wat ik wél kon doen.
Wat kan ik wel: Ik heb ervoor gezorgd dat ex weinig ruimte heeft in de dagelijkse situatie van de kinderen. Als ik invloed heb op andere partijen in een schadelijke situatie schakel ik die in. Als ik de mogelijkheid heb om schadelijke beslissingen van ex ongedaan te maken, doe ik dat. Als het gedrag van ex de juridische grenzen overschrijdt, bel ik mijn advocaat. Voor dat alles moet ik betalen met woede en conflict (en de kinderen genieten daar volop van mee) dus daarbij hou ik de prijs-kwaliteit verhouding scherp in het oog. Maar het beste middel wat mij uiteindelijk ter beschikking staat in deze hele situatie is naar mijn kinderen te kijken, hun lijden en verwarring te zien en ze te helpen daarmee om te gaan. In plaats van me in negatieve zin op hun vader te richten (waar voldoende aanleiding voor is) richt ik me in positieve zin op mijn kinderen door ze zichtbaar te laten maken wat bij hun vader verborgen moet blijven en ze dat te laten verwerken: door spel, door tekenen, door praten, door schrijven.
En dan even heel concreet in de bovenstaande situatie: Ik zou contact opnemen met judoleraar. Ik zou aangeven dat verschillende partijen (gymleraar, juf, arts, wie waren het ook alweer?) met elkaar in contact staan om dochters herstel af te stemmen en hem suggereren dat hij daarin participeert. Ik zou dat kort en zakelijk meedelen en hem vragen om een telefoonnummer zodat een van anderen (met wie je dat natuurlijk van te voren hebt afgestemd) contact met hem kan opnemen. Ik zou dit aan ex mededelen. En als ex gaat sputteren dat het helemaal niet nodig is, aanstellerij en zo, zou ik zeggen dat het best mogelijk is dat het ook zonder mijn bemoeienis allemaal helemaal goed gaat maar dat ik naar mijn eigen inzicht moet handelen en dat ik denk dat dit op dit moment het beste is. Dan zou ik er verder niet meer op ingaan. En dan is het even afwachten wat er gebeurt. En ik zou met dochter communiceren om haar moeite in de situatie aan de oppervlakte te laten komen en met haar te praten over wat ze zelf kan doen om die te verlichten. Niet om vervolgens mijn boosheid op ex te ventileren (dat doe ik op een ander tijdstip: even schelden tegen vriendin aan de telefoon) maar om haar te helpen verhelderen en empoweren.
Ik roep het hier regelmatig: Harriet Lerner - Dans van Woede: fantastisch boek om je te inspireren als het over dit soort kwesties gaat!
Succes (dat heb je wel nodig!) en groet, Hannes
Punt nogmaals
Hm, Hannes, ik zie uit de toon van je mail dat jouw proces goed is voor je zelfbeeld, maar ik denk niet dat verder iemand gelukkig wordt van wat jij beschrijft. Je blijft toch jezelf zien in relatie tot je ex, dát is nu juist wat je moet loslaten. Je bent gescheiden, het is niet meer 'jouw ex' maar louter nog de vader van jullie kinderen voor jou. Jullie kinderen moeten wél zorgen dat ze met allebei hun ouders een eigen relatie opbouwen, die hebben soms ondersteuning nodig (een goede kinderpsycholoog die met beide ouders overlegt en contact houdt) Voor je kinderen is er geen ex.
Exen maken hun eigen fouten, gaan hun eigen proces in met de kinderen, kinderen houden ook van/ hebben ook behoefte aan ouders die wat fout doen.
Uiteraard zijn er dingen met expartners die níet door de vingers gezien kunnen worden. Die grenzen liggen niet anders dan in 'complete' gezinnen, geweld, drank, drugs, criminaliteit, mishandeling: dat gaat niet. Maar de meeste gescheiden ouders zitten gelukkig niet op dát niveau, meestal is de cruciale kwestie dat ze ook na hun scheiding graag meer gelijk hebben dan de ander 
Overigens, Hannes, deze posting slaat niet op jouw specifieke geval. Ik ken jullie situatie niet, dus voel je alsjeblieft niet aangevallen. Ik gebruikte jouw posting vooral als opstapje naar heel veel gevallen die ik van dichtbij ken. Er zijn zoveel mensen die na hun scheiding op een destructieve manier met hun ex blijven strijden, en dat levert ze soms wat op maar het kost altijd nog meer.
Gewoon versus ongewoon
"Maar de meeste gescheiden ouders zitten gelukkig niet op dát niveau"
Gelukkig niet nee, maar sommigen dus wel. Om het maar gewoon ronduit te zeggen: voor mijn kinderen is er geen ex- maar een vader die psychiatrisch niet in orde is maar dat zelf niet wil weten. Dat brengt emotionele verwaarlozing met zich mee. En om mijn 'gelijk' nou maar even heel flauw kracht bij te zetten: de psychiater en zijn familie zeggen het ook. Ik kan als moeder niet net doen alsof dat dat met mij niks te maken heeft. Als ik dat doe neem ik mijn verantwoordelijkheid niet.
Ik begrijp wat jij bedoelt hoor. Het is/lijkt soms heel moeilijk om vast te stellen of hij nou echt niet in orde is of dat je zelf je frustraties aan het uitleven bent. Maar het is wel echt belangrijk om de realiteit te mogen benoemen zoals hij is: als de ex van MR werkelijk over zijn dochter heen kijkt, is dat schadelijk. Daar helpt geen 'waar twee vechten hebben twee schuld tegen'. Je mag je gelukkig prijzen dat je het van een afstandje kan bekijken en dat je er de opvattingen op na kan houden die je erop nahoudt.
En zoals ik al aangaf: ik strijd niet met mijn ex. Ik doe wat mijn verantwoordelijheidsgevoel me ingeeft.
Groet, Hannes
Intussen
Zit hier weer een ziek kind thuis.
Ik weet het niet meer hoor. Ja, nu moet ik haar deze week hier laten opknappen zodat ze zaterdag lekker mee kan op de judoles, gaat lekker zo.
Hannes
Ik had je posting daarnet nog niet gelezen. Nu wel. Jouw manier van het heft in handen nemen spreekt mij wel aan. De judoleraar zelf benaderen op een formele manier is voor mij een constructieve manier om er
mee om te gaan. En ja, ik vind het nog 'eng' en eigenlijk ook niet kunnen om ex te passeren. Maar dat hoeft wellicht niet. Hij kan meegenomen worden in het 'afstemmingsoverleg' wat rond ons kind plaatsvindt. En ja, ex vindt mij al bepalend als ik ademhaal. Volgende week maandag heb ik een overleg met de juf en gymjuf. Ik laat het even sudderen.
MR
MR
Lara
Het was een beetje figuurlijk bedoeld: hier rust ze uit, daar rust ze nooit uit en ja ik vermoed daar een verband tussen.
Tuurlijk kan je nu niet zien hoe het zaterdag is. Het gaat erom dat het niet uitmaakt hoe het zaterdag is, ook als het slecht gaat, zal ze toch naar judo moeten.
MR
Ha pelle
Ben je daar weer? Je zou toch ophouden. Dit is mijn laatste posting niet over dit onderwerp per se, maar over dit geneuzel op comma'tjes.
De zin 'arts denk er blijkbaar anders over' staat apart van punt 2. Met twee enters. Dat impliceert dat het niet bij punt twee hoort maar een toevoeging is mijnerzijds. Ik wil dan ook niet zeggen dat jij beweert dat de arts geen gelijk heeft. Ik wil de mening van de arts toevoegen aan
""heel veel mensen zeggen dat ik niet te moeilijk moet doen als kind volkomen uitgeput van judo met ex terugkomt. Want \\'judo is nou eenmaal niet zo zwaar".
Weer niet op in gegaan overigens.
En nu basta!
MR
Tsja
Tops schreef het in O+S en het is daar verwijderd, maar ik was het wel met haar eens: Als jij je IRL ook zo gedraagt, is het niet zo gek dat school vraagt om doktersverklaringen, en dat je continu gedoe hebt met ex.
Hoe het gaat, het gesteggel voorbij
Hoe het nu voor mij is gegaan:
Mijn kind was naar en niet lekker, al een tijdje. Ex vond dat gezeik. Laten testen op Pfeiffer. Dat had ze. Hoe ermee omgaan arts? Nou vooral luisteren naar het lichaam, dus geen dingen doen waar ze te m oe van wordt. Zo overgebracht op ex. Maar voor ex is het: je bent ziek of niet en dus gaat ze gewoon naar judo. Kind kwam hardstikke uitgeput hier thuis.
Ik post hier hoe ik er mee om moet gaan qua ex. Ik wil hem niet passeren, maar vind het niet netjes dat hij het me niet verteld heeft, het is in een andere stad en het doet haar lichamelijk geen goed.
Goed, ik krijg verschilldende reacties waaronder: nee joh, judo is niet zwaar, laat nou gaan. Maar voor haar wel, zeg ik uitleggend hoe wit ze is, op bed ligt hardstikke moe is, uitgeput, opgezette klieren. Voor mijn gevoel zetten sommigen mensen die observatie weg als subjectief.
Woensdag moesten wij naar de arts, op een afspraak die er al stond. Arts zegt: voorlopig geen judo en ook geen gym of zwemmen. Omdat ik weet dat ze het leuk vind, opperde ik dat ze mss dan niet zou kunnen rennen (nav een tip van Pelle? geloof ik. Mmm, jaah, euh, veel voorbehoud, mss maar dan moet er erg goed op gelet worden en ze moet ook afgeremd worden.
Wat ik gedaan heb, is ex de bevinden van de arts gemaild. Toen hij niet reageerde heb ik na twee dagen (vandaag dus) een algemene emailgroep aangemaakt (een erg constructieve tip van Hannes) en betrokken (juf, arts, vader, gymjuf, zwemjuf en judoleraar) gemaild.
Wat ik voor mij geleerd heb uit deze discussie is dat veel mensen (zoals mijn ex) meer uitgaan van ziek is ziek. En dat je dan heel vaak uit moet leggen dat het anders werkt bij Pfeiffer. Dat het een beetje ziek is en als je niet oppast, veel zieker. En ja, dat zijn vage grenzen die alle kanten op geïnterpreteerd kunnen worden. Dan heb je meer aan een ferme uitspraak van een arts, ook al bevestigde die voor mij alleen maar wat ik al zag (en ook hier vertelde) een te moe, wit ziek kind met klieren als knopen.
MariaRosa
Pelle
Die email groep zeg ik mss verkeerd. Ik bedoel niet een Yahoogroep, ik bedoel iedereen die met haar te maken heeft in één keer mailen wat de dokter heeft gezegd. Let wel: ik had het mijn ex eerst gemaild dat ik dit wilde doen maar dat hij het ook zelf met die judoleraar kon communiceren.
Jouw advies om niet te rennen vind ik een prima advies, waarvoor dank. Ik heb het ook gebruikt bij de dokter. Die was echter wel wat schoorvoetend ermee, er zou dan echt op gelet moeten worden door een ouder en trainer. (Maar eigenlijk zei hij eerst drie keer: nee judo maar even niet. Ja, dan is het misschien ook wijfelachtig van mij om dat niet-rennen te opperen, maar ik vind het ook leuk voor haar. )
Tja en dan zijn we weer terug bij af, want hoe communiceerde ik dat met de vader? Toen hij niet op mijn email over de arts e.d. reageerde nam ik dan toch de tip van Hannes ter harte om alle volwassenen die betrokken waren in een keer te mailen.
MR
Pelle
dank je, het gaat de laatste dagen ook wat beter met haar. Ex neemt het nu wel serieus. Toen ik hem berichtte over de email'groep' was hij daar natuurlijk verbolgen over (maar hij had twee dagen gehad om te zeggen 'ik vertel het de trainer zelf') maar hij zei ook dat hij geschrokken was van het advies van de arts.
MR
