Agressieve aspergerzoon op school

Nickelo

Bedankt voor je verhaal, ik herken er enorm veel in! En het sluit ook aan bij de tips die de anderen gaven en het belang van die time-out.

Inmiddels is er weer contact geweest, mijn verzoek om snel een afspraak te maken is gelukkig goed opgepakt en we hebben gauw een gesprek. Ik ga tegen die tijd dit topic nog eens goed doorlezen en dat stappenplan uitprinten en meenemen.

Jullie hebben geen idee hoe goed jullie me hebben geholpen, echt heel fijn! Ook namens de vader van het kind, die zich ook zorgen maakte maar er praktisch niet zo goed mee om kon gaan, hij heeft laten weten dat hij het ook eens is met de manier waarop ik dit wil gaan aanpakken en het stappenplan vond hij echt super!

Ik weet natuurlijk niet hoe dit verder zal gaan, maar het is een hele opluchting dat de neuzen voorlopig allemaal dezelfde kant op staan!

Karmijn

"Voor mij maakte dit inzicht heel veel uit. In boos worden op school, ruzie maken en opkomen voor de rechten van mijn kind, ging veel energie verloren. Die energie kon ik niet missen, die moest ik in mijn zoon investeren."

Ja, dat klopt.

Een buitenstaander zal misschien heel raar kijken bij jouw verhaal over hoe je school eigenlijk moet zien, het misschien zelfs denigrerend vinden, maar je hebt wel gelijk (met alle respect voor school en de leerkrachten!).

Het feit dat ik degene ben die actief de eerste stap moest zetten is eigenlijk van de gekke, maar ik kan daar lang of kort over kniezen, dat helpt me niet.
Na jarenlang allerlei confrontaties met instellingen, hulpverleners en onderwijs heb ik inmiddels wel geleerd dat je, plat gezegd, meer vliegen vangt met stroop dan met azijn. En dan kan ik wel hoog van de toren gaan blazen en hardop mijn twijfels uitspreken, daar schiet ik niks mee op.
Ik heb door schade en schande inmiddels wel geleerd dat je beter mee kan waaien en buigen en dan subtiel hier en daar wat correctiepogingen doen, dan frontaal in de aanval gaan, ook al sta je in je recht en heb je alle gelijk van de wereld.
En als ik de behoefte heb om te janken of te mopperen, mijn boosheid kwijt wil of niet meer weet wat ik moet doen, ben ik blij dat ik bij andere ervaringsdeskundigen terecht kan!

Wat goed nickelo

Wat vertel je een ontroerend verhaal. Zo is het precies als het zou moeten zijn. Én goede afspraken met school, én kind leren hoe beter met omgeving en gevoelens om te gaan. Op die manier hoeft de toekomst helemaal niet zo zwart te zijn. De dramatherapie vind ik werkelijk fantastisch, mag ik vragen of deze ook wordt vergoed?
Dit totaalplaatje is precies wat ik 'gelegenheidsnick' en ook Anna van zo ontzettend gun. Houd moed!

Visie op school

Ik vind het leuk om te lezen dat jullie wat aan mijn bijdrages hebben. (*bloos*)

Mijn visie op school zou je denigrerend kunnen noemen. Maar ik kijk zo ook aan tegen mezelf hoor. Ik ben ook iemand met 'beperkingen' als het gaat om het opvoeden van mijn zoon.
Een van mijn beperkingen wordt door mijn zoon genoemd: 'Je zeurt'. ☺ Dan laat ik mijn mening en mijn emoties te veel leiden door angst voor de toekomst. Dan zie ik mijn zoon al falen en uitvallen op alle fronten.
Die angst werkt contraproductief, want die maakt dat ik niet meer goed kan nadenken. Dat onder ogen zien heeft mij geholpen om die angst los te laten en meer naar het nu te kijken.

Dramatherapie

Of de dramatherapie vergoed wordt is afhankelijk van je verzekeringsmaatschappij. De mijne wilde niet vergoeden, tenzij ik een verklaring van de psychiater kon overleggen waaruit bleek dat het noodzakelijk was. De psychiater wilde alleen opschrijven dat 'het geen geeigende therapie was voor autisme, maar dat het schijnbaar wel effect had bij hem'. Dat was te zwak voor de verzekeringsmaatschappij. Ik was daar best door geirriteerd, maar gelukkig hebben wij de financiële ruimte om het zelf op te vangen.

Als dat niet zo was geweest, dan had ik er vermoedelijk harder voor gestreden. Er zijn overigens veel verzekeringen die het wel gewoon uitbetalen.

Voorbeelden

Ik heb nog even gezocht. Dit is de lijst met voorbeelden die ik de dramatherapeute destijds heb meegegeven om te starten.

1. School: juf is even het lokaal uit. X maakt gekke geluiden. Klasgenoten gaan de geluiden nadoen. X roept: "ophouden". Jongens gaan door. X loopt rood aan en brult dat ze moeten ophouden. Jongens gaan door. X explodeert. Het is natuurlijk een vorm van pestgedrag, maar er zijn adequatere reacties, die hem kunnen helpen.

2. Straat: ze zijn aan het voetballen. Afspraak is (bijv.) vliegende keep. X vangt de bal met zijn handen, ervanuitgaand dat hij keeper is. Andere jongens beweren dat hij niet degene was die vliegende keep was. X is het daar niet mee eens. Jongens houden vol. X wordt kwaad etc. Het is niet te achterhalen in dit soort gevallen of X dan gelijk heeft of niet. Ik vermoed dat hij soms gelijk heeft en soms niet, maar het raakt hem dan heel diep, waar een ander kind
zijn schouders ophaalt.

3. Computer: jongens zitten ieder achter een PC. Ze spelen een spel waarbij je samen een bepaalde tactiek moet volgen. Iemand wijkt af qua tactiek. Verwijt volgt over wiens tactiek gevolgd had moeten worden. X verliest punten in het spel. Wordt boos.

4. Straat: X vertelt trots dat hij iets goed kan (een spel of iets anders). Andere jongens (puberend) bagatelliseren zijn resultaat. Zeggen dat hij opschept. In Xs beleving is het echter helemaal waar. X voelt zich aangevallen en wordt kwaad.

5. Thuis/bij een ander: er is een gesprek over een boek/film/computerprogramma waar X erg dol op is. Iemand levert er kritiek op. Bijv: niet alles wat er op National Geographic verteld wordt is waar. X krijgt het gevoel alsof hij persoonlijk gekritiseerd is en reageert ook op die manier. De ander kijkt
verbaasd en houdt vast aan de mening. De ander heeft ook niet het idee dat hij iets beledigends gezegd heeft. X ervaart echter kritiek op iets dat hij belangrijk vindt, als een persoonlijke belediging. We hebben dit al vaak rationeel besproken en dan volgt hij het wel. Maar op het moment dat hij ín de situatie zit, raakt ie dat kwijt.

6. X is een computerspel aan het spelen en verliest. Hij gaat dan schreeuwen tegen de computer en heeft het idee dat de computer een soort levend wezen is die er op uit is om hém te kwetsen.

Deze voorbeelden speelden allemaal in groep 8. Wat hem ook erg geholpen heeft, is dat de dramatherapeute ook regelmatig hém speelde. Hij ontdekte toen wat het effect van zíjn gedrag op anderen was. Daar was hij zich eerder nooit van bewust geweest. Voor hem was dat een krachtige motivator om zijn gedrag te verbeteren.

Nickelo

He, dat is mijn kind...!

En die van mij!

"He, dat is mijn kind...! "
En die van mij! Heel herkenbaar allemaal.

Deze week gesprek met school.[+naschrift]

En daarom een vriendelijk verzoek aan forumbeheer om dit topic nog niet te archiveren, want ik wil hem nog grondig doorlezen en er eventueel op terugkomen. Bedankt!
Naschrift Forumbeheer: Archiveren gebeurt automatisch als er een aantal dagen niet gereageerd is, we doen het zelden handmatig. Draadje is nu weer even 'gered'.

Gesprek gehad

En het ging heel goed!

Zoon zag er enorm tegenop, verwachtte een "ik tegen de rest"-situatie. Ik heb een paar keer aan zijn non-verbale reactie gezien dat het even niet lekker ging en hij zich ellendig en onbegrepen voelde.
Ik heb hem toen gezegd te zeggen wat hij voelde en tot mijn grote blijdschap wist hij dat, na wat aarzelen ("jullie geloven me toch nooit") perfect onder woorden te brengen!
Hij had vroeger een juf die hem nooit wilde geloven als hij gepest werd of teveel geprikkeld werd; ik wist niet dat dat nog zo speelde bij hem! Zijn mentor heeft heel concret gevraagd naar gevallen waarin hij zich nu ellendig voelde (meest door pesterijen) en zei dat zoon echt nog nooit naar hem toe was gekomen.
"Jullie geloven me toch nooit," huilde zoon vervolgens.
We hebben moeten praten als brugman, en ik vond de rol van de mentor daarin geweldig! Hij vroeg door, en zei dat hij al een vermoeden had, maar als zoon zelf nooit wat zou zeggen, kon hij niks met dat vermoeden.
Ook heeft zoon een mooie time-out-plek gekregen. Hier werd hij actief in betrokken en zoon gaf heel goede, concrete tips.
Het was echt een goed gesprek waar we allemaal, ook zoon, ons zegje konden doen, en ik heb afgesproken om vinger aan de pols te blijven houden d.m.v. mailcontact en regelmatig "in real life" gesprek.
Zoon is een stuk opgeluchter, al vindt hij het nog heel moeilijk om te geloven dat hij nu wél mag zeggen als hij een probleem heeft, zonder meteen te horen "je stelt je aan" of "maar dat is jouw eigen schuld". Dit was toch echt alweer een paar jaar geleden gebeurd, kan je nagaan hoe lang zoiets blijft hangen.
We zijn opgelucht! En ik heb nu wel geleerd om er zelf bovenop te blijven zitten en niet passief toe te kijken en te denken: "Geen nieuws is goed nieuws."

En mede dankzij jullie hulp en tips heb ik dit gesprek zonder emotie kunnen aangaan

Wow

Dat klinkt goed hoor! Fijn.
Weet je, hier vindt zoon het ook heel moeilijk om hulp te vragen, om vergelijkbare redenen. Ik treed daarom weleens op als zijn advocate/secretaresse. Dan mail ik de coach en die kan het dan weer oppikken met zoon of de betreffende docent. Juist bij kleine dingetjes kan hiermee toch vertrouwen in de volwassen ontstaan.

Wat fijn

wat een hoopvol bericht. Ik hoop dat je zoon zich hierdoor snel wat meer begrepen voelt. Goed werk van de mentor, jij en zeker ook je zoon.

Heel goed

Ik ben blij voor je dat dit goed verlopen is. Een goede mentor is goud waard.

Ik herken het dat je kind vaak zwijgt in de gedachte dat er 'toch niks aan gedaan kan worden'. Wat hier nog wel eens wil helpen, is als ik voorbeelden van mezelf ga vertellen die enigszins lijken op zijn problemen. Problemen die ik dan meestal eerst moet gokken, want hij vertelt ze dus niet.

Vaak durft hij dan uiteindelijk toch te bekennen wat zijn grote probleem is. Maar het vraagt ontzettend veel inspanning, want in zijn hoofd is het een onoplosbaar dramatische ramp, en dat alleen al verlamt hem om het te bespreken.

Ik merk dat het hier vaak zin heeft om niet te vragen 'wat is er?', maar om op basis van vermoedens gerichte vragen te stellen. Aannames, vermoedens, alles wat ik maar kan verzinnen van een mogelijke verklaring. Rechtstreeks vragen werkt dan helemaal niet.

Ik kan me je opluchting goed voorstellen. In het eerste jaar had ik een hotline met de school.