Over adhd versus pdd-nos

"ingewikkeld kind"

Heerlijk toch zo`n ingewikkeld kind? Eèn grote uitdaging om er je energie in te stoppen en het leven voor hem aangenaam te houden. Op school problemen, hulpverlening die maar door spit en uitdiept.
Iedereen is maar druk met je zoon.
"Ik zie het niet gebeuren dat we dat redden als we zo doorgaan." Dat is precies het gevoel waar jij van af moet zien te komen. Natuurlijk gaat je zoon het wel redden. Dat wordt een prachtige volwassen vent met een prima opleiding en een leuk sociaal leven. Dus stap voor stap. Het kind veranderen kan je niet. Dat zal je toch ook niet willen? Hij is toch helemaal goed zoals hij is? Hij moet nog heel veel leren, ziet alle dingen niet zoals jij ze ziet en al die andere "grote mensen" om hem heen.
Op school zijn er problemen. Hij is hoogbegaafd. Zijn iq is dus boven de 130. Maar doet hij ook iets met dat hoge iq? Is het een ijverig leergierig kind? Meestal zijn ijverige leergierige kinderen juist makkelijk voor de leerkracht. Alleen de slimmerds die niet meewerken zijn lastig.

Wil

Ja, ik vind het heerlijk, zo´n ingewikkeld kind. Meestal dan. Nu even niet, want hij wordt steeds ongelukkiger op school en ik weet niet hoe ik hem moet helpen of hem moet geven wat hij nodig heeft.
Ik heb er alle vertrouwen in dat hij het gaat redden, op de lange termijn. Op de korte termijn in hij erg afhankelijk van ons en ervaar ik de verantwoordelijkheid als zwaar, ik ben bang voor de verkeerde keuzes. Met ´niet redden` bedoel ik vooral de korte termijn, op deze manier kan hij niet nog 3 jaar hier naar school gaan. Maar je hebt helemaal gelijk dat ik van dat gevoel af moet, dat maakt ook dat ik me schuldig voel. Ik denk ook dat zoon er veel behoefte aan heeft dat er volwassenen zijn die het even voor hem weten, maar dat is dus niet zo.
Leergierig, dat was hij ooit. Ijverig is hij wel, omdat het *moet*.
(en natuurlijk is hij helemaal goed zoals hij is, maar ik zag hem toch graag minder ongelukkig)

Ingewikkeld

Ingewikkeld, ja, dat is een mooie diagnose. Mijn zoon heeft last van ingewikkeldheid.
Hij is slim en leergierig, maar niet op de manier waarop je geacht wordt slim te zijn als je elf jaar bent.
Dan leer je jezelf maar Engels aan zodat je walkthroughs kan lezen en Engelse teksten bij je youtube filmpje kan schrijven. En dan krijg je in groep 7 Engels en dan haal je een mager zesje, want hoe je chimney schrijft, ja, dat interesseert je natuurlijk geen klap. Dus zegt de meester: 'Ja hij is wel slim, maar hij maakt wel veel fouten hoor!'
Hij is ongeconcentreerd en impulsief, maar geen vrolijke stuiterbal, die mensen bij een adhd-er hopen tegen te komen. Hij lijkt eerder een hypernerveus renpaardje dat niet de box uit mag. Die zich de hele tijd inhoudt, omdat hij bang is dat hij weer iets verkeerds doet en daarvoor op zijn kop krijgt, terwijl hij het helemaal niet zo bedoeld.
Dan trek je je terug in jezelf, wil je eigenlijk nooit meer met de meesters en juffen praten, want alles wat je zegt wordt toch gelijk weggeredeneerd met: 'Ja maar....'
Dan denk je sneller dan je zelf kunt bijhouden, je verwachtingen zijn altijd mooier dan de wereld en dan valt het dus altijd tegen. De taart die je bakt wordt nooit zo mooi als je dacht, die tekening wordt nooit zo mooi als je dacht, dat computerspel is nooit zo leuk als je dacht, met dat vriendje spelen is nooit zo leuk als je dacht...
En daar wordt je dan zoo somber van, gek he? Maar dat is helemaal moeilijk te begrijpen voor leerkrachten. Kinderen moeten toch gelukkig zijn?! Ze kunnen er zo weinig mee. Dan horen ze wat over structuur, worden vervolgens rigide en streng en tot hun grote verbazing knapt onze zoon daar niet van op. 'Andere adhd-ers reageren wel heel erg goed op deze aanpak!' Alsof ze willen zeggen: 'Uw kind is stuk, hij doet het niet, kunnen we hem inruilen voor een ander exemplaar?'
Pff. Soms lachen we maar heel hard om de domheid.
Billie, het is afschuwelijk als een kind ongelukkig is. Het is afschuwelijk als ze elke dag naar school moeten en daar geen plezier aan beleven. Ik herken zo wat je schrijft. Vooral dat verantwoordelijkheidsgevoel. Je weet dat het zo niet goed is, maar wat dan, wat kun je nog doen? En als je dan een idee hebt, hoe krijg je die pipo's op school ooit zover dat ze meewerken? Dat soort dilemma's houdt mij ook wakker.
Maar hier heeft de lgf toch wel geholpen. De ab-er is er een van een cluster 4 school en die is heel erg directief naar de leerkrachten toe. Dat maakt dat ze toch wel zorgvuldiger met onze zoon omgaan. Het (bijna) hb stuk, dat is om te huilen, daar kunnen ze niet zoveel mee. Maar ja, ik denk dat de meeste leerkrachten er gewoon niet veel van kunnen begrijpen. Het is voor hen toch een soort quantum mechanica, 'Oh ja, dat is iets heel ingewikkelds...'

Schuldig voelen

Ik voelde me ook schuldig. Voornamelijk dat ik hem niet goed vond zoals hij was. Ik hield en hou van mijn kind maar zag hem toch vaak graag anders.Het leven zou voor hem veel makkelijkerder zijn als hij wat meegaander was, wat minder eigenwijs, wat socialer naar zijn klasgenoten en anderen, wat meer inzet, wat beter oplette op school. Kortom, gewoon zich eens gedroeg als al die andere kinderen die volgens mij veel eenvoudiger in het leven staan.
Ik zei dat niet met die woorden, nee natuurlijk niet. Ik zei dat hij een mooi rapport had maar wees op de onvoldoendes voor werkhouding. Ik zei dat ik het leuk vond als hij ergens ging spelen, maar dat het jammer was dat hij niet even vriendelijk bedankte na afloop. Ik zei dat het gezellig was toen we uit eten gingen, maar dat het jammer was dat hij tijdens het eten steeds met zijn bestek zat te spelen.Ik zei dat ik vond dat hij de hele middag lief had zitten lezen, maar of hij ook iets anders kon lezen als de Donald Duck.
Dit zijn opmerkingen die maar af en toe gemaakt werden. Als ik ze allemaal zo neertik staat het vreselijk.
Dit is iets waar ik nog steeds moeite mee heb. Ik vind mijn kind ook goed zoals hij is, maar hem ook zo volledig accepteren is het aller moeilijkste.
Iedereen om je kind heen wil al dingen aan hem veranderen, thuis moet hij kunnen zijn zoals hij is, goed zoals hij is.
En weet je, dit gaat me de laatste jaren steeds beter af. Steeds minder vertellen wat hij fout doet. Maar gewoon overleggen. Jij doet dit zo, zou het ook anders kunnen? De nadruk op anders oplossen, niet beter.
Een slim kind heeft ook voordelen. Hij kan problemen hebben maar naarmate hij ouder wordt kan hij ook meedenken om de oplossing te vinden. Dat is lang niet altijd op mijn manier, maar soms is zijn manier eigenlijk beter.
"Zoon heeft er behoefte aan dat de volwassenen het even voor hem weten." De volwassenen weten het ook niet, ze willen hem alleen maar veranderen. Zoon moet zich aanpassen aan het vaststaande protocol van goed gedrag. Dat lukt hem niet en voelt hij als falen. Dus de conclusie van je zoon is dat hij niet goed is zoals hij is. Daardoor is hij ongelukkig.

Ja, eng

Ik snap dat je eng dat eng vindt, dat is het ook (helemaal als je de discussie in Algemeen leest, over hoe de maatschappij met stoornissen omgaat).
Anderszijds hebben wij juist meegewerkt aan de diagnose omdat we daarmee meer hulp kunnen krijgen en binnen kunnen komen op de middelbare school die we op het oog hebben. Dat die hulp nooit helemaal goed afgestemd gaat zijn weten we nu al, maar meer uren hulp en een (reguliere) school waar ze in ieder geval een beetje weten hoe ze met ons soort jongens om moeten gaan is al een aardig begin. Het leeuwendeel zullen we toch zelf moeten doen.
Nu verkeren wij in de 'luxueuze' positie dat het Engelse equivalent van het rugzakje (statement of special educational needs) al toegekend was obv dyslexie en ADD. Nu is de twijfel of we de ASS er bij zullen laten zetten, zodat zoon meer hulp krijgt. Naar die school mag hij ook wel zonder dat de statement aangepast wordt, obv de diagnose, maar voor meer uren hulp moeten we het statement herzien. Ik hou de ASS liever apart, omdat we (vooralsnog) niet van plan waren onze zoon te vertellen over die diagnose, we hebben zelf nog teveel twijfels. Aan de andere kant zal een groot deel van de trainingen die de school biedt voor leerlingen met ASS (sociale vaardigheden, zelforganisatie etc) prima besteed zijn aan onze zoon, die wat dat betreft best wel wat ASS trekjes vertoont. En ik denk dat onze zoon de nuance wel kan zien, dat een diagnose niet veel zegt over hoe een persoon werkelijk in elkaar steekt.
Is er overigens geen ruimte om op school van je zoon te praten over andere manieren om de leervoortgang bij te houden, ipv 'werkjes'?. Ik heb maar zeer beperkte kennis over hoe het er in Nederlandse klassen toegaat, maar 'werkjes' (brrr) klinkt naar iets dat de hele klas moet doen, en allemaal op hetzelfde niveau. Nu ben ik natuurlijk het Engelse systeem gewend, en hoewel er het nodige op aan te merken is er wel heel veel ruimte voor kinderen om op hun eigen niveau te werken, hoe hoog of laag dat ook is. Ook staat de leerkracht redelijk open voor alternatieve opdrachten, eventueel thuis gemaakt.
Onze zoon weigert overigens ook vaak werk, soms omdat het te saai of te veel schrijfwerk is (schrijven en spellen zijn echt abominabel), maar ook vaak omdat hij zich echt niet kan concentreren. Dat laatste is dus niet echt weigeren te noemen, al denkt de leerkracht daar vaak anders over. Door de jaren heen is duidelijk geworden dat hoe onze zoon zich voelt erg afhankelijk is van hoe de leerkracht hiermee omgaat. Wordt die erg boos dan wordt zoon erg ongelukkig en voelt hij zich onterecht behandeld. Maar als de leerkracht duidelijk kan maken wat er van hem verwacht wordt (en dat mag best streng) zonder frustratie of boosheid te laten blijken gaat het wel goed. Hoe reageren de leerkrachten van jouw zoon op zijn gedrag?
Ik merk wel dat het het laatste jaar duidelijk beter gaat (onze zoon zit in groep 6), helemaal sinds hij door heeft dat als hij niet laat zien wat hij kan hij nog saaier werk moet doen. Herhaalwerk blijft moeilijk ('ik heb toch al laten zien dat ik dat kan'), maar er zit in ieder geval een stijgende lijn in. Ook kan hij heel goed aangeven hoe hij zich voelt en waar de frustratie vandaan komt. Dat geeft ons dan weer aanknopingspunten om een strategie te verzinnen om daarmee om te gaan. School zal nooit leuk worden voor jongens die niet goed in het stramien passen. Het is wel belangrijk voor je zoon om zich begrepen te voelen op school. Voor ons is het elk jaar weer afwachten hoe de nieuwe leerkracht het aanpakt. Daarmee staat of valt het hele leerjaar. Jammergenoeg is het tot nu toe even vaak mis als goed geweest en de ellende met de basisschool is dat dezelfde leerkracht de hele dag met je kind werkt. Ik heb wat dat betreft goede hoop dat DAT in ieder geval op de middelbare school beter wordt. Voor ons een gelukje dat ze hier een jaar eerder gaan (na de zomer dus nog maar 1 jaar bs).
Succes met je zoon, hij heeft in ieder geval een moeder die hem begrijpt. En ook voor jou is het belangrijk om te accepteren dat er nu eenmaal geen makkelijk 'fit' is met school (zonder de problemen te willen bagatelliseren). Het helpt weinig om je daar schuldig over te voelen, jullie moeten samen een weg door het onderwijstraject banen. Ik herken trouwens heel goed dat het er met periodes allemaal erg moeilijk uitziet. Ik hoop dat jullie snel het gevoel krijgen wat grip te krijgen, dat zou al veel schelen.

Ontwikkeling

Dat schuldgevoel, zo werkt dat bij ons ook.
Mensen hebben het met betrekking tot kinderen altijd nogal makkelijk over: 'Je bent goed zoals je bent'.'
Maar dat is natuurlijk een mythe. Natuurlijk willen we dat kinderen veranderen. Ze moeten immers groeien, ontwikkelen, leren. En dat gaat niet zonder frustratie. Een baby waarvan de moeder altijd alle speeltjes binnen handbereik legt, gaat veel later kruipen. (ik ken er zo een) Het kind moet een speeltje zien, denken: 'Hebben!' en daar ontstaat dan de wil om te kruipen.
Het probleem met zorgenkinderen, is dat je daar die 'rammelaar' soms juist wel binnen bereik moet leggen. En dat is en blijft moeilijk. In welk geval niet, in welk geval wel? En wanneer is dan het moment aangebroken dat je toch moet stoppen met helpen, met aandragen?
Als het kind dan slim is, heb je inderdaad het grote voordeel dat je kunt gaan overleggen. Dat je het kind hier autonomie in kunt gaan geven. Zelf verantwoordelijk maken voor zijn ontwikkeling. Maar dat is in deze maatschappij nog heel erg eng en abnormaal. Juist bij zorgenkinderen is men ervan overtuigd dat ze leiding en structuur nodig hebben. En autonomie lijkt daar recht tegenover te staan.
Maar hoe ouder hij wordt, hoe beter het gaat. Want wij leren, wij trekken ons steeds minder aan van de buitenwereld. En hij leert, hij leert om dingen duidelijker te verwoorden, om zijn bezwaren beter te beargumenteren en om zelf beslissingen over zijn leven te nemen.
Net als Mamadd, hopen wij ook van harte dat het zo meteen op de middelbare school nog weer beter gaat. Omdat je daar verschillende leerkrachten hebt, omdat daar veel en veel meer structuur is (een rooster, waarin staat wanneer je welk vak hebt en hoe lang dat gaat duren, dat lijkt onze zoon een verademing, roosterwijzigingen die van te voren worden aangekondigd). Omdat het daar vooral en bovenal over vakinhoudelijk leren gaat. Samenwerken is veel minder voorkomend en staat ten dienste van het product. En tijdens de gymles ga je gewoon sporten. Geen ludieke spelvormen met veranderende regels meer.
We hopen echt dat het zo beter wordt...

Ervaring met rugzak

Ook wij hebben moeite met de diagnose, herkennen hem er vaak niet in.

Maar de rugzak is geweldig, hij gaat nu eindelijk vrolijk naar school. Dat vind ik eigenlijk nog het voornaamste, al klaagt juf nog steeds dat hij "de werkjes" niet doet (behalve met de rugzakbegeleider). Hoe het verder gaat zien we wel, maar dat is al enorme winst. Zowel zoon als rugzakbegeleider stralen als ze elkaar zien.

Wat de lat laag leggen betreft: ik hbe de school meermalen aangegeven dat ik verwacht dat een kind met een IQ van 120 gemiddeld wordt klaargestoomd voor het VWO. Ik hoop dat het helpt! Tenslotte zou hij op het VMBO tegen exact dezelfde problemen aanlopen, plus dat hij het werk ook nog eens saai zou vinden. En hij zal nooit werk vinden op basis van zijn geweldige sociale vaardigeheden, wat een extra reden is om een zo goed mogelijke opleiding te krijgen.

Moek

"Ik verwacht dat een kind met een IQ van 120 gemiddeld wordt klaargestoomd voor het VWO."
Wat zou het leven makkelijk zijn als de resultaten alleen afhangen van je iq. Een boven gemiddeld iq is geen garantie op hoge resultaten.

Wil

Ik heb veel nagedacht over je bericht, en zal dat ook nog wel doen denk ik. Ik weet nog niet goed hoe ik eea moet plaatsen precies. Ik hoop heel erg dat we zoon niet het gevoel geven dat hij niet goed is zoals hij is. Maar ja, stimuleren probeer ik hier en daar wel en dat kan snel als kritiek opgevat worden.
Ik kan er ook niet achterkomen of hem op school die boodschap gegeven wordt. Het verhaal van juf klinkt wel goed, probleem is vooral dat zij ook ziet dat zoon zich ongelukkig voelt op school, en dat ze niet weet hoe ze hem hierbij kan helpen. Zoon zorgt er verder wel voor dat er weinig kritiek gegeven kan worden op school, gedraagt zich voorbeeldig. Ze heeft verder ook nooit kritiek op hem vziw, maar het kan natuurlijk best dat ze uitstraalt dat het niet goed is dat hij zo weinig contact met haar maakt, maar dat weet ik niet. Hij heeft door het systeem hier pas 2 leerkrachten gehad, en bij de eerste voelde ik wel weerstand. Bij huidige juf dus minder maar het blijft voor mij lastig peilen omdat ik haar zelf niet prettig in contact vind. Ik kan moeilijk met haar communiceren terwijl dat in ons geval wel heel belangrijk zou zijn, school en thuis zijn voor zoon twee zeer gescheiden werelden waar hij zich totaal anders gedraagt. Ik voel bij haar ook niet de wil om met mij te communiceren maar naar zoon vind ik haar altijd wel correct en gemotiveerd. (ook nooit klachten van zoon maar of dat iets zegt..) Maar zij is, net als zijn eerste leerkracht, wel een beetje formeel type, blijft ook afstandelijk en gereserveerd, niet zo gevoelig. Mijn gevoel zegt dat zoon veel meer kan bij een *echte lieve* juf, of liefst nog een meester eens, maar iig iemand die hem wat kan uitdagen minder braaf te zijn. (dus meer zichzelf), Maar omdat we dat nooit ervaren hebben weet ik natuurlijk niet of het dan anders was gelopen. (op de psz ontdooide hij wel door de uitnodigende, lieve, speelse aanpak vd leidsters, maar dat is alweer zo lang geleden)
Volgend jaar volgt dan zijn laatste leerkracht hier op school, voor de laatste 3 jaar. Dus ik ben verschrikkelijk benieuwd wie hij gaat krijgen. Daar staat of valt een hele hoop mee, voor mijn gevoel dan. (maar dat gevoel daar durf ik even niet zo goed op te vertrouwen)

Mamadd

Tsja, hier dus begonnen met het inlichten van zoon over zijn diagnose, en ik merk dat ik gelijk mijn tekst kwijt ben. Normaal kunnen we over alles heel open praten, en dit valt me heel moeilijk. Zoon kan echt wel *voorbij de diagnose* kijken, daar ben ik niet zo bang voor. Maar toch.
Zoon heeft nog nooit geweigerd iets te doen op school. Sterker nog, zodra de school begint begint hij gelijk met werken. Zou hij maar eens weigeren, dan zou hij kunnen laten zien hoe vreselijk hij het werken vindt. Omdat zoon zich nauwelijks uit naar leerkracht (wel functioneel, als het nodig is) is het ook moeilijk voor leerkracht om hem te begrijpen. Hij voelt zich niet veilig op school en het blijft lastig te peilen waar dat ´m precies in zit.
Leuk om te lezen dat je positief uitziet naar de middelbare school, vooralsnog was ik daar juist bang voor, al is het nog ver weg, maar er zitten misschien ook juist voordelen aan iid.

Moek

Wat super om te lezen. Voor jullie, maar ook zeer hoopvol! Ik heb er nu weinig vertrouwen in dat de rugzak iets uit gaat halen, maar wie weet.
Met schoolnivo straks zijn we nu niet bezig, hoewel ik nu al sterk het gevoel heb dat zoon een vmbo niet aan zou kunnen. Maar vooral ook voor het moment zelf heeft zoon het erg nodig om uitgedaagd te worden. Gelukkig proberen ze dat nu wel enigzins te doen, en zoon geeft duidelijk aan dat hij dat veel beter vindt, maar ik weet niet in hoeverre het bij proberen blijft. (ze durven heel weinig, juf is erg bang hem te overvragen, diagnose helpt daarin niet mee natuurlijk.

Pippin

Maar even iedereen apart, het loopt me anders helemaal door elkaar!
Fijn dat jullie toch ook resultaat zien van de rugzak. Misschien ben ik zo sceptisch omdat ik sceptisch ben over de diagnose, blijf denk ik toch bang dat een auti-benadering averechts kan werken bij zoon. (hij ziet zelf weinig problemen, gaan we hem niet allemaal problemen aanpraten zo) Ik heb overigens niet het gevoel dat we een keuze hebben, want dat hij hulp nodig heeft op school is gewoon heel duidelijk. We kunnen zo niet nog 3 jaar doormodderen. (zoon vraagt wanhopig of de vakantie alsjeblieft verlengd mag worden)

Billie

Misschien een tip voor jullie:
Onze zoon is thuis ook heel anders dan op school. Het lijkt een beetje op wat jij vertelt over jouw zoon, alleen hij is minder braaf inmiddels.
Maar goed, wat wij hebben gedaan, toen die rugzak was toegekend, hebben wij een gesprek met de ab-er aangevraagd ZONDER iemand van school erbij. Daarin hebben wij uitgelegd dat wij ontzettend van mening verschillen met school, dat het hierdoor (vooral voor mij) moeilijk is om uit de ruzieachtige sfeer te blijven en dat de communicatie moeizaam verloopt omdat school weigert verder te kijken dan de dunne schil van het gedrag van onze zoon. We hebben uitgelegd dat wij ons juist zo'n zorgen maken over het uiten van zoon, het vertrouwen in leerkrachten dat er niet was en zijn somberheid. En dat wij het gedrag 'bijzaak' vonden. We hebben ook aangegeven dat we de hele discussie van wel of niet pdd-nos, wel of niet odd eigenlijk zonde van de kostbare gesprekstijd vinden en dat wij graag een pragmatische, pro-actieve aanpak wilden. Dus kijk waar hij tegen aanloopt en zoek daar een oplossing voor.
Zij heeft dat heel goed opgepakt. Ik merk echt dat ze naar ons geluisterd heeft. Ik merk ook dat het nu heel erg goed lukt om de gesprekken waar zij bij is uit de ruzieachtige sfeer te houden. En inderdaad, die diagnose vindt zij ook minder interessant. In de gesprekken met school spreekt ze dat ook uit als de school toch weer over pdd-nos begint. Ze zegt dan: 'Kijk wat werkt, als het werkt ga er dan mee door, werkt het niet stop er dan mee!' Op de een of andere manier is dat allebei heel moeilijk voor leerkrachten. Als het werkt denken ze dat het kind geen probleem meer heeft en stoppen ze met de interactie, als het niet werkt denken ze dat ze hun best niet goed genoeg gedaan hebben en gaan ze door met wat ze deden in een grotere intensiteit.

Pippin

Dank voor je tips. Altijd fijn als je reageert, zeker omdat ik ondanks de verschillen tussen onze zoons (die van mij vindt niets leuker dan ludieke spelvormen haha) toch een hoop herkenning steeds ervaar.
Ik heb geen idee, het traject is helemaal nieuw voor ons, en kan best zijn dat ik een hoop info gemist heb maar ik geloof niet dat er een ab-er komt hier, of is dat altijd zo? Volgens mij hebben ze het alleen gehad over groepjes (cognitieve trainingen etc) en begeleiding door de vaste persoon die er vanuit school is. Door psycholoog is me ook aangeraden extra hulp op school via pgb in te schakelen, misschien dat we daar wat aan hebben (dan is het ook meer in ons beheer) maar ik heb er een hard hoofd in of we pgb krijgen. (rugzak moet ik eigenlijk ook nog zien, zeker omdat er zo op het eerste gezicht weinig aan de hand lijkt met zoon, er heeft iig niemand last van hem) En pgb, als het ´r al komt, willen we ook inzetten voor een verrijkingsklas waar een hoop gedaan zou worden aan sociaal-emotionele ontwikkeling. Maar het voelt allemaal een beetje als lapmiddelen, alsof we de daadwerkelijke problemen niet aanpakken, maar misschien is het niet anders. Ik vermoed ook dat het teveel gevraagd is voor zijn leerkracht, het komt bij zoon nogal nauw, het gaat toch om nuances in communicatie vermoed ik. En dat is niet haar sterkste kant.
Zoon is echt mega-braaf. (was ik ook) Laatst zei ik plagend tegen hem dat hij best wel eens ondeugend mocht zijn op school; vanuit de toppen van z´n tenen kwam ´t; ´voor geen goud!!`
Gaat jouw zoon na dit jaar al naar middelbaar?

Billie

Nee, hij moet nog een jaar basisschool.
Als je een rugzakje krijgt, dan komt daar volgens mij ook altijd een ambulantbegeleider bij. Dat is iemand van de cluster 4 school, die het rugzakje coordineert. Zij komt het kind minstens vier (?) keer per jaar observeren, geeft adviezen aan de school, schrijft een begeleidingsplan waar school het handelingsplan op moet baseren. Drie keer per jaar moet het handelingsplan met haar, ouders en leerkracht worden geevalueerd. Volgens mij zijn dit allemaal wettelijke voorwaarden. http://www.50tien-oudersenrugzak.nl/oudersenrugzak/algemeen/alles_over_de_rugzak/wat_zit_er_in_de_rugzak
Zij is dus de spin in het web. Groot voordeel ten opzichte van een intern begeleider is dat de ambulant begeleider zuiver in het belang van het individuele kind optreedt.
En verder wil ik nog wat zeggen over 'de kern van het probleem niet raken'. De therapeute van onze zoon heeft ons uitgelegd dat je zijn stemming op twee manieren kan begeleiden. Enerzijds kan het met psychotherapie, individueel of in gezinsverband. Dit werkt dus niet zo, maar zij gaf ook aan dat de effecten hiervan beperkt zijn. De andere manier is een indirecte. Door het zo optimaal mogelijk maken van de omgeving waar het kind in verkeert, door zo optimaal mogelijke interacties met de volwassenen om hem heen, kun je het kind zoveel mogelijk positieve ervaringen op laten doen. En door die positieve ervaringen, zal het zelfbeeld van het kind steeds verder herstellen en zijn stemming verbeteren.
Voor die laatst optie zijn wij dus gegaan. Heel veel optimaliseren in de omgeving. En dat is best moeilijk, want de communicatie met school verloopt niet altijd soepel en door zoon zijn negatieve inborst kunnen positief bedoelde ervaringen heel negatief uitpakken. Daarnaast is het voor de leerkrachten blijkbaar heel moeilijk om te blijven doen wat de bedoeling is. Men doet iets een paar maanden en dan komt de slop erin en stopt men. Maar het gaat dus langzaam steeds beter, dat dan wel.

Wil40

""Ik verwacht dat een kind met een IQ van 120 gemiddeld wordt klaargestoomd voor het VWO."

Wat zou het leven makkelijk zijn als de resultaten alleen afhangen van je iq. Een boven gemiddeld iq is geen garantie op hoge resultaten"

Dat snap ik ook wel, anders had ik geen rugzakje aangevraagd! Maar dit is wel mijn antwoord op het gevaar van "de lat te laag leggen", dat billie aangeeft als mogelijke bijwerking van het rugzakje. Even de knuppel in het onderwijzers-hoenderhok gooien dus. Als iemand een beter idee heeft, hoor ik het graag!

Pippin

Wederom dank!
Het zal de weerstand wel zijn, dat ik me niet eens verdiept heb. Blijf het zó moeilijk vinden. Iets in me blijft maar roepen dat ik dit helemaal niet wil. (rugzak, en pgb helemaal want dan moet ik de problemen zelf gaan formuleren, bleehh! En dan zegt iedereen, echt iedereen incl psycholoog dat ik moet gaan aandikken, wil ik niet!!)
Terwijl ik als ik nuchter probeer te blijven alleen maar kan concluderen dat het zoon alleen maar ten goede kan komen als er iemand mee gaat kijken.
Fijn dat het bij jullie toch beter gaat. Als ik naar zoon kijk dan denk ik dat dat bij ons haast ook moet, want veel slechter kan niet meer. (op school dan)
Hebben jullie nooit gekeken naar een andere school, of is die er niet?

Andere school

Joh Billie, slapeloze nachten heb ik ervan gehad. Het was moeilijk om twee jaar terug, te beslissen om zoon op deze school te laten. Het probleem was, zoon was zo somber, zat zo slecht in zijn vel en wilde niets meer. Ik ben een tijd lang bang geweest dat hij suicide zou plegen. Een schoolwissel zou nog meer stress opleveren en wij waren bang dat dat hem over het randje zou helpen.
Inmiddels is het weer twee jaar verder en nog komt het regelmatig ter sprake of we op deze school wel door moeten gaan. Er zijn nog meer scholen in het dorp en misschien zijn ze daar wel veel verstandiger. Maar ja, 't is nog maar een jaar. De school begint hem steeds beter te leren kennen.
En het belangrijkste argument: hij wil zelf niet wisselen, toen niet en nu nog niet, hij heeft lieve vrienden, hij wordt niet gepest, zijn klasgenoten respecteren hem en laten hem met rust als hij dat nodig heeft. Zijn klasgenoten gaan beter met hem om dan zijn leerkrachten. In een andere klas moet je dat maar afwachten.

Ook weer zo herkenbaar. Jullie hebben het ook niet makkelijk gehad he?
Vrienden lijkt zoon niet echt te hebben, niet zoals hij wil iig. Maar hij wordt hier niet gepest, en dat is al heel wat. Ik weet niet of hij dat wel aan zou kunnen. (en ingrediënten zat natuurlijk om te pesten, maakt me bang voor volgend jaar in de bovenbouw, zijn klas wordt dan ook weer door elkaar gehusseld, en dan zit hij dus met gr 6, 7 en 8) Zoon hier wil ook absoluut niet wisselen. Hij vroeg me laatst, toen we spraken over hoe hij het op school heeft, of er geen scholen zijn voor slimmere kinderen. (hebben we het nooit met hem over gehad!) Toen ik zei dat die er wel zijn maar voor ons geen optie gaf hij gelijk aan, nee, dan zou ik weg moeten op deze school en dat wil ik echt niet.
Wel grappig,(?) toepasselijk dit draadje voor mij nu, (zoals je startte) in een ander draadje gaf ik al aan dat ik zoon in de nieuwe dsm al zeker niet meer herken. Ik snap er steeds minder van geloof ik. Nemen we eindelijk de diagnose over en past die straks niet meer?

Aandikken

Ik heb niks aangedikt, want ik hou daar ook niet van, en toch een rugzak gekregen. Het kind zelf weet overigens van niks, juist omdat we de diagnose niet helemaal geloven. Maar we pakken wel alle hulp aan die we kunnen krijgen, ook uit boeken. Dat driekwart van zo'n boek niet op hem van toepassing is, ben ik inmiddels wel gewend, dan gebruik het overgebleven kwart.

Laatst zei hij ernstig: "Mama, jij snapt tenminste hoe ik in elkaar zit!" Nou, op zo'n compliment kan ik weer lang teren...

Ook

Wij hebben ook niet aangedikt voor het rugzakje. In de aanvraag is een stuk waarin de ouders het probleem mogen verwoorden. Daar hebben wij heel erg goed over nagedacht en ook in aangegeven dat wij en behandelaar het niet met school eens zijn. We hebben heel duidelijk geformuleerd wat wij hoopten van de rugzak.
Behandelaar zei overigens dat ze het helemaal niet zo serieus uitspitten hoor, zo'n aanvraag. De commissie kijkt het vluchtig door, gaat na of er een recente dubbele diagnose is die voldoet en that 's it. Maar hij vond wel dat wij de problemen goed omschreven hadden , dat dan weer wel.
Voor ons was het heel erg tenenkrommend om te lezen dat school vond dat ze haar uiterste best deed en zo veel tijd in zoon investeerde. Ik kan het nog steeds niet lezen zonder misselijk van woede te worden. Maar dat is verspilde energie.

Aandikken

Ja, vond het best stuitend zelfs van psycholoog te horen dat ik moest aandikken. Misschien dat het aan de regio ligt want iedereen zegt het me. Volgens mij heeft school ook flink aangedikt, maar ja, het zijn hun observaties dus wat kan ik doen?
Volgens mij wordt het wel steeds lastiger middelen te krijgen, iedereen (die er iets van kan weten) is sceptisch hierover. Maar weet je, zelfs problemen opschrijven over mijn zoon voelt voor mij al heel erg als aandikken. Want als het zwart op wit staat dan lijkt het toch weer heel anders. Problemen zijn hier meestal niet altijd, en vaak twijfel ik. Door het hard op papier te zetten lijkt het voor mij erger dan het is, of misschien is. Als ik het allemaal zo ontzettend vaag op pappier zou zetten als ik het beleef zelf, dan komt niemand er meer uit
Moek, wat een compliment van je zoon. Daar kun je wel even mee vooruit ja. Maar hoe verklaar je de extra zorg naar je zoon toe als hij van niets weet?
Pippin, ik begrijp dat die tijd dus niet werd geïnvesteerd in je zoon?

Tijd

'Pippin, ik begrijp dat die tijd dus niet werd geïnvesteerd in je zoon?'
Billie, ik vind het moeilijk om hier een eerlijk antwoord op te vinden. Waarschijnlijk zal de mening van de school heel erg ver van die van ons af liggen. Ik kan alleen maar vanuit onze kant van het verhaal spreken.
Als onze zoon gedrag vertoont/vertoonde dat men niet gepast vind/vond, investeerden ze wel tijd in hem. Ze gaan/gingen dan uitleggen wat hij al weet en praten veel over straf en nablijven. Ik weet zeker dat zij denken dat ze dus veel tijd in hem investeren. Maar dat is verloren tijd. Het zijn zinloze gesprekken. Zoon zegt meestal niets en wat hij dan wel zegt is niet voor herhaling vatbaar. Wij weten dat het geen zin heeft om met onze kinderen in gesprek te gaan als ze boos zijn, wij weten dat die woede alle executieve functies overrulen en dat het kind dan niet meer goed kan oordelen, dus dat het verloren tijd is. Doel is eerst: kalmeren en dan pas kunnen we in gesprek. Maar hoewel ik dit al zeker vijftien keer heb uitgelegd, kan men dat toch niet zo goed begrijpen. Men blijft toch hangen in het negatieve kindbeeld van: manipulatie, zijn zin krijgen, aandacht vragen en 'het gedrag werkt voor hem'. Ze blijven denken dat zoon het goed zou doen, als hij maar zou willen. Wij weten dat hij het goed doet, als hij het kan.
Verder zijn ze veel tijd kwijt geweest met vergaderen over hem (en over ons, want wij zijn binnen een half jaar van superouders die veel voor school doen, gedegradeerd tot lastpakken) dat geloof ik best. Maar ook dat had weinig zin. In deze situatie kan ik alleen maar met mezelf leven, als ik een lastige ouder ben. Als ik het niet voor mijn zoon opneem, wie moet het dan doen? Ik ga hem echt niet opofferen om de relatie met school goed te houden.
Toen de ambulant begeleidster in beeld kwam, vertelde zij, wat wij al zes jaar zeiden: 'Het is heel zwaar voor hem om naar school te gaan. Hij heeft last van prikkels en onduidelijkheden, probeer deze nu zoveel mogelijk te verminderen.' De huidige leerkracht is na zeven jaar, de eerste die dit oprecht probeert, maar hij moet nog een hoop leren... Hij verandert heel vaak op het laatste moment het lesprogramma. Verandert de spelregels bij de gymles ongeveer elke week en is impulsief. Niet helemaal ideaal dus, maar het kan slechter. Hij luistert wel naar zoon, op de spaarse momenten dat zoon probeert om dingen op school uit te leggen. Hij luistert naar ons als wij het uitleggen en hij is positief ingesteld.
Zoon wordt nog steeds niet aangesproken op zijn niveau. Het is blijkbaar moeilijk voor de school, want hij presteert ook niet op zijn niveau. Voor mensen die zelf niet zo slim zijn, is het moeilijk te begrijpen hoe dat werkt, top-down leren. Het is voor hen moeilijk te begrijpen dat een kind van elf behoefte kan hebben aan volwassen discussies over de rechten van het kind. Dat hij het moeilijk vindt om te accepteren dat hij recht van vrije meningsuiting heeft, maar niet mag zeggen wat hij vindt op school. En zij kunnen zich helemaal niet voorstellen hoe dat voelt, een hele dag gevangen zitten op school, de klok vooruit kijken en je kapot vervelen. Een uur in de kring zitten en dan eigenlijk al kunnen voorspellen wat Pietje gaat vertellen. (Zoon vertelde laatst dat hij nooit iets wilde vertellen in de kring, want: 'Dan duurt het nog langer, die kring') En dat kan je hun eigenlijk niet kwalijk nemen.
Maar tevreden ouders zijn wij niet nee. Wij vinden niet dat er voldoende tijd wordt geinvesteerd in onze zoon. Want wij willen zo graag dat ze pro-actief met hem aan de slag gaan, passend bij zijn intelligentie en met respect voor zijn denkbeelden. En dat pro-actieve, dat is er niet.

Extra zorg

Bilie, ik zeg gewoon: "de een is goed in dit, en de ander in dat. Jij hebt wat hulp nodig bij je concentreren en taakjes afmaken, dus dat hebben we samen met de school voor je geregeld." Hij is dolblij met de hulp en de prikkelarme werkplek. Wat die laatste betreft kregen we een gouden tip van de AB'er: school moest er meteen een stuk of wat bestellen, dan kon iedereen die er behoefte aan had er een hebben. Zo is hij geen uitzondering. En die dingen zijn zo te zien vrij populair geworden. Het is ook een volle, benauwde klas...

Ik zal hem ooit wel meer moeten vertellen, maar eerst eens afwachten hoe het loopt. En in wat voor termen. Misschien laat ik eerst op een oudere leeftijd een seond opinion uitvoeren. Maar het belangrijkste is dat hij nu de hulp krijgt die hij nodig heeft, en weer lekker in zijn vel zit.

Pippin

Wat verschrikkelijk jammer en zonde is het toch he, dat het zo gaat. Ik herken het wel heel erg. Niet dus naar mijn kinderen, die gedragen zich altijd veel te goed. Maar in feite is de problematiek van zoon hier niet veel anders, alleen richt hij alles naar binnen. Maar ik zie het hier ook gebeuren bij kinderen die wat meer naar buiten treden, er wordt toch heel veel gedragsmatig aangepakt en dat is zo jammer. Heb het bij een vriendje van dochter ook goed zien gebeuren, hoe machteloos juf daar in feite in stond. (zo onnodig)
Het is heel fijn voor je zoon dat jullie zo goed weten wat hij nodig heeft. Dat ontbreekt hier dus nog weleens, dat ik niet precies weet wat zoon op school nodig heeft. Maar gewoon een stuk pro actieve aandacht mis ik hier ook. Het hobbelt allemaal maar door, juf zucht en weeklaagt dat ze niets met hem kan, terwijl zoon niets gevraagd wordt. Het blijft de ideale leerling want klaagt nooit en doet zijn werk, zo´n kind kun je laten doorhobbelen. Wat dat betreft ben ik nu al blij met de rugzak, nu die in zicht komt krijgt zoon opeens wel aandacht, aangepast werk en begeleiding en het gaat iig al een heel stuk beter. Jammer dat het niet eerder kon, had het zo ver misschien niet hoeven komen.

Proces

Billie, ik heb nu het idee dat we wel aardig weten wat onze zoon nodig heeft. Nu nog zorgen dat hij dat ook op school krijgt... Maar dat is zeker niet altijd zo geweest. Het is toch een proces, waarin de volwassenen hun eigen ideeen los moeten laten en echt naar het kind moeten gaan kijken. Onze zoon is ook wat ouder dan de jouwe (toch?)
Bij ons hielp het om alle strubbels op te delen in steeds specifiekere deelproblemen. En toen we een paar deelproblemen hadden geanalyseerd, vielen er ineens veel stukjes op hun plek.
Jij bent (volgens mij???) nog in de zoekende fase, je hebt de rand van de puzzel nog niet en ziet af en toe stukjes die met elkaar in verband staan. Maar je weet nog niet wat het plaatje gaat worden. En dat is frustrerend, gekmakend, maar je komt er wel hoor!

Dank

Dankjewel, dat is erg bemoedigend! (zoon is 8 ja)