'schuldgevoel'
Bussemaker: 'vrouwen moeten ook af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd."
Pfoe. Niks schuldgevoel. Ik wil samen met mijn wederhelft en hulpbehoevende ouders zelf bepalen waar de prioriteiten in mijn leven liggen.
Basis, verantwoording, realiteit, zorg
Uiteraard leven we anno 2013, niet in de middeleeuwen en ook niet in de jaren 50. Maar of je het nou linksom of rechtsom draait, een gezin met kinderen heeft een aantal basis zaken die geregeld/gedaan moeten worden. Allereerst een dak boven het hoofd (als is het maar een mini flatje) en alles wat daar bij komt kijken (minimale inrichting, gas/water/licht, verzekeringen enz.). Daarnaast eten op de plank en overige noodzakelijke kosten. Dat kost geld. Dat geld moet verdiend worden, dus er moet gewerkt worden. Verder moeten de kinderen (los van school) verzorgd, opgevangen, geholpen, gevoed worden en aandacht krijgen. En uiteraard moet er een huishouden gerund worden, van boodschappen doen, tot wassen, en schoonmaken, de administratie enz enz. Dat kun je zelf doen, of deels zelf doen of uitbesteden (poetshulp, opvang, administrateur). Dat kost geld. Je kunt allebei ft gaan werken en de rest uitbesteden. En dan? Dan ga je scheiden en je hebt beiden een ft eenvoudig betaalde baan. Ineens 2 huishoudens ipv 1, dus relatief een stuk duurder. Sowieso wbt huisvesting en bijkomende kosten, maar ook de opvang- en poetskosten lopen gewoon door, je werkt immers beiden ft. Niet meer te betalen door de ouders. En dan?
Bibi
Dat is ook mijn herinnering
'In de tijd dat wij ouders werden, was de algemene mening nog niet dat moeders net zo zeer hoorden te werken als vaders en dat vaders net zo goed voor de kinderen konden zorgen als de moeders. Die mening was wel langzaam in opkomst, maar op het schoolplein was er nog alle ruimte voor een kletspraatje met aansluitende afspraak om even koffie bij elkaar te drinken, omdat het merendeel nog thuis was of een ieniemiebaantje had.' Moeders hadden meestal ook geen eigen auto - er was er één per gezin.
Half jaren 80, dorp.
Waar ik nog aan kan toevoegen dat er veel minder eenoudergezinnen waren. Op de basisschool van mijn kinderen zaten maar 1 of 2 kinderen in de klas die een echtscheiding hadden meegemaakt en nu in een eenoudergezin woonden. Die moeders gingen zoveel mogelijk werken, ja.
Misschien is het ook een optie meer energie te steken in duurzame, stabiele, plezierige relaties. Dat zou ook heel wat schelen. Ik kan me toch niet voorstellen dat mensen van nu zo compleet anders zijn dan al die stellen van vroeger.
Vlinder
Toen ik opgroeide (jaren 80) waren er al heel wat ouders gescheiden op mijn school. (midden grote stad). Daarnaast was er een andere seksuele moraal, er werd behoorlijk wat vreemd gegaan tussen volwassenen. Ik hoor die verhalen ook wel eens van oudere collega's terug, Toch een beetje de gevolgen van de jaren zestig nog!
Veel vroeger, in de tijd van onze opa's en oma's werd er veel minder gescheiden, maar hadden vrouwen daar ook weinig gelegenheid toe. Dat liet de christelijke moraal niet toe.
Ik denk dat het slim is om zelfstandig te zijn als vrouw. Vandaag overgens een reactie in de Trouw met de volgende strekking: "als je als vrouw alleen maar ongeschoold werk kan doen kun je beter niet werken. Je hebt studenten en polen als concurenten, je zit vaak met vervelende flexcontracten die nouwlijks boven bijstand nivo uitkomen.
gr passiebloem
Niet mee eens passiebloem
'als je als vrouw alleen maar ongeschoold werk kan doen kun je beter niet werken. Je hebt studenten en polen als concurenten, je zit vaak met vervelende flexcontracten die nauwlijks boven bijstand nivo uitkomen.'
Als je thuis zit, bouw je totaal geen CV op en kom je nooit een stap verder. Beter ongeschoold werk doen dan op de bank zitten en niet buiten je eigen kringetje komen. Kom nou zeg. Als je al 'liever' in de bijstand bent dan ongeschoold werk te doen, ga dan vrijwilligerswerk doen.
Hoezo vrije keuze van de vrouw?
Ik heb net het boek "Lean in" van Sheryl Sandberg, COO van Facebook gelezen. Haar boodschap: Als vrouwen niet hun plek opeisen op de arbeidsmarkt zullen het de mannen blijven die beslissingen nemen die ook vrouwenlevens beinvloeden. "de baas staat niet toe dat mijn man parttime gaat werken" Als er meer vrouwelijke bazen zijn zal dat misschien veranderen.
Ook beschrijft ze de vrije keuze die lang niet zo vrij is als we zelf denken. We passen ons toch liever aan aan de geldende norm dan af te wijken. En vrouwen die fulltime werken terwijl dat niet "nodig" is worden toch anders bekeken | waarom wil je kinderen als je 40 uur werkt?
Vrouwen geven vaak externe redenen op waarom ze niet of weinig werken maar veel drempels zitten ook in onszelf en hoe we zijn opgevoed.
De norm in Nl is toch dat kinderopvang voor kinderen slechter is dan thuis (onderzoeken geven aan dat da niet zo is), Dat de vrouw voor de kinderen zorgt en dus hooguit 24 uur kan werken want hoe moet ze het anders allemaal regelen. Mijn oudste is 16, de eerste vraag die ik toen kreeg was ga je stoppen? Nee ik ging terug naar 4 dagen en man ook. Later kwam een tweede, nu ging ik zeker wel minder werken want het is zo zwaar? We bleven bij 4 dagen met idee dat je altijd terug kon als het niet lukte. maar ik wilde niet bij voorbaat er al van uit gaan dat het te zwaar zou zijn. De derde kwam er vlak daarna. Toen merkte ik helemaal dat veel vrouwen de verwachting hadden dat dat dus niet te doen was met 4 dagen werken. Hoe moet jij als vrouw je eigen keuze maken als iedereen in je omgeving vertelt dat het te zwaar zal zijn om veel te werken?
Ik ben geen supervrouw maar ik heb wel geleerd dat je keuzes moet maken en dat er tijden zijn dat je niet moet proberen om alles 100% te blijven doen. 90% is ook acceptabel. En ja je zult dingen uit handen moeten geven. In begin ging een groot deel van het tweede inkomen in ons gezin op aan kinderopvang en een schoonmaakster maar we zagen dat al een investering in onze banen voor de toekomst en ook pensioen En daar plukken we nu de vruchten van. Lees het boek ook eens en bedenk of je echt slim bezig bent met de keuzes die zelf hebt gemaakt.
Ja ik ben het met Jet eens al brengt ze het niet handig met schuld aan ovrheid. kom op zeg, hogeropgeleide moeders die niet werken hebben zeker een positieve uitwerking op het schoolsucces van hun kinderen, dus het is geen weggegooid geld. Ik vind wel dat de signalen van de overheid naar vrouwen gespleten is Onder aan te geven hoe we het allemaal kunnen doen en welke ondersteuning de overheid kan bieden: meer tijd met kinderen besteden, meer werken, meer vrijwilligerswerk en meer mantelzorg. Dan wordt het toch echt tijd om je pijlen ook op de mannen te richten want vrouwen kunnen dit niet alleen oplossen.
ekeim
Vlinder
Dat was niet mijn mening, maar dat was commentaar uit de Trouw. Ik ben erg voorstander van werkende vrouwen! Maar ik sta ook open voor een andere visie op het verhaal. En niet de visie dat het zo slecht is voor de kinderen als ze niet elke middag bij mama thuis kunnen zijn. Maar voor lager opgeleiden ligt het wel anders!
Ja maar ekeim
Ik denk dat veel vrouwen het leuk vinden om zelf veel thuis te zijn om voor hun kinderen te zorgen. Als het kan, waarom niet? Ik zou niet stoppen, maar waarom niet een paar jaar minder uren buitenshuis werken?
Omdat fay
je daarmee de kans loopt je onafhankelijkheid en zelfvoorzienendheid te verliezen op een mement dat je het wel nodig hebt, en 'de maatschappij' er dan voor op kan gaan draaien met bijstand, huurtoeslag etc. Dat is toch waar Bussemaker het over heeft?
Volgens mij niet nathalie
Volgens mij gaat het erom dat vrouwen niet stoppen met werken. Financieel onafhankelijk zijn betekend voor veel jonge ouders een fulltime baan. Waarom zou je dat doen als je ook van twee parttime banen kan leven?
Vrouwen praten het elkaar ook aan.
Ik heb ook altijd gewerkt, soms meer, soms minder...afhankelijk meestal van mijn werk, niet van de kinderen dus. Ik heb gemerkt dat vrouwen elkaar ook een schuldgevoel aanpraten. De keren dat mij enigzins verwijtend door andere moeders werd gevraagd of ik dat en dat niet wist en bleek dat ik iets gemist had omdat ik niet aan de schoolpoort had gestaan (klasgenootje erg ziek ofzo)....De algemene 'moedernorm' is toch echt dat je je meerdere keren per week zeker daar moet vertonen anders hoor je er niet bij ofzo of ben je in ieder geval een slechte moeder. Overal hoor je zulke geluiden en écht héél vaak van vrouwen, zelf moeder dus of moeder met oudere kinderen.
Of ze vragen hoeveel uur werk jij en als je dan meer werkt dan zij, krijg je iets als: "O, nee zoveel zou ik niet willen werken, dan zie ik mijn kind veel te weinig.." (dus ik wil mijn kind eigenlijk minder graag zien dan zij, bedoelen ze..)
Ik ben gelukkig niet zo gevoelig voor zulke onzin...en er meestal gauw klaar mee. Mijn moeder werkte ook fulltime en ik ben er als kind niks slechter van geworden heb er géén trauma's aan overgehouden en heb zelfs tig oppassen gehad en opvangplekken en verschillende regels die overal gelden. Ik ben er alleen maar beter van geworden, ook mijn broers staan er hetzelfde in. Onzin dus wat mij betreft. En mijn moeder was een schat en de liefste moeder die we ons konden wensen...Volgens mij was ze dat ook niet geweest als ze niet gewerkt had, dat was niks voor mijn moeder. En ik weet ook dat als ik niet werk ik niet zo'n gezellige moeder wordt...ik verveel me en heb dan amper energie. Ik krijg juist energie en een goed humeur en geduld dóór mijn werk.
Als al die vrouwen nu eens ophouden anderen moeder te beoordelen n.a.l. van de uren die ze werken zou het schuldgevoel volgens mij al veel minder zijn.
Van mannen kreeg ik amper commentaar ze vragen er zelden naar en als ze dat wel doen hoogstens dat ze het 'goed' vonden dat ik die uren werkte of 'knap' want dat kon/deed hun vrouw niet of wel en dan knikken ze instemmend. Een enkele man, zo'n achter-het-aanrecht-vrouw-man....misschien, maar dat is een uitstervend ras volgens mij en zo'n man zou ik écht nooit willen hebben.
groeten albana
Albana, en anderen
Ik ben het er mee eens dat moeders ook veel moeten kunnen werken. Maar dan bedoel ik wel: de keuze hebben. Niet dat het algemene norm wordt, want zoals jij energie krijgt uit je werk, krijgt een ander energie uit kinderen en huishouden in de ruime zin van het woord.
Verder is het natuurlijk een prima uitgangspunt dat een vrouw ook financieel onafhankelijk moet zijn, met het oog op een scheiding, hetgeen best vaak voorkomt. Maar... zoals ik al eerder zei, dat is in geval van scheiding prima te doen als beide ouders een goed betaalde baan hebben. Zonder twijfel minder luxe na de scheiding, maar wel haalbaar. Maar het is niet haalbaar als beide ouders een baan hebben die niet veel boven het min.loon zit. Van dat salaris kunnen de ouders gedurende hun huwelijk wellicht nog volledige opvang betalen (en een poets), maar dat gaat ze echt niet lukken als ze gescheiden van elkaar leven en nog steeds volledige opvang nodig hebben. Ook dan zal de overheid moeten bijspringen met toeslagen e.d. Als moeder bijv. pt had gewerkt, dan zou de financiele situatie niet veel anders zijn. Er is dan minder (of geen, indien werken onder schooltijd) nodig, maar inkomen is lager en zal ook dan aangevuld moeten worden middels bijstand o.i.d. Lood om oud ijzer lijkt mij in geval van minder betaalde ft banen.
Ik heb wel eens zitten denken aan een verplichte verzekering (net als de zorgverzekering) op het moment dat een stel aan kinderen begint (een 'kinderverzekering'). Maandelijks betaal je een premie en van de verzekering kan gebruik gemaakt worden op het moment dat ouders gaan scheiden en er een financieel gat ontstaat, omdat 1 van beide ouders niet ft werkt (ivm opvang kinderen) óf beide ouders een laag betaalde baan hebben en na de scheiding de opvang niet meer kunnen betalen. Én natuurlijk het afschaffen van de kinderbijslag bij een bepaald gezinsinkomen. Deze bezuiniging kan dan gebruikt worden voor bijslag in bovengenoemde situatie, waar het wél noodzakelijk is.
Bibi
Huwelijkse voorwaarden
Ieder moet zijn of haar eigen keuzes kunnen maken, maar wellicht is het verstandig om een soort 'huwelijkse voorwaarden' op te nemen waarbij beide ouders samen verklaren achter de keuze van stoppen met werken van 1 partner te staan. Zo blijft die partner niet met lege handen bij een evt. scheiding.
Topfuncties vs-zweden/nl
Kans op topfunctie vrouw in Canada en VS drie keer zo hoog
Bovenstaande argumentatie houdt stand wanneer cijfers over de arbeidsparticipatie van vrouwen en mannen en de vertegenwoordiging van beide sexen in hogere functies vergeleken worden voor verschillende landen. Terwijl de participatiegraad van vrouwen in landen waarin ruimhartig sociaal beleid gevoerd wordt, zoals Zweden en Denemarken, hoog is, laat onderzoek van Mandel en Shalev (2009) en Mandel en Semyonov (2006) zien dat juist in deze landen de kans op het bekleden van een hogere (management)functie voor vrouwen relatief laag is. In landen die daarentegen gekenmerkt worden door sober beleid, zoals Canada en de Verenigde Staten, is de kans op een topbaan voor vrouwen het hoogst.
Tabel 1 geeft voor verschillende OESO-landen aan wat de relatieve kans is dat vrouwen een leidinggevende functie bekleden. In Canada is de kans dat een vrouw een hogere managementfunctie zal bekleden 83 procent van die van een man, uitgaande van dezelfde opleiding, werkervaring en leeftijd. In Denemarken is deze kans 29 procent van die van een man.
Ook in de andere landen met ruimhartige voorzieningen op het terrein van de combineerbaarheid van arbeid en zorg zijn de verschillen in topbaankansen tussen mannen en vrouwen bovengemiddeld. In Zweden bijvoorbeeld is de relatieve kans op het bekleden van een hogere managementfunctie door vrouwen slechts de helft van die in de Verenigde Staten, terwijl het aandeel deeltijdparticipatie op een vergelijkbaar niveau ligt.
Tabel 1: Kans op leidinggevende functie voor vrouwen ten opzichte van mannen
Hogere management functies Management functies
Canada 0.83 0.84
Verenigde Staten 0.80 0.79
Zwitserland 0.73 0.78
Duitsland 0.66 0.76
Ierland 0.46 0.58
Verenigd Koninkrijk 0.32 0.56
Hongarije 0.55 0.56
Oostenrijk 0.31 0.55
Spanje 0.28 0.55
België 0.37 0.50
Australië 0.27 0.46
Finland 0.42 0.43
Zweden 0.41 0.43
Frankrijk 0.41 0.41
Luxemburg 0.27 0.39
Tsjechië 0.39 0.39
Israël 0.32 0.39
Noorwegen 0.18 0.36
Italië 0.34 0.35
Nederland 0.27 0.28
Slowakije 0.26 0.26
Denemarken 0.29 0.24
Bron: Versantvoort (2008, gebaseerd op Mandel & Semyonov, 2006)
De kans op het bekleden van een topfunctie door vrouwen is in de hoogst scorende landen bijna drie maal zo hoog als die in de laagst scorende landen. Nederland behoort samen met Denemarken en Slowakije tot die laatste groep landen. Deze cijfers impliceren dat de kans dat een vrouw een topfunctie bekleedt in de Verenigde Staten of Canada bijna drie maal zo groot is als in Nederland, los van haar individuele kenmerken.
--------------
Vraag is wat Bussemaker wil: hogere arbeidsparticipatie van vrouwen of meer vrouwen in hogere functies?
Gonniegans
Die 'huwelijkse voorwaarden' lijken een goed idee. Maar ook dan: als de meestverdienende (ft werkende) ouder een mager loon heeft, zou hij ook dan geen 2 gezinnen kunnen onderhouden. Verder is dat net zoiets als allimentatie.
Bibi
Topfunctie
Maar wat heeft dit nou allemaal met topfuncties te maken? Als je ft werkt (het gaat hier om financieel onafhankelijk zijn enz), dan kan/wil je toch niet per definitie een topfunctie? Werk is werk, ook achter de kassa of naast het bed. Nu gaat het ineens over carierre en topfuncties. M.i. gaat het over je brood verdienen middels een baan.
Bibi
Deeltijd en opplussen
http://www.nrc.nl/carriere/2013/05/14/nederlandse-vrouwen-werken-juist-heel-veel/
Ook een interessant iets: kennelijk kunnen veel vrouwen als ze in de problemen komen vrij snel hun deeltijdbaan 'opplussen'. Daar had ik nog niet zo aan gedacht.
Wat betreft de topfuncties, ik denk dat het er wel mee samenhangt. Als vrouwen zelden carriere maken motiveert dat niet zo.
Waarom
Het begint me te ontgaan wat Bussemaker nou eigenlijk wil. Net wat Gonnie zegt, hogere arbeidsparticipatie van vrouwen of meer vrouwen in hogere functies? Ik dacht dat het er om ging dat vrouwen hun zelfstandigheid konden bewaren maar volgens Fay klopt dat niet. Wat dan wel?
En waarom zouden er meer vrouwen in topfuncties moeten komen (en dus meer mannen in lagere functies)? Ik denk dat de vrouwen die dat willen daar wel komen, het praatje dat dat ligt aan de slechte kinderopvang enzo is dus nu ontzenuwd. Veel vrouwen hoeven blijkbaar niet zo. Hoor ik ook bij, ik ben prima tevreden met mijn parttime baan die goed aansluit bij mijn opleiding en waarin ik mijn eieren wel kwijt kan, afwisseling en ontwikkeling genoeg. Ik hoef niet zonodig een flitsende carriére en een topfunctie met de bijbehorende stress en werkuren. En als de nood aan de man komt kan ik prima mijn eigen broek en die van mijn kinderen ophouden. Niet genoeg voor Bussemaker?
Investeringen
Wat betreft 'investeringen van de overheid'....Er zijn ook zat mensen waar de overheid amper in heeft geinvesteerd. Zat mensen zonder goede opleiding, die het na het v.o. voor gezien hielden. En ik kan me heel goed voorstellen dat als je een baan hebt alleen om geld te verdienen, je als je eenmaal kinderen hebt het voor gezien houd. Tenslotte valt dat 'doel' (geld verdienen) grotendeels weg want dat gaat naar die kinderopvang dan. Ik heb zelfs wel eens gehoord van iemand die méér kwijt was aan de opvang dan dat ze verdiende... En als je je elke dag met tegenzin naar dat werk sleept en al dat gedoe en geregel er ook nog 's bijkrijgt én er amper geld aan overhoud dat dat gezwets over financiële onafhankelijkheid je dan ook w*rst is.
Mij is ook onduidelijk wat Bussemakers wil. Moeten opgeleide ouders juist blijven werken of iedereen? Ook mensen zonder noemenswaardige opleiding?
Of moeten vrouwen in het algemeen meer cariëre maken?
Of gaat het haar écht om die financiële onafhankelijkheid?
groeten albana
Dat vraag ik me dus ook af albana
Ten eerste zijn er ontelbaar veel banen die niet veel verdienen, relatief eenvoudig zijn. Die moeten ook gedaan worden (en dat zijn heel wat meer banen dan 'topfuncties'). Uiteraard kunnen jongeren dat doen als eerste baantje bijv. Maar dat is echt niet genoeg, nog los van het gebrek aan ervaring én aan stabiliteit als die wat hogeropgeleide jongere hoger de ladder opgaat. Daarbij heeft echt niet iedereen de hersens om een hoge opleiding te doen. Bussemaker denkt blijkbaar dat ieder die werkt zichzelf kan bedruipen. Dat kan heel goed als je geen kinderen hebt, ook al ben je putjesschepper of cassiere. Maar als je kinderen hebt én alleenstaand dan gaat dat hem niet worden als je ft werkt en de kinderen naar de opvang moeten. En wat moeten we trouwens met al die bobo's die alleen maar bezig zijn bedrijven om zeep te helpen, mensen ontslaan, overheids bobo geneuzel, zakkenvullende bankdirecteuren. Daar gaat onze economie echt niet van draaien.
Bibi
Op de zak van je man teren
Wat wordt eigenlijk bedoeld met "op de zak van je man teren", want als je beide fulltime werkt, ga je er meestal ook naar leven met een groter huis, kinderopvang, etc. Maar gaat je partner er dan vandoor, zonder dat je alimentatie krijgt zit je met je kinderen in je dure huis en met de dure opvang en kan je met je fulltime baan jezelf nog steeds niet bedruipen. En je huis krijg je niet verkocht, je werkt fulltime dus de kinderen moeten naar de opvang.
Dus wanneer ben je nou onafhankelijk van je partner? Bovenstaand geldt voor man en vrouw, overigens.
Volgens mij
als je in staat bent om je zelfstandig te redden als je partner wegvalt door scheiding of overlijden. Dat wil dan niet zeggen dat die zelfstandigheid op hetzelfde niveau kan blijven. Als je maar geen uitkering hoeft aan te vragen, omdat je nergens inkomsten uit krijgt.
Moedermop
"Wat wordt eigenlijk bedoeld met "op de zak van je man teren", want als je beide fulltime werkt, ga je er meestal ook naar leven met een groter huis, kinderopvang, etc. Maar gaat je partner er dan vandoor, zonder dat je alimentatie krijgt zit je met je kinderen in je dure huis en met de dure opvang en kan je met je fulltime baan jezelf nog steeds niet bedruipen. En je huis krijg je niet verkocht, je werkt fulltime dus de kinderen moeten naar de opvang.
Dus wanneer ben je nou onafhankelijk van je partner? Bovenstaand geldt voor man en vrouw, overigens"
Ik vind je vergelijking behoorlijk mank lopen. "Met op de zak van de man teren", wat ook behoorlijk negatief geformuleerd vindt, wordt bedoelt dat je als vrouw geen enkel eigen inkomen genereert. Op het moment dat er een scheiding moet je als vrouw of als nog een baan vinden, of leven van allimentatie of terugvallen op een bijstandsuitkering. Ik denk dat je dan in een kwetsbare positie zit.
Als bijde partners en fulltime baan hebben, genereer je als vrouw in iedergeval je eigen inkomen. Het wil niet perse zeggen dat je in een groot huis woont, is dat wel zo heb je in deze tijd wel een probleem met verkopen. Maar mogelijk heb je dan ooit een verkeerde keuze gemaakt toen je het huis kocht. In mijn omgeving zijn er ook vrouwen die gaan scheiden en zo'n goede baan hebben dat ze hun man uitkopen en zelf in het huis blijven wonen. In mijn ogen ben je dan een stuk onafhankelijker en heb je minder zorgen dan als je "op de zak van je man teert," Daarbij als je samen een huis hebt, ben je samen verantwoordelijk voor het betalen van de vaste lasten, ook als man er vandoor gaat.. Kortom ik vind je vergelijking mank en niet reeel.
gr Passiebloem
Hoezo passiebloem?
Denk je dat een alleenstaande ft bijv. cassiere in een goedkoop huisje of goedkope huurwoning het wél kan betalen als ze ft werkt én de kinderen dus volledig naar de opvang moeten? Ik dacht het niet.
Bibi
Ik wil graag werken om te leven
en niet andersom. Ik werk graag niet fulltime, omdat ik veel andere hobbies heb, het leuk vind om met mijn kinderen leuke dingen te doen en niet alleen maar regeldingen, tijd wil hebben om met mijn partner ook gewoon te kletsen en niet alleen maar in racetempo de dagagenda vast te leggen. Ik noemde ergens boven de 32-urige werkweek, maar (ruim) minder mag ook. Ik vind er niets op tegen om samen met mijn partner ieder zo'n beetje de helft van het benodigde geld binnen te halen, zodat we het gezin draaiende houden, maar ook onszelf en onze kinderen kunnen ontplooien op een andere manier. Nu heb ik dit mogelijk gemaakt doordat ik als kleine zelfstandige mijn brood te verdienen en mijn tijd in te delen, maar ook toen ik nog in loondienst werkte heb ik altijd alleen maar halve banen gehad. Omdat ik mijn leven te belangrijk vind om te vergooien aan de ratrace.
Gelukkig las ik daar nu een column over:
Jammer dat het alleen over de kennelijke tegenstelling tussen man en vrouw gaat in de discussie over de emancipatienota van minister Bussemaker, vindt schrijver Gerhard Hormann. De discussie zou moeten gaan of we wel een samenleving willen waarbij alles ondergeschikt is gemaakt aan de economie.
Ik weet niet welke overspannen verwachtingen Bussemaker precies heeft van de wereld waarin alle vrouwen eindelijk fulltime aan het werk zijn, maar het staat mijlenver af van de definitie van 'het goede leven' waarnaar vader en zoon Skidelsky op zoek zijn in hun laatste boek.
Het is jammer dat bijna alle reacties op de oproep van minister Bussemaker blijven steken in traditionele man/vrouw-discussies. Want wie iets verder kijkt, ontdekt dat haar emancipatienota juist genadeloos de manco's van de huidige dolgedraaide maatschappij blootlegt waarin alles alleen nog maar om economie draait.
Het kan best dat we in 2020, of kort daarna, te maken krijgen met problematische krapte op de arbeidsmarkt door vergrijzing en ontgroening. Maar zég dat dan gewoon. Maak werken fiscaal aantrekkelijker, zorg voor fatsoenlijke kinderopvang en koppel dat aan een moreel appèl om er met z'n allen de schouders onder te zetten. In plaats daarvan trekt Bussemaker een rookgordijn op en probeert ze vrouwen met valse en verouderde argumenten massaal aan het werk te krijgen.
Arbeidersparadijs
Bij het geëmancipeerde arbeidersparadijs dat Bussemaker blijkbaar voor ogen staat, hoort automatisch betaalbare kinderopvang, goede en goedkope gezondheidszorg, degelijk en voor iedereen toegankelijk hoger onderwijs en gratis openbaar vervoer. Het wordt pas een probleem wanneer al dat harde werken alleen nog maar bedoeld is om al die voorzieningen draaiende te houden. Dat zijn we allemaal hamsters geworden in een kooi waaruit geen ontsnappen meer mogelijk is en is de ratrace definitief een rattenval geworden.
Wie een karikatuur wil neerzetten van onze samenleving - en dat doet Bussemaker in haar eigen emancipatienota feitelijk ook - kan vaststellen dat we eerst onze kinderen onderbrengen in crèches en onze ouders in bejaardenhuizen, waarna we onszelf de hele week vrijwillig opsluiten in kantoortuinen. Dat eerste doen we zogenaamd omdat dat 'goed voor hun ontwikkeling is', het tweede omdat dat 'voor hun eigen bestwil is' en het laatste voor onze eigen 'persoonlijke ontplooiing'.
Alleen op zaterdagmiddag
Nou, ik kan eerlijk zeggen dat ik de me de laatste maanden, sinds ik geen vaste baan meer heb, stukken beter heb kunnen ontplooien dan in de tijd dat ik nog elke dag een deadline had, mezelf regelmatig voorbij rende en alleen tijd had om een goed boek te lezen tijdens mijn schaarse vakanties. Want is dat wat we willen? Zo hard werken en de hele tijd zoveel bordjes omhoog houden dat we alleen op zondagmiddag een uurtje kunnen genieten van onze onderhoudsvrije achtertuin?
Ik weet niet welke overspannen verwachtingen Bussemaker precies heeft van de wereld waarin alle vrouwen eindelijk fulltime aan het werk zijn, maar het staat mijlenver af van de definitie van 'het goede leven' waarnaar vader en zoon Skidelsky op zoek zijn in hun laatste boek. In die zin is de oproep van Bussemaker ook een beetje ongelukkig getimed, want steeds meer mensen zijn juist op zoek naar een betere balans tussen werk en privé. Niet voor niks stelde topmodel Linda Evangelista tijdens de laatste Miljonair Fair nuchter vast dat 'tijd de nieuwe luxe is'. Misschien worden mensen wel stukken gelukkiger als ze juist iets minder hard zouden werken en meer zouden gaan genieten.
Verborgen agenda
Bussemaker heeft dus niet alleen een dubbele agenda, maar ook een verborgen agenda. Zij weet heel goed dat fulltime werkende vrouwen meer geld opleveren omdat ze meer belasting betalen en ook meer consumeren. Bij een eventuele scheiding hoeven ze geen beroep te doen op de bijstand en als ze ook nog een tweede auto kopen of leasen, levert dat een sloot BPM en accijns op. Dat is allemaal pure winst voor de staatskas. Maar de hele discussie gaat voorbij aan de vraag wat dat nou precies oplevert voor al die vrouwen zelf.
En dat geldt, om nog maar eens te onderstrepen dat het uiteindelijk helemaal niet over vrouwenemancipatie gaat, net zo goed voor mannen. Ooit las ik een brief van een man die gekweld werd door alle keren dat hij 'nee' of 'nu even niet' had gezegd tegen zijn zoontje, als die hem vroeg of hij kwam spelen. Inmiddels was zijn zoon te oud voor Lego en had de vader spijt van al die gemiste kansen. Niet alleen moest ik huilen toen ik die brief las, ik trok daar ook mijn conclusies uit. Ik heb daarna nooit meer 'nee' gezegd tegen mijn jongste zoon en laat spontaan alles uit mijn handen vallen als hij na schooltijd wil gaan fietsen of kanoën.
Iedere ambitieuze vrouw van 35 die haar kinderwens nog eventjes uitstelt en stiekem fantaseert over een Mini Cabrio, moet zich realiseren dat ze ooit een keer 53 wordt. Niet alleen ziet je wensenlijstje er dan opeens totaal anders uit (want hoeveel enthousiaste carrièrevrouwen van die leeftijd zie je ooit in de media?), je gaat ook anders tegen het leven aankijken. Het is een cliché, maar er zijn niet veel mensen die er op hun sterfbed spijt van hebben dat ze niet nóg meer tijd op kantoor hebben doorgebracht.
Daar zou de discussie dus over moeten gaan: of we in een maatschappij willen leven waarin alles ondergeschikt is gemaakt aan de economie en waar de 'intensieve menshouderij' van Jaap Peters en Judith Pouw steeds extremere vormen aanneemt. Moeten we met z'n allen zonder mopperen langer doorwerken en ook zonder protest onze seniorendagen en ATV-uren inleveren of zetten we onze hakken in het zand en gaan we (M/V) vanaf nu allemaal in deeltijd werken en op woensdagmiddag gewoon lekker lui op het strand liggen met het hele gezin?
Gerhard Hormann (1961) is politicoloog en schrijver van het boek Helemaal Vrij!
Jamaar, meneer hormann
Heeft Bussemaker nu werkelijk gezegd dat alle vrouwen fulltime moeten gaan werken? Ik heb het allemaal niet precies gelezen maar ik kreeg de indruk dat zij een pleidooi voerde voor economische zelfstandigheid. Waarmee bedoeld wordt, bij mijn weten (de vraag kwam hier al eerder langs): kan je jezelf onderhouden van je eigen inkomen? Verdien je minimaal de bijstandsnorm? Zoals iemand terecht aanvoerde: wie een beetje redelijk betalend werk doet, hoeft niet fulltime te werken om aan die norm te voldoen, zeker niet als je de bijstandsnorm voor een alleenstaande neemt als richtsnoer.
Ik zou het zolangzamerhand ook weleens aardig vinden als de karikatuur van de vrouw die de kinderen uitstelt omdat ze alleen maar bezig is met haar carrière "en fantaseert over een Mini Cabrio"(vrouwen fantaseren natturlijk niet over een Lexus of een Audi) bij het grof vuil ging. Veel vrouwen krijgen laat kinderen omdat ze de juiste partner niet of niet tijdig zijn tegengekomen, veel vrouwen krijgen laat kinderen omdat hun man er nog niet aan toe is. Maar dat terzijde.
Waar ik verder voor zou willen pleiten is een nationale actie "schuldgevoel voor mannen". Kind eet niet goed? Vader aanspreken. Kind heeft gedragsproblemen? Vader aanspreken. Huis is niet schoon? Vader aanspreken. Snoep in de broodtrommel? Er wordt teveel tv gekeken? Vader aanspreken. De melk is op? Vader aanspreken. Hond moet ontwormd? Kinderen moeten naar de kapper? Er moet een afspraak gemaakt worden met de verwarmingsmonteur? Er moet gereden worden voor sport? Oma verveelt zich? Vader aanspreken. Kind lazert op school uit het klimrek? Vader bellen. Hij neemt niet op? Nog een keer bellen. Hij neemt nog niet op? Nog een keer bellen. Hij neemt nog niet op? Moeder bellen
Gewoon, standaard, 5 jaar lang. En dan nog eens kijken hoe de taken en de verantwoordelijkheden en het schuldgevoel (en de inkomens) over de sexen verdeeld zijn.
Ach ja, een mens kan dromen...
Groeten,
Temet
Bibi 63
Denk je dat een alleenstaande ft bijv. cassiere in een goedkoop huisje of goedkope huurwoning het wél kan betalen als ze ft werkt én de kinderen dus volledig naar de opvang moeten? Ik dacht het niet.
Bibi
Wat vind je dan? Moet ze dan in de bijstand gaan? Kan ze het dan wel betalen? Onlangs stond een stuk in de Trouw als reactie op het verhaal van Jet Bussemaker. Daar werd gesteld dat je als vrouw met weinig arbeidsmogelijkheden maar het beste bij je man kan blijven. Dat zal ook wel. Maar ik reageerde op Moedermop dat je als vrouw als je ff werkt en een goede baan hebt ook in de problemen komt met een scheiding. Maar het perspectief van een hoog opgeleide goed verdienende vrouw is wezenlijk anders als van de vrouw die kiest om thuis te blijven. Daar kun je allerlei kromme vergelijkingen op los laten, maar dat is een gegeven. passiebloem
Temet
Hiha. Alweer.
Wat ben je heerlijk op dreef vandaag. Eens, eens, eens.
Een echte emancipatienota...
zou beide kanten belichten en niet alleen vrouwen een schuldgevoel aanpraten, maar juist ook mannen op hun verantwoordelijkheden wijzen. Alleen dan kunnen er sturctureel dingen veranderen. Het gaat nl niet alleen om werken en centen verdelen, het gaat ook om taken en verantwoordelijkheden in het leven.
Vader bellen
Temet: ik weet hoe het bij jou geregeld is, maar je vult toch samen als ouders een lijst met bereikbaarheden in voor de opvang oif school? Als er dan bij woensdag en vrijdag staat dat vader het aanspreekpunt is dan moeten ze hem bellen. Als je samen de zorg deelt is vader net zo bekend bij opvang en school als moeder.
Mirreke
Ik weet niet hoor, maar als we allemaal part-time gaan werken, moeten we of echt enorm productief worden, of we worden economisch ontzettend ingehaald door landen als China, en dan moeten onze kinderen weer werkweken maken van 80 uur om te overleven.
We zitten in nederland niet in een utopisch eilandje hoor.