Even niet zo goed...

Lieve Noa

een officiële waarschuwing is een nette oplossing, zeker als je daarnaast je excuses aanbiedt en meteen laat zien dat je er zelf van geschrokken bent. Goed dat je, ondanks al je overtuigingen dat je het zelf kunt, toch hulp hebt gezocht. Want dit is te veel. Je hebt het te lang zelf gedaan. Laat anderen je helpen. 
En die anderen zijn niet je man of je kind. Misschien is de tip van jippox om fysiek afstand te nemen niet zo raar, als je het kunt opbrengen om ook echt afstand te nemen- dus niet heel de tijd bezig met man of kind. Ik gun je echt rust en tijd om met jezelf bezig te zijn, zodat je ziet hoe bijzonder mooi mens je bent. Wat je ouders en familie je ook verteld hebben. Wat voor stickers er ook op je geplakt zijn, je bent het waard om nu voor je te zelf te zorgen. 

Sterkte! 

Wat fijn voor je. Ik kom ook😁

Nox, die hulp van de POH, is die ook gericht op je aandoening? 
Zo niet, (of niet gericht of goed of gepast genoeg)  dan zou het weleens averechts kunnen werken. 
Het werkt bij jou nu eenmaal anders. 
We zitten als maatschappij zo sterk in de ‘hulp-vraag-modus’ dat we bijna denken dat alle hulp altijd welkom is. 
Dat is zeer zeker niet zo.
En baat het niet schaadt het niet gaat ook lang niet altijd op. Zeker niet bij kanariepietjes!  
Ik zou helemáál niet keihard aan de slag gaan. Je bent, denk ik, gewoon ontregeld. Vooral dat slechte slapen kan er echt enorm inhakken. 
Natuurlijk kun je wel (later) proberen manieren proberen te vinden ontregelingen beter te voorkomen. Maar dat zit toch echt vooral (helaas….) in minder doen ipv meer….

Och toch..., boos op jezelf... dat hoeft toch niet. Keihard werken hoeft ook even niet.

Lees je goed op dit forum dat (volgens mij) iedereen compassie met je heeft? Je rust, ruimte en liefde voor jezelf gunt?

De enige die wat hard voor je is, ben jezelf. 

Je man en dochter komen ook lief en begripvol over. Laat het maar over je komen, rust gewoon maar even uit. Meer hoeft nu echt niet.🍀

Nox schreef op 06-07-2022 om 13:13:

Ik ben vanochtend naar mijn rustoord vertrokken. Vond het moeilijk om afscheid te nemen van man en kind omdat ik ze toch wel ga missen.

Ik probeer het maar zoveel mogelijk vanuit het perspectief van de ander te bekijken.

Het leest alsof je je weggestuurd voelt. Klopt dat? Want je man (en de mensen die je hier tipten) bedoelden het echt als iets wat we je gunnen.

Ik denk dat je me inmiddels kent en weet dat ik het in elk geval goed bedoel. Maar de laatste zin viel me heel erg op. 
Is dat iets wat je jezelf hebt aangeleerd, als een soort overlevingsmechanisme? Dat je het altijd uit de kant van de ander moet bekijken?

Dat is nou net het kenmerk van deze week rust. Je hoeft even niet sociaal te reageren. Je niet te bedenken hoe je je kind met haar dingen zo maximaal mogelijk begeleid of hoe je ervoor zorgt dat je bijzonder geduldige man je nog steeds lief heeft. Deze week is het begin van NOx die voor zichzélf zorgt. Die haar eigen verdriet er echt gewoon mag uithuilen, ook als het is omdat je ouders je onbewust gekwetst hebben. Of omdat je dochter haar eigen dingen heeft. Je mag boos zijn op de wereld, die stomme collega, de blaffende hond van de buren of je zus die je continue vernedert; het is allemaal ok.

Ik vind het super dat je hulp hebt gezocht. Je hebt het eerste gedeelte van je leven geleerd om ondanks je beperking te leven en overleven en dat heeft je volgens mij een fijn gezin opgeleverd.  Misschien is het tweede gedeelte van je leven er wel om juist mét je eigen stempel en handleiding te leren leven. Dat kan aanpassingen in je dagelijks leven opleveren, of afstand van bepaalde mensen. Of dat je niet meer op het forum komt omdat je het niet meer trekt. Of juist wel, dat kan ook. Maar wat het ook is, dat is nu nog niet belangrijk. 

Eerst je enkelblessure helen, voor je aan een nieuw trainingsschema begint. In deze situatie; eerst iets van je vermoeidheid, verdriet en boosheid kwijt, voor je aan de gang kunt om te voorkomen dat het weer nodig is. 

Ah, het kwartje is gevallen bij me. Wat me altijd opvalt aan jouw bijdragen op dit forum is inderdaad dat je alle situaties heel erg vanuit de/een ander kunt bekijken. Het is duidelijk dat je daar erg je best voor doet, intussen is het een gewoonte. Maar kan het zo zijn dat die gewoonte je toch wel gewoon heel erg veel energie kost? Energie die je niet kunt steken in jezelf?

Je doet altijd je best voor een ander, legt de lat voor jezelf heel erg hoog. Het is logisch dat je dat op een dag niet meer volhoudt. Je loopt iedere dag een marathon, in plaats van je energie te sparen en er per jaar maar 2 of 3 te lopen. Je geeft jezelf de kans en tijd niet om te herstellen, want er is altijd wel iets of iemand waarvoor je klaar moet staan. Als leek zeg ik: jouw stressniveau is gewoon al jaren te hoog. Dat is uitermate slecht voor je gezondheid. Je lijf heeft je nu teruggefloten. Luister daarnaar.

Deze week op jezelf is precies wat jij nodig hebt. Alleen maar doen wat jij wil. En even ter verduidelijking: helemaal niks doen is dus ook prima! Wandelen is gezond, je kunt je hoofd leeg maken, dingen in perspectief zien. Maar op het moment dat alles je teveel is, moet je misschien gewoon een dag in bed blijven liggen. Of bankhangen. Naar de wolken staren. Probeer aan te voelen wat je zélf nu nodig hebt, en probeer niet te doen wat je denkt dat verstandig is. Want dan schiet je weer in doe-stand.

Ik denk dat jij er baat bij zou kunnen hebben om te leren ontspannen. Echt ontspannen. Is een massage iets voor je, of geeft dat teveel prikkels? Mindfullness, sauna, mediteren, vogelaar worden, vissen, er zijn legio mogelijkheden. Na je weekje rust (dus echt pas daarna, niet nu) zou ik daar eens naar op zoek gaan.

Heel veel sterkte en een dikke knuffel 

Misschien kun je baat hebben bij een of meerdere healing touch sessies? Hoeft natuurlijk niet als je het niks vindt maar misschien voel je je wel wat fijner erna. Is ook echt een moment voor jezelf. Ik heb vorig jaar een paar sessies gedaan en vond het erg ontspannend, er werd niet gesproken tijdens de sessie maar de therapeute had het wel bij het rechte eind toen ze zei dat ze erg veel verdriet bij me voelde. Ik ben namelijk ook zo iemand die altijd zegt dat het goed met me gaat, ook al voel ik me slecht of verdrietig. 

Lieve Nox, er is niks moeilijker dan NIET op je moeder lijken. Al neem je je nog zo voor om hééél anders te zijn dan zij. Legde mijn therapeut me uit toen ik daar jaren geleden zat voor soortgelijke klachten als de jouwe. Het is zoals je computertje is ingeregeld zeg maar. Dus erg moeilijk om dat in te zien en om het om te buigen. Je ervan bewust zijn is de eerste en heel erg belangrijke stap... En bekijk kritisch of het wel echt zo erg is als je in sommige opzichten op haar lijkt. Vast niet.

Het lijkt me heel goed dat je zoveel huilt. Huilen zuivert het gemoed. Het lucht op. Het zet fysieke (verwerkings)processen in gang. Dus huil maar.
Leren ontspannen is ontzettend moeilijk als je zo onder spanning staat als jij. Leg ook daar voor jezelf de lat niet te hoog. Het kost tijd en het doet de eerste tijd ook nog pijn (bij mij tenminste, bij stress is het erg moeilijk om mijn verkrampte spieren weer los te laten, dat doet pijn. Vandaar mijn suggestie van massage. Een warm bad kan ook werken, of yoga, of de healing touch van Poezekat. Kwestie van uitproberen). Dus ook hier weer: leg de lat niet te hoog. Zodra je van jezelf iets moet (ik móet nu ontspannen...!) ben je verkeerd bezig. Moeilijk hoor, maar dat je daar nu zit en lekker de tranen kan laten stromen ben je volgens mij al op de goede weg. Hou vol!

Nox schreef op 06-07-2022 om 17:28:

Ik heb vandaag zo ontzettend veel gehuild dat ik me afvraag waar al die tranen vandaan kunnen komen.
Met 'dingen vanuit de andere kant bekijken' bedoelde ik wat ik zou adviseren als een vriendin in mijn situatie zou zitten. En dat is dus wat ik nu doe. Rust nemen en even afstand nemen. Ik voel me zeker niet weggestuurd, vond het eigenlijk heel fijn dat mijn man dit geregeld had want zelf had ik er de energie niet voor.
Er is nu wel al iets meer berusting. Dat het goed is, twee stappen terug om er daarna weer drie vooruit te kunnen zetten.

Ik merk wel dat ik nogal goed ben in denken in 'wat als...' scenario's. Wat als mijn man zwaargewond was geraakt of het ongeluk niet had overleefd, wat als mijn kind levensbedreigend ziek zou zijn geworden, dan had ik niet om kunnen vallen. Het is volstrekt zinloos maar die gedachten zijn er wel. Tegelijkertijd ben ik ook heel dankbaar dat die dingen niet zijn gebeurd.

Uit de post van jonagold over ontspannen haal ik wel dat ik veel meer op mijn moeder lijk dan ik zou willen. Hoewel ik wel degelijk kan ontspannen, maar de laatste tijd lukt dat niet meer goed waardoor ik in een negatieve spiraal van vermoeidheid, slechte concentratie, kort lontje terecht ben gekomen en iemand werd die ik niet wilde zijn.

Misschien zijn daarnaast je moeders zorgen juist omdat ze weet wie en hoe je bent, je kracht en je valkuilen kent en dat je misschien op haar lijkt. Hoe naar dat voor jou kan overkomen en je bewijsdrang aanwakkert, misschien kan dit ook het begin zijn van het gevoel dat jij je niet extra hoeft te bewijzen. Je bent namelijk al wie je bent en alles wat je nodig hebt is er al.

Welnee, je hebt er helemaal geen enorme puinhoop van gemaakt! 
Je emmer is alleen overgelopen, dat is alles.
Komt goed! 
Het huilen zal emotie zijn, maar vast ook vermoeidheid. 
En wat als…..weet je, bij echt dreigende situaties gaan we op adrenaline lopen, jij ook. Dus als echt de nood aan de man was geweest, dan was je er geweest. Adrenaline laat ons dingen doen die we ‘niet’ kunnen.