Relaties Relaties

Relaties

Annemiek

Annemiek

06-06-2014 om 17:40

Zussen

ff andere nick
Sorry lang verhaal, moest het ff kwijt.

Sinds jaar en dag heb ik een moeizame relatie met m'n zus. Na een min of meer leuke jeugd, heeft zij zich totaal anders ontwikkeld: zij dompelde zich in probleemgedrag (drank, drugs, foute jongens) en ik was het brave meisje. Dat is eigenlijk nooit meer rechtgetrokken. Zij is 12 banen 13 ongelukken, bijstand, drugs, alcoholist, geen gezin. Ik heb studie afgemaakt, (goede) baan en wel een gezin. Na de puberteit deed ze zo hatelijk en minachtend tegen mij, dat ik het contact zoveel mogelijk heb beperkt. Ook tegen mijn ouders doet ze zo, maar zij willen zo graag contact met haar houden, dat ze eigenlijk al haar gedrag slikken, als de dood om contact met haar te verliezen.

Sinds onze jeugd heeft ze een paar keer getracht contact met me te krijgen. Het contact is dan een of twee keer goed, maar het loopt toch weer fout. Dan slaat ze als een blad aan de boom om, en zijn de hatelijkheden niet van de lucht. Het lijkt wel aantrekken en weer afstoten: of ze me aantrekt, OM me af te kunnen stoten en me te kwetsen.

Ze stuurt me dus eens in de zoveel tijd mailtjes dat ze geen contact met me wil, om daarna weer vage mailtjes te sturen waarin ze dingen vraagt of vertelt. Ik reageer daar dus maar niet meer op. Totdat ze opeens mailde dat ze borstkanker had. Ik vond dat ik toen toch iets moest doen en nam contact met haar op en een paar keer hield ze me op de hoogte van haar behandeling. Ze nodigde me uit om samen iets te gaan doen. Omdat ik met haar meevoelde en toch ook wilde dat we als zussen toch in contact zijn, heb ik daar positief op gereageerd. Als antwoord heb ik een hatelijke mail teruggekregen, waarin ik uitgescholden werd en ze me uitlachtte, dat ik dacht dat ze nou echt met mij op stap wilde gaan! Ze had me alleen maar beet genomen.

Ik heb vele hatelijkheden van haar moeten verduren, maar op de een of andere manier hakt het nu tot het diepst van mijn ziel. Ik ben zo gekrenkt. Ik heb het gevoel geen zus meer te hebben en echt het contact met haar te moeten verbreken omdat gewoon contact echt niet mogelijk is. Ik vermoed dat ze weer aan de drank is (ze is vanaf haar 20e ongeveer alcoholist geweest en was juist de laatste vijf jaar clean, tenminste, dat zei ze), of ze heeft een persoonlijkheidsstoornis of iets dergelijks. Ik wil eigenlijk een boze mail aan haar sturen, maar weet niet de woorden te vinden. Mijn man vindt dat ik helemaal niets meer moet doen. Ik wil haar eigenlijk wel laten weten wat haar gedrag aanricht, maar volgens hem zal zij daar alleen maar van genieten. Ik weet het even niet meer. Het doet zo'n pijn.

Zijn hier mensen die hier ervaring mee hebben en mij kunnen adviseren?


Ilva

Ilva

06-06-2014 om 20:09

Geen contact

Ik heb ook geen contact meer met mijn zus. Ik kan je alleen maar adviseren om het gewoon helemaal af te breken. Als zij bij je ouders komt bij jij er niet. Laat het aan je ouders weten. Laat hen niet kiezen. Dat kan je ouders niet aan doen. Ik had al heel lang geen contact meer met mijn zus. Mijn moeder heeft later gebroken, nadat ze vreselijk belazerd is door haar. Mijn zus heeft ook een heel ander leven dan ik. Het gaat gewoon niet. Ik zou er zelf geen woorden aan vuil maken maar ik kan me voorstellen dat je boos bent. Misschien een laatste mail, blijf rustig, ga niet schelden en laat haar weten dat je gewoon nooit meer contact wil. Als haar mailtjes worden ongelezen verwijderd. Het is triest maar soms kan je beter enig kind zijn (ben je dat dan?) dan een zus die zoveel ellende geeft.

Sterkte ermee. Ik kan je zeggen dat het heel veel rust geeft.

Anno

Anno

07-06-2014 om 13:26

hier

geen contact meer met broer, geheel onverwacht en ook nooit officieel aangekondigd. Ik laat het erbij, de keuze die hij maakte om het contact met anderen te verbreken en mij voor het gemak daar maar toe te scharen is zijn keuze. Ze leven daar vrij egoistisch, mensen komen naar hen, zij niet naar mensen.
Ik ga er geen energie aan verspillen. Ik ben gekwetst, verdrietig, boos, maar laat dat niet mijn leven verzieken of mij in mijn functioneren beperken.
Het zal op latere leeftijd grote gevolgen hebben voor mij, want ik ben nu "een soort enigst kind" geworden. Dat neem ik hem wel kwalijk.

Anders

Ik heb ook zo'n soort verhaal. Zus weggelopen toen ze 14 was (ik 13) en daarna aan de drugs etc. Geraakt. We bleven bij latere contacten altijd in het zelfde patroon gedouwd ik de goody en zij het ontspoorde kind. Verwijten etc. Ik heb op een gegeven moment tegen haar gezegd dat ik de relatie op die manier niet meer wil. Ik heb in een laatste poging geprobeerd om samen met haar eruit te komen om te investeren met haar. We zijn dus een periode zonder echtgenoot bij elkaar geweest en hebben nieuwe ervaringen gemaakt. Samen naar de markt samen wandelen samen een hobby etc. Dit was heel intensief maar bij ons heeft het gewerkt. Moet ik er wel bij zeggen dat dit na de periode van drak en drugs was. We hebben heel veel gepraat maar vooral dingen gedaan en gelachen. Oud zeer verdween en de volwassenen kregen eindelijk een kans om elkaar te leren kennen. Ze is nu mijn allerbeste liefste vriendinen ook nog zus.

Petra Pakje

Petra Pakje

07-06-2014 om 21:43

Schrijf een brief

Waarin je al je grieven uit en precies vertelt hoe je je voelt en wat het met je doet.

Verstuur die brief niet, maar verbrand 'm of strooi 'm in snippers uit boven zee en neem op deze manier mentaal afstand van je zus. Je hoeft haar dat niet te laten weten. Dit is jouw besluit, omdat het goed is voor jou.

Ilva

Ilva

08-06-2014 om 19:40

Anno

Ik ben hierdoor ook 'enig' kind geworden. En nu mijn moeder alzheimer heeft valt dit niet mee. Maar liever zonder haar dan met haar met al haar problemen.

Anno

Anno

09-06-2014 om 10:36

Ilva

Dat is heel zwaar om alleen op je bord te dragen! En precies ook waarvoor ikzelf bang ben met 2 ouders met ernstige gezondheidsproblemen.

Ilva

Ilva

09-06-2014 om 14:16

Anno

Ik lees mijn stukje nog een keer maar het stuk van 'liever zonder haar dan met haar' bedoel ik mijn zus he en niet mijn moeder. Die wil ik nog niet missen.

Anno

Anno

09-06-2014 om 15:45

ik begreep het

zusje

zusje

11-06-2014 om 16:44

Heel ander verhaal

Mijn zus was vroeger het liefste meisje. Mijn ouders en mijn zus; twee handen op een buik. Ik kwam er toen als kind al lastig tussen.
Toen mijn zus ouder werd (puberteit) ging mijn moeder haar ineens adoreren. Mijn moeder mocht mee naar de kroeg, mee shoppen. Ik niet. Of zelden. En met zijn drieën was het nooit een succes. Het klikte gewoon niet.
Ook werd ik thuis gehouden als we met zijn allen weg zouden gaan, omdat mijn zus het niet gezellig vond met mij erbij. Kun je nagaan; dagje dierentuin zonder mij. Ik was 13 ofzo. Ik snapte er niks van. Ze waren ook niet boos ofzo; maar ik was niet gezellig dus bleef ik maar beter thuis.

Later is mijn zus geëmigreerd, tot heel groot verdriet van mijn ouders. Ik woonde nog thuis (niet lang meer) en ineens bestond ik weer. Zo vreemd en verwarrend. Maar ook fijn, eindelijk kreeg ik ook aandacht. Mijn moeder kopieerde mijn kledingstijl en muzieksmaak. Dat vond ik wel weird.
En ik vond het niet zo leuk als mijn moeder mee wilde stappen. Dat gaf veel ruzie. Dus bleef ik maar thuis om gedoe te voorkomen.

Later toen ik op mezelf ging wonen is het contact wat verminderd, met mijn zus. Niet gek met die afstand. Bellen kostte toen nog 5 gulden per minuut en mail had je nog niet, dus contact was sowieso lastig.
Tot mijn zus een baby kreeg; leuk! Ik ben een week langs geweest om mijn nichtje te bewonderen. Heel fijn was dat.
En mijn zus kwam ook wat vaker naar NL om mijn ouders als opa en oma te laten genieten, logisch.
Alleen werd ik daar weer steeds buiten gelaten op een vreemde manier. Kondigde mijn moeder aan dat ze deze kerst iets met zijn allen wilden doen, bijvoorbeeld de Efteling. Leuk dus ik dit aangekondigd op mijn werk; om een dag vrij te krijgen. Waren ze ineens al zonder mij geweest.
Dit heeft zich wel 10 keer herhaald in verschillende vormen, tot dat ik me realiseerde; mijn zus wil me er niet bij hebben! En mijn ouders blijkbaar ook niet graag genoeg....
En verder blijk ik bij mijn ouders gewoon niet te bestaan. Kennissen van mijn ouders denken vaak dat mijn ouders 1 kind hebben. Dat heeft al een paar keer tot vervelende situaties geleid ("Hoe is het in Spanje?" "Geen idee, ik woon daar niet. " "Oh maar jij bent toch de dochter van?" "jawel". en dan tegen mijn ouders: "He hebben jullie nog een kind?"
En dan beweert mijn moeder steeds (achteraf) dat ze heus net zoveel van mij houdt als mijn zus...

Ik ben er erg verdrietig over geweest, maar sinds een tijd laat ik dit los. Jammer dat het zo loopt, maar ik kan dit gewoon iet veranderen.
Mijn zus verwijt me nu dat ik mijn ouders teveel aan hun lot over laat (tja ze worden een dagje ouder). Dan lach ik en zeg er niet veel over.
Laat ze maar. Ik wil niet meer door hen gekwetst worden.

Lastig hoor, het is mijn familie. Die kies je niet. En daar hoor je van te houden en voor te zorgen. Maar vooral dat laatste kan ik momenteel niet opbrengen.

Zo'n brief heb ik ook geschreven en verbrand. Het lucht wel wat op.

Ilva

Ilva

11-06-2014 om 19:11

zusje

Jeetje wat een verhaal. Ik begrijp helemaal dat je afstand hebt genomen. Wat triest zeg. Ik hoop dat je het een plekje hebt kunnen geven en dat je nu heel gelukkig bent zonder te veel last te hebben van je familie.

Egel

Egel

11-06-2014 om 21:57

pijnlijk

Wat een pijnlijk verhaal Zusje. Ik ken het verhaal, je hebt het denk ik eerder beschreven ergens op OO. Zo pijnlijk om te lezen, dat je gewoon werd achtergelaten in huis. Arm kind!
Het is in feite geestelijke mishandeling, al was het dan vast niet bewust. Je ouders hadden misschien een zwak karakter (je moeder die de levensstijl van haar dochter/dochters over wilde nemen, je ouders die je grote zus dit allemaal lieten bepalen).
Ik hoop dat er nu veel liefde voor jou is (bijvoorbeeld van je gezin).
liefs, Egel

zusje

zusje

12-06-2014 om 09:11

klopt

Ik heb het eerder beschreven hier.

Maar wat zo raar is, is dat mijn ouders helemaal niet door hebben wat ze hebben gedaan. Zij vinden dat ik een heel fijne jeugd heb gehad, en dat ze me nu weinig zien dat snappen ze gewoon niet.

Ze vinden echt dat ze heel goede ouders zijn geweest voor me. Ik heb ooit gezegd dat ik erg verdrietig was dat ze me weleens alleen thuis lieten als ze weggingen, maar ze beweren nu dat ik destijds echt niet mee wilde.
Dat vind ik zo lastig.

Ik denk ook dat mijn zus een erg gehaaide tante was en goed kon liegen. Naar mijn idee kwam het buitensluiten vooral bij mijn zus vandaan.
Met haar kom ik er in ieder geval ook niet uit.

Maar het is het verleden en ik kan het niet veranderen, dus druk maken heeft geen zin. (makkelijk gezegd hoor)

Annemiek

Annemiek

12-06-2014 om 15:36

Bedankt

voor alle reacties. Ik heb ze rustig allemaal doorgelezen en mijn gedachten over laten gaan. Veel soortgelijke verhalen. Wat een ellende kan familie toch teweeg brengen! Ook goede en bruikbare adviezen. Dank daar voor.

Het vervelende is dat je het boek zelf wel kunt sluiten, maar dat zo iemand nooit helemaal weg is uit je leven. Terwijl ik best ver van haar vandaan woon en we geen gemeenschappelijke dingen hebben behalve onze ouders. Er zijn altijd verjaardagen, Kerst en zo. Dan kom je elkaar toch tegen. In de toekomst de begrafenis van onze ouders regelen ... Je komt dus niet echt van zo iemand af. Hoezeer je dat ook wilt. Ook wordt je er telkens mee geconfronteerd in gesprekken (heb je nog broers of zussen?) of m'n ouders die in een gesprek dingen van haar noemen en zo. Dat is ook de reden dat ik toch een weerwoord wil geven, dat ik mijn punt heb gemaakt, mochten we elkaar weer treffen.

Zusje

Zusje

12-06-2014 om 15:54

Het blijft je zus inderdaad

Je komt elkaar steeds weer tegen. Of het nu echt is of in gesprekken. Ook met je ouders.
Helemaal breken ermee is erg lastig.

Sterkte.

Ilva

Ilva

15-06-2014 om 21:46

Verjaardagen

Ik heb toentertijd tegen mijn moeder gezegd dat ik niet meer kwam als mijn zus er was. Dus meestal niet op de verjaardag zelf maar een dag ervoor of erna. Het was even wennen voor mijn moeder maar naar verloop van tijd wist ze niet beter. Iedereen blij.

Niet

Reageren, en lekker je eigen leven leiden.
mocht ze contact zoeken gewoon negeren.
desnoods andere telnr. desnoods andere email adres.

je zus zal nooit veranderen dat is haar leven/keuze !
maar jou kost het teveel energie.

DAT jou ouders toevallig 2 kinderen wilde .
dat jij toevallig een zus heb volgens officele wegen .
WIL NOOIT zeggen dat jullie ook als zussen moet leven.

leef je eigen leven !
verspil geen energie in mensen die niet bij jou passen!
dat jullie toevallig zelfde ouders hebben . min of meer zelfde opvoeding wil niet zeggen dat jullie hetzelfde zijn,

(wie weer wat ze mee gemaakt heeft waardoor ze is geworden dat ze nu is)
het lijkt me een bordeliner maar drank kan ook rare dingen doen!.

Mijn advies is negeren niet reageren!

steek je energie niet in een bodemloze put.

hoor

de verhalen van je ouders aan! (ze vertellen vast meer dingen dat je niet wilt horen en of niet belangrijk vind)

praat er zelf niet over. een dag heeft 24 uur zij in de ochtend dan jij in de middag of andersom,. je kan ook dag eerder of later komen.

en bespreek met je ouders dat jij graag heb dat zij alles alvast regelen hoe ze willen dat als ze gestorven zijn..

laat ze maar nadenken geef aan dat je het idee heb doordat de band niet zo goed is met je zus. dat er een hoop gedoe kan worden. en als zij nu alles al op papier hebben staan dat het voor jullie 2 dan ook duidelijker is.

ouders kunnen dit tegen jou zeggen en dat tegen je zus. en ondertussen hebben jullie iets heel anders gehoord en is er een hoop geregel en gedonder van verdelingen en of begravenis en of crematie ..

Ik heb vele broers en zussen de oudste is 29 jr ouder dan ik ben en zijn kinderen zijn net zo oud als ik ben en die kinderen zijn al opa en oma!
mijn jongste zus is 7 jr jonger dan ik ben en die heeft kinderen net zo oud als die van mij.

IK heb via facebook contact met sommige

MAAR al bijna 28 jr geen contact meer ze hebben mijn nr niet, mijn email niet en ze weten niet eens waar ik woon!! ik klets met ze maar meer is er niet!
en waarom? simpel weg de oudste waren al het huis uit heb ik nooit eenbroer zus relatie mee gehad! (maar we waren het wel omdat we dezelfde ouders hadden!) en de andere waar ik grote gedeelte wel mee leefde . waren niet mijn type mensen! er was te veel verschillen van karakter..

familie fijn leuk maaar helaas je kan ze niet zelf uitkiezen!
wel kan je er voor kiezen om net als bij vrienden afstand van doen!.

Hartverscheurend zusje

Wat een hartverscheurend verhaal zusje om je niet mee te nemen op uitjes. Wat moet jij eenzaam zijn geweest. Ik hoop dat je nu een beter leven hebt.

Zusje

Zusje

27-06-2014 om 09:26

Iselo

Gelukkig gaat het nu eigenlijk heel goed met me.

Ik heb wel een vreemde relatie met mijn ouders en zus. Zij vinden namelijk dat ik uit een fantastisch gezin kom. Ze zien het echt heel anders.
en wat me nu een beetje opbreekt is dat mijn ouders me willen claimen als mantelzorger, ze hebben immers zo goed voor mij gezorgd; ik mag wel eens wat terugdoen... (zie andere draad).

Heel herkenbaar

Alles wat ik lees herken ik ook ik wil de band met mijn familie breken.
Maar me moeder is bijna 82 jaar en ik kom vaak bij haar.
Ik ben afkeurd en heb geen werk mijn twee andere zussen werken allebei.
Mijn oudste zuster woont in Scotland.
Ik ben het zorgenkindje van me moeder ik had tekort zuurstof gehad bij de geboorten en was laat met praten en rekenen vind ik moeilijk heb ik meer tijd voor nodig .
Ik wil alles goed doen en neem daar de tijd voor.
Ik heb ook een eigen wil dat ziet mijn familie als autisme en ik heb twee kleine hondjes.
Omdat ik alleen woon ben ik de enigste die voor mijn hondjes zorg daarom wil ik afspreken als mij familie wat met me willen doen.
Ook dat word gezien als autisme ik moet altijd klaar staan voor mijn familie en als ik wat zeg valt het verkeerd.
Hierdoor heb ik vaak depressies en ik loop bij MEE binnenkort word ik getest.
Ik had dit tegen mijn jongste zus gezegd toen kreeg ik te horen dat ze mij niet aardig vond ik kon me niet inleven in andere mensen en zeg alles bot ik maak altijd kerstkaarten voor de familie omdat ze dat leuk vinden maar dit word gezien als een obsessie en ik vind het moeilijk om te liegen.
Vorig jaar zijn de schilders beneden gaan schilderen maar omdat ik al door in depressies was en me niet goed voelde en ook migriane aanvallen heb.
Heb ik alles niet op kunnen ruimen ik had zoveel mogelijk opgeruimd en alles leeg gemaakt voor de schilders boven stonden dozen omdat ik alle kastjes had uitgeruimd de schilders zijn naar mijn vader gegaan achter mijn rug om en die is overal in wezen kijken heeft mijn twee zusters ingeschakeld en die hebben het zelfde gedaan zelfs in de keukenkastjes de ijskast de vriezer en wasmachine ze begonnen mij de lees te lezen dat ze me gaan controleren en mij vader zei als je zo door gaat moet je naar inrichting.Ik was daar behoorlijk van geschrokken.Bij MEE vinden ze dat ik als klein kind word behandeld ook al ben ik 53 jaar.Elke keer als ik bij mijn familie kom loop ik op tenen ze nemen mij niet serieus .Ik wil daarom breken met ze maar weet niet hoe.Ik wil mijn moeder geen onnodig pijn doen daarom wil ik wel met haar contact houden maar weet niet hoe.Heeft iemand daar ervaring mee???Het is een lang verhaal .Bedankt alvast voor de reacties.Groet kneusje

Ff zo

Ff zo

23-11-2014 om 19:36

Kneusje

Begrijp ik dat onderzocht gaat worden (dan niet door MEE maar door een psychiater of evt gespecialiseerde psycholoog, neem ik aan?) of je autistisch bent?

Maar los van het feit of je autistisch bent, lijkt het inderdaad of je vader en zussen nogal over je heen lopen. En jij laat dat gebeuren...!! Je verhaal is wat warrig (bij gebrek aan voldoende punten, komma's en hoofdletters -probeer daar bij je volgende postings graag extra goed op te letten) dus ik weet niet of ik alles goed begrepen heb.

Verder denk ik dat je wel wat zou kunnen/moeten doen aan je zelfvertrouwen. Het feit dat je ook hier kneusje noemt is een teken dat je jezelf ook niet echt serieus neemt. Daar zou ik wel (met hulp) aan werken. Dan kan je wellicht ook leren anders met je vader en zussen om te gaan, zonder dat je meteen met ze breekt (wat natuurlijk heel heftig is).

Sterkte.

Mijn relatie met familie is altijd moeizaam geweest.

Het onderzoek word door stichting MEE gedaan waar ik ook word behandeld.
Ik loop jaren van depressie naar depressie mijn familie gaat niet respectvol met elkaar om.
Ik heb altijd in de bejaardenzorg gewerkt en daar gingen we respectvol met elkaar wat thuis niet gebeurde.
Ik ben in de ziektewet beland en afgekeurd nadat ik gekeurd was door een psychiater daar werd vast gesteld dat ik niet tegen ruzie kan en niet onder druk kan functioneren.
De reden dat ik me kneusje noem komt omdat mijn jongste zus tegen mij zei ik vind je niet aardig en behoorlijk tekeer is gegaan.
De schilders zijn boven aan het schilderen alles bij elkaar zit ik niet goed in mijn vel.
Groet kneusje

Esmee

Esmee

24-11-2014 om 09:49

Zusje, ouders hebben schuld

"Ze vinden echt dat ze heel goede ouders zijn geweest voor me. Ik heb ooit gezegd dat ik erg verdrietig was dat ze me weleens alleen thuis lieten als ze weggingen, maar ze beweren nu dat ik destijds echt niet mee wilde."

"Ik denk ook dat mijn zus een erg gehaaide tante was en goed kon liegen. Naar mijn idee kwam het buitensluiten vooral bij mijn zus vandaan."

Ik lees hieruit en uit je andere postings dat je zus inderdaad een hele gehaaide tante was en goed de dingen naar haar hand kon zetten. Ik vermoed dat ze een geestelijke stoornis heeft als ik het allemaal zo zo lees. Je ouders probeerden daar zo goed als kwaad als het kan mee te dealen….en JIJ bent daar helaas het slachtoffer van geworden. Absoluut niet goed te praten voor je ouders.

Ik vind dat je ouders in dezen de grootste boosdoeners zijn geweest. Je zus was een kind en zij hadden als ouders op zo'n moment moeten zeggen. Dit kan zo niet langer, we gaan hulp zoeken.
In plaats daarvan hebben ze haar maar haar zin gegeven en haar naar de mond gepraat om geen gedoe te krijgen....

Jij hebt niets, maar dan ook niets verkeerd gedaan. Je zus had problemen (waar ze waarschijnlijk niets aan kon doen; misschoen heeft ze wel een aangeboren stoornis). Maar de manier waarop je ouders daarmee omgegaan zijn, is totaal fout natuurlijk. Wellicht voor hun de meest logische, werkbare oplossing, maar niet goed te praten natuurlijk. Jij bent helaas het onfortuinlijke slachtoffer geworden.

Zusje

Zusje

24-11-2014 om 10:14

Esmee, stoornis?

Nou dat vind ik wel heel kort door de bocht hoor. Mijn zus kan goed mensen naar haar hand zetten en maakt daar zeker slim gebruik van, maar omdat nou meteen een stoornis te noemen dat gaat er bij mij niet in.
Nu ken jij mijn zus natuurlijk niet, dus is het lastig oordelen op mijn (toch wel eenzijdige omschrijving) van mijn zus.

Ik denk eerder dat mijn ouders (en dan vooral mijn moeder) erg onzeker en naïef zijn.
Wel heb ik het idee dat mijn ouders en zus weinig empathisch vermogen hebben, maar dat ziek ik bij veel mensen.

Grappig dat dit draadje ineens weer leeft.

Kneusje; probeer alsjeblieft uit je slachtofferrol te komen. Natuurlijk ben je slachtoffer van de situatie, maar bedenk dat als je sterk genoeg bent je je tegen je ouders kan weren en dat voelt echt veel fijner.
Nee zeggen is heel moeilijk (weet ik uit eigen ervaring) maar het schept eigenwaarde en vrijheid. Geloof in jezelf!
Veel sterkte hoor!

Esmee

Esmee

24-11-2014 om 18:33

zusje

dat vermoeden concludeerde ik uit je verhaal. Hoeft uiteraard niet zo te zijn. Dan is het een zeer
gehaaid en doortrapt iemand waar je ouders niet tegenop gewassen zijn en waren. Ik vind dat lastig om dat van een kind te zeggen. Vandaar mijn vermoeden dat het om een stoornis gaat waar je zus ook niets aan kon doen...Je ouders hebben het wel laten gebeuren ten koste van jou en dat is naar want je hebt wel schade opgelopen hierdoor.

Wenda

Wenda

28-11-2014 om 20:59

je ziet alles door je eigen bril. Ik heb ook een bepaald verhaal over mijn broer en mij bijv, maar zijn verhaal, als hij het bijv hier zou zetten, zou weer totaal anders zijn.

Zusje

Zusje

02-12-2014 om 10:58

Wenda

Ja natuurlijk hebben mijn zus en ouders een heel ander verhaal. Ze vinden immers dat ik een fantastische jeugd heb gehad? En dat ze altijd voor me klaar stonden.
En de perikelen kwamen voort uit het feit dat ik een behoorlijk lastig kind was.
Ik ken hun verhaal maar al te goed. Ik ben het zelfs bijna gaan geloven.

Feiten zijn wel dat ze regelmatig een dag uit gingen zonder mij en dat ik thuis de ogen uit mijn kop huilde. Maar dat was omdat ik niet meewilde.

Of dat ze niet naar mijn dansvoorstelling kwamen (omdat ik niet wilde dat ze kwamen) en ik me wel heel alleen voelde zonder publiek.

Ik blijf het heel lastig vinden hoor. Van hun kant kun je het ook heel goed verklaren allemaal. Ik was ook lastig (zeker als baby en kleuter).
Maar ik vind zeker wel dat ze in veel opzichten grof nalatig zijn geweest. Maar ze zijn te naïef om dat in te zien. Dat is mijn kant.

Tja, Zusje

Het klinkt ook allemaal wel slachtofferig.
Blijkbaar was je een lastige puber. Ze lieten je alleen thuis omdat jij niet meewou. Dat verwijt je ehn nu. Blijkbaar hadden ze in die gevallen thuis moeten blijven en had iedereen onder jouw gedrag moeten lijden. Ze kwamen niet op jouw voorstellingen omdat jij niet wilde dat ze kwamen. Vervolgens voel je je daar alleen. Weer zoiets. Ik snap wel dat ze vinden dat ze niet zoveel verkeerd hebben gedaan. Het klinkt alsof jij de boel destijds altijd naar jouw hand wilde zetten, dat je A wou terwijl je B zei en hen nu verwijt dat ze geen gedachten konden lezen.

Het klinkt alsof je al heel lang met jezelf overhoop ligt en dat je ouders nu het perfecte doelwit zijn om tegenaan te schoppen. Het lijkt me constructiever om naar jezelf te kijken en niet te blijven hangen in verwijten.

Zusje

Zusje

02-12-2014 om 12:22

Ehm mark ik wilde wel mee (lees sarcasme)

Maar blijkbaar had je dat niet door.
Ik ben wel degelijk slachtoffer, dus ja daar gedraag ik me naar. Ik wil echter niet zielig doen.
En ik wilde echt wel dat ze kwamen kijken heb zelfs gesmeekt, maar later is er beweert dat ze nooit kwamen omdat ik het niet wilde...

Natuurlijk was ik onwijs manipulatief en een ongelooflijk rotkind dus het was mijn eigen schuld (dat is het verhaal van mijn ouders).
Ik ben daardoor inderdaad gaan geloven dat ik niet deug. Ben daar gelukkig met hulp wel redelijk goed uit gekomen.

Vind jij het normaal om een 13 jarige thuis te laten terwijl je met de rest van het gezin naar de dierentuin gaat? Ik namelijk niet. Ook al was ik niet zo makkelijk, zoiets doe je niet vind ik.
Dat heet officieel verwaarlozing.

Het heeft overigens wel vrij lang geduurd voor dat ik dat door had. Hier heb ik dus ook hulp voor nodig gehad om te laten zien dat het niet aan mij lag.

Ik las net wat anders.

Heb blijkbaar wat gemist. Maar dan nog, ik hoor alleen jouw kant van het verhaal. Ik ken zulke verhalen van dichtbij. Als je de ene kant er over hoort denk je, goh wat waren die ouders slecht, hoor je de ouders, dan denk je, goh wat een rotkind. De waarheid ligt,zoals gewoonlijk, ergens in het midden.

Hoe dan ook. Je moet af van die slachtoffermentaliteit. Sommige dingen zullen nooit meer helemaal goedkomen en soms is het beter er dan maar een eind aan te breien. Als verder contact jou alleen maar doodongelukkig gaat maken dan moet je er mee stoppen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.