Relaties Relaties

Relaties

Nuffannie

Nuffannie

26-09-2019 om 23:57

Zorgen om psychische gesteldheid ouders


Nuffannie

Nuffannie

16-10-2019 om 23:19

Thera

raak opgemerkt:
"Denk je dat het zo is dat de manier waarop je naar je moeder keek, door hoe je vader jou behandelde ook wat vertroebeld was? Heb je een band met je moeder?"

Dat zou zomaar kunnen. Het rare is dat ik me niet echt op een bepaalde verkeerde manier behandeld voel ofzo. Of tenminste, dat ze het allemaal goed bedoelden. Mijn ouders hadden vroeger al wel een slecht huwelijk en alhoewel ik niet de vinger erop kan leggen hoe of waar het gebeurd is, ik heb wel slecht gedacht over mijn moeder inderdaad. Dat ik me stoorde aan haar gebrek aan zelfvertrouwen, ze was ook vroeger niet doorsnee en mijn vader schaamt zich voor haar. Ik nam dat wel een beetje over in mijn tienerjaren, heel lullig achteraf gezien. Een band met mijn moeder is er inderdaad niet helaas. Ook geen slechte relatie op zich, ik vind haar wel heel lief ofzo maar ik heb nooit wat met haar kunnen bespreken. Er komt niks uit. Gesprekken met haar gaan niet verder dan het weer of het huishouden.
Ik dacht een band met mijn vader te hebben, maar gaandeweg is hij wrokkig geworden en ik kon hem niet volgen in zijn verontwaardiging. Nu ik het niet eens ben, hem niet voldoende heb gesteund, doet hij raar. Echt onaardig. Alhoewel ik zelf moeite heb met geloven dat hij wel een narcist moet zijn....er zijn zoveel dingen die daarop wijzen. Maar ik heb het vroeger niet gezien, omdat hij niet tegen me was. En ik heb lang gedacht dat ik heel goed was, en dat er wat mankeerde aan alle andere mensen zo'n beetje (daar ben ik op zich al een hele tijd vanaf...gelukkig). Het is zo duidelijk als je het eenmaal ziet.

Nuffannie

Nuffannie

16-10-2019 om 23:38

Jeetje, Lanza

Was het maar zo makkelijk! Ik praat niet meer met mijn vader en mijn leven is weer leuk? Jij hebt echt gebrek aan inlevingsvermogen, is het niet?
Mijn moeder is er ook nog hè. Die zit volledig in de tang bij die man. Ziet haar zussen al jaren niet meer, haar broertjes tegenwoordig ook niet. Nu ben ik aan de beurt om bij haar vandaan gehouden te worden..... tenminste, daar heeft het alle schijn van.

Zij neemt de telefoon niet op, want dat doet mijn vader. Zij heeft geen mobiel. Ze heeft wel een rijbewijs, maar de auto is van mijn vader en die heeft een model gekozen waarin zij niet durft te rijden (teveel technische snufjes). Met het openbaar vervoer heeft ze nog nooit gereisd. Ik moet een drempel over om contact op te nemen, want hij zit overal tussen. Haar meenemen voor gezellige uitjes is wel leuk. Kan nog wel eens wat overredingskracht vergen, want zonder mijn vader komt ze nergens.

Miekemieke

Miekemieke

17-10-2019 om 09:42

je moeder

Wat sneu dat ze zo geisoleerd is door je vader. Door haar onvermogen om je vader te begrenzen is zijn gedrag natuurlijk erger geworden. Ik zag dat ook bij mijn schoonouders, achteraf had mijn schoonmoeder duidelijk autistische trekken. Maar ook als we het geweten hadden dan kun je daar nog weinig mee.

Ik denk dat voor een wat dominante enigszins narcistische man een autistische echtgenote een aantrekkelijke partner is. Vrouwen met autisme voelen zich vaak anders zonder goed de vinger er op te kunnen leggen. Kunnen zich wel enigszins aardig sociaal redden maar toch niet helemaal. Ze zijn daarom blij om te kunnen leunen op een partner die alles wel regelt. Voelen zich daar ook afhankelijk in en durven zelf niets meer.

Weet niet of het zo bij jouw ouders is maar achteraf gezien is het bij mijn schoonouders wel zo gegaan.

mirreke

mirreke

17-10-2019 om 10:05

ik zou zeggen

sommige vrouwen met autisme vinden het misschien prettig om te leunen op...

Verder denk ik vooral dat dit soort dingen sluipenderwijs gaat. Er sluipen patronen in. En dat gaat subtiel, totdat je ineens geconfronteerd wordt met een situatie zoals nuffannie bij haar ouders ziet...
En zie er dan nog maar eens uit te komen.

Lanza

Lanza

17-10-2019 om 14:17

Het is

aan jou wat je wil toelaten. Zo simpel is het dus wel.

Je leven zal niet gelijk leuk zijn (dat ligt aan meer factoren en daar is meer voor nodig), maar het kan wel als een gigantische opluchting voelen om minder om te gaan met energiezuigers/ mensen met een negatieve insteek, of om hen zelfs niet meer te zien.

Je vader is een racist, een narcist, hij schelt je uit, kleineert je moeder en isoleert haar. Wanneer is het voor jou genoeg? Mishandeling? Waar ligt jouw grens?

rode krullenbol

rode krullenbol

17-10-2019 om 14:54

Tsja ...

Ik weet niet; het volgende Franse lied lijkt op de situatie van toepassing, maar ...
vertolkt het niet te veel een/het slachtofferperspectief?

Valérie Lagrange – Conditionné (


https://youtu.be/YyMFuZMaAIk)

J'aime ce qu'on me dit d'aimer (Ik hou van wat mij is gezegd lief te hebben)
Je pense ce qu'on me dit de penser (Ik denk datgene wat mij is verteld om te denken)
Je vais où on me dit d'aller (Ik ga naar waar ik word gestuurd)
Je suis ce qu'on me dit d'être (Ik ben wat men mij voorschrijft te zijn)
J'écoute parler n'importe qui (Ik luister naar wie er dan ook praat)
Je travaille pour n'importe qui (Ik werk voor iedereen)
Je suis prêt à suivre n'importe qui (Ik ben er klaar voor om ongeacht wie te volgen)
Car on a fait de moi n'importe qui (Omdat ze van mij een willekeurig persoon hebben gemaakt)

Je suis conditionné, conditionné (Ik ben geconditioneerd, geconditioneerd)
On me dit que j’ai le choix, mais je ne l’ai pas (Mij is verteld dat ik mag kiezen, maar de keus is niet aan mij)
Je suis conditionné, conditionné (Ik ben geconditioneerd, geconditioneerd)
Et je m’en aperçois pas, je m’en aperçois pas (En ik merk het niet eens, ik merk het niet)

Je sais ce qu'on veut bien que je sache (Ik weet wat wij willen dat ik weet)
Je vois ce qu'on veut bien que je voie (Ik zie wat wij willen dat ik zie)
Et tout est fait pour qu'on me cache (En dat alles wordt gedaan om voor mij te verhullen ...)
Que ma vie c'est n'importe quoi (dat mijn leven er eigenlijk niet toe doet)
Depuis l'école on m'a appris (Sinds school heb ik geleerd)
À ne pas être ce que je suis (om niet te zijn wat ik ben)
Et même si j'ai l'air de vivre encore (En zelfs als ik het hart heb om weer te leven)
Ça fait longtemps que je suis mort (ben ik allang dood)

Je suis conditionné, conditionné (Ik ben geconditioneerd, geconditioneerd)
Bon qu’à fonctionner ou je suis rejeté (Goed om te werken en anders afgewezen)
Je suis conditionné, conditionné (Ik ben geconditioneerd, geconditioneerd)
Je perds mes journées une à une (Ik verlies één voor één mijn dagen)
Pourtant ma vie j’en ai qu’une (terwijl ik toch maar één leven heb)

Je ferai jamais les premiers pas pour faire changer (Ik zal nooit de eerste stappen zetten om dat alles te veranderen)
Eclater tout ça, bien que je sente que ça ne va pas (dat alles te laten exploderen, ofschoon ik vind dat het niet goed is)
La nuit quand je ne dors pas, je sens la peur au fond (Wanneer ik ’s nachts niet slaap, voel ik de angst)
De mon ventre, le doute vient me torturer, et j’ai du mal (diep in mijn buik. Twijfel komt me martelen en ik heb de grootste moeite ...)
A étouffer ce cri de vie dans l’oreiller (om deze roep om te leven te verstommen in het kussen)

Je suis conditionné, conditionné (Ik ben geconditioneerd, geconditioneerd)
Je suis manipulé de tous les côtés (Ik ben van alle kanten gemanipuleerd)
Je suis conditionné, conditionné (Ik ben geconditioneerd, geconditioneerd)
J’ai plus la force de lutter (Ik heb weliswaar de kracht om te vechten)
J’ai capitulé (maar ik heb gecapituleerd)
Conditionné, capitulé ... (Geconditioneerd, gecapituleerd ...)

Rode krullenbol

Floria

Floria

19-10-2019 om 15:59

Vandaag

Vandaag kwamen mijn schoonouders op verjaardagsbezoek voor mijn man. We hebben ze zo'n 4 en 8 weken geleden ook gezien en ik vind vooral schoonvader iedere keer slechter. Er komt bijna niets meer uit behalve af en toe een snauw richting schoonmoeder. Toen ze haar tweede koffie op had wilde ze weer weg, dus zo lang mogelijk eruit willen zijn, of in ander gezelschap, gaat ook niet (meer) op. Nu moet ik wel zeggen dat de.kinderen en ik sociaal al afgehaakt zijn als ze er zijn. Ik geef antwoord, maar meestal houdt ze alleen maar monologen en hoeft dat niet.

De toekomst lijkt me somber. Die man blijft echt geen jaren meer rijden. Het lijkt me nu al niet veilig meer. Bewegen is steeds lastiger en ook geestelijke aanwezigheid neemt af. Maar het is wel zo iemand die een paar maanden terug nog reuze boos was over de rijbewijsverlenging (75+). Vrijwillig stoppen met rijden zal wel niet gebeuren.

Maar ik ben maar schoondochter, dus ik observeer dit van een afstandje. Mijn schoonzus schakelt ze nog vaak ik, dus die mag het dan maar gaan regelen.

Lanza

Lanza

19-10-2019 om 17:38

Jij bent maar schoondochter

maar het zijn je man zijn ouders. Het is aan hem om iets te doen voor zijn ouders als hij dat nodig acht.

Floria

Floria

19-10-2019 om 18:09

Vindt hij blijkbaar niet nodig. Hoewel je, denk ik, best wat toekomstige problemen kunt voorkomen of verminderen door al 10 jaar geleden iets gedaan te hebben. Ik vrees een enorme shitload in 1 keer. Maar goed, is voor hun dochter dan.

Lanza

Lanza

19-10-2019 om 19:12

Voor hun dochter

en voor jouw man neem ik aan. Dat is hun zoon, of ben je dat voor het gemak even vergeten?

Floria

Floria

19-10-2019 om 19:36

Lezen?

Vindt hij blijkbaar niet nodig, stond er.

Kan ik wel tegen hem aan gaan zeuren dat Lanza zegt dat hij toch hun zoon is, maar ik denk niet dat het wat uithaalt.

rode krullenbol

rode krullenbol

19-10-2019 om 20:25

#127

Met het oog op mijn vroegere lerares Frans, aan wie ik veel heb te danken, laat ik nog even weten dat in #127 een storende fout is geslopen.

“Et même si j'ai l'air de vivre encore” staat er vertaald met: “En zelfs als ik het hart heb om weer te leven”, maar dat moet zijn: “En zelfs als ik weer lijk te leven”.

Wederom – zoals altijd – met oprechte excuses voor het eventuele ongemak,

Rode krullenbol

Samen

Ik ben heel blij met de inzet van de vriendin van mijn broer. De vriendin en ik hebben een goede band. Ze woont dichtbij en gaat zodoende een paar keer per week even bij mijn moeder langs. Dat doet ze uit liefde voor haar. Ik ben blij dat ze er geen moeite mee heeft dat ze vaker dan mijn broer, iets voor zijn moeder doet.
Ik ga één keer per week, maar ik blijf dan wat langer. Ik doe ook de dingen die vriendin niet graag doet, zoals gehoorapparaat schoonmaken en gebit reinigen. Maar zij gaat met haar naar de kapper etc. We hebben een goede afstemming qua zorgverlening. Broer gaat met moeder wandelende, doet administratie etc.

Als Floria ook een goed contact heeft met de zus van haar man, is een samenwerking een stuk prettiger dan het op bord van de kinderen leggen.

Het jouw ouders en het mijn ouders is niet aan te bevelen; alleen als het contact echt heel slecht is.

Interpretatie (ot)

@RK, ik had er ‘En zelfs als ik weer wil leven. ‘ vertaling aan gegeven.
Vind ik fijner dan ‘lijk te leven’...

Floria

Floria

19-10-2019 om 21:44

Flanagan

Als kind is het fijn, dat snap ik. Ik heb alleen niks met de schoonouders. Ook niet veel gemeen met schoonzus eigenlijk. Wij wonen ook veel verder weg.
Maar dat is wel waar ik tegenop zie, dat er in de toekomst iemand gaat verwachten dat ik twee uur in het OV ga zitten om iets te doen voor/met/bij mensen waar ik geen positieve gevoelens bij heb. Mijn man is er wat sneller met de auto, maar die zullen ze niet vragen voor verzorgingstaken. Hoop ik voor hem.

Floria,

Twee uur rijden met ov terwijl je man met de auto sneller is, is m.i. een goede reden om de taak naar hem toe te schuiven. Niet omdat het zijn ouders zijn maar omdat het voor jou niet doenlijk is.

Ik bedoelde niet dat zorgen alleen door vrouwen gedaan kan worden. Ik bedoelde dat met meer handen het werk lichter werd.
Daarnaast kan ook veel taken door zorginstanties overgenomen worden. Dan zit er voor de ouders een kostplaatje aan, maar dan hoeven ze niet zo op de kinderen te leunen.

Ik ben blij dan ik er niet alleen voor sta. Als het contact met je schoonzus hechter was en je dichtbij zou wonen, zou dat wrs ook anders gaan liggen; jullie of je man in het weekend of op een avond een paar uur zodat schoonzus minder tijd kwijt is. Maar zo liggen de verhoudingen dus niet.

Ik moet wel opmerken dat er hier nog een kind is, maar die hoeft van mij de handen niet uit de mouwen te steken want die grijpstuivers hebben meer verkeerd dan goeds gedaan.

Oftewel, meer handen draagt bij aan een minder tijdrovend gebeuren. Maar wel handen die daarvoor tijd hebben.

Toekomst

Hier stond vader te schoffelen, week later ligt hij in ziekenhuis opgevolgd door verpleeghuis. Ik heb, toen ouders nog zelfstandig woonden, nooit iets voor hen hoeven doen. Wel was er thuiszorg en een menuservice.
Moeder verhuisde half jaar later ook naar zorgcentrum. Zo hard kan een balletje rollen.
Wacht eerst die toekomst maar af, die kan zo omslaan als een blad.

PS Ik doe helemaal niets voor mijn schoonouders omdat ik daar helemaal geen positieve gevoelens bij heb. Nu is dat in de familie bekend en doen ze geen beroep op mij. Laat je niet iets opleggen als het voor jou onhaalbaar is.

Floria

Floria

20-10-2019 om 08:00

Ik denk

Dat ze het wel weten. Maar toch, er zijn geen kennissen, er is niemand meer die daar thuis komt. Beetje sociale isolatie. Alleen hun dochter, denk ik? Daar doen ze dingen voor die wij zelf doen en zij doet dingen terug.
Ze willen ook wel dingen voor ons doen, maar dat slaan we af. Acties en vaak ook spullen. Schoonvader biedt gereedschap en apparaten aan aan man, schoonmoeder huishoudelijke artikelen aan mij.
Dus ik concludeer dat als ze tzt de badkamer niet meer kunnen schoonmaken ( nouja, als zij dat niet meer kan), ze niet bij hun zoon aankloppen

rode krullenbol

rode krullenbol

20-10-2019 om 21:52

Onheuse groepsdruk en eigentijdse minstrelen

Protestliederen; ze kúnnen je nogal bij de lurven grijpen. Het meest effectief daarin zijn uiteraard die waarvan het ritme of de muziek in het algemeen de tekst nog eens extra lijkt aan te scherpen. Het overduidelijk honend bedoelde ‘Conditionné’ (


https://youtu.be/YyMFuZMaAIk) krijgt er misschien zelfs een vrij vinnig karakter van. Als was zij een door de wol geverfde Rastafari stelt Valérie Lagrange een uiterst pijnlijke kwestie aan de orde: te komen leven als een zombie, doordat je zwicht voor onheuse groepsdruk.

Vanouds is dit soort thema’s zeer gewild binnen de zogeheten ‘protestgeneratie’ waarvan zij deel uitmaakt. Een poëtische verwerking van de Naziterreur in de Tweede Wereldoorlog met een nadrukkelijke boodschap voor het hier en nu, alsmede de toekomst; de Amerikaanse singer/songwriter Joan Baez had er eveneens een glansrijke carrière mee.

De door haar van de straat geplukte (destijds dakloze) Bob Dylan wist met zijn liederen zelfs dermate invloedrijke personen te enthousiasmeren dat hem in 2016 de Nobelprijs voor Literatuur werd toegekend. Dat was overigens vanwege zijn “nieuwe poëtische uitdrukkingen binnen de Amerikaanse liedjestraditie”. Geen idee of het comité naast zijn bijdrage aan de taal de inhoud van al zijn liedteksten in gelijke mate wist te waarderen. Goede kans dat sommige ervan gemengde gevoelens hebben opgeroepen.

Zo vind ik ‘Like a Rolling Stone’ een staaltje uitgegleden (vulgair) marxisme. – Om het eens even zo cru mogelijk te stellen. – Een vrouw op bijna boosaardige toon de morbide vraag stellen hoe het voelt om dakloos te zijn? Geef dat eigenaardige portie vrouwenhaat maar aan Fikkie; denk ik dan. En plaats hier – lekker puh! – geen link naar dit nummer. Had hij maar op een passender manier moeten pleiten voor democratisering van het onderwijs en de samenleving; d.w.z. het toegankelijk maken ervan voor iedereen.

Staat het bij voorbaat vast, dat een protestlied nooit het gehele publiek kan overtuigen? Ik vermoed van wel. Daar waar het de één begeestert en de ander juist vervult met afschuw, werkt het bovendien eerder als een splijtzwam dan als lijm. Zonder hier nu een algemeen waardeoordeel aan vast te knopen. “The devil is in the detail(s)”, nietwaar? Laten we dát vooral blijven beseffen, voordat we al generaliserend zaken verkeerd gaan voorstellen.

Onheuse groepsdruk en verkeerde voorstellingen van zaken vormen allicht een vaste combinatie of – om het dichterlijk(er) te formuleren – het beste huwelijk waar ook ter wereld. Luister maar eens naar het protestlied ‘Hurricane’ (


https://youtu.be/b_SUNDJT9DY), dat weliswaar als hit een groot succes was maar het (zo diep in de Amerikaanse samenleving gewortelde) racisme niet heeft weten weg te wieden. Tot op de dag van vandaag tiert het er welig.

Enfin; de verhalen die we onszelf en de ander vertellen willen nog wel eens een ‘politieke’ lading hebben. En dan kan het hard op hard gaan.

Rode krullenbol

Dion

Dion

21-10-2019 om 09:36

Rode Krullenbol

je verhalen worden weer erg lang en onbegrijpelijk, je had toch je eigen blog draadje gekregen?

Invoelbaar

Het is jammergenoeg juist een heel invoelbare bijdrage. Bedankt Rode Krullenbol voor deze bijdrage omdat het helpt bij het relativeren.

Nuffannie

Nuffannie

29-10-2019 om 23:05

update

Ik heb mijn ouders een paar weken niet gesproken. Mijn man was jarig en daar zijn ze niet geweest, tussendoor heeft hij nog wel met mijn vader geappt. Afgelopen weekend heb ik een poging gedaan ze te bellen en toen namen ze niet op (een van de kinderen is binnenkort jarig en ik wilde informeren of ze wél op zijn verjaardag zouden komen). Alsof mijn vader een neus heeft voor wie er de telefoon opneemt had hij mijn man aan de lijn en deed net of er niets aan de hand was. Behalve zijn fysieke ongemakken dan... maar verder alles koek en ei (not). Ik had hem ook nog héél even (maar moest weg dus kon eigenlijk niet bellen.

Maar nu. Mijn zoon had een appje van opa wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben. Ik belde ze, en kreeg mijn moeder aan de lijn (niet gebruikelijk, mijn vader 'beheert' de telefoon). Ik hoorde meteen al aan haar stem dat het niet gezellig was aan de andere kant van de lijn, maar ik kon niet vrijuit praten; mijn vader luistert mee en geeft commentaar op de achtergrond. Mijn vader was op de achtergrond hemel en aarde aan het bewegen om weliswaar wel op de verjaardag van zijn kleinkind te komen, maar beslist niet op een tijdstip dat er andere visite komt. Dat is al langer een beetje zo, maar nu wil hij dat echt niet hebben. Hij wilde de dag ervoor komen, maar dat komt ons echt niet uit. De avond ervóór dan (gelukkig vond mijn moeder dat ook een belachelijk voorstel). De ochtend van de verjaardag dan. Ik voorzie dat hij weg wil zodra er andere visite komt - en die komt ook op tijd, de schoonfamilie is altijd vroeg - dus dat wordt een heel kort ongezellig en teleurstellend bezoekje. Zucht.... ik heb er zo'n stress van. Voel me alweer helemaal ongelukkig worden

Kaaskopje

Kaaskopje

30-10-2019 om 01:51

Het gedoe

Ik denk dat wij niet helemaal kunnen invoelen hoeveel stress het gedoe met je vader en moeder voor jouw oplevert, maar als ik het als buitenstaander lees, denk ik ook dat je het misschien gewoon heel oppervlakkig moet bekijken. De winst is dat... ze op de verjaardag van je zoon komen. En eerlijk is eerlijk, kinderen hebben vooral belangstelling voor het cadeau wat opa en oma en andere visite meebrengt, of ze kort of lang komen... boeie! (even erg zwart/wit gesteld). Ze zijn er, het cadeau is er, ze eten taart mee, kortom.. de verjaardag begint al goed! Ik hoop dat je een beetje los kunt komen van dat het altijd een teleurstelling is. Ik heb geleerd om elke dag opnieuw te beginnen en dan maar zien waar het strandt.

Floria

Floria

30-10-2019 om 07:40

Nuffannie

Ongezellig wordt het volgens mij sowieso, dus kan het maar beter kort zijn, toch?

En wie weet, misschien is de andere kant van de familie wel blij dat ze dan al weg zijn. (Ik vermoed dat mijn kant nooit zo'n zin heeft om hier met mijn schoonouders tegelijk te zijn.)

Hoopje aannames

Ik lees een hoopje aannames; je vader wilde niet op verjaardag van je man komen, maar hij heeft hem wel gefeliciteerd.
Ik merk hoe tegenwoordig mensen steeds sneller naar hun mobiel grijpen om iemand te appen ipv kaartje sturen of bezoek blokken. Het wordt bijna een gemeentegoed van benadering van verjaardagen; niet meer komen. maar appen. Als je het aankaart, wordt er vreemd tegen aankeken; wat doe je moeilijk, dat is van deze tijd. Gr...
Ik bedoel hiermee te zeggen dat je vader wel de moeite heeft genomen om hem te feliciteren en jij het daar bij kan laten.
Wie weet had hij wel buikklachten ( er heerst griep), en was dat de reden waarom ze niet kwamen.

De vader neemt de actie om aan je zoon te vragen wat de jarige wilt hebben. Je vader wilt graag op visite. Maar zijn verzoek een dag eerder, houdt je af. Is dat vriendelijk van jou? Je ouders willen langs komen . Zelfs de avond ervoor was teveel gevraagd! Ergens gooi jij zou weer de deur dicht.
Ik weet niet hoe aanwezig de familie van je man is, maar als opa’s en oma’s op visite komen, vinden ze het fijn om niet voor spek en bonen erbij te zitten. Dan willen ze wat meer aandacht. (Vaak vinden ze dat ze dat verdienen.)

Je klaagt over je vader maar je legt de lat zelf ook hoog door er bij voorbaat negatief in te staan. Kijk maar hoe je je verhaal neerzet; aannamesrijk.
Even relativeren of je terecht kan mopperen.

Kaaskopje

Kaaskopje

30-10-2019 om 08:49

Flanagan

Het wordt bijna een gemeentegoed van benadering van verjaardagen; niet meer komen. maar appen. ===

Als verjaarsvisite uitblijft omdat ze voortaan alleen appen dan is jouw referentiekader wat dit betreft niet bepaald wat ik om me heen zie. Appen vervangt wel post, geen kaarten meer, maar visite is iets anders. Dan maken die mensen zich er wel héél goedkoop vanaf. Ik zou het een teken aan de wand vinden. Niet meer uitnodigen, niet meer op rekenen.

Kaaskopje

Kaaskopje

30-10-2019 om 08:53

Geen kaarten meer o.t.

Ik dacht hier nog even over door. Geen kaarten meer is wel jammer. Ik vond het als kind geweldig om kaarten te krijgen en later vond ik vakantiekaarten ook altijd erg leuk. Die kregen langdurig een plekje in de huiskamer. Maar de tijd en ontwikkelingen schrijden voort, ook de inzichten en als je het zo bekijkt is het eigenlijk wel prima dat al dat papier niet meer door Nederland en de wereld over en weer wordt verstuurd. Scheelt toch weer.

Nuffannie

Nuffannie

30-10-2019 om 10:13

Flanagan

Wat jij zegt, daar wil ik wel even op reageren. Er zijn inderdaad aannames... ontstaan uit ervaring.

Wat betreft de verjaardag van mijn man: het is voor het eerst dat ze een verjaardag geheel hebben overgeslagen. Het is inderdaad niet echt gezellig als ze er wel zijn..... maar toch.

Wat betreft de verjaardag van mijn zoon:
"Je vader wilt graag op visite. Maar zijn verzoek een dag eerder, houdt je af. Is dat vriendelijk van jou?" Ik kan je verzekeren, mijn vader wil níet graag op visite. Hij offert zich op en laat dat blijken - of misschien heeft mijn moeder er wel op aangedrongen dat ze wilde gaan (dat laatste is een aanname).
De reden dat hij niet op de dag zelf wil komen is dat hij de andere visite niet wil zien/ gezien wil worden. Het is niet dat ze niet kunnen op de verjaardag van mijn zoon, want ze hebben niks, maar dan ook niks te doen buiten de deur. De dag ervoor hebben wij vanalles te doen. De kinderen al hun (sport)clubactiviteiten overdag, moeten we boodschappen doen voor de verjaardag en opruimen in huis. Ik ga niet de sportclub afzeggen speciaal voor mijn vader.

Waarom wil hij geen andere mensen ontmoeten? Misschien omdat hij de schijn niet kan ophouden dat alles dik in orde is. Vroeger schaamde hij zich voor mijn moeder, want ze was van zichzelf een gezellige flapuit. Mijn moeder moet van mijn vader in de loop van de jaren steeds meer haar mond houden van hem. Hij isoleert haar, hij doet er alles aan dat zij geen andere mensen ontmoet. Mijn vader bepaalt bij wie ze op bezoek komen, dat zijn alleen nog zíjn ene vriend en diens vrouw en zíjn zus (die mijn moeder vroeger nooit mocht). Vroegere vriendinnen ziet ze niet meer, haar zussen ziet ze al tijden niet meer, haar broers inmiddels ook niet meer. Ik kan er inmiddels niets anders meer van maken dan dat dat mijn vaders werk is. Mijn man valt het overigens ook echt wel op, zelfs de kinderen zien het.

"Ik weet niet hoe aanwezig de familie van je man is, maar als opa’s en oma’s op visite komen, vinden ze het fijn om niet voor spek en bonen erbij te zitten. Dan willen ze wat meer aandacht. (Vaak vinden ze dat ze dat verdienen.)" Dat is dan weer een aanname van jou. De schoonfamilie is juist heel rustig en niet groot. Ik zou het juist leuk vinden als de boel een beetje mengt. Als je alle visite altijd apart ontvangt ontmoeten ze elkaar helemaal niet en heb je geen verbinding. Ik vind het wel fijn om de familie / andere vrienden van mensen waar ik op de verjaardag ga ook eens te zien, daar leer je iemand toch beter van kennen en als iemand bij wijze van spreken een andere keer over zijn broer praat o.i.d. heb je er een gezicht bij. Ieder zijn voorkeur natuurlijk, maar het is mijn huis, ons feestje.

Dat mijn vader vindt dat hij aandacht verdíent, dat klopt dan weer helemaal. Ik zou het helemaal niet erg vinden als mijn ouders 's ochtends komen, of een uurtje of wat eerder of wat dan ook, dat je even die onverdeelde aandacht hebt voor elkaar. Maar ik heb zomaar het idee dat het daar mijn vader niet om te doen is. Hij wil zelf wel aandacht, maar aandacht géven, dat doet hij al jaren niet meer.

Nuffannie

Geloof me, ik weet drommels goed hoe de energie uit je wegglipt wanneer je in een naar contact zit met een (schoon)- ouder. Dan is een gezonde beeldvorming niet eenvoudig. Dan heb ik ook het gevoel waarom iets niet gewoon kan of was het maar zoals vroeger. Ik doe ook aannames omdat het schort aan volledige informatie. Ik vul dan ook in. En soms zit ik juist en soms zit ik ernaast. Maar het levert mij wel stress op. Zulke zinloze en pijnlijke stress.

Mijn reactie was iets met een kwinkslag, vandaar het app-gedrag en het bezoekje blokken en het vreemd aankijken. Ik had een ‘grr’ erachter gezet. Puur om er niet zo zwaar aan te trekken. Gezien de reacties op het appen, werkte de kwinkslag averechts. Ik had beter een smiley kunnen plaatsen.

Maar de boodschap blijft; boos worden en je opvreten is jezelf tekort doen.

En mensen op visite uitnodigen zodat men er een gezicht bij heeft. Dat is wat jij wil. Je vader beziet het mogelijk anders. Het is goed mogelijk dat het hem niets kan schelen, als hij maar het gevoel ervaart dat zijn dochter hem respecteert en op handen draagt. ( herkenning) .

De regel ‘ ik weet niet hoe de familie van je man is’ was niet zo zeer kritiek op zijn familie maar eerder een vraag waarom je vader niet wilt komen. Zelf heb ik zeer aanwezige schoonouders, mijn ouders zaten een beetje op de tweede rij. Ik ben hen later ook apart gaan uitnodigen. Misschien dat je nu mijn reactie anders gaat lezen.

Weet je, je wilt alles goed organiseren. Een soort control-freak misschien omdat het je stoort hoe je vader zich gedraagt? Je kan ze gewoon niet vormen naar je wensen. Probeer het los te laten. Komen ze niet op verjaardag van je man? Dan niet.
Je kan niet als een magneet alles aantrekken. Je probleem is de houding van je vader naar je moeder. Als je je nu ook druk gaat maken om hoe je vader naar anderen is, hoe wil je dat eerste probleem nog kunnen oppakken? Het wordt zo onoverzichtelijk.

Laat je man je een beetje helpen door ipv opmerken dat het ook hem opvalt, juist aangeven dat het hem niet zo stoor zodat je het ook makkelijker wat los kan laten.

Nuffannie

Nuffannie

30-10-2019 om 15:19

Flanagan

"Maar de boodschap blijft; boos worden en je opvreten is jezelf tekort doen." dankjewel . Dat is ook zo. Als er meer mensen in de intieme cirkel hadden gezeten
was het ook wel makkelijker geweest denk ik (of hoe heet dat ook alweer? Je hebt toch zo'n theorie met cirkels, je partner en kinderen zitten in de binnenste cirkel, vage bekenden in de buitenste? In elk geval, die binnenste of een-na-binnenste cirkel is heel klein)

Ik heb het gevoel dat ik/ons gezin hier behoorlijk alleen in staat. Ik enig kind, man heeft wel brussen maar die familie is ook niet zo hecht. Geen ruzie of moeilijkheden verder, maar ze wonen niet in de buurt en de klik is er niet zo. Ook zijn familie heeft niet gestudeerd en dat maakt toch wel uit hoe je tegen de wereld aankijkt. Wat dat betreft zouden zij juist meer in de comfort zone van mijn ouders kunnen zitten. Wat mij ontzettend veel verdriet doet is dat mijn vader dus elk contact met andere mensen afwijst. We hebben het ook wel eens gehad dat er wel andere visite was tegelijkertijd; iedereen zat in de kamer en mijn ouders met zijn tweetjes in de keuken. Vader knorrig en moeder die een soort van niet bij de visite mocht zitten.

"Laat je man je een beetje helpen door ipv opmerken dat het ook hem opvalt, juist aangeven dat het hem niet zo stoort zodat je het ook makkelijker wat los kan laten." Hmmm. Dat zou voor mij aanvoelen alsof hij het probleem bagatelliseert. Het raakt mij heel erg, het dringt nu pas echt tot mij door wat voor persoon mijn vader eigenlijk is. Als mijn man zou zeggen dat het allemaal wel niet zo erg is...dan zou ik mij ernstig niet serieus genomen voelen door mijn partner. Het opvallende is dat mijn man eigenlijk een hele makkelijke is met andere mensen, maar mijn ouders echt niet zo goed trekt. Hun negatieve energie doet ook wel degelijk wat met hem.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.