Geld voor zorgleerlingen naar witte kinderen
Een ander draadje liep erom uit de hand. De suggestie dat deze rubriek niet geschikt is voor discussie, deel ik niet. Ten eerste omdat ik meen dat ook ouders van zorglln het vermogen moeten hebben om de situatie eens vanuit een andere hoek te bekijken. Ten tweede omdat ook die ouders en kinderen het te doen hebben met de heersende opinie. Daar waar die schuift, zal dat verandering tot gevolg hebben. Welke veranderingen en wat daar goed of fout aan is, dat komt bijvoorbeeld boven in een discussie erover.
Vandaag in trouw http://www.trouw.nl/tr/nl/4556/Onderwijs/article/detail/1977464/2011/05/05/Geld-voor-zorgleerlingen-gaat-naar-witte-kinderen.dhtml
"Bezuinigen op extra onderwijs? Eerste reflex: schande. Als ik daarna eens rustig rondkijk, dan is mijn oordeel anders.
In 3a zitten 28 leerlingen. Een typische vmbo-klaas klas vol met talent. In hapklare brokken bied ik de leerstof aan. Stukje lezen, vragen maken, vragen nakijken, oefenen. Een filmpje of een proefje. Een verslag. Ik begeleid, stuur en leg uit waar nodig. Frontaal sta ik voor de klas.
De differentiatie vraagt vooral veel zelfstandigheid van de leerlingen en de aandacht die ik kan opbrengen voor individuen is altijd begrensd. Dan wordt er op de deur geklopt. Een ambulant begeleider neemt Ronald mee voor zijn faalangsttraining. Later komt de intern begeleider voor de procentberekeningen van Jolan. Bart gaat mee voor zijn concentratieproblemen en Laura voor Engelse grammatica. Zo wordt les na les het rooster van de zorgcoördinator afgewerkt voor de leerlingen die wel aanspraak maken op individuele aandacht.
Het geld voor extra zorg rolt, maar of het goed besteed wordt, weet ik niet. Waarom zijn het vooral autochtone leerlingen van hoog opgeleide ouders die rugzakjes hebben? Hoeveel zorggeld blijft hangen in overhead en organisatie? En vooral: hoe groot zou mijn klas zijn als het rugzakgeld eerlijk verdeeld zou worden over alle leerlingen?
Steeds meer kinderen hebben een indicatie. Een officieel stempel. Dyslectisch, autistisch, ADHD, ADD, Gilles de la Tourette, dyscalculie, Asperger, PDD NOS en ga zo maar door. Al die kinderen zijn door een onafhankelijke commissie onderzocht en de diagnose werd gesteld. Financieel heeft dat een grote betekenis, want de commissie geeft naast de stempel ook een 'rugzakje' of een LWOO-beschikking met geld voor extra begeleiding. Het aantal hbo-plussers waaraan het geld uit de rugzakjes wordt besteed, groeit evenredig met de indicaties en de beschikkingen. Dat geldt ook voor de deskundigen die advies uitbrengen aan de ouders. Want let wel, het zijn de ouders die het rugzakje aanvragen en ook voor de LWOO-beschikking moeten ouders tekenen.
Er zijn talrijke bureautjes en deskundigen die adviseren en diagnosticeren als de ontwikkeling op school stokt. Een onderzoek, een toets en schriftelijke rapportage naar de school, het kost een paar centen maar de investering wordt dubbel en dwars terugverdiend, zo wordt de ouders voorgehouden in het oriënterende gesprek. De school helpt graag bij de aanvraag van een indicatie. Een handelingsplan en de evaluatie daarvan worden meegestuurd en er zijn altijd testresultaten en observaties om de aanvraag te ondersteunen. "We verkondigen geen onwaarheden in de aanvraag, maar in het belang van uw kind zullen we hier en daar wat aandikken", legt de zorgcoördinator uit en hij weet zeker dat het rugzakje niet misgelopen wordt.
Als de Commissie voor Indicatiestelling (CVI) het rugzakje of de LWOO-beschikking toekent, dan komt er elk jaar 3000 tot 8000 euro voor de leerling beschikbaar in zorg. In totaal gaat het om grofweg 400 miljoen euro, voor iets meer dan 100.000 leerlingen. Het grootste deel gaat naar de school, de rest naar ambulante begeleiders en extra boeken. Formeel beheren ouders de pot: het geld wordt besteed volgens een handelingsplan dat de ouders voor akkoord moeten tekenen. In werkelijkheid verdwijnt het geld in ingewikkelde systemen van bekostiging en financiering van samenwerkingsverbanden tussen scholen en gespecialiseerde bureaus voor ambulante begeleiding. Voor ouders en leraren zijn die geldstromen onnavolgbaar.
Ongeveer 10 procent van mijn leerlingen eet uit de zorgruif en dat worden er steeds meer. Het lijkt me heel goed dat fundamentele vragen worden gesteld over de besteding van al het geld dat daarmee gemoeid is. "
=====
Mijn mening: zo kijk ik er ook tegenaan. Het is bovendien een van mijn kritiekpunten mbt tot kleuterverlengen om zachte argumenten, of gesubsidieerd 'duur' onderwijs voor hoogbegaafden.
En, last but not least: De oorzaak vindt zich naar mijn idee in het feit dat de leerplicht aan witte en oplossingrijke ouders te weinig mogelijkheden biedt om zelf hun ontevredenheid met het schoolsysteem op te lossen door zelf onderwijs, bijles, of alternatieven te organiseren.
Groet,
Miriam Lavell
Oud model
Ooievaar:"En hoe ga je als ouders zelf passend onderwijs regelen onder schooltijd zeg maar à la Luzac zonder dat je dat echt zoveel geld kost dat het weer alleen voor enkelen haalbaar is? "
Vroeger, toen er nog geen sprake was van rugzakjes en de schoolplicht nog maar net bestond, stonden mijn ouders voor hetzelfde probleem. De kinderarts adviseerde zus niet meer naar school te sturen. Dat was een normaal advies, destijds.
Kind kreeg 1 x in de week onderwijs in het Rosa Spierhuis van een gepensioneerde leerkracht. Dat leverde een onderwijsrendement van 2 leerjaren in één op.
Ja, dat kostte wel geld natuurlijk. Maar het kostte de wereld niet. Het gaat over keuzes natuurlijk: doen we een nieuwe keuken, vakantie, een auto, of een jaar onderwijs.
Het massa-model is zo gek nog niet. De meeste leerlingen hobbelen mee (hoe het er ook uit ziet). De meeste leerlingen met problemen, hebben die problemen maar even. Een jaar, drie jaar.
Daarna gaat het wel weer.
Ja, er zijn altijd uitzonderingen. Maar zelf onderwijs organiseren kan ook met familie, ooms en tantes, het eigen netwerk. Dat hoeft de wereld niet te kosten. De vraag is steeds of je het mogelijk te behalen onderwijsrendement op vindt wegen tegen de kosten en het niet structureel onder de leeftijdsgroep verkeren.
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
Miriam, jij schreef "Betrokkenheid is de bedoeling niet." Je hebt het over betrokkenheid bij school terwijl ik het heb over betrokkenheid bij je eigen kind. Voor mij is dat een groot verschil, hoewel overlap: 2 totaal verschillende dingen. Voor sommige ouders zoals jij ook schreef (referentie aan "het model") zal dat min of meer eender zijn.
Wat je zegt over betrokkenheid bij school: ik moet erom lachen met kromme tenen en ik neem het zo van je aan. School kan ouders ook heel erg met iets onzinnigs bezig houden, lijkt mij zo.
Miriam schreef:
"Er ontstaat een probleem als een leerkracht of school al dat gezeur niet aan de kop wil en meent dat je het maar te doen hebt met het aanbod dat er is."
En ik vind daarin het probleem dat ik school daartoe toch geen expert (genoeg) in vind. Daar is school in beperkte mate voor. Je kan pas verwachten dat (een) school iets passends kan geven als ze weten wat passend kan zijn. Om dat uit te zoeken.. daar heeft een school vaak geen tijd voor. Aangezien wij dat hebben laten uitzoeken, hebben wij dat kunnen vertellen. Maar dat was inderdaad tegen het zere been van school. Althans dat is onze indruk. Terwijl wij het ze op deze manier zoveel makkelijker hebben gemaakt, dacht ik zo.
"Ik zie er geen bezwaar in om aan dat \'zelf regelen\' ook \'zelf betalen\' te koppelen."
Is ook geen bezwaar maar je moet wel weten waar je de benodigde tools kan halen. Want ik denk niet dat wat wij hebben moeten doen, voor iedereen maar weggelegd is. Helaas.
Dat betalen doet onze verzekering en wij dan ook. Tot op heden geen enkel probleem. Sterker nog: als ik al die verhalen hier lees, geeft het voldoening. Het heeft geen zin om school in de bestuurdersstoel te zetten als ze toch niet goed met ouders communiceren of uitgerust zijn met de juiste diagnose tools etc... Je moet nu eenmaal niet alles van school verwachten. Dat wat je zelf kan doen, houdt dat ook zelf in de hand. Maar goed, dat zal niet voor elk diagnose traject zo zijn en niet voor elke ouder zo zijn. Je moet behoorlijk van de hoed en de rand weten bijv. En goed gebekt met de juiste sociale vaardigheden&connecties (weten waar je die kan vinden/aan wie je die moet vragen). Zo zitten wij nu te hikken tegen kleuterverlening of niet.. en tja -wat school er ook van vindt (dat weet ik nog niet)- ik ben er zelf nog niet uit. Want het beslissingstraject alleen aan school, tja. Ik wil eerst zelf weten of ik er uitkom. Maarja, dan ben je goed gebekt, weet je waar je een aantal dingen wel of niet kan halen maar zoals dit, ik heb geen idee. En dat is best lastig. Dan heb je toch het gevoel dat je opnieuw het wiel moet uitvinden. Wat jij nu voorstelt, vind ik ook niet helemaal een oplossing.
Ik weet niet hoe dat zelf betalen en zelf uitzoeken zal zijn als er dyscalculie of dyslexie bijv, zou zijn.. misschien ligt dat ook nog op onze weg.
Netwerk
"Vroeger, toen er nog geen sprake was van rugzakjes en de schoolplicht nog maar net bestond, stonden mijn ouders voor hetzelfde probleem. De kinderarts adviseerde zus niet meer naar school te sturen. Dat was een normaal advies, destijds."
Normaal in deze zin is niet objectief dus onderhevig aan tijdsbeeld bijv.
"Ja, dat kostte wel geld natuurlijk. Maar het kostte de wereld niet. Het gaat over keuzes natuurlijk: doen we een nieuwe keuken, vakantie, een auto, of een jaar onderwijs."
Ja soms is er een keuze maar soms ook niet. Soms hebben mensen *en* geen auto *en* geen vakanties *en* geen geld voor wat dan ook voor dingen als bijv een nieuwe keuken (die dingen zijn een partij duur!).
"Het massa-model is zo gek nog niet. De meeste leerlingen hobbelen mee (hoe het er ook uit ziet). De meeste leerlingen met problemen, hebben die problemen maar even. Een jaar, drie jaar."
Is dat met of (ook) zonder hulp?
"Ja, er zijn altijd uitzonderingen. Maar zelf onderwijs organiseren kan ook met familie, ooms en tantes, het eigen netwerk. Dat hoeft de wereld niet te kosten."
Maar huisjes met een kruisje op de deur, hebben vaak geen of minder tijd voor het onderhouden van een netwerk wat dit vereist. En niet iedereen heeft een uitgebreide familie of een familie die dit kan en wil doen.
"De vraag is steeds of je het mogelijk te behalen onderwijsrendement op vindt wegen tegen de kosten en het niet structureel onder de leeftijdsgroep verkeren."
Maar dan moet je eerst uitzoeken wat passend is. Dat is niet altijd helder en niet altijd in een thuissituatie te geven, likt mij.
Wie mag er kiezen
Judith:"Je hebt het over betrokkenheid bij school terwijl ik het heb over betrokkenheid bij je eigen kind."
Nee, ik heb het over de bedoeling van ons onderwijsmodel. Het is binnen dat stelsel nadrukkelijk de bedoeling dat je niet betrokken bent of wordt, zelfs geweerd wordt van het onderwijs aan je kinderen. Daar hoort ook een enorm pakket van voorzorgsmaatregelen bij: Je mag je kind niet zelf leren lezen, schrijven, etc., kinderen die dat al kunnen worden met wantrouwen benaderd, ouders die zich wel met het onderwijs bemoeien zijn al snel 'pushers'.
Er zit een autoritaire opvatting achter het model: ouders kunnen dat niet, dat moet je deskundigen laten doen. Er zijn heel veel ouders die dat (van zichzelf en van anderen) ook vinden. Ze zijn het eens met het bestel.
Judith:"En ik vind daarin het probleem dat ik school daartoe toch geen expert (genoeg) in vind."
En dat is een fundamentele botsing met het onderwijsmodel, zie boven.
Hier rolt een fundamentele vraag uit die niet gaat over wie er gelijk heeft, maar wie er (voor wie) mag kiezen.
Er bestaat namelijk geen echt gelijk of echte waarheid. Het is zonder meer waar dat er ouders zijn die onderwijs beter aan deskundigen over kunnen laten.
Het wrange is dat juist zij die het eens zijn met dat model, via een omweg alsnog het verwijt krijgen dat ze niet betrokken zijn. "Die ouders verwachten teveel van school" krijg je dan. En dat terwijl tegelijkertijd scholen een dagtaak hebben aan het sussen en buiten houden van ouders die zich wel met dat onderwijsproces willen bemoeien. Het lijkt me dat die energie zinniger ingezet kan worden. En eigenlijk: hoe meer ouders zelf (mee)doen, hoe beter. Blijft er tijd over voor kinderen die het niet van huis uit meekrijgen.
Judith:"Ik weet niet hoe dat zelf betalen en zelf uitzoeken zal zijn als er dyscalculie of dyslexie bijv, zou zijn.."
Hm, tja... als er nou iets is waarvan gebleken is dat dat op school onvoldoende opgepakt kan worden, dan is het wel dat. Het is niet voor niks dat er geen rugzakje bestaat voor dyslexie, terwijl remediëring wel uit de ziektekostenverzekeringspot betaald wordt.
De oplossing ligt buiten school. Niet op school.
Groet,
Miriam Lavell
Hulpeloos?
Judith:"Normaal in deze zin is niet objectief dus onderhevig aan tijdsbeeld bijv. "
Nee, andere wetgeving. Voor 1969 was onderwijs meer een taak van ouders dan erna. Voor 1969 werden ouders net zo verantwoordelijk gehouden voor het onderwijs en het zoeken naar de juiste oplossing, als nu nog steeds bij gezondheid.
Judith:"Ja soms is er een keuze maar soms ook niet. "
Nu is er helemaal geen keuze. Het gaat erom dat het onderwijs belast is met 100% van de leerplichtigen, ook al die met kwalen, terwijl een deel van hun ouders veel beter en slagvaardiger zelf oplossingen kan zoeken. Dat hoeft niet een heel groot deel te zijn om voor de rest binnen het onderwijsbestel veel meer armslag te hebben. Het mes snijdt aan twee kanten.
Judith:"Is dat met of (ook) zonder hulp? "
Zonder hulp. De keuze voor zelf betalen, zelf doen, weegt tegen het gemak van 'alles geregeld en gezellig samen met vriendjes'. Zelf betalen, zelf doen zal daarom voor veruit de grootste groep beperkt blijven tot de noodzakelijke periode. Daarna is het onderwijs misschien niet perfect, maar wel voldoende.
Judith:"Maar huisjes met een kruisje op de deur, hebben vaak geen of minder tijd voor het onderhouden van een netwerk wat dit vereist. En niet iedereen heeft een uitgebreide familie of een familie die dit kan en wil doen. "
Ik weet niet op wie je doelt. Het gaat er niet om dat iedereen moet, maar dat wie wil het ook mag. Dan blijft er vanzelf meer armslag voor meer behoeftigen.
Judith:"Maar dan moet je eerst uitzoeken wat passend is."
Dat is je prima gelukt toen het om zorg ging. Alle ouders worden geacht het zelf te doen als het om zorg gaat. En heus, zorg is ingewikkelder dan onderwijs. Fouten daarin hebben bovendien ook een mogelijk ernstige afloop: dood is erger dan niet kunnen lezen.
Ik zie niet waarom ouders met onderwijs hulpelozer zouden zijn dan met zorg.
Groet,
Miriam Lavell
Creatief met lezen
en interpreteren lijkt wel Miriam.
Ik heb nergens gezegd dat er hulpeloze ouders zijn. School en zorg hebben veel raakvlakken maar zijn toch heel moeilijk te vergelijken. En de stelling dat je het als ouder van een zorgenkind maar buitenschool moet zien op te lossen, grijpt naast de werkelijkheid. Het komt wat rigide over. Veel herhalen leidt niet automatisch tot dat realiteit van dat wat je wil inprenten. Kom je zelf ook uit het onderwijs Miriam? Mijn indruk is dat je school niet in de therapeutenhoek moet zetten. Ze kunnen misschien adequaat verwijzen maar ze mogen geen diagnose stellen. Stel dat mijn kind dyslexie had, hoorde ik dat liever van een RT (of laat ik mijn kind testen) dan dat ik volledig blind ga op een leerkracht met alle respect. Maar ik zou die leerkracht wel serieus nemen en het (laten) uitzoeken. Mi mogen wel wat eisen van school op schoolse vakken, aan nt leerlingen en ook aan zorgenleerlingen. Maar goed, nu is de cirkel rond geloof ik.
Huisje en kruisje: bedoel ik mee dat een huis een kruis (te dragen) vaak niet de mensen zijn met uitgebreid sociaal netwerk dat je voor een willekeurig karretje kan spannen. Misschien moet je eerst een vervatten welk minimum aan netwerk iemand moet hebben en waar ze aan moeten voldoen. Daarbij, alsof het netwerk niet zelf ook hier en daar zorgenkinderen of andere zorgen heeft.
Als dat wel zo gewerkt heeft bij jouw ouders: wat een geluk hebben jullie daarmee gehad. En wat jammer dat jullie succesverhaal als voorbeeld moet dienen voor iedereen. Een olifant is een mooi dier maar een dier is nog altijd geen olifant.
Waar zit je pijn?
Judith:"Ik heb nergens gezegd dat er hulpeloze ouders zijn. "
Dan snap ik niet wet je met dit bedoelt "Huisje en kruisje: bedoel ik mee dat een huis een kruis (te dragen) vaak niet de mensen zijn met uitgebreid sociaal netwerk dat je voor een willekeurig karretje kan spannen."
Die mensen zullen ook zelf een oplossing moeten vinden als het om zorg gaat. Waarom zouden ze dat wel kunnen en onderwijs niet?
Judith:"En de stelling dat je het als ouder van een zorgenkind maar buitenschool moet zien op te lossen, grijpt naast de werkelijkheid."
Wiens stelling is dat precies?
Judith:"Het komt wat rigide over. Veel herhalen leidt niet automatisch tot dat realiteit van dat wat je wil inprenten. Kom je zelf ook uit het onderwijs Miriam?"
Hm, waren we net zo lekker aan het babbelen, schiet je weer in de verwijten. Wat is er aan de hand? Ik krijg de indruk dat je iets anders leest dan ik schrijf.
Judith:"Stel dat mijn kind dyslexie had, hoorde ik dat liever van een RT (of laat ik mijn kind testen) dan dat ik volledig blind ga op een leerkracht met alle respect."
Wat heeft een RT-er meer dan een leerkracht naar jou idee? Anders: is het niet gek dat scholen wel ingericht lijken om psychische problemen 'op te lossen' (rugzakjes), terwijl de ultieme vorm van leesproblemen niet binnen de organisatie valt?
Judith:"Misschien moet je eerst een vervatten welk minimum aan netwerk iemand moet hebben en waar ze aan moeten voldoen."
Welnee. Natuurlijk moet onderwijs aan eisen voldoen, maar het lijkt me niet noodzakelijk om andere eisen te stellen dan die er aan scholen ook gesteld worden. En die zijn vooral administratief: heb een plan, registreer wat je doet, registreer waar je gebleven bent.
Judith:"Als dat wel zo gewerkt heeft bij jouw ouders: wat een geluk hebben jullie daarmee gehad. En wat jammer dat jullie succesverhaal als voorbeeld moet dienen voor iedereen. Een olifant is een mooi dier maar een dier is nog altijd geen olifant."
Waar verzet je je nu tegen? Ik begrijp er werkelijk niks van. Nog een keer: dat wat mijn ouders hebben gedaan met zus en op advies van de kinderarts, was in die tijd dood gewoon. Het was zo'n beetje _de_ weg. Er was ook volop aanbod van onderwijzers om in dit soort gevallen bij te spijkeren.
Ik weet niet waarom je van dit concrete voorbeeld nu zo graag een olifantensprookje wilt maken.
Waar zit je pijn? Wat wil je precies niet weten? En waarom word je daar toch telkens weer zo onaardig bij?
Groet,
Miriam Lavell
Ibuprofen
Over Miriam die zich afvroeg waarom ik zo onaardig doe.
Miriam, ik vind het zo vermoeiend om om de haverklap te lezen dat mijn woorden verdraaid blijken te zijn opgevat. Dat geeft af en toe irritatie omdat blijkt dat ik heel alert en precies moet zijn (en dan nog) en dat kwam er gisteren uit. Ben ook maar een mens. Mijn oprechte vraag blijft: kom je zelf ook uit het onderwijs? Waar is jouw kennis en wijsheid op gestoeld? Het is niet mijn bedoeling onaardig te zijn maar ik heb het idee dat het je het soms zomaar zo opvat. Ik zal m'n best doen daar wat meer op te letten want ik ben geïntrigeerd door jouw berichten. Maw: de irritatie die jij voelde uit mijn bericht was terecht: want ik had ook irritatie! Maar was niet op jouw persoon bedoeld maar voornamelijk een door vermoeidheid getriggerde emotie over verdraaide woorden. Zoek toch niet altijd ergens wat in en als je het niet weet, vraag het dan, ok? 
!
Ik hoop dat ik het recht heb gezet, zo niet, laat het weten.
(Over huisje-kruisje) schrijft M:
"Die mensen zullen ook zelf een oplossing moeten vinden als het om zorg gaat. Waarom zouden ze dat wel kunnen en onderwijs niet?"
Als er een oplossing is, Miriam en die is er vaak niet: niet in de zorg, niet in het onderwijs. En soms is dat niet nodig en soms is dat heel nodig om iets heel passend te hebben/maken/krijgen. Nu kan je in sommige gevallen makkelijker overstappen naar een andere arts (second opinion) maar overstappen naar een andere school dat is nu net wat moeilijker. Het is niet alsof er een buffet is dat of school of zorg heet en dat ik met een schaaltje langs kan, uit kan kiezen wat ik nodig heb. Dat is er soms en heel vaak niet. En zeker niet uitgestald als op een buffet. Het is heel eenzaam om voor zorg te moeten zoeken. Veel instellingen of therapeuten kennen ook maar hun 'cubicle'. En dat wordt meer en meer.
Judith:"En de stelling dat je het als ouder van een zorgenkind maar buitenschool moet zien op te lossen, grijpt naast de werkelijkheid."
M schrijf: "Wiens stelling is dat precies?"
Mijn stellige indruk is dat het de jouwe is (om eea maar buiten school te zoeken)! Als een kind doof is en een hoortoestel krijgt, dan moet de leerkracht ook rekening houden met de beperkingen van een hoortoestel: bijvoorbeeld.
Over dyslexie
Judith:"Stel dat mijn kind dyslexie had, hoorde ik dat liever van een RT (of laat ik mijn kind testen) dan dat ik volledig blind ga op een leerkracht met alle respect."
Miriam: "Wat heeft een RT-er meer dan een leerkracht naar jou idee? Anders: is het niet gek dat scholen wel ingericht lijken om psychische problemen \'op te lossen\' (rugzakjes), terwijl de ultieme vorm van leesproblemen niet binnen de organisatie valt?"
Huh? wat noem jij psychische problemen dan? Is dyslexie een psychische aandoening. Nou doe je me schrikken hoor. Ik heb het over iets puur praktisch als dyslexie. En ja, mijn mening en overtuiging is dat een Remedial Teacher (RT) daarin meer gespecialiseerd is, althans dat is mijn ervaring, dan een leerkracht. Een RT is daarin (oa) gespecialiseerd. Een RT kan een leerkracht, indien nodig, van informatie tot een aanpak voorzien voor kind. Dat hoeft niet veel te zijn.
Voor psychische problemen zou school de laatste zijn waar ik een diagnose zou halen. Nogmaals: hun input is welkom en neem ik ze serieus, ik zou ze voor het deel school op de hoogte houden en indien nodig zou ik overleggen wat kind nodig heeft en/of wat ik kan doen om de leerkracht daarin te ondersteunen (informatie bijv).
Mensen die er niet voor opgeleid zijn moet je vooral niet op de stoel van een bepaald vakgebied zetten.
Over beroep doen op je (sociale) netwerk:
Judith:"Misschien moet je eerst een vervatten welk minimum aan netwerk iemand moet hebben en waar ze aan moeten voldoen."
Miriam: Welnee. Natuurlijk moet onderwijs aan eisen voldoen, maar het lijkt me niet noodzakelijk om andere eisen te stellen dan die er aan scholen ook gesteld worden. En die zijn vooral administratief: heb een plan, registreer wat je doet, registreer waar je gebleven bent.
Wat wil je nu zeggen? Jij hebt het over bepaalde zaken niet door school te laten doen maar zelf, met hulp van je (sociale) netwerk. Niet iedereen heeft een netwerk dat dat in huis heeft en vervolgens begin jij over administratie en school. Misschien heb je een gedachtesprong gemaakt die ik op dit moment niet zie.
Over zus Miriam van reguliere school halen en de kosten van onderwijs etc door ouders zelf laten betalen (met behulp vna (sociale) netwerk:
Judith:"Als dat wel zo gewerkt heeft bij jouw ouders: wat een geluk hebben jullie daarmee gehad. En wat jammer dat jullie succesverhaal als voorbeeld moet dienen voor iedereen. Een olifant is een mooi dier maar een dier is nog altijd geen olifant."
Miriam schrijft: Waar verzet je je nu tegen? Ik begrijp er werkelijk niks van.
Ik zeg: dit is prachtig (oprecht mijn mening) dat jouw ouders dit voor jouw zus hebben kunnen doen. Dat moet sowieso voldoening hebben gegeven. Helaas heeft niet iedereen in huis om soortgelijk iets te doen voor z'n kind omdat het geld er niet is of omdat de logistiek die het vereist onmogelijk is of omdat z'n netwerk er niet is.
Miriam schrijft: Nog een keer: dat wat mijn ouders hebben gedaan met zus en op advies van de kinderarts, was in die tijd dood gewoon. Het was zo\'n beetje _de_ weg. Er was ook volop aanbod van onderwijzers om in dit soort gevallen bij te spijkeren.
"Normaal" dat weet ik niet. Volgens mij hadden andere huisartsen gezegd, laat dat kind maar een vak leren of boerenknecht worden, want dit wordt inderdaad niets: ouders hou er maar mee op.
Miriam: "Ik weet niet waarom je van dit concrete voorbeeld nu zo graag een olifantensprookje wilt maken."
Sprookje? Ik bedoel te zeggen dat dat wat voor een enkeling of enkelen geldt of heeft gewerkt, je niet daarom automatisch op een groep kan plakken omdat het daar ook voor zou werken.
Warrig
Judith, Je formuleert nogal warrig, je gaat niet in op wat ik schrijf en je bent bovendien bijzonder eigenwijs.
Op mijn voorbeeld over zus reageer je nu met "Normaal" dat weet ik niet."
Dat weet ik dat je dat niet weet. Dat weten heel veel mensen niet. Daarom gaf ik dat voorbeeld. Ik weet het wel. En heus het was normaal. De organisatie van het onderwijs zat toen anders in elkaar (geen schoolplicht, die kwam pas in 1969. Je kunt dat zelf controleren).
Als je twijfelt aan het waarheidsgehalte van wat ik schrijf, moet je met argumenten daarvoor aankomen. Niet met vage verwijten.
Kom jij uit het onderwijs? Waarom wil je dat van mij weten? Wat zou dat helpen in de discussie?
Voor de discussie zou het fijn zijn als je dit verwijt "ik vind het zo vermoeiend om om de haverklap te lezen dat mijn woorden verdraaid blijken te zijn opgevat. " op jezelf betrekt.
Haal eens adem. Lees rustig wat er staat en hou op met denken wat ik denk. Je slaat de plank mis. De discussie gaat nergens heen zo.
Groet,
Miriam Lavell
Niet zo overtrokken
"Als je twijfelt aan het waarheidsgehalte van wat ik schrijf, moet je met argumenten daarvoor aankomen. Niet met vage verwijten."
Ik trek in twijfel wat normaal is, niet wat jij normaal vindt. Maar kennelijk is dat een brug te ver.
"Kom jij uit het onderwijs? Waarom wil je dat van mij weten? Wat zou dat helpen in de discussie?"
Waarom mag ik dat niet vragen? Dat vind ik logisch gezien alle uitspraken die je met zoveel stelligheid doet maar niet lijkt te kunnen staven.
Verder schrijf je: "Voor de discussie zou het fijn zijn als je dit verwijt "ik vind het zo vermoeiend om om de haverklap te lezen dat mijn woorden verdraaid blijken te zijn opgevat. " op jezelf betrekt."
Misschien moet je je eigen woorden eens ter harte nemen.
groet
Lek boven
Judith:"Ik trek in twijfel wat normaal is, niet wat jij normaal vindt. Maar kennelijk is dat een brug te ver. "
Kijk, hier voer je geen discussie, ga je niet in op wat ik zeg, voer je geen argumenten aan. Het enige wat je poogt te doen is mij diskwalificeren.
Judith:"Dat vind ik logisch gezien alle uitspraken die je met zoveel stelligheid doet maar niet lijkt te kunnen staven. "
Nou kijk aan, dat is het dus. Je wil het niet geloven. Ik vind dat best. Ik doe te lang mee om dit ingewikkelde raadspelletje nog mee te spelen.
Nog een keer: als je vragen hebt of twijfelt aan het waarheidsgehalte van wat ik zeg, wees daar dan concreet over. Ik ga niet raden naar wat je allemaal wel of niet gelooft.
Voor het overige: mijn stelligheid komt voort uit kennis. Die kennis is van een niveau dat een stuk hoger ligt dan dat van menig leerkracht, schoolhoofd of kamerlid.
Gezien de twijfels die jij hebt moet aannemen dat mijn kennisniveau ook een stuk hoger ligt dan dat van jou. Het is een bekende reactie van onwetenden (vooral als zij zich wetend wanen), die twijfel. Het ongeloof. Ik kan daar een hoop van hebben, maar nu het telkens weer omslaat in een zekere minachting, laat ik het.
Je wil het niet weten kennelijk. Vind ik ook best.
Groet,
Miriam Lavell
Even in springen sorry
ben maar een meelezer maar sorry mirjam de minachting spreekt juist uit jouw berichten hoor, niet uit die van judith
en dat is eigenlijk bijna altijd zo, jij weet het altijd beter brrr
paia
Ik snap het ook niet miriam...
Je bent hier nogal een vraagbaak, die ook heel veel antwoorden weet, maar je gaat me hier niet vertellen dat je alwetend bent he 
ook niet op gebied van onderwijs. Ik heb me ook al vaker afgevraagd wat jou achtergrond is, en als die vraag dan komt kan dat ook uit interesse zijn, en niet zozeer om jou onderuit te halen of zo.
Dus, waarom geef je niet gewoon antwoord? je zegt al: "mijn stelligheid komt voort uit kennis. Die kennis is van een niveau dat een stuk hoger ligt dan dat van menig leerkracht, schoolhoofd of kamerlid." Nou dat is nogal wat. Krijg je ook wel eens enige reflectie van anderen? of zijn die zowiezo allemaal niet van jou niveau en dus niet serieus te nemen?
Tess
Geen geheim
Mijn achtergrond is bepaald geen geheim, zie het Ouders Online magazine. Als je twijfelt aan het waarheidsgehalte van een bewering die ik doe, vraag dat dan gewoon. Als je geinteresseerd bent in mijn kennis, dan deel ik die, zonder waardeoordeel.
Als je niet geïnteresseerd bent, laat het dan.
Tess:"Nou dat is nogal wat. Krijg je ook wel eens enige reflectie van anderen?"
Als je goed leest dan heb ik niks van mezelf en overal een verwijzing bij. Wat ik weet is gewoon te vinden. Zoals meestal, met kennis.
Groet,
Miriam Lavell
Miriam
Alles wat jij schrijft is terug te vinden. Maar uiteindelijk is er soms ook een verschil tussen theorie en praktijk. Als je je alleen een mening moet vormen uit theorieën, wetten en regels op papier,heb je in een discussie het gevoel dat je bij jou reactie op een posting tegen een muur oploopt.
Een betonnen muur, recht is recht, krom is krom,het is zwart of wit.
Ik heb jaren geleden geleerd dat er tussen zwart en wit ook nog grijs zit. Soms blijken zaken die in de wet vasstaan in de praktijk toch anders uit te lopen. Zelfs dan beweer jij het liefst: "Niet waar, kijk maar in het wetboek op blz. 10 art. 25"
Je kan door jou argumenten en kennis je ook behoorlijk geïntimideerd voelen.Dat is geen kennis delen, dat is kennis opleggen.
Persoonlijk heb ik er niet zo`n last van. Ik lees je postings en haal eruit waar ik iets aan heb. Ik reageer niet,geen kritiek, dat voelt namelijk bij voorbaat al kansloos.
Help, nu doe ik het toch....
Lange tenen
Hoewel Mirjam heel goed voor zichzelf kan opkomen, wil ik toch even reageren. Ik waardeer de kennis van Mirjam altijd zeer en heb er danook graag gebruik van gemaakt. Het is overduidelijk dat zij veel kennis heeft en eerlijk is eerlijk ook vanuit een objectievere kijk op de wijzigingen in het onderwijs kan kijken.
Mijn persoonlijke ervaring met rugzakjes is dat dit vaak(dus niet altijd) gebruikt wordt door scholen om:
a) inderen te kunnen weigeren (sorry zorgleerlingen kunnen we niet aan en/of hebben we er al teveel van)
b) kinderen van school te sturen (sorry we zijn handelingsverlegen. Kind moet naar een clusterschool. vaak wel met behoud van één troetel-syndroom-van-downer om te laten zien hoe goed ze zijn met zorgleerlingen)
c) etc
De gedachte achter het rugzakje is prachtig, nl. alle kinderen met een beperking krijgen een budget mee en kunnen hierdoor kiezen voor regulier of bijzonder onderwijs. Maar de uitwerking werkt niet -> De uitvoering is een grote farce waarbij scholen de rugzakjes niet goed inzetten en/of een diagnose forceren bij een kind met "probleemgedrag" om zo een rugzak te verkrijgen.
tja het is net als met communisme ............... prachtig concept ........... alleen het werkt niet.
de woede over het afschaffen van de rugzak snap ik daarom niet. Hoewel de aantallen zorgleerlingen niet blijken te kloppen is de uitstroom naar de Wajong de laatste jaren echt schrikbarend. Dit als gevolg dat ook VSO scholen niet toegerust zijn op kinderen die extra zorg nodig hebben. Sterker nog kinderen met een diagnose worden lager ingeschaald.
Mijn kind zat op cluster onderwijs en na jaren strijd en knokken is hij met 11 jaar naar regulier onderwijs gegaan (let wel clusterschool was sterk tegen overstap naar regulier). Cluster school wilde hooguit VMBO-T advies meegeven. nu bij regulier heeft hij VWO advies
Tja. natuurlijk reageren hier de ouders van de kinderen die ik ook op de clusterschool van mijn zoon zag (en waardoor ik ook inzag: hier hoort hij niet)
over grijs gesproken ... er is ook een hele grijze laag die wel een REC-indicatie ooit hebben verkregen, maar nooit meer van het stigma afkomen. Tja en hierdoor krijgen de kinderen die nu echt hulp nodig hebben niet eens een rugzak meer.
tja hulp is nodig en de rugzak is een zege voor veel, heel veel leerlingen, maar dat neemt niet weg dat dezelfde hulp ook op een andere manier aangeboden moet kunenn worden. gewoon zonder diagnose, maar
gewoon door alle leerlingen naar de school van hun keuze te laten gaan, door acceptatieplicht in te voeren en alle kinderen die regulier onderwijs niet aankunnen gewoon in speciaal onderwijs houden.
Kortom: geen etiketjes meer plakken door scholen met als doelstelling budgetten te genereren, maar onderwijs gaan leveren vanuit de vraag: WAT HEEFT DIT KIND NODIG EN HOE GAAN WE DIT INPASSEN IN ONS SCHOOLSYSTEEM en niets anders.
groet,
jennie
