Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?
De titel zegt het al. Wie kent de dynamiek van toxische relatie met een narcist, borderliner of andere cluster b persoonlijkheid en is (waarschijnlijk ook na jaren gedoe) no contact gegaan? Ik ben bekend met alle termen. filmpjes en therapeuten op dit vlak, doe een heel goed coachingstraject bij David Grannon.
Ik ben gisteren NC gegaan met narcistische partner (hij heeft officiele diagnose) na jaren van proberen binnen deze trauma bond toch, met therapie en counseling er wat van te maken. Ik heb geen behoefte aan mensen die niet weten wat dit behelst en met secundary gaslighting komen als "waar er 2 vechten hebben er twee schuld, je bent toch beter af zo... etc" Ik ben gewoon naarstig op zoek naar lotgenoten die begrijpen hoe zwaar dit is: een liefde hebben waar echt zoveel liefde is, maar die niet kan doorgaan door zo'n persoonlijkheidsstoornis.
Het is echt zoooo moeilijk... pff. Ik krijg dan zo'n brief waar dit in staat "
wat steeds duidelijker wordt is de wijze waarop al die narcistische eigenschappen zo'n enorme rol spelen in mijn denken en dus in mijn leven en het leven van anderen die met mij te maken hebben. Het is zo groot en overweldigend als ik het met afstand bezie. Het speelt in nagenoeg in alle facetten van mijn leven. Het is niet de eerste keer dat ik me hier van gewaar wordt en dat is tegelijkertijd ook waarom ik weet dat het niet veranderd. Ondanks dat ik ook weet hoe het is om me te kunnen overgeven en hoe goddelijk verbonden met mijn hart en de aarde dat is, leidt het niet tot een dieper besluit om mijn Noorden te pakken en voor het hoogste te gaan. Onbegrijpelijk om te zien dat ik daar niet voor kies (in ieder geval niet blijvend), maar om iedere keer weer te kiezen om vanuit dat construct te leven. Het voelt niet als een keuze (zeker niet bewust), maar ik weet dat het dit wel is. Ik blijk niet bereid om de investeringen in tijd en moeite te nemen om dit proberen te keren. Ik neem het me iedere keer voor, begin er dikwijls mee, maar ik maak het nooit waar. Ik zit in die dynamiek gevangen en nog veel erger is dat ik jou in die dynamiek ook gevangen probeer te houden. Jouw sympathie, aandacht en liefde blijkt iedere keer ook snel weer voeding te worden. Mijn hart huilt verscheurd om je, om ons, omdat ik kan voelen hoeveel liefde, aantrekkingskracht en potentie er op allerlei vlakken is. Schaamte, verdriet en pijn om wat jij allemaal hebt doorstaan als gevolg van het van mij houden en met mij omgaan en de open wonden die je daar nog van hebt. Ik leef dikwijls tussen euforie en slachtofferschap. Verhalen die ik over mijzelf en het leven maak. Verhalen waarin ik dikwijls zelf geloof en anderen probeer ervan te overtuigen dat ze waar zijn. Dat heb ik gelukkig leren inzien dat dit zo bij mij werkt. En gelukkig heb ik ook momenten van contemplatie en kan ik er van afstand naar kijken. Als ik het dan inmiddels zo bezie kan ik niet anders concluderen dat het een zeer destructief construct is en dat dit ook blijvend is, ondanks dat ik er steeds meer bewustzijn op krijg. Niet alleen voor mijzelf, want het weerhoud me er van me verbonden op deze wereld te begeven, maar voornamelijk voor de mensen die ik gebruik als voeding om dit krampachtig wel te bewerkstelligen. En dat geldt dan voornamelijk voor jou. Juist in liefde en intimiteit toont het zich van z'n meest duivelse kant. Je hebt alles gegeven, je ziel en zaligheid en kreeg stank voor dank. Het heeft je leeggezogen en beschadigd. Het had nooit mogen gebeuren, maar dat kan ik niet meer keren"
Ik weet dat dit oprecht is. Maar ook dat dat voor dit moment is. Op het moment dat hij denkt dat hij me weer 'heeft' interesseert het hem niet meer, ben ik slechts voeding voor hem. En toch, zouden we elkaar zien (hij woont gelukkig in een andere stad) dan zouden we tranen van liefde huilen.
Komt nog eens bij dat ik heel veel eenzaam ben geweest in mijn leven (weduwe geworden) en op een leeftijd ben dat een volgende liefde echt een wondertje zou zijn (en nee, ga nou alsjeblieft niet zeggen "ja maar de buurvrouw van mijn tante heeft ook zo'n leuke man ontmoet" Ik weet waar ik het over heb: ben bijna 60, niet goed geconserveerd, en veel te diep gewond en wantrouwend geworden door dit narcistisch misbruik om me snel open te kunnen stellen.
Dat maakt de keuze voor no contact nog wranger: ik moest kiezen voor een verdrietige trauma bond of eenzaamheid. Gaat niet echt fijn zo.
Thera
je schrijft "En als u dat wilt betrekken we anderen die voor u belangrijk zijn bij de behandeling"
Ja ik ben natuurlijk wantrouwend, achterdochtig enzovoort meer... maar pas alsjeblieft op. Hulpverleners zijn vaak nog zo slecht op de hoogte van hoe het echt zit... wij zijn ook in systeemtherapie geweest... Ik werd wel geloofd maar... doordat ik voor mijzelf tegelijkertijd een traject had aangevraagd waarbij ik alles verteld heb (en ellenlange logboeken van zijn gedrag inleverde) en van te voren gevraagd heb of beide therapeuten in het traject gelijkelijk konden participeren.
Sterkte
Thera
Jij schrijft : "Ik heb geen idee hoe het verder gaat. Voor nu is belangrijk dat ik mezelf ben. Voor m'n gevoel doe ik net alsof ik gescheiden ben en hij toevallig nog wel in huis rond loop. Maar dat ik hem wel beleefd en zelfs nog ietsje hartelijk groet. Misschien wel raar, want hij 'mishandeld' mij nu dus. Maar ik heb gezegd dat hij zelf maar weer moet kijken wanneer hij wel zin heeft om met mij te praten. Ik heb zoiets, als ik mij niet mishandeld opstel, mishandelt hij in zekere zin ook weer niet. Ik bedoel, het treft dan geen doel. Waar het hem toch om te doen is."
Herkenbaar.
Ik denk dat zijn gedrag nog steeds als mishandeling omschreven kan worden, maar inderdaad, als jij het je niet aantrekt, ervaar jij het niet als mishandeling. Dat is denk ik de grootste winst.
Ik denk dat ik het meeste baat heb bij de gedachte "Dit is jouw probleem,dit zit bij jou. Dit gedrag van jou heeft niet met mij te maken, ook al doe jij steeds alsof het mijn schuld is."
Dus het raakt mij niet meer in de zin van dat ik aan mezelf ga twijfelen. Ik ZIE dat het zijn ding is.
Het enige waar ik nog niet uit ben is dat ik wel regelmatig denk "Ik heb hier geen zin meer in", maar er nog geen einde aan wil/kan breien vanwege de kinderen en vanwege het feit dat ik ondanks zijn (regelmatig) vervelend gedrag overall nog steeds gelukkig ben.
Madelief,
Waar ben je bang voor? Is het leven met een narcist in je buurt niet de meest donkere tijd in je leven?
Je krijgt een kans om te kunnen leven buiten de reikwijdte van een narcist. Ga niet meer terugkijken, kijk naar wat voor je ligt.
Flanagan
Ik ben bang dat ik zo beschadigd ben dat ik geen relatie aan kan gaan. Leven met de narcist was niet eens mijn donkerste tijd. Een andere donkere tijd is alleen en heel veel ziek zijn. Eenzaamheid. En ik ben ook te moe en te lusteloos voor het leven geworden.
Dat is geen reden om er maar een relatie met een narcist op na te houden, dat weet ik. Maar de combinatie met emotioneel aangschoten wild zijn, ziek zijn, behoeftig zijn naast een kruidjeroemeniet geworden zijn en oud zijn is niet direct een gunstige ingang voor ooit nog een relatie.
Ik ga zeker niet terug naar ex en ben blij met no contact. Ik weet niet of ik gezegd heb dat ik bang was? Maar als je er naar vraagt is mijn antwoord: ziek oud en eenzaam zijn.
Madelief
Naar aanleiding van wat je schrijft:
"Ik werd wel geloofd maar... doordat ik voor mijzelf tegelijkertijd een traject had aangevraagd waarbij ik alles verteld heb (en ellenlange logboeken van zijn gedrag inleverde) en van te voren gevraagd heb of beide therapeuten in het traject gelijkelijk konden participeren."
Het lijkt wel of er alleen twee manieren mogelijk zijn.
Of alles vertellen met logboeken en al.
Of bijna niks vertellen en de therapeuten dus alles laten vragen en zo op deze manier de mogelijkheden om jou verkeerd te interpreteren zoveel als je kunt beperken. Dat laatste heb ik nu in mijn hoofd. Als ik er niet op gericht ben dat ik van alles moet vertellen, dan hoop ik dat ik meer aandacht heb voor het zo goed mogelijk antwoord geven. Ik kan namelijk als ik onrustig ben, heel beroerde antwoorden geven die op allerlei manieren verkeerd zijn uit te leggen.
Ik hou wel een logboek bij. Mijn man gebruikt vaak na een soort beschuldiging de uitspraak: wanneer zei ik dat dan? En dan kan ik mijn logboek pakken en de datum opzoeken. Maar het is vooral ook voor mezelf omdat dingen soms zo absurd zijn, dat je later zou kunnen twijfelen of je je het wel goed herinnert hebt.
Ik heb dat trouwens ook een keer gedaan toen ik net puber af was met gesprekken bij ons thuis. Achteraf denk ik dat ik wel het gevoel had dat er iets niet klopte met de manier waarop de communicatie verliep, maar er niet de vinger op kon leggen. Ik heb er later nog veel aan gehad als ik mij afvroeg, was ik nou zo gevoelig of was het inderdaad soms een beetje raar.
"wanneer zei ik dat dan?" Thera
Zo herkenbaar! Samen met "heb ik niet gezegd", "tja dat ben ik nou vergeten" etc.
Laatste keer in oktober vroeg ik hem op de chat iets kleins te doen, boek meenemen. Deed hij niet. En hij beweerde bij hoog en bij laag dat ik dat niet gevraagd had. En dan was hij zo sterk dat ik bijna zelf ging twijfelen. Ik was blij dat het op de chat stond maar vervolgens is hij er dan heel losjes over "oh ja nou okay dan"
Maar goed, als ik je zo hoor ben je zo zo zo sterk. Maar moet je eens kijken wat een energie er in gaat zitten: hem negeren, het leuk voor de kinderen houden, logboek bijhouden, verzinnen hoe het met de gesprekken bij vriend en psycholoog moet, daar strategieën voor verzinnen.... En ik wil er een lief ding om verwedden dat het ook nog heel veel emotionele energie kost... Ik begrijp het hoor, je kan niet anders, maar ondanks al je kracht ben je toch de hele tijd 'om hem heen' aan het werken.
Al die energie zou beter voor jouzelf en kids gebruikt kunnen worden, imho.
Ik weet niet of er maar twee manieren zijn...
Je schrijft "bijna niks vertellen en de therapeuten dus alles laten vragen en zo op deze manier de mogelijkheden om jou verkeerd te interpreteren zoveel als je kunt beperken. Dat laatste heb ik nu in mijn hoofd."
Tja misschien werkt het. Ikzelf zou er he-le-maal gek van worden om zo omzichtig te werk te moeten gaan. Misschien moet je gewoon ook kijken wat voor vlees je in de kuip hebt, qua therapeut? Misschien is er meer mogelijk dan wij denken. Alles is toch wel in beweging op dit gebied. (of is dat projectie omdat ik er zelf zo mee bezig ben?)
oh ja en ook nog Thera
waarom ik ook geloofd werd bij de therapeuten, is dat mijn ex zelf bevestigde en toegaf wat ik vertelde. Sterker nog: hij vertelde uit zichzelf wat zijn gedrag was. Maar als de therapeut dan met een suggestie kwam zei hij ja en amen, en bleef vervolgens door gaan op de oude manier. Ik heb veel therapeuten ook wel hun handen er vanaf zien trekken omdat ze niet wisten wat ze met hem aanmoesten.
Vraag blijft of het toegeven van ex een rookgordijn was of dat hij echt het aan wilde gaan maar de therapeuten niet genoeg skills hadden. En ook niet genoeg lef. Hij had veel harder aangepakt moeten worden, vroeg daar zelf om bij de therapeuten maar die vonden dat blijkbaar niet tot hun taak behoren. Wat ik ook wel weer kan begrijpen. Wel jammer en lijkt een gemiste kans. Maar ook dat weet ik niet zeker.
Sorry gaat weer veel over mij. Moet het allemaal erg kwijt.
Sterkte met jouw situatie
Madelief
Ik snap dat je nog zo puzzelt over je ex. Trouwens het is jouw topic hoor! Het kan niet genoeg over jou gaan!
'om hem heen' aan het werken
Je hebt gelijk, maar het is minder dan eerder.
Ik laat het echt veel meer bij hem. Maar omdat het spannend is hoe hij daar mee om zal gaan, is die spanning die ik bij mezelf voel (en niet laat merken) toch wel weer 'om hem heen' werken. Maar het lukt me ook om afstand te nemen van die spanning.
Het is zoals ik begon in dit topic natuurlijk een vreemde manier van no contact. Het is het ook eigenlijk niet. En toch is het wel vergelijkbaar. Want ik moet me er voortdurend van bewust zijn, wat is van mij en wat is van hem. Alleen dan hou ik dit vol. En dat geldt voor jou natuurlijk ook.
En ik moet dat zo doen, dat als blijkt het niet te gaan zo, dat ik dan bereid ben om alleen verder te gaan. Ik heb ook wel gedacht dat ik dat niet zou kunnen. Maar dat was denk vooral doordat zoveel alles om hem liet draaien, toch een beetje oploste zeg maar. Nu doe ik dat toch echt anders. Het is vooral omdat ik weet dat dat uiteindelijk voor iedereen (zelfs voor hem) beter is.
Thera
Tja ik kan niet inschatten hoe of en hoe ernstig jouw man narcistisch is. (Of een andere 'stoornis' heeft). Wat ik wel weet is dit: ik ben eigenlijk ook zo 'grey rock' gegaan (dus geen no contact maar nauwelijks sjoege geven) op allerlei manieren. Eigenlijk veranderde er in de grondpatronen en de dynamiek nooit wat. Hij bleef entitled en ik bleef geven... of om hem heen werken.
Ik zeg niet dat het bij jou ook zo is. Veel hangt af van zijn eigen bereidheid icm een goede therapie. En ik heb heel lang nodig gehad om er voor mijzelf achter te komen dat er alles aan gedaan had. Ik zou wel willen dat ik dat eerder gedaan had.
Maar ja, ik heb makkelijk praten. Als ik een gezin, een huis, kinderen met hem had gehad, had ik er waarschijnlijk zo tien jaar boven op gegooid.
Ik ben heel benieuwd hoe het bij de psycholoog bij jullie gaat lopen. Intussen denk ik dat je het beste doet wat je gegeven de situatie kunt doen: voor jezelf kiezen, geen sjoege geven, het bij hem laten liggen.
Ik vind dat knap. Ik zou dat niet zo goed kunnen.
Energie en therapie
Pas toen mijn ex vertrokken was, voelde ik hoe ontzettend uitgeput ik was. Dat om zoiemand heen werken kost zo ontzettend veel energie. Ik heb er maanden over gedaan om wat uitgerust te raken. En pas jaren nadien kreeg ik het gevoel dat ik niet meer aan het overleven, maar aan het leven was. Je weet niet half hoe erg het is als je er middenin zit. Net als jullie heb ik sterke schouders, veel geduld en vage grenzen. Foute combinatie. En nog steeds vind ik het moeilijk om mijn grenzen aan te geven, al heb ik nu een heel zachtaardige partner. Dat is echt een werkpunt voor mij.
Ik heb in mijn en onze therapie inderdaad alles op tafel gegooid, tot in de details, met mijn dagboek in de hand. Pas toen mijn ex een keer tijdens de therapie zijn masker liet vallen en los ging, mij uitschold en bedreigde, zag ik de therapeut bang worden en zich pas écht realiseren wat ik al die tijd verteld had. Maar helaas, daarna weigerde mijn ex nog naar deze therapeut terug te gaan. Ik heb haar wel gevraagd een rapportje te schrijven voor de volgende therapeut, zodat we niet weer helemaal van 0 af aan hoefden te beginnen. Die volgende therapeut was iemand die heel veel ervaring had met mensen met persoonlijkheidsstoornissen. Hij heeft mijn ex en mij perfect aangepakt, door ons allebei stevig met de neus op de feiten te drukken. Ik ben hem daar nog steeds dankbaar voor.
Thera, ik denk niet dat je kunt verwachten dat een wijkteam voldoende kennis in huis heeft voor iets ingewikkelds als dit. Ik ben destijds heel hard op zoek gegaan naar relatietherapeuten met ervaring met persoonlijkheidsstoornissen. Die zijn er niet zo veel, maar ze bestaan wel. Met minder hoef je geen genoegen te nemen, want als de therapeut zich laat inpakken door de schone schijn van je man, dan heeft de therapie geen enkele zin.
Ookzo : hoe vind je zoiemand?
Heb je tips hoe ik iemand kan vinden die je kan helpen met het verwerken van de wonden die ern narcist na laat? Is er een beroepsvereniging of bepaald tak therapeuten? Ik hoor heel vaak dat veel therapeuten er geen raad mee weten en geen kennis van hebben. Maar wie wel?
Lijden van de kinderen
Ik pikte dit net op "de kinderen lijden er niet onder". Hoe weet je dat zo zeker? Mijn ouders zijn oud, de term narcisme zal geen alarmbellen meer bij mijn moeder doen afgaan vrees ik. Maar ik vermoed zomaar dat zij 50 jaar geleden ook gezegd zou hebben dat de kinderen er niet onder leden. Met de kennis van nu, kan ik zeggen dat in ons geval alle drie de kinderen er in meer of mindere mate onder geleden hebben. Wij constateerden al redelijk snel, toen nog in de 20-30 jaar, dat je het geestelijke mishandeling kunt noemen, hoe mijn vader met ons is omgegaan. Ik had op zich wel moeite om het zo te noemen, want er waren naast het gedrag van mijn vader ook genoeg leuke momenten. Het is en was geen monster. Ik denk oprecht dat hij zich niet bewust is van zijn afwijkende gedrag. Hij vindt anderen afwijkend, klaar is Kees wat hem betreft.
Als kind heb je dat ook nog niet door. Het is je vader, weet jij veel hoe andere vaders zijn? Dat merkte ik ook aan wat mijn dochter ooit zei. Ze mopperde vroeger graag op van alles en nog wat. Ze vond ons ongetwijfeld stomme ouders. Tot ze met meer volwassen blik zag hoe het er bij vriendinnen en vrienden aan toeging. Opeens viel het bij ons héél erg mee. We waren best normaal eigenlijk 
. Nou, beter zo dan omgekeerd, dus ik was blij.
Door wat de familie verteld heeft, is het beeld van mijn vader langzaam maar zeker compleet. Wij, de kinderen, zijn inmiddels rond de 60, vader en moeder 88. Ik durf nog steeds niet voor 100 procent te stellen dat we volslagen over de opvoeding heen zijn. Daar hou je je leven lang iets aan over. In de meeste gezinnen is dat hopelijk vooral positief, maar het kan dus ook negatief zijn. Ik zeg er eerlijk bij, dat in ons geval er ook echt wel positieve dingen te noemen zijn. Dus ik ben van mening dat als je je bewust bent geworden van een situatie en je hebt nog kinderen in de opvoedbare leeftijd... wees dan alert. En kies áltijd voor de kinderen! Zelfs als dat niet als beter voor jezelf voelt. Mijn moeder heeft voor mijn vader gekozen, want tja... als wij het huis uit waren, moest zij ook verder en dan was het wel zo noodzakelijk om dat met mijn vader te doen. Tot op zekere hoogte begrijp ik dat, maar ik merk dat ik het haar toch kwalijk neem én het een gemiste kans voor haar zelf vind. Als je kinderen op de wereld hebt gezet, gaat hun belang voor op de belangen van de ouders, vind ik. Niet in alles, maar wel als het gaat om zaken als waar we het nu over hebben. Vader is al verknipt, de kinderen hoeven dat niet ook te worden. Maar wederom met de kennis van nu, denk ik dat ze echt niet door had wat er eigenlijk gaande was. Kritiek op vader was en is taboe, ze streek plooien glad, bracht zijn emoties aan ons over als dat om iets anders ging dan blijdschap of woede, want dat kon hij wel duidelijk maken.
Bellen
Bellen, heel veel bellen. Als de persoon die je spreekt de specialisatie of ervaring niet heeft, kan die dan misschien iemand anders aanraden die dat wel heeft? Ik ben begonnen bij een kliniek waar borderliners behandeld kunnen worden. Van hun advies uit ben ik verder gaan zoeken.
Stichting Labyrint in perspectief
Google daar maar eens op. Is een stichting voor familie/partners van mensen met een psychische stoornis. Hun hulplijn geeft mij erg geholpen in mijn echtscheiding. Me onder meer in contact gebracht met een advocaat (toen mediatiob -uiteraard- faalde) die kennis van zaken had. De gesprekken daarna, mijn verwerking, heb ik gedaan met hulp van een psychologe uit ons gezondheidscentrum. Toeval wilde dat ze mijn ex, jaren daarvoor, al eens in behandeling had gehad.. hoefde dus niet veel uit te leggen.
Kaaskopje
Ik snap je verhaal. En ben het er ook mee eens. Hoewel het niet is gezegd dat scheiden dan de enige mogelijkheid altijd is. Je kunt je er ook op richten dat je als je nog bij elkaar woont de kinderen voorop te stellen.
Twee keer is het voorgekomen dat mijn man het gesprek er op bracht dat op een gegeven moment de kinderen uit huis zouden zijn en dat ik me daarom maar beter meer op hem dan op de kinderen kon richten. En twee keer heb ik hem verteld dat dat zo niet werkt.
Ik schreef: de kinderen lijden nu niet. Dat is zo'n onhandige uitspraak die ik dan ook bij het sociaal wijkteam zou kunnen doen en dan wordt er misschien wel genoteerd: mevrouw ziet de ernst van de situatie niet in...
Ik bedoel het relatief. Ze lijden op dit moment niet op zo'n manier als ze eerder wel geleden hebben. Op dit moment zie ik dat hun blij zijn met hun leven met gemak opweegt tegen het ervaren van de problemen. Ik weet dat het er altijd is, de invloed van hun vader. Maar ik denk niet dat ze op dit moment er mee bezig zijn dat wij beter uit elkaar kunnen gaan. Dat hebben twee van de drie wel gedaan.
waarmee ik niet afdoe aan de juistheid
van de beslissing van anderen.
Ik vond het wel fijn dat zelfs Richard Grannon zei dat je niet altijd in alle gevallen kunt zeggen dat puur no contact gaan een mogelijkheid is.
Zit een groot gat tussen
Vind er een heel groot gat zitten tussen bij iemand (in huis) blijven (wonen)die jou en/of de kinderen een stiltebehandeling of anderszins mishandelt en no contact gaan met zo iemand.
De meeste sprekers op dit gebied
Zijn het erover eens dat no contact met de ouder van je kind niet mogelijk is.
Onmogelijkheid
Wat jouw opmerking over prioriteiten betreft. Dat viel mij ook zo tegen bij mijn ex, hoewel dat minder expliciet door hem is uitgesproken. Hou er rekening mee dat dat er bij jouw ex (ongeacht het label van wat hem wellicht mankeert) er gewoon niet inzit.
Kinderen, Thera
"de kinderen hebben er geen last van" nou... dat valt nog maar te bezien... wat leef je ze voor.
Wat voor voorbeeld krijgen ze. Ik weet niet hoe oud ze zijn maar kinderen gaan zich gedragen naar wat ze de ouder van hetzelfde geslacht zien doen. Als je zonen hebt zouden ze gedrag van hun vader over kunnen nemen, dochters laat je op deze manier zien, dat je moet volhouden no matter what, dat je zo behandeld mag worden, enz. Beide genders laat je zien dat een huwelijk zo langs elkaar heen leven is.
Blijft natuurlijk dat jij alle tijd mag nemen om te voelen waar jij aan toe bent en wat - alles meegewogen- voor jou en je gezin de beste beslissing is.
Ik ben het ook wel met ms Simone eens: helemaal iemand no contact uit je leven bannen is echt anders dan bij die persoon in huis wonen en je deze behandeling laten weggevallen, hoe goed het je ook lukt er mee om te gaan.
Ja ik weet dat Grannon zegt dat helemaal no contact gewoon niet altijd kan. Maar ik doe nu een erg intensieve training van hem (twee uur per dag) en ik weet bijna zeker dat hij zou zeggen: je wordt mishandeld, haal jezelf uit de situatie. Niet dat ik dat zeg hoor, ik weet ook hoeveel er mee kan spelen waarom je het toch nog probeert te redden.
Sterkte
maar Madelief en Ms. Simone
het maakt nog wel uit of een moeder met haar kinderen bespreekt wat er niet klopt of dat ze dat niet doet en het gedrag van de vader vergoelijkt.
Ik heb trouwens niet gezegd dat ze geen last hebben.
Thera
En toch, juist dat voorbeeld dat ik de kinderen gaf, gaf voor mij de doorslag om wel te gaan scheiden. Ik kom zelf uit een warm gezin, ik wilde dat voorbeeld zo graag aan ze meegeven. Niet dat dysfunctionele, beschadigende. Af en toe zie ik in het gedrag van mijn kinderen glimpen terug van het gedrag van mijn ex en oei wat doet dat pijn! Ik spreek ze er onmiddellijk op aan. Ze mogen echt niet denken dat dat normaal is!
Thera
Twee keer is het voorgekomen dat mijn man het gesprek er op bracht dat op een gegeven moment de kinderen uit huis zouden zijn en dat ik me daarom maar beter meer op hem dan op de kinderen kon richten. En twee keer heb ik hem verteld dat dat zo niet werkt. ===
Ik was zelf bij het 'gesprek' waarbij mijn vader mijn moeder een ultimatum stelde. Of de kinderen óf ik. Ik hoop van harte dat jullie kinderen buiten gehoorafstand waren. Maar verder heb je dat wel goed gedaan, alleen heb ik niet de indruk dat hij je gelooft.
Thera
Ik hoop dat je je niet door deze discussie in de verdediging gedrukt voelt, je hebt het al pittig genoeg. Van mijn kant wil ik niet zeggen dat je per se moeten scheiden hoor, ik probeer slechts ook een kant van de zaak aan te dragen.
Wanneer is het genoeg
Wanneer komt het moment dat je weet dat het is afgelopen.. dat blijven de kinderen meer schade toebrengt dan gaan.. Ik ben meer dan 20 jaar getrouwd geweest met een man wiens gedrag steeds heftiger werd. Zijn episodes steeds heftiger en de 'goede tijden' steeds korter. Maar steeds geloofde ik zijn verhalen weer, na zo'n periode. Verhalen die er telkens op neer kwamen dat hij nu beter was en het niet meer zou gebeuren. Hij kon oh zo mooi praten. En ik wilde hem geloven.. wilde blijven.. wilde geen gebroken gezin! De ommezwaai kwam toen zijn gedrag te dicht bij de kinderen kwam. Dat riep de leeuwin in me wakker. Met mijn kun je doen wat je wilt. Ik ben ooit zo dom geweest om voor je te kiezen. Maar van mijn welpen blijf je af!
Misschien komt jouw moment ook eens Thera. En misschien wel niet.
De kinderen hebben (te) veel meegemaakt. Vooral de oudste, die al een puber was en veel bewust weer. Hij is inmiddels volwassen en woont op zichzelf. Contact met zijn vader was er nog wel, met teleurstelling na teleurstelling. Dat is nu geklapt en zoon is nu ook no contact gegaan. Heel pijnlijk.
Kinderen (Thera)
Ja het scheelt wel als je kinderen zaken uit kunt leggen. Aan de andere kant: een sfeer of energie die er hangt in huis doet ook veel, hoe kleiner ze zijn, hoe meer, is mijn gevoel.
Aan de andere kant heeft scheiden ook een groot nadeel: stel de vader wil de kinderen de helft van de tijd. Dan ben jij niet meer de buffer tussen hem en zijn gedrag. Dan zijn ze als het ware aan zijn luimen overgeleverd in de tijd dat ze bij hem zijn.
goede link
En dan gaat het me niet zo zeer om de affirmaties als wel als de uitleg over het proces waar je in zit als slachtoffer van de narcist. En ook heel veel goede verwijzingen.
Gaat mede over low contact trouwens
Klinkt als...
Misschien klinken mijn opmerkingen alsof ik het allemaal wel zou weten in jouw positie, maar ook al zijn er herkenningspunten, er is (in ieder geval) een belangrijk verschil: ik lag al in scheiding (en er was al meer afstand) toen ik steeds duidelijker begon te zien dat narcisme iets zou kunnen zijn wat bij ons speelde.
Therapie
(Ook@ Thera) Ook moest ex niets hebben van (psycho)therapie. Heb hem ook maar met moeite kunnen overtuigen te verschijnen bij de psycho educatie van zoon (toen scheiding net was ingezet)
