Kan iedereen diep in de schulden raken?

Toch de kapper nog een keer

Ik ben echt verbaasd dat het verwijt valt dat mensen de kapper als 'recht' zien. Nee, het is geen recht zoals kindertoeslag een recht is voor iedereen met kinderen. Maar soms zijn bepaalde zaken wel 'normaal'. Als mensen die zaken doen, is dat gewoon begrijpelijk, menselijk en somsl noodzakelijk als je verder wilt komen in het leven. Zo ken ik een man die ik in eerste instantie inschatte op een echt 'heertje'. Hoed op, lange jas aan, die had vast een goede baan. Tegenwoordig zie ik hem vooral in een jack en met een petje op zijn hoofd. Dat ziet er echt anders uit. Wat is er met die man gebeurd? Geen idee, maar zijn verschijning is niet maar als van dat 'heertje'. Het is gewoon dezelfde aardige man gebleven overigens. Stel dat die man als 'heertje' ergens had moeten solliciteren, dan zou hij bij bedrijven waar dat telt meer kans hebben gemaakt, dan als 'man met jack en petje', zo werkt dat. Zelfs in het gewone leven kan het schelen met hoe respectvol mensen met die verschillen omgaan. Is het heertje 'u', met jack en pet kan het zomaar 'he jij daar' worden.

Sinbads vrouw

We zijn als maatschappij behoorlijk doorgeslagen in ons emanciepatiedenken. Natuurlijk is het een groot goed dat iedereen in beginsel alle niveaus aan opleiding kan volgen. Universiteit is niet alleen voor de rijken, en vorkheftruckchauffeur niet alleen voor mannen. Maar van 'je kunt worden wat je wilt' en 'alles kan, als je je best maar doet' zijn we doorgeschoten naar 'en als je niet rijk/succesvol wordt, ligt dat aan jezelf'. Wat natuurlijk onzin is. Mensen kunnen niet allemaal worden wat ze willen, als ze hun best maar doen. Ik zal nooit een succesvol muzikant worden, al oefen ik de blaren op mijn handen. En mooie meubels maken gaat 'm ook niet worden voor mij. Voor de functie van directeur bij Shell ben ik weer niet stressbestendig genoeg. Niet iedereen is geschikt of in staat om leiding te geven, of te studeren, of les te geven.

Dat onderzoek, waaruit bleek dat arme mensen zoveel tijd en energie nodig hebben om zich staande te houden, dat er niet genoeg 'fut' over is voor strategische keuzes, vond ik indertijd heel verhelderend.
Mensen die weinig tegenvallers hebben meegemaakt, kunnen zich niet voorstellen hoe afmattend het is om jarenlang in armoede te leven. Die denken nog steeds dat hun meevallers hun eigen verdiensten zijn, in plaats van een grote portie (dom) geluk.

Paasei

Ik vrees dat ik dan een uitzondering op de regel was. Ik kom uit een gezin waar niet bepaald met geld gestrooid werd wat het normale leven betreft. Niet in de minder rijke jaren, maar ook niet in de 'rijke' jaren. Wat mijn vader wel deed, was aan grote projecten beginnen, die veel geld kostten. Ik snap op zich dat de inschatting aanvankelijk positiever was dan het uiteindelijke resultaat (project is onafgemaakt verkocht), maar achteraf is het ontzettend zonde geweest. Door dat zuinige beleid van mijn ouders was ik wel helemaal klaar met dat geknierd. Dat heeft bij mij tot een soort compensatiegedrag geleid. Wat bij mijn ouders nooit kon, deed ik lekker wel (even kinderachtig neergezet). Achteraf (altijd dat verdraaide achteraf ), zie ik echt wel dat dit niet altijd verstandige keuzes waren. Wat ik misschien wel kan zeggen, wat ik gemist heb bij mijn ouders, is inzicht in wat er dan allemaal betaald moest worden. Dat ging volledig langs mij heen. Er was geld voor eten, voor kleding, voor de fietsenmaker enzovoorts, maar er werd nooit over gepraat. In ons eigen gezin, weten de kinderen niet altijd tot op de cent alles, maar ze weten wel veel meer dan ik vroeger. Dat kan toch schelen bij hoe realistisch je beeld is van inkomsten en uitgaven.

Yanea

In 'onze tijd' moesten we het aanvankelijk met 45 euro per week doen. Twee volwassenen en twee kinderen. We hadden ook 5 katten en ik kocht kleren (ook voor onszelf) van de kinderbijslag. Daar werd, als ik het mij goed herinner, ook de kapper van betaald. Zonder die kinderbijslag had het leven er een stuk droeviger uitgezien. Er was nog geen voedselbank overigens. Het is als ik erop terugkijk gewoon een wonder hoe we dat zo succesvol doorstaan hebben. Best opgewekt eigenlijk, met af en toe een kleine inzinking bij het idee dat die situatie nog wel even bleef duren.

Door de betreffende jaren heen groeide ons inkomen en daarmee werd ook het weekbudget omhooggeschroefd. Ik heb op de een of andere manier 90 euro in mijn hoofd wat we aan het eind hadden, maar het kan best 70 geweest zijn. Die fase voelde voor mij bijna als 'riant'. Een tientje voor de kapper zal er toen best weleens van betaald zijn. Ik heb het nu wel over 12 tot 15 jaar geleden.

@ Bieb

Of je wat over houdt van een niet zo aardig inkomen heeft te maken met je uitgaven.

Als voorbeeld geef ik mijn zorgverzekering; € 112,20 per maand.
(geen tandarts/ wel 6x fysio en buitenlanddekking (ga niet eens op vakantie, maar zat er bij).

Mijn vriendin, die een gelijkwaardig inkomen heeft, rijdt auto (gekocht door haar zoons) en heeft een zorgverzekering van € 158,- per maand en oja, ze staat steevast rood.

Voor dat geld, € 45,- per maand, dat ik kan "besparen" op mijn zorgverzekering kan ik 3x keer voor naar de kapper! En dan heb ik het nog niet over die auto.

Mijn telefoonabonnement is € 3,50 per maand. Genoeg mensen met een lager inkomen die een duurder abonnement hebben.

Ik heb nog nooit rood kunnen staan. Wel meegemaakt dat ik van de lege flessen of zegelboekje de laatste boodschap kon doen. Tegenwoordig heb je een scan. Destijds deed ik al hoofdrekenend heel bewust mijn boodschappen. De verleiding is dan groot om bij de bank dan een aanpassing te maken zodat je met minder zweet op je voorhoofd, met geld dat je niet hebt, je karretje te vullen.

Ik heb wat dat betreft een sterk karakter en ben hier niet gevoelig voor. Wel ben ik heel gevoelig voor het hebben van schulden. Deze last zou voor mij geestelijk veel te zwaar zijn.

@ Kaaskopje

Als jullie destijds een buffer hadden gehad, dan was je nooit in die problemen gekomen.

Yanea 3

Ik ben het met je reactie aan Sinbads vrouw overigens volledig eens.

Het schijnt inderdaad echt zo te zijn dat mensen die met armoedestress leven niet veel verder komen dan de overlevingsstand, waardoor het toch moeilijk is om verder te kunnen kijken.

Het is anders, maar wat stress betreft... we hadden een buurman die als vluchteling binnengekomen is. Toen hij naast ons kwam wonen, was dat een moment van grote vooruitgang voor hem. Hij woonde aanvankelijk nog bij een kind in, dus hij kon eindelijk zijn eigen spullen kopen en zijn eigen leven leiden. Hij heeft er maar kort van kunnen genieten. Nog geen twee jaar later lag hij dood op de keukenvloer, hartaanval. Kort daarvoor nog bij de huisarts gezien en 'niets aan de hand'. Ik heb nog steeds het gevoel dat het te maken heeft met dat het ontstressen juist stress opleverde in zijn lichaam. Maar dat is dus mijn niet deskundige gedachte .

Jouw nabrander valt wat mij betreft onder mijn verzoek vriendelijk te reageren. Wat helpt het mij dat je dit nog toevoegt?

Die buffer was het probleem niet. Het had in het begin misschien een beetje geholpen. Je kunt wel iets vinden van ons toenmalige inzicht in wat er gaande was. En ik denk dat ik moet zeggen dat het voor mij iets langer duurde voor dat inzicht er kwam dan bij man. Toenmalig dus. Ik had ook een erg negatief beeld van mijn mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Ik had dat opgegeven. Ik ben door de (nieuwe) werkgever van mijn man aangemoedigd om ook te komen solliciteren. Ik heb daarna nog tien jaar gewerkt en ik bloeide er door op.

Leefgeld per week.

Yanea schreef net dat dat 50 euro was + 10 euro per kind per week en daar moet alles van gedaan worden

En dat is krap. En dan snap ik (ook uit ervaring) dat dit ervoor zorgt dat je “onhandige” uitgaven doet op het moment dat je iets extra’s hebt.

Ooit heb ik voor de helft van de helft van de helft en nog wat korting een jasje voor 15 gulden kunnen kopen. Dat jasje had een waarde voordat hij was afgeprijsd een waarde van rond de 125 gulden.
Mijn oudste zoon had toen een jas nodig en dat was een hele goede kwaliteit jas voor een kind met luchtwegproblemen.
Ik zie nog zo de afkeurende blik van de maatschappelijk werker die mij wist te vertellen dat ik die aankoop niet had mogen doen, want mijn leefgeld was mijn leefgeld en dat was niet bedoeld voor het kopen van kleding. Als de kinderbijslag kwam, dan moest ik een jas kopen, niet eerder.

En ja, ergens had ze een punt. Maar ik had ook een punt... Als ik tegen de tijd dat de kinderbijslag kwam op zoek moest gaan naar een jas voor hem, dan had ik voor dat bedrag een jas kunnen kopen van een veel mindere kwaliteit. En bovendien, hij had nu een jas nodig en niet over 2 maand. (Hij heeft trouwens 2 winters gedaan met die jas)

Wil jij zelfs op simpel huishoudelijk nivo vooruit willen plannen om zo zuinig mogelijk te leven, dan nog heb je een buffer nodig.
al was het maar 10 euro.

als ik nu de aanbieding van de week bekijk bij de Lidl, dan zie ik dat ze 2 flessen vloeibaar wasmiddel in de aanbieding hebben. 2 flessen voor 5,50 euro, dus 2,25 per stuk. Normaal kosten ze 3,18 per fles. Scheelt toch weer bijna 1 euro per fles.
Maar.... wil jij gebruik maken van die aanbieding, dan zal je wel 5,50 uit moeten geven, ipv 3,18. Dat is een verschil van 2,32 euro. Die moet je wel hebben, die moet je wel kunnen missen.

Nu denk ik dat iedereen echt wel 4 weken op het absolute minimum kan zitten. 2 maanden zal ook nog wel gaan, en 6 maanden ook nog wel. Maar dan. Dan raakt alles op wat je nog hebt. Dan moet er kleding gehaald worden, dan is er een verjaardag, dan gaat je zusje trouwen... En ja, je kunt tegen veel dingen nee zeggen, maar niet tegen alles.

Komt ook bij, dat ik het gevoel heb dat veel basiskennis mbt voeding en de bereiding van voeding verloren is gegaan. Ik zie mezelf nog vragen om het blad van de bloemkool, omdat ik wist dat ik daar prima soep van kon koken, of het als groente op tafel kon zetten.

Ik weet hoe ik van afgekloven kippenbouten bouillon kan koken, waar ik dan weer (samen met een reste kleingesneden kip) een ragout van kan maken.

Maar als je die kennis niet hebt, als je ook niet de ruimte in je hoofd hebt om die kennis te vergaren, dan wordt het wel lastig.

Nou ja, zo maar wat gedachten. Ik loop nu ook al een poos te twijfelen of ik dit wel zal versturen of niet.

al met al is het niet zo simpel als dat je denkt, overleven op een minimaal budget.

Bijzonder

Volgens mij begon deze draad nav andere draad. Mijn indruk was dat degene die daar de schulden hadden echt niet op minimumniveau zitten. Ze kunnen redelijk veel aflossen, dus waarschijnlijk goed inkomen en toch in de schulden. Het kan dus.
Tuurlijk zijn er mensen - ook hier- die ook met weing geld nooit in schulden komen of mensen die zich verbazen hoe andere mensen hun geld uitgeven - en dat zelf nooit zouden doen en waarschijnlijk altijd een goed gezinsinkomen hebben gehad maar dat terzijde-.
Deze discussie doet weinig. Ja er zijn mensen die slecht sparen en bij tegenslag in schulden komen. Nee die zijn niet zo verstandig als jullie. Dit is beetje herhaling van het bij tijd en wijle terugkerende draadje “hoeveel buffer hebben jullie”. In zo’n draad houden de meeste mensen zonder buffer hun mond.

Ja Jo

Je kan ook het vrijwillig e/r op max zetten, scheelt fors in de maand premie. Maar ja, wat als je noodzakelijke zorgkosten krijgt........ met je minimale inkomen. Of je moet een eortelkanaalbehandeling enz.
En waarom zouden alle minima een duur tel.abo hebben? Die zijn er vast, maar dat betekent niet dat, zoals jij doet, 'ze' dat allemasl doen...

Gemeentepolis

Mijn moeder heeft via de gemeente een zorgverzekering voor minima. Kost 160 euro per maand, maar daarin zit dan ook het eigen risico. Ik heb echt veel rondgekeken en gerekend maar dit was de meest voordelige verzekering in haar situatie.

Kaaskopje

"zou een iets langer contact dan één gesprek misschien beter zijn. Maar dat kost de gemeente geld"

Dat kost ze een cursus meer niet. Mijn ex en mijn schoonzoon helpen mensen de boel op orde krijgen. Om de zoveel tijd met een bezoek aan huis, verder ook via telefoon/andere social media. Gaan mee naar rechtszaken, geven inzicht in budgettering enz. Vrijwillig; kost niets. Is er bij jullie niet zo'n project? Ik snap best dat stress ook kan zorgen dat het nodig is dat iemand ingrijpt/helpt. Zo kun je hier ook voor 10 of 15 euro je belastingen laten doen bij de gemeente door o.a. studenten. Toen mijn dochter op de HBO zat heeft ze een cursus kunnen doen bij de gemeente. Ze doet het ook voor mij, ideaal.

Blij

Blij te lezen hoeveel slimme mensen hier zitten en dat er hier zo weinig mensen dezelfde fout maken als ik. Toch blijf ik achter mijn keuze van toen staan. Wij kochten een huis dat nog gebouwd moest worden, uit een nieuwbouwproject. Het nieuwe huis zou pas 2 jaar later worden opgeleverd. We zaten nog voor de woningcrisis, appartementen in ons complex werden steeds vrijwel direct verkocht, maar niemand zat te wachten op een huis waar ze de eerste jaren niet in konden. Eerst verkopen en dan 2 jaar huren, was in verhouding met de kennis van dat moment erg duur. En eigenlijk vrijwel iedereen in onze nieuwe buurt handelde toen hetzelfde als wij. Ja, dan loop je een risico, maar van de mensen om me heen, waren wij de enigen waar dat risico realiteit werd.

Jullie lopen dat risico blijkbaar niet, dat is fijn, maar ik blijf van mening dat je niet alle risico’s kunt uitsluiten. Zelf ben ik serieus ook vrij behoudend. Zo ontvang ik geen maandelijkse teruggave van de belastingdienst, puur omdat ik niet het risico wil lopen dat ik achteraf moet terugbetalen. Ook het vertrek van mijn ex heeft mij nooit financieel in de problemen gebracht. Bij anderen verbaas ik me er soms over hoe financieel afhankelijk ze zijn van een partner of ex. Ook dat is in mijn ogen een keuze en een risico. Ik heb nog nooit een cent alimentatie van mijn ex ontvangen (terwijl hij ook niet bijdraagt in de zorg), maar toch heeft dat vertrek mij nooit problemen gebracht.

Volgens mij loopt iedereen risico’s, bewust of onbewust.

Overigens heb ik geen positieve ervaringen op gedaan met schuldhulpverlening en heb ik het uiteindelijk gewoon zelf gedaan. Mijn ervaring was dat het vooral achteraf praten was.

Toen ik de bank belde voor advies, werden alleen meteen alle automatische incasso’s geblokkeerd, wat niet bepaald hielp om schulden te voorkomen. Van andere partijen kreeg ik te horen dat ik alles al gedaan had, wat ik kon doen. En toen ik de gemeentelijke kredietbank belde, kreeg ik te horen dat ik pas een adviesgesprek kon krijgen als ik me eerst aanmeldde, wat zou betekenen dat mijn inkomen rechtstreeks daarheen ging. Dat dus al voor een eerste gesprek.

Later hadden ze hier een voorloper van buurtteams, maar ook daar kreeg ik te horen dat ze niets voor me konden betekenen.

En pas toen ik bijna of helemaal van alle schulden af was, deed iedereen of ze veel meer hadden kunnen doen. Buurtteams beweerden dat ze me echt wel hadden kunnen helpen en bank begon opeens over de NHG die we hadden. Achteraf hadden we daar gebruik van kunnen maken, maar in de periode zelf kon niets.

Bij anderen zie ik gelukkig dat ze meer hulp krijgen.

Ik wil niet alle details hier delen, maar laat ik het zo zeggen dat we deels pech hebben gehad en het deels zelf niet goed gedaan hebben. Die combinatie was niet handig.

Ik verschuil mij helemaal niet achter foute info van OOL! Daar sla je echt de plank mis. Ze is bij ons thuis geweest in de functie van belastingdeskundige. Wij vertrouwden daarop.

Ik geloof dat wij over en weer wat onbegrip voor elkaar voelen, dat maakt dit soort discussies voor mij wat minder "opbouwend". Jij legt de lat erg hoog voor jezelf uit een soort overlevingspaniek. Die lat leg je net zo hoog voor anderen en je klinkt snel veroordelend als een ander daar niet aan voldoet. Dat schrikt mij eerder af dan dat je mij ermee bereikt.

Ook als je weinig geld hebt blijft het de kunst om ook te genieten van kleine dingen en momenten. Voor kinderen is dat ook belangrijk. In de maatschappij waarin wíj leven, is vakantie een normale behoefte. Dat lag 100 jaar geleden anders, nee korter nog, 70 jaar geleden. Voor kinderen van nu kan het een gevoel van buitengesloten zijn veroorzaken als ze nooit gaan. Is er geen geld, dan ga je uiteraard niet. Maar als het nooit kan voelt dat toch sneu. Ook dan zijn er weer instanties die daarop inspelen. Kinderkampen bijvoorbeeld. Die zijn er niet voor niets.

Muppet

Ik ben gewoon een beetje paniekerig over de belasting omdat we er zoveel ellende mee gehad hebben. Ik overzie het nu beter. Dat ben ik er dus mee opgeschoten 😊

Anoniem

Toen wij in de wsnp kwamen hadden wij ook al budgetbeheer. Dat werd positief gevonden en wij hebben dat zelf ook zo ervaren. Je raakt wel je zelfstandigheid kwijt en ik was niet blij met de weekbudgetten ipv dat je zelf kunt schuiven met wat je hebt, maar die strengheid was ook veilig. We hebben na afloop van de wsnp zelfs vrijwillig nog een jaar extra budgetbeheer aangehouden, in een light- versie. Toen was ons zelfvertrouwen weer terug en hebben we het opgezegd.

Tsja

Zoals ik dit draadje lees zijn er hier op OO toch wel heel veel Heel Verstandige Mensen. Geweldig maar of het een realistische afspiegeling is van de maatschappij betwijfel ik. Maar dat kan ook mijn perceptie zijn want ik ben geen HVM. Ik probeer er wel steeds beter in te worden maar ik hou ook wel heel erg van het goede leven eerlijk gezegd. Uit eten met het gezin vind ik heerlijk. Met vrienden ook trouwens. Etentjes, borrels en feestjes geven geniet ik ook van. O en ik hou ook van mooie dingen, dat ook nog ns 😊

Dat is eigenlijk versterkt door (of na-) dat ik heftig ziek ben geweest en jaren van mijn leven in het teken hebben gestaan van beter worden (en er niet aan doodgaan). Godzeidank ben ik nu gezond, met wat rest-schade williswaar maar de strijd is gestreden. Een gevolg (om met Klein Orkest te spreken) mijn later is allang begonnen. Ver vooruit kijken zit er niet echt meer in voor mij. Ik laveer tussen een zekere financiële basis hebben en leven-in-het-nu. En dat is soms knap lastig maar wel hoe het is.
Als ik nu zo zunig zou gaan leven als ik bij sommigen hier lees zou ik het een soort benauwd krijgen. Vast voer voor psychologen maar daar geef ik liever mn geld niet aan uit

Wat ik wel probeer is slim te doen met geld; tweedehands kopen en verkopen, aanbiedingen en kortingen scoren, geen impulsaankopen, zelf maken waar kan etc
Maar als ik uit eten ga eet ik liever één keer in mn favoriete restaurant drie gangen dan dat ik drie keer een mwoah hoofdgerecht eet bij een budget keten.

Maar dat slimme, dat heeft ff geduurd, te lang eigenlijk. En ik denk dat ik daar niet de enige in ben. Ik denk dat veel mensen gewoon te weinig bezig zijn met geld en budgetteren. Er zijn vast mensen die nooit in de schulden kunnen geraken (omdat ze zo verstandig en risicomijdend zijn)maar ik denk wel het ook in onverwachte hoek kan gebeuren.

Op de Facebook groep van mijn woonplaats is een soort stamgast waar ik beetje door gefascineerd ben. Een alleenstaande moeder met één kind die niet werkt. Ongeveer elke week heeft ze wel iets; een oproep of iemand haar wil helpen (gratis) met een klus, spullen die ze zoekt (gratis), spullen die ze verkoopt (want ze heeft het geld nodig zet ze er dan bij), etc. Haar openheid is misschien ook wel bewonderenswaardig, ik weet eigenlijk niet goed want ik daarvan vind. Maar die spullen die ze verkoopt, dat zijn echt dan weer dingen die ik niet in huis heb; allerlei keukenmachines waar ik geen nut/prio in zie, spelcomputers, tv’s, schoenen waar je enkels al verzwikken als je ernaar kijkt, etc. Ook heeft ze meerdere huisdieren (die lopen nl nogal eens weg of er is wat anders mee wat dan gedeeld moet worden). Waarom vertel ik dit? Nou ik denk dus dat deze dame ook regelmatig denkt ‘ik verdien dit gewoon’. Althans, dat beeld krijg ik bij haar Facebook activiteiten in de groep. Misschien is die gedachte wel een grote boosdoener; ‘omdat ik het waard ben’ ? Het l’Oreal effect zeg maar.

Bepaaldgeencalvinist

"Tsja
Zoals ik dit draadje lees zijn er hier op OO toch wel heel veel Heel Verstandige Mensen. Geweldig maar of het een realistische afspiegeling is van de maatschappij betwijfel ik."

Ik denk het juist wel, hoe moeten anders al die kosten voor schuldhulpverlening, toeslagen en dergelijke betaald worden. Dat wordt echt niet betaald omdat iedereen maar met geld smijt.

Er zijn denk ik ook

Gewoon Behoorlijk Verstandige Mensen, zij die wat minder calvinistisch leven en wat hogere latté factor hebben en daardoor een wat grotere kans hebben in de problemen te komen. Een buffer hebben bijvoorbeeld maar niet genoeg om langdurige werkloosheid op te vangen, wel om wasmachine te vervangen. Deze GBVM geven meer geld uit dus wellicht is dat wel een aardige bijdrage aan de economie waar de overheidskas dan ook weer baat bij heeft.

Tussen HVM en GBVM en OVM is tenslotte een glijdende schaal waarbij het risico steeds groter wordt maar er nog steeds geen weten van mede en perzen is dat het gebeurd.

Heel Verstandige Mensen

'Zoals ik dit draadje lees zijn er hier op OO toch wel heel veel Heel Verstandige Mensen. Geweldig maar of het een realistische afspiegeling is van de maatschappij betwijfel ik'

Ik niet. Er melden zich jaarlijks ongeveer 90.000 mensen aan voor schuldsanering. Op een totaal van bijna 8 miljoen huishoudens (en 17 miljoen mensen). Dat is ongeveer 1 %. net als hier op OO.

hier minder verstandig

Dan maar eens de knuppel in het hoenderhok. Ik wil ook gewoon plezierig leven!

Mijn man en ik werken beide maar omdat ik een keer bijna de WAO in gedraaid ben vanwege een bedrijfsongeval met behoorlijk lange hersteltijd, hebben we destijds een huis gekocht wat op 1 inkomen op te brengen was. Wel met een aflossingsvrije beleggingshypotheek.

Met onze kinderen zijn we langzaam maar zeker uit ons huisje geknapt en dakkapellen en andere verbouwingen (die zijn wel uit spaargeld betaald) hebben niet kunnen voorkomen dat we echt te weinig ruimte kregen. We zijn onlangs verhuisd naar een groter en dus duurder huis wat we niet puur op 1 inkomen kunnen opbrengen.
We hebben geen top-hypotheek. De aflossingsvrije beleggingshypotheek hebben we meegenomen en daar een nieuw hypotheekdeel bijgezet. De overwaarde is netjes als verlaging van de hypotheek gebruikt. We hebben wel eerst ons nieuwe huis gekocht en daarna ons oude te koop gezet. Het is een risico maar dat was in een stijgende markt met minder dan een half jaar tot oplevering van ons nieuwe huis. Dat risico hebben we genomen en dat is goed gegaan.

Wat zijn we blij met de nieuwe hoeveelheid ruimte. We gaan niet maximaal aflossen zodat we amper iets overhouden om van te leven, we hebben 30 jaar voor die aflossing en zodra het beleggingsdeel vrijkomt kunnen we het huis weer op 1 inkomen opbrengen. Zelfs als het niet volledig het aflossingsvrije deel dekt (goede kans) gaat het meer dan 75% afdekken en hebben we nog 17 jaar om dat resterende kwart af te gaan lossen.

Als er geen gekke dingen gebeuren, kunnen we prima leven en rustig op vakantie. Dan hebben we echt geen zorgen.
Als éen van ons binnenkort zijn baan kwijtraakt hebben we wel een probleem en moeten we kunstgrepen gaan uithalen zoals de beleggingen eerder laten uitkeren om daarmee de maandlasten flink naar beneden te krijgen. Vakantie is dan een makkelijke bezuiniging, dan gaan we waarschijnlijk woningruil doen.

Mijn man en ik verschillen van mening over hoeveel we bij gaan dragen aan de studie van de kinderen. Wat mij betreft blijven ze zeker het eerste jaar thuis wonen en dan hoeven ze van ons geen kostgeld te betalen. Ik wil graag het collegegeld en de boeken voor ze betalen, mijn man is het daar niet helemaal mee eens.
Mijn berekeningen zijn uitgegaan van flink aan de studie bijdragen, maar mocht éen van ons zijn/haar baan verliezen zal dat éen van de eerste posten zijn die geschrapt worden, de kinderen kunnen immers lenen al vind ik dat geen goede start van hun volwassen bestaan. Éen van de andere posten is de vakantie, dat wordt dan woningruil ofzo.

Worst case scenario: we verliezen allebei onze baan of er komt een zware ziekte in het gezin. Dan hebben we een probleem. Dan zullen we alle zeilen bij moeten zetten tot en met mogelijk verkopen van ons huis.
Ik hoop nooit zo´n worst case scenario mee te maken, het lijkt me een hel, maar ik ga er ook niet nu alvast rekening mee houden door daarvoor geld opzij te zetten. Dan maar minder verstandig.

Ook heel verstandige mensen

Ook verstandige mensen kunnen in de schulden komen.
Bijna diep in de schulden maar aan ontkomen door een erfenis.
Mijn verhaal: Toen ik mijn partner leerde kennen hadden we beiden een goede vaste baan en beide een spaarsaldo. De eerste tijd keurig gelat, toen gaan samenwonen in zijn appartement en toen de oudste één jaar was hebben we ons eerste huis samen gekocht waar de tweede en derde geboren zijn. Een eenvoudig rijtjeshuis omdat we, met name ik, wat speling wilden hebben. Wel gekocht in hele dure tijd en wel met extra financiering voor een nieuwe badkamer want de oude was half verbouwd door de verkopers.
Helaas nog geen 6 jaar later waren we uit elkaar (niet mijn idee), was ik mijn baan kwijt, overleden mijn ouders en ook de huizenmarkt was ingestort waardoor we een restschuld van meer dan 60.000 hadden puur hypotheek. Misschien hadden we nooit meer moeten lenen voor die badkamer maar in onze, toen zo stabiele, situatie was dat niet zo'n groot risico. Vervolgens erg veel kosten gehad aan de scheiding, er moesten ineens 2 huishoudens betaald worden. Ook ons spaargeld was minder geworden omdat ex zich om wilde scholen en ik daardoor een tijd kostwinner was.
Vervolgens heb ik verkeerd advies gekregen over de belasting en de toeslagen waardoor ik veel moest terugbetalen. Qua werk en loon ben ik tot nu toe nog niet op orde en blijf sukkelen met tijdelijke banen en ziek zijn.
Ook heb ik net als Tsjor te veel (dubbele) uitkering ontvangen van UWV en heb dat natuurlijk in de gaten gehad maar pas na 3x reclameren, de laatste keer persoonlijk bij een keuringsarts, hebben ze de boel stopgezet en kon ik het gereserveerde geld retourneren, echter moest dat bruto! Het verschil moet ik weer terug zien te krijgen bij de volgende belastingaangifte. Ik heb alles nog op de rails maar dat komt met name door de erfenis van mijn ouders. Heb nooit geleend behalve voor studie en huis en heb altijd gespaard maar zonder die erfenis had ik wel in de schuldsanering gezeten dat voelt best vreemd.

Yanea

Het gaat om mensen die in schulden komen, niet om mensen die in schuldhulpverlening zitten. Nogmaals degene die deze discussie als eerste startte had een aanzienlijke schuld maar ook voldoende capaciteit om behoorlijk bedrag af te lossen. Dat riep vervolgens de vraag op of iedereen in schulden kon komen.
En ja, daar heb je het verschil tussen verstandige mensen (die doorgaans een al dan niet ruime buffer hebben en zich niks kunnen voorstellen bij schulden maken) en je hebt mensen die wat impulsiever, minder planmatig in het leven staan. Dat dat een verdeling van 99-1 zou zijn, zou mij verbazen.
Ik denk alleen dat het op dit forum niet echt done is om te zeggen dat je bij groep 2 hoort. Tenminste ik kan me eerdere bufferdraadjes herinneren waar het onbegrip over mensen die niet minstens twee maandsalarissen op de bank hebben staan van afspatte.

Nee Alkes

Je veronderstelling dat verstandige mensen niet in de schulden komen, klopt niet. Zie mijn post over de vergismoord.

Geen buffer?

Tsja, ook de mensen met meer dan twee maandsalarissen als buffer kunnen zwaar in de problemen raken. Uitkeringen die je netto ontvangt, wegens onterecht netjes opzij zet en probeert te laten stoppen, en vervolgens bruto moet terugbetalen. Dat is nogal veel geld wat je er dan maar even bij moet lappen.
Verder is je buffer er snel doorheen als er ineens een volledig inkomen wegvalt en je ineens een hoop medische kosten erbij krijgt.

Wil je voor dit soort rampspoed een potje aanleggen heb je vele malen meer nodig dan 2 maandsalarissen.
Scheiding gecombineerd met ineenstorting van de huizenmarkt... Het potje wat je dan idealiter zou moeten hebben is een compleet afgeloste hypotheek en dat is een onrealistisch potje als je nog maar 10 jaar werkt en jonge kinderen hebt.

De verhalen die we hier horen zijn de uitzonderingen hoop ik, en daar kun je met redelijk verstandig leven en een keurige buffer niet tegenop.
Voor mij geldt dat ik redelijk verstandig wil leven en dus niet dat ik mijzelf alles ontzeg om maar geen hypotheek te hebben of die binnen de eerste 5 jaar afgelost te hebben. Zolang ik mijn rekeningen goed kan betalen, iedere maand geld overhoud, een fatsoenlijke buffer heb en dergelijke wil ik graag zo nu en dan naar de kapper, eens wat nieuwe kleren kopen, lekker op vakantie. Als dat kan, dan kan dat en ik geniet ervan.

Mijn conclusie nav de verhalen die sommigen hebben durven opschrijven (dank daarvoor) is dat iedereen die op een normale en verstandige manier met geld omgaat door rampspoed in de schulden kan raken.
Bij sommige mensen (geen buffer, aan het eind van iedere maand rood staan) kan het makkelijk gebeuren dat een tegenvaller voor een cascade zorgt en daarmee voor flinke schulden.
Bij de meeste mensen (type redelijk verstandig, normale buffer, aan het eind van iedere maand nog wat geld over) zal een tegenvaller flink balen zijn maar op te vangen. Scheidingen en werkloos raken is lastiger, dan moet je snel de tering naar de nering zetten en dan kun je tijdelijk in de problemen zitten. De meeste mensen type redelijk verstandig komen daar wel uit.
Bij sommige mensen is het echt een opeenstapeling van pech en daar is nagenoeg geen buffer tegen gewassen. Dan heb je een scheiding, werkloos raken, ziekte, ineenstortende huizenmarkt, onterechte uitkeringen bruto terugbetalen terwijl je ze netto gekregen hebt en nog een paar dingen. Dat kan nagenoeg niemand zonder problemen overleven. En van degenen die daarop budgetteren wil ik graag weten of ze een partner hebben die het ook fijn vindt om niets uit te kunnen geven ´want stel je voor dat...´.

Mijn medeleven gaat vooral uit naar de mensen die door rampspoed en een opeenvolging van pech in de schulden raken.
Mijn oud-collega was er zoeentje. Ze was getrouwd (gemeenschap van goederen vanwege religieuze redenen) met een ondernemer met mensen in loondienst, goed lopend bedrijf. Na zo´n 15 jaar relatie waarvan 10 getrouwd kregen ze hun eerste kind, prachtig lief klein dochtertje, en in goed overleg minderde zij haar uren. Ze hadden een gewoon eensgezinshuis, geen tophypotheek, normale auto voor de deur, niets bijzonders.
Hij werd verliefd op zijn secretaresse en hij is er met haar vandoor gegaan, maar niet voordat hij alle gelden van het bedrijf elders had ondergebracht, er was ook nog iets met werknemerspensioenen die niet afgedragen waren en dus ook verdwenen, belastingschuld etc. Hij had een postbus genomen en daar de gas/water/licht/hypotheekrekeningen naar toe laten gaan (en niet betaalt inderdaad) en heeft de benen genomen naar het buitenland. Zijn redenatie was dat hij alles bij elkaar had verdiend en zij vnl op haar luie gat had gezeten en dat dit dus een eerlijke verrekening was.
Zij kwam erachter toen hij met de noorderzon vertrokken was (geen afscheid genomen inderdaad) en zij geconfronteerd werd met deurwaarders. Ze is er toen pas achter gekomen dat er een postbus was die onderhand uitpuilde, heeft iedereen nagebeld en de situatie uitgelegd en geprobeerd betalingsregelingen te treffen. Zoals gewoonlijk was de enige die niet mee wenste te werken de belastingdienst.
Ze is de schuldsanering in gekomen, zelfs na verkoop van auto en huis was er te weinig over om iedereen te betalen. Ook toen ze haar uren uitgebreid had en voltijds ging werken. Overigens heeft de rechter hier de belastingdienst tot medewerking veroordeeld, mijn collega was hier echt niet door stommiteiten in terecht gekomen.
Haar toenmalige ex-man is veroordeeld voor fraude, maar zat in Zwitserland. Dat gaf vanwege tweehoofdig gezag nog regelmatig problemen met handtekeningen.
De band tussen vader en dochter is nooit meer goed gekomen, hij heeft haar jaren niet gezien omdat moeder de reis naar Zwitserland niet kon betalen en hij opgepakt zou worden zodra hij de grens overging.

Tsja, dit valt bij mij onder de noemer ´iedereen kan in de schulden terechtkomen´ en dat viel haar niet te verwijten al was gemeenschap van goederen hier inderdaad achteraf gezien geen handige zet.