Odd treft het hele gezin
Onze dochter (14) heeft ODD. We hebben al vele jaren van psychologen en hulp achter de rug. Helaas kan men haar niet helpen: ze wil ook niet geholpen worden! Het ligt volgens haar ook niet aan haar: nee, wij (en vooral haar moeder) zeuren zo!
Ze is intelligent genoeg om te weten wat ze doet, en kan prima redeneren waarom ze weer niet op tijd is, weer niet luisterde en gaat ondertussen brutaal en minachtend haar gang. Gesprekken helpen niet: ze beloofd alles vanaf nu ECHT goed te doen en luistert verder niet. (niet weer een preek, he...)
Ze houd zich aan geen enkele afspraak en de sfeer is om te snijden. We hebben al van alles geprobeerd: belonen, straffen, praten, kort houden, los laten....
Ondertussen zijn wij ten einde raad. Op school zou de HAVO prima kunnen, maar ze doet maar net het hoognodige. Rugzakje gevraagd en gekregen. Extra begeleiding, veel overleg.
Maar alles betekent gewoon meer protest, meer pesterij, meer minachting en meer dreigementen.
Onze relatie staat af en toe vreselijk onder druk.
Haar broer (11) heeft er ook last van. Van de ruzies, de aandacht voor haar, het gepest door haar en de gespannen sfeer.
Er is natuurlijk geen gouden tip, maar wij zouden graag weer iets positiefs willen zien. Bij haar, maar ook qua sfeer. We willen RUST.
Wie herkent dit en kan ons vertellen of het beter wordt en wat kun je er aan doen om het leuk te houden????
Communicatie
Hoi Jackie,
ik lees in je berichtjes dat je man en jij niet op 1 lijn staan. Jij geeft een straf, hij maakt de straf minder erg voor je dochter. Natuurlijk buit je dochter dit uit. Ik zou samen met je man een goed gesprek aangaan hierover en vooral over dit soort dingen veel communiceren met elkaar. Als hij niet weet wat jouw frustraties zijn, kan hij daar ook niet aan werken of op inspelen. Op een gegeven moment ga je elkaar dingen verwijten en dat lijkt me niet de bedoeling.
Mijn man en ik zitten ook niet altijd op 1 lijn kwa straf, maar we vallen elkaar NOOIT af waar het desbetreffende kind bij is (ODDer of niet). Zodra de kinderoren buiten bereik zijn, bespreken we het met elkaar en zodra we het met elkaar eens zijn, wordt de straf eventueel ingekort, anders aangepakt of niet. Ik kan me je frustratie zo goed voorstellen...
Veel sterkte en ik hoop dat de behandeling enigszins verlichting geeft voor jullie.
Dank je, clo
Je ziet het heel goed. Ik weet ook dat ze het zo doet om controle te houden in haar - in haar ogen moeilijke - leventje.
En dan een moeder die je dwarszit! Ze is inderdaad oud genoeg voor redelijke gesprekken, maar die wil ze heel bewust niet.
Advies is afschuwelijk in haar ogen. Haar vriendinnen weten het veel beter. Allemaal best puber-eigen. Allen niet in die mate!
Deze week was ook weer heel zwaar: ze had huisarrest, maar gaat doodleuk toch weg: met de leugen van strafwerk op school en een mobiel met lege batterij... 18.15 uur was ze thuis. Ze WIL gewoon niet zien dat haar gedrag haar nog verder in de problemen brengt! Sluit haar ogen voor de gevolgen en is boos op ons dat ze zo weinig mag.
Ik herken er niet zo veel in. Was een rustige, zelfstandige (door de situatie thuis) meid, die niet gehoord werd.
Haar manier van overleven zal haar inderdaad als volwassene straks goed kunnen helpen zich staande te houden.
Maar nu hebben we te maken met een gezin dat steeds in het teken staat van haar gedrag.
De systeemtherapeute vroeg dochter wat ze zou willen doen om de sfeer beter te maken: ze wilde wel een codewoord dat ik zou zeggen als ze iets niet goed deed: ik voel dat als macht aan haar geven: ze hoeft niet te luisteren en kan gewoon boos worden op mij als ik wéér het codewoord moet noemen.
Ik gaf aan dat ik liever de COMMUNICATIE wilde verbeteren door te leren praten en luisteren naar elkaar en gewoon alleen maar iets te gaan drinken samen, zonder dat ze steeds meer wil.
Ik geeft toe dat het ook voor mij een kwestie is van de touwtjes in handen houden: maar loslaten en vrijheden moet je verdienen en aankunnen en dat laten zien. Leugens zijn wat mij betreft funest voor welke communicatie dan ook!
Alweer een heel verhaal. Maar het helpt me enorm om het gewoon van me af te schrijven en al die fijne reacties te lezen!
Jackie
Sorry, heb niet veel advies voor je. (wel ervaring met flink eigengereid kind, maar veel jonger)
Maar iets trof me in je laatste posting. Je dochter wil het graag hebben over een code woord. Ik snap je negatieve interpretatie hiervan niet. Sowieso, los van het ´nut` van de oplossing, is het iets dat ZIJ aandraagt, dus zou ik dat hoe dan ook positief ontvangen. Ze toont zich verantwoordelijk, hoe miniem misschien ook. Dat zou ik alleen maar toejuichen. Bovendien geeft het aan dat zij zich wellicht helemaal niet bewust is van het effect van haar gedrag op jou (of anderen) en aangeeft daar wel bewuster van te willen worden. En daarbij zie ik het ook als een manier van haar om preken, gemopper, ruzies te vermijden. Een code woord is leuker dan gemopper.
Ik begrijp je reactie
maar helaas hebben we dit al vaker meegemaakt. Ook bij vorige psychologen en therapeuten mocht ze aangeven wat zij wilde zij wilde bijdragen of veranderen. Ook in de talloze gesprekken thuis met ons.
Echter steeds weer blek dat ze dit niet kon waarmaken en daar ook steeds weer een in haar ogen 'redelijke' verklaring voor had. Door haar ODD werkt dit niet: alles wordt buiten zichzelf geplaatst. Het is nooit haar schuld.
Mijn gevoel zegt dat ze heel zwart op wit moet hebben wat er moet gebeuren. En mijn taak als ouder is om de eerste stap te zetten in de vorm van communicatie.
Maar ik begrijp jouw reactie zeker: in andere situaties zou ik het ook echt met je eens zijn, hoor!!
Toch lastig jackie
Zoals ik al schreef, destijds hebben wij de handdoek in de ring gegooid, en het opvoeden aan anderen overgelaten. Dat heeft onze relatie (onderling en met dochter) erg goed gedaan. Voor ons/mij was dat namelijk het meest erge en pijnlijke, dat er geen goede gevoelens meer leken te bestaan. En ook, zoals jij ook aangeeft, dat er geen controle meer mogelijk was. De enige manier om grip op haar te krijgen zou zijn geweest haar constant een één-op-één begeleiding te geven. En dat was ondoenbaar.
Sterkte!
