Zus wil geen contact meer met onze ouders
De titel zegt het al. Mijn zus wil het contact met mijn ouders verbreken of zo minimaal mogelijk houden. Ik vind dit heel moeilijk. Heb een goede band met mijn ouders en vind het vooral voor mijn moeder zo moeilijk. Zus heeft een kindje van 2 jaar die dus zijn grootouders niet mag leren kennen en andersom. Mijn vader neemt er meer afstand van maar mijn moeder vindt het erg moeilijk.
Eigenlijk zit ik er tussenin. Heb een redelijke band met mijn zus maar maak me ook soms zorgen over haar. Ze is alleen met haar dochter en heeft weinig contacten. Ik ben nu het enige familielid waar ze nog contact mee heeft. Ik wil dat zeker zo houden maar ik heb veel moeite met haar houding t.a.v. mijn ouders.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt en heeft advies?
ook
Een van mijn zussen heeft ook het contact met mijn ouders verbroken. Ik heb het hier ook zeer moeilijk mee. Bij vlagen haat ik haar bijna voor wat ze mijn ouders aan heeft gedaan. De band tussen ons is nu dus ook niet goed meer. Ik zie haar nog wel af en toe maar niet zo heel vaak meer en ik praat over weinig inhoudelijks . Een van de broers belt haar een paar keer per jaar. De rest heeft geen contact meer met haar en stellen allemaal dat ze pas weer contact willen als ze het goed maakt met mijn ouders. Het liefst zou ik dat ook doen maar ik weet dat mijn moeder het fijn vindt dat ze via mij en mijn broer nog wel eens hoort hoe het met haar gaat. Bovendien denk ik dat ze zo z\makkelijker haar weg terug kan vinden als ze in elk geval nog een beetje contact heeft met in elk geval een of twee mensen van de familie. Ik hou dus wel contact maar wil het eigenlijk liever niet. Ik ben namelijk ook boos op haar. Maar goed ik weet dat dit beter is dus ik hou voorlopig wel contact maar de band die ik vroeger met haar had heb ik allang niet meer. Ik herken haar vaak niet eens meer. Ze is net een vreemde. Ze was zo'n lief meisje en nu is ze zo anders.
Wat is haar verhaal?
Ik ben namelijk zo'n zusje, min of meer dan. Hoewel ik mijn ouders nog wel zie, en ik ook mijn kinderen daar regelmatig laat logeren of langsgaan. Meestal zonder mij. Of we leveren ze daar af.
Maar ik houd zelf de boot af.
Ik was vroeger altijd al het mindere kind. Kon het nooit zo goed doen als mijn zus. Lees maar in andere topics.
Dus ik heb het moeilijk met mijn ouders en met mijn zus.
En ja mijn zus zegt ook dat ze me haat omdat ik mijn ouders niet zo vaak hoef te zien. Dat is best pijnlijk.
Ik heb zelf eerder het idee dat ik niet erg welkom ben, maar naar de buitenwereld toe vertellen mijn ouders hoe ik ze in de steek laat.
En dat gelooft ook iedereen. Mijn kant van het verhaal willen ze niet horen.
mijn zus
heeft het contact met mijn moeder verbroken, zo'n 15 jaar geleden, met mijn vader 14 jaar en mijn zus ook 14 jaar en vervolgens met mij zo'n 12 jaar geleden. Inmiddels is het contact (gelukkig) weer hersteld, maar dat is volledig van haar uit gekomen. Moest natuurlijk ook wel, want verder had ze met niemand van de familie meer contact.
Ik kan me gedeeltelijk inleven in haar redenering, hoe zij dingen beleefd en ervaren heeft. Daarom was ik waarschijnlijk ook de laatste met wie ze het contact verbrak.
Ben blij dat ze het weer goedgemaakt heeft, hoewel het soms nog steeds best moeilijk is. Toch denk ik dat je het moet respecteren, al zou het jouw beslissing niet zijn. Laat haar weten dat jouw deur altijd openstaat voor haar, zodat de drempel om terug te komen dan iets minder hoog is!
Moeilijk, sterkte!
Ik val hier een beetje over
"Zus heeft een kindje van 2 jaar die DUS zijn grootouders niet mag leren kennen en andersom."
Waarom niet? Dat de relatie tussen je zus en je ouders verstoord is, is erg. Maar waarom zou je een kleinkind (dat zo te horen al een een kleine sociale kring om zich heen heeft) zijn grootouders ontzeggen?
Jammer hoor!
Reactie
Heb maar even mijn nick aangepast want ik zag dat er nog een Zusje was die reageerde. Ik ben dus de topicstartster.
Ik wil niet teveel uitweiden over de reden die erachter zit dat mijn zus geen contact meer wil met onze ouders maar het heeft met gebeurtenissen van vroeger te maken. Mijn zus was niet echt een makkelijk kind. Onze ouders hebben op hun manier hun best voor haar gedaan maar zij ziet dat niet zo. Ze voelt zich ook achtergesteld t.o.v. mij. Ik was geliefder en werd voorgetrokken. Ik zie dat niet zo. Ik was wel een makkelijker kind maar zie juist dat mijn ouders heel veel in haar geinvesteerd hebben. Ze probeerden echt ons allebei hetzelfde te geven, misschien wel teveel hetzelfde, want wat ik leuk vond vond zus vaak helemaal niet zo leuk.
Ik vind het vooral ook lastig omdat wij de enige twee kinderen zijn die onze ouders hebben. Er zijn geen andere broers of zussen. Ik houd wel contact met haar, ook omdat ik de enige ben van de familie die dat nog doet. Ik begrijp haar ook wel deels maar ik deel haar mening over onze ouders absoluut niet. Ik respecteer haar keuze ook wel maar vind het daarnaast zo moeilijk voor mijn moeder. Gisteren zag ik een oma met een kleinkind van ongeveer dezelfde leeftijd lopen, zo gezellig. Ik besefte ineens dat mijn moeder dat voorlopig niet kan doen.
had gekund hier
Heb meerdere malen op het punt gestaan het contact definitief te verbreken. Maar ik heb het niet gedaan. Als ik het wel gedaan zou hebben, dan zou de rest van mijn familie waarschijnlijk ook vinden dat het aan mij lag. Maar wat het Tweede Zusje ook zegt, er zijn altijd twee kanten. En mijn moeder zou ook tegen iedereen zielig doen dat ik haar niet meer wilde zien, zo zit zij in elkaar, maar ze laat dan haar aandeel in het verhaal weg. Ze zou dan niet tegen haar andere kinderen zeggen "goh, wxyz pikt het éindelijk niet meer dat ik altijd rotopmerkingen tegen haar maak", maar "ik vind het zo erg, wxyz is zo egoïstisch geworden, ik heb er zo'n verdriet van dat ze zo op haar vader lijkt". (Je kunt wel afleiden wat voor opmerkingen het gaan worden als je er ervaring mee hebt. Dit soort dingen heeft ze namelijk al deels gezegd in andere situaties.)
Overigens heb ik het contact wel al meerdere malen geminimaliseerd, of afgewacht wat ze deed nadat ze het zelf had verbroken. Ik zie haar dus ook veel minder dan haar andere kinderen. Die zullen daar ook wel iets van vinden. Maar gut zeg, als ze je zelf vertelt dat ze tegen andere mensen net doet alsof ze alleen haar andere kinderen maar heeft, dat ze dus net doet of je niet bestaat, dan vergaat je de zin in contact ook wel helemaal. Alleen tegen haar andere kinderen heeft ze een ander verhaal.
Dus wat is het verhaal van de zus van de Eerste Zusje? (Volgens mij zijn er twee met dezelfde naam hier?)
ik heb geen zus
dus ik kan me niet 100% inleven in de situatie.
Er is ongetwijfeld van alles gebeurd waardoor je zus tot deze rigoreuze stap komt. Laat haar in haar waarde, luister naar haar. Luister ook naar je ouders.
Je zit ertussen, het is niet anders. Houd het contact 'luchtig' als dat helpt, en probeer er het beste van te maken. Wie weet komt er ooit een dag van herstel.
Zusje / zusje
Even praktisch: is het niet handiger dat topic startende Zusje in dit draadje gewoon Zusje blijft heten? Als het een langer draadje wordt, weten mensen niet hoe het zit en wordt het denk ik verwarrend.
Misschien kan het tweede Zusje in deze draad even een andere Nick nemen?
zusje/ TS
Als jij je oprecht zorgen maakt over je zus en jij het contact niet wilt verliezen dan zul je moeten proberen je neutraal op te stellen.
Dat betekent denk ik dat je probeert met de een niet over de ander te praten. Dit zou ik ook gewoon zo stellen naar beide partijen.
Als de ene partij dan vragen stelt of vraagt om dingen door te geven, dan moet je dit herhalen. Dan kun je rustig en vriendelijk zeggen dat jij geen tussenpersoon wil zijn en dat je dus geen vragen beantwoord over de ander of dingen door wilt geven. Daarna weer over tot de orde van de dag.
Op het moment dat er sprake is van-voorzichtig- contact herstel kun je misschien wel een heel klein zetje of ondersteuning geven, net wat je zelf wil.
Wij zitten niet in dezelfde maar ik soortgelijke positie. Tussen mijn zwager en mijn man en mij is geen contact, dat wil mijn zwager niet. Met zijn zus, mijn schoonzus hebben we beiden wel contact. Zij lost dit eigenlijk zo op als ik jou nu adviseer en zij vaart daar wel bij. Zij werd een beetje gek van de vragen over en weer en wilde daar niet meer tussen zitten. Groot gelijk zou ik zeggen.
Maar het blijft een lastige situatie. Als je echter met beiden het contact goed wil houden moet je het neutraal houden en kun je misschien de schakel zijn die het net weer even makkelijker maakt als het weer teruggedraaid wordt. Als.....
sterkte
Herkenbaar
Nu reactie on topic.
Ik herken de situatie, waarbij mijn broer al een tijd een moeizame relatie heeft met mijn ouders. Niet officieel de deur dicht gedaan, maar heel moeizaam en nu al even geen contact.
Ik herken de pijn die jij bij je moeder voelt. Dat hebben mijn beide ouders.
Ook ik denk dat het probleem bij mijn broer zit. Hij heeft al jaren therapie en is er zo achter gekomen (voor zichzelf) dat mij vader de oorzaak is van zijn problemen.
Van zelf als volwassen man, verantwoordelijkheid nemen, snapt hij denk ik niets. Heel verdrietig. Voor hemzelf, ij, kinderen (die daardoor ook opa en oma minder zien), voor mijn ouders en voor mij (ik heb met hem Te doen, omdat hij het zichzelf erg moeilijk maakt en ook met mijn ouders die ook altijd maar Hun best hebben gedaan, terwijl hij als kind al niet makkelijk was en nu nog steeds niet. En ik weet ook niet wat ik wel of niet kan zeggen en most uitkijken broer ook niet tegen me in het harnas te jagen als ik iets zeg).
Dus ik lees mee.
Tenenkrommend
Hier nog zo'n kind dat 'latig was, haar ouders veel heeft aangedaan en ze tot slot van rekening nog liet vallen ook.'
In werkelijkheid wss ik het kind dat er niet mocht zijn. De minkukel, de mislukkeling, de colleteral damage van het proberen een jongen te krijgen. Die er helaas ook kwam. En waarmee mijn jeugd ophield. Er zijn dingen gebeurd die absoluut niet door de beugel kunnen. Laat ik het zo zeggen: er is kindermishandeling ingezet die in geestelijke variant doorging tot ik zelf 35 was en ook overging op mijn kinderen. Waarna ik het contact verbrak. En ooooh wat heeft mijn moeder een verdriet om wat haar is aangedaan. Wat ze mij en mijn kinderen aandeed daar zwijgt ze over en ziet ze niet eens zo. Ze zei tegen mij als kind altijd, als ik weer eens aangepakt was: jij hebt geen rechten, alleen maar voorrechten. En dan smeet ze me een bord met restjes van de vorige dag toe, terwijl de rest frietjes ging halen. Zij heeft oprecht beleefd dat dat goed was. Ik moest dankbaar zijn voor het onderdak, voor (het beperkte) wat ik kreeg, ze wilde immers een jongen en ik was een meisje, dus ik moest niet zeuren, maar dankbaar. Want haar leven was kapot toen ze 'hoopte op een zoon en een dochter kreeg.' Haar woorden, haar denkwijze. Ook mijn broer ziet het anders dan ik. Logisch, hij heeft een goede jeugd gehad.
Toen de frustratie over het geen-jongen-zijn uitgewerkt werd naar mijn kinderen, was voor mij de maat vol. En heb ik het contact verbroken.
O ja, het verhaal van mijn ouders en mijn broer is anders. Ze hebben veel verdriet, ze hebben zoveel voor me gedaan, ondanks alles (dat is dus dat ik een meisje ben, maar dat zeggen ze dan weer niet publiekelijk) en nu heb ik het contact verbroken, ze hebben zoooooveel verdriet. Maar als ze me tegenkomen, roepen ze me nog na, schelden ze me nog uit. Ik ben ervoor verhuisd.
Ik bedoel met dit alles te zeggen dat ik het tenenkrommend vind hoe hier mensen tegenover hun zussen staan, zelfs eisen dat ze contact herstellen met ouders alvorens ze zelf contact willen. Hoe er geoordeeld wordt.
Wat moeten die zussen over wie zo gesproken wordt eenzaam zijn. Je kunt als broer of zus niet oordelen of er echt niets is, je was zelf een kind!
En dat van het kleinkind niet meer zien, ik vind dat je als grootouder niet je kleinkind kunt claimen als je niet eens kunt zorgen dat het contact met je kind goed is. Je kleinkind heeft er namelijk helemaal neits aan om ertussen gezet te worden.
Topicstarter, hou je op de vlakte, zeg tegen allebei dat je niets over de ander wilt horen en niets over de ander gaat vertellen en dat je komt voor die persoon en niet voor de ander. Accepteer dat ze niet samen op verjaardagen zullen zitten. En oordeel niet!
O ja
Realiseer je dat je zus hierdoor verder zal moeten zonder ouders en dat dat ook neit gemakkelijk is. Ook al is het haar eigen keuze, waar ik weet niet wat aan ten grondslag kan liggen.
Nog zo'n kind
Verdrietig wat jou en iemand anders in dit draadje (haar eerdere draadje heb ik gevolgd) is aangedaan. Echt heel erg.
Realiseer je dat dat jullie situatie is, en dar de zus/broer die nu het contact verbroken heeft niet uit een dergelijke situatie hoeft te komen.
Voor mijn eigen situatie sprekend: mijn ouders hebben vast fouten gemaakt, maar ik weet zeker dat ze hun best hebben gedaan (in zijn jeugd en daarna, ook afgelopen tijd).
Waar ik moeite mee heb is dat mijn broer vindt dat het hun fout is, en dat zij nu precies zo moeten handelen als hij wil. Ook toen ik een keer met hem sprak mocht ik bijv. niet zeggen "ik vind het vervelend dat jij het zo ervaart", nee ik moest dat op een andere manier zeggen. Hij is alleen maar anderen aan het veroordelen in plaats van te accepteren dat dingen, -met de beste bedoelingen en liefde (die erkent hij) gedaan, anders zijn gelopen. En dan nu kijken: hoe kan ik aan mezelf werken om beter te functioneren. Eigen verantwoordelijkheid nemen. Maar nee, alleen maar alles en iedereen veroordelen, die het beste met je voorheeft.
Zusje, is jouw zus toevallig in therapie geweest?
Ik ben ervan overtuigd dat therapie heel goed kan uitwerken (heb zelf ook kort wat sessies gehad), maar sommige mensen veranderen daardoor echt heel erg en in hun nadeel. Erg triest.
precies!
" Je kunt als broer of zus niet oordelen of er echt niets is, je was zelf een kind! "
Precies. Ik was bijvoorbeeld 16, en de oudste, toen mijn ouders scheidden; de jongste was toen 10. Toen ik op kamers ging was die 13. Vrijwel alles wat die heeft meegekregen van die tijd is 'hearsay'. Spanningen waren altijd 's avonds en ik was de enige die daar niet doorheen sliep. Als ik dus ergens aan refereer verzin ik dat volgens hen, want zij hebben er nooit iets van gemerkt. En zij kregen de huwelijksproblemen ook al niet te horen, want die had mijn moeder al bij mij neergelegd, en dat ik met dat tweede feit problemen kreeg, beeldde ik me ook maar in en dat was gemeen tegenover mijn moeder. Dus, zucht. Terwijl ze heel wrang dankzij mij van heel veel dingen nooit iets hebben gemerkt, bedenk ik mij nu.
Momenteel geen echte problemen hier gelukkig, maar veel contact is er ook niet. Het is jammer dat ze ook alles kritiekloos geloven wat mijn moeder zegt, dus dat ze een bepaald beeld hebben dat niet klopt.
ook zus
Jouw broer lijkt wel mijn zus! Zelfde verhaal hier. Verschil is dat mijn zus niet alleen mijn ouders, maar ook mij van alles verwijt en ook vreselijk jaloers is. Gewoon omdat ik er ben, om wie ik ben. Ze is ook heel wispelturig. Het ene moment is ze hartelijk en gezellig. En dag later scheldt ze je de huid vol, om niks. Ik had hier ergens een topicje lopen over het contact verbreken met haar (door mijzelf). Mijn zus heeft -na een periode van geen contact- nu weer wel contact met mijn ouders.
Voor topicstarter: het is vreselijk verdrietig voor alle betrokkenen, maar je kunt er niets aan veranderen. Ik weet niet hoe oud iedereen is, maar vaak kunnen relaties na verloop van tijd min of meer weer herstellen. Men wordt ouder en krijgt andere inzichten. Probeer zelf in ieder geval het contact met haar te behouden zodat er tenminste een lijntje is. Dat moet voor je ouders ook iets geruststellends geven.
Sorry voor de verwarrende nick
Ik had niet door dat de topicstarter ook zusje heette.
Maar zoals ik lees zijn er best veel met een soortgelijk probleem.
Ik doe steeds erg mijn best om mijn ouders wel opa en oma te laten zijn. Maar ik vrees dat mijn kinderen inmiddels ook aanvoelen hoe het zit. Ze zijn al 13 en 11. Ze gaan niet meer zo graag.
En mijn ouders hadden denk ik ook graag een zoon gehad. Die hebben ze nooit gekregen, want tijdens mijn geboorte heb ik zoveel schade aangericht bij mijn moeder dat de dokter zei dat mijn moeder beter geen kinderen meer kon krijgen.
Ik had het dus gelijk verpest, zeg maar.
En ik heb ze ook geen kleinzoon kunnen geven. Bij de geboorte van mijn jongste heb ik daarover echt ruzie gehad. Ze baalden van weer een kleindochter (mijn zus heeft ook alleen dochters). Niet leuk aan je kraambed.
Toch probeer ik me altijd in te leven in mijn ouders. Ik heb ook best begrip voor ze.
Ze zijn redelijk simpel, en ik was ook geen leuk kind. Maar ja daar kun je als kind toch weinig aan doen. En later bleek ik superslim te zijn. En vooral mijn vader kon het slecht verkroppen dat ik meer wist. Toen ik 14 was werd hij woedend omdat hij mijn natuurkunde werkstuk niet snapte. Gewoon onmacht.
Wat ik het meest lastig vind is dat alles wordt ontkend. Mijn moeder roept nu vaak spontaan dat ze echt evenveel van mij houdt. Dat geeft voor mij het gevoel dat ze zelf ook wel weet dat het juist niet zo is.
Dat ik weinig contact meer heb is pure zelfbescherming. Ik begon letterlijk ziek te worden van ze. Ik heb de afstand gewoon nodig om gezond te blijven. Jammer dat mijn zus me daarom haat. Maarja die is geemigreerd en kan het fijn van afstand bekijken. En die hoort ook alles via mijn moeder.
Ik zou zo graag willen dat het anders was.
En mijn zus snapt het dus ook niet. En zou zomaar ook zo'n topic gestart kunnen hebben. Zij is echt blind voor mijn verhaal. En ook snap ik dat wel.
Is dat hier ook niet een beetje zo?
Maar...
Maar....als je broer of je zus die geen contact meer met je ouders en jou wil niet deugt zoals ik hier lees, dan is het toch niet erg dat het contact verbroken wordt. Alleen maar makkelijk.
Dat het voor kleinkinderen/neefjes/nichtjes zeer doet snap ik, maar als je nou vindt dat de moeder/vader van zo'n kind niet deugt, dan gaat het toch niet opschieten voor zo'n kind, dat komt ertussen.
Ik ben er heel makkelijk in geworden. Wat niet werkt werkt niet. Heel jammer, maar dan laat je elkaar los/met rust en krijgt ieder de kans om door te gaan met zijn/haar leven.
Ik snap overigens toch niet waarom er altijd maar gelijmd moet worden. Kan soms met verbazing naar familiediner kijken. Waarom moet altijd alles goedgemaakt? Bert zou bij mij in ieder geval heel rap van m'n padje keren met de boodschap dat ik tevreden ben met mijn leven nu en dat daarin voor hen geen plaats meer is.
vanwege kleinkind
Er is een moeilijke periode geweest dat ook ik liever met een van onze vier ouders het contact had verbroken. Ik heb toen uiteindelijk besloten dat niet te doen en het maar uit te zingen, die af en toe dat we hen zagen. Reden: de andere ouder in dat paar, die wel heel lief (te lief) was en voor wie ik het heel sneu vond om ons kind niet meer te zien. En ons kind zelf, die dan 2 grootouders om zich heen zou verliezen vanwege een volwassen probleem/conflict. We hebben al weinig familie en hij is enig kind, die band wilde ik hem niet ontnemen.
Topicstartster heeft hier niet zo veel aan denk ik, maar voor anderen: contact verbreken omdat je er zelf moeite mee hebt kan soms een redelijk egoïstische daad zijn. Niet altijd hoor (als je kinderen of partner of zussen er niet onder lijden) en er zijn dramatische situaties waarin je niet veel keus hebt, dat kan ik me ook voorstellen. Maar vanwege oud jeugdleed zou ik op volwassen leeftijd toch nog eens goed nadenken: is het het waard, ook voor anderen dan jezelf, om je heen? Is het niet met wat slikken toch uit te zingen? Of misschien zelfs te vergeven, ooit?
Moeilijk
De tip van geen informatie geven over de andere partij vind ik een goede. Dat is dus juist ook wat ik vreselijk moeilijk vind. Ik vertel bijvoorbeeld aan mijn moeder wat mijn zus ongeveer over haar gezegd heeft. Niet alles hoor, want wil haar niet teveel pijn doen. Maar eigenlijk moet ik dat dus niet doen en neutraal blijven. Ik ga daar heel erg mijn best voor doen want inderdaad anders wordt het alleen maar moeilijker.
Ja maar....
....de kracht zit er juist in dat je niet alleen niets over de ander vertelt, maar dat je ook niets over de ander wilt horen.
Dus eenvoudigweg: over dit onderwerp kun je bij mij niet terecht. Ik weet dat je er verdriet om hebt, ik wil er voor je zijn als je zus/dochter, maar ik kan je met dit onderwerp niet helpen.
Dit doe je om er op alle andere vlakken nog wel te kunnen zijn, voor beiden. Zodra je je toch in dit stuk gaat begeven, komt er vroeg of laat namelijk wrijving met ofwel je moeder, ofwel je zus.
Hier
Mijn zus verwijt mijn ouders met name dingen waar ze eigenlijk niks mee kunnen. Ze verwijt mijn ouders bijvoorbeeld dat ze emotioneel niet voor haar waren of dat ze niet gezien werd. Wat moet je daarmee? Het is zo weinig concreet. Je kan dat op zoveel manieren invullen. Daar kunnen die mensen helemaal niks mee. Daarnaast vind ze ook dat mijn ouders ons mishandelt hebben. Ja ze deelden zeer regelmatig een tik uit maar dat had niks met mishandelen te maken. Dat was gewoon opvoeden. Ze deden dat ook helemaal niet omdat ze gemeen waren maar omdat ze er van overtuigd waren dat je zo kinderen op moest voeden. In elk geval bestrijd niemand dat de incidenten en voorbeelden die mijn zus noemt niet gebeurd zijn maar wel de waarde die zij daar aan hecht. Dat is subjectief en je kan niet met de blik van nu naar toen kijken.
Mijn ouders hebben altijd hun uiterste best gedaan om goed voor ons te zorgen onder omstandigheden die niet altijd even makkelijk waren. Hebben ze fouten gemaakt? Natuurlijk, ze waren en zijn niet perfect. We maken allemaal fouten. De kinderen van mijn zus zullen haar later ongetwijfeld ook dingen kunnen verwijten maar ik hoop dat ze met meer liefde en grotere mildheid naar hun moeder kunnen kijken.
Mijn ouders hebben het altijd goed bedoelt en ze zorgden ook echt goed voor ons. Het is ook niet zo dat mijn zus minder kreeg dan de rest. Natuurlijk met een groot gezin en een boerderij was er weinig tijd voor elk kind individeel maar het is echt niet zo dat mijn zus veel minder kreeg dan de rest (dat verwijt ze overigens mijn ouders ook niet, ze vindt wel dat ze te weinig kreeg aan aandacht en tijd maar niet dat ze is achtergesteld ten opzichte van de andere kinderen). Ze is nu ook anders geworden, agressiever dan vroeger, minder mild. Moeilijk is dat.
Het kan overigens niet anders dan mijn band met haar vergiftigen. Elke keer als ik haar zie dan zie en voel ik het verdriet van mijn ouders. Het allerliefst zou ik haar wel door elkaar willen schudden en haar flink de waarheid zeggen en dan de deur achter mij dicht trekken. Dat doe ik niet want het is niet de juiste weg. Het is beter om iets van contact te houden zodat ze makkelijker de weg naar huis weer zal vinden. Ik snap goed dat mijn andere broers en zussen dat niet kunnen. Zij zijn loyaal tegenover onze ouders en vinden dat ze eerst maar het met hun goed moet maken. Dat snap ik goed. Je kan onze band niet los zien van die met onze ouders.
Ik hoop dat ze dat ooit doet maar op dit moment zie ik het nog niet zo zitten. Het is namelijk zo dat ze van alles wil van mijn ouders, ze wil het uitpraten en excuses en zo (en ze wil ook excuses van de broers voor dingen die ze gezegd hebben, dat gaat al helemaal niet gebeuren). Maar mijn ouders kunnen daar niks mee, die weten oprecht niet hoe en wat ze moeten uitpraten. Ze zouden haar zo weer ontvangen hoor, ze hoeft niks te zeggen of uit te leggen. Ik weet zeker dat als ze morgen voor de deur staat ze haar zo weer binnen laten. En ze zouden ook wel tegen de andere kinderen zeggen dat ze dat ook moeten doen. Ik denk alleen wel dat die zich niet allemaal in zouden kunnen houden. Wel waar mijn ouders bij zijn. Als die liever hebben dat we er niet meer over praten dan doen ze dat ook niet. Maar prive zullen ze misschien wel contact met haar opnemen en zullen ze niet zomaar alles gelijk weer accepteren vrees ik.
Maar wat mijn ouders betreft kan het echt wel weer goed komen.
Serwe
Ik heb echt te doen met jouw zus, wat zal zij zich eenzaam en onbegrepen voelen. Zoals ik het lees hebben je ouders, jij en je broers het enige echte beeld van jullie jeugd gereconstrueerd en is er geen enkele ruimte voor een kritisch geluid. Het komt op mij allemaal nogal zwart-wit over. Aan de ene kant altijd goedbedoelende ouders (bestaat natuurlijk niet), loyale broers (maar eenzelfde loyaliteit kunnen ze voor hun zusje niet opbrengen), aan de andere kant een agressieve zus (zolang zij niet degene is die tikken uitdeelt, is het gezien de losse handjes van je ouders een wat vreemd verwijt).
Ik zou proberen wat genuanceerder naar het probleem te kijken en je zus wat minder te veroordelen. Het is allemaal niet zo zwart-wit. Dat jij bijvoorbeeld niet zo geleden hebt onder de tikken, betekent niet dat het voor je zus niet afschuwelijk was. Onredelijk lijkt het me ook niet trouwens, slaan, ook door ouders, is niet voor niets strafbaar geworden.
serwe
Ik krijg eigenlijk alleen maar medelijden met je zus na jouw verhaal. Wat hebben je ouders er aan gedaan om je zus te helpen? Ik lees alleen maar dat ze er niks mee kunnen, maar dat is natuurlijk wel erg makkelijk. Het valideert in ieder geval wel haar kritiek: ze waren er toen niet emotioneel voor haar en nu nog steeds niet.
Het hoeveelste kind is je zus?
En heb je wel het gevoel dat je ouders er emotioneel voor jou waren? Of scoren jullie gewoon allemaal wat lager op die schaal en heb je het niet nodig gehad en niet gemerkt dat het er niet was?
Weet je, met boodschappen als "ik heb het toch goed bedoeld en nou wil ik niks meer horen over die onzin" kun je niet iemands gevoelens resetten. Of je nou vindt dat de ander een punt heeft of niet, die gevoelens en de eventuele schade zijn er nou eenmaal en die krijg je op die manier niet opgelost. Als ik naar mezelf kijk, ik heb ook niet de emotionele steun gehad van mijn moeder die nodig was (niet genoeg), ook al gaf ze wel andere dingen. Ik kan deels verklaren waarom. Maar...het heeft zeker wel schade aangericht in onze band en als ze zich daar dan over beklaagt, dat wij geen band hebben, dan leg ik het uit. Maar zij wil niet zien dat de oorzaak daar ligt, want ze heeft immers altijd haar best gedaan. Maar dat is niet altijd genoeg. Ik kan dat proces niet terugdraaien. We krijgen niet ineens een band omdat zij mijn gevoelens onzin vindt. Niet dat we wel een band krijgen als ze inzicht krijgt of zo, maar het wordt eerder slechter dan beter als ze mijn ontwikkeling negeert.
Zondebok
Ik praat hier heel gemakkelijk over dat ik geen contact meer heb, maar daar is psychologische hulp voor nodig geweest. Om even de impact aan te geven.
Mijn psycholoog had het op een gegeven moment ook over het zondebok-syndroom. Ik moet er zomaar aan terugdenken als ik jouw verhaal over je zus lees Serwe. Erg. Voor je zus. Met jullie als familie heb ik eigenlijk geen medelijden. Jullie hebben elkaar. Heerlijk toch, om met zijn allen te kunnen klagen over die van het pad geraakte zus en elkaar zo ontzettend goed te begrijpen......Bah, jullie willen alleen maar zien hoeveel verdriet je zus jullie zou doen, maar andersom een beetje empatisch vermogen, ho maar.
Oplossing
Jaren geleden speelde in mijn familie aan vaders kant iets vergelijkbaars: een oom kreeg last van gebeurtenissen (waaronder slaan) in zijn jeugd en probeerde dat bespreekbaar te maken. De andere broers en zussen, inclusief mijn vader, vonden het maar belachelijk: ma en pa wisten nu eenmaal niet beter, ze hadden toch zo hun best gedaan, enz. Het was makkelijk geweest voor mijn grootouders om zich hier achter te verschuilen, maar ze zijn het aangegaan. Ze hebben zijn pijn geaccepteerd en ook hun rol in het ontstaan daarvan. Ze hebben ook (aan al hun kinderen) excuses gemaakt: slaan had nooit mogen gebeuren, er had meer aandacht voor gevoelens moeten zijn en ze zouden het zeker anders hebben gedaan. Resultaat: oom kon met wat kilo's ballast van zijn schouders verder met zijn leven en de familieverhoudingen bleven goed. Zo, dan heb je het als ouders pas echt goed voor met je kinderen! Ik zou niet weten waarom je je kind een excuus (en dus erkenning) zou onthouden als het een grote behoefte is. Ik hoop toch dat ik mijn kinderen, die ongetwijfeld ook met verwijten zullen komen, open tegemoet zal treden.
onmacht
Serwe: ' Maar mijn ouders kunnen daar niks mee, die weten oprecht niet hoe en wat ze moeten uitpraten. '
Dat is het probleem. Ze zien het gewoonweg niet. Ze hebben naar eigen inzicht goed gehandeld - althans, ze zagen in de gegeven omstandigheden geen betere manier- en hebben niet het vermogen daar nu anders naar te kijken, ook al verwacht een van hun kinderen dat van hen.
Je kunt kinderen nooit over een kam scheren. Ook al behandel je iedereen 'gelijk', ieder heeft een eigen persoonlijkheid. Wat de een gemeen raakt, is voor de ander nauwelijks een gedachte waard.
Zusvantwee: ' Het was makkelijk geweest voor mijn grootouders om zich hier achter te verschuilen, maar ze zijn het aangegaan. Ze hebben zijn pijn geaccepteerd en ook hun rol in het ontstaan daarvan. Ze hebben ook (aan al hun kinderen) excuses gemaakt: slaan had nooit mogen gebeuren, er had meer aandacht voor gevoelens moeten zijn en ze zouden het zeker anders hebben gedaan. Resultaat: oom kon met wat kilo's ballast van zijn schouders verder met zijn leven en de familieverhoudingen bleven goed.'
Chapeau! Helaas heeft niet iedereen dat vermogen.
Het zou fijn zijn als Serwe haar zus en haar ouders zou kunnen helpen aan iemand die hen die weg op helpt.
Vergeven
Wat Bromvlieg schreef was heel wijs.
En ik bedenk nu: oude mensen (onze ouders) kan je niet makkelijk meer veranderen. Als kind (onze generatie) zou het denk ik goed zijn als je dat kunt accepteren en..... Als je vervolgens je ouders kunt vergeven voor wat ze fout hebben gedaan (en misschien nog steeds fout doen uit pure onmacht, niet onwil).
Maar vermoedelijk hebben mijn broer en zus van Zus (TS) het niet in zich dat te doen.
Mijn broer snapt niet dat mijn ouders, goedbedoelend en al (daar twijfelt hij niet aan) niet kunnen veranderen. Maar hij is nog starder dan zij, want hij wil per Se dat ze doen/zeggen wat hij wil.... (heeft hij dus bij mij ook gedaan (ik mocht niet zeggen dat ik het vervelend vond, nee, dat moest ik anders zeggen...huh?!).
Reactie
Mijn zus is zeker geen zondebok. Het is niet zo dat alles wat mis gaat in ons leven we aan haar wijten. We praten ook eigenlijk nooit over haar als we samen zijn. Dat is te pijnlijk met name voor mijn ouders. Ik vertel mijn ouders wel als ik haar gezien heb maar dat zie ik niet als roddelen verder. Ik vertel het dan bijvoorbeeld niet als ze kwetsende dingen zou hebben gezegd. Ik vertel alleen neutraal hoe het gaat. Ik wil mijn ouders namelijk niet meer verdriet doen.
Het probleem is vooral dat het allemaal zo weinig concreet is. Bijvoorbeeld dat emotioneel er niet voor iemand zijn. Wat is dat? Ik weet dat al niet eens dus laat staan mijn ouders. Mijn ouders zijn geen praters. Ze komen ook niet uit families waarin veel over gevoelens werd gepraat en zelf doen ze dat eigenlijk ook nooit. Dat is misschien niet leuk maar het is geen onwil maar onvermogen. Mijn ouders denken in praktische termen. Ze weten best dat ze vroeger weinig tijd voor ons hadden maar dat is niet omdat ze niet meer tijden wilden maken voor ons maar omdat ze keihard moest werken om een groot gezin groot te brengen. Een van mijn zusjes had een ernstige chronische ziekte als kind (zij is inmiddels overleden) en een van mijn broers heeft een verstandelijke handicap. Je kan je dus voorstellen dat ze meer dan genoeg te doen hadden. Daarnaast is het ook niet zo het karakter van mijn ouders. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders ooit een spelletje met ons hebben gespeeld of zo. Mijn ouders waren en zijn meer als ouders vroeger waren. Ze waren er wel maar ze waren altijd aan het werk. Dat kon ook niet anders want er moest toch eten op tafel komen.
En dat is ze ook altijd gelukt. We hadden een dak boven ons hoofd, meer dan genoeg te eten en alle ruimte om te spelen. Voor mijn ouders is dat zorgen voor je kinderen. Mijn zus is wat dat betreft een stuk verwender. Zij heeft geen geldzorgen, ze heeft een heel redelijk inkomen, een makkelijke baan en ze heeft maar twee kinderen die ook nog allebei gezond zijn Genoeg dus om dankbaar voor te zijn. Maar misschien juist omdat ze het eigenlijk altijd heel makkelijk heeft gehad beseft ze niet dat mijn ouders op een heel ander niveau zitten dan zij. Dit soort eerste levensbehoeften beschouwt zij als gewoon. Mijn ouders die opgegroeid zijn in schaarste en zelf ook veel periodes van schaarste hebben gekend zien dat anders. Voor hun is voorzien in die eerste levensbehoeften zorgen voor. Ze hadden geen tijd voor eindeloze gesprekken over gevoelens en dat soort dingen hebben in hun leven nooit veel ruimte gehad. ijn zus beseft dat niet heb ik vaak het idee. Zij veroordeelt mijn ouders met haar moderne ideeën zonder rekening te houden met enige context.
Toch hebben ze ons heel veel meegegeven: de waarde van hard werken, loyaliteit, eergevoel, goede manieren, delen met anderen die minder hebben.... Maar zij ziet dat blijkbaar heel anders.
er emotioneel zijn voor je kinderen
dat was denk ik vroeger anders ingevuld dan wij nu proberen te doen. Zoals Serwe beschrijft was het dagelijks leven veeleisender voor veel mensen. Als ik denk aan mijn eigen jeugd: mijn moeder had geen vaatwasser, diepvriezer, wasdroger, eigen auto, sportschool, uitjes met vriendinnen, ging nooit uit eten of naar de schoonheidsspecialiste. Zorgen voor kinderen bestond vooral uit praktische zorg.
Praten en reflecteren op je leven, nou nee, dat was er niet bij. Ik herinner me daar niks van. We praatten wel, maar echt doorvragen naar wat er achter zat als je iets zei, nee. Veel werd (besef ik nu) voor je ingevuld, door ouders.
De accenten liggen nu anders. Waarmee (helaas) niet vaststaat dat met de komst van al die dingen/activiteiten die moeders van vroeger niet hadden, het 'emotioneel er zijn' voor je kinderen wel snor zit. Soms hebben ouders teveel op hun nek of zijn ze te vermoeid om echt open te kunnen staan voor wat kinderen (emotioneel) nodig hebben.
Serwe
Nou, ik krijg juist helemaal niet het idee dat jullie veel loyaliteitsgevoel meegekregen hebben, dan zouden jullie je eigen zuster niet zo hard laten vallen. Het lijkt erop dat jullie niet zo goed weten om te gaan met een familielid dat anders tegen zaken aankijkt en dan als oplossing voor wegsnijden kiezen in plaats van de moed op te brengen om de kwestie op te lossen. En dat betekent accepteren en respecteren dat jouw idee van het verleden niet de enige waarheid is. Probeer eens een fractie van de energie die je besteedt aan inleving in je ouders en jezelf te schenken aan de belevingswereld je zuster. Dan kun je misschien een constructieve rol gaan spelen. Met al dat veroordelen (nu is ze ook nog verwend) schiet je natuurlijk helemaal niets op. Of functioneert de zondebok (want dat is ze overduidelijk wel) zo goed voor jullie dat het wel best is op deze manier?
