Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Nou ja, een overstroming kan ook een flinke puinhoop geven...
Maar goed, vannacht heb ik zestien uur aan een stuk geslapen. En vandaag uren gewandeld. Maar het was goed. Wat is alleen niet begrijp is hoe ik dit niet heb kunnen zien aankomen want er waren echt al wel eerder signalen.
Mijn moeder kon zich altijd overal druk over maken en hield het liefst alle verantwoordelijkheden bij zichzelf. Nog steeds smeert ze brood voor mijn vader en rent ze er elke dag met zijn medicijnen achteraan. Vroeger had ze wel nogal veel overtuigingen over wat er allemaal moest in het huishouden, ook als het niet ging. Dat heb ik dan weer niet. Maar ik heb wel veel overtuigingen over hoe ik vind dat ik moet zijn, wat ik allemaal zou moeten kunnen en doen. En daarin heb ik te weinig oog gehad voor mijn eigen grenzen, voor mijn eigen onvermogens en beperkingen. Dat maakt me vooral heel verdrietig. Tegelijkertijd deed ik naar mijn idee niet eens heel gekke dingen.
Volgens mij ben je hardstikke goed bezig. Nu alleen nog wat milder worden over jezelf. Ja, met de beste intenties en al je inzet zijn er toch dingen niet goed gegaan. Enige wat je daarmee moet is iets van leren. En dan blijkt het zowaar toch wel allemaal ergens goed voor ❤️
Ik gun je mooie wandelingen, lange nachten met gezonde slaap en veel compassie met jezelf.
Je ziet nu wel in dat je de dingen toch anders moet aanpakken, je grenzen aangeven vooral. En ook dat proces kost tijd.
Ik heb bijvoorbeeld vaak extra diensten gewerkt maar ben daar intussen al aardig van terug gekomen. Ik vroeg zelf eens of iemand een dienst van mij wilde overnemen en toen bleken de meeste niet voor me klaar te staan. Dit heeft me enorm veel pijn gedaan want ik vroeg dat niet zonder reden. Sindsdien ben ik toch wel veranderd.
Het is niet zo dat mensen niet voor mij/ons klaarstaan of zo. Mijn probleem zit in een soort beeld dat ik in mijn hoofd heb gecreëerd over hoe ik zou moeten zijn en functioneren, wat ik allemaal zou moeten kunnen, waar mijn man en kind, maar in zekere zin ook mijn collega's en omgeving 'recht' op hebben. En dat beeld is te zeer geïdealiseerd waardoor ik teleurgesteld raak in mezelf als ik niet aan mijn eigen verwachtingen voldoe. Dat neemt niemand mij kwalijk, alleen ik zelf. Dat is zo zeer in een negatieve spiraal gekomen dat ik ben beland op het punt waar ik nu ben.
De sleutel zit denk ik in echt gaan accepteren dat ik goed ben zoals ik ben, met al mijn goede, mooie en fijne én met al mijn mindere eigenschappen, met al mijn talenten én met al mijn beperkingen. En stoppen met heel mijn leven kapot te analyseren omdat er altijd wel iets anders of beter had gekund. Die energie kan ik veel beter aan andere dingen besteden.
Helemaal waar Nox! Je bent goed zoals je bent! Probeer te genieten van het feit dat je leeft, dat het allemaal werkt en van de wonderlijke fratsen die horen bij het mens-zijn. We zijn allemaal ‘kneuzen’, niemand uitgezonderd!
Nox schreef op 08-07-2022 om 10:46:
Het is niet zo dat mensen niet voor mij/ons klaarstaan of zo. Mijn probleem zit in een soort beeld dat ik in mijn hoofd heb gecreëerd over hoe ik zou moeten zijn en functioneren, wat ik allemaal zou moeten kunnen, waar mijn man en kind, maar in zekere zin ook mijn collega's en omgeving 'recht' op hebben. En dat beeld is te zeer geïdealiseerd waardoor ik teleurgesteld raak in mezelf als ik niet aan mijn eigen verwachtingen voldoe. Dat neemt niemand mij kwalijk, alleen ik zelf. Dat is zo zeer in een negatieve spiraal gekomen dat ik ben beland op het punt waar ik nu ben.
De sleutel zit denk ik in echt gaan accepteren dat ik goed ben zoals ik ben, met al mijn goede, mooie en fijne én met al mijn mindere eigenschappen, met al mijn talenten én met al mijn beperkingen. En stoppen met heel mijn leven kapot te analyseren omdat er altijd wel iets anders of beter had gekund. Die energie kan ik veel beter aan andere dingen besteden.
Dit past mi ook bij de diagnose... vandaar dat gespecialiseerde hulp denk ik goed voor je is. Zodat je met meer compassie naar jezelf kunt kijken en misschien wat meer uit je hoofd kunt komen. Je bent goed bezig, het komt vast helemaal goed!
Dat kunnen meer mensen goed: (alleen maar) kijken wat er beter had gekund. (Te) kritisch zijn op jezelf. Erg vermoeiend en redelijk zinloos.
Voor je omgeving is het ook fijner als jij blij kunt zijn met je niet-volmaakte zelf. Ik zelf ben ook 'learning on the job', vooral in mijn rol als moeder.
Iemand zei eens tegen me: het zou heel vervelend zijn voor je kind als jij de ideale moeder was. Hoe kan je kind dan óóit aan jou tippen?! Dus: niet volmaakt = beter 
Nox, maak het niet te groot.
Het is mensen eigen kritisch op ons zelf te zijn en natuurlijk al helemaal des autistisch om het goed te willen doen en volgens (eigen opgelegde) regels te willen leven/ denken te moeten leven.
En daar is helemaal niets mis mee want het maakt je ook tot een mooi en bijzonder mens.
Je loopt nu ‘gewoon’ tegen een aantal grenzen van jezelf aan en daar kun je, net als iedereen, wat mee stoeien. Komt goed!
Het is goed dat ik nu even afstand heb van mijn normale leven. Dat merk ik wel. Maar ik mis mijn man en vooral mijn kind wel. Ik zou zo graag even dat warme zachte lijfje tegen me aan voelen en lekker knuffelen.
Ooit, lang geleden, ik woonde net op mijzelf en had mijn leven gevoelsmatig helemaal op orde, lag ik in bed en kon niet slapen. Mijn hele leven heb ik toen liggen overdenken en er kwamen veel inzichten naar boven. Dat het niet altijd makkelijk is geweest, dat iedereen fouten heeft gemaakt, maar wel met de beste intenties en vooral zag ik de enorme groei die ik had doorgemaakt. Op dat moment had ik volledig vrede met mezelf. Mettertijd kwam ik erachter dat mijn ontwikkeling daar niet stopte. Dat er nieuwe gebeurtenissen, kansen, uitdagingen en problemen op je pad komen en dat het dan zoeken is en blijft in hoe daarmee om te gaan. Maar dat moment, die ervaring, geeft wel het vertrouwen dat ik het dus wel kan, vrede sluiten met mezelf.
Vandaag was een verwarrende dag. Het ene moment zit ik in het zonnetje te genieten met een kop koffie. Het andere moment lig ik in pure paniek te huilen in bed. Uiteindelijk heb ik zeker een uur gemediteerd en daarna een hele poos geslapen.
Morgen ergens in de loop van de dag zal ik weer naar huis gaan en daar verder uitrusten.
Waar ik ook nog wel mee worstel is schuldgevoel. Het gevoel dat ik de hele zomer niet werk terwijl de maatschappij daarvoor opdraait. Ik gun het mijn kind zeker om op vakantie te gaan en dagjes uit en zo, maar ik ben wel ziek en dat strookt niet helemaal met mijn geweten, hoewel ik ook daarin weer veel harder ben voor mezelf dan voor andere mensen in dezelfde situatie. Nog een lange weg te gaan, maar de eerste stapjes zijn gezet.
Als jij dagjes weg gaat of zelfs op vakantie dan kost dat ook gewoon je vakantiedagen dus daar hoeft de maatschappij niet voor op te draaien.
Ik herken wat je zegt ovet schuldgevoel. Maar je mag écht ziek gemeld zijn en tóch leuke uitstapjes met je dochter maken echt waar. Die heb je misschien júist nodig.
Zou toch zuur zijn als jullie samen thuis zitten te verpieteren omdat jij vindt dat je niet weg mag. Dat mag dus wel: genieten (als dat kan) terwijl je ziek bent. Júist wel.
TrefleQ schreef op 09-07-2022 om 10:57:
Ik herken wat je zegt ovet schuldgevoel. Maar je mag écht ziek gemeld zijn en tóch leuke uitstapjes met je dochter maken echt waar. Die heb je misschien júist nodig.
Zou toch zuur zijn als jullie samen thuis zitten te verpieteren omdat jij vindt dat je niet weg mag. Dat mag dus wel: genieten (als dat kan) terwijl je ziek bent. Júist wel.
Nogmaals, je bouwt vakantiedagen op als je ziek bent en je levert ze dus ook in als je ergens heen gaat. Stiekem weg gaan hoeft dus niet, je schuldig voelen hoeft ook niet. Je levert gewoon vakantiedagen in.
Ik ben weer thuis. Gisteren was ik vooral heel erg boos. Op alles en iedereen, op het leven, op de hele situatie. Op dingen die ons overkomen zijn en op mijn eigen onvermogen om daarmee om te gaan. Dus het was goed om nog even een dag niet thuis te zijn.
Gisteravond ben ik thuis gekomen en plakt mijn kind zo ongeveer aan me vast. We hebben elkaar zeker gemist en knuffelen nu heel veel, maar ik merk ook dat ze het nog moeilijk heeft met de situatie. Dat ik weg was, dat ik weinig energie heb, dat ik niet altijd even veel kan hebben en ze heeft op de een of andere manier het idee dat ze er zelf een aandeel in heeft. De dynamiek tussen ons is vandaag heel dubbel. Het ene moment is ze boos op me, het andere moment wil ze alleen maar knuffelen.
En toch...ondanks alles, zie ik ook dat ik alle reden heb om dankbaar te zijn voor wat ik heb in het leven.
Nox schreef op 10-07-2022 om 12:35:
Ik ben weer thuis. Gisteren was ik vooral heel erg boos. Op alles en iedereen, op het leven, op de hele situatie. Op dingen die ons overkomen zijn en op mijn eigen onvermogen om daarmee om te gaan. Dus het was goed om nog even een dag niet thuis te zijn.
Gisteravond ben ik thuis gekomen en plakt mijn kind zo ongeveer aan me vast. We hebben elkaar zeker gemist en knuffelen nu heel veel, maar ik merk ook dat ze het nog moeilijk heeft met de situatie. Dat ik weg was, dat ik weinig energie heb, dat ik niet altijd even veel kan hebben en ze heeft op de een of andere manier het idee dat ze er zelf een aandeel in heeft. De dynamiek tussen ons is vandaag heel dubbel. Het ene moment is ze boos op me, het andere moment wil ze alleen maar knuffelen.
En toch...ondanks alles, zie ik ook dat ik alle reden heb om dankbaar te zijn voor wat ik heb in het leven.
Je hebt toch de tijd nodig om alles een plekje te geven en om wat liever te zijn/blijven voor jezelf. Ook terug thuis zal je moeten zorgen voor momenten voor jou alleen om je batterijen weer op te laden.
De komende twee weken is er nog school dus dan heb ik best wat tijd alleen.
In de vakantie zijn man en kind thuis en zal ik regelmatig een stuk in mijn eentje gaan wandelen of een dag in mijn eentje weggaan of mijn man en kind gaan ergens heen. Daar valt vast wel een mouw aan te passen.
