Slimme adhd'er, veel moeite met cito

Lol

Bikkel: 'Olijke tweeling', lol.
We zijn er maar druk mee, die koters!
Hoewel zoon het zelf niet zo ziet, boft hij dit jaar enorm met zijn juf, die het aanleren van leerstrategieen en het geven van uitdagende lesstof, waarbij de kinderen wel fouten moeten maken, hoog in het vaandel heeft staan.
Hij krijgt dit jaar huiswerk mee (maakwerk), wat echt heel erg moeilijk is (ik moet ook even op mijn achterhoofd krabben, voordat ik snap wat de bedoeling is). Dat is super, voor het eerst ervaart hij dat hij ergens echt helemaal niets van snapt. Het potlood is al wat keren door de kamer gevlogen. Op dat moment absoluut niet leuk! Maar nu, na een les of vier, begint het beter te gaan, hij maatk al veel minder fouten. Dat is zo'n goede ervaring.
Het hele proces van frustratie, mislukken, doorzetten en dan toch slagen, maakt hij al regelmatig mee bij het spelen van zijn computergames. Maar het is ook goed om het met schoolwerk te ervaren.

Zorgenmoeder

Ik herken het helemaal. Onze oudste zou ook veel meer begeleiding moeten hebben gehad op de basisschool. Ze kon zeer gemakkelijk leren dus het was wel gemakkelijk haar op de gang te laten werken etc etc. terwijl ze juist moest werken aan sociale vaardigheden. Gelukkig is het na de basisschool goed gekomen met haar!
En Elisa doet inderdaad heel veel voor haar kind. Haar kind heeft een gecompliceerde,meervoudige problematiek. Als ik dat allemaal lees, ben ik blij dat mijn zoon "alleen maar" adhd heeft en niet nog de andere problemen die het kind van Elisa heeft.
Wij hebben ondanks een officiele diagnose geen pgb, geen rugzakje, geen tog. Wij moeten zelf een deel van de medicatie van zoon vergoeden omdat wij liever langlopende medicijnen geven aan zoon wat hem minder belast.
Wat er op school gebeurt, dat houdt niet over en daar heb ik veel om moeten zeuren (gelukkig met een beetje steun van de psychiater). Wij hebben zelf een toetstrainer gekocht en ik help hem bij het maken van die toetsen. Zoon krijgt geen RT, zit alleen in een bijwerkgroepje begrijpend lezen waar allerlei kinderen uit de klas in zitten, hij is de enige die daar een etiket heeft samen met een dyslecticus, de rest heeft niets officieels. Zoon heeft mazzel dat hij niet dom is. Hij zit trouwens ook niet op het speciaal onderwijs. Mijn zoon zit vooral zichzelf in de weg, niet anderen en is (inmiddels weer) een volijke, actieve jongen.
Wat Elisa, denk ik, bedoelde met de zorgverzekering, is, dat je zelf een onderzoek kunt aanzwengelen, vaak wordt dat vergoed door de ziektenkostenverzekering. Als je op school moet wachten, dan moet je een erg lange adem hebben, is mijn ervaring. Ik heb het dyslexie-onderzoek voor mijn jongste dochter ook zelf geinitieerd. Vlgs school was dat nooit nodig ondanks officiele dyslexie in mijn mans familie. Pas toen ik aankwam met veel voorbeelden van haar spelling en lezen en toen school de formulieren had ingevuld, zei de ib'er dat er inderdaad iets mis is met haar spelling (en lezen). Het vervelende is, dat wel je steeds zelf overal achter aan moet gaan.
Hee, enne, ga hier niet weg, je mag hier best verder gaan. Want ieder kind waarover een ouder zich zorgen maakt, kan hier terecht! Dat is een zorgenkind, daar hangt geen etiket oid aan. Ik denk zelf ook wel eens dat de problematiek van mijn zoon wel mee valt, dat ik hier niet helemaal thuis hoor maar ik herken hier altijd erg veel, zoals nu weer in dit draadje. Dan kan ik daar mijn ei over kwijt en kom ik misschien nog wel op ideeen en kunnen wij weer verder. Er is hier zoveel expertise, daar kun jij misschien ook wel wat mee. Misschien durf je het zelfs aan zelf een draadje te starten. Dan zal ik zeker proberen mee te denken. Misschien kom je dan wel wat verder! Heel veel succes want zorgen maken om je kind(eren) bijt in.

Ja,de pc!

Pippin: "Het hele proces van frustratie, mislukken, doorzetten en dan toch slagen, maakt hij al regelmatig mee bij het spelen van zijn computergames."
Wat goed van jouw zoon. Hij gaat ook zo enorm vooruit.
Ja, dat verbaast mij nou ook altijd, dat zoon zich zo vreselijk kan vastbijten in computergames. En dat hij die met vastberadenheid tot een goed einde kan brengen. En dat vriendjes hem daarom bewonderen. Met schoolwerk krijgt hij niet zoveel uitdaging, dat is vlgs mij ook deel van zijn probleem. Gelukkig krijgt hij wel extra's voor rekenen.
Overigens, hij heeft wel vastberadenheid getoond bij voetbal. Hij gaat enorm vooruit en voetbalt mee inmiddels ipv dat iedereen om hem heen voetbalt en hij sprietjes zat te tellen.

Zorgenmoeder

Waarom start je geen draadje voor jezelf? Dan kan je je situatie en de problematieken rondom je kind en school meer toelichten en kunnen wij hier wellicht meer tips en adviezen geven. Nogmaals, het feit dat je kind geen "etiketje" heeft hoeft absoluut niet te betekenen dat het geen zorgenkind is. Waarom heeft je kind geen etiketje? Wat zijn de problemen? Wat wil school wel en wat niet doen? Wat zou jij kunnen doen? We kunnen hier allemaal met je meedenken en proberen je verder te helpen.
Als jij tegen bepaalde zaken aanloopt is er hier in deze rubriek idd een schat aan ervaring, ongeacht wat en in hoeverre er iets met je kind aan de hand is. Met name wat school betreft en zeker wat betreft dingen als "je mag bepaalde zaken niet mee naar huis nemen". Ik ken een aantal ouders die de leer- en werkboeken van hun kroost al dan niet stiekem meenamen om er hun kind thuis uit te laten werken en zelf vertrouwd te raken met de materie. Waar een wil is, is een weg.
En nogmaals, ook zonder etiketje is er veel mogelijk wat betreft vergoedingen voor hulp, begeleiding en ondersteuning. Het is een kwestie van veel informatie opvragen en weten welke wegen te bewandelen; met name op discussiefora als deze kan je zoveel wijzer worden wat betreft de vele opties. Echt, er is waarschijnlijk zoveel meer mogelijk dan je denkt!
Maar je moet er zelf achteraan gaan en het zeker niet van school laten afhangen. Je er niet bij neerleggen en verder zoeken naar oplossingen. Die zijn er waarschijnlijk wel dus wees niet bang om een eigen draadje te starten en je verhaal te delen met ons.

Elisa!

Wat ik niet begijp. je laat je kind klassen overslaan maart je oefend de cito met hem en hij moet/mag lezen 's avonds omdat het goed voor hem is. Wij hebben onnze zoon niet laten versnellen, hij mocht zelf weten of hij lezen wilde ja of nee (jaren lang enkel de Dondald Duck) en nimmer de cito geoefend en kon toch naar het gymnasium waar hij niet voor koos. Is het niet veel fijner voor een kind om gewoon niet te versnellen. je haalt zoveel uit de kast dat ik me afvraag wiens belang je daarmee dient.

Nikus

Jouw zoon is mijn zoon niet; wat goed is voor jouw zoon hoeft niet te betekenen dat dat ook goed is voor mijn zoon en andersom. De ADHD en andere problematieken blijft, los van evt. versnelling of niet. En daar kan aan worden gewerkt. Maar cognitief komt hij aan zijn trekken en dat is voor hem heel belangrijk. Hij is klaar met deze school; nog veel langer daarop blijven zou hij verschrikkelijk vinden en dat zou beslist niet in zijn belang zijn.
Mijn moeder heeft vroeger voor mij ook alles uit de kast getrokken om te voorkomen dat ik naar een slechthorendenschool zou moeten en daar ben ik haar nog steeds heel dankbaar voor. Ook ik heb er hard aan moeten trekken; beslist niet cognitief gezien maar wat mijn handicap betreft maar uiteindelijk heb ik wel veel meer mogelijkheden gehad om te studeren etc.
Ik vind trouwens niet dat ik zoveel uit de kast haal; de meeste dingen zijn van toepassing op vele andere kinderen die bijv. problemen hebben met de CITO, om welke reden dan ook.
Dat hij nu wat extra's nodig heeft is evident en komt ook door zijn multi-problematiek. Hij wil het zelf heel graag en komt ook zelf met oplossingen aandragen. Dat is alleen maar toe te juichen vind ik. Hij weet wat hij waard is, waardoor hij belemmerd wordt en wil dat graag veranderen zodat hij zijn doel kan bereiken. En daar helpen we hem uiteraard bij.

Eliza

Persoonlijk vind ik wel dat je veel uit de kast haalt. Nee jouw zoon is mijn zoon niet. Maar ik weet wel als ik zoveel moest doen om mijn zoon naar het GYM te krijgen dat ik op voorhand al was afgehaakt. Niet om het werk, tijd en zorg die ik erin zou moeten investeren maar omdat de vraag zich opdringt of een kind bij zo'n begeleiding erbij gebaat zou zijn. Als een kind intelligent is dan komt het er wel. Ambitie, intelligentie en ee beetje mazzel zijn nodig voor een geslaagde schoolcarriere.

Hier is het heel simpel, redt hij het ondanks iq niet dan stroomt hij gewoon lekker af! Dat maakt hem niet meer of minder. waarom de lat zo hoog leggen? Ambitie is fijn maar niet heilig.

Zorgenmoeder

Herkenbaar. Het is zo lastig als je zorg genioeg hebt maar je kind niet als dusdanig is gekwalificeerd. de dichte deuren blijven voor jouw kind dicht. Het is zo verschrikkelijk in hokjes verdeeld allemaal. Ik snap enigzins wat je bedoeld. Mijn zoon heeft klassiek autisme en is daarnaast ook fysiek ziek! Dat al geeft lastige vragen laat staan als je een "gezond" kind hebt zonder diagnose.

Sterkte!

Nikus

Lees ook eens het draadje van Mascha in de rubriek Ouders en school. Een kind dat alles komt aanwaaien zal geen betere werkhouding krijgen door onder zijn niveau te blijven werken; integendeel. Als het kind meer wilt en kan maar het komt er niet uit door een verkeerde werkhouding, concentratiestoornis, gebruik van te ingewikkelde strategieen of het niet doorhebben van toetsmethodes oid dan probeer je dat uiteraard te verbeteren. Mijn zoon wil meer; hij wil leren leren en hij wil naar het gym en verder studeren. Hij kan het ook. Met wat extra ondersteuning. Niets mis mee. Weet je waarmee je hem ongelooflijk ongelukkig zou maken? Door hem die worst te ontnemen waaraan hij zich op alle fronten optrekt. Dan gaat hij onderpresteren, voelt zich minderwaardig, onzeker en een outcast.
Hij krijgt nu tenminste uitdaging en wordt aan het werk gezet. Dat is even wennen maar hij vindt het heerlijk. En hij begint nu ook het zelfvertrouwen te krijgen dat hij die CITO gewoon goed kan maken zonder er bang voor te zijn.
En nogmaals, iedereen is anders. Ik denk er heel anders over dan jij en mijn zoon denkt er waarschijnlijk anders over dan jouw zoon. Mijn zoon snakt naar cognitieve uitdaging; hoe meer hoe beter. Dan pas is hij in zijn element en krijgt hij zelfvertrouwen. Dat heeft niets te maken met ambitie en het een is niet slechter of beter dan het andere; alleen anders.

Doorschieten

Ik snap Nikus wel. Ik denk dat het goed is een kind waar nodig wat te ondersteunen en helpen, maar waar is de grens?
Ik denk nl dat het een kind óók zelfvertrouwen kan geven als het iets zelfstandig presteert, al is dat dan misschien cognitief van een iets minder niveau. Alles komen aanwaaien, nee, niet goed. Niet goed op cognitief gebied maar net zo goed niet op elk ander gebied dat rondom leren zit. Leren is meer dan alleen een cognitief niveau, het heeft ook met problemen oplossen te maken, strategieën aan leren,(ook alternatieve) de soepelheid hierin te kunnen wisselen en variëren enz enz. Ik vraag me af of het goed is altijd een gespreid bedje te leveren, alle problemen op te lossen etc. Laatst schijnt daar trouwens een interessante lezing over te zijn geweest, over de ook negatieve effecten van een teveel aanpassen van niveau aan kind, zal het eens opzoeken. Kind moet ook leren omgaan met een lager niveau. Maar goed, dat is eigenlijk weer een zijsprong.
Ik denk dat ook problemen oplossen die je zoal tegenkomt voor uitdagingen zorgen. En dat dat net zo goed een hoop bevrediging kan opleveren, als je daar zelf (alleen) uitkomt. Of niet, en dan kun je leren accepteren en aanvaarden dat je beperkingen hebt, zoals iedereen. Ook zeer waardevol.