Zorgen voor ouders
Hallo,
Sinds een aantal jaar kan mijn moeder niet meer voor zichzelf zorgen. Ze heeft met hulp nog een tijd zelfstandig gewoond, maar inmiddels woont ze in een project voor begeleid wonen. (ze is nu midden 60). De dagelijkse zorg is dus geregeld en ze gaat nog een dag in de week naar een andere locatie om wat activiteiten te doen. Samen met mijn zus organiseer ik de verdere zorg om haar heen. We zijn er allebei minstens 1 keer per week, verzorgen haar kleding,haren,geld, huisdier, uitjes en dergelijke. Daarnaast zijn er nog de nodige moeizame (want hele slechte spraak)telefoontjes tussendoor over van alles en nog wat.
Nu voel ik me voortdurend in een soort spagaat. Ergens is er steeds het gevoel van 'te weinig doen'. De situatie is niet zo vrolijk en kost me best veel energie. Maar dan denk ik; dat is voor haar zelf ook zo, ze zou best nog wat meer afleiding kunnen gebruiken. Waarom zorg ik daar dan niet voor? En tegelijkertijd is het nu soms al een hele toer om alle bordjes in de lucht te houden; een baan, een gezin met jonge kinderen en alles wat daarbij komt kijken, en daarnaast dus de zorg voor mijn moeder.
Ik kom er niet echt uit. Ik ben benieuwd of er mensen zijn die dit herkennen? Wat heeft jou geholpen om je er zelf goed bij te kunnen voelen?
Je doet helemaal niet weinig!
Duizenden ouderen zouden hun handen dichtknijpen met zulke toegewijde dochters! Je doet harstikke veel, je doet het met liefde.
'Nu voel ik me voortdurend in een soort spagaat. Ergens is er steeds het gevoel van \'te weinig doen\'. De situatie is niet zo vrolijk en kost me best veel energie. Maar dan denk ik; dat is voor haar zelf ook zo, ze zou best nog wat meer afleiding kunnen gebruiken. Waarom zorg ik daar dan niet voor?'
Nou - omdat het je emotioneel al veel energie kost zo. Velen zouden dat niet opbrengen. Het is vooral moeilijk - denk ik- omdat de situatie eerder minder goed dan beter wordt, dit geheel tegenovergesteld aan het verzorgen en begeleiden van opgroeiende kinderen. Je doet enorm je best, bewaak je grenzen!
De beroemde sandwich
Abel, hier gaat het allemaal in sneltreinvaart omdat mijn moeder een degeneratieve aandoening heeft. Ik ben sinds maart aan het regelen en word telkens ingehaald door de feiten. Als straks mijn moeder er niet meer is staat mijn vader al te trappelen om van de zorg van mijn broer en mij te genieten.
Afgelopen weekend ben ik door omstandigheden een keer niet naar mijn ouders geweest. Daarnaast ga ik altijd ook nog een keer door de week.
En het was een opluchting! Enorm! Die zorg is echt zo'n druk op mijn schouders. Misschien ook omdat mijn moeder nog maar kort te leven heeft, dat ik dus ook nog aan rouwen ben ondertussen. Maar ik heb mijn lesje wel weer geleerd. Ik moet mijn krachten bewaken. Voor de zomer kon ik niet meer slapen, toen bleek dat ik nul tijd voor mezelf had. Daar heb ik wat aan gedaan maar nog steeds ben ik eigenlijk aan het interen, zo voelt het althans als ik merk hoe wel ik vaar bij een weekend zonder ouders.
Kortom. Antwoord op je vraag. Je somt op:
1.baan
2.Gezin met jonge kinderen
3.Alles wat daar nog bij komt kijken.
Wat mij heeft geholpen is om hier nog twee items aan toe te voegen:
0a. mezelf
0b. Mijn relatie.
Als je ziet dat dit dus al vijf punten oplevert, daar komt de zorg voor je moeder nog bij, dan lijkt de rekensom me duidelijk. Je doet wat je kunt, en dat is genoeg. Anders gaat een van die andere dingen eronder lijden.
Eens met rode beuk
Je doet zoveel meer dan veel kinderen doen,je doet je best,meer kan iemand niet van jou verlangen.Je moeder heeft er niks aan als je instort en af moet haken.
Fijn
om jullie reacties te lezen, dankjewel! Het is soms gewoon een eenzaam gevoel. Ik moet zo m'n eigen koers bepalen en steeds beslissen wat ik wel of niet kan of wil doen. Het is inderdaad precies het tegenovergestelde van voor opgroeiende kinderen zorgen; er zit geen enkele vooruitgang in, het wordt alleen maar slechter. En er is geen enkel zicht op het tempo waarin het slechter wordt. Wat er bijvoorbeeld wel eens door me heen schiet; op dit moment is ze behoorlijk ernstig beperkt, maar haar gezondheid is redelijk stabiel. Toch kan dat zo veranderen en is de dood altijd in de buurt. Als ik wist dat een kort proces zou zijn, dan zou ik nu wellicht meer van mijn tijd en energie willen geven, omdat het straks niet meer kan. Zoals dat bij Rodebeuk het geval is. Maar dat is dus heel onduidelijk, het kan morgen afgelopen zijn, maar ook best nog wel een paar jaar duren. En als ik dit nog jaren vol moet houden, Moet ik wel doseren, anders word ik gek. Misschien is dat ook wel onderdeel van de spagaat. Wanneer is het goed? (en wanneer ben je een goede dochter? gek genoeg voel ik me daar wel eens op beoordeeld, maar dat zit misschien alleen in mijn hoofd)
De opluchting die beschreven werd herken ik helemaal. Als ik een keer bij hoge uitzondering niet ga, voel ik me echt anders, vrij. Net of ik dan pas voel wat het betekent om altijd Wel aan de beurt te zijn. Het is er altijd, en dat woordje 'altijd' maakt het soms zo zwaar. Het is er nooit eens niet. Ik vind het maar lastig.
Moeilijk
Ik vind dat je behoorlijk wat voor je moeder doet! Zeker als ik dat vergelijk met verschillende mensen die ik beroepsmatig tegenkom.
Het is verschrikkelijk moeilijk zo'n situatie! Het kan zeker helpen om rodebeuks verdeling te gebruiken om aan te geven dat je gewoon meer in je leven hebt dan je moeder en daar dus naar moet handelen.
Het timing verhaal is heel herkenbaar voor mij. Mijn moeder heeft geheugenproblemen waarvan we niet weten of ze zou gaan blijven of erger worden. Ze is verder goed gezond. Ik woon in het buitenland en ga dit jaar weer Europa uit. Aan de ene kant wil ik zo graag nu genieten van het samen zijn met mijn moeder terwijl ze nog goed bij is, stel je voor dat dat later niet meer zo is, maar aan de andere kant wil ik mijn leven niet stoppen terwijl ze over tien jaar misschien nog wel net zo goed is.
Ik denk dat de enige manier om het goed te doen is te bedenken dat je meer bent dan alleen de dochter van en dat je ook de andere facetten van je leven moet leven en niet kan laten ondersneeuwen maar het is heel moeilijk.
Even Manuela vandaag
Goede dochter
Je doet het goed, dat als eerste.
Als het je teveel wordt zou je kunnen kijken of je hulp kunt krijgen: soms zijn er vrijwilligerscentrales die mantelzorgers helpen.
Mijn moeder heeft geheugenproblemen en gaat 3 x per week naar een centrum waar ze allerlei activiteiten doen. Ze vindt dat erg leuk. Misschien is er zoiets ook voor jouw moeder? Ze bestaan ook voor mensen die geestelijk nog goed zijn. (wat heeft je moeder, iets lichamelijks of geestelijk?)
Goed
Ik denk dat je het al heel goed doet zo, het enige wat nog in me opkomt is dat je misschien een soort rouleersysteem kunt organiseren van wat oude vrienden of kennissen van je moeder. Dat ze ook met regelmaat (roulerend) op visite komen. Je moeder heeft zo wat extra afleiding en jij wat lucht.
Afspraken maken?
Wij raden 'mantelzorgers' die het teveel wordt altijd aan om met diegene die de zorg ontvangt vaste afspraken te maken. Ook over b.v. telefonisch contact. En houd jezelf daar dan ook aan. Die en dag ga je naar haar toe. En die en die dagen bel je. Probeer dat inderdaad zoveel mogelijk te rouleren met anderen die de zorg delen. En de rest van de dagen bel je niet en ga je ook niet. En ook andersom moet je moeder zich daaraan houden (of er moet iets extreems aan de hand zijn natuurlijk). Mocht je moeder dat niet kunnen onthouden, schrijf het met tijd erbij op een kalender!
Het kan ook erg 'lekker' zijn als je gewoon weet dat vandaag qua mantelzorg je vrije dag is! En dan kan je je er ook meer bij neerleggen!
groeten albana
Vrijwilligers
De vrijwilligerscentrale is al ingeschakeld, maar daar zijn meer aanvragen dan vrijwilligers, dus dat loopt nog niet zo hard.
Mijn moeder gaat nu 1 dag per week naar zo'n activiteitencentrum. Dat was vroeger meer, maar dat is langzaam afgebouwd omdat het te zwaar werd. Nu is ze vooral thuis, waar wel gezamelijk gegeten en kofie gedronken wordt, dus die afleiding heeft ze wel.
Mijn moeder heeft een CVA gehad en de beschadigingen zijn zowel lichamelijk als geestelijk. (onder andere slechte spraak, korte termijngeheugen, motoriek,(kan hele kleine stukjes lopen met hulp, kan niet meer schrijven) initiatief, uithoudingsvermogen, 'incasseringsvermogen' enz)
Bromvlieg, wat jij zei:'je doet het met liefde' dat klopt helemaal. Als ik bij haar ben, is het ook prima. Het is meestal niet vervelend om bij haar te zijn, en haar een keer laten lachen en goed verzorgd achter laten, geeft ook een goed gevoel. Ik heb me een tijdje geschaamd voor alle minder opgewekte gedachten en gevoelens die de situatie ook bij me oproept. Daar probeer ik nu wat meer ruimte aan te geven.
Bellen
Albana, dat is wel een goed tip om ook vaste belafspraken te maken. De bezoekdagen hebben we wel vastgelegd, en ik moet zeggen dat dat heel goed bevalt. Ik hoef me niet af te vragen of ze misschien te lang alleen zit, want ik weet wanneer mijn zus weer gaat. En dat als die een keer echt niet kan, dat ze dan altijd mij zal bellen.
Maar die telefoontjes...We hebben het bellen gemakkelijk gemaakt, met een telefoon met grote toetsen, voorkeurstoetsen en een lijstje ernaast. Maar dat heeft ook z'n nadelen; het is wel heel makkelijk geworden om mij te bellen, en de helft van de tijd gaat het over zaken die gewoon bij het verzorgend personeel thuishoren. Daar heeft ze ook zo'n handige en goed bereikbare alarmknop voor omhangen, met de duidelijke instructie om die vooral ook te gebruiken. Maar op de een of andere manier krijgt ze dat niet aangeleerd. En omdat praten zo moeizaam gaat, neem ik de vraag maar in ontvangst en bel vervolgens zelf met de verzorging om de vraag door te geven. Misschien is het toch goed om daar nog eens in te investeren en dat nog maar een keer op papier te zetten. Het lastige is dat ze oude vaardigheden (bellen) nog prima beheerst, maar geen goede inschattingen meer kan maken van de situatie.
Abel
"Ik heb me een tijdje geschaamd voor alle minder opgewekte gedachten en gevoelens die de situatie ook bij me oproept".
Maak je daarover niet druk. Dat heb je gewoon nodig.
Man en ik hebben jarenlang heel veel gezorgd voor mijn schoonvader en dat was heel zwaar in combi met 2 banen en een baby. Ik had heel regelmatig gedachten die ik niet graag zou opschrijven
Nu is hij al jaren dood en we missen hem vreselijk en ik weet dat we met liefde voor hem gezorgd hebben zo goed als we konden en die gedachten zijn terugkijkend totaal niet meer belangrijk. Net zo goed als zijn tijdelijke onredelijkheden dat niet meer zijn.
Het belangrijkste is hier al wel gezegd: denk ook om jezelf en weer realistisch in wat je kunt bieden. Natuurlijk zou je gevoelsmatig nog veeeeeel meer willen bieden, maar dat is geen redelijke optie.
Sterkte!
Maar.....
Als jij het voor haar blijft doen (moeder belt en jij belt verzorging) gaat ze die link écht,écht nooit leggen hoor!
Misschien moet je het (na uitleg) proberen met een omweg? Ja,mam,maar ik kan daar (vanaf hier en nu) gewoon niks aan doen...je moet zélluf op die alarmbel drukken! Zie je 'm dáár aan de muur??? Dat groene ding (of rode of grijze) of zit ie aan je nek (met kettinkje).
En anders moet het wachten tot vanavond..want dan kom ik toch.En dan druk ik even voor je op de bel.
Is w.s. even lastig voor jezelf. Maar zolang jij het regelt is het prima zo. En gaat ze écht niet door krijgen hoe het werkt. En dus moet je maar even op je tanden bijten.
Als je het écht,écht niet volhoud kan je ook de verz. bellen en zeggen..dat je het eigenlijk niet wíl (dat opbellen) maar zus en zo..en dat ze vooral niet moeten zeggen dát jij gebeld hebt. Ze kunnen dan even gaan kijken en gewoon een smoesje ophangen dat ze toevallig langs kwamen ofzo.Ben jij gerust.
En zo probeer je vol te houden tot het kwartje valt.
Zou dat lukken denk je?
Misschien is het ook handig dit te overleggen met de verzorging,die kunnen je moeder óók meerdere keren per dag op die bel attent maken.
En weten dan ook wat jij graag wil en dan helpen ze je er heus wel mee.
Ze kunnen je b.v.al helpen door elke keer (bewust) te vragen: "Hebt u gebéld mevrouw?" (met de nadruk op gebeld). Dat zijn van die kleine dingetjes die soms erg kunnen helpen.
succes albana
Schuldgevoel
Abel, kan het niet zijn dat je ergens met een soort van schuldgevoel zit?
Dat is eigenlijk zoals ik het ervaar bij mijn moeder. Dat spagaat-gevoel waar je het over hebt dat je ergens in je achterhoofd vindt dat je meer zou moeten doen. Ook al doe ik heel veel dingen voor haar, zie en bel haar verschillende keren per week, toch ergens knaagt de machteloosheid dat je de situatie voor haar niet beter kan maken. Dan komt dus dat stukje schuldgevoel, waar je jezelf feitelijk mee opzadelt. Dat op zich kost al vreet energie en dan heb je daarnaast nog je werk en je gezin waarvoor je er ook volledig wilt zijn.
Houd voor ogen dat je echt niet te weinig doet. Al zou je je moeder ieder weekend overal mee naartoe nemen dan zou je je misschien op een gegeven moment gaan afvragen of je dat ook niet op woensdag zou moeten doen etc en dan is het einde zoek. Ik overdrijf natuurlijk maar ik wil maar zeggen dat het je ook kan opbreken. Daar heeft niemand wat aan.
