Eerste week vo positief!
Nou, de kop is eraf. Zoon (10, ADHD en hb) heeft bijna zijn eerste week op het VO erop zitten.
Ikzelf was heel erg gespannen en druk met de voorbereidingen (overal naam op zetten/innaaien, schoolspullen in kwadraat kopen, sleutels bij laten maken, fiets laten nakijken etc. etc.) terwijl zoon er alleen maar erg naar uitkeek
Even in het kort samenvattend: zoon heeft op de basisschool twee groepen overgeslagen, fantastische cito gemaakt, in januari rugzakje gekregen maar het laatste halfjaar zich zo verveeld dat hij bijkans depressief werd en ernstige slaapproblemen kreeg. Het is dat hij een hele leuke vriendengroep had in de klas zodat hij dat laatste halfjaar kon "uitzitten" maar hij was er wel helemaal klaar mee, net als ik. School kon ook niet veel meer uit de kast trekken ondanks plusklas en verrijking/verbreding/verdieping en extra hulp van de ambulant begeleidster voor zijn ADHD en met name zijn ontstellend gebrek aan executieve vaardigheden en zijn enorme vergeetachtigheid (hij slikt Concerta en dat helpt behoorlijk tegen de drukte in zijn kop maar niet tegen dit soort zaken).
Hij zit op een reguliere school maar wel in een speciale Gymnasium+ klas voor kinderen die snel en makkelijk kunnen en willen leren. Zeg maar een soort Plusklas in het VO; men werkt volgens het contextrijk leren en top-down leren. De klas bestaat uit 20 leerlingen en er is standaard extra begeleiding voor het "leren leren", plannen, faalangstigheid etc.
Zoon vond deze eerste week hartstikke leuk. Hij heeft al leuk contact met de jongens uit zijn klas "mama ze zijn net als ik" en hij heeft een geweldige enthousiaste, leuke mentor. Ik had hem al voorbereid op het feit dat hij raar zou worden aangekeken danwel zou worden aangesproken vanwege zijn geringe postuur (hij meet 1.35 en weegt 25kg) en dat hij gewoon zichzelf moest zijn en vriendelijk blijven. Nou, hij wordt aangesproken hoor in de gangen "Hoe oud ben je? Hoe heet je?" Hij eea rustig uitleggen met wat humor en hij krijgt alleen maar positieve reacties. Veel kinderen bieden hem spontaan aan te helpen als hij ergens niet bij kan, hij heeft een kluisje gekregen waar hij makkelijk bij kan, een buddy uit de klas helpt hem bij het niet vergeten van dingen zoals huiswerk opschrijven en zijn fietssleutel kortom zoon voelt zich helemaal thuis en happy. Moet er nog bij zeggen dat er op die school en zeker in deze klas meer kleinere/jongere kinderen zitten dus in zijn klas kijken ze er niet zo van op.
Gistermiddag heb ik op zijn school een gesprek gehad met zowel de ambulant begeleidster van de basisschool, de zorgcoordinator van zijn huidige school en zijn mentor. Het ging vooral om de overdracht van het dossier en het plan van aanpak aangaande de invulling van het rugzakje. Een heel goed en fijn gesprek met fijne, begripvolle en kundige mensen. Alle neuzen staan dezelfde kant op en ik kreeg werkelijk het gevoel dat zoon hier echt op zijn plek is en dat er alles aan wordt gedaan om "dit soort kinderen" te helpen, te sturen en ondanks hun problematieken al hun kwaliteiten te kunnen laten ontplooien.
De communicatielijnen zijn kort en men handelt pro-actief. Alle docenten worden ingelicht en men vraagt ook hun hulp bij bepaalde zaken.
Het fijnste wat ik hoorde was dat de mentor van zoon (tevens zijn rugzakbegeleider en persoonlijk mentor) zoon een hele leuke, lieve, sociale jongen vindt, dat ze zijn klas ook heel fijn en saamhorig vindt en dat ze heel enthousiast is om met deze klas te werken. Net als de docenten. Ik moest me vooral niet teveel zorgen maken want het komt allemaal wel goed met die knul; zeker gezien wat hij allemaal al heeft meegemaakt en wat wij samen hebben bereikt...
Een gevoel als een warm bad en dat heb ik niet eerder zo meegemaakt als het om school gaat. Ik voel me opgelucht en denk dat we de juiste keuze hebben gemaakt qua school en onderwijs.
Makkelijk zal het niet worden; zeker niet het eerste jaar maar de motivatie, de inzet en het begrip is er.
We zien verder wel maar er is een last van mijn schouders afgevallen. Zoon is nu al een stuk zelfstandiger geworden en hij is weer gemotiveerd. Wat waardevol en hoopgevend...
En nog even in concrete cijfers....
Elise meldt dat de eerste week er nog geen huiswerk was.
De donderdag van de tweede week liep zoon vast.
Dat is dus na 4 schooldagen. Ja, dat is snel. En ja, Elisa was er direct bij.
Ik vind alle kritiek op haar begeleiding echt gezeur! Ik denk dat haar zoon meer geleerd heeft van zijn fouten tijdens deze vier dagen, dan als Elisa die dagen nog meer controle had uitgeoefend.
De komende periode zal er meer controle zijn, waarbij zoon ook begrijpt waarom dat zo is. Dikke winst dus!
Fine tuning
Ik heb helaas voor Elisa niets wat ik kan bijdragen aan ervaring maar ik herken zo het zoeken naar dat wat op het moment passend is. Om na een paar weken of maanden weer voorbij dat stadium te zijn en weer verder te zoeken. In mijn eigen omgeving merk ik dat het 'slechts' deels gezien wordt. En dat het vaak opgevat wordt als ouders die het niet weten, onzeker zijn of moeilijk doen (want zo erg is het toch allemaal niet tot aan 'ach er is niets aan de hand' (wat doen die ouders toch overdreven bezorgd)).
Het fine-tunen wordt er kennelijk niet makkelijker op als een kind ouder wordt.
Niet flauw
Nog voor de toelichting van Elisa, was mijn conclusie hetzelfde:
"Zoon ging in de 2e week van het schooljaar de fout in met zijn huiswerk. Dit is gelijk door moeder en zoon opgepakt. Dat lijkt me heel snel! Het lijkt in ieder geval niet op verzuipen. "
Ik heb nu alleen het aantal schooldagen met huiswerk toegevoegd. Maar aangezien de eerste schoolweek meestal rustig aan gaat, was het wel te verwachten dat het maar om weinig echte schooldagen ging. Haar posting was namelijk op de donderdag van de 2e schoolweek.
Ik had de toelichting van Elisa niet nodig. Voor mij telde dat moeder en zoon er wat aan gedaan hebben, en snel! Het is jammer dat haar aanpak zo op een weegschaal is gelegd.
De mobiel heeft niets met huiswerkbegeleiding te maken.
Tsja p,
Het heeft weinig zin idd. Ik snap je volkomen hoor, maar het wordt niet gesnapt. Het blijft een beetje vreemd Elisa, dat je eerst er enorm bovenop zit (inc. allerlei therapie en begeleiding om te leren plannen etc) en nu, net bij zo'n enorm belangrijke overgang bij je zoon, het hebt over 'loslaten en leren loslaten'. Het is en blijft vreemd, in mijn ogen. Maar mijn vermoeden is dat je vindt dat je zoon veel hulp nodig heeft (daar ben je altijd heel duidelijk over geweest) maar dat jij het lastig vindt hem hulp te geven. Kijk, als je dat nu zou schrijven dan zou ik je helemaal snappen en er een hoop sympatie bij voelen. Nu schuif je het af op zoon: ik heb hem nog zo gewaarschuwd! en doe je een beetje alsof jij het eigenlijk heel goed doet. Je hoeft het helemaal niet goed te doen en je mag het best lastig vinden. Maar goed, uit ervaring weet ik nu wel dat je deze posting vrolijk zult negeren, iig mijn boodschap erin. En ik snap P. helemaal, met de mobiek, da's eigenlijk hetzelfde verhaal. Je geeft op de een of andere manier weinig verantwoordelijkheid aan je zoon maar verwijt hem wel vanalles. Oh ja, voor de duidelijkheid maar alweer, dit is echt goed bedoeld en niet vervelend!
Concept
Kan nog wat anders zijn. Een groep ouders met leerkracht op v.o. begon elkaar lekker aan te moedigen de kinderen maar flink aan te pakken en te straffen want ze waren ook wel ondeugend en probeerden zich eruit te draaien. Even doen alsof je kinderen zogenaamd 'gewoon' zijn en er dan de zogenaamd gangbare pedagogiek op los laten. Met mijn grote neus kon ik het natuurlijk niet laten om er meteen wat van te zeggen. Dus heb ik het verbruid.
Daar worden je relaties net beter van als je zo betweterig een ander klem zet.
