'schuldgevoel'
Bussemaker: 'vrouwen moeten ook af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zoveel in ze heeft geïnvesteerd."
Pfoe. Niks schuldgevoel. Ik wil samen met mijn wederhelft en hulpbehoevende ouders zelf bepalen waar de prioriteiten in mijn leven liggen.
Passiebloem
Wat ik bedoel is dat het idee 'als de vrouw ook ft werkt, dan kan ze zichzelf bedruipen na een scheiding en hoeft ze geen overheidsgeld te krijgen' heel vaak helemaal niet op gaat. Ze zal dan alsnog haar 'hand moeten ophouden' voor toeslagen kinderopvang e.d. en/of niet financieel onafhankelijk (alimentatie voor zichzelf) zijn van haar ex, voor zover hij dat kan betalen als hij ook een laag inkomen heeft. Als zij pt zou werken, zou ze minder/geen kinderopvang hoeven af te nemen, maar dan alsnog een aanvulling via de bijstand. Lood om oud ijzer dus. Dat is een heel andere situatie bij een hoogopgeleide vrouw met een topfunctie. Die kan dat natuurlijk wel behappen. In situatie 1 werkt de vrouw hoogstwaarschijnlijk ft (in de huwelijkse situatie) om als gezin een beetje armslag te hebben (met nadruk een beetje, want veel geld van haar inkomen gaan naar de opvang). Een noodzakelijke keuze dus meestal. Bij scheiding zal zij alsnog deels afhankelijk zijn van overheidsgeld. In situatie 2 als de topfunctie vrouw ft werkt doet ze dat uit eigen vrije wil (carierre, voldoening, uitdagende baan enz) en heeft het gezin, ondanks de opvangkosten, een redelijk riant bestaan. Bij scheiding, wordt het minder riant, maar nog steeds te doen. Ze is in ieder geval onafhankelijk van staat en ex. Vwb situatie 2 kan ik me voorstellen dat dit wordt gestimuleerd. Heeft ook nut en effect. Maar situatie 1 'de gewone doorsnee baan' is het meest voorkomend. Dat is wat ik bedoel.
Bibi
Fay
Zowel de opvang als de school hebben de telefoonnummers van beide ouders. Daarbij is geen onderscheid gemaakt naar dag en dat zou trouwens ook niet meteen zin hebben.
Laatst was ik in Den Haag om in de Tweede Kamer functioneel boos te kijken tijdens een commissievergadering over gefinancierde rechtshulp. Je moet daar je tas in een kluisje doen en je telefoon uitzetten. Ik liet die telefoon dus maar in het kluisje zitten. Haalde die er na afloop uit, ging nog iets anders doen in Den Haag en ging enige tijd later naar huis. Wilde mijn partner sms/en en zag toen dat ik een oproep had gemist. Toen bleek dat school tweemaal kort achtereen had gebeld omdat zoon buikpijn had. Nog weer even later was weer gebeld omdat het inmiddels weer ging.
Wat mij dan ergert is dat school mij tweemaal belt, en niet als de eerste keer niet opgenomen wordt meteen vader belt. Als het ernstig genoeg is om te bellen, is het ook ernstig genoeg om vader te bellen. Maar mijn partner was in het geheel niet gebeld en wist van niets. Ik heb dus de volgende dag de juf er maar even op gewezen dat het joch ook een vader heeft en dat ook die in het bezit is van een telefoon (en beter bereikbaar is dan ik).
Soms wordt er hulp van ouders gevraagd maar soms verspreken ze zich en noemen alleen de moeders. En zo gaat het maar door, niet dat ik daar nou altijd zo'n vreselijke last van heb, maar kom op, het is 2013, de emancipatie is enige tijd geleden van overheidswege officieel voltooid verklaard, maar moeder is gewoon standaard het Hoofd Regelzaken en Enig Aanspreekpunt voor Alles. Bij zo ongeveer elke instelling/organisatie. Het zou wel prettig zijn als je niet zo actief tegen de maatschappelijke stroom hoefde in te roeien bij je simpele wens om niet alles op je bordje geschoven te krijgen, alleen maar omdat je geen piemeltje hebt.
Groeten,
Temet
Temet - ouders bellen
Ik werk op het kantoor van een nieuwe school, en een van de eerste dingen die ik heb gedaan is telefoonnummers van ouders in de database zetten. Je kunt niet aangeven van wie die telefoon is, enkel nr. 1 en nr. 2 en met veel gedoe heb ik er een nummer 3 bijgekregen. Ik heb alle vaders op nummer 1 gezet. (ik wilde bewust van het stereotype af).
Nu, 6 maanden later, bel ik standaard eerst nummer 2, omdat 9 van de 10 keer de vader zegt "uh, ja, kun je mijn vrouw/zijn moeder bellen, want < insert excuus hier>". Om gek van te worden. En natuurlijk probeer ik eerst nummer 2, als dat niet aanslaat probeer ik nummer 1 en dan nummer 3. Soms ga ik naar de papieren om nummer 4 en 5 te zoeken (veel werkende ouders, veel telefoonnummers). Soms bel ik nr. 2, geen gehoor, laat ik bericht achter, terwijl er iemand aan de balie gaat staan. Als ik daar dan 5 minuten later mee klaar ben, probeer ik eerst weer nr 2, en dan pas nr. 1.
En weet je, het komt regelmatig voor dat ik een doodziek kind tegenover me heb zitten, en dat ik een uur lang alle nummers afbel zonder een ouder te pakken te krijgen, en als ik er dan eentje te pakken krijg ze er nog een uur over doen om het kind op te halen. Ik begin een beetje mijn geduld met sommige ouders te verliezen.
Temet
Misschien dan een tip voor de school, wij konden per dag opgeven waar kind na schooltijd naar toe ging en wie die dag gebeld kon worden voor het geval dat.
Eigenlijk dom van mij om te denken dat dat overal zo is 
.
Maar wie de verwarmingsmonteur belt, daar ben je toch wel zelf bij?
Fay
We hebben 221 leerlingen. Ik wil niet weten hoeveel tijd het zou kosten om al die gegevens in een database te zetten voor het hele jaar!
Lagere school
Op de lagere school belde de leerkracht zelf. Op de middelbare school gaat het anders, kinderen gaan als het kan zelf naar huis, bellen een van de ouders als die niet thuis zijn, en die moeten school bellen om te zeggen dat kind veilig thuis is.
Goede actie van je, de vaders op 1. Ik zou verder als je een vader spreekt zeggen dat hij de zaak moet afhandelen. Zodra jij het hebt gemeld bij een ouder moeten zij zorgen dar het kind wordt opgehaald. Jij hoeft niet boor de vader de moeder te gaan bellen toch?
Liora
Daar heb je gelijk in. De ouder die je aan de lijn krijgt hoeft niet acuut naar school te komen, maar moet het gewoon regelen dat er iemand komt. Beetje zot dat dc dat moet doen.
Klopt
Het hoeft niet, maar ik wil graag weten wanneer er iemand komt, en dan moet de moeder (aargh) mij toch terug bellen.
Fay - bij ziekte vaders laten regelen
Toch is het denk ik goed dat je het de vaders laat regelen (met de boodschap dat de moeder school moet bellen), zodat ze er in elk geval meer mee bezig zijn. En als ze moeder niet te pakken krijgen, het misschien toch zelf oplossen?
Maar goeie actie van je die vaders op nr 1, jammer dat het zo frustrerend werkt.
Temet: mannen aanspreken en schuldgevoel geven
Temet: "Waar ik verder voor zou willen pleiten is een nationale actie "schuldgevoel voor mannen". Kind eet niet goed? Vader aanspreken. Kind heeft gedragsproblemen? Vader aanspreken." etc.
Precies, dit is precies hoe ik het voel. Alles maar bij vrouwen leggen, ik word er doodmoe van. Er zou meer bij de mannen neergelegd moeten worden, door iedereen: scholen, bedrijven, instanties, collega's en vrienden van die hardwerkende mannen.
En al die vrouwen die het goed met hun man geregeld en eerlijk verdeeld hebben (ik zag een paar reacties langskomen): echt geweldig. Ik vind het knap dat jullie dat voor elkaar hebben gekregen. Complimenten voor jullie en je man.
Helaas zijn er meer vrouwen (ook ik) die dat met hun man niet voor elkaar krijgen. En hoewel dat natuurlijk aan ons ligt (he?), en aan onze mannen (toch ook wel- met die van mij zijn geen afspraken te maken, of hij voert het niet uit, moet ik er nog aan denken/hem aan herinneren) denk ik echt dat het helpt als er vanuit de maatschappij meer druk op mannen gelegd zou worden dat ook zij MEER moeten bijdragen & verantwoordelijkheid moeten voelen bij het opvoeden van hun kinderen, het huishouden etc. Dat dat dus tot norm verheven wordt. Dat daarover meer gepraat wordt.
Dat mannen niet zo snel zeggen: ik werk fulltime, jij maar 4/3 dagen dus ik heb geen tijd/zin in andere dingen, jij hebt daar de tijd voor... En vervolgens erg veel (of nagenoeg alles) van de taken bij de vrouw latend.
Hallo zeg: waar bemoeit school zich mee?
Dit snap ik even niet. Waarom zou school in hemelsnaam moeten 'vinden' dat vader als eerste gebeld moet worden c.q. dit moet regelen? Laat vader en moeder dat lekker zelf uitzoeken! Je kan dat vanuit je eigen idee of frustratie zo vinden, maar daar heb je als school niets mee te maken. En je weet ook niets over de werksituatie van pa en ma, de mogelijkheden, de afstanden tot school enz enz. Een soort omgekeerde discriminatie vind ik dit.
Het lijkt mij simpel: ouders moeten tel.nr's doorgeven zodat ze gebeld kunnen worden bij ziekte e.d. Welk tel.nr. op 1 of 2 staat zou school worst moeten wezen. Je belt gewoon nr. 1 (zo hebben de ouders dat immers opgegeven) en verwacht van nr 1 (of dat nou pa of ma is) dat zij het regelen. Ofwel door de andere ouder te bellen, ofwel zelf te komen, ofwel iemand anders te regelen. Als nr. 1 niet bereikbaar is, bel je nr. 2. Klaar.
Bibi
Jouw man en jullie kinderen
Apart, het is dus een verdienste van de vrouw als zij haar man "zover krijgt" dat hij ook een deel van de zorg voor kinderen en het huishouden op zich te nemen, en de schuld van de maatschappij als mannen dat niet doen.
Je kunt wel wachten tot de maatschappij veranderd, nog beter is zelf je leven zo in te richten zoals jij het wil. Het lijkt mij heel normaal dat je bepaalde zaken bespreekt voordat je samen aan kinderen begint. Met een man die thuis niets doet en alleen maar carriere wil maken zou ik geen gezin stichten.
Tuurlijk is het niet leuk als mensen lyrisch worden als je man 4 dagen werkt, en bezorgd ("is dat niet veel") als je als vrouw 4 dagen werkt. Maar ach.
In mijn omgeving werken meer mannen parttime, en alle mannen nemen een deel van de zorg/het huishouden op zich. Ook op school waren er vaders op het plein, en vaders die actief waren in de ouderhulp.
In ieder geval, je kunt wel naar je omgeving en maatschappij wijzen, op je eigen gezin heb je zelf invloed. En met je eigen man kan je zelf afspraken maken.
Fay
Anderzijds: het idee dat de vrouw het vooral aan zichzelf te wijten heeft dat zij voor alle k... klussen opdraait is aantrekkelijk, en ook ongetwijfeld daarom zo populair, maar lijkt mij toch een tikje tja... onrealistisch?
Overigens niet uniek. Je ziet dit soort dingen overal en het begint mij steeds meer te ergeren. De omgeving is zo ingericht dat bewegen wordt tegengewerkt, eten overal verkrijgbaar is, en de voedingsindustrie miljaren steekt in de slimste reclametechnieken om mensen zover te krijgen te veel en te calorierijk eten te kopen - maar als je dik bent: eigen schuld. Jouw eigen verantwoordelijkheid om tegen deze enorme stroom in te roeien.
Overal wordt een mens tot consumeren aangezet, het wordt zo makkelijk mogelijk gemaakt je in de schulden te steken, duidelijke informatie over prijzen en voorwaarden moet met een lantaarntje worden gezocht, maar als je in de financiële problemen komt: eigen schuld, sukkel, had je maar beter op moeten letten.
Overheid, scholen, instellingen, zo ongeveer de hele maatschappij schuift de volledige verantwoordelijkheid voor het welzijn, gezondheid en alle logistiek van het hele gezin op de vrouwelijke helft van het ouderpaar (hoe doen homo- en lesbostellen dit trouwens?), maar als die vrouwelijke helft dan uiteindelijk het gros van het dagelijks corvee daadwerkelijk in de maag gesplitst heeft gekregen is zij de domme muts omdat ze het heeft laten gebeuren.
En als ik nog even doordenk kan ik er nog wel een paar verzinnen vermoedelijk, maar je snapt wat ik bedoel.
En nee, dat vind ik dus niet eerlijk, en niet terecht. Maar dat zal dan wel weer mijn hoogstparticuliere individuele probleem zijn
Groeten,
Temet
En toch temet
Die overheerlijke mergpijp die ik net at, heb ik toch echt zelf naar mijn mond gebracht. Ik kan de schuld van mijn paar kilo teveel wel aan de maatschappij geven, maar ik heb ze toch echt helemaal zelf eraan gegeten. Lekker hoor 
.
Tuurlijk is het soms lastig om tegen de stroom in te roeien, maar toch heb je zelf die roeispanen in je handen. Een man die niet meeroeit zou van mij een eigen bootje mogen zoeken, stroomafwaarts.
Fay - taakverdeling mannen-vrouwen
"Het lijkt mij heel normaal dat je bepaalde zaken bespreekt voordat je samen aan kinderen begint. Met een man die thuis niets doet en alleen maar carriere wil maken zou ik geen gezin stichten."
Fay, je hebt helemaal gelijk, was hartstikke goed geweest als we dat beter hadden gedaan. In die tijd was het niet iets wat veel aandacht kreeg (ik zou nou iedereen adviseren dat zeker te doen).
Probleem is alleen dat je vaak van tevoren geen idee hebt wat het allemaal inhoudt om kinderen te hebben, hoeveel tijd en verantwoordelijkheid dat met zich meebrengt, dus onderschatten mensen dat vast vaker.
En daar waar de man voordat er kinderen zijn meestal nog wel wat doet en er dus niet echt problemen zijn (alles is nog wel te behappen), wordt dat anders als er een kind, of zeker als er meer komen.
Bovendien gaat het, denk ik, vaak geleidelijk dat er steeds meer regeldingen (met school en zo) erbij komen en dat de man ze niet oppakt (en zich daar niet echt verantwoordelijk voor voelt).
"En met je eigen man kan je zelf afspraken maken."
Ja, idealiter heb je gelijk dat je het moet bespreken met je man en afspraken moet maken, alleen lukt dat niet met alle mannen (in elk geval niet met die van mij, die zegt simpel dat hij het er niet bij kan hebben naast zijn drukke/verantwoordelijke baan. Einde discussie).
En om hem dan meteen met het bootje stroomafwaarts te sturen.... ik vind het nogal wat om te gaan echtscheiden als je kinderen hebt, zelfs al ligt de taakverdeling scheef en vind ik dat niet terecht. Of de kinderen van een echtscheiding nou beter worden... ik bewijfel het (althans, ik kan dat alleen maar op mijn situatie betrekken).
Ik wil alleen aangeven dat ik denk dat het helpt om het onderling met je man beter te regelen als de maatschappij meer aandacht aan dit probleem zou geven, dat mannen meer feitelijk zouden moeten meehelpen in gezin en huishouden en meer verantwoordelijkheid op zich zouden moeten nemen.
Misschien wat cru gesteld
Tuurlijk zou ik ook niet snel gaan scheiden. Maar waarschijnlijk waren er geen tweede en derde kind gekomen als man na kind een niets zou doen.
Ik kan mij er gewoon weinig bij voorstellen. Ik ben echt geen manwijf en mijn man is echt een man, maar wij hebben vanaf het begin af aan alles samen gedaan. Ik heb dat zelfs voordat we gingen samenwonen al met hem besproken, dat ik er niets voor voelde om het huishouden alleen te doen.
Ik dacht altijd dat stellen waarbij de man niet veel doet, dat dat met wederzijdse instemming was. We leven toch niet meer in de jaren '50?
Fay
Ik denk dat je of heel duidelijk bent, of het getroffen hebt met iemand die dezelfde maatstaven heeft als jij.
Mijn man kan het geen bal schelen om in de grootste rotzooi te leven. Had ik kunnen weten, want toen ik hem leerde kennen zag zijn kamer er echt niet uit. Maar ja, liefde maakt blind.
Mijn man is wel een hele lieve vader, en hij brengt financieel veel meer binnen dan ik kan, en hij brengt heel veel gezelligheid en liefde. Dus ik ben gestopt met strijd te voeren over het huishouden en regeldingen, en ik denk dat het in veel gezinnen zo gaat. Af en toe word ik boos, dan doet hij weer een tijdje wat meer, en dan zakt het weer in. Tja, ik ben gelukkig en ik heb echt geen zin om mijn huwelijk te vergallen door continue te zeuren.
Beide
Ik heb het getroffen met mijn man, en hopelijk denkt hij ook zo over mij, ik ben heel duidelijk. En ik verdien nog meer ook, hahaha.
School
Hier belt school als eerste het eerste telefoonnummer wat er staat. Aangezien ik het formulier heb ingevuld (en met mij de meeste moeders vermoed ik voor het gemak) sta ik inderdaad als eerste geregistreerd. En zou school niet als eerste het vaste nummer bellen?
Overigens is school ook niet zo bellerig. Er zijn momenten geweest dat ze best hadden mogen bellen en ze dit niet gedaan hebben.
Nou is het mij verder best, ik ben beter bereikbaar, ik werk tien minuten van school en kan er zo zijn, terwijl mijn man slechter bereikbaar is en drie kwartier verder werkt. Als mijn man een telefoonnummer bij bijvoorbeeld zijn garage moet opgeven, geeft hij ook mijn nummer op, wegens zijn gebrek aan bereikbaarheid. Word ik ineens gebeld dat de auto klaar is 
Ik heb in ieder geval niet het idee dat de school van mijn kinderen standaard de moeder belt.
Verder heb ik waarschijnlijk gewoon een brede rug en herken ik dit niet zo of merk ik het gewoon niet op. Ik ben inderdaad vaak het aanspreekpunt, maar dat komt omdat ik dat deel gewoon zelf naar me toe heb getrokken. Misschien wel omdat het de maatschappelijke druk is, maar ik vrees eigenlijk dat het de control-freak in mij is.
Maar man brengt/haalt de kinderen net zo vaak als ik dat doe. Of de ene haalt en de ander brengt. Op de muzieklessen van mijn kinderen zie ik net zo veel vaders als moeders, idem bij de zwemlessen. Op school ook zat vaders, ook bij hulpvragen van school.
En dan gaan mijn kinderen volgens mij nog op een vrij conservatieve/traditionele school.
En op momenten dat ik zou balen dat ik alles moet regelen, weet ik verstandelijk best dat het mijn eigen schuld is. Mijn man is van goede wil, ik moet alleen alles regelen in mijn hoofd en niet in de zijne.
Verder
heb ik mijn man simpelweg medegedeeld dat als ons kind geboren zou worden hij 4 dagen moest gaan werken. Dat klinkt onaardiger dan het was, maar het is wel zo dat ik het niet als optioneel plan had voorgesteld. Ik vond zelf drie dagen opvang zat en ik was niet bereid om zelf maar drie dagen te gaan werken en zelf in te leveren.
We werken dus allebei vier dagen en sinds mijn man 4 dagen werkt, werken de meeste vaders op zijn afdeling 4 dagen. En zit hij trouwens op een kamer met een aantal mannen waarvan de vrouwen ook gewoon 4 dagen werken en ook meer verdienen. Zo raar is dat echt niet meer.
En natuurlijk hebben we hier ook wrijvingen over de zorg en wie er nu weer thuis blijft voor een ziek kind (ik heb het de laatste keer gedaan, ik heb afspraken, ja dus ik ook, jij bent flexibel) , maar over het algemeen hebben we het redelijk voor elkaar. We wisselen elkaar in dagdelen af bij zieke kinderen of werken om beurten op de vrijdagmiddagen thuis (geen opvang voor oudste zoon) en kunnen dagen wisselen indien nodig.
Ik ken in mijn directe omgeving trouwens alleen maar vrouwen die 4 dagen werken nadat er kinderen zijn en de zorg eerlijk delen met hun man.
Het komt wel, het duurt misschien wat langer, maar het is steeds gewoner.
Oh gelukkig kiki
Ik begon mij bijna schuldig te voelen dat "zelfs ik" nog weleens mopper op mijn geschenk uit de hemel .
Lol fay
Nee hoor, ik ben namelijk ook best goed in mezelf zielig vinden en dan mopperen dat ik het allemaal weer moet regelen
Niet altijd even terecht.
Maar ik prijs mezelf ook regelmatig gelukkig dat mijn man en ik elkaars werk gelijkwaardig respecteren.
Voor mijn man is de gelijkheid van man en vrouw de norm en daar ben ik erg blij mee.
Afspraken
Ik heb een vriendin die ook met haar partner had afgesproken dat hij na de geboorte van de eerste 4 dagen zou gaan werken. Toen kwam puntje bij paaltje en ging het dus mooi niet door. Weet niet welke smoes hij had.
Ik heb het hier geprobeerd, man vertikt het met de bekende "mag niet van mijn baas" smoes, hoewel ik hem op het bestaan van de wet aanpassing arbeidsduur gewezen heb. Dus gaan de kinderen 4 dagen naar de opvang. Ik ben overigens, geheel terzijde, geen 4 dagen gaan werken na de komst van de kinderen, ik werkte daarvoor ook al 4 dagen.
Maar ik wil maar zeggen: afspraken maken klinkt leuk, maar zelfs als ze er zijn is het nog maar de vraag of ze nagekomen worden.
Misschien moeten er boeteclausules bij 
Groeten,
Temet
Boeteclausule
Boeteclausule is een vertrouwensbreuk. Een afspraak is niet iets opleggen aan de ander, maar iets waar je beiden achter staat. Als iemand niet minder dan 5 dagen wil werken dan moet hij/zij dat niet beloven en dan afhaken als kind er is. Als mijn man na de geboorte van de oudste opeens getransformeerd zou zijn in een man die een traditionele rolverdeling aanhangt dan was dat echt een groot probleem geweest.
Kiki; elkaars werk respecteren
"Maar ik prijs mezelf ook regelmatig gelukkig dat mijn man en ik elkaars werk gelijkwaardig respecteren."
Dat is denk ik wel iets wat belangrijk is. Maar de vraag is: waardeer je elkaars werk sowieso gelijkwaardig? Alleen als je ongeveer evenveel werkt? Of als je ongeveer evenveel verdient?
Dat is bij ons het probleem. Ik werk 4 dagen (ben hoogopgeleid en heb serieuze baan, verdien ver boven modaal) en man 5 dagen (CEO van kleiner bedrijf, verdient nog verder boven modaal, 2x zoveel als ik). Logisch dat ik met 4 dg meer doe in huis dan hij. Dus in die zin niet gelijkwaardig. Snap ook dat hij meer verantwoordelijkheid heeft dan ik. Alleen hij waardeert zijn baan als 2x zo zwaar als die van mij (verdient immers ook 2x zoveel, zegt hij er dan expliciet bij). En dus....
Tja, dan ben je natuurlijk snel uitgepraat. Niet dat hij dus niets doet, maar n.m.m. (veel) te weinig.
Suze
In dat geval zou ik het ook zakelijk aanpakken en me laten uitbetalen voor die dag gemiste inkomsten. Door je man dus...
Of hij mag zijn taken afkopen met het inhuren van huishoudelijke hulp.
Blijkbaar is dat de enige taal die hij begrijpt.
Ook jouw dag heeft maar 24 uur, net als die van hem. Mijn insteek is dat je in een gelijkwaardige relatie de beschikbare tijd gelijkwaardig verdeeld over de klussen.
Verstuurd met de Ouders Online iPad app