Waar doktersassistenten onder druk staan!
hallo,
Mijn naam is Roos en werk momenteel in een grote huisartsenpraktijk als doktersassistent. Maar tot heden voel ik me weinig gewaardeerd door de huisartsen en de praktijk manager, laat staan de vaste assistentes. De functie doktersassistent is letterlijk" jij assisteert de arts verder sta je onderaan iedereen".
Heel jammer dat er vaak over alles wordt geklaagd en dat je als assistent maar alles moet pikken. Ook weerspiegelt dit een slecht voorbeeld tegenover de patiënten.
Want die worden uiteindelijk de dupe van de emoties, werkhouding en ruzie van de huisartsen en assistentes onderling zelf.
Zijn er een paar dames die dit ook op de werkvloer ervaren?
Bijvoorbeeld een huisarts die zelf aan geeft wie hij/zij wilt helpen of langer laat wachten omdat hij/zij geen moeite wilt doen?
Ik benieuwd naar je verhaal!
Fer13 schreef op 11-11-2022 om 00:33:
[..]
Ik begrijp dat je na mijn uitleg toch vasthoudt aan je eigen ervaringen. Ik heb geprobeerd uitleg te geven om ook wat begrip te kweken voor de andere kant. Daar ben ik niet in geslaagd, maar op je strepen staan houdt nog steeds in: bij de huisarts. Jij legt het nog steeds bij de assistente neer en in de meeste gevallen is dat denk ik onterecht. Zij zitten in de hoek waar de klappen vallen en zij krijgen al die streepstaanders over zich heen ipv de huisarts. Die is de baas, die bepaalt de regels en daar moeten de klachten heen. Betekent dat dat iedereen perfect is of geschikt voor het werk, nee, net als bij andere functies helaas.
Nee, helemaal niet. Ik leg niet het probleem bij de assistente neer, ik heb kritiek op het systeem. Aangezien de assistente het aanspreekpunt is / de eerste die je aan de lijn krijgt, zal die wel wat kritiek moeten aanhoren. Het is natuurlijk ook aan de assistente om dat niet persoonlijk te nemen.... anders moet je het werk niet doen lijkt me.
Ik heb je uitgelegd dat ik hier behoorlijk mijn best moet doen om überhaupt de huisarts te zien. Dus als de dame aan de andere kant van de lijn probeert te voorkomen dat ik de arts zie, dan zie ik mijzelf toch genoodzaakt om vriendelijk aan te dringen. Overigens vind ik dat een assistente die heel veel last ervaart van ontevreden mensen aan de lijn, dat zélf ook kan aankaarten bij de baas, of tegen de klager kan zeggen dat ze hun kritiek beter aan de huisarts zelf kunnen vertellen.
Ik kom echt zelden bij de huisarts, mijn man en kinderen ook. Dus die keer dat ik bel is er ook wat en dan wil ik gewoon een afspraak; en niet iemand die zegt -probeer het nog maar even vol te houden en als het over 3 dagen niet over is bel dan maar weer. Ik heb al 3 dagen (of een week, of 2 weken) gewacht voordat ik besloot met mijn klacht naar de huisarts te gaan.
Kerstin75 schreef op 11-11-2022 om 14:04:
[..]
Je komt weer met een heel verhaal wat niets met de assistente te maken heeft. Mijn adviezen gingen over de assistent.
Dat zal, maar ik probeer je uit te leggen hoe het komt dat mensen op bepaalde momenten niet exact de juiste mate van assertiviteit hebben. Jij vroeg je af waarom mensen niet zus-of-zo doen. Ik leg uit dat soms komt door stress, angst en pijn. Dat deed ik met een voorbeeld van de ambulance, maar hetzelfde fenomeen doet zich voor als mensen in paniek of stress of angst of pijn de assistente bellen.
Overigens schreef ik ook in datzelfde verhaal dat ik, eenmaal thuis, de huisarts belde. Daar kreeg ik de assistente aan de lijn en die vond het (mogelijk na overleg met de ha, dat weet ik niet meer) ook niet nodig dat ik langskwam. Dus dat het niets met de assistente te maken heeft klopt niet.
Ik snap je frustratie als je boosheid over je heen krijgt die niet over jou gaat. Echt. Ik heb ook een baan waarin ik boosheid over me heen krijg van mensen die niet altijd redelijk zijn.
Maar het helpt als je kunt blijven zien "wat maakt dat mensen zo geemotioneerd zijn of juist dichtklappen, wat zit daarachter" in plaats van "heeft niks met mij te maken, klaar, ga ik niet op in".
Kerstin75 schreef op 11-11-2022 om 14:05:
[..]
Ik ben dan toch wel benieuwd wat jouw symptomen waren van dat gebroken been dat meerdere mensen dachten dat er niks aan de hand was?
Wat bedoel je hiermee te zeggen? Geloof je niet wat ik zeg?
Afschuwelijke pijn en er niet op kunnen staan. En ik klap dicht bij grote stress dus ik was te stil, of piepte niet hard genoeg, of op het verkeerde moment of zo. In elk geval lag ik met een wit klam hoofd stil te wezen met af en toe een kreun totdat de ambulanceverpleegkundige zei "dit kunt u helemaal niet voelen mevrouw".
En toen ik zelf de huisarts belde om dit verhaal uit te leggen zei de assistente dat er waarschijnlijk niks aan de hand was en dat ik maar een paracetamol moest nemen.
Achteraf bezien vermoed ik dat die de conclusie heeft getrokken "de ambulance heeft ernaar gekeken en als die zeggen dat het niks is, dan is het niks en dan hoeft die mevrouw ook niet door ons gezien te worden".
troelahoep schreef op 11-11-2022 om 14:25:
[..]
Nee, helemaal niet. Ik leg niet het probleem bij de assistente neer, ik heb kritiek op het systeem. Aangezien de assistente het aanspreekpunt is / de eerste die je aan de lijn krijgt, zal die wel wat kritiek moeten aanhoren. Het is natuurlijk ook aan de assistente om dat niet persoonlijk te nemen.... anders moet je het werk niet doen lijkt me.
Ik heb je uitgelegd dat ik hier behoorlijk mijn best moet doen om überhaupt de huisarts te zien. Dus als de dame aan de andere kant van de lijn probeert te voorkomen dat ik de arts zie, dan zie ik mijzelf toch genoodzaakt om vriendelijk aan te dringen. Overigens vind ik dat een assistente die heel veel last ervaart van ontevreden mensen aan de lijn, dat zélf ook kan aankaarten bij de baas, of tegen de klager kan zeggen dat ze hun kritiek beter aan de huisarts zelf kunnen vertellen.
Ik kom echt zelden bij de huisarts, mijn man en kinderen ook. Dus die keer dat ik bel is er ook wat en dan wil ik gewoon een afspraak; en niet iemand die zegt -probeer het nog maar even vol te houden en als het over 3 dagen niet over is bel dan maar weer. Ik heb al 3 dagen (of een week, of 2 weken) gewacht voordat ik besloot met mijn klacht naar de huisarts te gaan.
Het gaat niet om wat kritiek of onvrede, het gaat om verbale of non-verbaal agressie en geweld en bedreigingen van mensen die vinden dat iets moet en wel nu wánt anders...
Dat iemand ergens niet blij om is, wat kritiek, niet in zn beste doen is, vastloopt: geen probleem.
Wij hebben te maken met mensen die wel " ff langskomen om je bek te verbouwen " en die dat ook werkelijk doen, die je op te wachten na het werk, je stalken, gewapend naar de praktijk komen en een arts neersteken zodat je je baas 1e hulp moet verlenen. Te maken met mishandelingen, kindermishandeling, gevangenen, asielzoekers, die állemaal hun dag niet hebben, tot aan mensen die door een spoedgeval achter de schermen langer moeten wachten en de boel bij elkaar tieren, mensen die je uit de praktijk moet verwijderen, drugsverslaafden die willen scoren met gweld of een bad trip hebben, mensen die op een zwarte lijst staan enz.
Dat geeft niet, ik schakelde wel, bleef altijd beleefd, maar snap je dat dat beetje kritiek niet het enigste is en dat het en/en en er bovenop is? Begrijp je dat de manier van communiceren van 2 kanten enigzins redelijk moet zijn( dan reken ik paniek, angst en wat boosheid van de ander niet eens mee, mensen hebben vaak geen idee hoe intimiderend ze hun punt maken of hoe dominant op hun strepen staan is)
Ik kan heel goed met mensen, maar doordat het mijn werk is ( was), begrijp ik heel goed wat er gaande is, als patiënt én als doktersassistente. En dan is het echt te makkelijk om te zeggen dat je dat werk dan niet moet doen. Ik kan mijn werk heel goed doen, enkelen maken dat echter nodeloos moeilijk. En ik wil savonds ook naar mijn gezin zonder achterom te moeten kijken.
Wat me opvalt, is dat TO (Assistent) sinds het plaatsen niet meer heeft gereageerd. Wat vindt TO van al onze reacties? Het doet wel stof opwaaien.
Ginevra schreef op 11-11-2022 om 15:07:
[..]
Wat bedoel je hiermee te zeggen? Geloof je niet wat ik zeg?
Afschuwelijke pijn en er niet op kunnen staan. En ik klap dicht bij grote stress dus ik was te stil, of piepte niet hard genoeg, of op het verkeerde moment of zo. In elk geval lag ik met een wit klam hoofd stil te wezen met af en toe een kreun totdat de ambulanceverpleegkundige zei "dit kunt u helemaal niet voelen mevrouw".
En toen ik zelf de huisarts belde om dit verhaal uit te leggen zei de assistente dat er waarschijnlijk niks aan de hand was en dat ik maar een paracetamol moest nemen.
Achteraf bezien vermoed ik dat die de conclusie heeft getrokken "de ambulance heeft ernaar gekeken en als die zeggen dat het niks is, dan is het niks en dan hoeft die mevrouw ook niet door ons gezien te worden".
Je snapt toch ook zelf wel dat het een vreemd verhaal is? Je kunt er niet op staan en dat is niet voldoende, neem maar paracetamol? Het is helemaal niet dat ik je niet geloof ik wilde gewoon weten wat je had. Mijn zoon had een spiraalbreuk en dan zit het bot dus nog aan elkaar maar hij kon er ook niet op staan.
Kerstin75 schreef op 11-11-2022 om 19:07:
[..]
Je snapt toch ook zelf wel dat het een vreemd verhaal is? Je kunt er niet op staan en dat is niet voldoende, neem maar paracetamol? Het is helemaal niet dat ik je niet geloof ik wilde gewoon weten wat je had. Mijn zoon had een spiraalbreuk en dan zit het bot dus nog aan elkaar maar hij kon er ook niet op staan.
Besef dat sommige mensen anders reageren op pijn enzo. Mijn man was in de nacht naar de hap geweest, flauwgevallen van de pijn in zijn maagstreek, dus ik reed hem naar de hap en mocht hem een paar uur later weer ophalen (had in de wachtkamer gezeten). De volgende ochtend even langs de huisarts, die wilde voor de zekerheid even zijn bloed laten onderzoeken. Die middag kreeg ik van mijn man een telefoontje of ik mijn zoon wilde ophalen in het ziekenhuis want hij was daar met spoed heengestuurd (door de huisarts ivm de bloedwaarden) terwijl hij mijn zoontje net had opgehaald van school. Ook bij de hal lang in de wachtkamer en uiteindelijk met medicatie weer naar huis. Hij had volgens de bloedwaarden daar ijlend moeten zitten.
Kerstin75 schreef op 11-11-2022 om 19:07:
[..]
Je snapt toch ook zelf wel dat het een vreemd verhaal is?
Nee, ik snap niet goed wat je hiermee wil zeggen. Mijn been was op drie plaatsen gebroken, twee breuken in het kuitbeen en een in het scheenbeen. Ja, het is zeker vreemd dat ik niet geholpen ben, dat is mijn hele punt nou juist. Dat hoef je mij niet uit te leggen.
Maar als je schrijft “je snapt toch zelf ook wel dat het een vreemd verhaal is” dan komt het op mij over alsof je het ongeloofwaardig vindt. En dat zou dan precies hetzelfde zijn als wat die hulpverleners destijds deden.
Ik ben zelf al vele vele jaren doktersassistente en ik ervaar dit helemaal niet met collega's ( assistentes, huisartsen). Iedereen heeft respect voor elkaar. Als ik in zo'n praktijk zou werken( heb weleens verhalen gehoord) dan had ik allang mijn spullen gepakt en elders gaan solliciteren.
Dit gedrag wordt uiteindelijk hun eigen ondergang. In de regio waar ik werk zijn nu zelfs praktijken zonder assistentes, ik wens ze veel succes want geen assistente die daar nog wil werken.
Ginevra schreef op 11-11-2022 om 19:29:
[..]
Nee, ik snap niet goed wat je hiermee wil zeggen. Mijn been was op drie plaatsen gebroken, twee breuken in het kuitbeen en een in het scheenbeen. Ja, het is zeker vreemd dat ik niet geholpen ben, dat is mijn hele punt nou juist. Dat hoef je mij niet uit te leggen.
Maar als je schrijft “je snapt toch zelf ook wel dat het een vreemd verhaal is” dan komt het op mij over alsof je het ongeloofwaardig vindt. En dat zou dan precies hetzelfde zijn als wat die hulpverleners destijds deden.
Het heeft weinig zin als je steeds zo kort citeert en dénkt het verder in te vullen wat ik denk. Ik zeg duidelijk dat ik je geloof. Jammer.
Kerstin75 schreef op 11-11-2022 om 22:46:
[..]
Het heeft weinig zin als je steeds zo kort citeert en dénkt het verder in te vullen wat ik denk. Ik zeg duidelijk dat ik je geloof. Jammer.
Dat zeg je, dat kunnen we aannemen.Toch vind ik je reacties ook niet echt sympathiek overkomen op deze vertelling van Ginevra, een afschuwelijke gebeurtenis.
Ik begrijp je toon ook niet.
Ginevra, wat erg!
Egel. schreef op 12-11-2022 om 00:53:
[..]
Dat zeg je, dat kunnen we aannemen.Toch vind ik je reacties ook niet echt sympathiek overkomen op deze vertelling van Ginevra, een afschuwelijke gebeurtenis.
Ik begrijp je toon ook niet.
Ik begrijp je toon ook niet Kerstin. Ik proef nieuwsgierigheid, maar het voelt ook haast als een ondervraging en niet helemaal oordeel-vrij.
Klopt idd dat mensen pijn anders ervaren.
Bij m'n bevalling van de tweede zat ik gezellig te keuvelen in de ziekenhuiskamer. Had flinke weeën, maar dat was aan mij niet te zien.
Mijn verloskundige vroeg of ik wel weeën had. Oh ja hoor. Of ik dat dan aub wilde aangeven, dan kon ze timen. Er zat soms nog geen minuut tussen, dus toen moest ik maar op bed gaan liggen en vroeg je of het ok was om mijn vliezen te breken.
Dus gedaan, kwam een lading groen uit dus werd direct medisch.
Kwam de ziekhuis zuster paar keer kijken en mij aansluiten.
Zegt ze vervolgens, je moet eerst plassen. Voor ik het wist had ze ongevraagd een katheter naar binnen gestopt.
En toen zei ze. We gaan een infuus aanleggen voor de wee opwekkers.
Die heeft ze helemaal niet nodig zei mijn verloskundige, kijk maar op de monitor. Ik zie duidelijke weeën.
Maar mevrouw was koppig, we gaan een infuus aanbrengen.
Zij dat naaldje gehaald, ding werd in m'n hand gestopt, pleister erop en toen was er een kind.
Het infuus is nooit aangesloten geweest.
Ze was zo bezig met wat zij vond wat moest, dat de compleet doof was voor de mening van de verloskundige en patiënt.
Egel. schreef op 12-11-2022 om 00:53:
[..]
Dat zeg je, dat kunnen we aannemen.Toch vind ik je reacties ook niet echt sympathiek overkomen op deze vertelling van Ginevra, een afschuwelijke gebeurtenis.
Ik begrijp je toon ook niet.
Ginevra, wat erg!
Welk deel van: "Het is helemaal niet dat ik je niet geloof ik wilde gewoon weten wat je had." is te moeilijk voor je? Ik vroeg netjes naar de symptomen omdat ik het een raar verhaal vond. Het enige logische was dat ze er wel op kon staan maar het tóch gebroken was. Dat was niet zo. Dan IS het toch een raar verhaal dat de ambulancemensen haar niet meenamen en dat ze maar een paracetamol moest nemen? Volgens mij praat ik een andere taal voor jullie?
Bijtje82 schreef op 12-11-2022 om 08:07:
Klopt idd dat mensen pijn anders ervaren.
Bij m'n bevalling van de tweede zat ik gezellig te keuvelen in de ziekenhuiskamer. Had flinke weeën, maar dat was aan mij niet te zien.
Mijn verloskundige vroeg of ik wel weeën had. Oh ja hoor. Of ik dat dan aub wilde aangeven, dan kon ze timen. Er zat soms nog geen minuut tussen, dus toen moest ik maar op bed gaan liggen en vroeg je of het ok was om mijn vliezen te breken.
Dus gedaan, kwam een lading groen uit dus werd direct medisch.
Kwam de ziekhuis zuster paar keer kijken en mij aansluiten.
Zegt ze vervolgens, je moet eerst plassen. Voor ik het wist had ze ongevraagd een katheter naar binnen gestopt.
En toen zei ze. We gaan een infuus aanleggen voor de wee opwekkers.
Die heeft ze helemaal niet nodig zei mijn verloskundige, kijk maar op de monitor. Ik zie duidelijke weeën.
Maar mevrouw was koppig, we gaan een infuus aanbrengen.
Zij dat naaldje gehaald, ding werd in m'n hand gestopt, pleister erop en toen was er een kind.
Het infuus is nooit aangesloten geweest.
Ze was zo bezig met wat zij vond wat moest, dat de compleet doof was voor de mening van de verloskundige en patiënt.
Toch vind ik dat niet heel raar. Als er een naald klaar zit in je hand en is wel een infuus nodig, is dat tijdwinst.
Ik kan het in ieder geval bij mezelf voorstellen. Ik was niet stil, lag niet stil. Moest aan een ctg apparaat om iets te krijgen. Maar die raakte steeds van de plek. Toen dat voldoende was, was er geen anaesthesist. Ik heb uiteindelijk ook mijn andere bevalling zonder pijnstlling gedaan. Ik snap nog steeds niet hoe. Als er iemand een spuitje wou had ik mijn hand opgestoken. Drukte was de reden hoorde ik later.
Maar ik heb geloof ik ook wel iets in mij hand gehad zonder aansluiting. Ik denk dat ze me vast hebben klaar gehad voor als er bijvoorbeeld toch wel iets nodig was. Omdat die anaesthesist dus ook niet kwam en is gekomen. Hij stond volgens de verloskundige in de kamer ernaast en werd weer weggeroepen. Maar ik zat niet rustig. Ik ademde alleen maar in en vergat uit te blazen. Pas als iemand zei uitblazen, deed ik dat dus ik zal zeker niet relax zijn over gekomen.