Zijn familie vs mijn familie..
Hoi iedereen,
Omdat ik geen idee heb waar ik dit bericht kwijt moet heb ik een profiel aangemaakt om het aan jullie te vragen..
het zit zo..
Ik ben al een jaartje verloofd met de liefde van mijn leven. Ik hou zielsveel van hem, maar er knaagt iets aan me.
Hij woont nog thuis, ik ook, en we zitten elke dag bij hem thuis. Vaak maak ik dan ook een praatje met zijn moeder en help ik mee in het huishouden. Hij heeft een tiener zusje die ik echt strontvervelend vind. Typetje ik weet alles het beste, heeft OVERAL commentaar op, bemoeit zich overal mee, grote mond dus soms zegt ze dingen (onbewust) die mij kwetsen.. maar ik denk dan ach puberteit, komt wel goed ik bemoei me er niet mee. Hij heeft wel een eigen “tuinhuisje” met daar een bed tv etc. Dus daar zitten we het grootste deel. Maar we doen nooit iets leuks samen, dat vindt ie allemaal niks aan. Uit eten hebben we nooit gedaan. Zelfs als we eten bestellen vraagt hij eerst zijn zusje en ouders of ze willen eten en als zij niet willen dan bestellen wij ook niet. Al deze dingen vind ik niet zon ramp.. maaaar
Mijn moeder zit thuis alleen elke dag. Ze is werkloos geworden sinds een paar maanden en haar man is ook gescheiden sinds een jaar. Als ik dan vraag of hij bij mij wilt komen dan is het antwoord elke keer nee. Hij heeft geen zin, mag mijn hele familie eigenlijk niet echt.
Ik heb dit natuurlijk al aangekaart maar toen werd hij boos en was zijn antwoord: als jij er geen zin hebt hoef je ook niet bij mijn ouders te zitten. Ik vind dit totaal niet netjes. Ik neem aan dat de meeste onder ons liever bij eigen familie zit dan bij schoonfamilie maar je gaat ze toch niet heel je leven ontwijken omdat je er geen zin in hebt??
De oplossing is simpel: eigen huis zoeken. Maar op dit moment is dat niet makkelijk door omstandigheden.. ik vroeg me af of er meer mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt en hoe ga je daarmee om?
Want hoe aardig zn ouders ook wel niet zijn, het zijn niet mijn ouders en het voelt ergens heel verkeerd dat ik met zijn ouders aan het lachen ben en eten terwijl mijn moeder elke avond alleen eet.
Aanvullende info: ik ben van turkse komaf, bij ons is het normaal dat je op latere leeftijd nog thuis woont. Echter ben ik best Nederlands opgevoed en zit ik continu in een tweestrijd van gevoelens
Assertiviteit
Ik heb dit topic compleet gelezen, en ik kan Lona voor een groot deel volgen, omdat ikzelf vroeger altijd werd gepest en getreiterd, vanaf de periode van de basisschool. Ik heb in jeugdinternaten gezeten vanaf mijn zesde tot en met mijn twaalfde jaar), omdat er geen houden meer aan was met mij, waar ik ook totaal niets aan heb gehad. Eenmaal weer op de thuisbasis, ging het iets beter maar vader en zoon waren nog steeds water en vuur, wat vaak tot flinke ruzies, tot er iets knapte. Ik liep van huis weg, begon te roken van wiet.... Heroïne.... Cocaïne, zuipen, stelen, gevolg strafblad voor stelen en openbaar geweld. Op mijn 24e keerde ik tegen deze wereld, en begon met afkicken, professionele hulp nodig gehad, wat 6 jaar heeft geduurd. In deze afgelopen 6 jaar, ben ik door meerdere metamorfoses gegaan. Op mijn 31e, leerde ik een leuke en rustige Oekraïnse vrouw kennen (gescheiden), met toen twee hele jonge kinderen van 2 en 4 jaar. Ik heb eerst de kat uit de boom gekeken. En ik had toen ook de periode, dat ik niet wilde uiteten, disco, terrasje en noem het maar op. Tot een gegeven moment mijn toen vriendin vroeg, waarom ik nooit. Ze vertelde dat zij een jonge vrouw was, en graag... Wij hebben toen ook heel veel gesprekken met elkaar gehad, ondanks haar gebrekkige Duits en Nederlands (iets als een goede vertaler voor op je telefoon, zoals hedendaags, was er niet), maar zij probeerde wel het te begrijpen, ondank de taalbarrière, heeft zij heel veel geduld en begrip gehad. Nadat ik alles verteld had, kon zij begrip voor mijn situatie opbrengen. Omdat zij, heel veel geduld heeft, en iedere situatie, goed aanpakt, heeft het mij over vele drempels geholpen. Ook heeft zij mij een gezegd, dat zij heel erg bang was, dat ik weer een terugval zou krijgen, dat is tot heden niet gebeurd, en het is al zo lang geleden, dat het zeker niet meer zal gebeuren. 5 jaar, na onze eerste kennismaking, zijn wij getrouwd. 1 jaar na ons huwelijk, hebben wij besloten, om terug te keren, naar het vaderland van mijn geliefde. Wij zijn nog steeds gek en gelukkig met elkaar. Ik heb hier een goede baan, ik spreek en schrijf redelijk de Oekraïnse en Russische taal.
Ik denk dat Lona eerst eens assertiever moet gaan worden in alles wat met het dagelijkse leven te maken heeft.
Lona, wanneer ik jouw was, zou ik langs je huisarts gaan, om een verwijzing te vragen, voor een assertiviteitstraining, omdat ik van mening ben, dat een assertiviteitstraining jouw goed op weg zal helpen.
Probeer ook mensen te observeren, bijvoorbeeld op een busstation of treinstation, of een andere plaats, waar veel mensen zijn, die met andere spreken, of worden aangesproken. Dit heeft mij ook goed geholpen.
