Zorgen om psychische gesteldheid ouders

enig kind

Inderdaad. Het had wel gescheeld denk ik als er broers of zussen waren geweest, dan was er enerzijds iemand anders die ook eens naar ze toe kon gaan zoals jij zegt. Maar vooral dat er iemand is waarmee je het een en ander kunt bespreken en delen enzo. Die is er nu niet.

vervolg

Hoe het met mijn ouders verder is gegaan.
Ze zijn op verzoek van mijn moeder gescheiden nu zo'n 10 jaar geleden. Sindsdien is mijn vader met wat hulp van een psycholoog en onder invloed van een nieuwe relatie ten goede veranderd. Hij heeft nog wel een kort lontje maar is nu in staat om het er overeens te zijn dat je het niet eens bent. Scheld niet meer en is zeker een stuk rustiger geworden. En een heel leuke opa voor mijn dochter.

Mijn moeder gaat achteruit. Doordat ze de wereld niet meer bij kan houden en er nu geen schil meer omheen zit die haar beschermt tegen alle prikkels van buitenaf is is het leven voor haar een continue paniekaanval.
Ze heeft het liefst dat er iemand is die 24 uur per dag bij haar in de buurt is. Het nemen van de kleinste beslissing is onmogelijk, denk aan kiezen tussen 2 maaltijd opties.
Ze woont nog zelfstandig en door haar vaste routines vanwege haar autisme komt ze ook bijna nergens voor hulp in aanmerking. Dat zijn we nu samen met haar psychiater toch aan het proberen te krijgen.

Ik woon niet in de buurt ben nog enig kind maar anders had mijn zus ook niet kunnen zorgen want zelf ernstig gehandicapt. Ik herken veel in je beschrijving dat je rond je 12-13 je realiseerde dat het vreemd was bij jou thuis. Ik had datzelfde. Dat het anders was bij ons door mijn zus dat wist ik wel, maar dat ook de relatie tussen mij en mijn ouders anders was kwam toen.

Ik kan niet altijd maar paraat staan want ik ben ook alleenstaand ouder met een kind dat veel sport en daar hulp in de vorm van transport bij nodig heeft.

Ik heb gelukkig wel veel hulp van de psychiatrisch verpleegkundige van mijn moeder, dat team om haar heen werkt goed samen en dat is ook wel eens anders geweest.

Het is lastig en je kunt je ouders niet inruilen maar zorg goed voor jezelf en maak je eigen keuzes hoe moeilijk soms ook.

Nuffannie

Klopt het dat eigenlijk het heroverwegen van hoe je tegen je ouders en vooral je vader aankijkt je meer bezig houdt dan de bezorgdheid om hen? Ik krijg dat idee en kan ik me dat ook heel goed voorstellen.

Thera

Ja, ook. Of tenminste, die heroverweging heeft een me een tijd bezig gehouden, dat is zeker waar. Maar ik ben ook bezorgd, want hun toestand is zo langzamerhand zodanig dat er iets moet gebeuren.

valt wel mee toch?

Ik vind het allemaal wel meevallen.
Ik ben gezond, mijn dochter is gezond, goede relatie met mijn ex over dochter, vrienden die als zussen en broers voor me zijn, goede baan, leuk huis. Tel je zegeningen.

Ik zie ook wel voordelen van alleenstaand ouderschap: ik weet wanneer ik mijn kind niet heb en dus lekker zelf de hort op kan gaan zonder met haar of iemand anders rekening te hoeven houden.

Mijn zus is 8 jaar geleden overleden, heel plotseling bij een epileptische aanval.

Hoe ze besloten hebben te gaan scheiden weet ik niet, mijn moeder is naar mijn tante gegaan en niet meer terug gegaan. Ik heb toen ook een tijdje geen contact met haar gehad.

dat is ook weer waar

De meeste dingen hebben ook een positieve kant. Ik wist niet dat je nog een ex had met wie je goed contact had, dat scheelt een hoop! Ik had even een alleenstaande ouder in het hoofd zonder familie die alles in d'r eentje moest rooien.

Overigens weer iets nieuws.... ik zie dat mijn vader zijn facebook de laatste dagen volzet met racistische praat, echt grof. Ik schaam me dood.

niets van aantrekken

Dat is dan weer een voordeel van Facebook: het is heel duidelijk dat hij het zelf schrijft. En jouw omgeving kent jou echt wel goed genoeg om te weten dat jij dat niet onderschrijft.

Verder weet ik niet hoeveel vrienden je deelt met je vader, ik zelf geen 1 behalve familieleden, en die weten ook wel hoe je vader in elkaar steekt.

Ik zou er niet eens overbeginnen met mijn vader, gewoon negeren, zijn probleem, niet jouw aapje.

Dat heb ik wel geleerd om heel goed te kijken welke van de springende aapjes van mij zijn. Alleen die pak ik op en doe ik wat mee, andere aapjes probeer ik bij hun eigen baasje onder te brengen en als ik niet weet welk baasje er bij hoort mag het lekker blijven lopen en als het baasje het niet wil hebben blijft het aapje ook rondlopen.

Dit aapje is van je vader, niet van jou.

Niet meer volgen

Als je je stoort aan wat hij op FB schrijft, kun je hem ook gewoon niet meer volgen. Tijdelijk of definitief. Daar merkt hij niets van, je kunt gewoon vrienden blijven. Dat lijkt me beter voor jouw gemoedsrust.

Of voor iedere keer dat hij iets negatiefs post, post jij iets positiefs, liefs of moois. Niet als directe reactie op zijn post natuurlijk, wel als een beetje tegenwicht in het algemeen.

via via gehoord

Iemand anders meldde op facebook dat hij zijn vriendenbestand ging uitdunnen vanwege racistische uitingen. Toen kwam ik erachter hoeveel en hoe erg zijn posts zijn, echt heel erg, haatzaaierij. Hij reageert overal op, het zit vooral in de zwarte piet en burka sfeer.

Ik wil er absoluut niet mee geassocieerd worden dus ik heb hem ontvriend. Ik deel een zeldzame achternaam met hem en heb zelf een zakelijk account. Totdat hij zijn vuiligheid van het internet heeft verwijderd wil ik ook liever niet dat hij reageert op mijn berichtjes.

Nuffannie,

Je negatieve gevoelens voor je vader lijken toe te nemen. Nog even, en het wordt alleen maar moeilijker om iets leuks met je moeder te ondernemen omdat je dan je vader zal tegen komen.
Focus op je moeder ipv op je vader.

Nuffannie

Ik lees dat de meesten je nog steeds aanraden om je vader wat los te laten, en dat snap ik ergens ook wel. Aan de andere kant zou ik zelf geloof ik toch proberen of ik iets via de huisarts of diens praktijkbegeleider (die weet vast wel meer over bemoeizorg) voor mekaar zou kunnen krijgen.

Ik krijg uit jouw berichtjes de indruk dat de situatie bij je ouders (en vader, facebook) zich verslechtert, en ik heb ook de indruk dat er iets ziekelijks (depressie, autisme, wellicht beginnende dementie?) achter zou kunnen zitten. En dan is het toch jammer als daar niets aan gedaan wordt.

Nogmaals, ik vind het ook wel best naar te lezen dat er zo snel van uit wordt gegaan dat dit soort dingen min of meer eigen keuze zijn en dat we ons dus blijkbaar niet voor elkaar verantwoordelijk hoeven voelen. Maar als we ons als kinderen en ouders niet meer met elkaar mogen bemoeien als het slechter lijkt te gaan, waar blijven we dan?

En stel, Nuffannie, dat er inderdaad iets met je ouders (vader, moeder of beide) is, en dat zou jouw jeugd in een ander perspectief kunnen plaatsen, omdat je je ouders daardoor beter kunt begrijpen en plaatsen, en stel dat dat zou kunnen leiden tot een andere (betere?) verhouding met je ouders nu, dan zou dat toch heel erg fijn en bijzonder zijn? En ook als dit niet gebeurt, je wilt helpen en het lukt niet, dan heb je tenminste je best ervoor gedaan. Bovendien, ook voor jezelf, het lijkt me zo kaal als je ouders wel leven maar je een slechte band hebt.

Disclaimer, ik bedoel dit niet als kritiek op eerdere berichten, maar meer als reflectie. En ik ben gaan denken hoe ik het zelf zou hebben willen doen.

Ik kan zelf namelijk 'makkelijk' praten, want mijn ouders zijn alweer zo'n 25 jaar dood, maar ik hoop toch dat ik genoeg betrokkenheid zou hebben gehad bij mijn ouders en vader (die net iets langer leefde dan mijn moeder). Mijn vader had een half jaar voor zijn overlijden een hersenbloeding en we hebben nog net mogen meemaken dat hij daardoor een karakterverandering onderging die het er voor niemand makkelijker op maakte. Ik was echt aan het twijfelen hoe we hiermee om konden gaan. Ik wilde hem namelijk graag in de buurt hebben wonen, terwijl mijn vader juist een stuk argwanender was geworden en er allerlei nare dingen achterzocht.

Enfin, zoals gezegd, een academische kwestie nu.

Stempel

Maar Mirreke, als Nuffannie het, direct of indirect,wilt aansturen op een onderzoek naar gedrag zoals autisme, en haar vader wilt er niet aan meewerken, dan is ze toch juist verder van huis.
Stel dat hij wel meewerkt, maar geen diagnose gevormd kan worden welke zijn gedrag verklaart, behalve verbitterdheid, dan is zijn vertrouwen in haar weg. Dan heeft haar moeder het nog moeilijker.

Het gaat er dus niet om wat hij ‘mankeert’ maar hoe anderen er mee dealen.

Wanneer is een mens dan niet meer

leerbaar, Lanza? Ik hoop toch echt dat ik tot mijn dood bij blijf leren. Om iemand nou maar af te schrijven omdat hij boven de 60 is vind kortzichtig en weinig hoopgevend voor de mensheid bovendien.

Ik denk ook niet dat de vader van ts makkelijk over te halen is om naar de huisarts te gaan, maar dat heeft met zijn karakter of eventuele aandoening te maken en niet met zijn leeftijd.

Ik bedoel meer

dat iemand die op z'n 60ste racistische denkbeelden heeft niet 1, 2, 3 gaat veranderen, omdat een dochter waar hij zich nooit iets van heeft aangetrokken hem naar de huisarts 'stuurt' (waar je iemand volgens mij niet toe kan dwingen).

Ik snap best dat ts zich zorgen maakt en graag zou willen dat de realiteit anders was, maar op een bepaalde leeftijd moet je gaan inzien dat je ouders ook volwassen mensen zijn met hun fouten en gebreken en dat jij daar maar weinig invloed op hebt. Net zoals zij weinig invloed meer op jou hebben als je lang en breed volwassen bent.

Als dit gedrag echt opeens anders is

Natuurlijk is het mogelijk dat iemand tijdens zijn leven nieuwe opvattingen krijgt en zich ontpopt tot een minder aangenaam mens, maar je zou dan kunnen stellen dat diegene in de loop van een bepaalde periode die keus bewust gemaakt heeft. Dat is meestal niet van de ene dag op de andere, dat groeit. Heb je in week 1 nog de stellige overtuiging dat het een goedzak is en in week 2 is het opeens een racistische hork, dan is er iets mis. Dan is een bezoek aan de huisarts echt noodzakelijk.

Pennestreek

Er zijn situaties waarin iemand naar een lager intelligentie-niveau kan afzakken en het moeilijk wordt om alles nog bij te kunnen benen. Als de hersens ergens door een knauw hebben gekregen, kan iemand 'versimpelen' en is minder 'leerbaar'.

gedragsverandering

"....dat iemand die op z'n 60ste racistische denkbeelden heeft niet 1, 2, 3 gaat veranderen, omdat een dochter waar hij zich nooit iets van heeft aangetrokken hem naar de huisarts 'stuurt' (waar je iemand volgens mij niet toe kan dwingen)."

Klopt, ik zie ook niet gebeuren dat mijn vader zich naar de huisarts laat sturen. Maar daarom mijn vraag ook. Mirreke kan het mooier verwoorden dan ik, maar ik wil ze nog niet opgeven (dat klinkt dan weer dramatischer dan ik bedoel).

"Heb je in week 1 nog de stellige overtuiging dat het een goedzak is en in week 2 is het opeens een racistische hork, dan is er iets mis." Zo extreem is het ook weer niet.... ouders zijn altijd wel een beetje xenofoob geweest. Dat mijn vader het zo openlijk en grof etaleert, dat is nieuw. Zijn boosheid baart me in dat opzicht wel zorgen, hij windt zich enorm op over vanalles. Is al van de leg door een omgevallen lantaarnpaal "waarvan niemand het interesseert dat dat er zo ligt". En daar belt mijn vader dan de politie voor.

Ik heb een paar keer mijn zorgen geuit, maar ik krijg als reactie alleen appjes terug met tegeltjeswijsheden en gedichten met de strekking dat je oude mensen met rust moet laten en vooral niet moet veranderen. Zucht.

Oude mensen

Mijn hemel, je vader is de 60 gepasseerd en heeft zichzelf al afgeschreven lijkt wel. Ik kan het vanaf deze kant niet goed overzien en dat maakt het ingewikkeld. Als je het gevoel hebt dat alle remmingen weggevallen zijn bij je vader kan er iets aan de hand zijn. Dan zou je alleen met hun huisarts kunnen praten en advies vragen.

Toen mijn oma 60 was, ja toen was 60 oud. Je kleedde je naar je leeftijd, dus oude-dames-jurken voor de vrouw en een broek tot aan de oksels voor de man. Maar dat is niet meer zo. Mensen van 60 staan nog middenin het leven en zijn nog best flexibel... als men maar wil. En zoals het over komt wil je vader of je ouders allebei niet. Mijn dochters zouden me vierkant uitlachen als ik me zo uit zou laten als jouw vader.

Als het gedrag van je vader nergens aan te wijten is behalve aan zijn eigen opvattingen, dan zou ik geloof ik niet meer mee willen naar een openbare gelegenheid. Ik weet zelfs niet of ik dan nog op visite zou willen gaan. Als hij zo grof zijn mening uit, zou ik daar gewoon niet tegen kunnen. Ik zou mijn mond niet kunnen houden ten eerste en als er niets zou veranderen zou ik niet meer gaan.

Nuffannie

Over bemoeizorg... je stuurt daar je ouders niet heen, ze komen langs en gaan kijken of ze het gesprek kunnen aangaan. Hebben ook juist ervaring met moeilijke mensen die hen niet binnen willen laten...

Dit terzijde...

Flanagan, het zou voor mij de bedoeling zijn om te kijken of ik íémand dat huis in zou kunnen krijgen, al was het maar vanwege de hoarding van de moeder... en dan hopen dat e.e.a. zich vandaaruit verder ontwikkelt. Niet per se om vader mee te slepen voor een diagnose.

Het is wel apart nuffannie, ik ben zelf de 55 gepasseerd, en moet er niet aan denken om mezelf na mn 60e oud, vastgeroest en negatief tegen te komen.
Ik heb altijd discussies met een van onze kinderen die mij veel te positief en optimistisch en dus naïef vindt, liever dat dan het tegenovergestelde.

Ik hoop toch echt dat er iets mogelijk is voor je ouders. Mensen kiezen hier niet bewust voor, lijkt me. Het is een negatieve keuze, uit angst vaak, voor het onbekende.
De huidige leefstijl is een patroon dat veiligheid biedt en dat patroon zien te doorbreken is erg moeilijk en voor een eigen kind vaak niet te doen. Beide ouders hebben een rol in dat patroon. maar zeker als je ziet dat een zich daarbij niet goed voelt zou ik daar echt moeite mee hebben.

En tegelijkertijd begrijp ik ook heel goed hoe moeilijk dat is, zo niet onmogelijk.

vroege dementie?

De suggestie kwam hier geloof ik al langs, de vraag komt op of je vader misschien getroffen is door vroege dementie. Ziekte van Pick bijvoorbeeld. Dat ontremde gedrag zou daarbij kunnen passen.

Groeten,

Temet

nu weet ik het zeker

Mijn vader is een narcist. Ik had het vermoeden al maar dat moet het zijn. De onenigheid die ik had over iets, het kwam neer op dat ik niet langer zijn (subtiel) kwetsende opmerkingen naar mijn kant accepteerde, resulteerde in narcistische tegenaanval waarbij hij het zo draaide dat niet ik, maar hij de gekwetste was. Het was een hele tirade waarin hij uit de doeken deed hoe zielig hij was en hoe de hele wereld (maar vooral ik natuurlijk) hem verlaten had.
Op basis van wat ik nu allemaal heb gelezen heb ik het vermoeden dat ik tot niet zo lang geleden het 'gouden kind' ben geweest, voorzover dat kan als je enig kind bent. Vroeger nooit veel problemen gehad, nouja, mijn moeder kon wel veel verkeerd doen en de rest van de wereld al helemaal maar ik deed het goed op school, was braaf en dergelijke. Nu doe ik iets wat absoluut niet in zijn straatje past en bam, hij gaat los. De patronen uit het verleden, hoe het was thuis bij ons in het gezin, het past allemaal in het narcismeplaatje. In dat geval vrees ik dat hij nooit zal willen veranderen

Hmm ...

Maak daar dan maar snel "nooit kunnen veranderen" van! Dat zal je heel wat ergernis en woede besparen.

Eens met Kaaskopje

Er zitten grenzen aan wat ik tolereer. Die grenzen gelden ook bij mijn ouders. Discriminatie en grof taalgebruik is iets waar ik erg slecht tegen kan en met mensen die zo in het leven staan ga ik liever niet om.

Nuffannie

Een gouden kind wordt evenmin gezien voor wat het zelf is, als het zwarte schaap. Lastig lijkt me om dat te beseffen. Ik heb respect voor je eerlijke manier van kijken naar je verleden. Denk je dat het zo is dat de manier waarop je naar je moeder keek, door hoe je vader jou behandelde ook wat vertroebeld was? Heb je een band met je moeder?

Onveranderd

Het niet omgaan met een ouder die grof in de mond is, doet de situatie niet veranderen. Kinderen die te maken hebben met een ouder die grof in de mond is, zijn vooral bezorgd om de andere ouder die daar de hele dag mee geconfronteerd wordt.

Die volwassene kinderen staan vaak met handen gebonden omdat de andere ouder het tij ook niet kan keren zonder drastische maatregelen ( zoals scheiding) omdat ze zich hiermee moeilijk kunnen verenigen.

Het gaat

de situatie niet veranderen, maar het maakt wel dat jouw leven lichter en leuker wordt, want je hoeft niet steeds in de buurt te zijn bij die negatieve energie. Je hoeft er geen naar gevoel meer bij te hebben.

Je bent vrij om je eigen leven te leiden. Dat iemand je heeft verwekt betekent niet dat je alles maar over je kant moet laten gaan. Mishandeling, misbruik en discriminatie zijn voor mij absolute no go's.

Mijn moeder zou ik dan maandelijks trakteren op een high tea en andere gezellige uitjes. En haar aanmoedigen meer voor zichzelf te kiezen.