Wat vinden jullie hiervan?[ruzie vanwege kind slaan]

Best heftig

Hi Vastberaden,

Allereerst wil ik zeggen dat je een juiste keus hebt gemaakt. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je erg geschrokken bent van het hele voorval en hierdoor instictief gehandeld hebt.

Als ik het verhaal zo lees, zou ik in jouw geval het volgende doen (maakt niet uit dat het al een paar dagen geleden is). Als de kinderen op bed liggen, ga je samen met je man aan de tafel zitten om dit voorval te bespreken. Vraag in alle rust waarom hij dit heeft gedaan. Ik zou ook vragen of hij zelf niet van zijn reactie geschrokken is en er spijt van heeft. Als dat laatste niet het geval is, zou ik mij toch wel een beetje zorgen gaan maken. Want een kind in het gezicht meppen uit frustratie is niet normaal, maar een probleem waar hij aan zou moeten werken. Als hij wel geschrokken is en spijt heeft, laat hem dan even zijn verhaal doen. Daarna kan je zeggen dat slaan niet accepteerd. Je kinderen mogen elkaar toch ook niet slaan? Dat ze het doen is een andere zaak, maar het zijn ook nog kinderen. Je man is een volwassen vent die beter zou moeten weten. Je zou ook nog kunnen vragen hoe hij het vind als zijn kinderen bang voor hem worden en wegduiken zodra hij zijn hand optilt.

Waar ik eigenlijk naar toe wil is om de confrontatie (lees communicatie) aan te gaan. Niet op de aanvallende manier, maar open. Uiteraard moet er in dit gesprek ook ruimte zijn voor jouw gevoel tijdens dit voorval en het stukje bescherming naar je kind toe.

Ik weet niet wat ik in zo'n geval zou doen, maar ik heb een flauwe vermoeden dat ik mijn man een mep zou verkopen. Maar ik hoop er nooit achter te komen en schat die kan ook zeer klein.

Onze kids krijgen ook wel eens een tik als ze het echt te bont maken (bijten, haren trekken of slaan en schoppen - doen ze bijna nooit), maar dan is het op de billen met een luier ertussen.

Ik vind het een lastig onderwerp en wens je veel sterkte.

Groetjes
Mairska

Het romeinse keizer syndroom (heel lang)

Beste Vastberaden, door jouw laatste bericht moest ik ineens terugdenken aan een tekst die ik ooit gelezen heb. Uit al je postings van de afgelopen jaren rijst een beeld op van een man die zich autoritair gedraagt, maar die emotioneel behoorlijk onvolwassen is. Jij en je kinderen behoren tot zijn roedel. Hij bepaalt tot waar jullie mogen gaan. Voor hem gelden andere regels. Hij mag vreemd gaan, maar jij weet zeker dat hij jouw verliefdheid op een ander niet zou accepteren. Heel lang hebben jullie in harmonie kunnen leven omdat jullie behoeften en keuzes met elkaar spoorden. Dat gaf jou de illusie van gelijkwaardigheid. Maar dat was het niet. Toen jij andere dingen wilde, werd voor het eerst duidelijk dat jouw man niet kan omgaan met een partner die eigen keuzes maakt in het leven. Dat bleek bijvoorbeeld uit zijn houding toen je meer betaald werk wilde gaan doen en een werkster ging inhuren. Hij wilde je terug in je hok. Niks gelijkwaardigheid.
Als jij weerwoord geeft, dan krijgt je de bal gewoon terug. Het is zoiets als "alle Kretenzers liegen zei de Kretenzer" - evenzo kun je nooit aan iemand die niet tegen kritiek kan duidelijk maken dat niet tegen kritiek kan.
Knap dat je steeds meer je eigen weg gaat. Hou dat vast. Hier de tekst - doe er je voordeel mee.
"Het Romeinse keizersyndroom ontspringt aan de natuurlijke menselijke behoefte aan enige mate van zelfrespect en zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen houdt het vermogen in de eigen doeleinden en overtuigingen bij tegenkanting staande te houden. Het is voor kleuterschoonkinderen even onontbeerlijk als voor schatrijke zakenlui. Zodra wij ons hebben uitgerust met wat wij beschouwen als een gerieflijke mate van zelfvertrouwen - dat wil zeggen als toereikend voor onze dagelijkse behoeften - richten wij onze aandacht op andere zaken: schoolwerk, geld verdienen, etc. Om uiteenlopende redenen slagen sommige mensen er niet in dit 'gerieflijke'niveau te bereiken, mogelijkerwijs omdat een jeugdtrauma het zelfvertrouwen permanent heeft ondermijnd, of hun naaste omgeving. Laag-dominante personen neigen ertoe hun geringe zelfbeeld te accepteren, terwijl hoog-dominante personen hun hele leven het respect van anderen ku7nnen blijven najagen.
Sommigen kunnen zich ontwikkelen tot 'strebers'- wat zelfs geldt voor deubieuze 'sterbers'als Hitler of Stalin. Anderen vallen simpelweg alleen op door hun enorme ego. Weer anderen worden opscheppers en leugenaars. Van Vogt merkte op dat een bepaald percentage van zulke mensen zich op een wonderlijke manier een gevoel van zekerheid aanmeet: ze trouwen, stichten een gezin en gedragen zich vervolgens precies als een dictator door hun vrouw en kinderen te behandelen als hun onderdanan. Zelfs geen zweem van tegenspraak wordt door de vingers gezien. De persoonlijkheid van een dergelijke man (of vrouw) bezit niet de minste flexibiliteit. Onder geen enkele omstandigheid zal hij ooit toegeven het mis te hebben of er naast te zitten. Indien alle aanwijzingen tegen hem zijn en hij dit dusdanig onder de neus gewreven krijgt dat hij er niet onderuit kan, zal hij gewoonlijk in woede uitbarsten. Vandaar Van Vogts betiteling als de Rechtmatige Man of de Agressieve Man.
Van Vogt startte met de bestudering van kranteverslagen van echtscheidingen, waarbij hem de ontstellende irrationaliteit opviel waarmee mannen vaak hun vrouw - en kinderen - behandelen door op te vliegen bij het minste teken van tegenwerping en anderzijds verwachten dat zijzelf volledig kunnen doen en laten wat ze willen. Zo had een man, een handelsreiziger, zich bezondigd aan ee eindeloze reeks affaires (waarmee hij kennelijk zijn zelfvertrouwen dacht op te krikken) en ranselde hij toch zijn vrouw af als die ook maar glimlachte naar een andere man. Eigenaardig genoeg schijnen zulke mannen zich op hun werk volmaakt normaal te gedragen tegenover collega's: de Rechtmatige Man zal nooit proberen zijn machtsfantasieën uit te leven op zijn meerderen of gelijken.
Het kan niet anders of hij leeft in een soort luchtkasteel, dat kan worden vernietigd als zijn vrouw de moed heeft het omver te halen - dat wil zeggen, bij hem weg te gaan."
Lita

Da's eigenlijk ook wel maf annelie

Hoewel ik strikt tegen geweld ben, kan ik een tik uit woede/onmacht soms gewoon wel begrijpen. Je ontploft. Zoals jij het beschrijft, klinkt het heel berekenend. Je kind doet iets stouts, jij wordt boos maar je geeft geen tik omdat je boos bent. Je wacht tot je niet meer boos bent en geeft dán een tik. Dat is toch eigenlijk wel maf?

Tirza

Zeker maf

Net zo maf als hoe mijn ouders het oplosten (altijd weer die ouders, maar van die herinneringen moet ik het hebben...). Mijn moeder was boos op me en zei 'als pappa thuis komt krijg je een pak voor je billen.' Of zoiets. En inderdaad, als pappa thuiskwam werd de situatie uitgelegd en kom ik bij pappa over de knie. Toen accepteerde ik dat als gewoonte die bij ons normaal was, maar achteraf is het heel erg zot natuurlijk. Daarom ben ik van mening dat je beter uit onmacht een keer buiten je boekje kunt gaan dan een ander die taak te geven of weloverwogen te beslissen dat het tijd is voor 1 tik. Een directe reactie is namelijk duidelijk. Ma/pa is boos. Ma/pa heeft me daarvoor een tik gegeven... klaar! En geen sluimerende angst de hele dag door omdat je nog een pak voor de billen te wachten staat.
Ik ben overigens niet tegen 'gespeelde' boosheid. Ik heb wel meegemaakt dat ik eigenlijk niet eens zo boos was om wat er gebeurd was, maar dat ik wel vond dat ze moesten weten dat ze fout geweest waren. Dus dan toch maar even mijn boze stem opgezet voor een uitbrander.

Kaaskopje

Ja dat herken ik ook. Als kind dacht ik dan altijd: "Oh, omdat mams het voor haar gevoel niet kan oplossen mag mijn vader (met wel losse handen en die veel harder slaat) het doen". Dan kreeg ik dus dubbel straf en dat heb ik altijd als zeer onrechtvaardig ervaren. Als ik een tik had gehad van mijn moeder dan moet het daarna klaar zijn en niet dat ik alsnog een draai om mijn oren krijg als pa thuiskwam en moeder weer even het hele verhaal ging doen. Het ergste vond ik altijd dat ze dan de afranseling van Pa het probeerde goed te maken door een kopje thee te zetten. Vreselijk vond ik dat altijd en ik voelde me op zulke momenten altijd verraden door haar.

Die situatie van vastberaden herken ik ook uit mijn jeugd. Mijn vader deinsde er niet voor terug om ons kinderen publiekelijk af te ranselen. Mijn moeder greep toen niet in en ja, wij waren altijd erg bang voor onze vader. Later vertelde mijn moeder dat ze daarna mijn vader er echt wel op aangesproken had omdat ze het er niet mee eens was. Maar jullie hebben wel gelijk hoor. Als kind heb je wel het gevoel dat je op zulke momenten geen ouder hebt die je beschermt en dat ze het dus goedkeurt (wat dus achteraf niet zo was, maar dat merk je als klein kind niet).

Wel boos maar geen woede....

Ik bedoelde dat een tik niet uit woede gegeven moet worden. Dan krijg je inderdaad te harde tikken, tik in het gezicht, te veel tikken, etc.
Maar niet dat gewacht moet worden totdat ouder niet meer boos is. Uit boosheid (of gespeelde boosheid) kan een tik best goed werken, met de nadruk op 1!
Ik heb hierover wel gesproken met kinderen en zij vinden soms een tik veel handiger (lik-op-stuk) dan een lange preek en veel verwijten.
Een vader die later de tik nog moet geven, vind ik idioot. Het 'mooie' van een tik is juist dat de consequentie direct volgt.

Annelie

Ik begrijp je redenatie en misschien gaat het in de praktijk anders dan je hier duidelijk wilt maken, maar ik blijf je mening over die ene tik wel wat eigenaardig vinden. Zoals bekend is een tik vaak een teken van onmacht. Je weet even niet wat je moet doen om kindlief weer bij de les te krijgen en daar ga je... een tik. Bij jou gaat het blijkbaar anders. Je voelt je boos over het gedrag van je kind... telt tot tien zodat je woede afgezakt is naar een handelbare boosheid en deelt vervolgens weloverwogen de tik uit. Tegen dat je jezelf weer zo in de hand hebt kun je die tik ook wel achterwege laten. En dan nog één dingetje. Als je kinderen aangeven dat ze liever een tik krijgen dan een preek gaat er dan ook geen belletje af? a. de tik is een manier om snel van je af te zijn en b. ze hebben blijkbaar meer last van een preek. Jeetje, wat zul jij goed preken als ze liever geslagen worden dan een preek te ondergaan. Ik zou bij straf dus voor de preek gaan. Zeker als het allemaal zo weloverwogen gaat als jij zegt.

Goed zeg vastberaden!

Ik denk dat hij volgende keer niet meer je kind in het openbaar zal slaan, hoezeer hij nu ook mokt!

Misschien zie je niet altijd direct resultaat van je nieuwe assertiviteit, maar je bent wel nu zaden aan het planten.

Over slaan

Vroeger kreeg ik ook wel eens een tik, van mijn (heel lieve) vader (waar ik een heel goede band mee heb!). Ik was het daar altijd grondig mee oneens, en liet dat verbaal ook flink merken. De mening die ik toen had heb ik nog steeds: ik vind het machtsmisbruik als het doelbewust gebeurt. De ouder slaat het kind maar zou het nooit accepteren als het terug zou slaan. En wat als je kind je boven het hoofd groeit? De boodschap die je geeft is "ik ben de sterkste, dus ik onderwerp je". De sterkste is degene die het hardst slaat en in de loop van de jaren kan dat veranderen. Het is als "zien eten doet eten", namelijk "zien slaan doet slaan".
Moet erbij gezegd worden dat iedereen (ook ik) zijn geduld wel eens verliest en een tik kan uitdelen, maar dat moet als fout worden gezien en erkend. En niet weer gebeuren!
Meneer Clo is overigens wel eens door zijn vader tegen de grond geslagen. Daar heeft hij niets van geleerd en het heeft niets goeds aan hun relatie bijgedragen.
Vastberaden, ik had hetzelfde gereageerd als jij hebt gedaan en ik had meneer Clo toegewenst dat zijn moeder dat destijds ook had gedaan. Dit valt niet meer onder het (wel heel belangrijke) front vormen!

Slaan doe je voor jezelf

Slaan (je kind een tik geven) doe je voor jezelf. Het is voor jezelf een afsluiting, je hebt op het kind gemopperd, ben door het lint gegaan, stuurt je kind naar boven en in je woede geef je dan een pets op de kont erachter aan terwijl ze naar boven stampen. Zo! Akelige meid!!
En pas dán heb je de ontlading gehad, pas dan is het "over" wat jezelf betreft. Tja. Misschien toch wat aan jezelf gaan werken.

Tirza

Ai ai ai vastberaden

Dan mag je hopen dat de rechter hem op cursus stuurt. Ik heb moeite met zijn loyaliteitsclaim. Het houdt een kéér op. De volgende keer slaat-ie iemand dood, moet je daar dan ook achter staan?

Tirza

Bevechten van eigenwaarde

Dat is wat jouw man aan het doen is. Ik hoop met je mee dat hij een agressieregulatie-training krijgt.
Hij heeft jouw loyaliteit nodig voor zijn eigenwaarde. Pas heel goed op, blijf trouw aan je eigen oordeel en gevoel, laat je niet dwingen of meesleuren in dingen waar je niet achter staat. Lees mijn eerdere (lange) posting nog eens als je er tijd voor hebt.
Sterkte!
Lita

Wat ik ervan vind

en nu quote ik Sinilind want daarop is verder totaal geen reactie gekomen en toch hoe verder ik dit draadje lees en de geschiedenis kennende denk ik precies hetzelfde......

quote: is dat uit alle postings dat ik al een poosje van je lees, blijkt dat je je bereid om je man te verlaten. Zoek je van heet forum van Ouders Online bijval? Helpt het je? Ik bedoel het niet als een aanval, maar besef je het wel?
Sini

Net als Sini zeker niet vervelend bedoelt maar toen ik haar opmerking las dacht ik precies hetzelfde. Vastberaden, je bent nu al zo lang aan het vechten voor je huwelijk, je bent nu al door zulke diepe dalen gegaan. Wordt het niet tijd dat je voor jezelf gaat kiezen.....ik heb geen raad voor je maar wens je wel heel veel sterkte, maar bovenal veel geluk, dat heb je nu wel eens verdient!

Vastberaden

Je ziet toch zelf ook wel in dat het alleen leuk en gezellig is als iedereen precies doet wat je man wil? Als jij een andere mening ergens over hebt, ben je gelijk niet meer loyaal. Je mag niet in therapie want meneer wil geen vrouw met problemen. Hij wil zeker niet in therapie want hij is niet gek (de wereld is gek). Ik vind het heel erg bewonderenswaardig hoe je probeert te vechten voor je huwelijk, maar je bent wel de enige die dat doet (de andere huwelijkspartner vindt het alleen maar lastig). Een scheiding is vreselijk voor kinderen, maar ik vraag me af of dit nu wel zo'n fijne situatie voor ze is.

Verbazingwekkend...

....dat je in de ene posting dit schrijft: `En dat is dan mijn echtgenoot. Mijn god....´ om vervolgens in je laatste posting te schrijven dat je eigenlijk niet wilt scheiden, want jullie hebben ook nog wel jullie goede momenten (dat zal ook vast wel) en je wilt het de kinderen niet aandoen.

Ik vraag me af of ze werkelijk nu niks meekrijgen met alles wat er is gebeurd en staat te gebeuren. Het feit dat hij jullie zoon zo´n klap heeft gekregen dat hij op de grond viel helpt zeker ook niet om een beslissing te nemen??

En dat hij geweld vergoelijkt.......dan schrijf ik nu: Mijn god!

Hier weer het "bureau ongemakkelijke vragen"

1) Was het een slechte beslissing van je moeder om te scheiden? Kun je het begrijpen?
2) Hoe komt het dat je je vader niet meer ziet? Jouw keus, zijn keus, je moeders keus? Hoe zou jij dat zelf doen?
3) Hoe groot is de kans dat een scheiding tussen jou en je man ertoe zou leiden dat je kinderen hun vader niet meer zien?
4) Tot hoever ga je in het "bij elkaar blijven voor de kinderen"?
5) Kun je doorgaan met je man als hij weigert aan zichzelf te werken?
Lita

Nog meer van het "bureau ongemakkelijke vragen"

Stel dat jouw zoons als ze wat groter zijn (ook) hun conflicten met de vuisten gaan oplossen.
Stel dat je op een dag de politie op de stoep krijgt (of boze ouders, of boze mentoren) omdat er eentje door het lint is gegaan. Zoon heeft zijn agressie niet onder controle kunnen houden.
Hoe zou jouw echtgenoot dit vinden? Wat gaat hij zeggen? Gaat hij uit zijn plaat om het wangedrag van zijn zoon? Of kan hij inmiddels aan zoon uitleggen dat hij vroeger ook zo was. En dat hij heeft ingezien dat zulk gedrag niet correct is. En dat hij gelukkig heeft geleerd zichzelf in de hand te houden?
En wat ga JIJ zeggen?
Lita

Onvoorwaardelijkheid

Vastberaden, jouw man heeft de onvoorwaardelijkheid toch doorbroken door een affaire te beginnen met iemand anders? Ik begrijp het nooit zo goed als vrouwen er genoegen meenemen een ongelukkig leven te leiden ten bate van hun echtgenoot en kinderen. Jij telt ook mee!

Vastberaden

Wij kunnen met ons allen wel óp maar niet ín je huwelijk kijken. Hoe jij in je huwelijk staat, hoe jouw man in jullie huwelijk staat, welke richting jullie opslaan, dat is iets waar alleen jullie iets over kunnen beslissen.
Maar deze zin van jou raakte mij gisteren: "Ik mis de verbondenheid, het gevoel dat ik altijd mezelf kan zijn, dat hij me altijd zal steunen in mijn ontwikkeling, dat hij mijn gevoelens probeert te begrijpen."
Als jij het gevoel hebt dat jij NIET jezelf kunt zijn in je huwelijk, denk je dan dat jouw kinderen WEL zichzelf kunnen zijn bij hun vader? Dat hij hen wél de steun kan geven die ze nodig hebben in hun ontwikkeling? Dat hij hun gevoelens wél probeert te begrijpen? En dat hij daarnaast óók nog in staat is om daar een consequente opvoedende rol in te spelen?

Vastberaden

Pas op, jij raakt jezelf kwijt.

Ernstig hoor

"Mijn man vindt bijvoorbeeld dat zijn affaire er totaal niet meer toe doet (joh, dat is al meer dan 2 jaar geleden). Ik heb hem wel verteld dat onze relatie daardoor - voor mij iig - is veranderd, dat de onvoorwaardelijkheid voor mij weg is. Dat vindt hij dus pertinente onzin." Dus hij denkt dat wat hij vindt van wat jij voelt doorslaggevend is: "Schat, het is pertinente onzin en daarmee af." Als het niet zo droevig was, was het grappig.
"En vervolgens moet ik de "strijd" voor mijn eigen autonomie ook eigenlijk alleen doen." Volgens mij is dat logisch. Jij daagt de status quo uit en dat is nooit comfortabel voor degenen die (mee) moeten veranderen.
"Op zich kies ik nu wel steeds meer voor mijn eigen ontwikkeling en ik had de hoop dat dit ons dichter bij elkaar zou brengen. Maar dat is niet het geval, helaas." Je hoeft helemaal geen spijt te hebben dat je destijds voor je man hebt gekozen. Toen wist je niet wat er zou gebeuren als je zou veranderen. Nu ZIE je het, echt, live en dat valt dus niet mee. Als jij straks de handdoek in de ring zou gooien weet je precies waarom je dat doet.
Ik vind het alles bij elkaar wel ernstig klinken hoor, met die man. Het probleem zit niet alleen in zijn relatie met jou. Hij wijst gewoon standaard naar buiten als hij zich ergens gefrustreerd over voelt, deinst er dan ook niet voor terug om klappen uit te delen en dan kon hij dus niet anders, de arme man. Pfff, afhankelijk van de alomtegenwoordigheid van dit gedrag (wat wij verder niet kunnen overzien) konden we het hier wel eens over een gevalletje persoonlijheidsstoornnis hebben.
Sterkte, Jo Hanna

Communicatie

He vastberaden, praten jullie tegenwoordig beter? Meer? Gaan jullie 'dieper'? En het volgende: "...dat de onvoorwaardelijkheid voor mij weg is. Dat vindt hij dus pertinente onzin."
Heeft hij dat zo gezegd, pertinente onzin? Of heeft hij zijn schouders opgehaald en je meewarrig aangekeken?

Je leeft maar 1 keer

gun jezelf het beste en maak wat moois van dat leven !

Oei oei

Vastberaden, ik heb je al eens eerder verteld dat jouw man een tweelingbroer van mijn ex kon zijn. Dus neem van aan dat ik zijn gedrag niet wil vergoelijken, maar toch...vind ik dat hier te hard wordt geoordeeld. Ik wil even niet ingaan op het gebeuren met je zoon, maar de rest.
Je man handelt uit onmacht. En hij is niet in staat om bij zichzelf te kijken, daarom wordt de schuld bij anderen gelegd of bagatelliseert hij zijn eigen misstappen.
Voor je man en voor veel mensen trouwens is het moeilijk om geconfronteerd te worden met de eigen zwakheden. Ik denk dat deze mensen in hun hart weten hoe het zit maar er niet meer om kunnen gaan, dus daarom de oorzaak altijd buiten zichzelf leggen.
Ik denk dat jij een stelling in moet nemen. Jullie komen nooit nader tot elkaar op deze manier. Jouw ontwikkeling is bedreigend voor hem want hij verliest controle.
Ik zie dit zelfs gebeuren bij mij en mijn exman, terwijl we gescheiden zijn. Ik reageer na de scheiding anders dan verwacht, ontwikkel me anders en reageer anders dan hij gewend is. Hij gaat steeds gekkere dingen uithalen om zich daartegen te verzetten. Zelfs het ouderschap op een goede manier delen lukt niet meer. Dat lukt pas weer als hij ook met zichzelf aan de slag gaat. Dat geldt voor jullie ook. Als jij werkelijk je huwelijk nog een kans wilt geven, pomp hem dan niet de grond in. Hij is niet slecht, maar onmachtig (al zou hij het zelf niet toegeven waarschijnlijk). Denk maar eens aan pubers: als je tegen ze zegt: slechterik, er komt van jou niets terecht, werkt het alleen maar averechts. En echt, ik denk dat het bij grote mensen ook zo werkt. Dat wil natuurlijk allemaal niet zeggen dat jij het dan maar moet accepteren. Ik denk eerlijk gezegd ook dat jouw eigen ontwikkeling van dit moment (waarin je nog een middenweg moet vinden) niet goed samen zal gaan met het verbeteren van je relatie. Als je man (nog) niet zover is om in therapie te gaan (en nee, niet om zijn agressie te bedwingen maar om hem te helpen ontdekken waarom hij zo reageert want dan pas kan hij anders met dingen omgaan), zou je voor jezelf nog eens hulp kunnen zoeken. Iemand die je helpt het gedrag van je man beter te begrijpen en hoe jij je hier staande in kunt houden en mee om kunt gaan. Maar hoe dan ook, 1 advies van mij: laat dit niet doorgaan zo. Ook als jullie uit elkaar gaan blijf je samen ouders en er ontstaan op deze manier zoveel negatieve gevoelens, dat is zo moeilijk voor de kinderen. Ik kan ervan meepraten. Communicatie tussen mijn ex en mij is bijna niet mogelijk, en de kinderen lijden daar heel erg onder. Ik wens je veel sterkte vastberaden.

Even niet

Je hebt waarschijnlijk gelijk met je visie op het probleem van vastberadens man. Maar om zo'n onthechte houding te hebben als jij moet je dus eerst euh ... los zijn van die man. En dat is vastberaden niet. Als je niet los bent, moet je eerst afstand scheppen en dat gaat meestal niet van een leien dakje. Zeker niet omdat deze man dat niet bijzonder waardeert. Ze mag niet anders tegen de dingen aankijken dan hij. Doet ze dat toch dan is het onzin wat ze denkt. Ze mag niet in therapie want hij wil geen vrouw met problemen. Nou, zie daar maar eens op een conflictloze manier van los te komen. Dat ideaal wat jij schetst is prachtig en als vastberaden het zou kunnen buig ik voor haar. Maar ik vind het heel hoog gegrepen. En behalve dat heeft ze het gedrag van haar man al helemaal niet onder controle. Dat gezegd hebbende: Harriet Lerner - Dans van Woede: zij beschrijft hoe je op een rustige, vriendelijke manier voor jezelf opkomt door heel dicht bij jezelf te blijven. Zeer inspirerend.
Groet, Jo Hanna

Vastberaden...

...zoals jij jullie relatie beschrijft, ben ik eerlijk gezeggt bang, dat ook jij gauw slachtoffer van zijn aggressie gaat worden.

Zeker nu, dat jij probiert, wat onafhangelijker te worden van hem, is deze gevaar groter geworden. Want een man met deze soort persoonlijkheidsstructuur reagiert met aggressie, als hij het gevoel heeft, de controle over een situatie kwijt te zijn. Hij gebruikt geweld, om mensen onder controle te krijgen.

Deze controle over jouw ontglijd hem nu, en dat zal hij zonder twijfel aanvoelen. Als hij het gevoel krijgt, dat praten niet meer helpt, zal hij andere middelen gebruiken, om zijn macht terug te winnen.

Ook al heeft hij je tot nu toe nog niet geslaan, ik ben gezien de ontwikkeling van jullie relatie vrij zeker, dat het niet meer lang gaat duren, voordat hij het wel doet.

Je wil niet, dat je kinderen hiervan getuige worden, ook niet een keer. En geloof me, al de eerste slag vernielt een groot deel van je zelfstbewusstzijn, dus laat het a.u.b. niet zover komen.

Bij mij rinkelen echt alle alarmbellen als ik het zo lees. Een scheiding is zeker niet leuk voor kinderen,maar nog steeds 1000 keer beter dan te zien, hoe hun vader hun moeder slaat.

En ook al gaat hij zijn excuses aanbieden naar de eerste slag - hij gaat het weer doen, geloof me.

Jo hanna

Ik ben het helemaal met je eens. Daarom schreef ik ook dat Vastberadens ontwikkeling niet goed zal kunnen samengaan met het verbeteren van haar relatie.
Ikzelf heb er, in gescheiden toestand, jaren over gedaan om me uit een vast patroon tussen mijn ex en mij te worstelen, mijn eigen gedrag te veranderen en ten slotte in te zien waar het gedrag van mijn ex, toen en nu, vandaan komt.
Ik had dit nooit gekund als we bij elkaar waren gebleven want dan is er die ruimte en die afstand niet. Mijn ex heeft die ontwikkeling niet doorgemaakt en ik heb gemerkt waar dit toe kan leiden (zelfs tussen exen). Daarom vrees ik ook dat de situatie tussen Vastberaden en haar man destructief is en wilde ik haar waarschuwen.

Het probleem lijkt mij inderdaad

wat Balletmama76 ook al schrijft. Geweld tegen bepaalde groepen (zwarten, vrouwen) nam een vlúcht op het moment dat die groepen zich onafhankelijker wilden opstellen. Zolang die groeperingen nog onderdanig waren en alleen maar af en toe een dreun nodig hadden om ze in het gareel te houden, ging het nog wel. Vooral bij de zwarte bevolking van de USA is dat in retrospectief te zien: toen die nog slaaf waren, bestond de KuKluxKlan niet. Die werd groter én gewelddadiger na de opkomst van de BlackPower-beweging. Geweld tegen vrouwen nam ook toe na de feministische golven.
En Vastberaden, net als Balletmama76, zie ik het voor jou ook in het verschiet liggen. Je schikt je niet meer. En je man weet/kan niet anders.

Tirza

Pavlow...

...werkte met conditioniering. Hij leerte een hond, dat bepaalt gefrag een beloning aflevert en deze hond herhaalde dat gedrag dan.

In principe verschillen mensen en honden niet eens erg van elkaar, zowel mensen en honden leren op deze manier - wij herhalen gedrag, dat de ene of andere soort van winst oplevert en vermijden gedrag, dat straf of helemaal niks oplevert.

Alleen bij mensen is het nog iets ingewikkelter - want mensen hebben (als het goed is) bepaalte waarden en normen, honden hebben dit niet. Ze communicieren op makkelijkere manier dan mensen, door lichaamstaal vooral.

Maar het principe van conditioniering is hetzelfde.

Vastberaden, jouw man is zo conditioniert, dat geweld hem kan helpen, zijn doel te bereiken, namelijk overmacht.
En dat is juist de gevaar.
Hij heeft namelijk niet geleert, dat geweld ook serieuse gevolgen voor hem kan hebben (hij ziet de process tegen hem als lachertje en is nogal vrijgesproken).

Hij ziet dus geweld als acceptabel en nogal succesvol, om hiermee zijn doel te bereiken (conditioniering).

Als jij nu voor hem te opstandig gaat worden, zal hij meer of min automatisch de middelen gebruiken, die in andere situaties ook geholpen hebben, zijn doel te bereiken - geweld dus.

Zodra dit voor het eerst gebeurt, komt er nog een nieuwe conditioniering erbij - want jij zal meer of min bewusst gedrag vermijden, dat straf oplevert, dus je meer onderdanig gedragen. En als je dan toch weer eens voor jezelfst opkomt, zal hij dezelfde middelen, om je kop in te drukken, weer gebruiken - omdat hij geleert heeft, dat dit hem helpt, je onder controle te houden.

Op deze manier ontstaat een duivelse cirkel - totdat jij op gegeven moment helemaal niet meer durft om voor jezelfst (of je kinderen) op te komen, omdat je bang bent voor straf.

Je kinderen krijgen op deze manier ook meteen een conditioniering.
-conflicten kan je het beste met geweld oplossen, zonder hiervan negatieve gevolgen te hebben

Dan later, als een van hun een niet optelossende conflict met zijn vrouw/vriendin heeft, is de kans groot, dat ze zelfst ook geweld gebruiken - ze hebben immers geleert, dat het zo optelossen vallt!

Niet voor niks speelt huiselijk geweld in de meeste gezinnen, die hiervan betrokken zijn, al over meerdere generaties.