Zeggen of niet?

Waarom zou je dat doen?

Wat denk je dat het je op zou leveren? Ik denk dat daar alleen maar een hoop onvoorziene narigheid uit kan komen.

Niet doen

dat is haar verantwoording en misschien weet hij het ook gewoon. Het is natuurlijk niet een onderwerp dat je met iedereen bespreekt. Zelfs niet als je weet dat je gesprekspartner het weet.

3 van de 4

ik weet eigenlijk niet echt wat ik zou willen als ik in haar partner zijn plaats zou staan. Zijzelf denkt er blijkbaar niet aan het op te biechten, Nu weten dus 3 van de 4 personen welke er het dichtste mee te maken hebben ervan, ik zou het dan eigenlijk wel erg vinden als ik de persoon was welke er niets van zou weten en in m"n flauwe naiviteit gelaten zou worden, (het weten is natuurlijk ook geen pretje!)
Jullie zouden dus niet willen op de hoogte gebracht willen worden van wat er zich achter jullie rug heeft afgespeeld ? Is het geen recht dat te weten ? Weten welke vlees je in de kuip hebt met je partner

Niet jouw zaak

en met recht heeft het zeker niks te maken. Die man had hooguit het recht niet belazerd te worden, en zijn vrouw heeft het recht haar overspel voor zich te houden of op te biechten als zij dat nodig acht.
Ik zou het graag willen weten, maar ik zou het niet willen horen van de mij onbekende vrouw van de man die vreemd is gegaan met mijn vrouw.
Je kent ze niet persoonlijk, je komt ze waarschijnlijk nooit sociaal tegen, dus ook dat is geen reden. Jullie hebben het samen, binnen je eigen relatie opgelost, dat kun je hun ook gunnen. Daar hebben ze recht op

Nog even

Soms is niet weten inderdaad beter dan wel weten.
Mocht mijn man ooit zijn vreemdgegaan, en onze relatie is nu goed, nee, dan zou ik het liever niet willen weten. Dan zou ik me ongelukkig voelen, en het zou alles kapot maken. Wanneer echter het vreemdgaan nog steeds zou voortduren, dan zou ik het wel willen weten.

Ook nee

Ik heb mijn man verteld dat als hij ooit vreemd gaat, hij het niet moet wagen het op te biechten. Hij zoekt het dan maar lekker zelf uit met z'n geweten.

Als hij erover denkt bij me weg te gaan, dan wil ik het natuurlijk wel weten.

Ik zou dus niets zeggen, je weet niet wat ze onderling hebben afgesproken, en hoeveel je kapot kunt maken.

Ocharme?

Dus ik moet alle begrip hebben voor die arme maitresse, eraan denken aan dat er toch niets fout kan lopen naar haar onwetende man...had zijzelf dat niet beter kunnen doen voor ze eraan begon...??
Ze heeft volgens mijn man enkel gekozen voor het geld van haar huidige echtgenoot (het is haar 2e huwelijk, ze heeft enkel een tienerdochter uit haar eerste huwelijk) Ik vind dat die man in een zielige positie staat, hij weet misschien niet dat zijn geld voor haar op nummer 1 staat maar dat ze achter zijn rug flink haar pleziertjes heeft... (hij heeft een dikke job in de banksector)

Wees blij dat jullie het gered hebben

Wees blij dat jullie er samen goed zijn uitgekomen en laat je niet (af)leiden door wraakgevoelens richting minnares. Die doen jou en je relatie geen goed.

Je mening over haar is duidelijk. En begrip hebben hoef je natuurlijk niet. Wel lijkt het me goed te beseffen dat we allemaal mensen zijn met onze dromen en tekortkomingen, en je niet weet wat er zich achter andermans voordeur afspeelt.

Bah

wat een sensatiebelust type zul jij zijn!
Bij jou weer rust in de tent en nu lekker ergens anders nog effe wat olie op het vuur gooien! Is je leven zo saai?

Waarom zou je dit doen?

Ten eerste: je kent haar niet eens.

Ten tweede: ze heeft de wet niet overtreden. Dit gaat alleen haarzelf en haar man aan.

Ten derde: denk aan de gevolgen. Wat als haar relatie op de klippen loopt en ze weer lekker komt uithuilen bij jouw man?

Ik verbaas me er echt over dat partners die ander meer als boosdoener zien dan hun eigen man. Nee die vrouw vinden we niet zielig, ze moet met rust gelaten worden zodat ze zo snel mogelijk uit jullie hoofden is verdwenen.

Wraak!

Ik begrijp je wraakgevoelens heel goed en zou daar zelf ook zeker niet boven staan ofzo. Ik zou toch mijn mond proberen te houden, niet vanwege mijn morele superioriteit, maar vanwege de dochter. Zij is al een keer door een echtscheiding van haar ouders gegaan. Ik zou het mijzelf niet vergeven als zij nog een keer door de shit van haar moeder heen zou moeten, vanwege mijn wraakzucht.
Jij vindt dat zij (de minnares) er makkelijk mee weg komt (en dat komt zij ook), maar ik zou het haar dochter gunnen.
Bovendien zijn de dingen vaak anders als dat ze er aan de buitenkant uitzien, wie ben jij om daarover te oordelen. En dan bedoel ik haar levensstijl en keuzes, niet het feit dat zij aan jouw vent heeft gezeten.

Wat denk je zelf?

Je vraagt: "Zijn er onder jullie misschien zelf minnaressen ? Of -denken jullie-geen ervaringsdeskundigen te zijn, dat jullie nooit bedrogen zijn... ? "
Als je op een forum als dit leest en schrijft weet je daar het antwoord wel op.....

Gr. Poezie.

Snap leterme wel

ik ben geen bedrogene, laat ik dat voorop stellen.

Ik was zelf een tijd vrijgezel en ik heb toen een paar keer wat gehad met een jongen die al samenwoonde. Hij gaat volgende maand trouwen. Voor mij was het puur voor de lol (en dat wist hij) en voor hem volgens mij ook, hij zou mij er nog steeds wel bij willen hebben. Dit wil ik absoluut niet, want ik heb inmiddels een supergoede relatie.Ik blijf ook een beetje met het gevoel zitten dat zij het eigenlijk zou moeten weten. Ze gaat trouwen met iemand die niet vies van vreemdgaan is.
Het is wel een iets ander verhaal dan van leterme, maar ik wil alleen maar zeggen dat ik je gevoel heel goed snap. Ik zou in jouw geval het ook tegen die man willen zeggen.

Ja ik

ik was de bedrogene, en toen ik het te weten kwam was ik behoorlijk pissed. De volgende heb ik niet geweten tot na mijn scheiding, dat was nr 3. En ik ben heel blij dat ik het niet geweten heb.

Buiten dat ik boos op mijn man was zou ik ook heel boos zijn op de gene buiten mijn relatie of vriendenkring die ik niet eens ken die mij dit zou vertellen. Hoe betrouwbaar is de andere bedrogen partij. Die wil ook alleen maar lekker wraaknemen? Rellen?

Welk belang heb je er bij?
Geen enkel. Jou relate heeft het gered, die van hun ook. Misschien weet hij het gewoon. Jullie zijn niet bij hun gesprekken.

Eerlijk zijn

Je schrijft dat je hem de waarheid gunt (te weten over zijn vrouw). Maar wees eens eerlijk? Je wilt haar terugpakken, beschadigen, verdriet doen. En je praat het voor jezelf goed met 'ik zou het willen weten'(jij bent hem niet) en 'hij is teveel in de wolken van zijn eigen succes'. Allemaal jouw zaken niet.
Zíj moet nog een heel leven met zichzelf doen. En jij bent van haar af.

Tirza

Egoïsme

Dat je het aan die man wilt vertellen heeft geen enkel ander doel dan wraak, en dus alleen om jezelf beter te voelen. Bedenk je goed wat je daar mee aanricht. Verder geloof het niet zo als je schrijft dat jij en je man er beter uit gekomen zijn als je nog met zulke ideëen rondloopt. Wat vindt je man er van dat je dit wilt doen? En for the record: ja, ik ben ervaringsdeskundige en de dame in kwestie interesseerde me helemaal niks, ik wilde helemaal niks van haar weten; mijn man had dit gedaan en daar had ik me te maken en ik nam het hem kwalijk. Wie zij was en waarom zij zulke dingen deed interesseerde me helemaal geen ene biet.

Jawel hoor

Oh jawel, ik heb mijn boosheid naar mijn man destijds zeker laten zien, ik heb hem (figuurlijk) een degelijke trap onder z'n gat gegeven toen alles uitkwam ! Hij is zeker op de eerste plaats zelf verantwoordelijk voor wat er is voorgevallen, Maar dat we er sterker uitgekomen zijn is ook een feit, hij toont mij duidelijk zijn spijt en zijn respect voor mij, hij draagt mij op handen en we hebben het opnieuw heel fijn samen (na een verwerkingsproces) . Ergens is 'minnares' dus wel ongewild een relatietherapeute geweest bij ons. Mijn man noemt het een stommiteit, Op een bepaalde manier ben ik dus ook een beetje 'winnares (samen met mijn man)' van wat er zich heeft voorgedaan.
Maar het is zeker zo dat ik haar man een eerlijkheid gun rond zijn vrouw, het is toch zielig voor hem wat er zich heeft voorgedaan achter zijn rug, hij kent zijn eigen vrouw niet juist ! En nee, sympathie voor haar heb ik idd niet. Maar zoals ik al eerder zei, hou ik het (nog) voor mijzelf, ze mag zichzelf afvragen of ik het hem ooit ga vertellen, aAls ze eerlijk is, dan zou ze dat doen voor iemand anders haar daarin voor is...

Een argument dat nog niet is genoemd.

Leterme, is het je al opgevallen dat helemaal niemand zegt dat je het vooral tegen die man moet zeggen? Alle argumenten kloppen. Zelf ben ik minnares van een getrouwde man geweest en heb me regelmatig in zijn vrouw proberen te verplaatsen, het schuldgevoel vrat me op, aan de andere kant was ik jaloers dat zij haar leven met hem deelde. Toen de verhouding slechter ging heb ik ook weleens overwogen om haar "in haar eigen belang" de waarheid te vertellen maar toen ik dat mijn minnaar liet weten, zei hij: "Ik ontken gewoon alles." In jouw geval zal dat waarschijnlijk ook gebeuren. De bedrogene gaat dan misschien navraag doen bij jouw man en dan zijn de rapen gaar. Wie bewijs je daar een dienst mee? Hem? Jezelf en je man? Denk na!

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen: Er zijn stellen die in een vroeg stadium van hun relatie afspreken dat als iemand ooit een scheve schaats rijdt, hij/zij dat voor zich moet houden in het kader van: wat niet weet wat niet deert. Je weet niet welke afspraken die twee hebben over ontrouw dus als je "die arme man" inlicht bewijs je hem in dat geval bepaald geen dienst, hij had het misschien liever niet willen weten.

Laatste alinea leterme

Die laatste alinea is ook mijn dilema. Dus ik kan me zo goed voorstellen dat je die gevoelens hebt.

Zelf heb ik het altijd nog stil gehouden, terwijl ik dus ook vaak die gedachten heb.

Blijf bedenken wat het jou eventueel zou opleveren als je het gaat vertellen!
Word je daar echt gelukkiger van?

Wat is er nodig

Lees jezelf zou eens terug: 'ze mag zichzelf afvragen of ik het hem ooit ga vertellen' Denk je dat ze zich daar maar een seconde druk over maakt? Denk je echt dat je al klaar bent met deze affaire? Jij dus, want het gaat om jou. Denk je dat je het kan laten rusten als je het haar verteld hebt?

Jawadde

Er zijn er hier personen welke zeggen dat het egoistisch is als ik de minnares van mijn man niet alle rust en vree gun, dat vind ik een bijna hilarische reactie hoor Waarom zou ik in godsnaam naar dat mens moeten vol liefde en vergevingsgezindheid rondlopen, als je serieus bent weet je ook dat zoiets flauwe kul is, ze hebben destijds een heel achterbaks, geniepig spel gespeeld
Enja, ik heb mijn man gevraagd wat hij ervan vindt, wat hij erover denkt, hij heeft het zelf ook niet meer hoog op met haar, hem lijkt het beter dat ik het laat, maar volgens hem moet ik dat zelf beslissen, hij begrijpt het wel als ik het wel zou zeggen, hij zegt dat hij achter mij staat met wat ik doe, hij is blij dat ik hem alles vergeven heb, en beseft nu dat er heel wat meespeelt en op het spel staat als je hoofd zo op hol is door vreemd te gaan . Hij laat het liever achter zich, maar begrijpt mijn gevoelens en weet dat die gevoelens er zonder hem ook niet zouden zijn.
Ook blijf ik erbij dat ik het zou willen weten als ik in haar bedrogen man zijn schoenen zou staan het heel graag zou willen weten
Ik heb al enkele keren gezegd dat ik er (nog) niets van ga zeggen, maar als ik het wel zou doen , zou mijn man er mij in steunen en ook met alle respect en schaamte naar de bedrogen man reageren, hij heeft nl ook spijt naar die persoon toe ...

@ anoniem

Ik ben blij dat jij tussen deze reacties door aangeeft dat je het kan begrijpen en herkent, dat je inzit met de onwetendheid van de bedrogen partner, dat je ook de stap (nog) niet gemaakt hebt maar dat je inziet wat het betekent voor zowel de bedrogene als voor de 'zwijger' welke ergens mee de kop in het zand steekt...

Draak

Wat een draak is jouw man! Hij heeft het zo weten te draaien dat die vrouw een op geld belust monster is, waar hij nu niets meer mee te maken wil hebben. Lekkere vent ;-( Als jij besluit het haar man te vertellen heiligt dat geen enkel doel anders dan jouw wraak en genoegdoening. Kan hoor, maar dat is wel heel erg zuur. Ook voor jou, want ik denk niet dat je jouw verlies eerder kunt accepteren/vergeten/vergeven door zo'n actie.

Lot

neen, ondanks wat er gebeurt is vind ik nog steeds dat mijn man een lot uit de loterij is, we hebben er beide een zeer zware les uit geleerd
alles over hun escapades weet ik ook liever niet, hun seksuele avonturen mogen ze voor zichzelf houden
dat mijn man met de vinger gewezen moet worden omdat hij het een stommiteit vindt van hen allebei dat ze samen elkaar zo hun hoofd op hol lieten gaan en hij wel respect en spijt heeft naar de bedrogen echtgenoot, daar frons ik mijn wenkbrauwen eens voor, want dat vind ik wel 'flink' van hem
en ik ben niet een persoon welke haar partner voor elke misstap de deur wil wijzen, maar we staan beide wel open om verder te komen en lessen te leren uit mistappen , want daarzonder kan geen enkele relatie groeien of blijven bestaan (maar eigenlijk is dit OT)
het ging over de toestand van de bedrogen partner waar niet bij stilgestaan zou mogen worden.... (want blijkbaar vindt men dat de 'volwassen' maitresse minder zelf verantwoordelijkheid gegeven moet worden over haar 'misstap' en zou ik enkel begrip en acceptatie voor haar mogen tonen...niet dus, haar laat ik vallen, los, negeer ik !

Leterme, nu val je door de mand.

Je schrijft: "Er zijn er hier personen welke zeggen dat het egoistisch is als ik de minnares van mijn man niet alle rust en vree gun." Nee, Leterme, men gunt de bedrogen mán van de minnares rust en vree, misschien wil hij helemaal niet weten wat er is gebeurd. Het is de taak van de minnares en jouw man om de waarheid te onthullen, dat is jouw zaak in feite niet, jij bent geen dader. Dat de minnares daardoor buiten schot blijft is mazzel voor haar, meer niet. Je zit duidelijk nog midden in het verwerkingsproces, anders zou het je niet uitmaken dat die vrouw ermee weg komt. Nu zou je kunnen antwoorden dat je met die man te doen hebt maar door wat je zelf net zegt, gaat die vlieger niet meer op. Begrijp me niet verkeerd, ik bekritiseer je niet want het verwerken van zo´n geschiedenis kost tijd, het is allemaal niet niks, ik wil je alleen helpen de dingen in hun verband te zien. De vrouw van mijn minnaar legde destijds alle schuld bij haar man neer, ik was een inwisselbare figurant (iemand anders op dit forum schetst het ook) en ze was niet boos op mij, wat ik een beetje raar vond. Misschien dat ze naderhand toch kwaad op me is geworden, toen de hele geschiedenis al achter de rug was, en terecht... ik had het nooit moeten doen maar ben, net als bij jou/andere forumster, toch een soort ongewilde hulp geweest om hun huwelijk weer op de rails te krijgen. Maar toch schaam ik me diep, vandaar dat ik ook mijn vaste nick even heb veranderd. Echt, laat het rusten, nu kost je dat nog moeite maar eens komt de dag dat het je allemaal niet meer uitmaakt en gewoon weer gelukkig bent met je man.