Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Heb je zelf enig idee van de oorzaak van dit alles? Ik vind het erg verontrustend klinken allemaal. Een collega een mep verkopen, dagelijks huilen, boos worden op je man als hij is aangereden… Weet je zeker dat er niks lichamelijks aan ten grondslag ligt? Het doet me namelijk denken aan de karakterveranderingen die je wel eens ziet bij een hersentumor of (beginnende) dementie. Ik hoop natuurlijk van harte dat het niet zoiets is, dat ik er volkomen naast zit, maar als je zelf geen aanleiding kunt bedenken zou ik vragen om een grondig lichamelijk onderzoek.
In ieder geval, heel veel sterkte. Maak je nog maar niet druk over je baan, maar geef bij de bedrijfsarts EN de huisarts wel heel duidelijk aan dat je zelf voelt dat je ver heen bent, en dat je voorlopig niet in staat bent om te werken.
Als je bent wie ik denk dat je bent zou ik bij de huisarts vragen naar gespecialiseerde hulp. Het zou goed kunnen dat je te lang te veel op je tenen hebt gelopen om alles maar zo goed mogelijk te kunnen doen en je zoveel mogelijk aan te passen en dat het nu allemaal tot een uitbarsting komt. Beter leren omgaan met hoe je in elkaar zit en hier hulp bij accepteren, in plaats van zelf alles over-analyseren, kan je denk ik veel helpen. Ontslag lijkt me trouwens niet voor de hand liggen, ik hoop wel dat je al excuses hebt aangeboden aan je collega. Veel sterkte!
Een dikke knuffel van mij. Het is ook niet niks, wat er de laatste jaren over je heen gekomen is. Heel veel vrouwen met jouw stoornis (klinkt zo akelig, maar zo heet het nou eenmaal) lopen vroeg of laat tegen een burnout aan, ook zonder dat ze zoveel zorgen over hun kind maken.
Ik zou inderdaad om gespecialiseerde hulp vragen, passend bij je stoornis, omdat jij prikkels nu ernmaal anders verwerkt dan de gemiddelde mens.
Vaak ligt de oplossing in minder prikkels, dus bijvoorbeeld 50% werken. En in betere prikkelverwerking, o.a. door rust en rustgevende activiteiten, zoals sport (wandelen, fietsen, hardlopen in de natuur), knutselen, breien, puzzelen.
Samen met een gespecialiseerde hulpverlener kun je uitzoeken waar jouw specifieke prikkelgevoeligheden liggen en wat voor jou werkt.
Heel veel sterkte. Wees lief voor jezelf.
Ja, dat ook: wees lief voor jezelf. Ik denk ook te weten onder welke nick je anders altijd schrijft.
Je lijkt me een lieve, betrokken echtgenote en moeder. Die bij tijd en wijke veel op haar bordje heeft. Wees lief voor jezelf 
Met de aanvullende informatie dat er een duidelijke aanleiding is voor de prikkelverwerkingsproblemen, zou ik zeker, al is het maar tijdelijk, om medicatie vragen. Dat hoeft niet per se kalmerende medicatie te zijn. Soms worden ook heel lage doseringen anti-psychotica ingezet bij prikkelverwerkingsproblemen. Voor de duidelijkheid: ik adviseer niet om dat te gaan gebruiken, kan dat ook niet. Ik adviseer je wel om het te bespreken met je huisarts. Zoals het nu gaat, loopt de druk echt veel te hoog op. Vol blijven houden ‘dat je het zelf zou moeten kunnen oplossen’ is schadelijke flauwekul. Daarmee doe je jezelf tekort en beschadig je jezelf verder. Wat je ‘moet’ is goed voor jezelf zorgen en jezelf helpen hier op een gezonde manier doorheen te komen! Schroom ook niet om de crisisdienst te bellen als dat nodig is. Misschien zit ik er met deze opmerking heel ver naast en is dat totaal onnodig. Waarom ik het toch zeg, is omdat je moet weten dat je de zorg verdient die je nodig hebt. Je hoeft je niet te verstoppen en je beter voor te doen dan je je voelt. Dat is op de lange duur voor niemand de beste oplossing als je in een spiraal naar beneden zit.
Dikke knuffel Nox!!!
Je schrijft: Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik.
Wat ik altijd een goede manier van kijken vind, is je voorstellen dat je beste vriendin jou is. Wat zou jij haar dan adviseren? Joh, gewoon doorbikkelen en doorbijten? Of zou je zeggen, meis, doe even rustig aan, ga naar de huisarts voor hulp, dit hoef je niet alleen te doen?
Ik durf te wedden dat je voor een vriendin een heel stuk liever zou zijn dan je nu voor jezelf bent. Dus wordt je eigen beste vriendin, en wees lief voor jezelf. Accepteer dat het nu teveel is, dat je het echt niet meer alleen kunt, dat je professionele hulp nodig hebt. Zodat je in ieder geval een goede moeder en echtgenote kunt zijn. Dat werk komt later wel. Dat is niet het allerbelangrijkste in het leven.
En ik weet dat het makkelijk praten is vanaf hier hoor. Ik vind het zelf vaak ook heel moeilijk om wat liever voor mezelf te zijn. Maar in jouw geval is het gewoon bittere noodzaak als ik jouw post en de reacties zo lees. Ik heb geen idee wie je bent, hoeft ook niet, maar blijkbaar is dit een al langer spelend iets en heeft het (gelukkig) geen enge fysieke oorzaak. Maar dan nog is het wel heel belangrijk dat je gas terug neemt en even op jezelf en je gezin gaat focussen.
Dikke knuffel.
❤️
Ik ben vanochtend bij de bedrijfsarts geweest. Die was van mening dat ik in ieder geval de komende twee maanden niet kan werken en me moet focussen op mezelf en mijn gezin. Uiteraard heb ik mijn excuses aangeboden aan de betreffende collega en die collega ook aan mij. Maar ik heb wel een officiële waarschuwing gekregen wegens ongepast gedrag. Ontslag is voor nu niet aan de orde en de verwachting is ook dat die stap ook in de toekomst niet nodig zal zijn omdat ik er zelf van schrok en het geenszins normaal vond. Ik voel me ergens wel schuldig over mijn ziekte/afwezigheid, maar ik zie ook wel in dat het nodig is en dat er geen andere optie is. En als dit over een ander zou gaan, zou ik diegene hetzelfde advies geven. Dus rationeel weet ik ook wel dat het goed is om nu rust te nemen en keihard met mezelf aan de slag te gaan.
Vanmiddag nog naar de huisarts.
Dat is fijn, dan heb je tijd om even op adem te komen.
Lieve Nox, ik wens jou veel sterkte want het is niet makkelijk. Je hielp mij om een weg te vinden met je voor mij zeer verhelderde adviezen, ik hoop dat je voor jezelf en man en kind ook jouw weg hierin vind. Het komt goed.
Kan het zijn dat je ongemerkt met overgangsklachten loopt? Daar kun je ook flink van in de war zijn en je krengerig gedragen.
Nox schreef op 05-07-2022 om 12:30:
Ik ben vanochtend bij de bedrijfsarts geweest. Die was van mening dat ik in ieder geval de komende twee maanden niet kan werken en me moet focussen op mezelf en mijn gezin. Uiteraard heb ik mijn excuses aangeboden aan de betreffende collega en die collega ook aan mij. Maar ik heb wel een officiële waarschuwing gekregen wegens ongepast gedrag. Ontslag is voor nu niet aan de orde en de verwachting is ook dat die stap ook in de toekomst niet nodig zal zijn omdat ik er zelf van schrok en het geenszins normaal vond. Ik voel me ergens wel schuldig over mijn ziekte/afwezigheid, maar ik zie ook wel in dat het nodig is en dat er geen andere optie is. En als dit over een ander zou gaan, zou ik diegene hetzelfde advies geven. Dus rationeel weet ik ook wel dat het goed is om nu rust te nemen en keihard met mezelf aan de slag te gaan.
Vanmiddag nog naar de huisarts.
Je hoeft niet meteen keihard met jezelf aan de slag.
Je mag lief zijn voor jezelf door eerst rust te nemen.
De huisarts vermoedt dat mijn klachten vooral psychisch zijn en komen door overbelasting. Er is de afgelopen tijd best wat gebeurd en dat heeft de nodige onrust, stress, spanning en emoties met zich meegebracht. Maar er is wel bloed geprikt om lichamelijke oorzaken uit te sluiten.
Ik wordt in het najaar veertig, dus de overgang zou kunnen maar is erg vroeg. Qua anticonceptie gebruik ik een koperspiraal, dus ik heb een natuurlijke cyclus (wel onregelmatig, maar dat is altijd al zo geweest en er zijn geen opvallende veranderingen). Ik schrik wel van dingen als hersentumor, dementie, etc. Ik hoop toch echt dat dat het niet is.
Ik had al een tijdje hulp van de POH van de huisarts en heb een verwijzing gekregen voor meer gerichte hulp. En oxazepam om rustiger te worden en beter te slapen. Eigenlijk wil ik dat niet, omdat ik bang ben om er afhankelijk van te worden.
Sowieso merk ik dat ik enorm in de weerstandmodus zit. Ik wil tegen beter weten in alles zelf doen en zelf oplossen. Ik wil eigenlijk geen medicijnen, geen therapie, niet minder werken. Maar het moet. Voorlopig in ieder geval even wel.
Nu ben ik vooral heel erg moe en het liefst kruip ik in mijn bed.
De beste tip die ik je geven kan is: boek ergens een huisje of stacaravan o.i d. en ga even een week alleen weg. Gewoon de tijd om helemaal op jezelf te zijn, eigen ritme te bepalen en net te doen waar je hoofd naar staat zonder dat er iets 'moet'.
Ik denk dat het jou heel veel goed zou doen maar ook goed is voor je partner en kind.
Nox schreef op 05-07-2022 om 15:13:
De huisarts vermoedt dat mijn klachten vooral psychisch zijn en komen door overbelasting. Er is de afgelopen tijd best wat gebeurd en dat heeft de nodige onrust, stress, spanning en emoties met zich meegebracht. Maar er is wel bloed geprikt om lichamelijke oorzaken uit te sluiten.
Ik wordt in het najaar veertig, dus de overgang zou kunnen maar is erg vroeg. Qua anticonceptie gebruik ik een koperspiraal, dus ik heb een natuurlijke cyclus (wel onregelmatig, maar dat is altijd al zo geweest en er zijn geen opvallende veranderingen). Ik schrik wel van dingen als hersentumor, dementie, etc. Ik hoop toch echt dat dat het niet is.
Ik had al een tijdje hulp van de POH van de huisarts en heb een verwijzing gekregen voor meer gerichte hulp. En oxazepam om rustiger te worden en beter te slapen. Eigenlijk wil ik dat niet, omdat ik bang ben om er afhankelijk van te worden.
Sowieso merk ik dat ik enorm in de weerstandmodus zit. Ik wil tegen beter weten in alles zelf doen en zelf oplossen. Ik wil eigenlijk geen medicijnen, geen therapie, niet minder werken. Maar het moet. Voorlopig in ieder geval even wel.
Nu ben ik vooral heel erg moe en het liefst kruip ik in mijn bed.
Luister naar je lichaam en neem die rust.
Toen ik in een vergelijkbare situatie zat, moest ik van mijn arts eerst minimaal 3 weken lang heel veel slapen. Geen wekker, niet ontbijten met de kinderen, ze niet naar school brengen. (Vakantiehuisje was toen inderdaad ideaal geweest!) Daarna pas werd er therapie opgestart.
Als het morgen lukt, meld je dan maar wel alvast aan voor die gerichte hulp (ik hoop wel specifiek gericht op je stoornis?), want vaak zijn er wachtlijsten.
Je hoeft het echt niet te zoeken in enge aandoeningen, het plaatje is toch overduidelijk? Dat laatste wat er met je kind was, was de druppel die de emmer deed overlopen. Niks om je voor te schamen, maar het is wel een levensgrote wake-up call om te zorgen dat je emmer niet meer zo vol raakt. Dat kun je gelukkig leren, met de juiste hulp.
Nogmaals, wees lief voor jezelf en accepteer hulp.
Mijn man had hetzelfde idee als jippox en heeft een huisje voor me geregeld waar ik de rest van de week naartoe kan. In een bosrijke omgeving waar ik kan wandelen en tot rust kan komen. En stiekem vind ik dat heel fijn. Hij heeft ook aan kind uitgelegd dat ik zo moe ben dat ik er ziek van ben en dat ik daarom even niet kan werken en een paar dagen naar een andere plek ga om uit te rusten. Ons kind voelde de spanningen ook echt wel aan en had al een paar keer gevraagd wat er was. Waardoor ik ook bang was dat ik op enig moment als een explosie alles eruit zou gooien.
Ik vind het moeilijk om mijn gezin achter te laten, maar ik weet ook dat het nodig is.
En dat ze het echt wel redden met zijn tweetjes.
Er zullen vast wel wachtlijsten zijn voor hulp, maar tot die tijd kan ik in ieder geval goed uitrusten en misschien is dat ook wel nodig, want zo'n traject kost ook veel energie.
