Kan iedereen diep in de schulden raken?

Wat gefrustreerd

Wil toch even benoemen dat ik wat gefrustreerd raak van sommige reacties hier. Bij voorbaat sorry dus als ik in dit bericht wat gefrustreerd klink. Ik bedoel deze reactie ook tegen niemand persoonlijk, maar het is even meer mijn algemene gevoel.

Om eerlijk te zijn vind ik het erg gemakkelijk om de fouten van een ander aan te wijzen. Die van mij zie ik achteraf ook wel en wat ik zeg sommige zou ik niet nog een keer maken, andere fouten maak ik de volgende keer zo weer. Ik denk echter dat juist de grootste fout die je kunt maken, is denken dat het jou niet kan overkomen.

En sommige dingen zijn wat mij betreft gewoon belangrijker dan geld, bijvoorbeeld de veiligheid van mijn gezin. Die veiligheid miste ik in dat appartement. En ja, dan is het een keuze die ik maakte om te verhuizen, maar die zou ik zo weer maken. Als ik bedreigd wordt als ik even boodschappen moet gaan doen, vind ik dat niet prettig. En als mijn kinderen dan ook nog meer dan eens bang gemaakt worden, dan heb ik liever niet dat ze daar moeten opgroeien.

Maak ik dan een onverantwoorde keuze om ons appartement pas op een laat moment te koop te zetten? Op dat moment deed iedereen dat, en tot ons appartement was alles in dat gebouw binnen een maand weg.

Koos ik dan voor een te duur alternatief, omdat we officieel 2 inkomens nodig zouden hebben voor die hypotheek? Het nieuwe huis was nauwelijks duurder dan het oude. Hypotheeklasten waren per maand rond de 700, daar ging de aftrek nog vanaf. Dat huis zou ik zonder dubbele lasten gemakkelijk van mijn inkomen kunnen betalen.

Leefde ik boven mijn stand? We gingen niet op vakantie en als we dan in de zomer al een keer weggingen, was het in iets van bekenden of misschien een keer heel goedkoop een paar dagen in Nederland. We hadden geen auto. Mijn familie bezocht ik al nauwelijks, ivm de treinkosten. Ik werkte fulltime. Uitjes deden we nauwelijks, ik vulde alleen af en toe online prijsvragen in, om af en toe toch iets leuks te hebben.

Meeste keuzes zou ik zo weer maken. Het steekt me een beetje dat zoveel mensen van mening zijn dat zoiets ze nooit zou overkomen. Ook in andere topics krijg ik soms het gevoel dat ik een van de weinigen hier ben, die niet perfect is. Misschien schrijven we gewoon gemakkelijker over dingen die we goed doen. Of we hebben niet altijd een even eerlijk beeld van onszelf.

Hmm

Ik vraag me af of mensen die weinig luxe/ruimte hebben die 100 euro echt allemaal zouden sparen. Ik heb vorig jaar een (te dure) spaarverzekering afgekocht. Was geen wereldbedrag, en als ik ermee had afgelost had dat me 35 netto per maand gescheeld. Plus de 60 euro premie, afgerond 100 Verstandige mensen zouden die hele besparing pakken en 100 euro per maand extra sparen én afgelost hebben. En andere mensen denken ‘Ha, nu kan mijn kind toch op die dure sport van 60 euro per maand en we kunnen een keer ver op vakantie.’

Kaaskopje

"als ik dit soort opmerkingen lees voel ik toch ergernis. Hoezo valt mijn lijstje onder verleidingen?"

Verleiden, over laten halen, keuze maken, geef het een naam. Ik heb het niet over jouw keuze, dus je ergernis mag je laten varen.
Maar wat RK zegt: een buffer geeft/is zekerheid. Ik snap de weerstand tegen een buffer t.o.v. uitgeven en de ergernis niet zo.
Alsof ik niet zou begrijpen dat andere mensen anders kiezen. Ik begrijp het wel, maar of ik dat persoonlijk zou doen: nee.
Omgekeerd vind ik niet dat je dat af hoeft te schermen met een ergernis, dat slaat de boel een beetje dood. Je maakt gewoon een andere keuze.

Muppet

Als je zo weinig geld hebt, dat je geen buffer kunt opbouwen, ontstaan er achterstanden in je basisbehoeften. Dan klinkt het heel nobel om te zeggen dat die 100 euro voor die buffer bewaard moet blijven, maar die basisbehoeften dan? Zonder verzorgd uiterlijk voel je je niet op je best. Dat haalt je zelfvertrouwen naar beneden. Dus als je dan eens wat extra geld tot je beschikking krijgt, gaat die basis even voor. Dat kun je zo goedkoop mogelijk proberen te doen en wat overblijft kun je op de spaarrekening zetten. 5 euro in mijn voorbeeld.

De ergernis zit 'm vooral in dat ik inlevingsvermogen mis, ook al schrijf je 'dat begrijp ik maar al te goed'. Zeg jij tegen iemand met kapotte zolen en te lang gegroeid haar, blijf daar nog maar even mee rondlopen, wie weet gaat je wasmachine stuk?

Ik hoorde dat het normaal is voor een gezin met kinderen, dat de kinderen op een sport kunnen, dat hoort bij wat wenselijk is. Als je dat niet kunt betalen, ben je arm. Als je niet naar de kapper kunt, of nieuwe schoenen kunt kopen, ben je arm. Die mensen moeten wel bij de dag leven en dan ben ik de laatste die met een belerend vingertje gaat vertellen dat ze die 100 euro naar de bank moeten brengen. Wel dat ze het verstandig uit moeten geven want... je kunt het maar één keer uitgeven.

Als je twee paar schoenen in de kast hebt staan, 2 broeken hebt liggen en dergelijke én je voorraadkast is gevuld met wat je basisbehoeften zijn, dan is er ruimte voor die buffer. En dan maar hopen dat je geen tegenslag krijgt in de vorm van nieuwe kosten, daar ga je met je goeie gedrag. Het kan meteen weer van de spaarrekening gehaald worden.

Ik heb het dus niet over verwend gedrag. Om iets willen hebben om het hebben. Als je dan zegt 'ho ho... eerst die buffer!' zou ik het snappen.

verschil tussen oorzaken van buitenaf en van binnenuit

Oorzaken van buitenaf zoals ziekte, scheiding, instorten woningmarkt, faillissement etc. Je kunt je niet tegen alles indekken en je maakt ook gewoon fouten dat is menselijk.

De oorzaken van binnenuit daar bedoel ik mee een blinde vlek, onvermogen of stoornis. Ik heb een collega (hbo opgeleid) die chronisch zwaar in de financiele problemen zit. Ik ken haar al heel lang, ze heeft denk ik een soort stoornis. Ze blijft geld uitgeven aan dure merkkleding, vakanties en ze gaat 2 keer per maand uit eten met haar kind. Ze vind dat ze recht heeft op meer salaris (ze krijgt al meer dan haar collega's) ze vind dat ze recht heeft op meer partner alimentatie (ze heeft eigenlijk geen recht op partner alimentatie). Zij voelt zich echt slachtoffer. Niemand die haar wat financiele realiteitszin bij kan brengen.
Ik vraag mij af hoe zijn zulke mensen nou te helpen?

pech en karakter

Ik denk dat het een mix is. Je hebt spaarzame, bedachtzame mensen. Je hebt mensen die wat impulsiever van karakter zijn. Dat wil helemaal niet zeggen dat die laatste groep geld uitgeeft omdat ze "net als de buren een dure auto willen hebben", maar omdat ze minder goed vooruit kunnen denken.
Dan heb je pech. Een echtscheiding is een typisch pechgeval ( en tuurlijk zijn er mensen die vinden dat je dat ook kunt voorkomen, maar ik ga er vanuit dat het soms toch gebeurt). Scheiden kost geld, veel geld. Ik verkeerde in de gelukkige omstandigheid dat er geld beschikbaar was vanuit mijn ouders en dat ik mijn baan van 30 uur kon omzetten naar 36 uur. Maar ik heb toen wel gezien dat het dubbeltje makkelijk de andere kant had kunnen rollen.
Dus om te reageren op startbericht: nee ik denk niet dat het iedereen kan overkomen. Ik denk zeker dat het mij had kunnen overkomen. Inmiddels acht ik de kans kleiner dat het mij nog zal overkomen. Ik heb meer ruimte dan toen tijdens de scheiding om dingen in mijn leven te veranderen waardoor mijn financiële verplichtingen verminderen.

Kaaskopje

Die spaarrekening is juist voor die onvoorziene dingen.
Als je het daaruit kunt betalen gaat het niet van je dagelijkse pot af. Waardoor je dan misschien wel geld overhoudt voor een keertje naar de kapper, nieuwe zolen onder je schoenen en een fatsoenlijke nieuwe broek.

Persoonlijk zou ik de kapper echt wel overslaan in zo’n geval. De helft op de spaarrekening en de andere helft als voorraadje levensmiddelen voor moeilijke tijden, een broek van de Wibra en een paar nieuwe zolen. Zo bouw je iets op.

En iedere maand een bedragje naar de spaarrekening. Al is het maar 20 euro. Anders blijf je achter de feiten aanlopen. Dat was mijn aanpak toen ik nog een arme student was.

Maar ik snap wel dat dit makkelijker is als arme student dan als je een gezin hebt met kinderen die ook van alles willen.

Kaaskopje

"De ergernis zit 'm vooral in dat ik inlevingsvermogen mis, ook al schrijf je 'dat begrijp ik maar al te goed'. Zeg jij tegen iemand met kapotte zolen en te lang gegroeid haar, blijf daar nog maar even mee rondlopen, wie weet gaat je wasmachine stuk?"

Ik heb al gezegd dat ik elk geldlevel gekend heb. Ik maak alleen andere keuzes. Ook toen ik fortuinlijk was, kwamen mijn koekjes bij de Lidl vandaan en ook toen was dat geen dagelijkse kost.
Ik ben gescheiden, mijn haar zit op een knot en ik loop al 2 jaar op afgetrapte gympen( adidas, aanbieding 30 euro). Ik heb nergens recht op en rooi het alleen. En dan mis jij inlevingsvermogen bij mij.

Je buffer is niet voor de gewone dingen, die doe je van je basis, de buffer is er voor nood. De kapper is geen nood, dan laat je het toch groeien?
Als je je beheerst voor impulsaankopen kun je dat bedrag zo doorsluizen naar je spaarrekening. Nee dat gaat niet hard maar ongemerkt groeit dat toch.

Onze basisbehoeften

liggen ook te hoog, denk ik.
Nee, niet bij iedereen.
Maar al met al zijn we misschien te rijk.
En we willen toch datgene wat we in onze omgeving zien.

Ik zie dat bij mezelf ook wel. Ik zit niet in problemen maar ga niet voldoende goed met geld om.
Wel was voor mij duidelijk dat ik echt nooit een nieuw huis zou kopen eer mijn oude verkocht was. Dat een huis waard is wat de gek ervoor geeft en dat een markt altijd broos is, daar was ik me heel goed van bewust.

Haar

Ik voel het nu zelf bijna als drammen, maar als ik lang haar gehad zou hebben, zou ik het ook in een staart doen of in een knot draaien. Dan is het niet erg om een half jaar niet te gaan (of langer). Als ik twee maanden niet naar de kapper ben geweest groeit er van alles in mijn nek en is er niet veel meer van te maken. Mijn dochter heeft ook niet veel geld en heeft lang haar. Maar ook bij haar zie ik dat een beetje bijhouden wel belangrijk is. Je uiterlijk is je visitekaartje. Dat hoef je niet door te voeren naar dure potjes en lipsticks, maar verzorgd kapsel is toch wel het minste, ook al is het maar alleen voor je hoe je je voelt. Ik heb een tijdje een kapper aan huis gehad, die voor een tientje knipte. In de periode dat wij ook echt elke cent drie keer om moesten draaien, ging ik naar een kapperschool, waar je voor een redelijk bedrag geknipt kon worden. Je had er dan wel wat zitvlees bij nodig, maar dat doe je dan. Als je weinig geld hebt, of het met weinig moet doen, dan moet je dit soort keuzes maken. Als je weet dat je tíjdelijk weinig geld hebt, vier maanden of zo, kun je het misschien wel uitzingen met een wat uit verhouding gegroeid bosje haar, maar als het een blijvende situatie is, of een kwestie van járen, vind ik het begrijpelijk als je een extraatje als die 100 euro aangrijpt om eindelijk eens te kunnen gaan.

Maar om dit af te sluiten (als jullie het ermee eens zijn ), mag je daar uiteraard anders over denken. De kunst is om iedereen een beetje in zijn waarde te laten als andere keuzes niet je eigen zijn.

Yanea

Toch nog even over 'foundation'. Ik heb zelf meen ik nooit foundation gekocht, dus ik heb daar al heel wat geld niet aan uitgegeven . Als je echt totaal geen geld hebt, of je zit op overlevingsniveau, valt alles af en wat dan zo sympathiek is, is dat er initiatieven ontstaan die daar op in springen. Bij ons heb je bijvoorbeeld (naast o.a. het Leger des Heils) een organisatie waar je jezelf in de watten kunt laten leggen voor een zeer laag bedrag (ik zag dat ze een open dag hadden waarbij je voor 10 euro 7 kledingstukken mocht uitkiezen) en de kapper die bij mij aan huis kwam knipt daar ook weleens gratis. Zo zijn er ook mogelijkheden om kleding uit te zoeken voor als je moet solliciteren. Heel fijn om te merken dat er mensen zijn die zich hiervoor inzetten. Zij nemen de behoefte en noodzaak om er verzorgd uit te zien serieus en zetten zich daar vrijwillig voor in. Maar dat is niet voor iedereen, je moet echt aan kunnen tonen dat je een minimaal inkomen hebt.

ik geloof niet in het fenomeen schulden zonder schuld

Voor een hele kleine groep personen met schuld kan ik begrip op brengen. Bijvoorbeeld de eierboer die al zijn kippen en eieren heeft moet ruimen en voorlopig geen nieuwe kippen mag kopen. Of mensen met een beperkt denkvermogen en die geen begeleiding krijgen omdat ze te slim zijn om ze vanaf hun 18e direct onder curatele te stellen.

@ Bieb63
"Het lijkt wel of Triva ervanuit gaat dat iedereen een aardig inkomen heeft (ik overigens wel hoor, maar daar gaat het niet om). En ja, met een aardig inkomen heb je op z'n minst keuzes en dus ook de keuze om 'verstandig' te zijn en risico's in te dekken enz"

Ik heb nooit een aardig inkomen gehad, maar ook nooit schulden. Ja, die ene keer dat er geen pin was bij de bakker en ik het broodje later mocht komen afrekenen. Nog een € 1,- en ik het voelde al niet prettig.

Zelf in de zwaarste periode van mijn leven had ik mijzelf 2 taken gegeven. Betaal je rekeningen op tijd, kom nooit in de schuld en zorg dat je kinderen te eten hebben.

Met dat nooit aardige inkomen is het gelukt om 2 kinderen groot te brengen en nu er een mond minder te voeden is heb ik per maand een leuk bedrag over om te sparen. Het bedrag dat ik spaar is gelijk aan de inkomensval die ik zou maken als ik ooit weer op bijstandsniveau terecht zou komen.

De enige financiële tegenslagen die ik zou kunnen verwachten is apparatuur dat kapot gaat. Maar daar heb ik al een ruim buffer voor.

Mijn vaste lasten zijn heel basic en uitgepuzzeld laag. Heb je een auto of een eigen woning dan zijn die financiële risico's al veel groter dan in mijn geval.

Van hoog vallen is veel moeilijker en pijnlijker. Veel mensen beschouwen hun levenswijze als vanzelfsprekend en een recht. In mijn ogen is een auto, vakantie, buiten de deur eten geen recht, maar luxe. Kun je je het veroorloven, niks mis mee., lekker doen. Heb je het geld niet dan doe je zonder of kleiner of minder.

Ik ken een heel goed verdiend persoon die persé met zijn gezin 2x op vakantie wil en daarnaast nog minstens 4x kortere vakanties van 5 dagen. Reparatie van de auto heeft € 10.000,- gekost... Maar alles is gebakken lucht. Als je kunt lenen voor je woning, je bedrijf en zelf je inkomen kunt bepalen dan blijft dit alleen in voorspoed en met goodwill van de bank overeind.

Waar ik wakker lig van een € 1,- "schuld" slaapt de ander geen minuut minder als het over tonnen gaat.
Het is een kwestie van mentaliteit of je wel of niet (dieper) in de schulden komt.

Het is semantiek, Kaaskopje

De kapper is extra, geen basisbehoefte, in tijden van nood. Ook als de nood langdurig is. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het niet heel erg fijn is om hier niet toch af en toe een beetje geld aan uit te geven.

Waar het eigenlijk om gaat is dat je een goed overzicht hebt van je inkomsten en uitgaven, zodat je je basis in orde hebt. Je kunt wel zeggen dat je ook met een kleine portemonnee recht heb op een knipbeurt bij de kapper, maar als je daarmee structureel geld tekort komt hou je jezelf voor de gek.

Ik heb ooit als vrijwillger budgetbeheer gedaan en wat mij opviel is dat alle vrijwilligers (ook degenen met een kleine beurs) heel goed in beeld hadden wat de verhouding tussen inkomsten en uitgaven was en de maatjes die geholpen werden juist helemaal niet.

Een planning zoals Tihama beschrijft, helpt daarbij.

Kapper

Ik ken meerdere personen met weinig geld die hun haren bij zich zelf knippen.

Zelfs mijn dochter is die kunst machtig. Mijn zoon heeft denk ik nog nooit een kapperszaak betreden. Zijn vader kan goed met een tondeuse om gaan.

Ik ga gemiddeld 5x per jaar naar de kapper voor € 15,50 per keer.
Gewoon van mijn budget, niet uit het spaarpotje.

Kapper

Ik vind het altijd wel sneu als kinderen van die overduidelijk zelfgeknipte kapseltjes hebben. En daarbij dan tweedehands kleren en/of hoog water broeken. Beetje zoals ik vroeger. Ik vind kapper en kleding dus geen luxe maar prioriteit. We geven er geen bakken geld aan uit, maar ze lopen er wel fatsoenlijk bij.

Je mist het punt Phryne

Of je moet echt vinden dat het leven beter is als je met vers gekapte haren naar de voedselbank kunt....

Hoe

ga je om met iemand die vind dat ze overal recht op heeft?
Mijn aanloopdochter is nogal ingewikkeld (understatement) maar het is me nu al een paar keer opgevallen dat zij vind dat ze recht heeft op iets ook al heeft ze het geld er niet voor. Ik snap ook wel dat het heel rot is dat jij je niet kunt permitteren wat "iedereen" wel kan maar met die gedachte maakt ze niet de beste keuzes.
Voorbeeld, ze laat haar wenkbrauwen verven en in model brengen en slaat daarvoor de boodschappen over. Dat ze dan niks te eten heeft of dat ze dat ook het kunnen sparen of haar schulden mee had kunnen afbetalen doet er niet toe want zij heeft recht op mooie wenkbrauwen.
Ze voelt zich enorm benadeeld want zij kan dingen niet en dat is ieders schuld behalve de hare. Het is ook niet haar schuld want dingen gaan gewoon soms zo maar zij voelt het alsof iedereen het op haar voorzien heeft.
Maar hoe leg ik nou die denkfout goed uit aan een jongvolwassene met het niveau van (gokje) een 14 jarige?

Ginny

Nee natuurlijk niet. Sommige dingen zijn echter niet zo makkelijk te prioriteren. Ik vind het heel belangrijk dat de kinderen zich kunnen kappen en kleden zoals ze willen, binnen grenzen natuurlijk. Voor mezelf koop ik weinig kleding, en ik ga 3 keer per jaar naar de kapper.
Ik had het niet over voedselbankklanten, maar snap wel dat mensen die meevaller gebruiken voor de kapper en kleding, en niet voor de buffer.

Je zegt nooit een aardig inkomen te hebben gehad. Maar ook daar zitten gradaties in.
"Ik ga gemiddeld 5x per jaar naar de kapper voor € 15,50 per keer. Gewoon van mijn budget, niet uit het spaarpotje."
Kijk, dat is wat ik bedoel. Blijkbaar is jouw budget 'dusdanig' dat je je 5x per jaar 15,50 kunt permitteren voor de kapper. Je houdt dus iets over. En dus kun je je af en toe iets permitteren. En als je dan óók nog een, bescheiden, buffer hebt, dan kun je je blijkbaar nóg meer permitteren. En dát is dus niet voor iedereen weggelegd, dus het verschil in een 'niet aardig' inkomen en een volstrekt minimaal inkomen.

Ik ken van heel dichtbij een gezin

Ik ken van heel dichtbij een gezin dat het al lang heel lastig heeft, en ik vind dit draadje heel herkenbaar. het doet me een beetje denken aan mensen op dieet, die vinden dat ze af en toe recht hebben op zondigen, omdat ze al zo vaak afzien, en die ook vaak denken dat je na een paar maanden de echte broekriem aanhalen weer terug naar je normale eetpatroon kunt. Werkt niet natuurlijk.

Voor geld geldt precies hetzelfde. Ik vind het echt lastig me er niet mee te bemoeien bij dat gezin in kwestie. Ieder extraatje dat binnenkomt wordt meteen omgezet in ‘luxe’ ( idioot veel vuurwerk , exorbitante verjaardagskadoos) omdat ( denk ik) er het gevoel,is dat ‘even genieten’ toch ook moet kunnen. Tja. Een week later leidt een bekeuring voor een kapot achterlicht op de fiets tot 3 dagen geen warm eten s avonds. Ik kan dat maar moeilijk aanzien. Als je geen geld hebt om een bekeuring te betalen dan zorg je toch dat je licht het doet!! Er wordt op weg naar school in het najaar en winter zo regelmatig gecontroleerd...je weet dat je vroeg of laat aan de beurt bent. Even los van het feit dat zonder licht fietsen in het buitengebied sowieso erg onverstandig is. Dan maar een vuurpijl minder. Maar ja. Er iets van zeggen ligt erg gevoelig.

Ingrid

IngridT

Iets vergelijkbaars hadden mijn oude buren ook: nooit geld om te sparen, maar wel geld voor een afbetalingsregeling. Ik kon ze niet aan het verstand brengen dat ze na die lening datzelfde bedrag beter opzij konden leggen om de rente op de volgende afbetalingsregeling te besparen.

Ik ben het voor het meeste met je eens. Zo moet ik ook gewoon eerlijk zijn over hoe het bij ons ooit verkeerd is gegaan. Er viel een compleet inkomen weg en daar zijn we niet snel genoeg in mee gegaan. Wat dan gebeurt, bij ons in ieder geval, is dat je een soort sneeuwbaleffect krijgt. Het dringt eerst niet door, dat er iets moet veranderen, vervolgens ga je, nog steeds niet helemaal wakker, kunstgrepen toepassen, extra geld beschikbaar laten komen, het ene gat met het andere vullen, geen gaten meer kunnen vullen, incassobureaus die absurd hoge 'boetes' aan je rekening toevoegen, die ook niet meer kunnen betalen, deurwaarders die het een en ander komen afsluiten, je huis uitgezet worden (gelukkig op de valreep niet doorgegaan)... en dan? Dat is geen fijne situatie, eufemistisch gezegd. De stress en paniek die ik toen voelde wens ik niemand toe. Het is voor ons een harde les geweest en we zijn en waren dankbaar dat er een uitweg is in Nederland waardoor dit niet de rest van je leven hoeft te blijven beïnvloeden. Het doet me ook deugt dat o.a. de Ombudsman zich hard maakt voor een meer menselijke houding van overheidsinstellingen als de belastingdienst. De belastingdienst boeit het totaal niet of je kunt betalen of niet, het moet, dus het gebeurt met de botte bijl. Wij hebben daar ook mee te maken gehad. Door een verkeerde berekening van iemand (van OO helaas) hebben we nog járen last gehad van terugvorderingen van geld wat we door die berekeningen hadden gekregen. Ze had ons "rijk" gerekend, maar misplaatst. Gek werden we ervan, dachten we dat het eindelijk klaar was, kwam er weer iets nieuws. Dan zit je steeds opnieuw met een máándenlange (het jaar rond eigenlijk) situatie waarin je na betaling van de vaste kosten direct op de bodem van de bankrekening zit. Ik werd panisch voor dit soort gedoe. Man ook. Ik durfde geen zorgtoeslag aan te vragen, want... je zult zien dat we dan net teveel hebben gekregen... "Wat kan er fout gaan?' denk ik nog steeds als ik op de reactie van onze aangifte zit te wachten. Inmiddels onterecht, maar dat gevoel voor onheil moet slijten. Door dit soort 'akkefietjes' was er weinig ruimte om te sparen. Inmiddels is ons inkomen gekrompen met in totaal 25 procent per inkomen. Dat tikt aan. Maar gezien de omstandigheden, zijn we allang blij dat we die 75 procent per persoon wél hebben.

We werden onzeker, een aantal jaar geleden, o.a. van hoe het ging doordat we steeds geld moesten inleveren bij de belastingdienst en nog wat tegenslagen. Ik zag onszelf al weer helemaal de mist in gaan en zijn toch maar weer gaan praten bij de gemeente. Maar we gingen onverrichter zaken weer naar huis. We deden het helemaal niet zo slecht en hij had er vertrouwen in dat we er zelf uitkwamen. Dat was positief natuurlijk. Zo is het ook gegaan. Toch verbaasde het mij wel. Als mensen zelf aankloppen met het gaat volgens ons niet goed, zou een iets langer contact dan één gesprek misschien beter zijn. Maar dat kost de gemeente geld. Als ik zie hoeveel mensen in problematische schulden zitten, lijkt mij dat het een goede investering is voor een gemeente om hulp breder in te zetten, niet pas als er potscherven opgeveegd moeten worden, maar direct als er barstjes in de pot komen. Dat is zoals ik begreep ook de boodschap van de Ombudsman.

Ik ben altijd vrij open met wat ik over onszelf vertel. Ik vraag nu bij voorbaat maar eens om daar vriendelijk mee om te gaan. Ik doe dit om inzicht te geven in hoe het kan gaan. Wij zijn niet uniek. Aan de buitenkant blijven lachen, netjes gekleed over straat blijven gaan, het lijkt wel onverschillig misschien, achter de voordeur grote stress.

Onkunde en onvermogen

Hoe je met geld om gaat heeft te maken met je karakter, maar ook wat je als kind aangeleerd hebt gekregen van je ouders. Zien doet volgen. Ik kom uit een spaarzaam gezin, de klassieke vader-werkt-moeder-huisvrouw situatie. Mijn moeder vertelde vaak over de tijd dat mijn oudere brussen klein waren en ze het moeilijk hadden. Lapjes van de markt waar mijn oma jurkjes van maakte. En als er een keer een lap over was kreeg mijn moeder ook eens iets nieuws. Hoe mijn vader zichzelf zakgeld gaf en de rest af gaf aan mijn moeder, voor het huishouden. Hoe hij dus zelf zijn LP's en tabak kon kopen, terwijl mijn moeder elk dubbeltje omdraaide en alleen iets voor zichzelf kon kopen als er over bleef (wat zelden het geval was). En ze daar nog blij mee was ook; er waren genoeg mannen die naar de kroeg gingen met hun loonzakje ipv naar moeder de vrouw..

Die verhalen hebben de basis gelegd voor mijn visie op geld. Ook toen ik na echtscheiding in een moeilijke periode kwam, als alleenstaande ouder. Jo zei dat mooi hier boven: ''Zelf in de zwaarste periode van mijn leven had ik mijzelf 2 taken gegeven. Betaal je rekeningen op tijd, kom nooit in de schuld en zorg dat je kinderen te eten hebben." Ik heb mezelf gelukkig overeind weten te houden. Ik mezelf geleerd grip te krijgen op mijn financien (ik ben in mijn 1e huwelijk erg onwetend gehouden) en heb de zaak strak in de hand.

Mijn huidige partner heeft een andere achtergrond dan ik, en ook een ander karakter. Hij heeft geleerd dat geld op moet, in een gezin dat 'op het scherpst van de snede' leefde. Laveren langs de financiele afgrond, want wel altijd lukte. Dat gecombineerd met karaktertrekken zorgde voor rekeningen en aanmaningen in de la gooien en niets mee doen, toen hij ook in een moeilijke periode kwam. Die bij hem dus minder goed afliep en zelfs eindigde bij het Leger des Heils. Hij heeft zich er gelukkig uiteindelijk wel uit weten te werken en was weer redelijk 'boven Jan' toen we elkaar leerde kennen. Maar hij blijft makkelijk met geld, heeft b.v. nooit spaargeld. Dus het is duidelijk wie de financien doet bij ons thuis..

Waarom arme mensen domme dingen doen.

Daar is ooit een onderzoek/documentaire van geweest over een arme buurt in Almelo.

dat onderzoek kan ik niet zo snel meer vinden, maar wel deze https://decorrespondent.nl/511/waarom-arme-mensen-domme-dingen-doen/19645395-f6c9a0bd

Die ook dezelfde oorzaken aantikken.
Armoede zorgt er onderandere voor dat je IQ met minstens 13 punten lager wordt.
die 13 punten kunnen net het verschil zijn tussen een verstandige lange termijn plan, of een verstandig kort termijn plan.

Het is allemaal niet zo makkelijk als “men” zegt. Want was het namelijk zo makkelijk, dan deed “men” dat wel.

En wat mij ook stoort, is de opmerking dat het aan je mentaliteit ligt. Daarmee wordt de oorzaak, het gevolg en de oplossing voor de volle 100% in de schoot geworpen van degene die schulden heeft.

Let wel, nu wil ik niet zeggen dat degene met schulden “moreel schuldvrij” is aan zijn/haar situatie, maar om dat voor de volle 100% daar neer te leggen is ook niet juist.

Denk maar eens aan de belastingdienst, het UWV en alle andere rijks-organisaties die behoorlijk roet in het eten kunnen gooien en dat ook doen, waardoor de situatie erger wordt inplaats van beter.

Budgetteren

Ik wil even mijn respect betuigen aan iedereen die zich uit de schulden moet vechten. Ik zal wel verwend zijn maar ik vind een bezoek aan de kapper, zo eens in de acht weken, eigenlijk wel een basisbehoefte. Het lijkt me vreselijk als dat niet kan en ik zou er echt slonzig uit gaan zien als ik het zou overslaan. Zelf heb ik eigenlijk nooit leren budgetteren, hoewel ik ook nooit rare aankopen heb gedaan en van huis uit heb geleerd om niet alles onmiddellijk uit te geven wat er binnenkomt. Zou ik ooit in financiele problemen komen, dan weet ik waarschijnlijk ook niet hoe ik hiermee om zou moeten gaan. Geen vakantie en uitjes, oke, dat lukt nog wel. Maar niet naar de kapper, geen achterlicht op je fiets kunnen vervangen, niet met de trein (zonder auto), hoe leef je dan? Ik denk dat dit voor vrijwel iedereen in NL een grote uitdaging zou zijn. Ik begrijp best dat er mensen zijn die hiermee de fout ingaan. Die de knop niet kunnen omzetten. Uiteindelijk zou de realiteit mij wel bij zinnen brengen. Van aanmaningen zou ik erg schrikken. Ik verwacht dat ik dan snel een plan van aanpak zou gaan maken.