Hoe vriendschap beëindigen met een 'zorgenkind'

Verwateren

Op deze leeftijd zou ik het dan zoetjesaan laten verwateren. Niet keihard aangeven dat het je zoon niet meer past. Vind ik heel erg pijnlijk overkomen. Tegelijkertijd vind ik ook niet dat je zoon zich als sociaal werker hoeft op te stellen. Dus gewoon voor de komende vakantie aangeven dat hij geen tijd heeft, misschien in de zomer samen naar de film, dan weer wat afhouden.

Heel erg trots?

\realiseer je goed dat jouw zoon ook iets 'van zijn gading'zag in dit vriendje. Doe nu niet net alsof het een opoffering was om met hem te spelen. ADHDers hebben ook hele leuke kanten waardoor het leuk kan zijn met ze te spelen. Een kind wat zelf rustig is en zich niet van de wijs laat brengen kan hier goed mee omgaan en dat is leuk. Maar er zit voor hem ook een leuke kant aan: misschien juist het spontane en sprankelende van de ADHD-kant?
Als ADHDmoeder voel ik me een beetje op mijn teentjes getrapt met deze opmerking. (of mijn kind niet leuk is om mee te spelen)Het probleem begrijp ik heel goed: ik zie dit ook van de andere kant gebeuren, mijn zoon heeft ook een neef waar de vriendschap van gaat aflopen omdat de kloof te groot wordt.

Ik denk dat je even contact moet zoeken met zijn ouders. Die kunnen misschien een beetje sturen in het contact zoeken. En anders zit er niets anders op dan of steeds afspraken te omzeilen of het 'uitmaken'. Het een verschil tussen steeds een beetje langdurige pijn of ineens kortdurend veel pijn. Zo zit het denk ik!

Ik denk dat ellen best trots mag zijn op haar kind

Blijkbaar is de vriendschap tweezijdig begonnen maar is die in de loop van de tijd meer eenzijdig geworden. Ze zijn nu 16!
Ellen schrijft dat er geen klik meer is. Zo te lezen heeft zoon de vriendschap langer later duren en intensiever laten zijn dan hij zelf wilde, juist doordat hij wist dat hij zo belangrijk was voor vriendje.
Als een puber dat op kan brengen, dan mag je als ouder trots zijn op je kind.

Ellen

Ik begrijp dat je trots bent op je zoon. Onze zoon is een geweldig kind maar wijkt wel af van het gros. Ik zie hoe lastig sommige kinderen het hebben om vriendje te zin met zoon. Regelmatig vraag ik ze dan ook of ze het wel fijn hebben in het contact met zoonlief. Onze zoon is nu eenmaal niet doorsnee en wijkt af van het grootste gros. Natuurlijk zie ik de verschillen met de vriednjes en die kloof wordt steeds groter.

Het is heel begrijpelijk dat je zoon een ander leven krijgt en ik zou eerlijk zijn. Uitleggen aan de ouders van X waarom je zoon het lastig heeft.

Moeilijk

Heel eerlijk: ik werd ook een beetje misselijk van je posting. Ik trek me dit soort dingen ook enorm aan omdat ik als moeder aan de andere kant sta. Ik zie hoeveel verdriet het geeft om altijd alleen te zijn, nergens bij te horen. En dat degene die dan de echte vriend leek ineens ook dumpt omdat het niet meer in zijn/haar leven past.
Draai het eens om?
Trots omdat je het getroffen hebt met een doorsnee (of bovengemiddeld)kind die lange tijd gegeven heeft om een kind dat anders/minder sociaal is? Maar daar, zoals al eerder genoemd, zelf ook ongetwijfeld de voordelen van gehad heeft. En nu het alleen maar lastig is en niet meer in zijn leven past wil dumpen? Dit tekent precies het egoïsme van tegenwoordig: denk en zorg vooral in de eerste plaats voor je zelf, dan een hele tijd niets en kijk dan eens rond of er misschien mensen zijn waar je wat voor kunt betekenen. En zodra dat lastig voor je wordt laat ze dan maar aan hun lot over, dump ze maar weer en zoek iets anders waar je zelf wel plezier aan kunt beleven.
Ik walg hiervan.
Let wel: ik val je nu niet persoonlijk aan hoor, dit is gewoon de mentaliteit van tegenwoordig.
Maar ik zie het zo: Je bent op de wereld om elkaar te helpen en te ondersteunen. Niet alleen wanneer je dat makkelijk afgaat maar ook op andere momenten. Deze jongen is vroeger al op jullie weg geplaatst. Toen was het zowel voor jouw zoon als voor die jongen prima en leuk. Maar jouw zoon ontwikkelde zich verder en kreeg nieuwe vrienden terwijl dat bij deze jongen veel minder/anders of helemaal niet gebeurde. Daarom blijft hij zich aan je zoon vastklampen omdat hij hem ziet als zijn enige vriend. Voor je zoon is dit best moeilijk, want laten we wel wezen, hij pubert, ontwikkelt zich verder en anders waardoor vriendschappen normaliter verwateren of verdiepen. Deze vriendschap kun je niet meer zien als een 'normale' vriendschap tussen beide jongens dus die moet je dan ook niet als zodanig beoordelen.
Ik denk dat ik als ik jullie was, eens met die ouders zou gaan praten hierover en dan afspraken maken. Hem helemaal dumpen zou ik absoluut niet doen! Ik zou zelfs naar de ouders dat signaal niet eens afgeven. Als ik zie wat dat met mijn kind doet... Maar je kunt het volgens mij wel proberen in banen te leiden. Leg die jongen (en zijn ouders) uit dat je zoon vanwege zijn school (heel veel huiswerk) en andere bezigheden geen tijd meer heeft om te spelen. Maar vertel dat hij wel af en toe eens mag komen (logeren). Of dat je zoon af en toe eens bij hem langsgaat. Dan kan hij zelf bepalen hoelang hij blijft en heeft hij toch even aandacht aan hem gegeven. Spreek daar dan vaste tijden voor af zodat die jongen ook iets heeft om naar uit te kijken. En voor jouw zoon is het ook handig van te voren te weten dat hij dan beschikbaar moet zijn. Dat kost je zoon tijd en vrijheid want hij zal het vast niet altijd met veel plezier doen, maar hij leert wel dingen voor anderen over te hebben. Als het goed is verwatert de vriendschap dan waarschijnlijk op een natuurlijke manier. Maar ga het niet forceren want dat is zo vreselijk pijnlijk voor vooral kinderen, die altijd maar buiten de boot vallen. Als hij jouw zoon niet meer heeft is hij a. wéér gedumpt en b. heeft hij helemaal niemand meer als vriend.

Madre

Allemachtig zeg, wat een nare posting.

Nikus

Vind je?
Leg eens uit wat je dan precies zo naar vindt?

Madre

Ik zie werkelijk niet in hoe een kind er baat bij heeft als een ander kind gedwongen wordt om met hem/haar te spelen. Je kunt nog zo'n prachtig klinkende reden hebben (sociale vaardigheden of iets over hebben voor een minder bedeelde ander), dit gaat niet werken. Ik werk met kinderen waar iets mee is (in de breedste zin des woords) en zie dagelijks op mijn werk hoe moeilijk het is voor sommige kinderen om vrienden te krijgen en te houden. Ik zie ook dat inmenging mijnerzijds geen klap uitmaakt. Ik vermoed dat ook de inmenging van een goedbedoelende ouder zoals jij die schetst, geen verschil zal maken. Vriendschap is niet af te dwingen en (let op) ook niet te faken. Dit wordt alleen maar pijnlijk voor het zorgenkind in kwestie.
Ellen, ik zou het inderdaad heel langzaam dood laten bloeden. Niets zeggen tegen kind of ouders, dat doet pijn. Ik vind het trouwens wel frappant dat iets wat ongelooflijk veel gebeurt (het ter ziele gaan van basisschoolvriendschappen als de kinderen naar het vo gaan) ineens een bespreekgeval wordt als er een zorgenkind bij betrokken is. Alsof een zorgenkind per definitie niet begrijpt dat kinderen uit elkaar kunnen groeien, of doof en blind is voor alle gevallen in zijn/haar omgeving waar dit proces zich afspeelt.
Of mis ik nu iets? Kan best, hoor .
Groetjes
Massi

Nou madre,

je oordeelt wel hard. Vriendschap kun je niet afdwingen! Het is mooi als het op een nette manier kan worden afgerond.
Eventueel kAN Ellen met haar zoon nog bespreken of hij misschien wel hem soms wil zien en bijv een vaste afspraak maken zoals; iedere schoolvakantie een keer iets samen doen. Anders houdt het op!
Mocht hij nog wel soms willen dan kun je het zo doen dat de andere knul weet wanneer dat dan is en ben je van het 'getrek' af. Dat is voor beiden namelijk vervelend. De een die steeds een beetje teleurgesteld is de ander die moet weigeren en schuldgevoel heeft...

Je oordeelt ook over 'de mentaliteit van tegenwoordig' madre. Ik denk dat dat wel meevalt. In de andere tijden waren pubers ook egoistische mensen in vergelijking met het volk. De algemene tendens is wel individualistischer maar jij schildert het wel erg negatief!

Mijn ideetjes

ellen - ik zou bijna zeggen; dapper dat je het durft te vragen - dapper omdat je zo'n storm van verontwaardiging over je heen krijgt!
koentje, madre - ik kan me jullie gekwetstheid ook goed voorstellen
maar
is het niet zo dat vriendschappen veranderen - zeker kindvriendschappen; hoeveel van jullie kinderen zijn nog altijd dikke vrienden met hun kleutervrienden? eerlijk? natuurlijk groeien kinderen uit elkaar, andere achtergrond, andere intelligentie, andere interesses ... noem het maar op. ik vind het een volkomen normaal proces dat in de loop der jaren - opgroeien - vriendschappen veranderen, nieuwe ontstaan, oude beeindigen. het zij zo.
hoe daarmee om te gaan als een van de twee om speciale redenen extra kwetsbaar is, is een andere discussie. al onze kinderen moeten leren dat ze met respect om moeten gaan met andermans gevoelens, maar dat ze datzelfde respect voor hun eigen gevoelens mogen hebben ... dus, vriendschap huichelen - schiet niemand iets mee op lijkt me; iemand anders een plezier doen - ja natuurlijk kan dat. als dat tenminste op prijs gesteld wordt. en ja, soms wordt je kind gekwetst - dat doet pijn, soms heel erg. sterkte en wijsheid gewenst ellen! kun je goed met de andere ouders praten? dan lijkt het me een goed idee om je zoon te helpen en met hen te bespreken hoe hij in de (ex?) vriendschap staat.

Massi nissa

Ik denk dat het verwateren van vriendschappen net zo goed aan de orde is bij kinderen met gebruiksaanwijzing. Het is wel een andere kwestie als het kind bijna geen andere vrienden heeft. Dat is in deze draad eigenlijk meer de vraag volgens mij:

'Hoe beeindig je een vriendschap waarvan je weet dat de ander dat heel moeilijk vind'

Mogelijk is het wel zo dat kinderen met autisme kenmerken moeite hebben met beeindiging omdat ze nu eenmaal zo gewend zijn met iemand om te gaan. Daar moet je dan weer een aparte gebruiksaanwijzing voor maken...

Madre

Als ik je dat uit moet leggen dan is er iets mis met je sociale vaardigheden. Kijk enkel eens naar je woordkeuze en het veroordelende aspect binnen je posting.

Verder sluit ik me aan bij Koentje. Ze heeft het het prima verwoord.

Madre, ellen, mijn eigen ervaring

Ook niet om jou aan te vallen, maar ook daar spreekt bitterheid en onbegrip uit. Ik vind het juist zo knap dat Ellen hulp vraagt bij dit moeilijke dilemma.
Het woordje 'trots' triggerde mijn reactie. Maar die reactie is ook, in tegenstelling tot de titel, niet helemaal objectief. Want hoewel mijn zoon redelijk normaal functioneert moet een ander ook iets meer moeite doen om rekening met hem te houden.
Ik ga daar zeker niet klakkeloos van uit dat een ander dat dan maar moet doen.
Maar het steekt wel. Ook bij b.v. uitnodigen voor feestjes. Of als kinderen gaan voetballen en hij kan niet meedoen.
Als hij dan een vriendje zou hebben en ook die liet het afweten, dan zou ik verdrietig zijn.
Vanuit de zoon van Ellen is het allemaal heel logisch en begrijpelijk, maar het zou wel van enorm veel sociaal vermogen getuigen als hij af en toe nog eens iets afspreekt.

Mijn eigen ervaring met een vriend die ook enorm veel energie kost: hij belt regelmatig maar dat kap ik na een minuut of 10 af. Het is echt heel erg vermoeiend. Eén keer in het jaar komt hij een hele dag, en 1 keer in het jaar spreken we met hem en een ander bevriend stel af. Die vragen hem ook één keer in het jaar.

Dat zijn vermoeiende dagen, maar hij is superblij en ziet ons als zijn beste vrienden. Hij is niet in staat om op een adequate manier sociale contacten te onderhouden.

Nou, tot zover, dit onderwerp is wel boeiend!

Madre

Wat kan ik er nog aan toevoegen, je hebt al de nodige reacties gekregen. Wat mij opvalt is dat sommige ouders van zorgenkinderen van die ontzettend lange tenen lijken te hebben... Voor de duidelijkheid: ik heb zelf ook een zorgenkind hoor. En nee, natuurlijk weten al die andere mensen niet wat het betekent om een zorgenkind te hebben. Logisch, dat wisten wij toch ook niet toen wij nog geen kinderen met gebruiksaanwijzing hadden?
Ik vind het zo - ja, wat eigenlijk - om maar zo verwijtend naar anderen te zijn. Gelukkig zijn er ook ouders zoals Ellen. Ouders die zich realiseren dat het 'verbreken' van een vriendschap voor dat zorgenkind misschien wel veel impact heeft. Ze neemt zelfs de moeite om hier wat ideeën op te doen om zo de pijn te verzachten. En blijkbaar is dit voor jou ook niet goed. Sorry, dit is echt een muur om je heen trekken en niet-realistische verwachtingen hebben van de wereld om je heen.

Trots

Er is een verschil tussen trots zijn op het feit dat je kind met een 'zorgenkind' om gaat of trots zijn op de manier waarop hij dat deed. Volgens mij is Ellen gewoon trots op de manier waarop haar zoon met deze jongen om ging, en het zou goed kunnen dat dat ook terrecht is. Ik zie niet in wat daar negatief aan is. Het gaat om dit specifieke geval en nergens staat dat het een aplausje waard is om met een kind met adhd, autisme of wat dan ook om te gaan, want inderdaad daar hoeft niks bijzonders aan te zijn en deze kinderen kunnen ook heel wat te bieden hebben. Maar in het geval van Ellen's zoon is het schijnbaar knap hoe zoon dit heeft aangepakt, voorgaande jaren.
Nu terug naar de vraag. Fijn dat jullie je realiseren dat dit pijnlijk kan zijn voor vriendje. Maar zoals je zegt, in de puberteit kunnen kinderen uit elkaar groeien en als zoon geen behoefte meer heeft aan vriendschap, dan kan je dit niet dwingen. Ik zou niet rechtstreeks tegen vriendje zeggen dat zoon liever geen contact meer heeft. Indien je redelijk contact hebt met de ouders van X, dan zou ik dit wel met hun bespreken. verder zou ik het contact ook gewoon laten doodbloeien. Zoon kan het contact afhouden door te zeggen dat hij niet kan, andere dingen te doen heeft, etc. Ik weet niet in hoeverre hij nog wel, af en toe iets met hem wil doen? Als hij hier geen grote bezwaren tegen heeft, en het niet met grote tegenzin doet, zou het wel leuk zijn als hij bijv. 1 keer in de maand met X een paar uurtjes iets wil gaan doen. Naar de MC Donald, Bioscoop, voetbalwedstrijd o.i.d.

Beslist niet 'uitmaken

Ik ben het met voorgaande postings eens dat uitmaken te pijnlijk is, dat zou ik een ander kind nooit aandoen. En kijk er eens op deze manier tegenaan, hun ontwikkeling loopt op dit moment nogal asynchrron, maar wie weet kruisen hun wegen zich in de toekomst wel weer eens en hebben ze dan wel weer veel aan elkaar? Ikzelf heb vriendinnen die al vanaf de kleuterschool ken. Met een aantal heb ik jarenlang geen contact gehad, maar nu weer wel. Zolang beide kanten ermee om kunnen gaan dat iets op een laag pitje door mag sudderen dan is het het drama van een echte breuk echt niet nodig.
Ik zou het ook gewoon wat laten verwateren, en een of twee keer per jaar wat doen (verjaardag en nog een keer of zo). Zoveel moeite zal dat niet kosten.

Lange tenen

't Ja, ik zal dan wel lange tenen hebben inderdaad. Maar vind je het gek?
Mijn oprechte excuses voor mijn harde en blijkbaar te verwijtende woorden. Ze waren niet op de persoon Ellen gericht maar dat had ik al aangeven in mijn eerdere posting. En inderdaad, ik ben heel erg teleurgesteld en misschien daardoor ook wel verbitterd in de manier waarop een zorgenkind telkens aan de kant gezet wordt. We hebben de laatste tijd op dat gebied nogal het een en ander meegemaakt. En ik kan je zeggen: daar lusten de honden werkelijk waar nog geen brood van.
Ik geef toe, het is waar dat het vanuit Ellen positief is dat ze de moeite neemt om dit onderwerp te bespreken en dat ze zich realiseert hoe pijnlijk het is om altijd aan de kant gezet te worden. Maar ondanks dat is haar vraag niet "hoe kunnen we hiermee het beste omgaan?" maar "hoe beëindigen we het". En dát schoot mij een beetje in het verkeerde keelgat. Ze zijn er zat van en willen het stoppen. Zo kwam het in elk geval op mij over. Het heeft lang genoeg geduurd, het is mooi geweest. Terwijl het ook anders georganiseerd kan worden. En daarvan heb ik zelf maar ook een heel aantal anderen, al heel goede voorbeelden aangedragen.
Veel van de voorbeelden die na mij gegeven worden heb ik ook aangestipt. Maar het lijkt nu net of ik alleen maar botte beoordelende woorden heb geschreven.
Maar nogmaals, na al jarenlang aan de zijlijn te moeten toezien dat mijn kinderen allemaal, en altijd buiten de boot vallen terwijl ze met iets meer geduld en begrip van degenen uit hun omgeving, best normaal kunnen functioneren, maar toch altijd aan de kant geschoven worden en vervangen worden door anderen die minder moeite kosten om leuk mee om te gaan, maakt me gewoon enorm gevoelig op dat gebied. En ja, dan heb ik inderdaad lange tenen.
Men moet eens weten hoeveel moeite het mijn kinderen kost om op geaccepteerd! niveau te functioneren. En als dank voor het feit dat ze zich toch aardig lijken te redden, worden ze toch altijd al snel weer aan de kant geschoven voor leukere exemplaren.
En als er dan aan kinderen die van zichzelf al automatisch op geaccepteerd niveau functioneren gevraagd wordt wat moeite te doen voor hen dan wordt dat als lastig bestempeld. Dat is teveel gevraagd.
Het is jammer dat het niet kan, maar je zou voor de leuk eens in een wereld moeten kunnen stappen die niet automatisch de jouwe is, en probeer dan maar eens op geaccepteerd niveau te functioneren. Ik denk dat je dolblij bent als er mensen zijn die moeite voor je willen doen, aardig voor je zijn en zich vriend noemen, en je vooral ook trouw zijn. Af en toe eens met je op stap willen en je zo leren om je toch staande te houden in die wereld. En nee, dat moeten niet altijd PGB-ers of anderszins sociaal werkers te zijn, maar juist gewone mensen. Mensen die je het gevoel geven geaccepteerd te zijn zoals je bent ook al zijn er grote verschillen in niveau op wat voor gebied dan ook.
Ik ben van mening dat als je ze op je pad krijgt en ze blijven aan je hangen, je er moeite voor moet doen ipv proberen er op een fatsoenlijke manier vanaf te komen. Uiteraard kun je het beperken in een voor jou acceptabele frequentie. En wanneer er contact is en dat zeer vermoeiend is, dat zo kort mogelijk te houden maar helemaal afblazen vind ik geen goede instelling. Als iedereen dat doet blijft er weinig voor ze over.
Ik heb hier al een behoorlijk tijdje een zeer gedeprimeerd pubertje 'ziek' thuis. Een pubertje met een heel goed verstand maar wat beperkte sociale vermogens als gevolg van ASS. Amper 14 jaar en dan een grote wens hebben dood te zijn omdat je altijd en door iedereen aan de kant gezet wordt omdat je wat andere humor hebt, en gewoon in sommige dingen wat anders bent dan een gemiddelde puber. Maar ook deze kinderen hebben behoefte aan vriendschappen, aan feestjes, aan gewoon erbij mogen horen. Alleen zo jammer dat ze vaak in de hoek geschoven worden met het oordeel "die spoort niet". Terwijl ze ook zulke gave, leuke en humoristische dingen hebben die anderen of niet zien of niet de moeite nemen ze te willen zien.
Wij zijn doodsbang dat onze puber een keer zelfmoord pleegt... misschien dat ik daardoor wat overgevoelig en beoordelend reageer.

Madre

Dat is verschrikkelijk verdrietig dat je zoon zo ellendig is op dit moment. Het is voor ons herkenbaar maar realiseer je dat niet de wereld verantwoordelijk is voor het feit dat je zoon ASS heeft.

Dus ja, ik vind het vreemd dat je lange tenen hebt. Intrekken die hap en dan samen hier op OO ens onderzoeken hoe het anders kan. Zoveel ervarinngsdeskundigen hier die zo waardevol kunnen zijn. Ken je de fILM BenX? Ik heb met de moeder van de jongen over wie de film gaat gemaild. Desnoods geef ik na overleg haar mailladres!

Madre

ik ben het eens met de vorige posting.

heb jij nu werkelijk geen vriendschappen meegemaakt die zijn overgegaan omdat je levens, interesses e.d. teveel uiteen waren gelopen.

Het is toch heel logisch dat deze kinderen op een leeftijd van 6, 7, 8 enz nog leuk speelden, maar dat hij als puber van 16 zich omringt met kinderen met dezelfde interesses.

Google eens op puber, dan lees je ook dat de pubertijd een heftige periode is waarin met gelijkgestemden opzoekt.

Ook ik vind het bewonderingswaardig dat hij zich afvraagt van de impact hiervan op dat "vriendje" van destijds is en van een groot sociaal inlevingsvermogen getuigen.

Het spijt me dat jou kinderen buiten de zijlijn staan, maar daar hoef je niet zo over uit je slof te schieten tegen een puber die juist rekening houdt met de gevoelens van anderen.

In deze (en vroegere) maatschappij wordt je nu eenmaal snel afgerekend op wie je bent en wat je kunt. Ik begrijp heel erg goed dat dit moeilijk is voor een moeder die zielsveel van haar kinderen houd en ze een beter leven gunt. Maar ook het zoeken en vinden van een partner of een baan zal niet vlekkeloos gaan. Ook hier zullen ze worden afgeserveerd voor "leukere" (jouw woorden) andere mensen.

Probeer hulp te zoeken om je kinderen en jezelf te leren hoe hiermee om te gaan.

en als je anderen vraagt om de situatie is om te keren en je voor te stellen hoe het is om een zorgenkind te hebben of een zorgenkind te zijn, draai het zelf dan ook eens om. Als je geen zorgenkind hebt hoe zou jij hier dan tegenaan kijken.

wie beter weet doet beter.

Ik wens jou en je kinderen alle geluk, liefde en vriendschap toe.

groet, Jennie

Nog even teruggelezen

Madre je zegt in je posting (cntr.C)

Voor je zoon is dit best moeilijk, want laten we wel wezen, hij pubert, ontwikkelt zich verder en anders waardoor vriendschappen normaliter verwateren of verdiepen. Deze vriendschap kun je niet meer zien als een \'normale\' vriendschap tussen beide jongens dus die moet je dan ook niet als zodanig beoordelen.

Dat kost je zoon tijd en vrijheid want hij zal het vast niet altijd met veel plezier doen, maar hij leert wel dingen voor anderen over te hebben. Als het goed is verwatert de vriendschap dan waarschijnlijk op een natuurlijke manier. Maar ga het niet forceren want dat is zo vreselijk pijnlijk voor vooral kinderen, die altijd maar buiten de boot vallen. Als hij jouw zoon niet meer heeft is hij a. wéér gedumpt en b. heeft hij helemaal niemand meer als vriend.

en in andere posting:

Af en toe eens met je op stap willen en je zo leren om je toch staande te houden in die wereld. En nee, dat moeten niet altijd PGB-ers of anderszins sociaal werkers te zijn, maar juist gewone mensen. Mensen die je het gevoel geven geaccepteerd te zijn zoals je bent ook al zijn er grote verschillen in niveau op wat voor gebied dan ook.

---------------
hierin schrijf je kort samengevat dat zoon van ellen er rekening mee moet houden dat hij anders geen vriendjes meer heeft en dat zorgenkinderen anders alleen maar omgaan met mensen die vanuit pgb betaald worden

Jij legt zelf een zorgrol cq hulpverleningsrol bij een kind van 16. Hij wil niet meer spelen, maar moet dat van jou doen omdat hij onbaatzuchtig moet zijn en dat vriendje dat nodig heeft. Je kunt het welbevinden van dat vriendje toch niet tot verantwoording maken van de zoon van Ellen. Sorry hoor, maar voor de ouders is die rol al zwaar, maar hier bewust voor kiezen kun je echt niet van een kind verwachten.

misschien is het een optie om dat vriendje of je eigen kinderen op een sportclub te doen waar rekening wordt gehouden met de beperkingen van het kind. Dan ontmoeten ze gelijkgestemden. Want heel eerlijk het lijkt me voor deze kinderen ook niet gemakkelijk om altijd maar "te kort te schieten" Tussen andere zorgenkinderen kan er wellicht wel een gelijkwaardige vriendschap ontstaan.

zomaar een idee.

en nogmaals ik leef heel erg met je mee. Ook ik had een zoon die zwaar depressief was en hoe machteloos en verdrietig je je als ouder dan voelt kan ik heel goed inleven.

groet, Jennie

Jenniedora

Ja en 1 + 1 = 3
Mag ik jou ook een advies geven? Ga nou eens écht lezen wat ik geschreven heb.
Maar om nog even terug te komen op je eerste posting:
//heb jij nu werkelijk geen vriendschappen meegemaakt die zijn overgegaan omdat je levens, interesses e.d. teveel uiteen waren gelopen.//
Nee joh, ik kom van een andere planeet.

Het is toch heel logisch dat deze kinderen op een leeftijd van 6, 7, 8 enz nog leuk speelden, maar dat hij als puber van 16 zich omringt met kinderen met dezelfde interesses.//
Ja en het is heel normaal dat je dan een ander die alleen staat en helemaal niemand verder heeft, laat vallen als een baksteen. Maar gelukkig hoeven die pubers zich daar niet om te bekommeren, zij hebben vrienden genoeg. Laat dat afval elkaar maar opzoeken. Soort zoekt soort.
Dat er tussen het 'afval' ook onderscheid zit in intelligentieniveau en interesses doet er niet toe. Ze tellen toch niet mee. Zet ze maar in één hokje, doe ze maar naar een speciale sportvereniging bijv. maar betrek ze vooral niet in de geaccepteerde wereld want daar horen ze niet.
//Google eens op puber, dan lees je ook dat de pubertijd een heftige periode is waarin met gelijkgestemden opzoekt.//
Hoe dúrf je! Waar zie je me vooraan? 'tja als moeder van dat 'afval' zal ik ook wel niet helemaal goed snik zijn en snap en weet ik totaal niets van pubers.
//Het spijt me dat jou kinderen buiten de zijlijn staan, maar daar hoef je niet zo over uit je slof te schieten tegen een puber die juist rekening houdt met de gevoelens van anderen.//
Pardon? kijk, en hier bewijs je dus heel duidelijk dat je niet leest! Ik schiet niet uit mijn slof tegen EEN PUBER. Ik schiet niet eens uit mijn slof tegen Ellen, de moeder van die puber.
//in deze (en vroegere) maatschappij wordt je nu eenmaal snel afgerekend op wie je bent en wat je kunt. //
Ja precies, en daarom is het ook helemaal geoorloofd om daarmee door te gaan. Heel normaal want het is nou eenmaal zo. Gewoon niets aan doen dus, gewoon zo laten. Lekker makkelijk.
//Probeer hulp te zoeken om je kinderen en jezelf te leren hoe hiermee om te gaan.//
Goh, echt? Dat is wijze raad. Daar was ik nog niet opgekomen zeg.
//en als je anderen vraagt om de situatie is om te keren en je voor te stellen hoe het is om een zorgenkind te hebben of een zorgenkind te zijn, draai het zelf dan ook eens om. Als je geen zorgenkind hebt hoe zou jij hier dan tegenaan kijken.//
Ik kan het van beide kanten bekijken want ik heb naast een paar zorgenkinderen ook een 'normale' puber met een hele bubs vrienden. Ik weet dus ook dat het voor pubers best heel lastig is om zich af en toe te bekommeren om mensen die buiten de boot vallen. Maar ik weet uit ervaring dat het best kan, want zorgenkinderen en zorgenkinderen zijn net zo verschillend als 'normale' kinderen en 'normale' kinderen. Net zo min als dat je alle 'normale' kinderen met elkaar kunt vergelijken, kun je dat ook niet met zorgenkinderen. Het is dus onzinnig om te zeggen dat je zorgenkinderen maar bij zorgenkinderen moet neerzetten zodat zij dan een wat meer gelijkwaardige relatie kunnen opbouwen. Alsof alle zorgenkinderen niet normaal kunnen functioneren. En dan noem je het ook nog gelijkgestemden. JE snapt er werkelijk geen ene jota van blijkt wel.

Oefff

oke Madre

Ik zal nooit het woord zorgenkinderen en 'afval' in een zin noemen. Dat is hier ook helemaal niet aan de orde.

Natuurlijk wil het niet zeggen dat indien je een kind ADHD en/of ASS of wat dan ook heeft je deze kinderen maar bij elkaar moet zetten onder het mom van gelijkgestemden, want ik ben het met je eens dat een kind een kind is en deze allemaal hun sterke en zwakke eigenschappen hebben, ongeacht of het een zorgenkind of een niet-zorgenkind is.

Maar als jij eens goed leest dan lees je in de topic van Ellen dat hier toch echt wel iets anders/meer speelt.

Ondanks dat ze al jaren verhuist zijn is zoon van Ellen zijn enige vriend. Dus ook op zijn school
(speciaal onderwijs) heeft dit kind geen vrienden. Dat zegt mijn inziens ook wat over de onmogelijkheden van dit kind om vriendschappen op te kunnen bouwen. Jij roept in je reactie dingen als "walgen van" Terwijl de zoon van Ellen dus wel als enige in staat is geweest, ondanks de afstand, om een vriendschap te onderhouden.
Ik vind dat Ellen daar best trots op mag zijn.

en zo zwart-wit als jij nu mijn reactie vertaald in:
-------
Maar ik weet uit ervaring dat het best kan, want zorgenkinderen en zorgenkinderen zijn net zo verschillend als \'normale\' kinderen en \'normale\' kinderen. Net zo min als dat je alle \'normale\' kinderen met elkaar kunt vergelijken, kun je dat ook niet met zorgenkinderen. Het is dus onzinnig om te zeggen dat je zorgenkinderen maar bij zorgenkinderen moet neerzetten zodat zij dan een wat meer gelijkwaardige relatie kunnen opbouwen. Alsof alle zorgenkinderen niet normaal kunnen functioneren. En dan noem je het ook nog gelijkgestemden. JE snapt er werkelijk geen ene jota van blijkt wel.
-------------
is totaal niet wat ik hiermee wilde zeggen. Of denk jij dat ik onnozel ben?
bij mijn zoon in het team zitten 2 jongens allebei een zorgenkind en dat zijn gewoon "echte" vrienden en ze horen er gewoon bij. Worden zelfs niet als anders gezien. Toen er een van de jongens in mijn auto zat terug van een uitwedstrijd en 8 keer hetzelfde verhaaltje afstak werd er gewoon naar geluisterd en zei een van de jongens tegen hem oprecht gemeend dat hij een grappige en aardige knul was.

Maar in het geval van dit kind uit de posting van Ellen is het mss wel verstandig om hem te helpen/leren hoe hij vrienden maakt. Voor een kind wat dit zo moeilijk vind is het mss wel verstandig om in een club te zoeken waarin ze hier meer in ondersteund worden.

dus wie is hier nu van het "alles over een kam scheren" sommige zorgenkinderen zijn wel gebaat bij een clubje waar er wat meer rekening met ze worden gehouden. Persoonlijk ben ik van mening dat een kind het beste af is op een reguliere school en op een reguliere sportclub, maar dit is helaas niet altijd haalbaar.

Dus kortom. ik zeg nergens dat zorgenkinderen niet kunnen functioneren, ik zeg alleen dat in dit specifieke geval dit kind het niet lukt en dat het voor hem wellicht verstandig is om met andere kinderen die het hier ook moeilijk mee hebben samen iets te gaan doen. en ja als jou kinderen het hier ook moeilijk mee hebben geldt dit misschien voor hem ook.

en dat jouw 'normale' puberzoon het wel kan, komt natuurlijk ook omdat hij uit ervaring weet hoe moeilijk het is voor je anderen kinderen. Maar voor andere pubers zonder een zorgenbroertje of -zusje is het natuurlijk wat moeilijker om in te leven.

en over mijn opmerking over googlen. ok mss had ik daar een achter moeten zetten, want zo als jij het opvat bedoelde ik dat helemaal niet. Feit is dat de pubertijd per definitie een periode is dat kinderen heel erg met zichzelf bezig zijn. Jij mag dat egoistisch noemen, dat is jouw keuze.

Trouwens ik had ook hele aardige woorden geschreven gericht aan jou. Jammer dat je alleen het negatieve eruit oppakt. Ik blijf jou ongelofelijk fel vinden reageren. Niet dat ik het niet begrijp, maar hoe je het went of keert je kunt de maatschappij niet veranderen ookal wil je dat zo graag. en doe nu niet of ik of een ander dat ook niet wenst. Ook ik zou het liefst in een wereld leven waarin mensen niet uitgesloten worden.

Groet,

Verbeterinkje

terwijl ik teruglees zie ik echte vrienden tussen aanhalingstekens staan. Mijn bedoeling was om dit vet neer te zetten. dus het zijn ECHTE vrienden.

Reactie

Inderdaad, ik zit er helemaal doorheen. Dat zal de reden zijn van mijn overdreven felle reageren denk ik.
Natuurlijk besef ik dat het helemaal waar is wat m.n. fladder schrijft. En natuurlijk vind ik het best heel lief dat er ook wel meegeleefd wordt op allerlei manieren met kinderen die buiten de boot vallen (alleen de betreffende kinderen merken er zo weinig van). En natuurlijk zal het in het geval van Ellen ook echt wel wat anders in elkaar steken dan in het geval van mijn kinderen. En zo kan ik nog wel even doorgaan met een aantal natuurlijken, maar....
Nee, ik ga eerst slapen. Zit er gewoon doorheen en kan dus niet meer op een normale manier reageren.
Wat ik wel sterk vermoed is dat we elkaars postings niet goed lezen. Tenminste, niet lezen wat er eigenlijk bedoeld wordt te zeggen. Helaas is dat maar al te vaak het geval met geschreven teksten. Ik merk in elk geval aan de reacties dat bepaalde dingen die ik geschreven heb, anders overgekomen zijn dan ik bedoelde. O.a. het begrip 'vrienden zijn/blijven' kun je op verschillende manieren opvatten. Maar ok, misschien later verder.

ik heb je posting echt heel goed gelezen en vind het eerlijk dat je aangeeft "er helemaal doorheen te zitten" dut maakte ik ook een beetje op uit je reacties. slaap lekker en nogmaals ik wens jou en je kinderen het allerbeste toe.
groet,

On topic

overigens heeft mijn zoon buiten zijn sportclubje om ook twee hele goede vrienden die op het cluster-4 onderwijs zitten. dat wilde ik in mijn eerder posting niet zo noemen, omdat de reacties vaak is "ja ondanks en "oh oh wat goed van je perfecte kindje" (enigszins uit zijn verband gerukt). en ik merk weldegelijk dat dit gelijkwaardige vriendschappen zijn. ok mijn zoon is niet snel geirriteerd, heeft veel begrip maar dit is wederzijds want ook zij snappen sommige (taal) grapjes van zoon niet en vica versa. ben ik nu 'trots' op zoon? ja, maar niet vanwege die vriendschappen. zoon is zelf ook geen 'standaard kind' wie is dat wel vraag ik me af. we zijn allemaal bijzonder. zoon kijkt het liefst documentaires, leest graag encyclopedieen en is verlegen en totaal niet stoer. Kan en wil bijvoorbeeld totaal niet voetballen. ook dan val je vaak buiten de boot, want buiten op straat en op het schoolplein voetbalt iedereen en dan staat hij langs de kant.

En voor Ellen

Vraag eerst aan je zoon of hij nog wel af en toe wil afspreken en zo ja wat hij dan wil. mss af en toe een keertje naar de film (hoeven ze ook niet veel te praten)

zodra je daar helderheid over hebt.

zijn jullie als ouders ook bevriend? Ik denk toch dat je maar het beste een gesprekje met hen kan voeren. Liefst nog een bezoekje eraan wagen. Leg gewoon uit dat zoon heel druk is met zijn schoolwerk, sport en de afspraakjes met de kinderen uit zijn klas en dat je het gevoel hebt dat de interesses nu wel een beetje uit elkaar gaan lopen. (en als zoon heeft aangegeven af en toe nog wel contact te willen) dat zoon het wel leuk vind om af en toe af te spreken bijv. een keer in de maand om samen naar de film te gaan.
Als je de nadruk legt bij: zoon heeft het zo druk en heeft weinig tijd, dan is het niet leuk maar wel zo eerlijk naar de ouders en dat vriendje toe.

ik lees vooral de tip: laten doodbloeden, maar persoonlijk vind ik dat veel pijnlijker omdat vriendje dan niet begrijpt waarom er geen contact meer is.

sterkte
groet, Jennie

Aanv

deze vrienden heeft hij leren kennen toen hij zelf nog op het cluster-4 onderwijs zat.

en ik ctrl copy gewoon de hele vorige posting van Fladderbeestje en zet stiekem mijn naam hieronder, want dit had ik kunnen schrijven (hoeft dus niet meer nu)

degene die surfen op deze rubriek begrijpen heel erg goed wat je voelt.

lieve groet, Jennie

Madre, hier een zelfde situatie...

Ook hier een depressieve puber met suïcidale neigingen en een gezin wat er aan onderdoor dreigt te gaan. Het oordeel van de hulpverlening is ook dat hij zoveel negativiteit over zich heen krijgt en zoveel onbegrip dat hij er ontzettend depressief van is geworden.
Hij heeft inderdaad ook PDD-nos, en begrijpt vaak bar weing van sociale regels. Daardoor kan hij zich nogal in ogen van anderen "monsterlijk" gedragen... Kleine correctie: ook wel in mijn ogen

En toch, wanneer hij door zijn pubertijd heen komt, heb ik hoop.
Ikzelf was namelijk precies zo'n puber, ik heb zelf Asperger en snap vaak ook niets van alles wat voor anderen kennelijk zo gewoon is.
Toen ik zelf door mijn pubertijd heen was en dus iets ouder, ging ik toch meer begrijpen waarom mensen op bepaalde manieren reageerden en kreeg het ook meer mijn interesse. Hele boekenkasten vol heb ik weggewerkt met psychologie en psychiatrie boeken. Ook leerde ik dat ik vooral goed moest kijken naar anderen; hoe doen zij iets en het belangrijkste; hoe integreer ik dat in mijn leven. (lang leve OO!.. uitermate goede leerschool)
En dat is wat ik mijn zoon ook probeer te leren: "kijk-en-jat" Ik blijf hem eindeloos uitleggen wat ik zelf ook heb moeten leren. Want dat gaat niet vanzelf.
Nog steeds begrijp ik vaak niet waarom iets op een bepaalde manier hoort, en ga dus vaak behoorlijk de mist in...
En toch functioneer ik, ik heb een gezin, werk en vrienden.

Waarom ik dit schrijf? Om je toch een hart onder de riem te steken, het kán goed komen. Uiteraard blijft het ook als volwassene lastig met een stukje autisme te leven, je moet gewoon wat harder werken dan anderen om de wereld om je heen te begrijpen, maar naarmate je ouder wordt gaat het wel wat makkelijker.
Dat probeer ik mijn zoon te laten zien, en nu jou dus ook. Want ik weet hoe ongelofelijk zwaar het is om je kind zo te zien lijden, en zo in angst te moeten zitten met de vraag of hij zijn pubertijd wel overleefd...

Sterkte
Jair

Jair

Ook aan jou de vraag of je de film BenX hebt gezien. Daarin staat een jongen centraal die suicide pleegde.

Kijk en jat, geweldig!!! Maar hoe maak je hem dan duidelijk dat je niet alles kan jatten. Onze zoon heeft voorliefde om het verkeerde te jatten.

Overigens OO is een supewr leerschool, ik ben niet autistisch maar wel een enorme systeemdenker. En snap ook weinig van emotionele zaken maar ik heb een hoop geleerd. Madra, ik rad je aan...leer lees en verwerp de zaken waar je niks mee kan.