Diagnosetraject
Vorig schooljaar heeft de school aangegeven dat mijn zoon
problemen heeft met zijn concentratie en werkhouding. Mijn zoon zit nu in groep 4, (heel vroege leerling) en heeft een aantal maanden fysiotherapie gehad omdat hij moeite heeft met schrijven en sowieso motorisch niet voorop loopt. Hij is wel erg goed in taal en heeft een opvallend grote woordenschat, is heel sociaal, invoelend, fantasierijk en een ontzettende dromer. Heeft wel vriendjes en wordt ook opgenomen in de groep maar hoort er ook weer niet echt bij. Overigens boeit hem dat niet; op dat punt is hij heel autonoom.
School adviseerde om hem verder te laten onderzoeken om erachter te komen waarom 'er niet uitkomt wat er in zit' (ze twijfelen niet aan zijn intelligentie). Hoewel ik dit in de thuissituatie minder merk, herken en deel ik de zorg van school wel. We laten hem nu dus verder onderzoeken. Maar ik ben een beetje huiverig voor te snel een etiketje plakken, en met name het verkeerde etiketje.
Ik heb een verwijzing gekregen van de huisarts en vorige week is er een intakegesprek geweest. Hoewel ik zowel op school als bij de intake mijn zorg voor een te kort door de bocht diagnose heb geuit, vraagt de juf steeds naar de voortgang want hoe sneller het gaat, hoe eerder zij budget kan aanvragen. Ze bedoelt het vast goed, maar dit schiet bij mij verkeerd. Ik wil het niet hebben over budget, ik wil het hebben over hoe we mijn zoon het beste kunnen helpen zodat hij zich beter kan concentreren. De dame van de intake (de psychologe zou later aanschuiven) zei al na een half uur dat ze denkt dat het ADD is. Ze heeft nog helemaal geen info van de school, alleen een ter plekke overhandigde vragenlijst die ik had ingevuld. Ik vond die uitspraak dus nogal snel komen (al herken ik wel ADD kenmerken in mijn zoon, hoor) en mijn angst voor tunnelvisie werd er niet bepaald minder op. Toen de psychologe aanschoof, gaf ik aan heel veel in mijn zoon te herkennen mbt hoog sensitiviteit. En hoewel ik weet dat het een het ander niet hoeft uit te sluiten, werd ik niet blij van de reactie dat zij niets doen met hoogsensitiviteit en als ik het in die hoek zocht, ik maar naar het alternatieve circuit moest gaan. Ik kreeg vervolgens 8 pagina's leesvoer mee over AD(H)D, waarbij 5 pagina's gingen over retalin en wat voor geweldig middel dat wel niet is. Maar ik wil het helemaal niet hebben over medicatie, ik wil een goede en gedegen diagnose. Hoewel we hebben besloten in ieder geval het traject tot de diagnose te doorlopen en dan verder te kijken hoe of wat, heb ik hier geen goed gevoel bij.
Ik vroeg me af of dit een beetje herkenbaar is of dat jullie heel andere ervaringen hebben? Ik worstel ook best met de vraag of mijn slechte gevoel slechts toch voort komt uit een onwil van acceptatie maar ik denk niet dat dat het is. Ik zie dat mijn zoon vast loopt en ik wil hem daar absoluut bij helpen, maar een juiste diagnose is daarbij zo essentieel!
Ja ijsvogeltje
Mooi verwoord!
Fianne en pippin
Ik vind het vreselijk rot voor jullie dat jullie zulke ervaringen hebben, ik wil alleen maar zeggen dat het niet zo hoeft te gaan. En je niet achterdochtig hoeft te worden, je mag best op je hoede zijn.. maar gelijk op je achterste poten hoef je ook niet te staan.
Ieders verhaal is anders natuurlijk.
met oudste vonden wij al heel lang iets mis, op school zeiden ze steeds dat het wel mee viel, hij viel niet bijzonder op. Toen hij wel vast begon te lopen ( eind groep 6) zijn wij gelijk naar de ggz gestapt, niet omdat het moest van school! maar gewoon omdat we zelf nu genoeg gezien hadden om eindelijk echte aktie te ondernemen.
zoon twee zijn we ook zelfstandig gaan testen in eerste instantie alleen op dyslexie, later dus ook adhd.
Jullie zullen me echt naief noemen maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat wat in de verslagen staat ooit TEGEN ons gebruikt kan worden, er staat geen onvertogen woord in!
dus waarom zouden we daar dan niet open in zijn?????
Polly
Fijn dat jij zulke goede ervaring hebt hoor. Trouwens ik tot nu toe op school ook wel, ook al blijf ik op mijn hoede.
Maar staat er bij jou in die verslagen niet dingen van allemaal persoonlijke aard? Dingen die zijn voorgevallen thuis wat je wel met de psych of wat dan ook bespreekt, maar liever niet op school? Ik bedoel: mijn zoon kan de tent afbreken, vreselijk te keer gaan, ik heb daar niet altijd even netjes op gereageerd (heb hem wel eens een klap op zijn bips gegeven). Als zoiets in een verslag staat wat door school wordt gelezen, nee liever niet.
Nee
dat staat er niet in,
in de verslagen staan samenvattingen van de gesprekken die wij hebben gevoert met alle psychs, de verslagen van de observaties", zowel thuis als op de spelobservatie. en bij andere zoon op school.
Er staan dingen in als: ouders zijn zeer pedagogisch vaardig ( nou daar hoef ik me niet voor te schamen denk ik zo)
er staat niks negatiefs in, niet over ons, en niet over zoons. Pure obstervaties, daarna natuurlijk de conclusies van de observaties maar dat zijn eigenlijk alleen maar een opsomming van kenmerken van adhd die bij onze zoons te zien zijn.
Er staat niks in waar ik me voor schaam of waarvan ik liever niet zou hebben dat iemand het weet.
Polly
Okee, dat vind ik dan weer een ander verhaal als het een samenvatting is waar niks persoonlijks in staat. Zou ik dan ook geen moeite mee hebben inderdaad.
Onderzoeksverslagen.
Hier ook. Net het eindverslag van De Bascule gehad ter afronding van twee jaar therapie en begeleiding en absoluut niets negatiefs; integendeel. Dat mag met mijn volmondige toestemming naar de huisarts, BJZ, de vorige verwijzer en andere hulpverlenende instanties. En als school erom vraagt mag dat ook. Een goed verslag is objectief en puur zakelijk en niets meer of minder dan een opsomming van het tot dan toe gevolgde behandeltraject en specialistische observatie. Tenminste, zo zijn al "onze" rapportages. Er staat natuurlijk best wel wat persoonlijks in maar niks waar ik me voor zou moeten schamen en zeker niks wat niemand anders zou mogen weten.
Afweging
Voor wat betreft onderzoeksverslagen enzo:
ik denk dat je afweging vooral moet zijn wat de leerkracht KAN of MOET met de informatie. Waarom heeft school dit rapport nodig? Hééft school dit wel nodig?
Less is more, dat is waar ik in geloof. Het lijkt mij een misverstand dat juffen kinderen opeens wel snappen als ze dikke rapporten over het kind hebben.
Het nadeel van veel info aan school geven, is ook dat het de aandacht afleidt van waar het echt omgaat: die paar concrete tips. Ik denk tenminste dat het voor de meeste kinderen echt maar om een handjevol echt belangrijke tips/trucs gaat.
Nadeel van allerhande rapporten in dossiers is ook beeldvorming over het kind: dit is toch Echt Een Probleem Kind. Dat kan echt in het nadeel werken van een kind. Het is gewoon een feit (weet vrijwel iedereen hier) dat veel mensen (ook in het onderwijs) GEEN idee hebben hoe ze zorgenkinderen verstandig kunnen begeleiden, en er ontzettend veel vooroordelen en misverstanden bestaan rondom stoornissen. Helaas zijn er nogal wat mensen die vooral de stoornis zien, en niet meer het kind.
Wij zijn dan ook zéér terughoudend met het geven van rapporten, evaluaties etc. aan school. We vertellen ze zelf wel precies wat ze nodig hebben.
Echt
Hm, ik heb wel heel vaak het woordje 'echt' gebruikt...
Begrijpen van dikke rapporten
Ik denk dat scholen inderdaad de dikke rapporten helemaal niet begrijpen, als ze al tijd hebben om ze te lezen.
Iemand hier had het over een handleiding voor haar kind. Dat heb ik nu ook gedaan: concreet en op hem toegesneden. Niet dat het helpt, maar dat is weer een ander verhaal. Die dikke rapporten hielpen in ieder geval ook niet. En gezien het feit dat nu weer het wiel moet worden uitgevonden wordt er ook niet aan overdracht naar de volgende leerkracht gedaan.
Ik kreeg vandaag te horen dat ik er thuis maar eens beter op moest letten dat zoon zich snel leerde aankleden. Kon ik weer uitleggen dat dit thuis geen probleem is, omdat er thuis geen twintig krijsende jongetjes omheen rennen. En nee, het ligt dus NIET aan de opvoeding. Week twee in het schooljaar en ik ben alweer doodmoe...
Allebei meegemaakt, twee scholen
De ene school wist ineens iedereen wie mijn kind was en wat er aan de hand was. Heel genant om steeds aangesproken te worden op de gang, ik had echt spijt!
Van die school zijn we af gegaan, want het was gewoon een slechte school. Nu zijn we op een school met kindgericht onderwijs, daar kwam de juf vragen of ze het dossier mocht lezen(!) Keurig, gewoon. Ik maak mij geen zorgen om het feit dat het daar aanwezig is.
Het zal per school verschillen en misschien wel per leerkracht.
Ijsvogeltje
Ik vind het erg lastig...een etiketje plakken moet zeker geen doel op zich zijn. En het is me inmiddels ook duidelijk dat diverse 'stoornissen' soms toch eenzelfde aanpak behoeven. Maar als men over Retalin begint, dan heb ik toch sterk de behoefte aan een diagnose die rechtvaardigt dat ik dat middel aan mijn zoon ga geven. Ik weet dat er veel kinderen zijn die er ontzettende baat bij hebben, maar ja...het is geen asperientje. Ik zou eerst willen proberen zonder medicatie mijn zoon te helpen.
Het verbaast me ook dat ze helemaal niet doorgevraagd hebben over het feit dat de vader van mijn zoon en ik uit elkaar zijn vanaf dat hij 2,5 jaar is. Ze weten het wel, maar gingen er totaal niet op in. Ik kan me toch voorstellen dat je meer wilt weten over hoe hij er destijds op reageerde, enz. Ik denk dat mijn zoon daar geen grote klap van heeft gehad, maar ja....al ben ik zijn moeder, ik kan niet in zijn hoofdje kijken. Overigens zijn we sinds een maand of twee weer bij elkaar (wonen nog wel apart) en dat doet ons alledrie heel goed 
Wat betreft zijn intelligentie: ja, ik vind het achteraf wel jammer dat dat niet meegenomen wordt. Ik heb niet heel sterk het gevoel dat het juist verveling/gebrek aan uitdaging is dat hem parten speelt, maar ook hier weer: ik zou alle opties wel graag even aflopen. Ik heb wel het vermoeden dat mijn zoon een 'beelddenker' is, zoals je wel veel ziet bij HSP. En dat zou betekenen dat de manier waarop de lesstof hem wordt aangeboden, voor hem niet ideaal is.
Nou ja, wellicht is het mijn onwetendheid in 'deze wereld' maar ik merk dat ik sterk de behoefte heb aan een goede diagnose omdat ik bang ben dat de oplossing in de verkeerde hoek gezocht gaat worden met als resultaat een ellenlang succesloos traject en een gefrustreerd kind....
Wat betreft verslagen ed: tot nu toe kopieer ik alles wat ik zelf invul, van school en de fysio heb meegekregen, en we hebben ons vanaf het begin af aan voorgenomen zelf de regie in handen te houden.
Regie
Mar71, zeker belangrijk dat je de regie zelf in handen houdt. Maar heb je die op dit moment eigenlijk wel? Op basis van wat ik lees, krijg ik het gevoel (maar misschien klopt dat niet hoor) dat de dingen niet helemaal op de manier lopen zoals jij dat graag zou zien. Leesvoer over ADHD, een school die zo snel mogelijk budget wil hebben, geen intelligentietest.
Je hebt een bepaalde stap gezet, maar bent niet verplicht om op deze weg verder te gaan. Als je geen goed gevoel hebt over de instelling waar je je intake hebt gehad, overweeg dan een andere instelling of therapeut. In de meeste (grote) plaatsen is echt (veel) keuze. Bedenk vooral heel goed wat jij zelf wilt. Je schrijft o.a. over beelddenken. Een kinderpsychiater zoekt volgens mij helemaal niet naar dat soort dingen. Als je op dat spoor zit, kun je misschien beter op zoek gaan naar een orthopedagoog die daar goed in thuis is.
By the way: een diagnose als ADHD zou alleen gesteld mogen worden als andere verklaringen voor het gedrag zijn uitgesloten. Dus pas als duidelijk is dat het gedrag samen hangt met bijvoorbeeld lichamelijke problemen, hoge/lage intelligentie, verkeerde begeleiding thuis of op school of wat dan ook maar, dan kan er sprake zijn van ADHD. De snelheid waarmee jij al op dit spoor wordt gezet, lijkt mij persoonlijk erg hoog.
"Ik heb niet heel sterk het gevoel dat het juist verveling/gebrek aan uitdaging is dat hem parten speelt, maar ook hier weer: ik zou alle opties wel graag even aflopen"
Doen dus! Desnoods google je even op intelligentietest en je woonplaats, en je zoekt zelf iemand die dat kan doen. Of een orthopedagoog die dus ook thuis is in beelddenken, die kunnen vaak ook intelligentieonderzoek doen. Mocht dat niets opleveren, dan kun je daarna alsnog het psychiatrie-circuit ingaan.
"En het is me inmiddels ook duidelijk dat diverse \'stoornissen\' soms toch eenzelfde aanpak behoeven"
Precies. Sterker nog: een stoornis behoeft niet een bepaalde aanpak, een kind behoeft een bepaalde aanpak. Met een diagnose krijg je er geen gebruiksaanwijzing bij. Die zul je net zo goed zelf moeten ontdekken, gewoon door uit te proberen.
Woordje weggevallen
"Dus pas als duidelijk is dat het gedrag NIET samen hangt met bijvoorbeeld lichamelijke problemen...."
Daar heb je wel een punt...
Het is idd maar de vraag of we de regie wel echt in handen hebben. Het plan was om dit traject te lopen tot de diagnosestelling. De vader van mijn zoon vindt dat we dit een kans moeten geven en dat ik te snel met allerlei vraagtekens kom.
Je opmerking over het uitzoeken mbt beelddenken en een intelligentietest zetten we wel aan het denken. Ik zou dat graag wel verder willen laten uitzoeken en ga dat ook bespreken met hem. Als ik daarvoor nu niet aan het juiste adres ben, ga ik me zeker uitzoeken waar ik dat dan wel zou zijn.
En misschien moet ik niet zoveel waarde hechten aan een diagnose; je hebt idd gelijk dat je daar geen handleiding bij krijgt. En da's eigenlijk maar goed ook, elk kind is uniek.
Overigens wel leuk dat mijn zoon deze week 3x een sticker heeft gekregen omdat hij zijn werk zo keurig had gedaan. De eerste week school viel hem zwaar (zwaarder dan de andere kinderen gaf de juf aan) en de tweede week dus 3 stickers! Dat tafeltje apart vindt hij ook wel fijn, geeft hij zelf aan. Ik ben supertrots op hem!
En overigens...
..ben ik erg blij met alle reacties op dit draadje. Het is fijn om ervaringen en tips van anderen te lezen, ook in andere draadjes overigens. Het zet me aan het denken en helpt me absoluut in dit voor mij zo nieuwe en onbekende traject. Dank daarvoor!
