Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?

Twijfel

Ik twijfel al een jaar of 10.

Moeilijk hoor als je kinderen hebt. En moeilijk omdat ik de eerste jaren het vooral probeerde te begrijpen. Op een gegeven moment kwam ik op narcisme (veel herkenning), maar later werd ik op het pad van autisme (asperger) gezet. Zit volgens mij veel overlap in, althans, ik herkende in beide veel bij mijn man.

Moeilijk omdat ik bij autisme meer denk aan "hij kan er ook niets aan doen, hij heeft veel last van stress en moet dat afreageren", maar ja, kan hij aan narcisme wel wat doen?

En wat is goed voor de kinderen? Ben altijd bang geweest voor ontzettende scenes bij uit elkaar gaan EN dat het contact tussen mijn man en kinderen (zonder mij in de buurt om te zorgen dat alles geregeld wordt en op rolletjes blijft lopen) ernstig zou verslechteren. Met het pubergedrag van de kinderen heeft hij het soms moeilijk. Als ik niet in de buurt zou zijn, zou hij stress vast veel meer op hen afreageren. Bij een gescheiden stel zien we dat een kind geen co tact meer met vader wil. Is dat beter dan hoe het nu is? Hij heeft ook goede kanten en gedeelde interesses met de kinderen.

Wat ik niet doe is zeggen dat zijn gedrag normaal is als het niet zo is. En ik steun de kinderen als hij onredelijk naar hen reageert. Ik heb regelmatig goede gesprekken met ze, vooral met oudste. En ik corrigeer ze ook als ze "fout" gedrag vertonen, of het nu van hun vaders voorbeeld komt of ergens anders vandaan.

Ik weet niet of je ooit weet of je een goede keuze hebt gemaakt. Maar alles overwegende heb ik tot nu toe niet voor scheiden gekozen.

aanvulling

Ik schreef Ik heb regelmatig goede gesprekken met ze, vooral met oudste.

Met jongste heb ik dat minder, omdat jongste daar minder voor Open staat. Vind ik wel moeilijk, want ondanks alle positive kanten van jongste herken ik soms wat gedrag en dat vaarten me wel eens zorgen. Maar ja, wat doe je als een puber niet open staat voor een serieuzer gesprek?

Thera

Jij: "Over niet te streng zijn voor jezelf, [.....]. Daar staat in dat je als je no contact bent gegaan en je wordt zeg maar belaagd (negatief of schijnbaar positief) door je ex en je gaat daar toch weer op in, dat je je dat ook niet zo kwalijk moet nemen. Maar wel weer de draad op pakken van het no contact beleid. Ik vind dat altijd zo lief zulke opmerkingen.."

Ja, heel goed.

Ik geloof ook in meer zelfcompassie, lief zijn voor jezelf. Vaak zijn we zo streng voor onszelf, terwijl we bij anderen meer begrip hebben voor "fouten" en inconsequent gedrag. En terwijl we best weten "nobody is perfect".

Dus ja, laten we lief zijn voor onszelf. We doen ons best. Informeren ons (ook hier) en proberen dingen uit. En we wegen veel af en hopen dat we -met de kennis die we op dat moment hebben - de beste beslissing nemen.

Jammer dat mijn man vooral steeds weer al mijn "fouten" ziet (ook dingen die echt geen fouten zijn, maar die anders zijn/gaan dan hij zou willen of dan hij had verwacht). Maar in dat soort situaties lukt het mij steeds beter zijn ergernis van me af te laten glijden. En als ik het echt als een "onhandigheid" of "fout(je)" zie, mild te zijn naar mezelf. En dat werkt echt goed! Boos zijn op jezelf zorgt ER echt niet voor dat je geen fouten meer maakt!

Er is in dit verband een boek "Zelfcompassie" dat ik echt aan kan bevelen! Ben de schrijfster even vergeten.

Zelfcompassie

Van Kristin Neff.

Zou verplichte kost moeten zijn voor vrouwen en meisjes, of ach vooruit, voor iedereen .

Kan hij er wat aan doen?

Deze vraag doet me denken aan een uitspraak die een “survivor” laatst tegen mij deed. Zij vertelde me dat ze getrouwd was geweest met een psychopaat (haar woorden) en dat haar dochter en zij op allerlei manieren mishandelt zijn door deze man. Ze waren inmiddels al jaren uit elkaar, maar er spelen nog steeds issues via de rechter. Wat ze zei was tegelijk schrijnend en tekenend: “ Ik heb heel lang gedacht, en dat denk ik nog steeds een beetje, hij is patiënt.”

Kinderen

Ja, mijn zorgen om de kinderen stond bij mij ook jarenlang centraal bij de vraag of ik moest scheiden of blijven. Ik wilde ze beschermen. Maar toen raakte ik door de ellende thuis in een depressie en zag ik: als ik niet voor mezelf zorg, kan ik ook niet voor de kinderen zorgen. Het is een open deur, maar daarom niet minder waar. Nu krijgen ze in elk geval ruim de helft van de tijd een goed voorbeeld en een warm nest.

De kinderen zijn ook beschadigd, gedeeltelijk tijdens ons huwelijk en gedeeltelijk daarna. Dat is erg, maar ik doe er alles aan om ze te steunen en te leren zo goed mogelijk met de situatie om te gaan. Ze krijgen ook professionele psychologiche hulp. Ik woon vrijwel om de hoek, ze mogelijk altijd langskomen. Vader werkt meestal tot laat, dus die hoeft daar niets van te merken.

Vorige week weer een schrijnende situatie, jongste van 11 was behoorlijk ziek maar moest alleen thuisblijven want papa had Belangrijke Dingen te doen op zijn werk. Geen achterwacht of niks! En dan heeft hij nog werk dat je heel gemakkelijk thuis kunt doen! Ik was niet blij en heb kind opgehaald zodra ik het hoorde en kon komen. En dat alles met een glimlach, terwijl ik zin had om hem even goed de waarheid te zeggen. Maar dat helpt toch niet, daar ben ik mee opgehouden. Dit is wel een van de dingen die ik heel moeilijk vind, als een van de kinderen iets nodig heeft (zorg of aandacht, zelfs medisch) dan geeft hij vaak niet thuis. Soms kan ik het overnemen, maar vaak ook niet.

Hiermee

Met voorgaande verhaal, wil ik niemand bang maken, maar (nog weer eens) aangeven dat zelf als er wel sprake is van zware lichamelijke mishandeling en seksueel misbruik, zoals in haar geval, het nóg zo werkt dat het slachtoffer/doelwit (door oa traumabinding en groot empatisch vermogen) een soort compassie voelt.

Sorry Ookzo

Ik maakte nog even mijn verhaal af, is dus nog geen reactie op het jouwe.

Ik merk dat ook heel erg: dat ex niks kan met (eventuele) isssues met de kinderen.

Madelief

Merk dat we (weer nogal) wat van jouw oorspronkelijke openingsbericht af geraken. Zal ik een andere draad openen over (co/counter) ouderschap met dit soort “moeilijke” lieden (vermoedens van en al of niet met diagnose etc.)?

Thera

Helaas ook heel herkenbaar, jouw verhaal over dat ongeluk met je dochter en jouw man’s reactie daarop.

Het low contact (want no contact gaat meestal niet als je samen kinderen hebt) gaat er echt om, dat je zo min mogelijk aanleiding/mogelijkheid geeft om je te laten raken. Natuurlijk vraag je je af hoe het met hem gaat, of je je misschien toch vergist hebt omdat hij nu “ongestoord” verder lijkt(!) te gaan met zijn leven en je eigenlijk liever ook zou willen dat je omwille van jullie kinderen “normaal”(wat dat dan ook moge wezen) met elkaar om zou kunnen gaan.

Low contact

'Het leek alleen te gaan om zijn schrik'.. wat herkenbaar! Mijn ex leek te 'drijven' op de (medische) ellende van een ander. Waarbij hij zich heel belangrijk kon maken. Ik heb ooit in het ziekenhuis gelegen en het personeel werd gek van hem. Hoe hij aandacht vroeg (van hen maar ook van mij) en alles beter wist. Ondertussen lag ik letterlijk doodziek te wezen. Het personeel heeft hem uiteindelijk zelfs bij me weg gestuurd.

Over low contact; je blijft je toch zorgen maken. Want inderdaad, ook ik zag/zie hem als patient. Ons contact werd steeds 'lower' omdat hij zich steeds verder terug trok (letterlijk; ver weg verhuisd) en zich steeds minder met de kinderen bemoeide. Door de afstand werd het weekend-om-de-week ook al snel niks meer.

Onze oudste was destijds al een puber en ik ben altijd bang geweest dat hij zijn vader's steunpunt zou worden, nadat ik was weg gevallen. Gelukkig kwam er een andere mevrouw in beeld die die rol over nam. Zij is er nu al een hele tijd. Fijn voor de kinderen (en daarmee voor mij); minder zorg voor ons. Ik vraag me alleen nog steeds af hoe ze het vol houdt.. heb zelfs wel eens op het punt gestaan om haar te waarschuwen. Maar ik was destijds heel jong en naief.. zij is een oudere volwassen vrouw en weet hopelijk waar ze aan begint.. ik gun haar gewoon niet de ellende die ik (met hem) heb gehad.

Manoeuvreren, deel 2

Situatieschets: jongste was zoals gezegd donderdagavond met een paracetamol naar bed gegaan, bleek die ochtend nog wat moe, dus ik besloot (mede vanwege zijn problematiek) hem thuis te houden van school.
Gedurende de vrijdag bleek dat allemaal wel los te lopen, wat betreft zijn hoofdpijn/vermoeidheid en hij had bij navraag ook wel zin om zijn vader weer te zien. Dus liet ik de afspraak staan; vader zou hen die avond ophalen, ze meenemen naar zijn sportwedstrijd bij ons in de buurt en daarna zouden ze door voor een tweewekelijks weekend bij hem. Nb: dochter had aangegeven dat zij absoluut geen zin had in het bijwonen van voornoemde wedstrijd, maar daar wilde ik me niet mee bemoeien.

Bij het ophaal moment vroeg ik nog wel aan zoon of hij een paracetamol meewilde, voor de zekerheid (wetende dat ex die meestal niet in huis heeft). Ik zei tegen zijn vader (ter verklaring) dat zoon er die avond tevoren een had genomen, dat ie niet zo goed had kunnen slapen en dat ik zoon (daarom) thuis had gehouden en dat het (zoals wel vaker in zulk soort gevallen) eigenlijk de hele dag al goed was gegaan.

Manoeuvreren 3

Op zaterdag meldde dochter, waar eerst nog niet zo veel geks aan te merken was geweest, behalve weerzin tegen bijwonen sportwedstrijd, via app dat zij flink ziek was grieperig met verkoudheids verschijnselen. Ook toen ik de kinderen zondagavond ophaalde was dochter nog niet fit.

Kreeg ik in de loop van die week erop een boze mail van ex: dat hij nu ook ziek was, dat hij daarvoor nu dagen moest opnemen die hij niet had, dat hij de volgende keer de keus wil krijgen of hij de kinderen wel meenemen als ze ziek zijn, dat het toch niet een kwestie kan zijn van “hup paracetamol erin en mee”.

Dat dus.

Ik heb er NAAR HEM niet (eens) op gereageerd.

Andere mevrouw (Paasei)

De aanwezigheid van een “andere mevrouw” heeft vanwege de overlap (ex had, zoals gezegd, een dubbelleven met haar) en geforceerde vroegtijdige introductie in ons leven, in eerste instantie voor extra psychologische en emotionele trauma’s gezorgd. Ik zie haar nu (hoewel zij er niet altijd is) ook enigszins als een stabieliserende factor.

Leed van kinderen en andere dames

Oh ja, als er iets met de kinderen is, is dat inderdaad vooral erg voor hem (vanwege schrik, angst voor erger, vakantiedagen opnemen). Een van onze kinderen is heel ernstig ziek geweest. In die periode liep hij aan iedereen te vertellen dat kind dood zou gaan. Dat was een mogelijkheid, maar kind werd gewoon weer beter. Als ik hem wees op de mogelijkheid dat kind zou overleven, werd hij ziedend.
Kind troosten? Dat doet hij pas als iemand hem daarop wijst nadat hij gekalmeerd is. Het kan ook een autisme-stukje zijn natuurlijk, of extreem mannelijk gedrag (grof generaliserend, sorry).

Paasei schreef: "steunpunt (...) Gelukkig kwam er een andere mevrouw in beeld die die rol over nam. Zij is er nu al een hele tijd. Fijn voor de kinderen (en daarmee voor mij); minder zorg voor ons. Ik vraag me alleen nog steeds af hoe ze het vol houdt.. heb zelfs wel eens op het punt gestaan om haar te waarschuwen."
Mijn hemel, ik heb nachtenlang wakkergelegen en omdat ik het als mijn plicht zag om de nieuwe dame te waarschuwen. Ik had het zo met haar te doen! Ik heb dat geventileerd bij mijn familie en mijn moeder verbood het me uitdrukkelijk. Mijn moeder is nooit een verbiedende moeder geweest, dus dat maakte indruk. Hij en zij moesten dat zelf maar uitzoeken, het was niet mijn taak, vond zij. Ik weet nog steeds niet of ik er goed aan heb gedaan om mijn mond te houden, maar waarschijnlijk had ze me toch niet geloofd. Deze (heel aardige!) dame was rond de 40 en al een keer gescheiden, ik hoopte dat ze genoeg levenservaring zou hebben om zijn problematiek te herkennen, maar helaas, ook zij zit nu in een drama-relatie met hem. Ik heb een gezamenlijk vriendin destijds gevraagd of zij wilde zeggen dat de nieuwe dame altijd bij mij terechtkon als ze vragen had. Verder heb ik nooit durven te gaan. Ik ben heel blij dat zij er is, de kinderen vinden haar aardig en ze lijkt een rustgevende werking op mijn ex te hebben. Als het weer eens uit is, raakt hij weer losgeslagen op allerlei gebied, inclusief dat hij het weer probeert bij mij, jakkes!

Ziek zijn

Wat een herkenning bij t onderwerp ziek zijn. Beide bevallingen van mij hadden ze in t ziekenhuis meer werk aan hem dan aan mij als bevallende vrouw. Hij vond dat ik maar normaal moest doen. Wilde elke vijf minuten zijn moeder bellen hoe ver het was, ook al wilde ik dat niet. Vond geen rust om toe te geven aan de weeen. Uiteindelijk heeft de verpleegster de telefoon uit zijn handen gerukt ' je vrouw bevalt, straks mis je dat'.
Ooit ben ik op de EHBO beland door n verkeerd glas waas GHB in zat. We waren met vrienden, en die hebben de grootst mogelijke moeite gehad met mijn man toen. Hij was de patient, de zielige, t moest om hem gaan. Die vrienden zijn zo kwaad geworden ' je vrouw valt flauw en t gaat slecht met haar, bekommer je om haar!' Die vrienden mocht ik natuurlijk niet meer zien want ze deden raar tegen hem he.
Ik leer hier zoveel. Deze week zei ik nog tegen mijn vriend; 'elke dag ontdek ik dat er iets uit mijn verleden echt abnormaal was en moet ik wennen hoe het eigenlijk hoort te gaan'. En dan ben ik al 5 jaar weg bij mijn man.
Trouwens nooit de behoefte gehad de nieuwe vriendin te waarschuwen. Die heeft ie wel gehad, die nieuwe vriendin, maar die hield hem te vaak een spiegel voor en toen was hij er klaar mee. (Gniffel gniffel)

Leed van kinderen

Sorry Madelief.. ik realiseer me dat we je draadje kapen. Het ging jou volgens mij niet zo om kinderen. Is er bij jou wel een Andere Mevrouw ondertussen?

Ms. Simone, dat is typisch gedrag. Adem in, adem uit. Je kunt er boos om worden, een scene schoppen. Maar hij begrijpt het niet. En je zult nooit de erkenning krijgen die je zoekt.

Voor mij is het - al jaren - voorbij. Kan me nog maar heel sporadisch opwinden en dan nog meestal 'tweedehands', omdat hij de kinderen pijn doet met zijn gedrag. Zij kunnen niet van hem scheiden. Ze zijn beiden volwassen nu en hebben een 'koetjes en kalfjes' relatie met hem. Alsof hij een soort oom is. Ze bellen wel eens en gaan er ook nog wel eens heen. Maar ze weten dat ze geen Dingen des Levens met hem moeten bespreken. En vooral niks van hem verwachten.

En dan gaat het toch nog mis. Oudste is aan het verhuizen en vader had beloofd ergens mee te helpen. Dag van te voren belt ie af. Zoon -iets te vaak teleurgesteld- wordt boos. Vader wordt nog bozer. Zoon moet maar begrijpen dat hij Iets Belangrijks te doen heeft en daarom niet kan. Zoon begrijpt het niet en vader breekt gesprek bot af. En zoon belt mij, helemaal overstuur. 'Er knapte iets in me mam'. Hij zegt dat hij gern contact meer met zijn vader gaat opnemen. Ik word daar zo verdrietig van.. maar hoop deels dat hij dat vol kan houden.

En dan hebben we het nog niet over het erfelijkheids-aspect gehad... weer een andere angst..

Andere draad

Ik open toch maar een andere draad. Hoop jullie daar (ook) te zien.

Hoe gaat het inmiddels met je Madelief?

ms Simone

Even kort want ik ben beetje ziek. Gaat goed maar erg moe, fysiek. Daardoor reageerde ik even niet. Op zich gaat het best goed met me hoor. Soms een super goede dag en dan weer verdriet.

Ik vind het ook prima als jullie in deze draad verder gaan met het onderwerp.

beide draden

Beterschap Madelief!

We moeten maar in beide draden verder gaan denk ik. Hier kan het dan meer gaan over het no contact gaan en hoe je je eigen leven oppakt. En in de andere draad over het ouderschap. Maar jij dan ook welkom natuurlijk denk ik in die andere draad. Als je zin hebt, bedoel ik, mag je daar natuurlijk ook reageren. Maar dat is misschien overbodig dat ik het zeg.

Oh even nog dit

In 'Destructieve relaties op de schop" van Storms, staat enorm veel geschreven over om moeten gaan met een psychopaat (zo noemt hij o.a. narcisten) en je kinderen bijstaan en beschermen.
Hij is in veel dingen wollig maar soms ook enorm scherp. Ik heb er veel aan op dit moment.
en
Ookzo schrijft "Ik heb een gezamenlijk vriendin destijds gevraagd of zij wilde zeggen dat de nieuwe dame altijd bij mij terechtkon als ze vragen had. " Dat is lief. Ik had me ook voorgenomen: als er ooit een andere dame in beeld verschijnt bij hem (hij beweerde dat dat noooooooit zou gebeuren) en ik zou haar spreken, dat ik alleen maar zou zeggen "als je je ooit afvraagt waar je in terecht bent gekomen, je kunt me altijd bellen"

Maar ja het zou niet helpen. Zijn vorige ex zei al tegen mij "ik wens je alle goeds, maar ik heb er een hard hoofd in, want hij is wel behoorlijk verknipt"

hm, niet luisteren natuurlijk, dom dom dom

Thera

Dank je, ja dat is een goede verdeling: hier over no en low contact en (eigen)aardigheden van de narcist en andere draadje over kinderen. Ennuh, overweeg Storms eens.

Doenja

Je schrijft "Ik leer hier zoveel. Deze week zei ik nog tegen mijn vriend; 'elke dag ontdek ik dat er iets uit mijn verleden echt abnormaal was en moet ik wennen hoe het eigenlijk hoort te gaan'. En dan ben ik al 5 jaar weg bij mijn man."

Ja, dat bedoelde ik in het begin van de draad met valideren van je situatie. Ik las in een boek (Psychopathfree) "je bent waarscijnlijk steeds normaal menselijke emoties aan je partner uit aan het leggen, emoties als empathie, zorgzaamheid, wederkerigheid"

Dat was zo'n eye opener voor me. Ja inderdaad ik was al vijf jaar bezig uit te leggen dat dat normale emoties zijn.
En ook dat erg via argumenten proberen "ja maar je weet toch wat jij niet fijn vindt? Euh ja. Nou waarom doe je dat dan wel een ander aan? Euh weet niet".

Ik begreep niet, dat hij dat niet kon leren, wederkerigheid. En eigenlijk begrijp ik het nog niet maar ik leg me er nu bij neer dat hij dat niet kan en hij dus niet in staat is tot relateren.

Het draait allemaal om hem

Paasei:'Het leek alleen te gaan om zijn schrik'.. wat herkenbaar!"

Ik heb dat niet alleen met ziekte (ja, onwijs balen als ik ziek ben, want wie zorgt dan voor hem en de kinderen?), maar eigenlijk met alles.

Als ik iets wil doen buitenshuis, dan baalt hij, want dan ben ik niet thuis om dingen te regelen, of om "gezellig" thuis te zijn (niet dat we dan vaak heel gezellig praten).
Alles wat ik doe, zeg, wat er gebeurt, vertaalt hij meteen naar hoe hij ergens last van heeft. En dan baalt hij. Hij is totaal niet ermee bezig hoe iets voor mij is, maar alleen wat het voor hem betekent.

En alles wat "mis" gaat (anders dan hij wil of verwachtte) leidt tot stress en een ander (meestal mij) de schuld geven. En kan hij regelmatig sacherijnig van worden en een tijd blijven. Echt erg. Wat kan hij toch een sfeerverpester zijn.

Ik ben er zelf goed in geworden zijn humeur van me af te laten glijden en de kinderen doen dat ook steeds beter. Zit hij sacherijnig te zijn en hebben wij het gewoon gezellig.

Een gesprek over zijn vervelende gedrag (dat je ook echt anders kan reageren en dat dat veel fijner zou zijn) is ook echt niet mogelijk. Jammer. Het doet ook zo ontzettend af aan de wel positieve dingen van hem. Ik merk dat het die dingen overschaduwt.

Ik herken dus eigenlijk wel wat iemand anders schreef, dat ik aldoor alles om hem heen moet organiseren. Steeds moet bedenken, wat zeg ik wel, wat niet, hoe zeg ik het (of mail/app ik), wanneer etc. Erg vermoeiend. En het gaat snel mis, want dingen worden snel verkeerd uitgelegd, alsof ik het erom doe om hem dwars te zitten. Zucht, hoe kom je op het idee?

Ff zo

'Ik ben er zelf goed in geworden zijn humeur van me af te laten glijden en de kinderen doen dat ook steeds beter. Zit hij sacherijnig te zijn en hebben wij het gewoon gezellig.'

Ik vind dit verdrietig. Vroeger heeft mijn moeder ook veel van zich af laten glijden. Mijn vader, de kostwinnaar, was m.i. niet narcistisch, wel bazig. Later kwam dementie erbij, dus liet mijn moeder nog meer van zich afglijden.
Sinds hij in een verpleegtehuis woont, wilt ze hem zo min mogelijk zien.
En dan vraag ik mij af in wat voor gevangenis zij geleefd heeft. Haar kinderen vlogen op een gegeven moment uit, maar die vrijheid ging aan haar voorbij. Aan de buitenkant leek alles pais en vree.
Ik heb bewondering voor het feit dat ze hem loyaal bleef, tot het niet meer hoefde.