Beetje erg radeloos

laat ik maar met de deur in huis vallen: beetje radeloos ben ik wel.
Situatie: twee jongens, oudste is elf, diagnose ADD, benedengemiddeld iq en dcd (motorisch zwak). Jongste is acht, slim jochie, motorisch sterk.
Jongste vindt het verschrikkelijk dat oudste is zoals die is. Waarom doet hij niet normaal, iedereen lacht hem uit (dat denkt hij, is misschien soms wel zo, maar echt niet iedereen). kortom, een jongetje dat gevoelig is voor "erbij horen".

Jongste is oudste duidelijk aan het inhalen op alle fronten en uit dit door continue oudste uit te lokken. Vorobeeldje: oudste gaat springen op de trampoline, jongste huppelt er ook heen, gaat ook wat springen en doet dat zo dat oudste er maar vanaf gaat.
En zo gaat het dus eigenlijk de hele dag door. Het gebeurd niet heel opvallend, maar eigenlijk onderhuids.
En ik kan blijven scheidsrechteren, er tussen komen, maar het helpt niet. Mijn gevoel zegt ook dat ik oudste er niet mee help, omdat ik door mijn er tussen komen, eigenlijk bevestig dat oudste het niet alleen aan kan.
Maar diep in mijn hart word ik er zo ontzettend verdrietig en boos van dat jongste zo gebruik maakt van de zwaktes van oudste.
Het liefst zou ik het anders zien. Dat hij oudste niet pakt op zijn zwakheden, maar juist de sterke kanten van oudste waardeert. Tuurlijk, dat is volwassen praat, maar deze negatieve benadering doet me zo zeer. Als ik eerlijk ben, weet ik gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan.

Voor het complete verhaal. Jongste weet van de diagnoses van oudste. Zijn reactie was boosheid. Waarom heb ik nou net zo'n broer!

Goed, een hak-op-de-tak-verhaal, maar ik ben echt de wanhoop nabij. We moeten ook nog op vakantie....ik zie er gewoon tegenop zo.

Graag tips, ervaringsverhalen, het zou me goed doen.

groetjes van Purk