Meisjes met adhd of add

Even voorop gesteld dat ik niemand pijn wilde doen of wilde affakkelen om keuzes die ze gemaakt hebben in het leven. 
Mijn ouders konden ons niet helpen met school. Dat wisten we en dus moesten we het zelf doen, vanaf dag één. Nu moet ik wel zeggen dat wij die verantwoordelijkheid ook aan konden en dat wij het ook allemaal zelf wilden doen. En ja, ik heb daar ook in moeten leren. Maar de autonomie en dat het lukte gaven ook wel zelfvertrouwen dat ik wel zelf dingen kon. Want in de rest van het leven kreeg ik dat vertrouwen niet en werd me letterlijk alles voorgedaan en uit handen genomen. 
Als een kind dat niet kan, zou ik denk ik vooral proberen in te zetten op helpen het zelf te doen. Wat moet je doen, hoe lang ben je daar mee bezig, welke volgorde van vakken is het handigste (is ook even zoeken). 
Het doen van een vervolgopleiding kan zorgen voor meer motivatie omdat dat iets is wat ze willen leren. Maar er zijn denk ik maar weinig mensen die tot aan hun eindexamen intensieve begeleiding nodig hebben en daarna van het ene op het andere moment alles zelf kunnen.

S.ndra schreef op 01-05-2023 om 08:18:

Ik ben ook wel heel benieuwd hoe anderen omgaan met het continue gedoe wat adhd met zich meebrengt in het gezin. Bij ons is er gedoe over heel veel dagelijkse dingen van opstaan tot aankleden, van huiswerk tot douchen. En met haar zusje veel gekibbel om niks. Dit levert voor iedereen in het gezin veel stress op, ondanks dat ze wel medicatie heeft.

Misschien mosterd, ik heb niet alle reacties gelezen waarvoor sorry.

Hier een dochter (12) met ADHD, gaat na de vakantie naar de middelbare.

Wat onze ervaring is en altijd was, is om zoveel mogelijk dingen voorspelbaar te maken. 's Ochtends en 's avonds zoveel mogelijk dezelfde routine, alles in dezelfde volgorde en bijvoorbeeld altijd 's avonds douchen als dat in de ochtend teveel gedoe geeft of anders. Kleding voor de volgende dag al in de avond klaarleggen.

Ik weet niet welke medicatie je dochter gebruikt? Bij ons duurde het best een tijdje voor we een middel gevonden hadden dat perfect voor haar werkte. Inmiddels gebruikt ze al 2 jaar Elvanse en daar gaat ze ongelooflijk goed op. Geen bijwerkingen zoals hoofdpijn, droge mond of verlies van eetlust, maar misschien nog wel het fijnste: geen rebound. 

Voor wat betreft de keus voor de middelbare school: wij hebben gekozen voor een kleine school met kleine klassen. Weet dat die wellicht niet overal beschikbaar zijn, maar misschien werkt dat voor je dochter ook.

Als je wil mag je een pb sturen hoor.

Ik denk dat geen enkele school de problemen weg kan nemen, maar in mijn ervaring met mijn adhd-familie (veel adhd-ers) is één ding het allerbelangrijkst: dat je kind gezien wordt en positief wordt benaderd. Niet wordt verwacht dat alles goed en op tijd wordt gedaan, zoals andere kinderen wel kunnen. Dat er tweede, derde en vierde kansen zijn, dat er voor jouw kind nog even goed wordt uitgelegd wat de bedoeling is, of nog beter, alles tijdig in magister wordt gezet. Dat haalt zoveel druk weg bij kind en ouders en geeft ruimte totdat het kind het zelf leert. En dat duurt gewoon langer. Jaren langer. Maar ze leren het wel hoor. Mijn kind dat bijna in een burn out zat in de brugklas doet nu een studie op de uni die hij heel leuk vindt. Haalt alle tentamens met hoge cijfers zonder medicatie. Ik heb hem drie jaar moeten begeleiden op de middelbare.

Wat betreft extra vakken: ik zou voorzichtig zijn met het weghalen van vakken waar ze energie van krijgt. Het hangt ook wel af van haar intelligentie of ze voldoende oppikt in de les. Maar als je bv Latijn of Grieks weglaat (wat allebei heel veel werk is) wil dat niet per se zeggen dat wiskunde beter gaat bv. Omdat de dingen die energie geven ook de saaie dingen beter te doen maken. Dus het is een beetje balanceren en echt goed naar je kind kijken. Misschien kan ze die vakken wel houden als ze een paar uur van andere vakken kan skippen.

Maar de basis blijft: een flexibele school en leerkrachten die echt zien wat je kind nodig heeft. 

S.ndra schreef op 04-05-2023 om 07:59:

@MamaE. Ik zocht juist mensen die zelf ook kinderen hebben met adhd. Natuurlijk mag je ook posten als je die niet hebt, maar ik heb geen zin om me te gaan verdedigen tegen onbegrip, want daar hebben we al genoeg mee te maken. Dit topic was juist bedoeld om begrip en herkenning te vinden en tips uit te wisselen. De manier waarop je de situaties voorstelt is niet hoe het in werkelijkheid is, ik herken me daar in elk geval niet in.

@Frikandelspeciaal. Mijn dochter heeft ook een tijdje Elvanse gebruikt, maar wij hebben daar uiteindelijk toch wat minder goede ervaringen mee. Wij hebben ook voor een kleine school gekozen, maar wat we ons niet gerealiseerd hadden is dat de zorgfaciliteiten dan ook minder kunnen zijn. Een kleine school is niet zaligmakend. Er zijn ook andere dingen belangrijk: hoe lang duren de lesuren, hoe worden toetsen afgenomen, hoe wordt er omgegaan met zorgleerlingen en extra tijd, hoeveel extra lessen en uitval is er? Wordt er huiswerk gemaakt op school? Etc.

Dat klopt helemaal, en het kan ook heel anders. Hier hadden we een kleine school met lwoo en een uitgebreide zorgstructuur. Maar dochter liep volledig vast in procedures en protocollen. Het werkte voor geen meter. Bovendien was alles daar gericht op presteren en opstromen, het leek nooit genoeg. Doodvermoeiend. Afstromen naar kader op een kleine vakschool was de gouden greep. Docenten namen haar bij de hand als het nodig was en het belangrijkste (wat Pief ook schreef): ze voelde zich daadwerkelijk 'gezien'. Het leek op het eerste gezicht een rommeltje, maar het heeft haar juist goed gedaan. Daar heeft ze gevoel voor autonomie kunnen ontwikkelen, de zin om weer door te leren, en ik kon me weer gewoon 'ouder' voelen ipv coach/therapeut/huiswerkinstituut. Zo kan het dus ook zijn.

Heel herkenbaar allemaal. Bijna fijn om herkenning te lezen, hoewel ik alle jongeren natuurlijk gun dat het vloeiender verloopt. Vooral ook het stuk over verwachtingen en ‘de bedoeling’. Lopen wij hier ook tegenaan.

Hier twee pubers in huis, 1 in 3havo met add en een in de brugklas met adhd. De oudste heeft inmiddels (mogelijk te laat) het licht gezien. In het begin heel veel geholpen met plannen en begeleiden van schoolwerk. Af en toe ging dit samen met strijdt en discussie. Niet omdat ze het niet wilde, maar omdat het niet lukte, omdat ze het niet overzag en omdat het haar frustreerde dat ze het niet zelf kon (en in haar ogen haar klasgenoten wel). Afstromen wilde ze niet, als ik dat zei, zag zij dat als geen vertrouwen in haar hebben. Inmiddels snapt ze echt waarom we het gezegd hebben en heeft ze dat geaccepteerd als mogelijke oplossing. Ze wil het nog steeds liever niet, dus werkt nu hard om dat te voorkomen, volledig op haar eigen manier.

Jongste heeft nu de zeer intensieve begeleiding nodig. Hij is jong (1 jaar versneld), heeft adhd en de daarbij zeer beperkte executieve vaardigheden (overduidelijk een achterstand op dit gebied), is hoogbegaafd en heeft daardoor nog nooit echt moeite hoeven doen op school (heeft afgelopen schooljaar dus werkelijk pas ontdekt dat het doel van school is om iets te leren en niet gewoon alleen een vervelende plek is waar je dagelijks naar toe moet) en blijkt dyslexie te hebben. Bij hem zien we dezelfde motivatie om te willen als bij oudste, maar een nog groter gebrek aan vaardigheden, gecombineerd met een zeer hoog denkniveau en vermogen verbanden leggen ….. Zonder begeleiding gaat niet, externe begeleiding wil hij niet (hij heeft totaal geen vertrouwen in dat anderen het beste met hem voor kunnen hebben door trauma). Maar ondertussen is het ook een puber die zich wil afzetten, wat gezond is. Het is dus balanceren voor gevorderden.

Goede posts Pief!
Mijn zoon, altijd stoer en ogenschijnlijk onbewogen, is eens in tranen uitgebarsten als 13- jarige omdat hij’ gewoon’ wou zijn.
Het grootste geschenk dat je een kind met ADHD kan geven is jezelf goed laten informeren zodat je je kind kan helpen. Zonder onrealistische verwachtingen of oneerlijke verwijten.

Vergelijkingen met kinderen die geen ADHD hebben hebben totaal geen zin … Natuurlijk moeten zij dezelfde vaardigheden leren maar ze worden niet ‘ gesaboteerd ‘ door hun ADHD. 

Ik ben blij voor mijn zoon dat ik zelf ADHD heb, daardoor begrijp ik hem en kan en kon ik hem verdedigen tegenover anderen ( ook partner, school .,,) die soms culpabiliseren of onrealistische verwachtingen hebben. En tegelijk ben ik het voorbeeld  voor hem dat het wel kan lukken om universiteit te doen en een goede job te houden. Het is zwaarder maar het kan wel.

Het zelfvertrouwen van kinderen met ADHD wordt al genoeg belaagd door die ontelbare keren dat je ondanks al je inspanningen en voorbereidingen toch weer iets essentieels vergeten bent … Hrt helpt als er minimaal iemand is die tegenwicht geeft.

Mijn nicht heeft een dochter die zwaar slechtziend is. Zij is op de middelbare school heel goed geholpen met voorleessoftware etc. Ik vind de situatie vergelijkbaar. Ik was voor mijn zoon zes jaar een PA. Hielp bij het notities verzamelen ( ik kende al zijn vriendinnen 🤪) , hield deadlines in de gaten, etc etc. Ik nam in de namiddag vrij tijdens  de examens (België). Soms loste ik een beetje om te kijken of het nog nodig was, dat heeft tot zijn 19, 20 geduurd. Toen was hij in staat zelf zijn deadlines in het oog te houden etc, en vooruit te denken.

Achterliggende motivatie: hij heeft wegens hoge intelligentie nood aan de intellectuele stimulatie van een studie. 

Hier ging dochter vrijdag naar het bevrijdingsfestival. Begon al met dat ze halvewege was en toen bleek dat ze haar ID mee moest. Maar ze had geen idee waar die was. Dus moet iedereen in het gezin ingeschakeld worden om te achterhalen waar ie is. Bleek nog bij papa te liggen. Gelukkig woont ie dichtbij. Dus zij terug naar papa’s huis. Daar bleek dat het terrein ivm het noodweer tijdelijk dicht ging. Vervolgens vergeet ze daar de deur op slot te draaien, komen ze toch hier eten met z’n allen want dat was handiger. Weer onderweg is ze haar huissleutel vergeten mee te nemen maar  omdat een vriendin moest om 21:30 thuis moest zijn en ze zouden samen fietsen dus was dat niet zo erg… Dan ben ik nog wakker. 

Om 23u vraag ik waar ze blijft. Waren ze nog op het festivalterrein. Ze zou een locatie sturen als ze weggaat en dat was bijna, maar haar telefoon is wel bijna leeg. Dus locatie wordt maar sporadisch doorgestuurd. Dan blijven ze nog even kletsen bij vriendin voor de deur. Na een kwartier een bericht: mijn band is lek! Gelukkig was ze toen al in de wijk. Al met al lagen we om 1u in bed 🤭. 

Hoe gaat het met de slaapkamers van jullie dochters? 

Hier is ze dus echt heel netjes op haar slaapkamer, want als die rommelig is, kan ze niet goed nadenken. Ze ruimt het elke dag op. 

Nadeel: alles wat ze niet hoeft zet ze dus of op de voorzolder of in mijn kinderboekenkamer 🤷🏼‍♀️. Ik zeg dan: vraag of iemand er nog belang bij heeft en zo niet: buiten staat de container. Maar dan is het pubertijd: geen zin in 🤣. 

Mijn zoon zijn kamer was juist altijd een zwijnenstal… 

Mijn dochter is ontzettend lief en behulpzaam. Heeft altijd oog voor andere mensen en kinderen. En is ook heerlijk eigenzinnig en doet wat zij wil (loopt dus niet mee met de rest).

Haar kamer is een bende. Ik ruim hem om de week helemaal op, maar binnen no-time is het weer chaos. Terwijl ze toch altijd dolblij is met een opgeruimde kamer voor de rust in haar hoofd. 

Mijn dochter ziet alles, maar dan ook alles. Ze kan grote, multidisciplinaire projecten leiden want ze weet precies wie wat waar wel of niet doet. Ik zou knettergek worden.
Verder heeft ze een hele fijne neus voor nieuwe trends. Zij kan op straat zien wat over een paar jaar iedereen wil.