Meisjes met adhd of add
Ik zou graag in contact komen met andere ouders die een dochter hebben met add of adhd. Mijn dochter is 12.
MamaE schreef op 01-05-2023 om 00:32:
Leert ze wel efficiënt? In de brugklas is het niet normaal om enkel en alleen met school bezig te zijn. Dit gaan jullie geen van allen nog jaren volhouden.
Ik vind huiswerk niet maken of standaard bepaalde lessen skippen eigenlijk geen oplossingen. De achterstanden worden alleen maar groter. Tijdens toetsten wordt die stof ook gewoon getoetst. Ik begrijp dat een school daar niet mee akkoord gaat.
Ook vind ik het niet normaal om als ouder zo intensief betrokken te zijn bij het huiswerk van je kind. Het is bijna alsof je zelf de middelbare school gaat overdoen.
Kan ze niet op school huiswerk maken/leren na de lessen? Is daar niet een of ander programma voor op haar school? Ik vind 'wil ik niet' eerlijk gezegd te makkelijk.
Ze kan veel willen of niet willen, maar jij hebt ook je grenzen.
Kan ze ergens leren om sneller/efficiënter te leren?
Dit is de dagelijkse realiteit van een kind hebben met adhd. Elke dag een topprestatie leveren als ouders zijnde.
Het gaat niet om niet willen, maar om niet kunnen.
Huiswerkbegeleiding zou ik wel verplichten en er een beloning tegenover stellen bij afronding daarvan
BritgetJones007 schreef op 07-05-2023 om 19:30:
[..]
Dit is de dagelijkse realiteit van een kind hebben met adhd. Elke dag een topprestatie leveren als ouders zijnde.
Het gaat niet om niet willen, maar om niet kunnen.
Huiswerkbegeleiding zou ik wel verplichten en er een beloning tegenover stellen bij afronding daarvan
Dat wil ik best aannemen. Dat kun je naar je kind toe erkennen; het lukt jou (nu nog) niet, dat is niet erg, maar aangezien wij je ouders zijn en ook ons eigen leven hebben, is het niet haalbaar en/of wenselijk om jou overal in te begeleiden. Daarom ga je naar huiswerkbegeleiding (of weet ik welke andere therapie/begeleiding) zodat je ergens bent waar een werkmodus hangt en waar mensen jou daarmee kunnen helpen, misschien wel beter dan wij. Zodat thuis ook gewoon thuis is en wij gewoon ouders kunnen zijn.
Een kind hoeft niet alles leuk te vinden of te willen. Als je een kind in dat opzicht als vier jaar jonger moet beschouwen, dus acht in plaats van twaalf, dan kan een kind ook nog veel minder autonomie aan. Vooral omdat ze de gevolgen van dingen nog veel minder goed kunnen overzien.
MamaE schreef op 07-05-2023 om 22:58:
[..]
Dat wil ik best aannemen. Dat kun je naar je kind toe erkennen; het lukt jou (nu nog) niet, dat is niet erg, maar aangezien wij je ouders zijn en ook ons eigen leven hebben, is het niet haalbaar en/of wenselijk om jou overal in te begeleiden. Daarom ga je naar huiswerkbegeleiding (of weet ik welke andere therapie/begeleiding) zodat je ergens bent waar een werkmodus hangt en waar mensen jou daarmee kunnen helpen, misschien wel beter dan wij. Zodat thuis ook gewoon thuis is en wij gewoon ouders kunnen zijn.
Een kind hoeft niet alles leuk te vinden of te willen. Als je een kind in dat opzicht als vier jaar jonger moet beschouwen, dus acht in plaats van twaalf, dan kan een kind ook nog veel minder autonomie aan. Vooral omdat ze de gevolgen van dingen nog veel minder goed kunnen overzien.
Huiswerkbegeleiding is vaak te belastend na school. School is al zo vermoeiend. En het is er ook niet altijd rustig genoeg. Wat wel een optie zou kunnen zijn is online huiswerkbegeleiding.
Wat betreft minder autonomie, zo werkt dat niet. Het kind is in andere opzichten namelijk wel gewoon de eigen leeftijd. Dus kan gewoon lekker puberen en tegelijkertijd niet kunnen plannen.
MamaE schreef op 07-05-2023 om 22:58:
[..]
Dat wil ik best aannemen. Dat kun je naar je kind toe erkennen; het lukt jou (nu nog) niet, dat is niet erg, maar aangezien wij je ouders zijn en ook ons eigen leven hebben, is het niet haalbaar en/of wenselijk om jou overal in te begeleiden. Daarom ga je naar huiswerkbegeleiding (of weet ik welke andere therapie/begeleiding) zodat je ergens bent waar een werkmodus hangt en waar mensen jou daarmee kunnen helpen, misschien wel beter dan wij. Zodat thuis ook gewoon thuis is en wij gewoon ouders kunnen zijn.
Zo werkt het niet. Natuurlijk wordt er ook verwacht dat je een kind begeleid hierin. Dat stopt nier ineens bij school, dat is een wisselwerking.
Accepteren dat het nodig is en juist niet tegenwerken omdat je 'gewoon' ouders wilt zijn thuis. Zo werkt dat niet. Er is geen 'gewoon'.
Accepteren en ondersteunen daar waar nodig hoort de insteek te zijn.
BritgetJones007 schreef op 07-05-2023 om 23:46:
[..]
Zo werkt het niet. Natuurlijk wordt er ook verwacht dat je een kind begeleid hierin. Dat stopt nier ineens bij school, dat is een wisselwerking.
Accepteren dat het nodig is en juist niet tegenwerken omdat je 'gewoon' ouders wilt zijn thuis. Zo werkt dat niet. Er is geen 'gewoon'.
Accepteren en ondersteunen daar waar nodig hoort de insteek te zijn.
Ik vergelijk het ook wel eens met een lichamelijke aandoening. Mijn kind heeft ook wel eens iets gebroken gehad en mocht toen drie maanden niet fietsen. Met een school 10 km verderop en geen OV betekende dat drie maanden brengen en halen. Dat doe je ook voor je kind. Daar pas je ook je dagen op aan. Zeker is dat onhandig en vraagt het veel tijd en het is gedoe met werk. Maar dan zeg je ook niet: ja sorry, wij hebben ook ons eigen leven. Met adhd is dat niet anders.
SuzyQFive schreef op 07-05-2023 om 12:19:
Wat zien jullie voor goede eigenschappen bij je dochter met ad(h)d?
Mijn dochter is ontzettend creatief, oplettend en behulpzaam.
Mijn dochter was als kind ook zo creatief, had humor, zag over al mooie en bijzondere in, kwam heel origineel uit de hoek, maakte grappen en wist me altijd blij te maken. Zij was het die onder vriendinnen de leuke speletjes bedacht of plannen om iets te ondernemen. Met haar was het nooit saai.
Dit draadje geeft me af en toe tranen in de ogen. Dat zoveel lieve, leuke, originele kinderen zo vast lopen op school - omdat school geen fijne plek is voor veel adhd-kinderen. Met een beetje pech lopen ze er echt schade op.
Wilmamaa schreef op 08-05-2023 om 00:09:
Dit draadje geeft me af en toe tranen in de ogen. Dat zoveel lieve, leuke, originele kinderen zo vast lopen op school - omdat school geen fijne plek is voor veel adhd-kinderen. Met een beetje pech lopen ze er echt schade op.
Dat geldt voor veel kinderen met een neurodivers brein. Ons onderwijs is gewoon niet goed genoeg ingericht om voor deze kinderen op een juiste manier les te geven.
Veel Adhd’ers en HB’ers zijn bijvoorbeeld meer gebaat bij een bottom-up aanpak dan bij een top-down aanpak. Dit zijn veelal kinderen die je ook wel beelddenker kan noemen. Die moet je niet eerst allemaal puzzelstukjes geven en dan moeten ze daar maar iets van maken. Je geeft ze het geheel en gaat het dan uitwerken. Werkt veel beter. Ongeveer 1/5 van de mensen heeft meer aan die aanpak. Dat is veel.
Pief schreef op 07-05-2023 om 23:53:
[..]
Ik vergelijk het ook wel eens met een lichamelijke aandoening. Mijn kind heeft ook wel eens iets gebroken gehad en mocht toen drie maanden niet fietsen. Met een school 10 km verderop en geen OV betekende dat drie maanden brengen en halen. Dat doe je ook voor je kind. Daar pas je ook je dagen op aan. Zeker is dat onhandig en vraagt het veel tijd en het is gedoe met werk. Maar dan zeg je ook niet: ja sorry, wij hebben ook ons eigen leven. Met adhd is dat niet anders.
Dat is tijdelijk en daarin zijn werkgevers vaak wel begripvoller dan wanneer je voor de komende zes jaar laat begint en vroeg weg moet om je kind te brengen/halen.
Daarbij is dat iets wat je niet per se zelf hoeft te doen, je kunt dat ook uitbesteden aan iemand anders. Zo is dat ook met huiswerkbegeleiding.
Als je als ouders tegen je grenzen aanloopt heeft je kind er ook niks aan als je langdurig uitvalt. Echt niet elke ouder is in staat om deze begeleiding te bieden. Ik vind het dan niet terecht om te zeggen 'maar dat doe je als ouder gewoon'. Je doet als ouder je best, maar ook dat heeft zijn grenzen.
Als je kind een gebroken been heeft en je hebt zelf geen rijbewijs of geen auto, dan kun je het ook niet overal heen brengen. En zelfs als je dat wel doet, kan het zijn dat je kind concessies moet doen. Mijn zus is op de middelbare school aan haar voet geopereerd en werd dus ook een aantal weken gebracht en gehaald. Ik kon dan meerijden. We waren dan wel elke dag rond 8 uur al op school en werden rond 16 uur pas opgehaald, ongeacht eerste uur vrij of vroeg uit of zo. Anders kreeg mijn vader zijn werk gewoon niet gedaan en hij moest er alsnog elke dag verlofuren voor inleveren.
Wat ik bedoelde met 'gewoon ouders zijn' is dat ik ervoor zou willen waken om een soort therapeut/hulpverlener van je kind te worden.
En ja, een puber zet zich af tegen zijn ouders. Dat is niet erg, dat hoort erbij.
Het is dan wel aan jou als ouder om te overzien welke verantwoordelijkheid en autonomie je kind wel en niet aan kan. En soms maak je dan een keuze voor je kind, ook als je kind het daar niet mee eens is.
Zucht… We hadden weer een hoogtepunt hoor.
Gisteren waren we aan het wandelen en zegt een van de kinderen: ik zou wel van kamer willen ruilen. Ik zei: dat gaan we het komende jaar zeker niet doen.
Gisteren gingen ze hun kamer opruimen. Hebben ze onder aanvoering van Miss ADD toch kamers omgeruild. Ik hoorde wel veel geluid gisteren en vroeg drie keer: wat doen jullie? En drie keer: gewoon opruimen, beetje wat verplaatsen!
Wil ik vanmorgen de jongste wakker maken, denk nog: goh, netjes opgeruimd. Zie ik ineens allemaal spullen van de ADD’er. Hebben ze toch omgeruild. Ik was echt laaiend.
Niet zozeer om het omruilen maar omdat ze gewoon keihard lopen te liegen.
Hilarisch! Maar ik begrijp je frustratie en woede. Dat liegen vind ik ook zo'n punt bij mijn adhd dochter. Vooral het (ogenschijnlijk) totaal afwezige schuldgevoel en normbesef vond ik heel erg. / ik begrijp het iets beter sinds ik meer las over hoe liegen werkt bij adhd-ers. O.a. in het boek Drukz van Francien Regelink.
Hoe is het op school qua sociale contacten met jullie kinderen? Vinden ze aansluiting, hebben ze veel ruzie of voelen ze zich buitengesloten, gaat het van 100% vriendschap naar 100% afkeer?
Wilmamaa schreef op 08-05-2023 om 22:59:
Hoe is het op school qua sociale contacten met jullie kinderen? Vinden ze aansluiting, hebben ze veel ruzie of voelen ze zich buitengesloten, gaat het van 100% vriendschap naar 100% afkeer?
Het gaat nu goed maar op de basisschool was dat soms lastig. Ook omdat zij ook niet herkende nog dat ze dan bijvoorbeeld overprikkeld was. Waardoor ze geirriteerd raakte en dan niet meer leuk of constructief kon reageren.
Dieptepunt was toen ze in groep zes met een groep meiden waren, een had een grap verteld die zij niet meteen snapte en dus er helemaal over na ging denken, ondertussen was iemand aan het vertellen dat ze een broertje had gehad die is overleden en net op dat moment had ze de grap door, dus ging lachen. Dat meisje was vervolgens niet voor reden vatbaar, ook niet na uitleg van leerkrachten en heeft dochter sindsdien lopen pesten en ook gezorgd dat de andere meiden meededen. We hebben haar toen overgeplaatst naar een andere locatie van de school waar ze juist enorm ging overcompenseren met vriendinnen maken en wij dus thuis steeds een zwaar overprikkeld kind hadden. Veel groepsdruk speelde mee. Daarom hebben we haar ook eind groep zeven/begin groep 8 weer terug laten gaan naar de organisatie waar haar add is vastgesteld om om te leren gaan met groepsdruk en hoe je op een goede manier vrienden maakt. Nu kan ze aangeven wanneer het haar even teveel wordt en heeft ze min of meer geleerd wat toxische vriendschappen zijn en kiest nu ook voor een groepje andere kinderen om mee om te gaan. Dat afschrijven herken ik bij haar niet.
Nu ik er toch meer over nadenk denk ik dat mijn jongste misschien ook wel add heeft.
Wilmamaa schreef op 08-05-2023 om 22:59:
Hoe is het op school qua sociale contacten met jullie kinderen? Vinden ze aansluiting, hebben ze veel ruzie of voelen ze zich buitengesloten, gaat het van 100% vriendschap naar 100% afkeer?
Mijn dochter zit in groep 7, en je begint nu te merken dat ze sociaal-emotioneel toch echt wel een beetje achterloopt op de andere meiden in de klas. Hierdoor voelt ze zich vaak wat eenzaam/buitengesloten. Maar zelf zorgt ze er ongewild ook voor, door tijdens pauzes met haar koptelefoon op te zitten en te lezen.
Afspreken doet ze nu ook een stuk minder. Maar toen ik laatst in haar telefoon keek, zag ik dat ze regelmatig appjes krijgt van vriendinnetjes om af te spreken. Op een vraag als 'kan je dan afspreken?' antwoord ze eerlijk nee, en laat het daar dan bij. Ik heb haar uitgelegd dat je bij een nee ook een alternatief kan voorstellen. En dat je zo wel iemand hebt om mee te spelen. Dat werkt gelukkig. 
Wilmamaa schreef op 08-05-2023 om 22:57:
Hilarisch! Maar ik begrijp je frustratie en woede. Dat liegen vind ik ook zo'n punt bij mijn adhd dochter. Vooral het (ogenschijnlijk) totaal afwezige schuldgevoel en normbesef vond ik heel erg. / ik begrijp het iets beter sinds ik meer las over hoe liegen werkt bij adhd-ers. O.a. in het boek Drukz van Francien Regelink.
Ik ga eens kijken naar dat boek. Bedankt voor de tip. Hier is dat ook zo. Het is niet zozeer dat ze echt liegt, maar als er iets fout gaat en ik probeer er met haar over te praten, dan komt er altijd alleen maar zo’n lege blik alsof ze totaal niet begrijpt waar ik het over heb, en dan ‘Sorry, ik doe het noooit meer!’
Sociaal gaan sommige dingen wel lastig. Op de basisschool is ze 2x gepest, in groep 4 en 8. Heel jammer. Nu zit ze op het VO en daar gaat het wel goed. Ze kan met veel kinderen wel goed opschieten, maar echt dikke vriendinnen heeft ze niet. Ze heeft het ook niet altijd goed door als anderen niet zo aardig zijn en laat soms een beetje teveel over zich heen lopen.
Positieve eigenschappen. Mijn dochter is ook heel behulpzaam. Ze ziet alles. Ben je iets kwijt, dan vindt zij het . En ze heeft altijd ideeën die niemand anders heeft en die veel kinderen heel leuk vinden.
