Waar doktersassistenten onder druk staan!

Troelahoep, de assistente is opgeleid om te bekijken of een afspraak noodzakelijk is en zo ja, op welke termijn, of dat er misschien een andere vorm van hulp of informatie nodig is. Niks ongepasts dus, dat zij vraagt wat de klachten zijn.

madee schreef op 08-11-2022 om 18:32:

Bij mijn huisarts (ik ben 'patient') kun je je afspraak online maken. Je vult in waarvoor je komt, je kiest een datum/tijdstip en klaar. En als je online niet wilt, bel je op en spreek je in wanneer je teruggebeld wilt worden door de assistent(e) Voor mij als patiënt ideaal, en lijkt me voor de assistenten ook veel minder stress geven. Misschien een tip voor jouw werkgever?
Verder overigens heel vervelend voor je dat je zo onder druk staat, juist van een arts zou je wat meer begrip verwachten. Die zal toch vaak genoeg burnout e.d. tegenkomen in de spreekkamer, lijkt me.

Bij onze huisarts is dit ook mogelijk, vind het erg fijn. Heb in de coronatijd ook wel een e-consult gedaan maar ik begrijp wel dat dit niet bij elke klacht mogelijk is. 

Fer13 schreef op 08-11-2022 om 18:11:

"maar ik heb tot mijn ergernis hier de indruk dat de assistente de taak heeft om zo weinig mogelijk mensen een afspraak te laten maken bij de huisarts. Als je een afspraak met de dokter wil maken wil de assistente altijd weten waar het voor is, wat ik eigenlijk best ongepast vind)en maakt dan een overweging of het nodig is dat je een afspraak maakt en hoe snel (en dat kan best pas over een of twee weken zijn). Afgezien van dat je eerst een kwartier in de wacht hebt gestaan voor je een keer iemand aan de lijn krijgt."

- De dokter maakt de regels, er zijn meer patiënten dan afspraakplekjes. Iedereen vindt zijn klacht het ergst. Heb je een klacht, drop die dan rechtstreeks aan het bureau van de arts ipv aan of over de assistente. Ze volgt slechts het beleid van de baas.
- Ze vraagt waarom je komt om tenminste 2 redenen. Moet deze patiënt nu direct, vandaag, morgen of komende week gezien worden. Patiënten maken nl soms een verkeerde inschatting. Zoals de man die langskwam voor een afspraak voor vlg week ivm een verwaarloosd griepje. Ik heb hem vanwege zijn ademhaling direct achter neergezet en een ambulance gebeld. Hij was stervende en had massale longembolie. Half uur later en hij had er niet meer geweest. Dito jonge kinderen enz. Daarnaast moet ze jongleren met de beschikbare plekken. Zit je met een huisarts die na elke 3 patiënten een pauze wil dan mis je 6 plekken op een dag bij wijze van .
-1 telefoon, 1 assistente en 100 telefoontjes in 4 uur tijd. Daarnaast het spreekuur draaien, je praktijkspreekuur, arts assisteren en de rij voor de balie wegwerken, spoedgevallen opvangen, journaals aanvullen, receptenlijn, minuten in de wacht staan bij het zelf moeten bellen naar wmo/laboratoria/thuiszorg om hulp te regelen, mensen die er een uitje van maken of komen net een waslijst/breedsprakig zijn, bedreigingen van patiënten life of aan de telefoon enz. En dan begrijp je misschien waarom het soms iets langer duurt eer de telefoon wordt opgenomen. Niet omdat ze aan de thee zitten in elk geval🙂

- Ik zeg niet dat ik klaag bij de assistente, maar ik ervaar bij mezelf wel ergernis. Ik kan me voorstellen dat als je belt met een niet levensbedreigende maar toch zeer hinderlijke klacht, je toch je teleurstelling laat blijken bij de assistente als zij pas een plekje over 10 dagen heeft (zoals mij een keer overkomen is toen ik een blessure had). Zelf kom ik betrekkelijk weinig bij de huisarts, evenals mijn man en kinderen. Ik denk dat ikzelf met een chronische aandoening nog het vaakst een afspraak heb, en dat is gemiddeld zo eens in de twee jaar. Áls ik dan bel voor mijzelf of mijn kinderen, dan is het gewoonweg vervelend dat je moet praten als brugman om deze week nog een afspraak te hebben, laat staan deze dag nog. Laatst nog had mijn kind een blessure opgelopen bij gym, bleek een dag later toch eigenlijk nauwelijks te kunnen lopen. Assistente zegt eerst dat zulke klachten meestal vanzelf over gaan en we niet hoeven te komen. Na aandringen - kind kan nauwelijks op die voet staan, beoordeelt dat zij zelf wel even zal kijken of ze een verbandje kan aanleggen; eenmaal in de praktijk lijkt het haar toch verstandig dat de huisarts ernaar kijkt maar vervolgens ruim 1,5 uur in de praktijk zitten wachten. Huisarts oordeelt dat er toch een foto gemaakt moet worden want mogelijk een breuk (was uiteindelijk niet zo, maar toch). Een andere keer had een van onze kinderen een hoofdwond die gehecht moest worden. Zelfs een leek kon zien dat de wond te groot was voor een pleister. Behoorlijk mijn best moeten doen om diezelfde dag nog een afspraak te krijgen. 

- Ik begrijp ook dat er een beperkt aantal plaatsen is en dat het handig is om te kunnen inschatten wie er als eerste geholpen moet worden. Maar zoals ik eerder aangaf: bij mij thuis zijn we eigenlijk zeer zelden ziek en als we een afspraak willen is er ook echt wat. Stel ik bel met iets wat écht heel persoonlijk of vervelend is, dan wil je toch niet moeten zeggen aan de telefoon moeten laten beoordelen of jouw klacht wel erg is? Als een assistente vráágt of ze mag weten wat de klacht is, is het alweer een ander verhaal. Maar de ervaring hier is dat je soms aardig onder druk wordt gezet. 

- 100 telefoontjes in een paar uur tijd betekent feitelijk een personeelstekort toch? Ik begrijp echt dat een assistente werkt als een paard, maar als er niemand de telefoon kan aannemen is het gewoon een slechte service. En bovendien erger nog: zouden mensen die bang zijn om te bellen of in het algemeen niet assertief zijn, niet vaker afhaken als ze een half uur in de wacht staan? Volgens mij kost dat levens (om jouw voorbeeld aan te halen van de man met de longembolie. Wie weet heeft ie al vaker geprobeerd te bellen en besloot hij nu hij zich echt vreselijk beroerd voelde pas dat hij moest volhouden tot hij aan de beurt kwam).

troelahoep schreef op 08-11-2022 om 20:28:

[..]

- Ik zeg niet dat ik klaag bij de assistente, maar ik ervaar bij mezelf wel ergernis. Ik kan me voorstellen dat als je belt met een niet levensbedreigende maar toch zeer hinderlijke klacht, je toch je teleurstelling laat blijken bij de assistente als zij pas een plekje over 10 dagen heeft (zoals mij een keer overkomen is toen ik een blessure had). Zelf kom ik betrekkelijk weinig bij de huisarts, evenals mijn man en kinderen. Ik denk dat ikzelf met een chronische aandoening nog het vaakst een afspraak heb, en dat is gemiddeld zo eens in de twee jaar. Áls ik dan bel voor mijzelf of mijn kinderen, dan is het gewoonweg vervelend dat je moet praten als brugman om deze week nog een afspraak te hebben, laat staan deze dag nog. Laatst nog had mijn kind een blessure opgelopen bij gym, bleek een dag later toch eigenlijk nauwelijks te kunnen lopen. Assistente zegt eerst dat zulke klachten meestal vanzelf over gaan en we niet hoeven te komen. Na aandringen - kind kan nauwelijks op die voet staan, beoordeelt dat zij zelf wel even zal kijken of ze een verbandje kan aanleggen; eenmaal in de praktijk lijkt het haar toch verstandig dat de huisarts ernaar kijkt maar vervolgens ruim 1,5 uur in de praktijk zitten wachten. Huisarts oordeelt dat er toch een foto gemaakt moet worden want mogelijk een breuk (was uiteindelijk niet zo, maar toch). Een andere keer had een van onze kinderen een hoofdwond die gehecht moest worden. Zelfs een leek kon zien dat de wond te groot was voor een pleister. Behoorlijk mijn best moeten doen om diezelfde dag nog een afspraak te krijgen.

- Ik begrijp ook dat er een beperkt aantal plaatsen is en dat het handig is om te kunnen inschatten wie er als eerste geholpen moet worden. Maar zoals ik eerder aangaf: bij mij thuis zijn we eigenlijk zeer zelden ziek en als we een afspraak willen is er ook echt wat. Stel ik bel met iets wat écht heel persoonlijk of vervelend is, dan wil je toch niet moeten zeggen aan de telefoon moeten laten beoordelen of jouw klacht wel erg is? Als een assistente vráágt of ze mag weten wat de klacht is, is het alweer een ander verhaal. Maar de ervaring hier is dat je soms aardig onder druk wordt gezet.

- 100 telefoontjes in een paar uur tijd betekent feitelijk een personeelstekort toch? Ik begrijp echt dat een assistente werkt als een paard, maar als er niemand de telefoon kan aannemen is het gewoon een slechte service. En bovendien erger nog: zouden mensen die bang zijn om te bellen of in het algemeen niet assertief zijn, niet vaker afhaken als ze een half uur in de wacht staan? Volgens mij kost dat levens (om jouw voorbeeld aan te halen van de man met de longembolie. Wie weet heeft ie al vaker geprobeerd te bellen en besloot hij nu hij zich echt vreselijk beroerd voelde pas dat hij moest volhouden tot hij aan de beurt kwam).

Maar ik zeg ook: klaag bij de huisarts, die is degene die over het beleid gaat. Zeg dat de telefonische bereikbaarheid je tegen valt, dan hebben de assistentes namelijk een voet aan de grond. Ik heb 3 jaar gezeurd over een extra collega, een tweede telefoon, het verwijderen van iets omdat het ongelukken zou veroorzaken ( kosste me mijn werkbaar leven helaas) en alles is een geldkwestie,  vraag stijgt, maar het aanbod niet voldoende.

Als ik de journaals moest bijwerken, komt daar vanzelf je klacht voorbij, ook als het op het overleg wordt besproken, of uitslagen worden verwerkt. Het heeft daarom weinig zin om het niet te zeggen. Niet dat je móet, maar dan zeg je dat erbij, je loopt dan alleen het risico dat je wat naar achteren wordt geplaatst. Ik had bij een patiënt een akelig gevoel over de emotie in haar stem en zij wilde de dag erna langskomen maar niet zeggen waarom. Via een omweg toch wat meer info gekregen en die kon gelijk door naar het ziekenhuis. 

De meneer was geen doktersganger en belde nooit en bij ons was een ongeschreven regel: mensen die zelden bellen hebben geluk of mankeren echt wat...die kwamen er echt wel door. 

Als assistente vang je de meeste klappen op en soms is dat oneerlijk. 

Kortom, praat met je arts over ergernissen, dat is voor de werkzaamheid in de praktijk letterlijk veel beter dan je ergeren👍