Gewoon

En wat is normaal?

Ach ja, gelukkig ook heel veel leuke en lieve berichtjes in dit draadje waar ik niet de neiging van krijg om spontaan in de verdediging te schieten. Al onze kinderen zijn uniek, en iedereen geniet daar op zijn eigen manier van.
Ik kan soms ook zo blij zijn om iets wat een ander doodnormaal vind. Als mijn dochter van 7 helemaal zelf van de glijbaan gaat!!! heerlijk. En ja, de moeder naast me (met een peuter van 2 die hetzelfde doet) kijkt me dn heel vreemd aan. Maar op dat moment overheerst alleen de vreugde; kijk eens wat ze al durft!!! groetjes Tess

Tranen van geluk

omdat mijn dochter zelf de volle klas ingaat! Ach ja, dat zijn de momenten waar je alles voor doet. En weet je, dat onbegrip, dat went ook. Wij weten hoe het zit...aan de buitenkant is niets te zien.

Stopverf

Nee, ik denk niet dat het zoiets zal zijn.
Het gaat erom dat je als moeder/ouder niet "mag" toegeven dat het je zwaar valt. Dat je af en toe je kinderen wel achter het behang wil plakken, dat je af en toe gewoon een hekel aan het fenomeen kinderen hebt (begrijp me goed; niet aan dat kind op zich) En dat geld dan al als je "gewone" kinderen hebt.
Als ouder voel je je ontzettend schuldig naar het "niet-gewone" kind toe als er af en toe in een flits door je heen schiet dat het wel erg lekker is als je "gewone" kind wél luistert, als je "gewone" kind wel dankbaarheid kan tonen bij het openmaken van de schoencadeautjes, als je "gewone" kind een complimentje krijgt van die oude dame in het restaurant waar je zat te eten terwijl je gewend bent om alleen misprijzende blikken te krijgen bij die stuiterbal die ook bij jou hoort.
Het gaat om die tegenstelling van gevoelens; het ondenkbaar gelukkig zijn omdat iets normaal gaat en gelijk dat schuldgevoel omdat je blij bent dat iets normaal gaat.
Als je dat dan hier meld en merkt dat er meer mensen zijn die af en toe blij zijn en dat je dus eigenlijk dat schuldgevoel niet hoeft te hebben is dat heel verhelderend.
Ik hou zielsveel van alledrie mijn kinderen, voor alle drie zou ik zonder nadenken mijn leven geven, maar.....het is niet altijd makkelijk. Het zuigt energie, het doet je extra zorgen (redt ze het wel, gaat het goed alleen op de fiets, heeft ze geen conflict met de leraar, wordt ze niet gepest, wordt ze nu wél uitgenodigd voor dat feestje, zal ze het niet verpesten bij de moeder van dat vriendinnetje bij wie ze nu speelt). En dan af en toe het besef dat je je daar geen zorgen om hoeft te maken, doet je steigeren van geluk.
Misschien zijn wij, die durven toegeven dat het "niet-gewone" kind wel eens voor twijfels en verzuchtigingen zorgt, wel gelukkiger met onze kinderen. Wij tellen namelijk wel de zegeningen van het hebben van een "gewoon" kind wat voor anderen vanzelfsprekend is.
Het gaat dus om het beseffen van je zegeningen en het hebben van tegleijkertijd een schuldgevoel...Hoe haal je het in je hoofd dat je blij bent met de gewone dingen van je "gewone" kind, impliceert dat dan je "niet-gewone" kind niet leuk vind en mag je daarom niet blij zijn.
Als dan hier blijkt dat (bijna) iedereen dat heeft, geeft dat herkenning en haalt het schuldgevoel weg.
En ja, voor mijn dochter zou ik dolgraag willen dat ze geen ADHD en vermoedlijk Asperger heeft. Dat ze zou barsten van de vriendinnetjes, iedere week een feestje heeft, op alle sporten mee kan komen en dat iedereen haar begrijpt en we geen middelbare school hoeven uit te zoeken die in de eerste plaats met haar beperkingen om kan gaan ipv te zoeken naar een school die op haar toets-uitslag aansluit.
En eerlijk gezegd vind ik het eerder raar dat je niet af en toe verzucht dat het nooit eens normaal kan gaan bij jou door je kind(eren) met beperking dan dat je af en toe eens zwicht voor klagen. Ik denk dat je dan namelijk je ogen sluit voor de realiteit.
Oké, je hoeft het niet te uiten, mag het ook in een dagboekje schrijven zoals revolver doet, maar het negeren of ontkennen van die gevoelens/twijfels is mi niet gezond.
Grtz.
Ardnax

Ach

Ik kom niet in ziekenhuizen, psychiaterpraktijken of opvoedbureaus. Ik kom zo goed als geen zielsverwanten tegen, dus geen klaagmuur of herkenning in mijn omgeving.
Alleen hier.
En ik heb geen kind die goed meekomt op school, ach ja, de zuivere toets laat VWO+ zien, het advies is havo en misschien een dakplanklas. En ja, dat is dan slikken en balen voor dat meisje, want ze kan het wel !! Maar toch ook weer niet.
Ik zeur niet hier en ook niet daar, ik vind eigenlijk dat niemand hier zeurt.
Ik zie hier wel mensen die herkenning zoeken, die iemand zoeken die het wiel al heeft uitgevonden of die twijfels hier kwijt kunnen in de hoop niet veroordeeld te worden omdat ze die veroordeling al vaak genoeg krijgen.
Grtz.
Ardnax

Stopverf

Stopverf: "Maar buiten? Wie oordeelt en veroordeelt? Onze ervaring is dat alleen de juffrouwen oordelen en veroordelen. "
Het grappige is dat die in ons geval nu juist helemaal niet oordelen en veroordelen, integendeel, maar ouders op het schoolplein. Ouders die heel hard zeggen tegen andere ouders op het schoolplein dat hun kind niet kan werken in de klas, vanwege andere kinderen die druk zijn (maar die zelf even de rol van eigen kind als uitdager voor het gemak over het hoofd zien), als je dan iets zegt als "dankjewel" een rood hoofd krijgen en beginnen te stamelen dat dat natuurlijk niet geldt voor jouw kind. Maar die wel als ik er niet bij sta naam van zoon noemen (gehoord van een goede vriendin). Of ouders van vriendjes die zeer begrijpend knikken als je uitlegt wat adhd inhoudt, maar wel komen vertellen dat kind iets verkeerds heeft gezegd doordat hij eerst doet dan denkt, die zeggen dat zoon zo snel aangebrand is.
Inmiddels kan ik er om lachen, maar het heeft me heel wat pijn gekost en dat doet het nog wel eens.

Ardnax

Ardnax: "Ik kom niet in ziekenhuizen, psychiaterpraktijken of opvoedbureaus. Ik kom zo goed als geen zielsverwanten tegen, dus geen klaagmuur of herkenning in mijn omgeving.

Alleen hier.

En ik heb geen kind die goed meekomt op school, ach ja, de zuivere toets laat VWO+ zien, het advies is havo en misschien een dakplanklas. En ja, dat is dan slikken en balen voor dat meisje, want ze kan het wel !! Maar toch ook weer niet.

Ik zeur niet hier en ook niet daar, ik vind eigenlijk dat niemand hier zeurt.

Ik zie hier wel mensen die herkenning zoeken, die iemand zoeken die het wiel al heeft uitgevonden of die twijfels hier kwijt kunnen in de hoop niet veroordeeld te worden omdat ze die veroordeling al vaak genoeg krijgen. "
Helemaal mee eens, Ardnax, goed verwoord. Steun zoeken omdat je toch wel onzeker bent over wat je moet doen. Toch medicatie geven, ondanks de bijwerkingen? Of zijn er nog alternatieven? Welke dan, wat zouden de ervaringen zijn van mensen die het hebben geprobeerd? Zou het niet mee kunnen vallen met die bijwerkingen? etc etc

Stopverf

als je niks aan de tips hier hebt, wat zoek je hier dan wel? Alleen een beetje tegen schenen schoppen en onrust zaaien? Er is hier nog nooit iemand afgebrand, ja Onno, maar dat is een geval apart, verder staat het iedereen vrij zijn of haar mening te geven, maar wel met respect naar anderen.....het respect is in jouw postings momenteel ver te zoeken, wij zijn maar zielige zeurpieten, die niet eens tegen onze kinderen kunnen.....

Dat is niet zo

Ardnax: "Maar het gekke vind ik dan, dat je hier een aantal ouders op de forumgedeelte hebt die elkaar de hele tijd napraten, herhalen en helemáál geen diverse meningen weergeven. Er is niet echt diversiteit."
Dat ervaar ik helemaal niet zo. Ik lees wat men zegt, daar denk ik over na, en dan doe ik wat mij het beste lijkt. Ik zou ook niet weten wat hier dan de algemeengeldende mening is. Ik lees hier van alles en dat neem ik mee in mijn besluitvorming.

Stopverf

Ook ik vraag me nu af wat je hier komt doen. Als iemand hier erkenning en/of herkenning zoekt of ervaring zie jij het blijkbaar als een kans om even flink je ongenoegen over het 'zielig doen' neer te gooien. Ik snap daar niets van. Ik sta zelf heel positief in alles wat mijn gezin betreft. Het is gewoon belachelijk dat je hier je ding komt halen. Waarom start je dan eigenlijk ook niet even lekker je eigen draadje over je irritaties ofzo.
Bah, je bent gewoon letterlijk aan het zeiken. Ik ben blij dat ik niet iemand in mijn directe omgeving ken die zo is. Getsie. Ik wil me nu even zo uitdrukken. Ik ga er ook niet verder op in. Jij bent iemand die anderen heel negatief maakt. Hoe krijg je het voor elkaar zeg? Een bijzondere gave ofzo? Ik stop hiermee. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo vreselijk aan het jammeren is zeg.

Pippie

Wie oordeelt (veroordeelt)

De omgeving. Heel simpel.
"laat 'r maar een weekje bij mij logeren, dan is ze wel opgevoed","nee, marietje mag niet komen spelen, die weet niet hoe het hoort"
En als je een keertje verzucht dat het gisteren weer helemaal fout liep, omdat ze over de rooie ging: "ja, dan moet je ook strenger zijn. Gewoon zeggen dat je dat niet tolereert"
Daarom meld ik nu niks meer, ik heb geen zin in dat soort onnadenkende opmerkingen. Wat nou strenger zijn ?Als het stuiterballetje de tropenkolder heeft helpt helemaal niets (en zie dat maar ééns uit te leggen).
En hier ? Ze snappen het gewoon !!!
Heerlijk
Grtz.
Ardnax

Bikkel

Ik neem aan dat het een schrijffoutje was ? Niet ik maar Stopverf zei dat.
Grtz.
Ardnax

Club

Ach, en ik dacht nog dat het kwartje bijna gevallen was en dat je bij de militante club kon komen!
Ik zie hier juist diverse meningen voorbij komen en pittige discussies ontstaan. Veel voor-, maar ook tegenstanders van medicatie bijvoorbeeld. De gevoelens die mensen hebben bij hun "zorgenkinderen" zijn in de meeste gevallen echter wel van dezelfde soort. Alleen Stopverf zit er nu toevallig een beetje anders in. Tja, het blijft toch je eigen ding hoe je dingen beleeft en ermee omgaat. Wat Stoepkrijt zegt, dat veel kwesties die hier genoemd worden overal voorkomen, is zeker waar. Alleen komen deze problemen bij onze "zorgenkinderen" nu net wat vaker voor dan gemiddeld. In mijn omgeving vind ik daar weinig begrijpende oren voor (komt bij ons omdat de meeste mensen niet eens geloven dat er iets scheelt aan onze zoon). Maar ik ga dat niet compenseren door er eens lekker tegen allerlei artsen en therapeuten over te zaniken. Hoe eerder ik daar weg ben, hoe liever het me is. Ongetwijfeld zijn er mensen die wel genieten van de aandacht die ze daarmee genereren maar dat soort mensen zal je overal tegenkomen (type hypochonder). Ik reken mezelf tot de mensen die op een redelijk zakelijke wijze omgaan met de aandoening van een kind. Maar zelfs dan kan ik mijn gevoel niet uitschakelen en ben waarschijnlijk trotser op zoonlief als iets "normaal" verloopt dan een andere ouder in dat geval zou zijn. Tja, als iemand met een gebroken poot een hardlooprecord neerzet is dat ook een grotere prestatie dan wanneer iemand met 2 goede benen dat presteert.

Ardnax

je hebt helemaal gelijk, ik bedoelde stopverf ipv jou
Ik ken trouwens ook nog een leuke opmerking van een familielid dat we eigenlijk nooit spreken. "Je gaat je kind toch niet drogeren?" nadat wij besloten hadden zoon medicatie te geven, nadat hij helemaal vast dreigde te komen te zitten.

En besef

Mijn vriendin was nog herstellende van een keizersnee, manlief was er vandoor en haar oudsten van 3 en 5 moesten in bad, dus ik deed dat. Mijn dochter was toen 7.
En verrek, die 2 droogden zichzelf af en ik moest mijn dochter nog afdrogen.
Dat vond ik raar én zielig, maar ach, ik wist niet anders.
Nu zijn de jongsten bijna 3 en drogen zichzelf af, ik besef opeens dus dat mijn dochter "raar" was en niet die 2 van haar. En ik besef dat het zo dus ook kan.
Continu krijg je een portie besef van "normaal" op je bordje en maakt het daardoor nog moeilijker, want weer heb je dus iets gevonden, bij het "niet-gewone" kind wat buiten de norm is. Aan de ene kant blijheid en trots dat jouw kinderen dat al kunnen, aan de andere kant verdriet omdat je andere kind dus blijkbaar wéér een probleem had gehad (en overwonnen !!!!!) op haar weg naar groter groeien.
Grtz.
Ardnax

Domme tikfout

Hmm, ik lees mijn verhaal nog eens terug en ja hoor, daar noem ik Stopverf per ongeluk Stoepkrijt....

Ha stopverf dank

Wat ontzettend fijn. Ik dank je ook gelijk. Want dankzij jouw neus hier, is er toch ineens heel veel gereageerd met veel herkenning. Heerlijk. Mijn dag kan niet meer stuk )))

Pippie

Dubbel.

Normaliter, zo door de dagen heen weet ik niet anders dan dat mijn zoon met kernautisme is wie hij is. Ik vind mezelf niet zielig, als je kinderen krijgt kun je nu eenmaal geen formulier invullen en afvinken wat je wel en niet als extra's wilt. En dus pijnig ik mezelf ook niet meer met de vraag: hoe zou hij zijn geweest zonder dat autisme. Hij is gewoon nu zoals hij is. Ik besef terdege dat het allerlei extra toeters en bellen geeft, veel energie vraagt en vreet, ons sociale leven beperkt en me soms laat huilen van de lach, van ontroering en soms ook van zo dood moe zijn. Ik knok door (want ooooh wat word je daar goed in).
En verder relativeer ik regelmatig mijn situatie, want achter elke voordeur zit een verhaal. Bij de een wat groter dan de ander. Maar nooit, nooit heb ik de illusie dat het hebben van een kind zonder lieve lasten, het leven makkelijker maakt. Vriendin 1 heeft 3 gezonde kinderen, maar is gescheiden. Vriendin 2 heeft 4 gezonde zoons, maar haar relatie met haar man is shit. Vriendin 3 heeft 4 gezonde kinderen, maar ligt totaal met zichzelf in de knoei. En die vriendinnen zeggen met totale jaloezie: maar jij hebt een goed leven, jij hebt je man. Tja.
Misschien ligt mijn geluk wel in het feit dat ik onze situatie heb geaccepteerd en de balans ken tussen hard doorgaan en op z'n tijd medelijden hebben met mezelf en lekker een pot ga zitten janken op de bank. En juist het zoeken naar die gezonde balans hoor ik terug in alle verhalen hier. Bij Stopverf krijg ik het idee dat je als moeder met een kind met extra gebruiksaanwijzing, gewoon niet moet zeiken maar keihard doorgaan. En juist dat laatste heeft me afgelopen winter randje burn out gebracht.

Klopt margreet

.....ook hier, nu al weer ruim 2 en half jaar geleden, ook randje burn out.....Dat was nog voor de diagnose.....wel eindelijk de erkenning dat er wel iets aan de hand was, maar nog niet duidelijk wat dan......En ja, sinds die tijd zijn wel, langzaam aan, wel omhoog gekrabbeld. En daar ben ik blij om.....maar evenzoblij ben ik, wanneer we weer even in een diep dal storten, ik hier even mijn ei kwijt kan en het gevoel krijg begrepen te worden.....want begrijpen zullen mensen met "gezonde" kinderen mij ws nooit echt....

Vraag (maar misschien te ot voor hier)

dat randje burn-out overkwam mij een paar maandjes geleden, hoe krabbelden jullie daaruit? Ik merk dat het met pieken en dalen gaat, maar pffff ik heb het idee dat ik op dat randje blijf balanceren.

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe dat bij jullie gegaan is en wat voor maatregelen jullie genomen hebben om eruit te komen.

Stopverf

Ja wat jij doet probeer ik ook, alleen die rust inplannen voor mezelf blijkt toch wel erg moeilijk te zijn. Ik doe echt het zeer hoognodige en verder hebben we sindskort een huishoudelijke hulp. Das echt heerlijk. Hopelijk komt er toch ergens langzamerhand wat meer energie in mijn lijf, want dat ontbreekt toch wel heel erg.

Fladderbeestje

Pfff dikke knuf voor jou! Het zit je idd niet mee zo te lezen.

((((((((((((Fladderbeestje)))))))))))

Fijn!

Hier zitten we nog wat in de onbekende fase qua jongste. Ik weet dat er wát is, maar de eerste testen wezen geen autisme aan. Gelukkig staat onze begeleidster voor Oudste achter ons en zal er begin volgend jaar verder overleg komen voor vervoltesten voor jongste.

Ik hoop dat jij nu ook ergens wat tijd voor jezelf kan vinden. Ik ontdekte een tijdje geleden dat ik eigenlijk niet eens meer wat wat IK nou eigenlijk leuk vind.

Geniet ervan!

zo'n kind wil ik ook!